Verder na ontrouw deel 4

Ik vind het ontzettend moedig van je dat je zo door struggelt.
Ik zie intimiteit ook als verbondenheid. Ik vind het erg verdrietig te lezen dat het nog niet heel erg veel verbetert is. Alleen daarop zou de relatie op een gegeven moment ook stuk kunnen lopen, ik hoop dat je vrouw dat snel in gaat zien. Jij hebt ook je behoeftes en toenadering nodig. Ik maak op bij je dat het een soort als afwijzings gevoel opwekt. Maar laat dat gevoel alsjeblieft niet toe, jij bent er nog steeds na haar ontrouw. Vergeet dat niet.

Regenboog

Het ongewisse en het niets meer geloven is constant aanwezig. De afgelopen maanden loog hij alles bij elkaar en steeds ontdekte ik wat nieuws. Dat maakt zo ontzettend moeilijk.

De gedachte die ik heb is, ik ben nog steeds bij een egoïstisch persoon.

Gister avond bekende hij toen ik hem vroeg, heb je er ooit over nagedacht wat ik er van zou vinden als ik er achter zou komen?
Nee nooit miss. Ik dacht er niet aan. Ik was daar niet mee bezig, dacht je dat ik er nooit achter zou komen? Nee.

Ongelofelijk en zo breekt er steeds weer wat af in mijn hart, wat een gesprekken.
En nu geloven dat hij dit nooit meer doet na minimaal vier maal vreemd gaan.
Iedere dag gaat er steeds meer stuk. Het verdriet waarvan hij zich afsluit. Zijn telefoon daarna niet opneemt of geen gedag meer zegt.
Ik vraag me echt af met ondanks alle warmte die ik probeer te geven en de warme hand sluit hij zich af op sommige momenten. En daarna sluit ik me af voor hem om niet meer geraakt te worden op de volgende klap. Net als bij jou.
Klap op klap....

Miss

Ik heb zo met je te doen. Wat moet je je alleen voelen met je verdriet en de hopeloosheid van de situatie. Mocht je er behoefte aan hebben, kun je me ook mailen:
bovendien3 (apestaartje) gmail (punt) com

tussen de haakjes zijn symbolen, verder alles aan elkaar

Mari

Dat kun je wel zeggen...
Vandaag was weer een " redelijke dag" meer normaal gewerkt en met zoon gefrubbeld bij oma.
Man koos er voor te gaan sporten inpl van zoon eerder na vroeg klaar te zijn met werk op te halen bij oma en wat leuks te gaan doen met dit warme weer, ( sport nog steeds 4 a 5x per week)Tjah dat lijkt niet te veranderen en weer in een oud patroon te vallen.. ik ga daar ook geen punt meer van maken/ discussies mee aan.Nu kijk je alerter en anders. Voorheen vond je dat normaal. Sommige zullen denken ach waarom schrijft ze het. Voor mij is het dagelijkse kost dat hij alleen maar aan zichzelf denkt. Dus ik nu ook de af gelopen tijd na de uitkomst. Maar dat valt me zwaar als gevoelig en zorgzaam typ. Het went wel al zeg ik het zelf.

Wat ontzettend aardig.
Ik sla je e-mail op en ga je mailen zodra ik er behoefte en kans voor heb.
Hartelijk dank!! Een heel erg fijn weekend gewenst.

Miss

Mag ik zeggen dat ik vind dat je er niet goed aan doet bij hem te blijven?

Uit niks blijkt een stijgende lijn in jullie situatie, afgaande op je verhaal. Je bent vrij negatief en sceptisch. Terecht hoor. Maar ik vraag me oprecht af of je er gelukkig van wordt door te blijven. Je moet stoppen met jezelf weg te cijferen hoor.

Misschien heb ik het mis, maar zo vaak vreemdgaan. Zo lang. En dan nog steeds niet op zijn knieën kruipen voor genade en zijn uiterste best doen om je te laten zien hoe het wel had gemoeten... serieus. Waarom zoveel krediet?

miss

is goed hoor, voel je vrij hierin.

Respect Miss

Heb respect voor je hoor miss.
Ik worstel er al zo mee terwijl hier sprake was van 1 affaire van 4 mnd. En verder niets meer.
Maar die maanden liegen doen al zo’n pijn. Bij jou is het keer op keer... geloof niet dat ik dat zou trekken.

Ik twijfel af en toe ook nog of hij nu wel alles verteld heeft. Maar hij blijft aangeven dat hij nu echt alles verteld heeft dus moet ik daar op gegeven moment maar vanuit gaan hoe moeilijk ik dat ook vind... want ja voor hij het vertelde had hij het hele app verkeer met haar verwijderd... en zo ook met zijn vriend... (bij hem had hij zijn verhaal gedaan omdat hij met zichzelf geen raad wist)
Dus soms denk ik dan heb je toch nog iets te verbergen? Al hoewel wat kan er nou nog ergen uitkomen dan dat ik al weet dat er paar keer sex is geweest. Doet het er eigenlijk nog toe als dat vaker is geweest dan die paar keer? Tja het is ook een beetje eigen kwelling als ik er naar blijf vragen...
hopelijk kan ik het ooit een plekje geven zonder maar te blijven vragen naar details etc...

Respect voor iedereen hier trouwens hoor!
Ben iedere keer blij om te lezen dat er meer mensen zijn die er voor kiezen om de relatie niet meteen te beëindigen en er voor gaan. Geeft me moed!

Ander beeld relatie

Wat het voor mij nu heel lastig maakt dat man een heel ander beeld van onze relatie lijkt te hebben dan ik. Zeker over de afgelopen jaren. Waar ik dacht dat het goed zat met hier en daar een dingetje. Heeft hij een ontevreden beeld over de laatste jaren. Ik tel even niet het laatste jaar mee hierbij omdat ik daar wel zie waar het misging. Toen groeiden we uit elkaar door allerlei dingen. Maar man blijft allerlei dingen aanvoeren van jaren daarvoor. Die hij niet op die manier gedeeld heeft toendertijd. Dat maakt het heel moeiljk nu voor mij. Hij wil verder maar ik begin nu heel erg te twijfelen. Want alles wat hij me voor de voeten lijkt te gooien heb ik niet gezien. Wat is de relatie dan waard???
Hij leeft voor mijn gevoel ook erg in de overtuiging dat het vreemdgaan onvermijdelijk was... gezien de situatie waar we inzaten. Ik snap daar niks van. Juist hij was altijd erg fel op ontrouw (ontrouwe vader...).

Gelukkig heeft hij ingestemd met relatietherapie alleen de therapeut waar mijj voorkeur naar uitgaan heeft pas plek in september. Is te overzien maar toch.
Dat wilde ik even van me afschrijven.

Het klopt wat je zegt. Ik lijk steeds verder weg te dalen af en toe. Dat zegt hij zelf ook..
Het komt ook omdat ik geen idee heb hier mee " te moeten dealen" voor de rest van mijn leven.
Het vele liegen, echt alles voelt als een leugen, iedere foto die ik zie in de tijd van zoon. Iedere vrouw die ik tegen kom waar hij mee kletst ( zoals op konningsdag die we tegen kwamen) gaan mijn haren letterlijk omhoog staan.
En wat me nog het meeste dwars zit en echt iedere dag mee speelt is het feit dat hij onze zoon een paar keer mee naar Truus heeft genomen.

Vannacht schreeuwde ik ook wat dacht ze wel, zn lekker jong ( kindje ) wil ik wel. Hup die neem ik voor lief. Het sloopt me echt deze gedachtes en uitingen.
Ik heb geen idee meer hoe ik het achter mij moeten laten net als regenboog. Het feit dat hij nog met haar werk haalt het slechtste bij me naar boven.
Maar dit weten jullie al. Ik heb het al verteld. Ik hang in het verdriet en de pijn. Hoe kom ik hier toch uit?

Wat is het nog waard om te blijven? Die vraag begint nu pas te komen.

Hij doet op zijn manier zijn best, gisteravond wilde hij het goed maken. Door met ons naar de stad te gaan en tijd door te brengen. Maar het voelt zo dubbel. Omdat ik nu begin te voelen dat het houden van minder is geworden. Als of het slijt? Alsof de storm nu pas begint en steeds heviger word.

Ik denk ook dat ik nog te veel hecht aan het blijven bestaan als gezin, zoon bij papa en mama. Natuurlijk is dat niet goed, vecht daar iedere dag mee... de krediets zijn finaal op ja. Ik heb nog steeds een beetje hoop op verandering. Maar ik zie wel in dat ik de gene ben die het warme nest warm houdt. Hoe lang wil ik dat toch blijven doen en loop ik mezelf niet voorbij?
Gelukkig binnenkort naar de psycholoog.
Dank voor je post ook weer.

Hoedan

"Hij heeft een ontevreden beeld over de laatste jaren"

Jeetje wat heftig dat hij daar NU pas mee komt. Wat is dat toch? Waarom kunnen ze niet met ons praten ?

Dat herken ik

Bleek hier ook zo te zijn. Al jaren niet gelukkig, aan het twijfelen. Maar dat niet zeggen, maar afleiding zoeken in hobby’s en werk. Veel weg zijn dus. En daar werd ik weer niet vrolijk van, want ik stond overal alleen voor. En dan zit je zo in een negatieve spiraal. Ik dacht ook ‘dat het erbij hoorde’. Man met eigen bedrijf en twee jonge kinderen, en toen overleed mijn schoonmoeder, die veel voor de kinderen zorgde, ook nog eens vrij plotseling. Man is enig kind en was heel close met haar, dus dat hakte erin bij ons allemaal. En in plaats van meer ruimte en tijd voor mezelf op te eisen kroop ik in mijn schulp en probeerde vooral door te zorgen dat alles thuis goed liep mijn liefde te laten zien. Zo hebben we elkaar vastgehouden in rollen die we eigenlijk niet wilden en voelden we ons allebei niet gehoord door de ander. Want we hebben natuurlijk allebei wel eens wat gezegd over wat ons niet beviel, maar we waren denk ik teveel met onszelf bezig of zo. En toen was het voor man plotsklaps (voor mij dan) over.

Wij hebben het geluk gehad dat man niet meteen een Truus had. Hij bleef twijfelen, want er was zeker wel een heleboel wel goed tussen ons. Dat was een vreselijke periode voor ons allemaal. Met uiteindelijk toch een scheidingsbeslissing. Vond ik ook heftig, want ik had zo hard gewerkt... maar ook dat hebben we overleefd.

Intussen begin ik te geloven dat we het gaan redden. Ik schiet niet meer in de stress van elke aanvaring, ik durf te zeggen wat ik vind en wat ik nodig heb of anders wil zien, en dat op een rustige manier en niet met veel emotie zoals vroeger. Tuurlijk, die emotie is er nog steeds wel eens, maar minder dan vroeger en man ziet en waardeert dat ik daaraan werk. En luistert er ook naar. Doet veel meer in huis waardoor ik ook eens kan ontspannen. We zijn nog veel meer een team geworden. Naast dat we lol hebben en er ruim voldoende intimiteit
is.

Ik hoop dat jullie allemaal ook op dit punt terecht komen. Maar het heeft tijd nodig en volledige inzet van beide partners. Ieder voor zich moeten die met zichzelf aan de slag en samen ook. Wij hebben 1,5 jaar geworsteld voor man uiteindelijk de knoop doorhakte. Maanden ‘gewerkt’ aan de scheiding. En we zijn nu ook alweer een ruim jaar onderweg met het herstel. Alles bij elkaar dus al 3 jaar. Het is echt een kwestie van tijd en uithoudingsvermogen. Ook daarom is het belangrijk goed voor jezelf te zorgen. Goed eten, goed slapen, sporten en ontspannen. En een therapeut.

Sterkte allemaal.

Pennestreek

Ik ben nu veel aan het lezen over de midlife crisis. En dat is me toch een partij herkenbaar! Maar ja wat heb ik eraan..
Mijn man is compleet veranderd lijkt wel. En wil ik deze emotieloze man wel. Hij zegt verder te willen. Lijkt er niet naar te handelen. We praten veel maar na in eerste instantie elkaar te lijken begrijpen groeit nu het onbegrip weer. Therapie is zo nodig! Helaas door vakantieperiode kan dat pas in september opgestart worden.

On hold?

Hoedan, kunnen jullie misschien afspreken voor de periode tot de therapie jullie relatie ‘on hold’ te zetten? Geen zware gesprekken, maar vooral leuke dingen doen met elkaar en ook ieder apart veel weg? Even een adempauze. Misschien elk aan de slag met een zelfhulpboek voor deze periode. En misschien zelfs wel even apart? Het is vakantietijd, kunnen jullie nog opsplitsen?

Of ga samen lezen en werken in het boek Houd me vast van Sie Johnson. Dat geeft een mooie leidraad voor gesprekken en helpt je inzicht krijgen in jezelf en de (negatieve) patronen in jullie communicatie. Is echt een eye opener.

Heel belangrijk om te onthouden: veranderen gaat maar heel langzaam. Iets wat in jaren is opgebouwd (jullie patronen, je gedrag, je gedachten) verander je niet in een paar weken of gesprekken. En het gaat allemaal altijd met 2 kleine stapjes vooruit en dan weer een grote vooruit...

En wat je je ook moet realiseren is dat verwerken van het verdriet niet hetzelfde is als herstel van de relatie. Als de relatie herstelt werkt dat wel positief uit op het verwerken van het verdriet, maar zolang dat herstel niet is gestart wordt verwerken ook wel lastig denk ik. Hoe moeilijk ook, ik denk dat jullie geduld moeten hebben.

Dat je man zegt samen verder te willen is fijn, maar hij weet zelf natuurlijk ook niet hoe. En jij ook niet. Enige verwachting ten opzichte van de ander is dus onredelijk. En zal ervoor zorgen dat je negatief naar elkaar kijkt. Dus of je wacht tot de therapie en verwacht in de tussentijd niets van elkaar (gaat tijdelijk uit elkaar) of je komt alvast in actie door een derde Inge schakelen in de vorm van een boek.

Sterkte.

Dankjewel Pennestreek!

Dank voor je advies. Ik had vannacht inderdaad besloten om de gesprekken maar even on hold te zetten. En veel leuke dingen te doen met het gezin. Alles positief en neutraal te houden. Alleen is dat wel lastig met een gebroken hart en ziel. Het huilen staat me nader dan het lachen.
Je hebt helemaal gelijk over dat veranderen tijd kost. Alleen lijkt man gewoon niet reeel te zijn.
Time out is praktisch lastig met vakantie die eraankomt en kinderen die wel weten dat papa en mama het moeilijk hebben maar waar we het gewone leven wel door willen laten lopen.

Fijne zondag!

Verwerken

Ik lees mee maar ik schrijf weinig omdat er niet veel nieuws te melden is. Ik kom niet verder in de verwerking van alles wat er gebeurt is en dat heeft zijn weerslag op alles. Gezondheidsklachten door de stress, een van mijn zonen is met ruzie vertrokken, de andere kinderen gaan ook niet echt goed en mijn nieuwe relatie loopt niet lekker. Ik heb 2x therapie gehad maar dat heeft niet echt verbetering opgeleverd. Nu ben ik doorverwezen naar een andere instelling maar daar is een wachtlijst van zeker een jaar.
Af en toe zie ik het niet meer echt gebeuren allemaal. Alle huis-, tuin- en keukentips heb ik opgevolgd maarik ben ondertussen op het punt dat ik ga slaan als nog iemand zegt dat ik moet loslaten. Als ik dat had gekund had ik het al lang gedaan.
Ik ga nu een online cursus doen over loskomen van de ex in de hoop dat ik daar iets aan heb. Misschien dat het praten met mensen die iets vergelijkbaars hebben meegemaakt helpt. Hier kan dat niet omdat mijn verhaal erg herkenbaar is en de vijand meeleest.
Als ik tot bruikbare inzichten kom zal ik ze hier delen. En zo hobbelen we door in de hoop dat het overleven ooit weer leven wordt.

Alison

Wat erg dat je je verhaal hier niet kunt doen.

Ben je al langere tijd verder na jou situatie ? Ook ontrouw van partner? En lees ex? Dus toch gescheiden uit eindelijk?

Veel sterkte met alle hobbels, boosheid en verdriet.
Dat van het loslaten herken ik. Zit zo vast in alles
Lijkt geen eind aan te komen. Wij zijn dan nog samen maar vol me soms letterlijk dood, geen gevoel zn betonnen muur opgebouwd voor hem. Dat hij nog bij mij blijft snap ik niet, soms ben ik hartelijk. Maar vaak ook koud en futloos. Gericht op mezelf. Bijna egoïstisch.

Bah wat is mijn man toch een grote egoïst. Hoe kun je zo lang liegen en ons weg cijferen. Dat gezegde is er iedere dag.

Iedereen zegt tijd heelt. Ik snap er geen klap van. Het lijkt nu na 2 mnd uitkomst van " alles ????" Wel steeds erger te worden. Alsof de overleving stand naar iets anders is gegaan?

Miss

Dat herken ik dat het nu erger lijkt te worden. Ik word killer. Maar besef goed dat we dit alleen niet redden. Helaas nog geen therapie hier ivm vakantieperiode.

Hang in there!

Loslaten

Laat je vooral niet ontmoedigen door mijn verhaal.
Geen situatie is te vergelijken. En we zitten ook allemaal anders in elkaar.
De ene zal er makkelijker overheen kunnen stappen dan de andere.
Ik heb natuurlijk ook nog te maken gehad met een stalkende Truus.
Ik heb er eigenlijk weinig last meer van dat man een affaire heeft gehad maar dat hij ons huwelijk van 15 jaar voor haar wilde opgeven wel.
Hij had 5 maand iets met haar, hoe goed ken je dan iemand dat je daarvoor bereid bent alles op te geven?
En dan helemaal als je haar door een roze bril ziet.
Dat neem ik hem nog wel kwalijk en dat kan ik niet loslaten.
Ik de eerste maanden na het uitkomen ook heel nederig voor man geweest.
Ik wilde alles doen om hem weer tevreden te krijgen en te laten zien hoe leuke vrouw hij eigenlijk had.
Het had andersom moeten zijn, hij had zich moeten uitsloven voor mij!
Hij vond het trouwens ook niet prettig van mij en gaf ook vaak aan dat ik gewoon normaal moest doen.
Nu ben ik zo boos op mezelf, wat was ik toen wanhopig zeg maar ik had het toen zo nodig dat hij echt liet zien dat ik alles voor hem was.
Het voelde voor hem toen niet zo, hij had de keus gemaakt om voor ons te vechten maar rouwde ook om wat over was met haar.
En nu rouw ik nog steeds om wat gebeurt is en zijn mijn gevoelens voor man vervlakt of weg.
Ik heb weinig tot geen behoefte aan intimiteit met hem en dat baart me zorgen.
Ik vind hem lichamelijk nog wel aantrekkelijk maar als we intiem zijn dan denk ik deden jullie dit ook of was zij beter in bed?
Voor mij is de pret dan voorbij en kan ik alleen maar hopen voor man ook.
Ik raad lotgenoten dan ook aan om niet naar alle intieme details te vragen, ook al wil je alles weten het richt schade aan.
Of we het gaan redden?
Ik weet het eerlijk gezegd niet meer, ben er zo zat van dat ik er nog zoveel last van heb.
Er gaat geen dag voorbij dat ik er niet mee bezig ben.
Maar dat zal ook niet over zijn als we gaan scheiden.
Over een week vliegen we naar de Canarische eilanden en ik hoop dat dat mij goed gaat doen en daarmee ons huwelijk ook.
Dat mijn gevoel voor man weer wat terugkomt.

Pfffff

Ik weet het niet meer hoor. Man zegt verder te willen, van me te houden. Maar alles zo emotieloos...zo niet hoe ik hem ken en hij zegt alleen dat het hem spijt als ik erover begin. Alle gesprekken initieer ik. Niets uit zichzelf. Verder alleen boosheid. Hij wil naar de toekomst kijken zegt ie. Ik ga hem een brief schrijven denk ik met mijn gedachten en gevoelens. Of ik hem opstuur weet ik nog niet. Hoe hij zich nu gedraagt begin ik steeds meer te twijfelen of ik eigenlijk wel verder wil. Gelukkig kunnen we wel eerder voor therapie terecht. Dus ik probeer de boel nu te parkeren. De kinderen hebben al vakantie en ik ook. Dus probeer maar wat afleiding te zoeken. Heb het boek besteld om al eens zelf te lezen.

Lastig

Wat jij schrijft is herkenbaar hoedan. Ik wil er regelmatig over beginnen maar hij zit daar niet meer op te wachten. Ik probeer mijn gevoel te beschrijven maar bij weinig reactie of een boze reactie wordt ik al snel verwijtend. Wat hem dan weer irriteert en we uiteindelijk weer ruzie hebben.
Heb ook al eea op papier gezet. Maar hij wil het niet lezen. Voor hem zijn het oude koeien uit de sloot halen en hij wil alleen maar naar de toekomst en posittivie dingen kijken. Hij merkt niet dat ik dat ook wil zegt hij dan. Ik geef dan aan het idd nog lastig te vinden en het me nog niet achter me kan laten.
Voor mijn gevoel heeft hij niet voldoende geduld. En natuurlijk weet ik dat als ik verder wil niet moet blijven verwijten maar ik vind het nog zo lastig. Achteraf heb ik dan wel weer spijt maar het lukt me gewoon nog niet. Hij geeft nu aan dat hij niet meer weet wanneer hij het goed doet (heb toch gezegd dat het me spijt en door...)
Ik duw hem nu alleen maar verder weg en dat is ook weer niet wat ik wil. Het weekend was leuk en gezellig. Maar gisteren was weer niet fijn. Als ik zo door ga trekt hij het ook niet..

Senna Hoedan

Ik heb hier een draadje lopen over echtgenoot die verliefd is op 25j collega.
Vorige week zei hij me nog dat het ENORM moeilijk is om zich te blijven verzetten tegen de verliefdheid door enorme vermoeidheid (depressie)
Donderdag liet hij me weten dat hij haar die dag had gezegd dat het moest stoppen dat hij voor zijn gezin koos.
Ik ben enorm in de war door deze enorme omkering!
Hij beloofde toen dat hij haar nooit meer gaat kussen, nooit meer naar haar thuis gaat en geen sex mee gaat hebben. Dit heeft hij ook na zijn bekendmaking allemaal beloofd.
Donderdagavond zei hij echter dat hij haar meerdere malen nog heeft gekust na de 1ste keer.
Gisteren zei hij dat hij ze 2 weken geleden ook nog heeft gekust. Ik kan het niet laten om er niet naar te vragen en weet dat ik hem zo verder wegduw.
Dat zei hij gisteren ook dat zij op deze manier ging winnen...terwijl hij donderdag zei dat het was gestopt en er nooit nog iets zou zijn...
Zij blijft hem op het werk ook aanklampen en zeggen dat ze op hem zal wachten en dergelijke.

Straks naar nieuwe relatietherapeute..

Wat is dit toch allemaal???

Manipulatie

"Dat zei hij gisteren ook dat zij op deze manier ging winnen...terwijl hij donderdag zei dat het was gestopt en er nooit nog iets zou zijn..."

Loslaten, eigen gang gaan. Deze man is volledig de weg kwijt.

Bedankt voor de reactie!
Ik weet dat dit pure manipulatie is en dat hij weet dat als hij daar mee dreig ik me weer wat 'koest' ga houden voor een tijdje.

Ik WEET dat ik moet loslaten, maar het echt doen lukt me maar niet!!

Ik plooi me dubbel om alles hier rond te krijgen en hem zoveel mogelijk te ontlasten, maar er komt geen enkele waardering en dat doet me veel pijn waardoor de moed me steeds weer in de schoenen zakt

Onzekertje

Mss eens minder plooien en meer richten op je eigen zaken. Hoe meer je naar zijn pijpen danst hoe minder actie of waardering hij zal tonen.

En dat koest houden is al helemaal uit den boze. Zo krop je je emoties op en krijg je daar zelf last van. Uit jezelf naar hem en hoe hij daar mee om gaat is zijn ding.

Laat zien dat je hem niet nodig hebt (lastig dat weet ik)

Onzekertje

Ik denk steeds meer dat mijn man een fikse midlifecrisis heeft. En als ik dat zo lees de jouwe ook. Vreselijk moeilijk. Maar inderdaad: ga aan jezelf denken. Dir advies typ ik ook voor mezelf .

Sterkte.