Verder na ontrouw deel 3

We beschrijven hetzelfde. Jij noemt alleen het weglopen voor het bestaande leven 'kiezen voor jezelf'(goh, waar heb ik dat eerder gehoord? ), ik noem het stagnatie omdat het een onvolwassen keuze is. En dan bedoel ik 'onvolwassen' niet als waarde-oordeel, maar om aan te duiden dat de m/v in kwestie blijkbaar alleen kan vluchten.

Er zijn geen 2 kanten aan bedrog of verlating. Het blijft bedrog en verlating. Rauw, traumatisch voor wie het overkomt en nodeloos kwetsend. Dat het vaker voorkomt, doet aan het verwoestende effect ervan niets af.
Iemand die dit zijn jarenlange trouwe ex-partner (die toch echt longtime partner werd vanuit liefde) en kinderen (die in het hele verhaal weerloos zijn) aan doet, moet een enorme mate van egoïsme aan de dag kunnen leggen.
Het hoeft namelijk helemaal niet op deze manier, het afsluiten van een leven dat niet meer 'past' kan ook met zorg en verantwoordelijkheid.

Nee, hier geen begrip van mij - Moederziel is het trouwens, geen Moederlief

Tante Sidonia

Ik hoop dat het een cynische posting van je was.... ik ben van jou inhoudelijk wat beter werk gewend

je plaatst jezelf wel erg boven de mannen ;)

Moederziel

Ik begrijp je frustratie en ik praat ook niks in gedrag van de man goed.

Het waardig afsluiten van ee leven klinkt heel correct. In de praktijk lopen dingen gewoon anders. En ja bij een volgende keer kun je leren van de zaken die de eerste keer fout gingen.... maarja.... de eerste keer blijft altijd zoeken en miskleunen.

Verkeerd draadje

Zitten jullie wel in het goede draadje?
Dit is samen verder na ontrouw😉

Maar dat zoeken en miskleunen wordt wel voornamelijk gevoeld door de bedrogen partner. En door de kinderen. En niet door de miskleuner zelf of zijn Truus.

En ik vraag me af waarom dit zoveel mannen blijkbaar ‘overkomt’, veel meer mannen dan vrouwen in ieder geval. En ja, ik ken de cijfers, die allemaal zeggen dat vrouwen net zo vaak vreemdgaan als mannen, maar ik ken ze niet. Ligt misschien aan mij, maar echt, ik ken veel minder verhalen van vreemdgaande vrouwen dan van vreemdgaande mannen.

En @Man, ik weet niet waarom mannen doen wat ze doen, ik probeer voor mezelf een verklaring te vinden. Dat zou een MLC kunnen zjin. En een verklaring is natuurlijk nog altijd heel wat anders dan een excuus!
Want het zijn zelden echte hufters waarvan het je niet verbaast, het zijn ‘gewone’ zorgzame liefhebbende mannen en vaders, die toch ineens, zoals moederziel beschrijft, een totaal andere richting in slaan. Voor het thuisfront in bijna al onze gevallen totaal onverwacht. Want zoals regenboog haar relatie beschrijft was het hier echt niet, absoluut geen broer-zus situatie. Wel (door de kinderen en drukke banen?) minder echt diepgaand contact met elkaar, vooral huis-, tuin- en keukengesprekken. En bij beiden onvrede daarmee maar ik ging ervan uit dat we dat samen wel weer te boven zouden komen. Komt bij dat man gewoon echt moeit heeft met voelen en vervolgens met het delen van zjin gevoel. En hè, kijk, daar is Truus, daarmee lukt dat wel, dat delen.

En volgens mij is DAT het moment waarop je op de rem moet gaan staan. Want daar gaat het mis. Natuurlijk kun je wel met je partner praten over je gevoel! Dat deed je toch ook toen de relatie nog vers was? Dus is de oplossing om te investeren in elkaar en niet in een Truus. Maar ja, mannen denken geloof ik niet zo vaak met hun hoofd, maar met een ander lichaamsdeel. Helaas.

Regenboog

Het hebben van een verklaring kan helpen bij het samen verder gaan. Bij mij in ieder geval wel. Nogmaals, ik begrijp, net zoals jij, hoe het is ontstaan. En mijn situatie is natuurlijk anders de andere hier, omdat man hier in eerste instantie wel netjes de relatie af wilde wikkelen en er nog niet echt een Truus in beeld was. Maar het plotselinge, het nooit een eerlijke kans gekregen hebben, het ‘kiezen voor mezelf’, dat zijn natuurlijk de overeenkomsten.
Maar volgens mij kun je pas samen verder als je weet waar het mis ging, zodat je dat aan kunt pakken.

goede draadje

En of dit het goede draadje is! En als ik hier (en in de vorige) goed heb gelezen, is de 'why' een belangrijk punt voor veel schrijvers hier. Mijn ervaring met vreemdgaan mag dan niet goed zijn afgelopen (of wel, het is maar hoe je het bekijkt ), de gevoelens van ongeloof en verlies van vertrouwen zijn dezelfde. Zelfde proces, andere uitkomst.

Wat mij hier soms opvalt is hoe sommige bedrogen partners hun grenzen eindeloos rekken om maar niet te verliezen wat er was. Maar soms lijken ze niet te zijn dat het verlies al een feit is en dat verdergaan alleen kan als je dat aanvaardt. Of je nou samen of alleen verder gaat.
Wat je weg ook wordt, het is gewoon hartstikke moeilijk xxx

Pennestreek

Denk dat het lastig is om te zeggen of vrouwen minder of mannen meer. Als ik in mijn directe omgeving kijk dan slaat de weegschaal door naar het aantal vrouwen. Maargoed dat doet niks af aan het leed wat ze veroorzaken.

Of je het MLC wil noemen of niet doet niets af aan het feit van 'vreemdgaan'. Ik denk dat mannen te laat op de rem trappen omdat praten over gevoel moeilijker ligt, zeker vanuit het verleden omdat gevoelens bij mannen de kop in gedrukt moesten worden.

Mannen die niet gelukkig zijn in hun relatie of in een relatie zitten waarin ze zichzelf niet kunnen zijn, zullen sneller open staan voor verleiding buitenaf. Mannen geven vaak wel aan dat wat er aan scheelt binnen de relatie. Soms gaat dat niet gepaard met duidelijkheid en soms wordt het niet opgepikt door omstandigheden.
De communicatie na 20-30 jaar is daarbij niet meer te vergelijken met die in het begin van de relatie zodat het tijdig op de rem trappen eigenlijk wordt uitgesteld. En voor je het weet spring je in een put waar je niet meer uitkomt.

Dan komt het dilemma schuldgevoel versus kiezen voor jezelf. Als kiezen voor jezelf niet in je genen zit dan volgt een periode van zwalken, geen keuzes kunnen maken etc. Aan de ene kant wil je je gezin en partner geen pijn doen aan de andere kan merk je dat je er zelf ook aan onderdoor gaat als je kiest voor het oude. Vaak is het ook een wake-up call voor de relatie.

Bij Pennestreek heeft de wake-up call beiden wakker geschud en geleid tot een herstart. Bij anderen liggen de gevoelens zo uiteen dat herstart te lang duurt of niet meer mogelijk is. De man (of vrouw) is bewust geworden van het knellende jasje dat lijmen in bestaande setting niet meer kan.

Je kunt op bovenstaande allemaal politiek correcte antwoorden geven maar uiteindelijk is het zoals het is. Iedereen wil wereldvrede maar er is toch oorlog omdat bepaalde zaken niet gaan zoals ze moeten gaan. Wellicht beetje uit context maar het idee is duidelijk: Het leven is zoals het is.

is zoals het is?

En juist dat vind ik van een gemakzucht @Man, die er bij mij niet in gaat. Je stel dingen als een feit die keuzes zijn. Geen feiten.
Het leven is niet zoals het is, het leven is wat je er zelf van maakt. En mensen die er een puinhoop van maken over de rug van een ander, zijn geen fijne mensen (m/v).

Laten we niet vergeten dat bij heel veel van die vreemdgangers de kindertjes thuis gewoon nietsvermoedend in bed liggen. Wie vreemd gaat, verrraadt niet alleen zijn/haar partner, maar ook het gezin.

Ik hou nu op, want ik kan slecht tegen k*tsmoezen om zoiets walgelijks goed te praten.

Moederziel

Leven is wat je er zelf van maakt, maar soms lopen dingen zoals ze lopen.
En niemand (buiten een sommige dan) is er doelbewust op uit om een zooitje te maken.

En ik praat niks goed. Dat geef ik steeds aan, alleen soms lopen dingen anders dan je zou willen. Je kunt het zien als smoezen.... maargoed dat is dan maar zo

Realiteit is wat weerbarstiger.

Ben ik weer

Ik zou het toch op prijs stellen als de stelling dat vreemdgaan automatisch betekent dat kinderen verraden worden iets genuanceerder wordt neergezet. Nogmaals; ik ben niet verraden. Niet door mijn moeder, die haar huwelijk op haar manier ondermijnde en niet door mijn vader. De keuze voor het heftige woord "verraad" is van jullie. En ik stoor me daaraan. Door die keuze ondermijn je imo de relatie tussen vader en kind. Het zou voor voelen alsof ik ingezet zou worden als kindsoldaat in een strijd die de mijne niet is.

Het is bovendien veel te gemakkelijk vreemdgaan als de enige echte zonde in een huwelijk voor te stellen. Ik vind veel andere zaken, zoals langdurig alleen met jezelf bezig zijn en andere relaties van je partner negatief beïnvloeden net zo ondermijnend. En ook in zo'n situatie kun je als mens belanden zonder een slechterik of slappeling te zijn. Net als dat een liefhebbende en betrouwbare vader een scheve schaats kan rijden. Ik kies ervoor om mild naar dit soort menselijkheden te kijken en te vergeven. Voor mezelf. En ook voor mijn kinderen.

Narcis en anderen

Nog even een toevoeging: vaders die hun kinderen voor een nieuwe liefde laten stikken, nou ja, daar vind ik dan wel weer wat van. Lastig dan om redelijk neutraal over een zak hooi te blijven. En zelf flink spartelen om het hoofd boven water te houden. Ik voel mee en heb bewondering voor de manier waarop jullie je inzetten voor jullie kinderen en hun toekomst. En langzaam ook weer een beetje voor een eigen toekomst. Dat wilde ik nog even kwijt...

Dochtervan

Ik vind jouw bijdragen waardevol, maar in dit draadje waarschijnlijk paarlen voor de zwijnen. Hier zijn vrouwen die keer op keer blijven zeggen dat hun man ook de kinderen heeft bedrogen.
@Flanagan, hoe is het mogelijk dat een man die tijdens huwelijk een goede band had met zijn kinderen dat na de scheiding/het vreemdgaan niet meer heeft. Omdat moeder in al haar emoties de kinderen erbij betrekt? Omdat de moeder van mening is dat haar kwetsen gelijk staat aan de kinderen kwetsen.
Ik lees het ook weer in post van Pennestreek: hij heeft de kinderen al die pijn aangedaan.
Die kinderen moeten trouwens nu weer gewoon verder met die vader die hen zoveel heeft aangedaan. Lijkt mij best pittig. Ze hebben er namelijk geen invloed op.

Spiegel

Ik probeer een spiegel voor te houden. Ik ben niet de dochter van een van de dames hier en zelfs ik voel me in een hoek gedrukt: ik vind het heel heftig voor de kinderen. En Flanagan, misschien moet je de nuance in mijn bijdrages proberen te zien.

Flanagan

Dat laatste weet ik nog niet zo: de ervaringen van veel kinderen van gescheiden ouders zijn toch anders.

Eerlijk gezegd vind ik het woord “verrader” naar jouw man toe ook moeilijk. Eerlijk is eerlijk, jouw man had het niet goed kunnen doen en is nu eenmaal ook loyaal aan zijn moeder. Zonder jouw gevoel te willen bagataliseren hoor, dat begrijp ik heel goed, Loyalitit in verticale familieverbanden is nu eenmaal heel krachtig. Dat blijkt ook uit mijn reactie: decennia na het gebeurde voel ik de onbedwingbare behoefte het voor mijn ouders op te nemen.

Flanagan

"iemand onnodig laten barsten uit eigen belang" Ik denk dat er discussie kan zijn over begrip "onnodig". De vrouwen die hier posten vinden het vrijwel allemaal onnodig omdat hun relatie prima (of in ieder geval best ok) was totdat man vreemd ging. Maar dat zegt misschien ook iets over invalshoek hier.

meer aan de hand

wat bij mij toch blijft hangen in mijn verhaal is dat het allemaal niet klopt , het is niet een simpel vreemdgaan verhaal er is meer aan de hand...
mijn man blijft zeggen dat hij van mij houd en terug zou willen maar het lukt hem niet op dit moment.. dat heeft natuurlijk met die ander te maken maar ook met zijn jeugdtrauma en ik geloof toch na veel lezen dat hier de midlife bij zit...
Het helpt mij om een vorm te vinden in dit proces voor mezelf en ik weet nu dat het iets is van hem en ik kan er niks aan veranderen op dit moment .. hij moet door zijn proces.
Of dit uiteindelijk ons weer echt bij elkaar brengt weet je nooit.
natuurlijk is mijn man volwassen en verantwoordelijk voor bepaalde keuzes die hij heeft gemaakt maar ik geloof ook dat hij echt in de war is en het niet meer weet..ik zie het aan hem en merk het ook..
Ik kan kiezen om hem aan de kant te zetten en helemaal voor mijzelf te kiezen maar ik hou van hem en opgeven kan altijd maar in dit proces geloof ik nog in verzoening ...mocht hij zich echt weer van mij gaan afzetten dan word het wel tijd om keuzes te maken maar voor nu houd ik nog vol..

Dano

Dat klinkt net als mjin man. Ook hier spelen zaken uit zijn jeugd. En ook hier leidde de verliefdheid af van waar het eigenlijk om ging/gaat: zjin eigen proces. Gelukkig zag hij dat op tijd, maar dat was wel omdat er nog een andere crisis speelde en hij maar op een front tegelijk kon en wilde vechten.
Hij is er nog niet. Gaat ook voor zichzelf weer op zoek naar een therapeut. En ik ben me er erg van bewust dat dat er ook toe kan leiden dat we alsnog uit elkaar gaan. Maar ik ben blij dat hij het aangaat.

Goed dat je het nog volhoudt. Het kan nog wel even duren. Maar ik zou wel weer met hem spreken over die ander. Zolang hij daar geen afstand van neemt legt hij de focus op een verkeerde plek, namelijk bij haar en niet bij hemzelf of bij jou/jullie. En dat helpt hem niet. Als zij toch de ware blijkt, en jij niet, is ze er ook nog wel als hij wat verder is in zjin proces.

Alkes

Je vraagt je af 'hoe het mogelijk is dat een man die tijdens huwelijk een goede band had met zijn kinderen dat na de scheiding/het vreemdgaan niet meer heeft.' Ik wou dat ik het antwoord daarop wist. Ik zou wensen dat ik mijn ouderschap met hem kon delen, zoals we voor deze hele shit startte ook gewoon deden. Maar hij is (om in zijn eigen woorden te blijven) uitgecheckt, als man en als vader. Hoe iemand dat kan, is mij een raadsel.

Ik weet dat bij jou en sommige anderen op OO de overtuiging leeft dat dit alles gebeurt 'omdat moeder in al haar emoties de kinderen erbij betrekt'. Denk je serieus dat ik niet 1000 keer liever een fijn co-ouderschap had gevoerd met de vader van mijn kinderen? Samen nog ouders zijn, ook al is de relatie ten einde? Was het maar zo. Krap 2 jaar na 'de bom' zijn de ergste emoties allang onder controle, maar hee, vader is nog steeds foetsie. Nog verder weg dan ooit. Woont de helft van de tijd bij truus in truusdorp 100 km verderop, en ziet zijn kinderen een paar uur per 2 weken - if ever. Meestal minder. Ze missen hem heel erg, maar ook dat wordt minder omdat hij het zo laat afweten.

De werkelijkheid is afschuwelijk rauw en plat: hij heeft gewoon niet zoveel zin meer in het vader-zijn. En terugkijkend komt dat denk ik niet door zijn vreemdgaan of weggaan. Nee, hij is vreemdgegaan en heeft zijn gezin verlaten omdat hij er allemaal geen trek meer in had.
Bikkelhard vind ik dat. Bikkelhard en verraad. Ik heb er geen ander woord voor, helaas. En kom bij mij niet aan met dat ik de kinderen meesleep. Ik wens dit mijn kinderen, niemands kinderen toe, maar ik krijg het niet gekeerd.

Even terug OT: vreemdgaan is vaak een uiting van onvrede. Vaak over de relatie, soms misschien over de hele way of life. Als ik naar het gedag van mijn ex-partner kijk, zie ik het laatste. Ik had dus ook geen schijn van kans om de relatie te redden, want dat was bepaald niet het enige dat voor hem speelde.

Dano

En om op jouw verhaal in te gaan.... ik herken veel en dat geeft me kippenvel. Ik denk dat je alleen maar voor jezelf kunt kiezen. Je man kiest niet voor jou. En dan mag je nog steeds van hem houden, maar wel 'binnen je eigen muren'. Je kunt geen relatie hebben met een persoon die niet voor je wil kiezen. Daar ga je stuk aan.
Als je man door zijn proces moet (als het zo werkt), dan doet hij dat zonder jou.

sterkte x

Moederziel

De vader van jouw kinderen heeft ze in de steek gelaten. Daarin zit het verraad, niet in het vreemdgaan. Met het laatste hebben kinderen, zolang ze niet in een kamp worden getrokken, niets te maken. Met het eerste des te meer. Het lijkt me zo moeilijk om kinderen te steunen in dit verdriet, terwijl jezelf ook aangeslagen bent. Je komt (inmiddels?) krachtig genoeg over, maar toch... eenzaam ook. Om, door de keuze van de andere ouder, er opeens alleen voor te staan.