Verder na ontrouw deel 4

senna

iedereen reageert natuurlijk op zijn eigen manier. Jij hebt nu blijkbaar heel ergg de behoefte om jullie relatie te bezegelen en vast te stellen. Maar ik denk eerlijk gezegd dat als die storm weer is gaan liggen jij je weerslag nog wel krijgt op de de hele situatie, vrees ik. Alsof het dan pas tot je door zal gaan dringen hoezeer je vertrouwen in hem geschaad is. maar goed, nu lijk je er vruchten van te plkken, of jullie beiden. Maar ik kan me nauwelijks voorstellen dat je dit zo gemakkelijk verwerkt.
Sterkte!

Ermee wegkomen

Dat is wat je hem laat doen; waarschijnlijk uit angst je vastigheid te verliezen.
Ik geloof niets van zijn verhaal, geloof niets van zijn woorden dat hij verliefd op je is geworden ( zo snel...dat meen je niet) en ik geloof niets van een herboren relatie.
Je steekt denk ik uit angst niet te voelen je kop in het zand. En sex met zo iemand...heb het al vaker gezegd: ik kan er niet bij.

Ik denk dat het nog wel komt, want je gaat me toch niet vertelken dat je geniet nadat je belazerd bent?

Soms lijkt het zo, zo herkenbaar.

Beste Senna,

Ik herken je. Dat was voor dat ik hier op het forum begon te posten.

Ik kwam er zelf achter dat mijn man vreemdging doordat de Truus me benaderd had in januari. Zij wist niets van mijn bestaan af.
Wij hebben ook 1 zoon. Dat wil je toch niet "kwijt"?
We boekten die zelfde maand meteen twee weekendjes weg in een hotel. Vreeen de sterren van de hemel soh he.
Ik dacht alleen maar ja dat is het geweest!!!

De sex was ALTIJD goed maar wegens veel verdrietige familie omstandigheden de maand daarvoor wat minder geweest en wat lichamelijke klachten.
Ik dacht ik hou van hem en hij van mij, hij wil mij echt niet kwijt het komt wel "goed"!!!

En weet je wat er gebeurde?
Ik donderde kei hard van die illusie af!
Door de weken heen kwam ik achter meer ontrouw. Hoe het precies werkte, met afspreken. Wanneer en ga zo maar door.
En ik maar gewerkt had de eerste weken "alles te lijmen "

Dat is een droom waar je in zit.
Wat hier boven gepost word. Zo is het. Dat lijkt voor jou nu zo. Maar je gaat straks voelen dat hij die dingen ook met haar deed etc etc. Zonder jou op ideeen te brengen.

Ik kwam er 3 weken geleden bijv achter dat hij met een collega heeft liggen ***
En wat denk je? 7 maanden lang.

Ik weet dat dit extreem is. Echt extreem. Soort verslavingsdrang. Maar ik het begin ging het hier precies zo. De eerste 8 weken....
Totdat je hoofd straks overuren gaat maken. Dan kom je tot meer besef....

Denk aub goed aan jezelf. En praat veel.
Echt waar meid, niets is wat het lijkt en jij nu zo voelt. Tenminste dat heb IK ervaren! Buiten allerlei dingen voor jou in te vullen voel ik het zo nu.
En zit ik een mega diep dal...
Overal waar hij heen gaat. ??? Zal wel ?? Zei hij toen ook??
Ja bij een tankstation stapte ze ook in....
Die sauna was hij ook met haar...
Dat bos had hij ook met haar "gewandeld " waar wij altijd geen gingen...
In dat hotel daar aan de snelweg ben ik ook met hem geweest en zij nu ook met hem....

Vreselijke overuren maar zo waar...

Ik wil je alleen wat duidelijk maken zonder je te pijnigen maar ga alsjeblieft voelen en niet alleen maar "weg wuiven "...

Sterkte

Miss

Hai Miss,

Even in antwoord op jouw vragen: de eerste keer dat ik erachter kwam dat mijn ex vreemd ging was zo'n 13 jaar geleden. Hij zei toen ook verder te willen met deze andere vrouw. Ik heb hem toen direct de deur gewezen (hij wilde nog een paar maanden bij mij blijven wonen) en hij is bij vrienden gaan logeren.
Na 6 weken kwam hij terug met 100 rode rozen, 10.000 sorry's en hij wilde met mij verder. We zijn toen in relatietherapie gegaan en uiteindelijk samen verder gegaan. Ik wilde heel graag geloven dat hij was veranderd, want je hebt tenslotte ook nog een gezin en je wilt niet alles opgeven.

In 2012 kreeg ik de eerste vermoedens dat het weer mis zat. Hij ontkende in alle toonaarden, hield zoveel van mij, wilde met mij oud worden, etc.
In september 2015 wilde hij plotseling een chalet kopen. Ik vond dit vreemd, en heb hem ook gevraagd of dit een way out was voor hem. Neeeeee, hij wilde met mij gezellig de weekends daarheen nu de kinderen bijna volwassen waren, blablabla.
Vier maanden later komt hij met de mededeling dat hij wil scheiden en dat hij na de scheiding in een andere stad wil gaan wonen. Ik wist zeker dat er een ander was n.a.v. zijn gedrag (uiterlijk veranderen, telefoon angstvallig bij zich houden e.d.). Hij ontkende. Ik bleef aandringen en na 2 maanden gaf hij eindelijk toe dat hij al maanden een relatie had met iemand anders en het chalet inderdaad had gekocht als way out. Toen ben ik 's nachts in zijn laptop gaan neuzen, kwam erachter wie het was en dat hij ook al daarvoor stiekeme contacten had gehad met 2 andere vrouwen. Toen was het direct exit.

Binnen een paar maanden was de scheiding rond.

Hij is, na in het chalet te hebben gebivakkeerd, inderdaad verhuisd naar die andere stad waar zijn laatste Truus woont. Zij was ook getrouwd, maar had geen kinderen. Haar man had echter een terminale ziekte en ze heeft hem in de steek gelaten voor mijn ex. Ergo; ze verdienen elkaar.

Mijn ex was niet sexverslaafd, maar heeft wel ADHD en wil altijd in het middelpunt van de belangstelling staan. Dat gaat echter niet in een gezin met 3 kinderen. En op 1 of andere manier heeft hij die aandacht dus altijd buiten de deur gezocht, bij andere vrouwen. Ik hem altijd gesteund tijdens ons huwelijk, hij had allerlei hobby's, heeft een studie gedaan, etc. Ik heb hem altijd de ruimte gegeven om te doen wat hij graag wilde. Ik was ook nooit jaloers, had gelukkig ook een eigen leven met een baan, ook een studie, en eigen vriendinnen.
Ik geloof ook niet dat ik heb gefaald, maar ik denk wel dat hij geen geschikt relatiemateriaal is. Hij zet zichzelf op 1, dan zijn werk, zijn hobby's en dan pas zijn kinderen en partner. Helaas zag ik dit alles te laat.

Ik geloof ook helemaal niet dat mensen kunnen veranderen. De aard van het beestje blijft hetzelfde. Je persoonlijkheid en karakter veranderen niet. Je kunt misschien hooguit iets in je gedrag aanpassen, maar daar moet je dan ook vreselijk je best voor doen.

Als ik terugkijk, dan had ik hem nooit een tweede kans moeten geven. Maar ja, dat is mosterd na de maaltijd. Het vertrouwen in iemand krijgt zo'n knauw, en met name het liegen is erg. Liegen is gewoon respectloos en dat zal ik nooit meer tolereren.

Ik ben nu ruim 2 jaar gescheiden, en de rust is wedergekeerd. Ik sta op zich op redelijke voet met hem, maar ik houd het zakelijk. Het gaat over de kinderen of financiën. Als ik hem nu af en toe zie, dan vind ik hem zo vermoeiend. Hij praat heel veel en heel snel en houdt monologen over zijn eigen dingen. Dan vraag ik me echt af hoe ik dat al die jaren heb volgehouden.....

Oh ja, toen hij bij me terugkwam na de eerste keer vreemd gaan, hadden wij ook geweldige seks. Maar op een gegeven moment ga je je echt realiseren wat er allemaal is gebeurd, en zwakt dat weer af. Het is een soort bezitsdrang, die terugkeerseks.

Miss, ik wens je veel sterkte in jouw eigen situatie.

Victoria

Wow wat een verhaal ook weer... en wat zie ik in jou een sterk vrouw zeg. Chapeau. Herkenbaar: Het is een soort bezitsdrang, die terugkeerseks." Ja ook meegemaakt: het is een vlag zetten, zorgen dat je weer gebonden bent aan hem, zelfs een soort kolonialisatie voelt het nu ( toen niet).

Victoria

Goedemorgen,

Bedankt voor je post.

Wat een verhaal. Als ik het goed begrijp uit jou verhaal, leek hij het dus in eerste instantie 7 jaar....niet meer te doen? Tijdens al jou strubbels van pijn, boosheid en verdriet.

Hoe verder ik in de afgelopen weken meer inzicht heb gehad, begin ik ook steeds meer te betwijfelen of we het hier over een verslaafde hebben.
Hij zegt zelf : ik heb zonder gevoel gehandeld. In mijn ogen zonder geweten.

Hij is ook iemand die praatjes voor 10 heeft, zoals mijn ouders dat al jaaarrren zeggen. Altijd druk met hobby s. Is sinds 5 jaar met opleidingen bezig. En gaat dan ook eens per jaar voor 2 maanden naar het buitenland voor werk.

Ik dacht toen we daar aan begonnen ach ik red mij wel. Hij wil het zo graag en het salaris is mooi voor de toekomst.
6 jaar geleden wilde hij graag zijn motor rijbewijs.
Hup een mooie motor er achteraan. Op 1 jaar reed hij 22.000 km.... ook zoiets.... altijd doorslaan in zaken/hobby's.
Hij sport gemiddeld 4 a 5 keer per week.
Overal waar hij komt heeft hij volop contact.

Nooit geen tijd voor onze zoon, geen interesse of weinig.
Afgelopen zondag met vaderdag. Kreeg hij een zelf gemaakte sleutelhanger en nam de plastic verpakking er niet eens vanaf. En legde hem weg. Zonder dankjewel te zeggen maar ik was op dat moment even weg.
Savonds in bed was mijn zoon stil en een beetje verdrietig. Papa had hem niet eens open gemaakt.

Ik dacht echt waar ben ik mee bezig. Wat is dit voor man?

Ik heb gelukkig werk, goede vriendinnen ( de spaarpot zoals mijn psycholoog dat noemt) en zit bij diverse hobby clubjes. En een pup van 10 maanden. Veel te doen dus.
En nu ben ik daar dankbaar voor dat ik dat allemaal ben blijven doen en aanhouden.

We hebben dus een erg vrij en zelfstandig leven naast ons gezin. Beetje zoals jij het ook beschrijft, en daarom moest ik steeds aan jou posts denken.

Ik vraag me dus ook echt af of ik nog wel door moet gaan met hem.

De symptomen van verslaving zijn veeeeel extremer. En dat zet mij steeds aan het denken.

In ieder geval, nogmaals dank voor je toelichting.
Liefs

Intake

Beste alle,

Aller eerst dankjewel voor al jullie medeleven. En goede luisterende oor. Hier op het forum.
Het maakt mij minder alleen in al dit vele verdriet..

Mijn man had vandaag de intake bij de kliniek.
Wat eruit kwam door een paar profs:

Nee hij is niet verslaafd.

Wat het wel is, of welke stempel ze hem dan mogen geven weten ze gewoon niet.
Hij valt tussen vanallerlei "midden moten "
Morgen gaan ze met het team rond de tafel en vrijdag horen wij meer. Ze weten zich gewoon geen raad met hem.

Hij heeft alles opgebiecht wat hij WEET van de af gelopen jaren, ook weet hij wel, dat heeft hij me net verteld dat er nog meer geweest zijn ( dan die 4 vrouwen waar ik/ we achter zijn gekomen)

Dit antwoord had ik ergens wel verwacht maar komt toch hard aan.

Wat moet ik toch met deze man?
Zodra hij verdriet heeft gehad of aandacht wilde ging hij dus vreemd. In plaats van naar je vrouw in die tijden toe te gaan.

Hij heeft hoop dat hij nu "beter" word. Het nooit meer gaat doen.
Wat moet ik toch geloven.

Herkenbaar

Herkenbaar hoor, Miss. Ik vroeg mijn ex ook of hij zich niet schuldig voelde toen hij relaties met andere vrouwen aanknoopte, of hij niet aan mij en/of de kinderen dacht, wat een impact het zou hebben op mij, hoe het voor mij zou voelen......

Nee dus, daar dacht hij helemaal niet aan.

Kortom: Alleen denken aan wat hij zelf wilde, de rest was niet belangrijk.
Toen ik dat eenmaal begreep was het voor mij direct einde verhaal.

Na de eerste keer had ik ook tegen hem gezegd dat het niet nog een keer moest gebeuren, dat ik weer door al die shit heen moest, relatietherapie, etc. Hij heeft toen, bij de therapeut, met zijn hart op zijn hart bezworen dat hij nooit meer zou liegen.

Enfin, het vervolg is bekend.

Dat is

Dus waar ik zo vaak aan denk.
Dat alleen maar aan zichzelf gedacht hebben.

De eerste Truus was al tijdens onze verkeringstijd.
Met de GROOTSTE slet van de sportschool. Ik ben TOEN om haar onder andere gestopt met daar te gaan sporten om haar. (Ze liep stage en om alle mannen heen)
Hij was dat vergeten. En laat ik nu net die Truus zijn beste vriendin ook kennen op afstand. Die vertelde me dus dat ze het bed hadden gedeeld.

Mijn man ging dus met de meest vreselijkste vrouw die ik serieus haat naar bed.
En waarom? Voor 1x sex?
Het gebeurde gewoon. Ze ging net zo lang door tot het gelukt was. En een jaar later reed ze zijn auto ook nog eens total loss. ( Hij zei toen dat HIJ dat gedaan had)

Vervolgens een relatie met een collega. 2013.
Hoezo doe je dat zonder geweten en zonder gevoel?
Nee nooit aan ons gedacht. Nooit aan de gevolgen. Nu pas beweerd hij.

En nu 2018 weer terug gevallen van 5 jaar " clean " te zijn geweest. Met twee vrouwen afgesproken.
Zegt hij !!

Dit is alleen wat IK weet. Laat staan de rest.

Ik snap er helemaal geen fuck van. Dat je zo egoïstisch bent. En je dan NU alles aan pakt om te veranderen. Net wat jou man zei Victoria.

Gouden bergen.

Als zelfs profs het niet weten. Wat moet ik dan toch geloven. Echt het ongewisse.
En jij zegt hij dacht nooit aan ons... hier het zelfde.

Sex

Ik zei in een gesprek ; Dus jij gaat vanaf nu je hele leven alleen nog maar met mij sex hebben?
Kun je je dat voorstellen?

Ja. Ja zeker.

De psycholoog vroeg precies het zelfde.
En daar werd bij toegevoegd ja. Dat gaat mij lukken. En dat kan hij.
Hij vind het niet erg om het alleen met mij te doen.

Nu ik het zo opschrijf moet ik er gewoon om lachen. Wat een pannekoek verhaal.
En wat een maf hè dat je dan toch nog in een soort van vorm van hem "houd" omdat hij je man is.
Zou dat slijten ?

Beweerde hij dat tegen jou ook Victoria? Alleen nog intiem met jou te zijn.

Miss

Hij beloofde dat hij eerlijk zou zijn, en dat, wanneer hij bijvoorbeeld iemand leuk zou vinden daar direct over zou praten met mij.
In een lange relatie is het ook normaal dat je eens iemand anders leuk/aantrekkelijk vindt, de vraag is alleen: Wat doe je daarmee. Als het goed is, doe je er niets mee, en voedt je die verliefdheid niet, dan gaat 't namelijk vanzelf weer over. En kun je er daarna om lachen.

En Miss, een man hoeft zich echt niet over te laten halen door een vrouw om vreemd te gaan; daar is hij zelf verantwoordelijk voor.

Misschien is hij niet seksverslaafd volgens de maatstaven van de profs die jullie gezien hebben maar hij gebruikt seks wel om pijn weg te drukken, als spanning naast zijn huwelijk, als zijn ego het ergens moeilijk mee heeft. En dus niet om een liefdevolle verbinding aan te gaan zoals misschien andere vreemdgangers in dit draadje.

Ik persoonlijk vind dat externaliseren: verdoving buiten je zoeken. Wat natuurlijk ieder mens vrijstaat (als je er niemand mee kwetst zoals bij jullie). Ik vind dat ook een hele dunne lijn naar verslaving.

En ik vind het buitengewoon rot dat dit er nu uitkomt voor jou maar zelfs ook voor hem: er is duidelijk iets aan de hand. En er is meer aan de hand dan zomaar verliefd worden omdat je huwelijk een beetje een sleur is. Er zit wel degelijk dwangmatigheid als ik zo de verhalen lees. Alleen nu sta je me lege handen voor wat betreft de aanpak en wat jij er verder mee kan of wil. Sterkte

Thanks

Dank jj.....nu gaat het eindelijk goed....euh....hoop ik...maar ik volg gelukkig alles ....dus tot nu toe....gelukkig goed...ze zegt zoveel spijt te hebben...

Miss

Hoi Miss
Wat een hel.
Geen seksverslaving ; ik dacht t al. Ik herken veel. Bij man ging het niet om seks (kwam er destijds uiteindelijk ook niet van) maar om de spanning, aandacht, bevestiging, lust. Uiteindelijk een vlucht om bevestiging te krijgen. Om een leegte in zichzelf te vullen.
Waar een ander dan drinkt, drugs gebruikt, sport of veel eet was zijn "verdoving"(zoals Mari schrijft) "jagen".

Ook hij dacht niet meer aan mij. En het duurde zelfs langere tijd voor hij door had dat hij de kinderen hierin meetrok.
Telkens nam hij zich voor het nooit meer te doen, geen contact meer te leggen. En toch deed hij het weer. Was dan uiteindelijk weer teleurgesteld over zichzelf- gaf weer rotgevoel. Een minderwaardigheidscomplex van hier tot Tokio. Wat weer bevestigd werd door z'n gedrag. Ofwel een vicieuze cirkel. (terwijl de buitenwereld een stabiele, vriendelijke man zien met een leidinggevende functie- geen zielig vogeltje ofzo).
Toen t uitkwam heeft hij uiteindelijk alles opgebiecht. En telkens als ik dacht dat t niet erger kon kwam er weer meer. Verschrikkelijk. Hij was bij een psycholoog en kreeg inzicht in z'n gedrag. Hij werkte aan zijn eenzaamheid, zich "niets"voelen en het feit dat ik ondanks alles bij hem bleef maakte dat zijn zelfvertrouwen groeide. Blijkbaar was er ook veel "moois"aan hem anders was ik toch niet gebleven? En zo was het. Is het.
We spraken af dat hij lastige situaties ontwijkt. (en ja, er zijn werkelijk ook vrouwen die het hem moeilijk maken - echt ongelooflijk). Dat houdt in dat hij situaties met vrouwen 1 op 1 uit de weg gaat. Zelfs aan het schoolplein bij ophalen van de kinderen dat hij afstand houdt.

Na jaren ging t toch nog een keer goed mis. In een tijd van stress kwam z'n oude copingstijl weer boven. Hij had t al gestopt toen ik erachter kwam.
Deze periode legde een nog grotere bom onder ons huwelijk. Uiteindelijk kon ik zien in welke context hij dit deed. En dat deed / doet niets af aan mijn verdriet en pijn maar maakte wel dat we weer verder konden. Periode van herstel was veel korter- omdat we ook zoveel wel hebben. Ik tel m'n zegeningen- en echt we hebben t goed. En natuurlijk had ik heel veel liever niet meegemaakt. Maar er is ook hel veel goeds tussen ons. Ik zie huwelijken om ons heen waar ik niet jaloers op ben ( man leeft voor voetbal; veel avonden weg, alle weekenden weg. Een ander stel werkt man zich t apelazer- altijd weg. Een ander stel doet man echt geen fluit in huis- staat vrouw er alleen voor) en dan denk ik: het was niet makkelijk (en nog niet altijd) maar ik heb een man die zielsveel van mij en de kinderen houdt, die een groot deel van de opvoeding doet, die ook thuis z'n verantwoordelijkheid neemt, die veel tijd aan zijn gezin besteed, die met plezier naar z'n werk gaat. En die een groot probleem gehad heeft- wat misschien wel op de loer blijft liggen; wie zal t zeggen.

Ik zie het inmiddels eigenlijk niet meer als ontrouw jegens mij maar als ontrouw jegens zichzelf. Hij doet met name zichzelf tekort. En ik hoop - en ik gun het hem en mijzelf- dat hij sterk blijft en trots op zichzelf kan zijn om wie hij is.

Maar lieve Miss; dit is voor jou nog ver weg. En misschien gaat het bij jullie zo anders. Maak je andere keuzes. En dat zal ook goed zijn als het bij jou past. Het enige advies dat ik kan geven is: neem de tijd. Je hoeft geen haast te hebben. De emoties van nu overvallen je; voor mij was dat niet de tijd om grote beslissingen te nemen. Ik hield mezelf ook staande door te denken - wat is nu 1 of 2 jaar op een mensenleven? Als ik straks 80 ben hoop ik dat ik terug kijk en zeggen kan; dat waren zwarte jaren in mijn leven maar daarna werd het licht. Ik heb ervan geleerd en vervolgens nog hele goede jaren gehad ( en of dat met of zonder man is kunnen we in t midden laten)

Miss, je verhaaltje over je verdrietige zoon raakte me meer. Is dit je man? Is dit je man die gebukt gaat onder de situatie of is dit je man zoals hij is als vader?

Victoria en Mari dankjewel

Hoi,

Van januari tot midden mei, zei mijn man dit ook uhhh dagelijks?
Als ik de "drang" heb en voel kom ik naar je toe.

Jaren geleden is hij al gestopt met trigger points. Zoals ik het noem.Geen afscheidsfeestjes, zoon niet uit de opvang halen etc etc. Waar de vrouwen maar rond hangen ??
Merk NU ( afgelopen weken) dat dat dus helemaal geen grappen waren. Maar allerlei bochten en uitwijken zijn geweest. Net wat Stip zegt.

Op school praat hij met niemand ! Op het werk volgt hij geen diensten meer om op andere afdelingen te moeten lopen. En ga zo maar door.
Hij deed dus al zijn best in zijn ogen.

Maar viel idd kei hard terug. Hij is nooit verliefd. Het is 10 minuten 'werk' voor hem.

Mari
Voor mij is het ook een soort stempel "vorm verslaving" maar dan anders idd.
Ga jou post zeker mee nemen, ook in het telefoon gesprek met de kliniek. Dankjewel voor de juiste bewoording.

Stip

Het lijkt wel een kopie. Zouden ze elkaar kennen ?
Zou het bijna dezelfde man zijn?

Tis alsof jou verhaal nu mijn verhaal is en andersom.

Mijn hele omgeving schreeuwt al maanden, waar ben je mee bezig?
Waar begin je toch aan?
Wat doe je nou toch?

Maar zo maar stoppen. Dat werkt zo niet. Net wat je post het kost tijd.
De wonden helen of verbreken op wat voor manier is onmogelijk op zn korte periode.
Ik heb met minimaal op 2 a 3 jaar ingesteld, te kijken welk pad ik gewandeld...

Ik heb mijn man er nog op aangesproken, later hoorde ik wat er in hem om ging. Tijdens het vaderdag cadeau.

Er zat een briefje bij met de tekst : wat zou je willen wensen voor papa?
Daar had mijn zoon op geschreven:
Dat mama nooit dood gaat.

Mijn man was blijkbaar lamgeslagen dat onze zoon zich daar zo ontzettend bewust van is.
( oma dus mijn mans moeder is terminaal en heeft nog maar even te leven)
Hij wil mij niet missen voor papa. Wauw.
Die ochtend erna heeft hij de gekregen sleutel hanger aan zijn tas gedaan en kort met onze zoon gepraat.
Hij is de laatste 3 jaar zeker wel meer betrokken. Daarvoor weinig. Eerst vond hij het allemaal maar vermoeiend en veel zn klein mannetje bezig houden en verzorgen.
Nu zie ik het anders!

Hij was druk met zijn verslaving. En doordat mijn moeder oppaste als ik was werken kon hij zijn verslaving in stand houden.
Ik heb hem nu dan ook nadrukkelijk gezegd dat hij daar alles op mag gaan zetten en investeren. In hem. (En mij natuurlijk)

Anders raakt hij zijn zoon kwijt. De blik op onze zoon zijn gezicht toen papa's tas 4 wk geleden klaar stond was gewoon normaal. Ik zei dat papa weg moest voor het werk, OKE zei onze zoon. Terwijl dat zijn overlevingspakket was om bij familie te gaan bivakkeren maar hij ging niet weg na 3 uur roepen, etc etc afijn dat heb je vast gelezen. Hij wil bijv ook niet door hem naar bed gebracht worden. Want dat moet altijd vlug en snel zegt onze zoon.
Mijn man zal heeel heeel heel hard moeten gaan werken. Aan zichzelf. En aan zijn gezin.
Terwijl hij enorm lief is, geen vlieg kwaad doet. Maar zo vol zit van alles... heeft hij totaal geen vat meer op zich zelf en ben ik hem nu aan het " begeleiden "

Ik riep altijd van af de geboorte voor de grap , nu heb ik 1 klein kind en 1 groot kind. En dat lijkt nu geen grap meer maar werkelijkheid.
Ik moet voorzichtig zijn hem niet alleen als zieke te gaan zien, of alleen als papa.
De relatie man vrouw ! Dat ben ik momenteel kwijt !!!

Dankjewel ook weer voor je toelichting. Ik heb er echt enorm veel aan. Zou willen dat ik je in het echte leven kon. Het lijkt wel familie van elkaar. Die twee van ons.

Oh ja stip

Hoe zou jij de 7 maanden vreemdgaan verklaren dan met jou kijk en ervaring?
Met een collega die ook echt ziek is zie ik nu wel.?

Was een jaar zijn student...
Was wel ook weer na een verdrietige periode. En ik kei hard aan het werk was met mezelf. Zou dat de verklaring zijn?
Zonder het goed te praten !!!
Want dit alles maakt mij nog het meeste boos. En ze werkt nog steeds op zijn afdeling.
Hoop dat ik haar nooit tegen kom... %#:=^#:%$ #@@@@@@!!!!!

Valkuil

"Ik riep altijd van af de geboorte voor de grap , nu heb ik 1 klein kind en 1 groot kind. En dat lijkt nu geen grap meer maar werkelijkheid.
Ik moet voorzichtig zijn hem niet alleen als zieke te gaan zien, of alleen als papa."

Dat is een valkuil. Mijn man kreeg een burn out en een depressie. Is ie jaren mee onder de pannen geweest. Ik werkte me 3 slagen in de rondte en hield ons gezin draaiende en zorgde voor man. Want ja- hij was ziek.

Zo fout geweest! Het eerste inzicht dat ik kreeg bij peut was dat ik alle verantwoordelijkheid van man weg nam. Man liet dat ook gebeuren; werd alleen maar passiever. Vluchtte steeds meer in z'n probleem. Hij gedroeg zich uiteindelijk zoals ik met hem omging.
Peut zei eerste keer: "Je hebt zijn depressie niet veroorzaakt maar je houdt m wel in stand".
Boos was ik. Achterlijk vond ik dat. Maar hij had gelijk. Ik heb ook zijn probleem niet veroorzaakt maar door mij kon hij het in stand houden: ik gaf hem alle ruimte en tijd. Ik nam alle verantwoordelijkheid op me; want hij kon het niet. Daarmee bevestigde ik onbewust zijn gebrek aan zelfvertrouwen. Er zaten ook echt dingen tussen ons mis. Wat geen excuus is voor zijn gedrag maar wat hem zeker niet hielp. En ik was mij er niet van bewust.

Je man is verantwoordelijk voor het oplossen van zijn probleem. Ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat hij echt worstelt met zichzelf. Hij probeerde dus maanden het te ontlopen. Symptoombestrijding en daardoor misschien niet effectief. Ik hoop dat je man gaat naar de oorzaak van zijn probleem- wat maakt dat hij dit nodig heeft? Welk gevoel levert hem dit op? Welke leegte vult hij met die vrouwen? Wat maakt hem bang? Wat maakt dat die leegte gevuld moet worden? Je kunt naast hem staan maar hij moet het doen. Ik heb mij in het begin er los van gemaakt: het lag bij hem. Hij moest het laten zien. Hij is begonnen met weer meer aandacht aan de kinderen te schenken - dat was er bij ingeschoten laatste jaren. Ik vond dat fijn. De kinderen vonden het fijn. Ik zag het als aandacht voor mij- was blij dat hij zijn aandacht op hen richtte en niet alleen op mij. Want ik kon er vaak niets mee. Was heel ambivalent in m'n gevoelens. Langzaam zag ik daardoor ook weer mooie kanten van hem. En zijn kwetsbaarheid. We hadden mooie gesprekken in die tijd. (en ook heel veel waardeloze;-( Ik werkte aan mijn deel - vond ik ook fijn. Ik groeide ervan als mens. Het gaf mij het gevoel dat ik nog enige regie had. En ik diende mezelf ermee.
Ik kreeg weer enig respect voor hem dat hij mijn verdriet en woede en venijn en nog veel meer kon handelen. Dat hij de grote lijn bleef zien. Zijn eigenwaarde nam toe. En die van mij ook.

Een proces van jaren met heel veel vallen en weer opstaan.

"Mijn hele omgeving schreeuwt al maanden, waar ben je mee bezig?
Waar begin je toch aan?
Wat doe je nou toch?"
Hierom hebben wij het niet aan de grote klok gehangen. Ik wilde mij niet verantwoorden voor mijn keuzes. Ik wilde niet dat veel anderen een oordeel velden. Omdat ze uiteindelijk niet echt wisten waar t om ging. Ik heb daardoor ook steun gemist- dat is de andere kant.
Een paar vrienden wisten er van. En mijn schoonmoeder. Niemand heeft hem afgestoten. Wel hebben ze grenzen gesteld- hij was nergens welkom te overnachten de eerste weken (ook niet bij z'n ouders) . Ze waren teleurgesteld. Later vertelde hij dat dat hem teruggeworpen had op zichzelf; het inzicht dat hij voor zichzelf moest zorgen, dat hij veel kapot gemaakt had en dat hij de keus maakte om het te keren - als dat nog zou kunnen met mij. En anders alleen. Hij maakte de keus om met zichzelf aan de slag te gaan. Hij wilde niet meer doen / zijn zoals hij deed/ was. Hij wilde verantwoordelijkheid nemen voor zichzelf. Het was een keerpunt in zijn leven.
Hij was al vrij snel- binnen paar maanden van zijn last af. Bij mij begon het toen. Zo oneerlijk vond ik. Maar hij was opgelucht dat z'n dubbelleven voorbij was. Dat hij merkte dat het anders kon. Dat hij tevreden kon zijn met zichzelf nu (los van alle spijt en schuldgevoel). Dat hij successen boekte.
En ik kwam in de meest vreselijke tijd in m'n leven. En het enige wat hij kon doen was er voor mij zijn. Mij ontzien, de zorg voor de kinderen op zich nemen en aanwezig zijn.
En dat heeft hij goed gedaan.

Miss

Hoe zou jij de 7 maanden vreemdgaan verklaren dan met jou kijk en ervaring?
Met een collega die ook echt ziek is zie ik nu wel.? --> man had in die tijd van burn out ook een relatie van 9 maand. (niet echt seksueel- maar wel straalverliefd met grootse dromen). Ik weet niet wat jouw man drijft. Hier wilde hij graag erkenning. Voelde zich bijzonder (zij ook verliefd), het was spannend. En natuurlijk alleen maar mooi- geen dagelijks gedoe, geen verantwoordelijkheid. Alleen maar vlinders. Geen enkele verantwoordelijkheid.

Was een jaar zijn student...
Was wel ook weer na een verdrietige periode. En ik kei hard aan het werk was met mezelf. Zou dat de verklaring zijn? --> Geen idee. Het kan zijn dat jij niet / minder beschikbaar was. Was hier ook. Maar hij had ook wat anders kunnen kiezen om z n nare gevoel te verdrijven. Het is zijn keus geweest. Dus geen excuus.
Zonder het goed te praten !!!
Want dit alles maakt mij nog het meeste boos. En ze werkt nog steeds op zijn afdeling.
Hoop dat ik haar nooit tegen kom... %#:=^#:%$ #@@@@@@!!!!! --> Destijds was mijn eis dat hij het contact zou verbreken en alles zou doen om haar te ontlopen. Was niet makkelijk gezien de situatie. Maar ik zag dat hij z 'n best deed. Het lijkt me naar voor je dat zij nog in z'n buurt is. En voor hem ook. Is een andere afdeling / andere baan een optie?
Destijds wilde man met mij verhuizen- zodat we haar niet meer tegenkwamen. (ik vond het echt verschrikkelijk). Maar dat ging mij te ver. Ik woonde er fijn en dacht: jij neemt jezelf mee- daar loopt ook weer een leuke buurvrouw. Dus hij moest het werk doen. Niet eenvoudig.

Laatste keer was er een vrouw die het op hem voorzien had. (En ja, ik weet dat hij het zelf deed). Ze presenteerde zich op een presenteerblaadje. En wat had ik graag gehad dat hij het met mij gedeeld had. Dan was de spanning er vast af geweest. Nu was - in een stressvolle tijd- de verleiding te groot. Ik heb hem dat enorm kwalijk genomen. Misschien wel meer dan alle jaren ervoor (ook hier speelde er al van alles in verkeringstijd) .
Uiteindelijk kon ik het zien als een misstap in 4 stabiele jaren.

Stip

Jouw man is in ieder geval bereid aan zichzelf te werken, dat is een groot verschil met veel andere mannen die dit soort gedrag vertonen.

Mijn ex heeft denk ik wel dezelfde soort issues als jouw man; hij is echter niet bereid aan zichzelf te werken. Hij heeft overigens ook een zeer goede baan, is hoogopgeleid en op het 1e gezicht een charmant type. Bij hem ging het ook om de aandacht, het geheime, het nieuwe, het jagen. Hij vertelde overigens wel altijd dat hij het zo moeilijk had, en nam altijd een soort van slachtoffer/tragische heldenrol aan.

Toch vind ik het heel heftig wat jij ook allemaal meemaakt. Want jij moet het allemaal maar opvangen en verwerken. Je man zie je eigenlijk als een soort patiënt/verslaafde, die af en toe weer een terugval heeft. Ik zou dat voor mezelf toch niet willen. Dan toch liever uit elkaar en wellicht een co-ouderschap, en op goede voet als ex-en verder.

Nee Victoria

Ik zie mijn man zeker niet als verslaafd. Nooit gezien ook. Ik zie hem wel als een man met heel veel mooie eigenschappen en ook (vervelende) eigenaardigheden en kwetsbare kanten. Een van zijn kwetsbare kanten is dat hij blijkbaar in het verleden zichzelf (en al heel jong) een manier van overleven aangeleerd heeft om zijn pijn niet te voelen.

Een heel onhandige, destructieve manier. Destructief voor zichzelf in de eerste plaats. En voor mij op de tweede plaats en ons huwelijk met kinderen in de derde plaats.

En ja er is een keerpunt geweest waarop hij bereid werd aan zichzelf te werken. Anders hadden we niet samen verder gekund. Maar dat stond op de tweede plek. Hij zag in dat hij iemand was die hij niet wilde zijn. Hij deed t in de eerste plaats voor zichzelf.
En die slachtofferrol heeft ie ook ingezeten. Verschrikkelijk vond ik dat. Werd ik boos van. Toen hij zag dat t niet hielp; want iedereen was er klaar mee- ik ook- moest hij wat anders. Zag hij dat die rol niet werkte. Dat het ook weer een manier was van wegduiken. (met dank aan peut). En langzaam (maanden) zag hij steeds meer zijn beweegredenen en het feit dat hij de enige was die deze shit kon keren. Had hij niet aan zichzelf gewerkt - was er voor ons geen toekomst geweest. Ik geloof wel dat het hier geholpen heeft dat ik niet direct de handdoek in de ring gegooid heb. Scheiden kon altijd nog.

Pfff en ik hoop toch echt niet dat t af en toe een terugval is. Nu eenmalig was al een hele kluif. En natuurlijk heb ik mij van alles afgevraagd. Maar het werd duidelijk hoe en wat. Er was nog teveel over om ermee te stoppen. En nu ben ik blij dat we nog bij elkaar zijn. We hebben een mooi bestaan samen, ik ben elke dag blij hiermee.

Welke keuze er gemaakt wordt; we hoeven ons niet te verdedigen. Voor jou was uit elkaar de beste optie- voor mij niet. Niets persoonlijker dan dat.

Wat mij ook drijft is denk ik dat ik overal wat zie. En natuurlijk is dit ellende overtreffende trap. Maar ik zie veel relaties waarmee ik echt niet zou willen ruilen - ook al lijkt t mssn niet zo ernstig als bij ons. Misschien helpt mij relativeren. Er is overal wel wat. Dit is het zijne en inherent daaraan het mijne.
En als ik naar mijzelf kijk zie ik dat ik ook onhandige coping strategieën kan inzetten. Onbewust. Dat ik me voorneem elke keer om dat een volgende keer anders te doen- lukt niet altijd. Misschien dat dat mij ook milder maakt. geen idee.

bijzonder

Ik vind het echt bijzonder knap hoe je het zo kunt plaatsen Stip.

Elke gedachte van mijn vrouw met hem moet ik doelbewust wegduwen om niet bloedchagrijnig te worden. Ze vliegen nog regelmatig uit het niks binnen, getriggered door de meest dagelijke dingen. Veel, alles(?), lijkt besmet.
En dan was het er maar eentje, in een periode van absolute zwakte. Ik kan me gewoon niet voorstellen hoe ik nog de kracht zou vinden door te gaan als ik in jouw situatie, of die van Miss, terecht was gekomen. En het verhaal van Victoria, na jaren weer teleurgesteld worden. Ook bij mij beloofd ze het nooit meer op deze manier aan te pakken.. maar ze had me ook ooit beloofd nooit vreemd te gaan, wat koop je er voor.

Ondanks dat ik niet de vreemdganger ben geweest in mijn verhaal, herken ik wel veel van hoe jij, Stip, je man ziet, of hebt gezien, in de periode dat ik mijn extreme blowen niet onder controle had.

"Ook hij dacht niet meer aan mij. En het duurde zelfs langere tijd voor hij door had dat hij de kinderen hierin meetrok.
Telkens nam hij zich voor het nooit meer te doen, geen contact meer te leggen. En toch deed hij het weer. Was dan uiteindelijk weer teleurgesteld over zichzelf- gaf weer rotgevoel. Een minderwaardigheidscomplex van hier tot Tokio. Wat weer bevestigd werd door z'n gedrag. Ofwel een vicieuze cirkel. (terwijl de buitenwereld een stabiele, vriendelijke man zien met een leidinggevende functie- geen zielig vogeltje ofzo)."

"En ja er is een keerpunt geweest waarop hij bereid werd aan zichzelf te werken. Anders hadden we niet samen verder gekund. Maar dat stond op de tweede plek. Hij zag in dat hij iemand was die hij niet wilde zijn. Hij deed t in de eerste plaats voor zichzelf."

Ik hoop dat mijn vrouw onderstaande nu ook over mij zal zeggen, liefdevol toch hoe je over "jouw vreemdganger" durft te schrijven:

"Ik tel m'n zegeningen- en echt we hebben t goed. En natuurlijk had ik heel veel liever niet meegemaakt. Maar er is ook hel veel goeds tussen ons. Ik zie huwelijken om ons heen waar ik niet jaloers op ben ( man leeft voor voetbal; veel avonden weg, alle weekenden weg. Een ander stel werkt man zich t apelazer- altijd weg. Een ander stel doet man echt geen fluit in huis- staat vrouw er alleen voor) en dan denk ik: het was niet makkelijk (en nog niet altijd) maar ik heb een man die zielsveel van mij en de kinderen houdt, die een groot deel van de opvoeding doet, die ook thuis z'n verantwoordelijkheid neemt, die veel tijd aan zijn gezin besteed, die met plezier naar z'n werk gaat. En die een groot probleem gehad heeft- wat misschien wel op de loer blijft liggen; wie zal t zeggen."

Victoria & stip

Victoria ik voel jou hoe je denkt. De angst die er constant is doet hij het weer of zou hij toch?
Ja nu gaat hij "echt" voor me. Waarom heb je dan 5 jaar je mond gehouden?
( die gedachtes man man man)
Want zo lang is het geleden Stip.
Hij kan dus met al die vragen erg weinig.
Hij zegt dat december met die twee andere anders was. " afleiding "
Maar van wat ???? Dat moeten we dus uitzoeken.
We zijn fucking in augustus getrouwd.
Maar idd stip dat zit bij HEM !!

Dat is het ieder huisje heeft zijn kruisje!
Word ik gelukkiger met mijn zoon alleen in een andere omgeving. Zonder mijn man? Das de vraag die ik me stel.

Waar ik op dit moment mee stugge is idd mijn zelf beeld. Wat ben ik voor vrouw die dit gaat "pikken"?
Om door te kunnen pakken in dit leven met hem... de rest van mijn leven... Ik heb hopelijk nog een jaar of 55 te gaan.... als ik geluk heb !
Wat voor zelfrespect heb ik nog ?
Ik voel me gebruikt. Als een loser. Die dit accepteert en nu fluitend verder door fladdert.

NATUURLIJK ben ik dat ABSOLUUT niet! Dat weet ik.
MAAR Daar vecht ik op dit moment mee. Samen met mijn psycholoog moet ik dit uit gaan zoeken.
En mijn omgeving. Laat ik maar" lullen " als ik verdriet heb of op 0 zit kan ik het delen. Zonder dat ik alleen in mijn bed lig te huilen. Of aan de zijde van mijn man.

Het geloof blijft weg. Komt geen dag bij dat dat er wel is. Ik loop zo vast.
Ik zie dat hij van mij houdt. Poeslief is. Helpt waar kan. Zich letterlijk uitsloofd waar ik ook kierewiet van word op sommige momenten.
Tachtig keer per dag hoor ik van jou...

Vermoeiend...
En weg gaan nu is geen optie. De kans dat hij misschien voor ons gaat is aanwezig maar hoe groot. Dat is idd de tijd die zal moeten uitwijzen.
Morgen afwachten met de ggz. Waar hun weer mee komen....

Moeilijk

Stip, ben het niet helemaal met je eens. Een manier van coping kan zeker een verslaving zijn, en je komt er moeilijk vanaf.

Verder denk ik ook dat ieder moet kijken waar zijn/haar grens ligt. Die is niet bij iedereen hetzelfde. Mijn grens ligt ergens anders dan de jouwe, of die van Miss. Dat maakt ook niet uit.

Het relativeren door naar andere relaties te kijken heb ik ook gedaan hoor: Ik zie zat stellen waar ik nooit mee zou willen ruilen.....Ik ben dan liever single.
Maar zo'n heftige relatie wil ook zeker niet meer, ik zie nu pas, nu ik 2 jaar uit die relatie ben, hoe ontzettend moe het mij heeft gemaakt, het heeft zóveel energie gekost. Als ik ooit nog een relatie wil, dan wil ik een LAT-relatie. Ieder z'n eigen huis, want ik heb geen zin meer om me aan te passen aan een man in huis.

Victoria

Ik snap werkelijk niet dat je zegt het niet met mij eens te zijn. Voor mij is dit geen discussie draadje. Ik heb geen enkele behoefte om een discussie aan te gaan. Om me te moeten verdedigen ofzo. Ik zag en zie m niet als verslaafde. Dat was jouw conclusie na mijn verhaal. Ieder heeft z n eigen verhaal en beleving. Ik kijk ernaar zonder oordeel - jij hebt gedaan wat goed was in jouw ogen. En in jullie situatie. Ik deed en doe wat goed is in mijn ogen. We bewandelen een verschillend pad.