Verder na ontrouw deel 4

Miss

Daar waar jij bent was ik 6 jaar geleden. Nu ben ik enigsinds bewust egoistisch. Dat ben je niet morgen, dat moet je aanleren. Vind ik het leuk? Nee, maar moet mezelf beschermen, niemand anders doet het voor mij.
En voor wat betreft je zoontje, ja hij heeft recht op zijn vader en vader heeft daar zijn verantwoordelijkheid in.

Één ding

Ik vond het belangrijk dat ik niet terug viel naar dat oude patroon.
Mijn verminderde hulpvaardigheid is staande gebleven. Dat betekent niet dat ik helemaal niet meer hulpvaardig ben, geen luisterend oor of volledig inflexibel. Gewoon wat meer grijs ipv wit.

Anoniem

Oh nou dan zijn we eens. Dank je voor de achtergrondinfo

Miss

"Mari, dat is net zo pijnlijk en verdrietig idd, het was toch de liefde van je leven.

Zo zie ( en voor nu soms zag)ik hem ook. Zonder kind/ gezin was ik 100% gestopt met mijn relatie net als jij. Dat heb ik ook in een gesprek erkent.
Nu ben je in gevecht met alles. Zo voelt het. Het " niet" meer mogen zorgen voor hem."

Lief dat je het zegt, maar zo is het voor mij niet hoor. Ik was voor hem al 12 jaar alleen en kon het heel goed met mijzelf vinden. Nu begint dat weer terug te komen. Ik voel me bevrijd van het gedoe met hem. Maar dat komt ook omdat hij niet alleen om vreemdgaan ging, maar gewoon een hele toxische toestand was ook door zijn persoonlijkheidsstoornis.

Ja precies

"Als je weet dat iemand kan liegen en bedriegen tegen je, dan ligt de vraag bij jou of dat opweegt tegen het houden van van die persoon. Als die persoon op alle andere vlakken wel zijn verantwoording neemt, dan zou ik tot de conclusie komen dat hij niet meer van mij houdt want het respect is weg"

En dat merk ik dus. Ik kijk met andere ogen. Een stuk, wat zeg ik een Heel stuk minder respect.
Ik keek tegen hem op, ik was altijd trots op hem.
Dat is weg. Maar het houden van is er nog maar veranderd.

Dankjewel voor jullie fijne reacties. Anoniem, was ik maar 6 jaar verder. Als er een tijdmachine bestond tekende ik er voor.
Maar goed. Ik moet het toch zelf doen, maar dat neemt niet weg dat het fijn is hier een soort van handvaten te krijgen van sommige.

Geniet van de zon !!!!!

Miss

Het feit dat je oude ik alweer terugkomt is een goed teken. Je komt er wel en sterker uit de strijd dan je nu kunt denken.

Dit is een goede TED-talk. Ik heb er in ieder geval wat aan, over mental decluttering en 'the magic of not giving a fuck'.
Trouwens, Anoniem. Deze draad heet inderdaad 'verder na ontrouw', maar dat kan natuurlijk ook betekenen dat je verder gaat zonder die ontrouwe partner. Maar dat terzijde.

Mooie peptalk!

Mooi hoor Victoria!

Even een vraag.

Denken jullie dat vreemdgaan erfelijk is?

Lang niet geweest

Ik ben hier een tijd niet geweest, dat komt omdat ik een tijdje ben opgenomen geweest omdat het niet goed met mij ging.
Ik heb 3 jaar na het uitkomen van de affaire van mijn man nog steeds last van behoorlijke ups and downs en dat vergt veel van me.
Ook het feit dat ik 'haar' nog regelmatig tegenkom doet mij niet veel goed en zorgt ervoor dat ik het maar niet kan loslaten.
Mijn gevoelens voor mijn man zijn in de loop van de tijd wat bevroren, ik hou nog wel van hem maar heb moeite om me volledig te verbinden met hem.
We hebben nu echt een betere relatie dan eerder, als ik niet zoveel last had van alles dan was ik erg gelukkig geweest.
De laatste maanden bleef ik hangen in mijn herstelproces en kwam ik daardoor niet verder.
Ik heb nog steeds professionele hulp maar deze kunnen ook niet veel meer voor mij doen.
Ze zeggen dat ik een keus moet maken, ga ik door met mijn huwelijk dan zal ik moeten accepteren dat het nooit meer word zoals het was en dan met name het vertrouwen.
Kan ik dat verdragen? Niemand heeft de garantie dat zijn partner trouw blijft en je niet zal verlaten.
Tijdens mijn opname zeiden ze ook dat je soms zo beschadigd bent dat het niet meer gaat lukken om je relatie te redden.
Maar dat je het niet kwijt bent als je alleen verder gaat, dit neem je de rest van je leven mee.
Uit alles blijkt dat ik PTSS heb opgelopen en hiervoor zal ik behandeld gaan worden.
Het ging dus zo slecht met mij dat ik de scheiding wilde aanvragen.
Mijn man was hier helemaal kapot van, heeft gehuild en geroepen dat het hem zo speet dat hij mij dit allemaal heeft aaangedaan en dat hij het zo graag wilde terugdraaien.
Hij wilde mij niet kwijt en wilde mij zo graag helpen om hierdoor te komen maar wist niet meer hoe en voelde zich machteloos.
Hij stelde voor om te gaan verhuizen zodat ik niet meer met haar word geconfronteerd.
Ik schrok behoorlijk van zijn emoties want dat heeft hij nog niet eerder zo laten zien.
Daarna ben ik ingestort en kon ik letterlijk niets meer en ben ik opgenomen om tot rust te komen.
Ik begrijp goed dat hier forummers gaan zeggen waar ik toch mee bezig ben en wat ik mezelf aan doe.
Dat ik hier nog zo voor aan het vechten ben en dat het kansloos is.
Misschien omdat het verder een goede en fijne relatie is, dat we het ook heel fijn en gezellig hebben met zijn beiden en als gezin.
Ik heb man gezegd dat ik de therapie nog ga volgen als een laatste redmiddel en dat ik weet dat dat geen wonderen kan verrichten maar dat ik minder last van alles wil hebben omdat ik het anders niet vol ga houden.
Dan heb ik er alles aan gedaan om ons huwelijk te redden.
In mijn omgeving en op mijn werk heb ik verteld dat ik een burn out heb want ik denk dat als ik de waarheid zeg iedereen me voor gek verklaard dat ik nog zo vecht voor mijn huwelijk.
Het spijt me dat ik ervoor mij lotgenoten niet veel ben geweest, ik gun jullie het beste en hoop dat een ieder van jullie weer gelukkig gaat worden.

Liefs Regenboog

regenboog

Allereerst heel veel sterkte Regenboog.

"We hebben nu echt een betere relatie dan eerder, als ik niet zoveel last had van alles dan was ik erg gelukkig geweest."

De ups en downs herken ik wel, al zwakken ze bij mij steeds meer af en lijkt het de goede kant uit te gaan. Ze komen en gaan. Op zwakke momenten vraag ik me wel eens af hoe lang ik het wil volhouden, of ik wil accepteren dat de gevoelens nooit weg zullen gaan, dat ze me altijd zullen blijven bezighouden. Op goede momenten vraag ik me af waar ik me nou nog zo druk over maak. Feit is wel, er is nog geen dag geweest dat ik er niet mee bezig ben geweest en dat retevermoeiend kan zijn.

Als het dan zoals bij jou, na 3 jaar, nog steeds zo'n impact op je dagelijkse leven en je relatie heeft, dan heb ik heel erg met je te doen.

Ik heb zelf wel eens het gevoel gehad -niet meer nu- dat ik er even uit zou moeten gaan. Gewoon, een maandje geen confrontatie met mijn vrouw, met de gevoelens die erbij los kwamen, de herinneringen, de triggers die ze teweeg bracht, om mijn zuivere gevoelens te ontdekken. Rondreis zuidoost Azië ofzo.. compleet andere omgeving.

Ik merk gelukkig dat de intensiteit van de flashbacks afzwakt, de frequentie minder wordt. Ik heb het geluk dat ik hem ook niet regelmatig tegenkom, al zal het een keer gaan gebeuren. Hij zou mij waarschijnlijk niet eens herkennen.

"Mijn man was hier helemaal kapot van, heeft gehuild en geroepen dat het hem zo speet dat hij mij dit allemaal heeft aaangedaan en dat hij het zo graag wilde terugdraaien"

Deze reactie gaf mijn vrouw ook afgelopen week en dat deed mij ergens heel erg goed.

Ik vind het niet gek dat je hebt verteld dat je een bunrnout hebt. Nogmaals, het zit bij mij niet meer zo diep als bij jou, maar vorige week zat ik ook bijna te janken op mijn werk. Mensen moeten het gewoon niet onderschatten, het is uitputtend.

Dapper dat je zo vecht, ik zou willen dat ik iets voor je kon doen waardoor je het allemaal los kunt laten en de focus van het verleden kunt af krijgen.

regenboog

Welkom terug!!
Jouw man lijkt wel serieus heel veel spijt te hebben van het gebeuren. Dat is een mooie nieuwe start lijkt mij. Misschien is een verhuizing ook niet zo'n gek idee. het zegt wel iets over waartoe je man bereid is. Overigens moet je de hoeveelheid stress bij een verhuizing niet onderschatten, daar ben je nu misschien nog niet sterk genoeg voor?

Eerlijk gezegd, om te relativeren, denk ik dat je nooit kunt zeggen dat je alleen door dat overspelgebeuren zo uit evenwicht en opgenomen bent geweest. Het is natuurlijk de directe aanleiding waardoor alles in een stroomversnelling kwam, maar er is iets in jou waardoor het jou zo diep raakt en zulke grote consequenties geeft.

Je kunt een stop zetten op deze relatie maar die eigenschap neem jij toch met je mee. En uit elkaar gaan en een nieuw ritme in je eentje te moeten ontwikkelen gaat ook heel veel van je vragen.

Jij hebt alles gedaan om je relatie te redden. maar je man heeft, in de gegeven omstandigheden, ook alles gedaan toch? Ik zou er nog eens goed over nadenken. Sterkte

Regenboog

Ik lees hier maar zijdelings mee, omdat ik in een andere situatie zit. Maar lees ik t nu goed dat je door de GGZ bent opgenomen ivm het trauma wat je hebt opgelopen bij het overspel? Wat heftig zeg. En wat goed dat je dat zegt hier. Een PTSS kun je oplopen na diverse soorten trauma's, maar dit moet wel heel erg flink bij je erin gehakt hebben. Ook ik heb een PTSS, maar dat na een bijna doodervaring en geestelijke mishandeling. Dat me dat nog steeds parten speelt is voor veel mensen ondenkbaar. En bij mij is t al 5 jaar geleden. 'Je moet t verleden gewoon maar achter je laten' is een veel gehoorde opmerking. Jouw verhaal maakt dat ik ietsje beter kan en mag accepteren dat ik een PTSS heb opgelopen in mijn huwelijk.
Maar wel heel goed dat t nu beter met je gaat en dat je man je steunt en voor je gaat. Meer kan ik even niet voor je betekenen....kus

Doenja en Regenboog

Voor mij is het nog heel vers allemaal. Kwam een maand geleden achter het vreemdgaan. Ik heb echter diverse verschijnselen van een acuut trauma momenteel. Dit soort dingen kunnen echt een trauma achterlaten.
Veel sterkte Doenja en Regenboog!

Pffff

Hoe weet je nu voor jezelf of je de juiste keuze maakt...

Ene dag zet ik hem het liefste buiten en andere dag denk ik weer dat ik met hem verder wil.

Vind het zo lastig om te weten wat nu juist is...

Senna

Oh Senna ik worstel zowat ieder uur met dat gevecht.
Ik ben nu 6 maanden verder... na het vreemdgaan wat in december gebeurd is.
7 weken geleden bekende hij het vaker gedaan te hebben ( 7 maanden lang met een collega)

Ik vraag me serieus af hoe ik hier ooit mee verder kan ? Ik raak iedere dag verwarder, meer in gevecht, dieper in rouw om het geen wat ik dacht te hebben gehad.

Het is zo moeilijk. Je hele opgebouwde fundering is weg. Het vertrouwen van zal het echt nooit meer doen?
Zijn jullie in therapie?

Wij op dit moment iedere apart. Ik herken bij mij de signalen van ptts. Herken regenboog. De angst, de trillingen, het gevoel van 9 tot 2 werkneemster te zijn van 2 tot 8 uur mama te zijn en na 8 uur een ??? Ja wat ben ik eigenlijk? Ik ben miss maar wat voor miss? Verdrietig, stuk van verdriet en lijkt alleen maar meer te worden. Omdat het besef er nu is. Ik liet mijn man altijd erg vrij. Soms 2 maanden weg voor werk, eigen laptop, eigen rekening voor het werk. Alle heeft het hem zo gemakkelijk gemaakt. En nu voel ik me zwaar gebruikt. Vies zou ik bijna durven zeggen. Ze spreken al van edmr therapie bij mij. Mijn man loopt bij psychologen in een kliniek want wil van de drang af. En wil het nooit meer doen. Maar wat voor therapie kan daar nou tegen op? Iemand die het zo vaak gedaan heeft.
Natuurlijk heel anders dan bij jou/ jullie maar blijf goed bij jezelf. De tip die iedereen mij hier geeft.
Veel sterkte, voor jullie alle.

Ook jij regenboog. Ik las al vanaf febr mee en miste je al. Ik herkende toen al jou posts al. Zn zelfde gevoel. Er mee te willen stoppen, zijn tas klaar gezet. En dan man smekend op zijn knieën hebben liggen beloven alles te doen........

Senna

Herkenbaar, gisteren een fijne dag gehad. Ook met gezin. Dan langzaam vertrouwen dat we samen verder kunnen gaan.
En vandaag weer zoveel onrust. Zeker als we dan gisteravond op het eind woorden hebben over dingen die los staan van overspel. Dan denk ik: begrijpt hij echt nu wat belangrijk voor me is.
Ik blijf voor nu bij mijn keuze om samen verder te gaan. We staan aan het begin. Ik wil er alles aan doen en het ook tijd geven. Want ik hou ontzettend van hem. We zijn lang samen, hebben een prachtig gezin. Dus ik wil door de pijn heengaan, met hulp ook. Mocht het dan niet lukken, heb ik er alles aan gedaan.

Emdr

@Miss, Wat heeft een Edmr voor zin als de bron van alle pijn die je nu ondergaat, bij je man ligt? Hij is verantwoordelijk voor je pijn die recentelijk heeft opgetreden. Ik krijg de indruk dat je je medeverantwoordelijk voelt voor de situatie waarin je verkeert; een soort ‘ wat als ik niet....’ of ‘ ik ben te lief en naïef geweest’.

Wat vroeger in je leven heeft plaatsgevonden staat los van de wijze waarop je man met je is omgegaan. Ipv Edmr kan je je ook richten op hoe duidelijk te zijn in je verwachtingen en de daarbijbehorende respect voor elkaar zodat blijft hangen hoe een gezin werkt.

De filosoof Decartes zei’ ik denk dus ik leef’. Wij allen denken en zo hebben wij allen een bestaansrecht. De één niet minder dan de ander. Jij net zo goed als je man. Ik denk zodoende dat het beter is niet de behoefte te hebben oud zeer te werken. Het kan je ook kwetsbaarder maken.
Zie het als twee verschillende gebeurtenissen. Je man heeft zijn eigen fouten die hij zelf moet aanpakken. Je ellende van vroeger is geen vrijbrief voor een ander. Hij is aan zet. Bekijk op een bepaalde afstand of je progressie ziet. Of je een blijvende verandering constateert.

Ik weet nog dat ik het lastig vond een vakantie te plannen. Ik had veel behoefte om er even uit te zijn. Uiteindelijk ging man met zoon op vakantie en dochter op jongerenkamp.
Dat weekje even alleen zonder verplichtingen, deed veel last van mij af vallen. Ik voelde hoe ik mijzelf naar voren kon schuiven, zoals Decartes bedoeld had..

hier hielp emdr goed hoor

Niet in de zin dat ik mijn partner meer ging vertrouwen, maar wel dat ik in een paar sessies van de emotionele flashbacks af was van het trauma toen ik er achter kwam. Het heelt niet alles maar het helpt wel

Headspace

Ik gebruik nu een weekje op aanraden van een vriend de app Headspace. Zijn vrouw gebruikt het om van de onrust in haar hoofd af te komen en hij vond het vergelijkbaar met de herrie in mijn hoofd m.b.t. de affaire van mijn vrouw.

https://www.headspace.com

https://www.nbcnews.com/video/headspace-can-a-mindfulness-and-meditation-app-help-you-manage-stress-654180419753

Het werkt goed om me rustig te krijgen en het te relativeren. De gedachtes zijn er wel, maar ze verdwijnen verder naar de horizon.

Enige nadeel is de naam van de verteller...

Dankje voor de tips

Die flaschbacks zijn hetgeen het zo lastig maken idd. Daar wil ook graag vanaf of mee om leren gaan zodat we ook echt samen verder kunnen. Ene moment gaat het goed en heb ik er vertrouwen in. Maar kan in een seconden weer omdraaien door oa die gedachtes die in me op komen.
Onze relatietherapeut geeft ook EDMR zag ik, dus na haar vakantie ga ik haar vragen of ze me daar mee kan helpen.

Bedankt voor de link JJ. Ga er even naar kijken of het iets is voor me.

@miss ik heb het ook zo met je te doen.
Ik heb er hier wel vertrouwen in dat het niet meer gebeurd en dat het echt een fout is geweest. Contact is volledig verbroken en ze woont verder weg gelukkig dus ik kom haar ook niet tegen.
Dus het zit bij mij niet zo zeer in het vertrouwen voor de toekomst maar meer in de pijn van het verwerken wat er gebeurd is.
Hij is voor mijn gevoel nu wel oprecht naar mij dat hij met ons door wil en daar voor wil vechten.
Zoals Hoedan ook zegt, we hebben zo’n mooi gezinnetje. Hij is heel bang geweest (en nu nog) om ons te verliezen. Hij is zich enorm van bewust wat hij op spel gezet heeft. Zoiets van Een man weet pas wat hij mist als het er niet is.....
We waren zelfs aan het denken om voor een tweede kindje (nu maar even in hold) te gaan.
Dus ik wil het echt niet opgeven maar moet het wel allemaal kunnen verwerken.

Af en toe denk ik dan weer; ben ik nu echt zo naïef dat ik hem mijn hand boven zijn hoofd houd (is niet zo hoor maar omdat we het niet naar buiten hebben gebracht voelt dat soms zo) en gewoon met hem doorga? Ik kan er met enkele mensen wel over praten gelukkig maar verder zijn we voor de buitenwereld een happy family en dat vind ik soms wel lastig.
Hopelijk is het uiteindelijk gewoon de liefde die het overwint😊
En hoef ik ook niet meer te twijfelen aan mezelf en mijn keuze.

Senna

Ik vind het fijn te horen dat je man op recht spijt heeft en bang/ bewust was van het kwijtraken jullie. Dat vind ik echt positief.

Dat is een groot verschil bij mij. Mijn man heeft het voor zichzelf altijd goed gepraat. Het is niet erg. Mijn vader doet het ook, ach we zullen wel zien.
De ommekeer kwam bij hem pas nadat ik ons huwelijk 7wk geleden wilde beëindigen. Zelfs al een boekhoudster gesproken die middag voor ik hem confronteerde. Daarna zag ik pas " Het niet kwijt willen" en nu nog. Maar is dat nog genoeg?
Inclusief de lijdensweg van vele intensieve therapie sessies. Eind deze maand mag ik voor het eerst mee naar zijn traject/ psycholoog. Ik heb hem de kans gegeven maar merk echt dat er iets onherstelbaars kapot is.
Met name het lange liegen. Het niet meer geloven.

Mari en flanagan ik ga er over nadenken. Op dit moment beleef ik te veel om ook dat er nog bij te doen, dan maar ziek van verdriet. Het moet er toch uit denk ik. En daar helpt volgens mij buiten praten om niets bij.

JJ
ik zal er eens naar luisteren! Thnx !
Jij ook sterkte en ook jij mag wel eens huilen ook al ben je een man en op je werk. Dat geeft niets. Het is veel en een lange weg. Ik hoop voor je dat de intimiteit nu beter gaat en dat de zon/ warmte daar aan mee werkt. Dat heb je als koppel toch nodig en dan voel je je verbonden.

Truste alle.

Bedreigd

Jeetje en dan wordt mijn man ook nog bedreigd door de partner van de dame in kwestie.
Deze dame heeft thuis niet alles eerlijk verteld omdat ze bang is voor de gevolgen voor haar maar ook voor ons. Ze heeft blijkbaar een poging gedaan om iets te vertellen maar toen ging het al mis.
Nu krijgt mijn man berichtjes als;
Goed bezig, ik weet je te vinden
Ik ben je niet vergeten vriend
Weet waar je woont en je gezin ook

Die man heeft een achtergrond in de criminaliteit. Daar is hij uit volgens haar zeggen maar zijn vriendjes zitten meer in de bak dan thuis zeg maar.

Mijn man voelt zich uiteraard er niet prettig bij.
Alleen geeft hij nu wel de schuld aan mij. Toen hij alles verteld heeft was zij met haar gezin op vakantie. Ze appte naar mijn man of alles onder controle was. Ik heb gezegd stuur maar terug: nee! Heb alles verteld en contact verbreek ik nu.
Dit heeft hij gedaan. Maar toen is zij op vakantie in paniek geraakt dat ik het wist en heeft ze iets verteld maar nog niet alles uit veiligheid voor ons. Zo triest allemaal...
maar nu Zegt mijn man ook nog als hij haar toen niet op vakantie had hoeven berichten dat hij wrs nog niks geweten had. Was beter geweest...grrrrr

Weet dat jullie er niks mee kunnen maar moest het ff kwijt. Mijn man is eigenlijk best een beetje bang merk ik... pffff

zon & warmte

Het is nog niet stomend Miss. Het blijft me jeuken dat de interesse er gewoonweg een stuk minder is en als ik er over begin voelt het al heel snel alsof ik iets onzinnigs wens. Het gaat zo goed, ik probeer de grenzen een beetje op te schuiven door me wat assertiever en minder afwachtend op te stellen.

Mijn verwachtingen zijn alleen blijkbaar niet reëel momenteel, ik blijf vergelijken met haar affaire waarin het wel allemaal kon. We zijn nu pakweg 10 maanden verder, 7 na onze doorstart, en de absolute overtuiging op dat vlak blijft gewoon uit.

Deze week nam ik een keer het initiatief door haar eens te plezieren zonder wat terug te verlangen. Ze liet het toe, gaf zich over aan me en het was ook wel spannend. Maar de dagen daarna kakt het dan ook weer helemaal in, er komt geen reactie op, geen gevolg. Terwijl het voor mij juist een roze wolkje terugbracht en we weer een drempeltje over waren gegaan. Voor mij dan..

Dat kan natuurlijk, maar het zegt veel over hoe de aantrekkingskracht van haar naar mij is momenteel. Ik kan het haar niet kwalijk nemen dat ze zich zo voelt richting mij op dat gebied, want het is haar gevoel en het is goed dat ze niks tegen haar zin doet en daar voor opkomt, maar ik denk wel na of dat is waar ik uiteindelijk vrede mee wil hebben in mijn relatie. Ik wil meer spanning, meer uitdaging.

Ik krijg dan vaak de 'het gaat je alleen om de sex' troef toegespeeld, wat ik echt een belediging vind. Het gaat me om de verbinding. Iemand die graag bij je wil zijn, iemand die het fijn vind met je. Dat niet willen en het afdoen alsof het wel prima gaat op dat vlak vind ik erg ingewikkeld. Ik vraag me op dat gebied gewoon af of er meer rek in gaat zitten als die er intrinsiek nu nog steeds niet is.

En ja, ik weet dat het bij ons gecompliceerd ligt door het verleden van vóór de ontrouw. En dat is iets wat ik zeker meeneem en me ook onzeker maakt over hoe ze nu naar me kijkt. Maar ik moet ook realistisch zijn. Wat de reden ook is dat het er niet helemaal is, ik moet ook kijken waar ik uiteindelijk zelf wil komen te staan in mijn relatie. Maanden horen dat 'het wel goed komt' en 'zo voel ik het nu gewoon nog niet'. Is het wel zo 'gewoon'?

Het heeft weinig meer met het topic te maken, dat raakt me momenteel niet zo hard meer. Het raakvlak blijft vooral de vergelijking met. Rationeel valt dat wel uit te leggen, spannend, nieuw, uitdagend.

Ik ben het blijkbaar allemaal niet.

Lotgenoten

Ik herken zoveel in de ver halen van mijn lotgenoten.
Het is voor iedereen weer anders maar de emotionele achtbaan, de twijfels van ga ik door of stop ik ermee en "beelden of gedachten" aan het vreemdgaan is zo herkenbaar voor me.
Het is een heel moeilijke en zware periode waar je met name in het begin doorheen moet.
Meestal komt de echte klap ook nog later als alles wat meer is geland en je je in wat rustiger vaarwater begeeft.
De eerste weken of maanden leef je voornamelijk op de automatische piloot, nu denk ik wel eens hoe kon ik naar mijn werk gaan en daar ook nog functioneren?
Het is een overlevingsmechanisme in je lichaam.
Man en ik hebben in die tijd zoveel mogelijk leuke dingen gedaan, samen maar ook als gezin.
Dat hield ons op de been.
Wel praten we er toen teveel over, ik had de behoeft om het er ieder moment over te hebben.
We gingen al iedere week naar relatietherapie en daar ging het er heftig aan toe maar toch kon ik het niet echt loslaten en ontspanning opzoeken.
Dat heeft bij ons tweede huwelijkscrisis veroorzaakt, man zat er helemaal doorheen want het ging nergens anders meer over.
Ik zat er helemaal in vast en dat joeg man bijna weg.
Dus wat ik mee kan geven is praat ook over andere dingen, spreek desnoods wanneer je het erover mag hebben en houd het daarbij.
Geef elkaar rust en ruimte en zorg vooral goed voor jezelf!
Dat ik nu nog zoveel last heb komt omdat de ontdekking van de affaire van mij man mij leven letterlijk overhoop heeft gegooid.
Er speelt daarna natuurlijk veel meer af, het veroorzaakt zoveel ellende en stress in de relatie.
Niet dat hier sprake is geweest van geweld ofzo.
Wel heeft man ervoor gekozen om niet gelijk de waarheid te vertellen en kwam er later steeds weer wat aan het licht.
Dat heeft er bij mij flink ingehakt en daarom is het extra moeilijk voor mij om het vertrouwen te herstellen.
Ik ben een heel gevoelig iemand en heb altijd veel geleund op mijn man, stelde me erg afhankelijk naar hem op.
En dat ik nog regelmatig met haar word geconfronteerd doet het herstel ook niet goed.
Zorgt er ook voor dat loslaten moeilijk is.
Tijdens mij opname zei een therapeut dat uiteindelijk veel stellen het toch niet gaan redden omdat de bedrogene het niet achter zich kan laten en het een issue blijft in de relatie.
Daar ben ik wel van geschrokken en vond ik ook niet zo'n handige opmerking.

Sterkte allemaal, ik weet hoe zwaar het kan zijn.

Opmerking

Maar wel een reële opmerking, zeker voor vrouwen ( ik zeg niet dat jij dat bent) die alles met de mantel der liefde bedekken of de kop in het zand steken. Om je even wakker te schudden, om gewoon eerlijk tegen je te zijn. Het feit dat je daar van schrok geeft wel wat aan.
Je kunt in een storm de zon wel proberen te voelen omdat die er nu eenmaal is, maar feitelijk stormt het gewoon; daar is niets zonnigs aan.