Verder na ontrouw deel 3

emotionele chantage

Bijzonder hoe de verantwoordelijkheid voor het vreemdgaan in de laatste posts wordt verschoven naar de trouwe partner. Heel subtiel, hoor.

Al jaren ongelukkig? In zo goed als alle verhalen van de trouwe partners hier is er geen sprake van een relatie waarin de vreemdganger 'gevangen' zat, of 'al jaren ongelukkig' was. In veel gevallen kwam het vreemdgaan als een mokerslag omdat de trouwe partner dacht in een fijne relatie te zitten. Geen perfecte (wie zit dat wel?), maar wel geborgen, fijn, op basis van vertrouwen, trouw en liefde.

Give me a break, zeg. Je moet wel godsgruwelijkontieglijk ongelukkig zijn met je partner om de ander het vreemdgaan aan te doen. En dat is maar heel, heel zelden het geval - en zelfs dan rond je eerst je relatie af voordat je met een ander het bed induikt.

Achteraf excuses bedenken om het foute handelen te rechtvaardigen is overigens doorsnee praktijk bij vreemdgangers en hun nieuwe (al dan niet blijvende) partners. Begrijpelijk. Dat voelt vast een stuk beter dan de volle verantwoordelijkheid nemen voor je onbetrouwbaarheid en beschadigende handelen tegenover je trouwe partner. Die van niks weet en in het volle vertrouwen is dat de trouw wordt gedeeld.
Ik word er misselijk van, sorry. Maar precies zoals ik schreef: vreemdganger en truus/wim verdienen elkaar in hun leugenachtigheid. Sommigen worden vervolgens oud met elkaar, en waarom ook niet? Ze geloven samen in dezelfde leugenachtige 'verantwoording' van hun handelen en dezelfde gebrekkige normen en waarden. Maakt mij ziek, maar ik ben dan ook gelukkig geen vreemdganger of truus.

Fraai?

Amen! Jeetje, niet fraai oftewel niet zo netjes. Wat een understatement of the year is dat zeg. Dan weet je echt niet wat het met je doet als je als trouwe partner gewoonweg compleet verbijsterd en in shock achterblijft, omdat man ineens out of the blue toch zo ongelukkig bleek te zijn in z'n huwelijk.

Achteraf stond Truus allang aan de zijlijn en deed haar deurtje heel snel open. Tja en dat financiële en emotionele aspect. Ook maar niet zo fraai dan om maar met hetzelfde understatement te spreken (waarbij heel vaak die trouwe partner juist ook financieel en emotioneel gebroken/kapot achterblijft trouwens).

Ik mag hopen voor Truus dat 'ie niet over pak m beet nog eens 11 jaar hetzelfde kunstje opnieuw flikt. 1 op de 3 eerste huwelijken, 2 van de 3 tweede huwelijken, zoiets was het toch volgens de statistieken?

moederziel

"vreemdganger en truus/wim verdienen elkaar in hun leugenachtigheid. Sommigen worden vervolgens oud met elkaar, en waarom ook niet? Ze geloven samen in dezelfde leugenachtige 'verantwoording' van hun handelen en dezelfde gebrekkige normen en waarden. Maakt mij ziek, maar ik ben dan ook gelukkig geen vreemdganger of truus."

je vergeet even dat de meeste vrouwen in dit draadje verdergaan met hun vreemdganger. Ik weet niet of ze hem als een leugenachtig persoon met gebrekkige normen en waarden beschouwen. Als dat wel het geval is, dan lijkt het me een heel onprettige verdere relatie worden.

ach Alkes

Nee hoor, dat vergeet ik niet.
Zoals je kunt lezen in dit draadje is het ook geen gemakkelijke opgave om de weg voort te zetten. Ik heb diep respect voor de vrouwen (zijn het alleen vrouwen?) die zo hard vechten voor hun relatie en gezin. Soms ten koste van zichzelf en hun eigen normen & waarden. Ook dat is hier te lezen.

Ik heb tegelijk ook (zij het minder diep respect voor de vreemdgangers die willen leren van hun misstappen. Die de volle verantwoordelijkheid nemen voor wat zij hun geliefde hebben aangedaan, en die bereid zijn om hun les te leren, volwassen te worden en zichzelf en hun relatie naar een volgende fase te brengen. Ook die verhalen lezen we hier.

Helaas bezit niet iedereen die rijpheid en dat zelfinzicht, en blijven evenzoveel vreemdgangers hangen in hun eigen gelijk en kromme rechtpraterij. Zulke mensen komen niet verder dan hun voormalig trouwe partner verantwoordelijk maken voor hun vreemdgaan: ze begreep me niet, ons huwelijk stelde toch al niets meer voor, de koek was op. Blijkbaar ben je dan in je recht om een ander compleet verbijsterd en in shock (dankje Alice) achter te laten.

Bedankt

Bedankt voor de reacties!
Ik vind het fijn om ook de herkenning te lezen en weten dat er meer dezelfde gevoelens delen.
Momenteel gaat het helaas nog niet veel beter, ik zit er echt even doorheen.
Praat er veel over met man en die begrijpt mijn gevoelens van wantrouwen, achterdocht en twijfels ook.
Ik merk dat hij ook wel bang is om mij te verliezen want hij geeft vaak aan dat een scheiding ook weer andere problemen met zich mee brengt.
Dat weet ik ook maar ik zal dan wel rust vinden in mijn gevoelens van wantrouwen, ik hoef dan niet meer bang te zijn dat er weer wat zou gebeuren in de vorm van ontrouw of dat hij niet meer verder zou willen met ons huwelijk.
Ik wil niet samen blijven en man toch niet volledig vertrouwen.
Een voorbeeld, we appen elkaar geregeld op een dag even kort maar als man een dag wat minder van zich laat horen dan knaagt het bij mij of dat ik hem bel en hij wat afstandelijk reageert.
Normaal beëindigt hij het gesprek vaak met dat hij van me houdt.
Ik denk er dan gelijk iets van.
Terwijl het eigenlijk niet iets vreemds hoeft te zijn want als ik door hem gebeld wordt op mijn werk en er collega's vlakbij zijn ik ook altijd wat anders reageer.
Man gaf aan dat hij hier wel weer wat schrikachtig van word van mijn reacties.
Van de week appte hij me iets huishoudelijks en ik vond hem wat kil en zakelijk overkomen.
Ik schreef dat dus naar hem en hij begreep daar niets van want hij melde me gewoon iets.
Hij belde me gelijk en snapte niet waarom ik nu zo van slag raakte en was hier ook van geschrokken.
De rest van de middag had hij er een rotgevoel van gehad.
Hij schrikt nu weer sneller als ikan ergens op doorvraag of op reageer.
Ben bang dat dit destructief werkt maar ik kan er zo weinig aan doen.
Ja niet overal wat achter zoeken.
Snap ook niet waarom ik hier nu weer zoveel last van heb.
Mijn therapeut geeft aan dat ik op den duur wel een keus moet gaan maken, ga ik door met mijn huwelijk dan zal ik me kwetsbaar moeten opstellen en het risico moeten nemen om weer gekwetst te gaan worden.
Een relatie bied geen zekerheid dat het goed blijft gaan.
Of kies ik voor mezelf en zal ik af zijn van het ontbrekende vertrouwen en alles wat daarbij komt kijken maar met de kans op spijt.
Aan beide keuzes kleven voor en nadelen en je weet pas achteraf of het de juiste was.

regenboog

Ik wil je therapeut niet afvallen, maar volgens mij zit je middenin een proces. Het is geen simpele of-of keuze. Je zult weer voldoende vertrouwen moeten opbouwen. De veiligheid die de relatie voorheen bood, is weg. Als je dit aanvaardt, kun je misschien beter verder met je man.

Ik begrijp niet goed waarom je scheiden ziet als 'ik kies voor mezelf'. Of bedoel je dat je kiest voor het wegnemen van de pijn die het vertrouwensverlies meeneemt? Besef dan goed dat je ook bij scheiding hem niet meer zult vertrouwen. Die vertrouwensbreuk gaat niet meer weg, dat kan ik je uit ervaring vertellen. Bij een scheiding komt daar nog wel het ook pittige traject voor je kinderen bij. Ik zou het niemand aanbevelen, en dan druk ik me nog heel erg zachtjes uit.

Je vertrouwen is gebroken. Lijmen kan, maar er blijven barsten. Jij wilt misschien weer graag een puntgaaf vertrouwen terug, maar dat zal niet gaan. Je kunt niet ongedaan maken wat er is gebeurd. Maar ook dan kun je in mijn ogen een liefdevolle relatie hebben. Anders dan eerst, maar ook goed.

Moederziel

Ik zit echt in het laatste gedeelte van het proces.
Durf ik man weer te vertrouwen en ga ik de verbinding met hem aan.
Nu durf ik me niet helemaal open te stellen voor hem en dat zorgt van mijn kant voor een bepaalde afstand.
Er is eigenlijk heel vaak een stemmetje in mijn hoofd die achterdocht opwekt.
Ik weet echt wel dat het vertrouwen nooit weer volledig zal worden daarvoor is er te veel gebeurt.
Het moet alleen nog wel beter worden. Van mijn kant moet de argwaan minder.
Ik zou anders niet gelukkig kunnen worden doordat de boog continue gespannen is.
Vandaar mijn therapeut zegt op een gegeven moment moet je voor jezelf een keus maken.
En dat je door een scheiding te maken krijgt met andere problemen dat besef ik.
Net zo zeer dat je je kinderen er heel veel verdriet mee doet maar een moeder die niet gelukkig is en vaak huilt is ook niet goed voor ze.
Dat ik mijn man ook niet zou vertrouden als we gescheiden zijn dat maakt me dan niet uit want ik deel mijn leven niet meer met hem.
Hij is vrij om te doen laten wat hij wil, ik hoef dan niet bang te zijn dat hij mij zal kwetsen door ontrouw of leugens.
De enige verbinding is dat we samen een kind hebben en daarom de rest van ons leven met elkaar te maken krijgen.
Maar zo ver wil ik nog niet kijken want ik zou het liefsteen samen verder gaan en een gezin blijven.
Ik zou zo graag van dat vervelende onderbuikgevoel afwijken, ik voel me continue gespannen alsof er slecht nieuws aan gaat komen.
Dat zorgt voor wantrouwen en achterdocht naar man toe want hij is tot 2 keer toe degene geweest die met ons wilde stoppen.

Sorry voor de foutjes hier en daar. Ik typ stiekem even op mijn werk.☺

Regenboog: vergeving

Lieve Regenboog,
Velen van ons zullen je gevoelens herkennen, zo ook ik. Maar blijven wantrouwen is destructief, en dat raakt niet alleen je huwelijk maar ook jou persoonlijk. Het is altijd makkelijker gezegd dan gedaan, maar ik heb ervoor gekozen om mijn man te vergeven uiteindelijk. Zijn daden en die van jouw man zullen vast niet vergelijkbaar zijn (ik heb het niet gelezen, jouw geschiedenis), maar ik wilde niet voortdurend blijven wantrouwen.
Natuurlijk heb ik ook nog steeds die schrik en soms argwaan als hij langer wegblijft van een wandeling dan gebruikelijk, alle dingen die je opnoemt, plotselinge afstandelijkheid etc. Maar eenmaal vergeven betekent dat je het hem niet meer blijft aanrekenen, die overtreding. Zoals je zelf evenmin voor fouten en misstappen jegens je man steeds opnieuw wilt worden beschuldigd, niet steeds weer argwanend wilt worden bekeken of je dezelfde fout zult herhalen, zo zal ook je man zich ongetwijfeld pijnlijk bewust zijn van wat hij jou heeft aangedaan en geloof mij maar dat hij het er warm van krijgt (van benauwdheid) als jij blijk geeft van wantrouwen.

Het is allesbehalve makkelijk om te vergeven, ook ik kreeg aanvankelijk allemaal modder over me heen, wat er allemaal aan mij zou schorten, waarmee hij zichzelf schoon praatte, maar uiteindelijk heb ik hem niet gespaard, heeft hij oprecht berouw gehad en heb ik hem daardoor kunnen vergeven. Dat wil niet zeggen dat ik het ook vergeet. Alleen dat ik er voortaan van uit ga dat hij me inderdaad trouw blijft. Mocht het nog eens voorkomen in de toekomst, dan is dat een op zichzelf staande faux pas, geen vervolg van.

Blijvend wantrouwen is, zoals je al van anderen hoorde, funest voor een huwelijk. We moeten uiteindelijk het allemaal samen doen, met z'n tweeën, en dat vergt veel van allebei. Maar het is echt mogelijk.
Ik wou dat ik je hier een wijntje kon aanbieden en met je kon praten, in plaats van zo via internet, ik heb zo met je te doen, we begrijpen hier allemaal vast wel hoe rot je je voelt. Hou vol, vrouw, het klinkt als een damesromannetje maar liefde verdient altijd weer een tweede kans, wat mij betreft zelfs een derde of vierde (het gaat niet allemaal over ontrouw tenslotte)). Goed weekend gewenst!

Dank je

Lieve puinhoop,

Wat zou ik graag dat wijntje van je aannemen.
Ik schenk er nu eentje in en denk aan je en aan alle lieve sterke lotgenoten hier!
Bedankt voor jullie steun! Jullie zijn super!

Een artikel van MIND dat op mijn FB voorbij kwam

Kijk maar of je er iets mee kan. Xx

Alhoewel we allemaal bij hoog en laag beweren dat wij dat nooit zouden doen en ook nooit hebben gedaan, wordt er vreemdgegaan bij het leven. Eigenlijk krijgt bijna niemand er helemaal nooit mee te maken. Moeten we daaruit concluderen dat ontrouw eigenlijk heel normaal is? En er dus misschien ook niet zo moeilijk over doen?

Volgens Esther Perel, befaamd Vlaams-Amerikaans relatietherapeut, wel. In een interview in de Volkskrant vertelt ze dat we volgens haar collectief veel te weinig empathie hebben met de vreemdganger en teveel coulance met de bedrogene. Want, ontrouw is helemaal niet zozeer een egoïstische, slechte daad van iemand zonder ruggengraat die niet geeft om z’n partner, aldus Perel. Ontrouw gaat veel vaker om een identiteitscrisis van de vreemdganger zelf. En daar mag best een beetje meer begrip voor zijn.

Oke. Een op z’n minst opmerkelijke uitspraak. Ik zou persoonlijk namelijk bijzonder weinig begrip kunnen opbrengen als mijn man een scheve schaats rijdt, ongeacht in wat voor existentiële crisis hij zich ook bevindt. Kort gezegd: het zou me geen ruk interesseren hoe moeilijk hij het met zichzelf heeft. Dan gaat ‘ie maar naar een psychiater, ipv met iemand anders de koffer in te duiken, denk ik dan. Maar kennelijk ben ik precies zo iemand die volgens Perel haar conservatieve oordeel te snel klaar heeft. Want, zegt ze, we verketteren ontrouw wel enorm, maar het komt op ontzettend grote schaal voort. En dat zijn dus geen mensen die allemaal geen moralen hebben, of ordinair seksverslaafd zijn. Dat zijn heel normale mensen. Mensen zoals jij en tja, mensen zoals ik dus ook. Kortom, het zou mij, met mijn grote stellige moralen en mijn zwart-wit / goed-fout denken ook zomaar kunnen overkomen, waarschuwt Perel.

Ontrouw is een ingewikkeld iets. Het kan veroorzaakt worden door heel veel verschillende factoren. Denk bijvoorbeeld aan vrouwen die nadat zij moeder zijn geworden zichzelf niet meer goed als seksueel wezen kunnen zien waardoor de intieme relatie met hun man onder druk komt te staan. Bij een ander, waar ze dus geen gezin mee vormen, kunnen ze zich wel weer lustobject voelen. Aan de andere kant kan iemand die thuis niet meer wordt aangeraakt het uiteindelijk ergens anders gaan zoeken, simpelweg omdat ieder mens behoefte heeft aan lichamelijk contact en het verlangen op een gegeven moment te groot wordt. Er zijn mensen die gewoon niet in staat zijn tot monogamie en dus niet vreemdgaan omdat ze een stel rotzakken zijn, maar simpelweg omdat seks met maar een persoon voor hen niet te doen is. En heel vaak speelt die eerder genoemde identiteitscrisis mee. Iets waar eigenlijk heel veel mensen in een lange relatie doorheen gaan. Omdat iedereen in een relatie een bepaalde rol aanneemt. Dat doe je niet bewust, het gaat vanzelf. Zoals Perel het omschrijft: “Als je een partner kiest, kies je een script en dan begin je volgens dat script te leven.” Jaren later begin je je opeens af te vragen wat er gebeurd zou zijn als je in een ander verhaal gespeeld had. Welke kanten van jezelf dan de boventoon hadden gevoerd. Waar zijn die kanten eigenlijk gebleven? En als er dan een interessant persoon op je pad komt is het niet zozeer die persoon die zo verleidelijk is, als wel de mogelijkheid om die andere kanten van jezelf te kunnen herontdekken. En laten we eerlijk zijn, hebben we dat gevoel niet allemaal weleens? Dat gevoel van ‘wat als?’

Daarnaast zegt Perel dat we tegenwoordig een enorme druk op onze relaties leggen omdat we er meer van verwachten dan ooit tevoren. Vroeger was een huwelijk vooral gebaseerd op zekerheid en veiligheid. Nu willen we dat nog steeds, maar we verwachten van onze partner nog zoveel meer. Hij/zij moet ons helemaal vervullen, alles zijn waar we naar verlangen. We willen geborgenheid, maar ook spanning. We willen veiligheid, maar ook avontuur. We willen een stabiel gezinsleven, maar we willen geen gezapigheid. We willen samen in ons huispak op de bank zitten, maar ook rauwe lust alsof we elkaar net kennen. Dat zijn wensen die eigenlijk niet met elkaar te verenigen zijn. En dus gaan we op een gegeven moment denken dat het niet meer klopt, omdat we niet al die dingen tegelijk bij elkaar vinden. Terwijl je, als je er eventjes iets langer bij stilstaat, ook wel beseft dat dat godsonmogelijk is. Tenminste, ik weet in ieder geval niet hoe het met jou zit, maar ik krijg het in ieder geval niet voor elkaar om er iedere dag bij te lopen als een wulpse Victoria’s Secret Angel die ieder moment haar man kan bespringen, drie kinderen op te voeden, te moeten werken, de administratie te moeten doen en dagelijks intellectuele onderwerpen te bedenken om met mijn partner te bespreken onder het genot van een goed glas wijn (in een spannend lingeriesetje dus). En hij ook niet trouwens. Want zeg nou zelf, van het idee alleen al word je toch al doodmoe?

“You complete me” zei Tom Cruise tegen Renée Zellweger in Jerry Maquire en die drie kleine woordjes omschrijven perfect het enorme gewicht dat we heden ten dage op de schouders van onze partners leggen. Want iemand anders kan jou helemaal niet compleet maken, dat kan alleen jijzelf. En wat gebeurt er als we teveel van elkaar verwachten? Dan gaan we juist van elkaar vervreemden. Simpelweg omdat we het niet waar kunnen maken en omdat we elkaar geen pijn willen doen. Want ik denk inderdaad dat het klopt wat Perel zegt: de meeste mensen die vreemdgaan doen dat helemaal niet omdat ze alleen maar aan zichzelf denken en niet om hun partner geven. Ik denk zelfs dat de meeste vreemdgangers helemaal niet per se weg willen bij hun partner. Het is gewoon een vlucht, een mogelijkheid om even adem te kunnen halen. Je te kunnen ontworstelen aan het keurslijf waar je zonder dat je het zelf echt door had in verstrikt geraakt bent. Is dat zo gek? Nee, ik denk het niet. Maar moeten we het dus normaal vinden? Tja, dat is een goede vraag. Want hoewel ik Perels theorie heel logisch vind en ook begrijpelijk, denk ik toch niet dat ik ermee zou kunnen leven als mijn man mij bedrogen zou hebben. Stellen kunnen er zelfs beter uitkomen, beweert Perel, het overspel kan hen wakker schudden. Dat klinkt heel mooi, maar ik geloof daar eigenlijk niet in. Ik denk, ik weet, dat het voor mij alles zou verwoesten en dat ik niet in staat zou zijn te vergeven. Wat, inderdaad, misschien vooral een mankement is van mijn kant. Maar toch, ik zou niet kunnen vergeven en al helemaal niet kunnen vergeten. Dat weet ik uit ervaring, want helaas is het me al eens overkomen. En sterker werden we er echt niet van. Wat we er vooral van werden was ex-partners.

Vroeger dacht ik dat het simpel was: je ontmoette de ware, werd verliefd en dat was dat. Kat in ‘t bakkie en helemaal niks meer aan doen. Inmiddels weet ik hoe naïef dat was. Zie ik om me heen aan de lopende band mensen een scheve schaats rijden. Aardige mensen, fatsoenlijke mensen, mensen waar ik van houd en die ik zeer waardeer. En compassie en vergeving zijn heel mooie dingen. Ik heb dan ook groot respect voor mensen die dat kunnen opbrengen in een relatie, want het is waar: het is allemaal niet zo zwart-wit, het is heel veel verschillende tinten grijs (misschien zelfs meer dan vijftig). Dus nee, vreemdgaan is echt zo vreemd niet. Maar toch weet ik niet of ik er ooit normaal over zou kunnen doen.

Flanagan

Ik heb ook niet veel met perel maar wel met de schrijfster van t artikel. Althans ik kon wel wat begrijpen van wat ze schreef.

midlife crisis

hallo allemaal,
Ik ben een tijdje stil geweest..ik bleef te veel hangen in hetzelfde en werd er gek van.. niet dat de situatie erg veranderd is want mijn man twijfeld nog altijd , hij wil nog steeds weer het huis uit en op de achtergrond zit nog altijd die verdomde trut..(sorry) .
Nou ben ik gaan lezen over de midlifecrisis en daar vind ik wel veel overeenkomsten in.. hebben jullie daar ooit over nagedacht?
Als je het leest dan denk ik dat veel van de mannen die vreemgaan terwijl er geen relatie problemen zijn en dan toch opeens voor die andere vrouw kiezen in een midlife zitten.. als ik terug kijk nar mijn verhaal en hoe mijn man dit allemaal aanpakt ben ik ervan overtuigd dat hij er midden in zit... dit helpt mij om de situatie te proberen te accepteren maar verder is het niet heel positief want hoelang dit proces van hem gaat duren en hoe het eindigt is geheel aan hem , ik heb totaal geen invloed op dit proces.. behalve natuurlijk mijn keuze om er een punt achter te zetten maar zo ver ben ik nog steeds niet...

Dano

Die midlifecrisis is precies wat Esther Perel een 'identiteitscrisis' noemt. En ja, dat gebeurt nogal eens na tig jaar huwelijk.
Maar toch Dano, ook al heeft een vreemdganger een dodelijke aandoening, het ontslaat je man niet van zijn verantwoordelijkheid naar jou. Het is een volwassen man, hoor.

Ja hoor Dano, volgens mij herkennen de meeste dames hier dat wel

Ik in ieder geval. Juist het plotselinge, totaal het roer omgooien.

Maar inderdaad, weten waar het (mogelijk) vandaan komt, lost niets op. Vooral omdat die mannen totaal geen oor hebben voor zo'n verklaring. Door die verliefdheid voelen ze zich juist weer lekker jong, dus wat nou midlifecrisis??

Misschien helpt het als je hem er wat over laat lezen, maar ik ben bang van niet. Heeft je man intussen hulp voor zichzelf gezocht? Ik raad hem dat echt nog steeds aan, net zoals therapie voor jullie samen. Als je in zo'n diepe crisis zit is het gewoon bijna niet te doen om er zonder hulp weer uit te komen.

Bij mij is het nu precies een jaar geleden dat we in een week ipv de handtekening onder de scheidingspapieren zetten gingen naar toch samen verder. Maar ik weet nog precies hoe het toen voelde allemaal. Zo onwerkelijk. Je staat erbij en je kijkt ernaar, en je kunt helemaal niets doen. Ja, staande blijven, je zelfrespect behouden. Zo moeilijk op zo'n moment. Sterkte weer/nog.

"Door die verliefdheid voelen ze zich juist weer lekker jong, dus wat nou midlifecrisis??"

Ik snap werkelijk niet waarom dames dit nu altijd zo denken?
Verder praat ik niets goed, maar ik vind altijd wel frapant dat vrouwen (zoals Peel et al) precies weten waarom mannen doen wat ze doen.

dano

Wat heb je eigenlijk precies nodig om tot een besluit te komen? Wat zijn jouw overwegingen om te blijven bij een man die duidelijk niet voor jou kiest, die ervoor kiest om jou in deze situatie voort te laten leven, wetende dat het aan je vreet?
Hoe moet ik dit zien: heb je juist zoveel zelfvertrouwen dat je met deze vertwijfeling kunt leven of heb je te weinig zelfrespect om te vinden dat zoiets als dit jou niet aangedaan mag worden, door wie dan ook?
Welk gedrag van jouw man zou ertoe kunnen leiden dat je wel de regie in eigen hand neemt en verder gaat met je leven?

iets minder simpel

@Man e.a., ik denk dat de werkelijkheid iets minder simpel in elkaar zit. De draadjes die Flanagan aanhaalt, vertellen mijn verhaal. Of mijn (nu inmiddels ex-)man een midlifecrisis heeft, weet ik niet. Of er zoiets bestaat als een MLC, met alle clichés van dien, weet ik ook niet. Ik weet alleen dat plotselinge vreemdgangers en verlaters vaak eenzelfde script volgen. Vooral de verandering naar een volkomen ander persoon m/v met keuzes die lijnrecht staan tov van het leven dat men leidde, is voor de achterblijvers verbijsterend. Alsof het om een heel ander mens gaat.

Ik heb er ontzettend veel over gelezen en met anderen over gesproken. Deskundigen, ervaringsdeskundigen en anderen. Ik geloof niet dat MLC een ziekte is die zomaar als een dolle toeslaat. Ik geloof niet dat het een 'zieke' geestestoestand is of dat alle mannen onverantwoordelijke jongetjes zijn. Ik geloof dat een m/v in een crisis belandt, als de eigen wensen en gevoelens lang onderdrukt en genegeerd zijn. Als de druk en verantwoordelijkheden van het (volwassen gezins-)leven te groot en te knellend worden. Als de persoonlijke ontwikkeling stagneert en je niet meer bent wie je wilt zijn. Allemaal nog best begrijpelijk, alleen de oplossing die men m/v vervolgens kiest, is desastreus voor alle betrokkenen.
Er is iets in gang gezet wat niet te stoppen is. Nog steeds niet, en het gaat nog wel even door, denk ik. Ook truus zal hem niet (blijvend) kunnen veranderen in de man die hij wil zijn. Dat kan hij namelijk alleen zelf, en als hij dat had gekund, had hij deze krankzinnige crisis niet nodig gehad. Maar tot nu toe zijn er alleen maar verliezers (al denkt truus misschien de hoofdprijs te hebben) en ik vind het verschrikkelijk. Ook al wens ik mijn ex oprecht alle goeds - ik vind het afschuwelijk wat hij heeft aangericht en wat niet meer is terug te draaien.

Geen midlife crisis hier

Hier geen midlife crisis als oorzaak van man zijn ontrouw hoor, dus ik herken er ook niets in.
Er is natuurlijk nooit een geldige reden om vreemd te gaan of in mijn ogen nog erger door een affaire te beginnen.
Wij zijn eigenlijk gewoon uit elkaar gegroeid en leefden vooral na de geboorte van ons zoontje meer als broer en zus.
Ik had ook vaak last van depressies en angsten en we hadden daardoor ook een beperkt sociaal leven.
Nieuwe dingen deden we amper en ik claimde man ook behoorlijk want ik vond het niet fijn om alleen te zijn.
Als hij eens met zijn beste vrienden weg wilde dan hield ik dat altijd wat tegen.
Praten konden we ook niet echt want er was weinig verbinding tussen ons.
Eigenlijk draaide het altijd wat om mij, hoe ik me voelde en wat ik aan kon.
Man kon dat steeds minder verdragen en zijn liefde als partner doofde ook steeds wat meer uit.
Het jaar van de affaire bloeide ik juist wat meer op, ik voelde me steeds beter en kreeg ook wel zin om wat meer te ondernemen.
Mijn gevoelens voor man werden weer sterker en ik had het idee dat we de goede kant weer opgingen.
Een vreselijk gedachte dat hij na onze heerlijke zonvakantie op de Canarische eilanden verliefd werd op een andere vrouw en met haar een buitenechtelijke relatie begon.
Ik heb eigenlijk nooit wat gemerkt, wel dat hij veel met zijn telefoon bezig was maar dat vond ik niet zo vreemd.
Wel vond ik hem soms wat afwezig.
Hij kwam vanwege zijn werk een tijdje bij hun (zij en haar man) over de vloer en zij zat tijdelijk zonder werk en ze konden het goed met elkaar vinden.
Ze kregen steeds intiemer gesprekken en merkten dat ze beiden tekort kwamen in hun relatie en zo vonden ze elkaar.
In plaats van energie te steken in de huidige relatie, staken ze de energie liever in elkaar.
En zo ontstond de affaire, man heeft me verteld dat hij wel wilde stoppen maar het niet kon.
Je kunt dat slap noemen maar diep van binnen kan ik dat ook wel begrijpen, verliefdheid werkt als een drugs.
Je bent verslaafd en wilt steeds meer.
Het heeft zo'n 5 maanden geduurd en zij wilde heel graag een leven met mijn man opbouwen.
Ze had in feite al afscheid genomen van haar huwelijk, alleen man kon nog niet loskomen van mij en ons gezin.
Was ook bang dat ik dat niet zo aankunnen en hoe ik dan verder zou moeten.
Ook vond hij het vreselijk voor ons zoontje.
In eerste instantie wilde hij na het uitkomen van de affaire weg bij mij en vermoedelijk verder met haar.
Hij was ook verward en iedereen trok aan hem en wilde weten wate hij nu ging doen.
Na een aantal dagen kwam hij tot bezinning en wilde hij ons huwelijk nog een kans geven ook vanwege ons kind.
En ik weet dat mensen daar nogal hun bedenkingen over hebben maar het gaf bij hem wel de doorslag.
En uiteindelijk moest het gevoel voor mij toch terug gaan komen want anders zou het niet gaan werken tussen ons.
Iedereen heeft een mening over vreemdgaan in de relatie en ook over hoe het kan gebeuren.
Man is altijd zelf verantwoordelijk geweest voor de keus om een affaire te beginnen, hij koos er zelf voor om steeds verder te gaan met haar.
Ik heb hier geen aandeel in maar wel in het zorgen voor een scheef huwelijk.
Daar zijn 2 mensen voor nodig.
Dat hij daardoor de aandacht, liefde en begrip vond bij haar dat snap ik.
Zij gaf hem alles wat ik hem niet gaf. En hij waarschijnlijk haar.
Dus geen midlife crisis hier, alhoewel man zich wel meer begon te ontplooien en aan andere hobby's wilde beginnen.
Sorry misschien verveel ik jullie hier mee maar het voelt voor mij goed om weer eens terug te kijken en mijn verhaal te doen.
Ik kijk er nu ook zo anders naar terug, met meer afstand en weinig emoties
Lijkt wel een verhaal van een ander.😃

......oeps

Jemig wat een lap tekst.
Ik denk dat ik aan een boek begin.

Moederziel

Ik denk dat het iets genuanceerder ligt.

Of MLC nu bestaat of niet laat ik even in het midden. Soms komen mannen (en wellicht ook vrouwen, maar daar kan ik niet over meepraten ) in een fase in hun leven dat ze (cliche) denken.... Is dit het, ben ik wie ik nu ben. Vaak mede door het leven waar ze op dat moment in staan.
Jij noemt het stil staan in persoonlijke ontwikkeling en te grote verantwoordelijkheden, ik zie het meer als het besef dat 'de man' in een jasje zit die hem eigenlijk niet meer of nooit heeft gepast. Dit laatste wordt mede getriggerd door een Truus.

Vervolgens komt er een proces op gang waarbij de man denkt (ja dat doen mannen ook nog wel eens); kies ik voor mij veilige haven in een jasje die me niet meer past, of kies ik voor mezelf. Er ontstaat een tweestrijd tussen het praktische en gevoel, waarbij het praktische staat voor alles wat er nu is en heeft opgebouwd en het gevoel voor het ontgroeid zijn van alles wat nu is.
Daarin moet de keuze gemaakt worden. En veel mannen hebben hier moeite mee, temeer omdat kiezen voor eigen gevoel vanuit de jeugd 'not-done' is. Soms kiezen mannen wel voor het gevoel (al dan niet ingegeven door een 'tijdelijke' miep) en laten huis en haard achter. Partner en kinderen daarbij in verbijstering.

En toch denk ik dat geen man denkt als die smorgens wakker wordt: zo, ik zal er nu eens even lekker een zooitje van maken en iedereen gek maken.
De gekozen weg, de manier waarop slaat een bres in het leven van de betrokkenen. Dat is duidelijk. Zijn mannen hiermee lekker makkelijk van alles af en eten ze van beide kantjes? No way.

En natuurlijk het 'eerst netjes afhandelen van oude relatie voor een nieuwe beginnen' klinkt natuurlijk correct. Denk alleen wel, gezien alle draadjes van mannen en vrouwen die nieuwe relatie gaan beginnen, dit geen echt realitische gedachte is. Zeker niet in de boven beschreven situatie.

Moederlief jij noemt het een stagnering in persoonlijke ontwikkeling, ik zie het meer als bewustwording van de situatie waarin de persoon zit en wel een groei in zelfbesef en ontwikkeling.

Hiermee praat ik niks goed. Alleen er zitten altijd 2 kanten aan een verhaal.

àls je dat zo leest

dan zou je bijna gaan denken dat mannen niet in staat zijn om goede keuzes te maken; alsof ze altijd een te krap of fout jasje hebben. Alsof ze úit nood' toch maar voor die vrouw kozen....omdat er niets beters was???
Ach goh, wat een stakkers toch, geen wonder dat ze vreemd gaan.

Ik heb inderdaad wel eens het idee gehad dat mannen moeilijk, moeilijker dan vrouwen, alleen kunnen zijn. Dat je eerder ziet dat ze zich snel na een scheiding of overlijden van partner in een andere relatie storten, of dus vanuit een bestaande relatie al vast een nieuwe truus zoeken.

het kan dan ook niet anders of het moet een man zijn die nu vertelt dat verwachten dat iemand netjes zijn relatie afrondt vooraleer een nieuwe te beginnen, ónrealistisch'zou zijn. Het blijkt inderdaad voor mannen wat lastig te liggen.

Rara wie is er nu het sterke geslacht.