Verder na ontrouw deel 4

het is niet zozeer snappen

als wel: het een sluit het ander niet uit. Het lijkt erop in jouw beschrijving dat het óf eruit schoppen en afkappen is óf accepteren en hem dus delen met een ander.

Als hij bij Truus is en voorlopig blijft, dan komt hij dus niet in jouw bed c.q. meedraaien in het huishouden met het hele gezin samen alsof er niet ook nog een ander huis(houden) is waarin hij meedraait. Dat jij bereid bent om te wachten prima, de vraag is hoe je het praktisch gezien leefbaar kunt houden terwijl je wacht. En waar je dan zelf de grens trekt, oftewel hoe lang je wilt wachten dat is een heel ander verhaal.

OVerigens gaat het niet om dit stukje: "En blijven ze geloven in het sprookje dat ze zichzelf verteld hebben, namelijk dat Truus hun ware liefde is, en het gras dus echt heel veel groener bij de buren (soms letterlijk).". Bij Cactus is het lullige dat hij zegt dat hij van haar houdt maar het toch doodnormaal vindt om dan bij Truus in de bed te liggen. Wie zou hem ooit gezegd hebben dat dat normaal is? Ik zou het echt vele malen beter 'snappen' als hij bij zijn vrouw in bed ligt en ondertussen met Truus appt dat hij ook van haar houdt en niet weet hoe hij het zijn vrouw moet vertellen. Maar een beetje zielig liggen doen terwijl je bij Truus bent dat begrijp ik niet. Cactus heeft toch de oudste rechten . . . (ja ja ik snap het allemaal wel, het gaat om emoties, maar je moet ergens een soort 'visie' hebben om de zaak aan op te kunnen hangen, wat is de bottom line).
gr Angela

"bij Truus in de bed"

dat klopt niet helemaal qua lidwoord en zo...

Buiten spel?

Stel:
Misschien heb ik het fout, maar Cactus, ben jij degene die thuis de boel zo goed organiseerde ( en nog steeds doet), dat je man weinig hoefde bij te dragen?
Is hij zich zo minder broodnodig gaan voelen en minder belangrijk? Misschien zelfs wat overbodig?

Door naar Truus te gaan, lijkt het of hij daar zijn zorgen van zich af kan gooien. Maar misschien zitten we er naast, misschien geeft Truus hem het gevoel dat hij er toe doet.
Misschien wilt hij bij Truus niet weg omdat hij dan dat gevoel van er toe doen anders gaat missen.

Kan het zijn dat hij meer waardering kan voelen wanneer jullie meer zorgtaken voor de kinderen met elkaar gaan delen zodat jij minder naar je toe trekt. Misschien heb je afgelopen jaren hem wat buiten spel gezet.
Dat gebeurt wel vaker, zonder dat we daar erg in hebben.

Organiseren

Ik denk niet dat het dat is. Hij is nog steeds niet blij met het feit dat hij toen besloten heeft voor kinderen te gaan. Hij was te jong en heeft niet geleefd. En hij wilt hen nooit kwijt en neemt ook wel zijn verantwoordelijkheid, maar leven in t gezin. Dat is het niet meer. Het komt er op neer dat hij heel graag wilt genieten van alles met mij bijv, maar dat kan niet omdat ik de moeder ben. Dus dan lonkt het leven met Truus misschien, omdat hij daar geen uitleg/perikelen/kinderen/vroeg ergens weg moet bij hebt. Ik zou dat graag met hem doen, maar hij wilt gewoon genieten. En in zijn hoofd kan dat niet met mij.

Ik heb wel veel gedaan, maar dat is iets wat hij ook wel prima vond. Hij ondernam weinig met de kinderen. En nu doet hij dat allemaal wel, nu we uit elkaar zijn. Dat heb ik hem ook in t begin aamgegeven.

Truus geeft hem wel een positief gevoel, wat hij bij mij heeft gemist. Maar ik heb gevraagd wat er was. Ik heb geregeld dat we samen wel 2x pw weg konden samen. Ik zei hem hoe trots ik was dat hij mij man was. Ik heb heus steken laten vallen, maar dit ligt niet aan mij. Man zegt dat zelf dus ook, dat ik me alsjeblieft niet persoonlijk aan moet trekken. Laten we wel wezen, complimenten van iemand in een emotionele fase van je leven oke. Ik begrijp het ergens. Maar als ik steeds vraag of hij misschien spanning voelt, of is. Ik vraag erom en het is nee. Ik voel me vreselijk te kort gedaan.

Ik zal toch ergens wel wachten, want ik weet dat hij helemaal zichzelf niet is. Maar heel eerlijk. Het voelt voor mij dat hij alles een kans haf moeten geven. Met mij had moeten praten. Het kwam als donderslag bij heldere hemel en dan nog maar te zwijgen over Truus. Dat heeft mij eigenwaarde helemaal te niet gedaan.

Ik ben bang dat hij het inderdaad niet neer durft en zijn geloof in ons geluk er ook niet is. We zullen het zien. Ik hoop dat hij het besef krijgt. Ik weet het niet. Voor mij is het alles of niets. Hij houdt veel van mij en mist alles, maar toch blijft hij wel bij Truus ergens. Hij zegt zelfs, ja na 2 maanden met Truus was het oik wel weer leuk. Dat is niks vergeleken wat wij hadden. Ik wil dat allemaal niet opnieuw met haar.Tja, ik denk dat ik altijd van hem.blijf houden, maa r ik ga niet delen.

Je hoeft hem ook niet te delen

Hij is nu even van/bij haar. Kun je niets aan doen. Je kunt hem alleen de tijd geven om uit te vogelen hoe hij zijn leven dan wel wil inrichten.
Je schrijft dat hij nu wel veel onderneemt met de kinderen. Dat is mooi. Maar zijn dat alleen leuke dingen en uitstapjes? Of ook de dagelijkse zorg? Want het een kan niet zonder het ander. Als jullie uit elkaar gaan zal hij ook in ieder geval een deel van de tijd voor de kinderen moeten zorgen. Zoals ik schreef zou ik dat nu al zo gaan regelen. Zoals het zou zijn als jullie echt uit elkaar zouden zijn. En intussen zou hij ook naar een psycholoog moeten gaan. Ik snap wel dat hij voelt dat hij (achteraf bezien) te jong aan kinderen is begonnen. En dat het hebben van een kind met een beperking (iadh-kind, iets-aan-de-hand-kind) zwaar is, en een zware verantwoordelijkheid, dat snap ik ook. Maar uit jullie relatie stappen maakt niet dat die verantwoordelijkheid verdwijnt. De oplossing die hij heeft gevonden, Truus, is geen oplossing, maar maakt het probleem alleen maar groter. Hij ziet dat alleen (nog) niet in.

Is er niet iemand in zijn omgeving die hierover met hem kan praten? Familie of een goede vriend? Die hem kan vertellen dat hij hulp nodig heeft? Want van jou neemt hij dat waarschijnlijk niet aan.

Ik ben even kwijt waar hij nu verblijft. Nog in jullie gezamenlijk huis, of is hij het huis uit? Ik zou met hem bespreken dat het verstandig kan zijn om feitelijk te doen alsof jullie uit elkaar zijn. Zie hierboven. Dan kan hij in de tijd dat hij de kinderen niet heeft mooi nadenken over hoe hij verder wil. Waarschijnlijk zal Truus nog wel even in beeld blijven. Jij kunt dan nadenken over of je dat kunt accepteren en vergeven, mocht hij op een dag tot de conclusie komen dat hij toch verder wil met jou en jullie gezin. Ik heb het idee dat het bij jouw man net ze werkt als bij de mijne. Ze is geen relatiemateriaal, maar echt een tijdelijke vlucht. Even iets positiefs. En verliefde gevoelens drukken natuurlijk de nare emoties lekker weg.

Cactus85

Om op je vragen terug te komen...
Nee het vertrouwen is compleet weg. Wetende dat je partner zo lang tegen je kan liegen.
Doet veel met je.

Misschien de levens stijl die hij van thuis uit is aangeleerd. Het systeem in hem, wat hij drie dubbel aan wil pakken. Maar kan hij dat ook echt? Trouw zijn? Dat zal door de tijd heen gaan blijken, en die geef ik het nog wel. Net als een rouw proces.
Onvoorwaardelijke liefde is weg, die had ik. Maar richt me op iets nieuws.

Maar mijn algemene vertrouwen in de mens is stuk. Dat komt ook nooit meer helemaal terug. Die tijd is beëindigd. Als je 15 jaar voorgelogen bent.

Door partner, schoon pa en een vriendschap in de kennissen kring die me nu pas de waarheid verteld hebben. Ik ben niet meer boos op hun, maar kan het nu even niet opbrengen naar ze toe te gaan.

Even terug te komen op je laatste post, hij kan jullie relatie ook niet vergelijken met zn stomme troela!
De vrouw in kwestie blijft ook niet, is voor de vlucht.
Hij zal met zichzelf aan de gang moeten. Dat is het enige wat jij kunt zeggen en zorgen dat je zelf overeind blijft.
Heb je veel steun bij familie en vrienden?

Bird nesting

Pennestreek,

Hij onderneemt ook wel wat leuke dingen vanwege vakantie. Maar hij komt nu tot besef dat hij ook kan genieten. Omdat hij uit de situatie is, hij zag dat niet meer goed. Juist door alle spanning rondom kind en hoe dat ons gevormd heeft. Hij neemt de zorg op zich. Hij heeft ongeveer 2/3 dagen de kinderen per week, en we verblijven in ons gezamelijk huis. Deze is verkocht en moeten we 2 maanden uit. We hebben een soort bird nesting nu. Slopend! Hij verblijft bij zijn ouders, maar heeft toegegeven dat hij 2/3 keer bij Truus verblijft. Truus woont op een kamer. Elke keer als ik langs ex schoonouders huis kom, is hij er niet. En nee is stalk hem niet, maar ik werk er om de hoek. Aangezien hij in de ziektewet is is 1+1 echt 2. Steekt ontzettend.

Hij heeft zelf ontzettend door dat hij hulp nodig heeft. Dat had hij de eerste periode niet. Hij heeft weinig mensen om hem heen. Hij praat dus weinig, wel veel met zijn moeder. Maar vooral praten en hij analyseert alles tot het oneindige. Ik denk dat het misschien een vlucht is, maar het symbool van haar vindt hij wel veel waard. Ik heb hem eerder gezegd, dat dt gevoel ook weer normaal wordt en niet meer spannend. Het gras blijft niet groen. Dat beaamde hij. Ik ben bang dat het wel blijvend is ofzo. Hoe was dat bij jou Pennestreek? Ik begrijp dat jullie samen zijn nu. Maar hield hij Truus eerst ook aan? Waarom deed hij dit? Ik wil vanuit mijn man weten, waarom dat zoveel waard is om niet op te geven.

Miss,

Ja, ik snap het volkomen hoor. Dat doet heel veel. Helemaal als het zolang heeft geduurd. Ik zou dan zeggen, zolang? Nooit wil ik dit meer (maar ik weet het dus niet, ik snap je ergens ook nog)

Ik doe mijn best overeind te blijven, maar elk contact maakt me verdrietig. Zelfs als hij voor de kinderen appt of belt.

Ik heb veel steun. Ik merk dat ik me terug trek en mensen ontloop. Waar ik eerder mijn verhaal vertelde ben ik nu timide en terughoudend. Mensen vinden ook dat het beter moet gaan,maar mijn echte dierbaren zijn er en ben ik heel dankbaar voor. Ze vinden het vreselijk dat mijn kinderen en ik zoveel verdriet hebben.

Flanagan en anderen

Wellicht heb ik het verkeerd opgeschreven. Mijn man was erg empathisch en gevoelig. Liet makkelijk zijn verdriet zien. Erover praten niet maar huilen, ontroerd zijn wel. Dat is helemaal weg. Was achteraf al wat langer weg. Hii is redelijk monotoon qua gevoelens. Alleen boosheid en zich gekwetst voelen zie ik. En ik mis dat oude stuk. Er zit ook schuld en schaamte dat snap ik wel. Maar toch. Ik vind het moeilijk om dit te accepteren.

Hoewel t bij ons anders is als bij Cactus herken ik wel dingen. Mijn man is ook voor een gedeelte de weg kwijt lijkt wel. Voelde zich te kort gedaan. Niet gewaardeerd. Dat was de bron. Tesamen met in de afgelopen periode een erg hectische tijd in het gezin en op het werk. De psych beschrijft het als vlucht. De één in drank of drugs ofzo. Mijn man in een affaire. Als soort van verdoving. En natuurlijk is t allemaal spannend en nieuw met Truus. Ze is niet de moeder van zijn kinderen enzo.

Juf Ank. Ik probeer zeker niet in boosheid te blijven hangen. Ik heb veel verdriet en dat wordt op raarste momenten getriggerd. Ik wil daar zelf hulp bij want het helpt niet. Maar het gebeurt wel. Heb je zelf ervaring met ontrouw? Want het is me nogal wat. Maar natuurlijk verwerkt iedereen dat anders.

Cactus

bij ons ging het natuurlijk heel anders. Scheiding was zo goed als rond, en man had relatie met Truus. Toen viel onze oudste om. En man schrok terug voor het zetten van de handtekening onder het echtscheidingsconvenant. Dat samen deed hem inzien dat scheiden misschien toch niet de goede weg was. Maar wat dan wel? Ik was niet bereid om dan de scheiding maar uit te stellen, maar wel min of meer uit elkaar te zijn (eentje op zolder slapen of zo? En wat spreek je dan af over relaties met anderen? Ik zag dat absoluut niet zitten) tot kind weer op de been was. Want wat doe je een kind dan aan, als je dan alsnog uit elkaar gaat. Áls dat kind dan überhaupt ooit weer op zijn pootjes terecht komt, want die voelt dat natuurlijk haarscherp aan.

Nou ja, man zag ook wel dat dat geen oplossing was. Toen heeft hij besloten onze relatie nog een serieuze kans te geven. Dus relatietherapie en echt 120% inzet van zijn kant. Daar hoorde dus ook breken met Truus bij. En dat heeft hij gedaan. En nooit meer contact met haar gehad. Wel waren er nog momenten (die zijn er nog) waarbij hij vanwege een gezamenlijke hobby met haar te maken heeft. Zij is zo netjes geweest om met die hobby te stoppen, maar ze hebben samen aan wat dingen gewerkt die nog wel eens voorbij komen. Dus echt weg is ze niet. Zij en haar kinderen staan ook nog op onze verjaardagkalender. Weg-type-exen (is dat een woord?) vond ik zelf nogal kinderachtig, en werkt toch niet, want we weten allebei wat eronder staat. Maar de verleiding is nog steeds groot .

Man is die verliefde gevoelens intussen wel kwijt. Maar dat heeft echt wel een paar maanden tot een jaar geduurd. En omdat ze een vriendin was en ze veel contact hadden denkt hij echt nog wel eens aan haar. Ik voel me er zelfs met regelmaat schuldig over dat ze hun hobby niet meer kunnen uitoefenen. Maar daar wil man niks van horen. Eigen schuld dikke bult. Hij had zelf niet zo stom moeten zijn. Ook als wij niet meer samen waren gekomen zou deze vriendschap kapot gegaan zijn doordat ze een verhouding hebben gehad. En dat is denk ik wel waar. Hij wist dat ze voor hem geen serieus relatiemateriaal was, zij zag echt wel een toekomst voor hen samen. Dus hij heeft ook haar op een nare manier behandeld. Gevalletje wie zijn billen brandt moet op de blaren zitten.

Heeft jouw schoonmoeder niet een goede invloed op je man? Als mijn zoon zoiets later zou flikken zou ik hem niet in huis willen denk ik. Het gaat wel over haar kleinkinderen die hij een stabiel gezin afneemt. Twijfelen mag, natuurlijk. En problemen hebben met de verantwoordelijkheid ook. Maar vluchten naar een Truus, nee dat zou ik niet accepteren denk ik, niet onder mijn dak (of eigenlijk: juist wel onder mijn dak, en niet onder dat van Truus). Ik zou er snel klaar mee zijn. En misschien nog wel eerder schoondochter en kleinkinderen in huis nemen. Maar goed, ik praat misschien wel anders als ik het ooit mee zou maken.

Pennenstreek offtopic

Na mijn scheiding kocht ik eigenlijk gewoon een nieuwe kalender.

Bobbie

Tja, had gekund, ware het niet dat het het ‘gastenboek’ van onze bruiloft is. Dus in dit geval zou dan voor mij het middel erger zijn dan de kwaal.

Officieel

Pennestreek,

Zo'n ondertekening lijkt inderdaad wel het wakker schudden van. Wat fijn dat hij het contact verbrak en het allemaal serieus neemt. En dat de verliefdheid niet direct weg is snap ik ook. Truus van man ziet ook vanalles met hem. Zij wilt uiteindelijk wel meer. Samenwonen, misschien ook wel kinderen. Hij wilt dat allemaal niet zegt hij. Dit is zijn gezin en de druk die hij voelt als sleur etc. wilt hij niet ergens anders aanhalen.

Hij is net onder behandeling van psycholoog. Stel dat hij er uit komt hoe hij zijn leven wilt. Dat zijn leven alleen (met haar of een ander uiteindelijk erbij) zijn leven is. Hoe kan ik die klap dan aan?! Ik bedoel, ik zit toch een soort in afwachting tot hij een keus voor zijn leven maakt. Ik zie mezelf zonder hulp niet snel zeggen, "tot hier en niet verder. Klaar ermee".

Schoonmoeder houdt hem een spiegel voor. Geeft wel aan dat hij onze en kinderen en mij niet ongelukkig moet maken. Dat hij toch al maanden zonder ons is. Juist om he inzicht te geven.

Ik heb in verstandsverbijstering schoonmoeder haarfijn verteld wat ik van man vond in mijn boosheid. Truus heb ik ook met de grond gelijk gemaakt. Ja, ik kan haar wel wat doen. Ook zij wist van onze moeilijkheden.
Schoonmoeder snapt mijn boosheid, maar hoe kan ik het Truus aanrekenen (zegt ze dit echt?) En tenslotte man ook niet. Want Truus is vrij en man besloot om bij haar te zijn. Wat zij of wie dan ook over denkt. Zijn besluit (haar woorden) Ze houdt van ons, en staat achter keus van man welke hij ook maakt.

Schoonmoeder geeft veel om onze kinderen en mij, maar niet typisch oma. Gevalletje eigen leven eerst. De appel valt niet ver van de boom :)

Schoonmoeder heeft gelijk

En jij zou hulp voor jezelf moeten gaan regelen (morgenochtend 9 uur bellen)want niemand zegt dat jij geen hulp mag vragen. Jij bent nu het belangrijkste (voor jezelf maar zeker ook voor je kinderen. Als jij omvalt kom je nooit aan jou zelf toe
Gr Angela

Bedoel het anders

Angela,

Ik heb hulp hoor. Ik bedoelde het sarcastisch. Schoonmoeder vind eigen leven vele malen belangrijker. Is oke, neemt onze kinderen niet in huis waar nodig. Ik zou het wel weten.

In huis nemen?

Wat verwacht je precies van een schoonmoeder?
En waarom vind je dat ze ongelijk heeft mbt truus?
En je schrijft 'ik zie mezelf niet zonder hulp zeggen: ik ben er klaar mee'. Klinkt niet sarcastisch, voor mij dan, ik concludeerde daar uit dat je hulp wilde om uit te zoeken hoe jij de beste beslissing voor jou zelf kunt nemen?
Gr Angela

Cactus

Jij hóeft ook die grens niet te trekken, jij hoeft niet te zeggen, tot hier en niet verder. Ik kreeg ook dat gevoel doordat mensen zeiden, meid, waarom zet je hem er niet uit? Je laat over je lopen. Ik had het wel geweten. En meer van dat soort kreten. Maar je man de tijd geven om zijn gevecht te leveren, om uit te zoeken wat hij wil en nodig heeft, is niet hetzelfde als over je laten lopen. Het is een bewuste keuze om een stap terug te doen en af te wachten. En het is een heel sterke keuze. Het vraagt veel kracht om deze keuze te maken.

Intussen gaat jouw leven ook gewoon door, je zorgt voor de kinderen en doet je werk. En daarnaast werk jij ook aan jezelf en word je sterker dan je toch al (denkt dat je) bent. En ja, het kan heel goed zijn dat je man uiteindelijk kiest voor alleen verder. Of met een Truus. Dat wordt heel moeilijk. Maar weet je, als hij toch voor jou kiest wordt het ook moeilijk.

Ik was niet bereid een keus te maken die niet de mijne was. Man heeft dat een paar keer gezegd hoor, dat hij het zou begrijpen als ik hem de deur zou wijzen, niet meer met hem verder zou willen. Maar ik wist heel zeker dat ik hem wilde, van hem hield. Dus ik ging die beslissing niet nemen, dat mocht hij echt zelf doen. En hij koos dus voor alleen. Of tijdelijk met Truus. Ja, dat was pijnlijk. Maar niet onverwacht. En ik heb me prima staande gehouden tijdens het scheidingsproces. Had ook zin in mijn nieuwe leven. Had mijn huis in mijn hoofd al opnieuw ingericht. En toen bedacht hij zich. Die omschakeling was echt niet gemakkelijk voor mij. Ook al was het wat ik graag wilde. Want hij koos niet expliciet voor mij, maar voor het welzijn van ons kind. Dat is toch anders. Maar ook dat kon ik aan. En het heeft goed uitgepakt. Maar tot een maand geleden ongeveer was er toch elke week wel een moment dat ik dacht, oké, dat was het, dit was de druppel, nu vertrekt hij toch weer.

Wat hij ook beslist, je kunt het aan. Doe een stap terug, en wacht af. Geef hem die ruimte. Zeg dat met zoveel woorden. En ook dat je vindt dat hij geen weloverwogen besluit kan nemen als hij met Truus blijft. Die emoties en hormonen beïnvloeden zijn beslissing. En hij is niet alleen niet eerlijk tegenover jou, ook niet tegenover haar. En hij weet dat. Maar je mag het gerust zeggen. En ook hoeveel pijn hij jou en de kinderen doet. Dat mag hij best weten en zien. Maar laat hem ook de sterke Cactus zien, die alle stormen aan kan.

Dikke knuffel

Huis verkocht en over 2 maanden eruit?

Bedoel je dat jij nog geen vervangende woonruimte hebt???
Wat hadden jullie dan in gedachte toen jullie het huis verkochten?

In dat geval is je zorg eerder stabiliteit creëren voor jou en de kinderen. Projecteer je op hen.

Oh, daar had ik overheen gelezen

Jullie huis verkocht? Waarom? En waarom nu? En waar gaan jullie dan naar toe? Dat lijkt me inderdaad prioriteit hebben. Focus je eerst daarop. Eerst de eerste levensbehoeften geregeld hebben, dan kun je verder kijken.

Enne, als je man 2/3 dagen de kinderen heeft, zijn de zorgen niet echt 50/50 verdeeld hè. Bespreekpuntje dus.

Ik heb zelf geen noemenswaardige ervaring met vreemdgaan en/of bedrogen worden met een ander. Ik besef echt wel dat dit een enorme impact moet hebben. Afgezien van wat het met je relatie doet, zie ik ook dat een scheiding een gigantische hoeveelheid gevolgen heeft voor de kinderen, voor je financien en voor je eigen leven. Het zet alles geheel op zijn kop.
Maar hoe erg het ook is wat je aan is gedaan (en daar heb ik voldoende ervaring in) je moet op een bepaald moment je boosheid los laten en vergeven om zelf ook verder te kunnen. Een keus maken en het heft dan in eigen hand nemen.
Ik kan mij best voorstellen dat er situaties zijn waar in je toch met elkaar doorgaat. Maar er is voor mij wel een grens in hoever je geduld hebt met de persoon. Rustig afwachten tot de relatie over is en dan weer het bedje voor hem spreiden... Ik zou het niet op kunnen brengen denk ik.

Pennestreek

Heeft jouw schoonmoeder niet een goede invloed op je man? Als mijn zoon zoiets later zou flikken zou ik hem niet in huis willen denk ik. Het gaat wel over haar kleinkinderen die hij een stabiel gezin afneemt. ""

Misschien als je zoon of je dochter (kan ook he) later in zo'n situatie komt, dat je er toch wat genuanceerder naar kunt kijken. Dat je dan ziet dat een relatiebreuk toch primair tussen beide partners is. Dat het niet ok is om het steeds over de band van de kinderen te spelen. Ik heb het al tig keer gezegd en ik blijf het ook zeggen. Hoe gekwetst je zelf ook bent, doe je uiterste best om de kinderen er buiten te laten. Die kinderen houden ondanks alles wel van die ouder.

In het geval van Cactus gaat dat niet op Alkes

Want het is juist zijn probleem met de verantwoordelijkheid, zijn gebrek aan vrijheid als gevolg van het hebben van kinderen. Dus in dit geval gaat het daar wel degelijk om als je het mij vraagt.

En los daarvan, ik zou echt ontploffen als mijn zoon of dochter zoiets zouden doen. Dat je relatie over is, dat kan, maar wikkel die dan netjes af en ga dan verder. Maar goed, dat ik er zo over denk (en ook zelf echt niet anders zou kunnen handelen) dat weten jullie wel inmiddels 😉

Cactus

Jeetje zeg wat zit jij in een lastige situatie.
Maar ik sluit me aan bij bovenstaande adviezen. Zorg eerst goed voor jezelf en jullie kinderen. Dat jullie een eigen plekje hebben om van daaruit verder te kijken. Toen jullie de keuze hebben gemaakt om jullie huis te verkopen hebben jullie toen eigenlijk ook besloten te gaan scheiden? Of een time out in te schakelen?
Ik heb respect voor je hoe je er mee omgaat. Ik zit op dit moment in een situatie mbt ontrouwe partner wat enorm heftig is maar ik denk dat jouw situatie toch ook enorm lastig is in je hoofd. Je wil graag met hem verder begrijp ik en ik kan me nu ook nog wel enigszins indenken dat je hem nog terug wil ondanks de Truus. (Voorheen dacht ik altijd dat ik hem meteen buiten zou zetten, maar goed dat kan veranderen als je er daadwerkelijk voor staat) maar ik ben het wel met Juf Ank eens, er zijn grenzen...
En respect naar jou toe van hem uit gezien mag ook wel...

Als mijn man het contact niet verbroken had dan had ik toch echt de knoop doorgehakt. Ze hadden eerder samen bedacht wel zakelijk verder te kunnen maar ze (Truus en mijn man) hebben toch beide ingezien dat dat niet werkt als ze allebei voor hun eigen gezin kiezen. Dus hebben ze allebei het contact verbroken per direct.

@hoedan zou het ooit nog terug komen die emotionele verbinding? Ik merk dat hier ook. Ik denk dat dat ook een beetje komt omdat onze partners niet goed begrijpen dat wij nog niet zover zijn. Mijn man is bezig om voor zichzelf te beginnen, wil volgend jaar op vakantie naar Las Vegas om ons 5 jarig huwelijk te vieren (we zijn daar getrouwd nml) en geeft aan graag voor een tweede kind te willen gaan samen. Allemaal enorm fijn en qua bevestiging voor mij dat hij voor mij kiest. Dat is gelukkig niet het probleem bij ons. Bij ons is het vooral zo dat ik enorm worstel of ik wel de goede keuze maak en er vliegen telkens andere gedachtes voorbij zoals; laat jezelf niet ompraten ; of verlies ik mijn eigenwaarde niet; ik ben meer waard; of ik laat over me heen lopen; of kan ik ooit nog echt genieten zonder hier aan terug te denken; kan ik ooit weer onvoorwaardelijk van hem houden; kan ik hem ooit weer volledig vertrouwen??? Wat als het toch weer een sleur wordt.... Ik weet als ik de keuze maak om door te gaan dat het een proces is en de tijd veel zal helen... maar ik vraag me gewoon nog steeds af of ik de goede keuze maak. Om bij dat gevoel te komen vind ik ernorm lastig op dit moment. En Juf Ank je geeft aan niet direct met ontrouw te maken hebben gehad maar ik kan je verzekeren het is zo naar dat er echt allemaal gedachtes in je opkomen die je niet altijd kunt blokken. Zoals ik aangaf van: ze moesten eens weten etc. Dat zijn de gevoelens van boosheid en verdiet die nog zo vers zijn. Ik snap dat dat niet altijd moet blijven als ik kies samen door te gaan maar het is soms echt verdomd lastig!

(Sorry moest het ook weer even kwijt mede lotgenoten;-)
Maar goed vanaf dit weekend vakantie. Ga proberen te genieten als gezin en het positief te benaderen. Want als het overspel niet gebeurd was hadden mss zo ie zo een scheiding gehad... en nu gaan we vechten om er samen beter uit te komen en gaan we komende weken optimaal genieten van onze zoon als gezin samen

Huis

Ho stop! We hebben inderdaad het huis verkocht. Toen man na een week van paniek volledig eruit was dat hij wilde stoppen, is er voor hem geen enkele manier geweest om te praten. Hij was erover uif en wilde niet meer. Truus kwam in beeld en voor mij was de maat vol. Hij zoiu blijven wonen, maar door overwaarde zou ik.mezelf in de vingers snijden. In deze huizenmarkt is huis zo weg en voor mij nu geen mogelijkheid tot kopen. Huren wordt het en ben hard op zoek om rust voor onze kinderen te krjjgen. Ik doe alles voor hen, met alle liefde in mij. Ik kan met de kinderen in nood bij mijn ouders in huis tijdelijk. Dat wil ik niet te lang. Huis vinden is niet makkelijk, maar heb bijna 11 jaar inschrijving. En waar man en ik ook uikomen, in ons huidige huis iis veel te veel leed.

Er gaat niks over de rug van de kinderen. Het is hun vader en blij mee. Nooit zou ik daar wat over zeggen. 50/50 % zorg gaat het niet worden. 35/65% denk ik.

Ik reageer later, mijn hoofd loopt even over. Iedereen bedankt. Mijn kindeden staan bij mij op 1, geloof me maar.

Jezelf op 1

Zet jezelf op 1. Natuurlijk zorg je zo goed mogelijk voor je kinderen maar jouw eigen proces is echt heel erg belangrijk (herhaling: juist/ook voor je kinderen).
Gr Angela

Help

Lotgenoten mag ik even jullie mening graag;
Er is hier vanavond een flinke ruzie geweest. Aanleiding was dat we een werkavond hadden en dit zijn avonden waar ik veel triggers heb mbt Truus. Ik geef dit aan. Prima. Hij gaat door dat we als we door willen dat we voor onze toekomst ons bedrijf weer verder uit moeten bouwen en dus aan de slag zullen moeten. Ik ben het hier mee eens echter ik geef aan dat het werk mij nog te veel energie kost op dit moment ipv dat het me energie op zou leveren. Hij zegt dan dat ik weer blijf hangen en negatief ben.
Ik geef daarna ook aan dat ik het idd ook lastig vind om altijd maar positief te zijn. Dat ik het lastig heb en dat ik het vervelend vind om naar te toekomst te kijken. Waarom zegt hij dan want je wilt toch samen door want dat heb je me verteld.... Ik zeg ja dat klopt maar het is voor mij kiezen tussen twee hele lastige opties. Ik wil graag dat het goed komt, maar ik moet het vertrouwen weer volledig terug krijgen en ik wil die onvoorwaardelijke liefde weer kunnen voelen. En dit zal nog veel tijd nodig hebben want dat gevoel is er nu niet altijd. Waarop hij helemaal door het lint gaat dat ik hem op het verkeerde ben heb gezet en hem niet aan het lijntje kan houden. Ik heb gezegd er voor te willen gaan dus dan moet ik positief zijn en vooruit kijken. Ik geef nogmaals aan ik wil wel maar de tijd zal het leren of het ook lukt. Waarop hij zegt hak dan nu maar de knoop door! Want hier kan ik niet tegen zegt hij. Als dit zo nog een jaar door moet houd het op. Waarop ik weer ging verwijten dat het zijn schuld is bla bla bla

Maar goed al bij al was het geen prettig gesprek zoals jullie begrijpen. Maar doe ik nu echt iets verkeerd? Moet ik mijn gevoelens maar niet meer uiten en gewoon doorgaan alsof het wel prima is? Hij geeft wel aan te snappen dat ik het lastig heb maar wil het eigenlijk niet telkens horen of zo

Pffffff sorry hoor moest het toch echt nog eventjes kwijt voor ik ga slapen (of althans poging tot..)