Verder na ontrouw deel 3

Regenboog

Voor jou ook moeilijke tijden...
Ik weet niet wat ik kan zeggen of schrijven om je te helpen. Net zoals Dano ben ik al die tijd zeker geweest van mijn gevoel voor man, en wist ik zeker dat hij zich vergiste. En dat is nog steeds zo. Ik twijfel (steeds minder, dat wel) nog steeds aan of we wel bij elkaar blijven, maar ik twijfel niet aan mijn gevoel. Dat lijkt me dubbel moeilijk. Niet op je man kunnen vertrouwen, maar ook niet meer zeker weten dat je bij hem wil blijven. Heftig.

Misschien is het inderdaad goed om een tijdje op jezelf te gaan wonen. Maar ik weet het niet. Jullie hebben er al zo hard aan en voor gewerkt. Ik kan me goed voorstellen dat je er moe van bent. Geen zin meer hebt in het gedoe en de emoties. Hier zakken ze in rap tempo weg. Man doet nog steeds heel erg zijn best, en onze nieuwe taakverdeling neemt heel veel van mijn frustraties weg. Man is attent en romantisch, dus hier gaat het heel goed.

Maar als je gevoel weg is, tja. Het is niet dat je het niet geprobeerd hebt. Ik vraag me wel af, of het zou helpen als je dat wantrouwen los kunt laten? Het valt me op dat je daar nog steeds zoveel last van hebt. Ik heb dat niet meer. Natuurlijk steekt het af en toe de kop op, maar ik weet dat er niks speelt.
Psychologie van de kouwe grond hoor, maar zolang je dat wantrouwen houdt, dek je jezelf als het ware in voor als je man inderdaad weer de fout in zou gaan. Dat wantrouwen loslaten maakt je kwetsbaar. Want dan stel je je hart echt weer voor hem open. Ik weet niet of je dat al gedaan hebt, maar ik heb nav een paar berichten hier op het forum het een en ander gelezen over vergeven. Dat raakte bij mij wel een gevoelige snaar.
https://www.psychologiemagazine.nl/artikel/stappenplan-zo-kun-je-iemand-vergeven/ is een helder artikel. Surf maar eens wat rond. Je vind genoeg mooie artikelen en boeken. Lijkt me sowieso voor jou iets dat je kan helpen, ook als je niet met hem verder gaat uiteindelijk.

Maar, ik herhaal mijn motto hier nog maar eens: scheiden kan altijd nog. Misschien moeten jullie een pauze inlassen om de status quo van dit moment even vast te houden en weer wat tot rust te komen. In ieder geval stoppen met de therapie die je nu volgt. Als het je niks brengt en alleen maar energie kost is dat dus niet de goede therapie.

Knuf!

Wat een rare redenering Flanagan

Alsof een therapeut je iets op kan leggen, of af kan dwingen dat je je dingen realiseert of verandert. Alsof het dan niet uit jezelf komt. Een therapeut kan je helpen, begeleiden, inzichten verschaffen in jezelf en in elkaar, een therapeut zorgt ervoor dat je veilig alles tegen elkaar kunt zeggen, omdat je weet dat de ander zal luisteren, en niet meteen ontploffen/in huilen uitbarsten/weet ik het wat. Een therapeut kan ervoor zorgen dat wat jij bedoelt door de ander ook goed begrepen wordt, die zorgt ervoor dat jouw filters uitgeschakeld worden waardoor je de boodschap echt goed interpreteert, ontdaan van al jouw aannames.

Maar een therapeut kan alleen helpen als je er zelf voor open staat. Een therapeut kan je niet 'in opdracht je ogen laten openen', een therapeut heeft pas zin als je ogen al geopend zijn.

Twijfels over meer

Ik twijfel niet alleen aan mijn gevoel voor man maar over meer dingen in mijn leven.
Ook over mijn baan, ik ging altijd met veel plezier heen maar dat is de laatste tijd ook steeds minder geworden.
Ik werk hier al vele jaren en denk steeds vaker wil ik dit nog wel?
De eerste 1,5 jaar na onze relatie crisis was voor mij voornamelijk overleven en proberen weer mijn leven op de rit te krijgen.
Het laatste half jaar kom ik wat meer tot rust en met name tot bezinning.
Ik heb jarenlang zelf ook vast gezeten in bepaalde patronen en gedrag en dat heeft mij ook belemmerd in mijn ontwikkeling.
Ik deed vooral die dingen die mij vertrouwd waren en niet teveel afweken van het 'normale'.
Ik ben door het vreemdgaan van man en de enorme shock die dat teweeg bracht wakker geschud en durf meer uit het leven te halen.
Ik onderneem nu meer met ons gezin, met man, kind en heb zelf ook weer wat oude hobby's uit de kast gehaald maar de grote lijnen in mijn leven zijn nog wel hetzelfde en dat knaagt!
Dan komen dus de twijfels, wil ik eigenlijk wel met deze man oud worden, wil ik dit werk nog wel langer doen?
Gisteren nog weer een gesprek met man gehad en ook eerlijk gesproken over mijn twijfels.
Hij wil me graag helpen maar weet dat dat niet kan, wel zei hij me dat hij me niet graag kwijt wil.
In het gesprek kwamen zijn leugens van eerder ook nog eens ten sprake en ik merk dat ik eigenlijk nog steeds best boos op hem ben.
Dat hij mij zo glashard heeft kunnen voorliegen en ik begon te twijfelen aan mijn eigen intuiitie terwijl ik het dus wel degelijk goed had dat vind ik nog steeds zo erg.
Dat heeft echt iets kapot in mij gemaakt.
En dan ook nog dat ik die trut nog regelmatig tegenkom en hierdoor iedere keer getriggerd blijf.
Heb ik een goede ochtend en denk ik er eens niet aan dan zie ik haar voorbij rijden en gelijk ben ik weer terug bij af.
Zou een verhuizing kunnen helpen? Man oppert dat de laatste tijd steeds vaker, ergens een nieuwe start maken in een omgeving waar de kans klein is dat ik haar tegen kom.
Ik geef het echt nog wel de tijd en weet dat 2 jaar eigenlijk niets is.
Je kan er geen tijd aan hangen, ik ben zelf ook een gevoelig type die zich niet makkelijk over iets heen kan zetten dus dat zal ook een grote rol mee spelen.

MLC, dus ;-)

Nou Regenboog, volgens mij heb jij nu een fulltime blown MLC te pakken ;-)! En volgens mij is dat heel normaal na wat er gebeurd is. Precies wat je zegt, eerst in standje overleven, dat is voorbij, het gaat weer goed, en dan ga je twijfelen. Zie ik het wel goed, zit het wel echt goed, wat wil ik eigenlijk, kan ik hem wel echt vertrouwen, hoe zorg ik dat het niet weer gebeurt...

Je twijfelt aan alles, en hoewel er veel positieve ontwikkelingen in je leven zijn geweest vraag je je af of dit het is. Ik zou zeggen, probeer dingen die er minder toe doen te veranderen. Begin met je baan. Je zit er al jaren, dat was vroeger het streven, tegenwoordig echt niet meer. Ontwikkel je! Kaart aan op je werk dat je wat anders wil. Als het een goede werkgever is, en ze willen je graag houden, dan bieden ze je vast iets als een jobcoach aan. Dat kun je overigens ook zelf voorstellen.

Verhuizen lijkt me in jullie geval een hele goede optie, maar dat moet financieel natuurlijk wel kunnen. Maar als dat zo is, en jullie hadden toch al behoefte aan groter of andere locatie, is dat natuurlijk ook een goede grote verandering. En het kan zeker ook mooi opbouwend zijn, samen zo’n project doen. Dat heb je natuurlijk veel minder als je van baan verandert, dat is iets voor en van jou alleen.

En verdiep je eens in vergeving, zoals ik al zei. Er zit nog zoveel boosheid bij jou. Wat ik snap, natuurlijk, maar je moet uiteindelijk wel leren om die boosheid los te laten.
Weet je, dat liegen deed je man niet om jou pijn te doen, juist niet. Hij deed iets waarvan hij zelf ook wel wist dat het niet kon, en waarmee hij jou intens veel pijn deed. Dat is waarom hij erover loog. Als je dat voor ogen kunt houden, is het misschien makkelijker om die boosheid te laten afnemen. Echt, dat is zo’n destructieve emotie...

Ik denk dat wat je voelt heel normaal is, de volgende fase. En ik denk echt dat als je die boosheid los kunt laten er al heel veel kan veranderen, voor jou.

Zet ‘m op!

Hoe is het iedereen?

Het is alweer een tijdje stil...

Hier gaat het gelukkig heel goed. Ik merk dat ik steeds meer ontspan. En man is echt heel lief. Laat zien dat hij goed naar me luistert en doet erg zijn best.

Hopelijk bij jullie ook goede berichten!

Beetje laat

Hebben jullie de thema-avond over verlaten partners gezien? Misschien heb je er nog iets aan. Is vast wel terug te kijken via de NPO-site.

? Phryne?

Verlaten partners? Dit is juist het draadje over wel samen verder gaan...
Maar ik zal eens een blik werpen.

Ik dacht dat er ook mensen schreven die juist niet verder zijn gegaan. Ik hoop voor hen dat ze dan niet zo zijn als een van de vrouwen in de docu die vreemdgaan een misdaad vindt en de nieuwe vlam van haar ex in de supermarkt te lijf ging met andijvie.

Andijvie?

Nou als dat mij was overkomen dan had ik haar in het vriesvak gesodemieterd en nog met de zakken patat om de oren geslagen.
Dan kun je beter andijvie hebben.

Phryne

Ik vond dat stukje ook heel heftig. Vooral dat in de supermarkt. Is mij ook overkomen, ben al schreeuwend en tierend achterna gezeten in een supermarkt. En ik was niet eens de 'echtbreker', kwam pas twee jaar later in beeld. Maar vond het wel interessant om te zien om te weten hoe iemand tot zoiets komt. Probeer het nog steeds te begrijpen..

Ik ben niet zo, maar heb een groot inlevingsvermogen en kan het wel begrijpen en idd: beter verse andijvie dan diepvriesblokken spinazie.

Ik ben dan wel zelf weggegaan, maar alles is in goed overleg gegaan en er is nog contact. We gaan niet samen naar een terras, maar we zijn er als er hulp nodig is en als ouders voor onze uit huis wonende kinderen.

Ik snap het als iemand knapt.
Ik heb niet per se meer bewondering voor "nederige slikkers" die nooit een onvertogen woord zeggen, die altijd het juiste doen(lijken te doen is een beter woord). (ik bedoel daar niemand mee, ik probeer even zwart-wit te verduidelijken wat ik bedoel).

Gehuild heb ik wel, gescholden niet, wel wat rake en vooral ware dingen gezegd. Het heeft diepe invloed gehad en de eerste die zegt dat het nu maar eens klaar moet zijn kan van mij de spreekwoordelijke bevroren spinazie krijgen. Want dát vind ik dan weer erg. Dat anderen voor anderen gaan bepalen hoe ze moeten rouwen, verwerken en hoe lang dat dan wel mag duren en waar je wat van moet vinden.

Ik snap het ook

Die vrouw had gewoon nog ontzettend veel verdriet; na meer dan 25 (30?) jaar bedrogen, voorgelogen, verraden, gekwetst en ingeruild alsof ze nooit bestaan heeft... de volgende dag hingen de jurkjes van die ander al in 'haar' kast.

Ze noemde het een liefdesmisdrijf. En voor verdriet staat geen tijd. Hoe langer met iemand samen, hoe dieper van iemand gehouden, hoe dieper ook de wond. Zoals de documentairemaakster zelf aangaf:

Hetty Nietsch: “Ik heb deze documentaire gemaakt omdat ik wil laten zien dat die ervaring een trauma oplevert. Rouw vooral, om iemand die nog wel leeft maar er niet meer is. Die kwetsuur wordt onderbelicht. Omstanders denken al snel: hou maar op met je verdriet, die persoon is het niet waard. Maar ze vergeten dat degene die jou dit aandeed, juist de persoon was die je het meest vertrouwde in het leven. De rouw daarover kost soms nog meer tijd dan de rouw om iemand die overleden is.”

Ik kon m niet vinden, die docu

Maar misschien ook maar beter, wil niet meer herinnerd worden aan die tijd.

Ik heb wel eens gedacht dat het makkelijker zou zijn als hij was doodgegaan. Omdat er dan geen schuldvraag is, en omdat hij er dan niet bewust voor had gekozen om zijn gezin zoveel pijn te doen. Niet alleen mij, maar ook de kinderen. En het idee dat ik hem niet kwijt zou zijn na de scheiding. Dat ik hem nog vaak zou moeten zien. Met wisselmomenten, op school, met verjaardagen of blinde supermarkt. Met een nieuwe vlam, op een dag natuurlijk. Ik weet wel dat ik daar ook mee had leren leven, maar dat vooruitzicht maakte me echt gek.

Ik denk inderdaad dat rouwen om iemand die overleden makkelijker kan zijn dan rouwen om iemand doener nog is. Zeker als je die persoon nog regelmatig tegenkomt. Dan wordt die wond steeds weer open getrokken. Denk ik.

Ik kan me dus wel verplaatsen in de dame met de andijvie 😉.

Pennestreek ietwat ot

Ik begrijp uit je verhalen dat het weer heel goed gaat tussen jou en je man. Geldt ook voor je kinderen? Want je benadrukt vaak dat je man niet alleen jou verdriet heeft aangedaan, maar ook bewust ervoor heeft gekozen om zijn kinderen pijn te doen.
Ik vind dat altijd een lastige omdat ik denk dat mensen willen stoppen met een relatie vanwege hun (ontbrekende of negatieve) gevoelens voor hun partner en niet voor hun kinderen. Sterker nog, ik denk dat mensen in dergelijke situaties vaak blijven vanwege de kinderen. Maar omdat bij jullie zo anders ligt, vraag ik me af jullie kinderen hun vader ook hebben vergeven.

heel graag..

Hoe fout het misschien ook is maar na alles en wat er nu weer gebeurd zou ik de trut die mijn man perse uit ons huwelijk wil trekken met meer dan andijvie voor haar kop rammen.. natuurlijk is mijn man degene die het mij aandoet en hij moet weerstand bieden maar nogmaals wat bezielt zo'n vrouw om maar door te gaan en denkt ze nou echt dat je iemand weg kan trekken uit een huwelijk en dan zelf happy ever after met die man door kan gaan ,.. wat een domme trut...
ik heb steeds vaker het idee om met haar te gaan babbelen , ik weet het heeft geen nuten iedereen raad het me af maar what the fuck meid rot toch op...Zo moest het even kwijt..
misschien is dit naar de verkeerde voor sommige en moet het naar mijn man gericht zijn maar die andere vrouwen hebben er toch ook een aandeel in , ??? zeker als ze niet opgeven..

Dano

"natuurlijk is mijn man degene die het mij aandoet en hij moet weerstand bieden maar" dit schrijf je naar mijn gevoel maar als een excuus erbij om daarna helemaal weer op haar los te gaan. Zie hem nou eens als enige verantwoordelijke... hij heeft een relatie met jou, niet zij.

Nee, zij heeft geen morele rekenschap aan jou af te leggen en jij kan niet terecht boos op haar zijn. Het is alleen aan hem. Tenzij zij een zus of een vriendin van je is... en dus ook wat met jou heeft. dan wel.

dat is mijn mening

in aanvulling op Marin: Als je vindt dat de rol van 'zo'n vrouw' zo groot is, voor wat voor enorme onbenul zie je je partner dan aan?? Waarom zou hij geen weerstand kunnen bieden aan zulke doorzichtige verleidingspogingen? Is hij zo dom dan? En waarom zou je dan verder willen met zo'n man?

Tuurlijk ben je boos

Vinden jullie nou echt dat de andere vrouw niks fout doet? Ik vind dat toch zoiets ongelofelijks. Dus Jippox en Marin, als jullie vrijgezel zouden zijn en een getrouwde man aantrekkelijk zouden vinden, dan zouden jullie zonder schaamte werk van gaan maken en zonder scrupules zo n man bij z n gezin weghalen. Heel bijzonder. Tenzij het de man van een vriendin is dan mag het weer niet. Ook al zo apart, waarom dan niet? Wat schijnheilig.

Geen morele rekenschap?

Menen jullie dat echt? Hoeft ‘zo’n vrouw’ geen morele rekenschap af te leggen? Bewust stoken in een toch al wankele relatie? Trekken, misschien zelfs jezelf opdringen, aan iemand die twijfelt? Ik vind dat heel verwerpelijk. Ik vind dus ook dat Dano terecht boos mag zijn op haar. Ze kan er alleen niet veel mee.

Ik ben ook nog steeds laaiend op de Truus van mijn man. Voel me door haar ook enorm verraden. Ik stond wel voor haar klaar toen zij het moeilijk had, maar toen het tussen man en mij niet goed liep zag ze haar kans schoon. Vond ze het zelfs niet ‘moreel bezwaarlijk’ om Kerst te komen vieren in het gezin van de man waar ze een oogje op had. Had ze er ook geen moeite mee om een beetje te staan flirten met mijn man in mijn keuken en onder de ogen van mijn kinderen...
En nee, natuurlijk zal ze het niet allemaal met voorbedachten rade zo hebben aangepakt, maar ik vind dat een volwassen vrouw, nota bene zelf moeder van twee kinderen, zich beter zou moeten gedragen dan dat.
En ja, natuurlijk was ik ook des duivels op man, maar ik vind zeker dat deze vrouw zich in een hoekje kapot zou moeten schamen. En ik vind dat ze mij en vooral de kinderen excuses aan zou moeten bieden voor dat schandalige gedrag.
Gaat ze natuurlijk nooit doen, snap ik ook wel, maar nou ja, het zit me duidelijk nog steeds hoog.

Ik snap volkomen dat Dano pislink is, ook op die vrouw.

Onzin Salie

Nee ik zou als vrijgezel nooit met zo'n man gaan want ik vind het namelijk geen leuke man dan. En ook pas ik ervoor in een positie te komen dat ik uitgespeeld kan worden tegen een andere vrouw. Maar vrouwen zijn zoooo makkelijk in ander vrouwen de schuld geven om hun man maar te ontzien. Ik vind er niets schijnheiligs aan als je dat niet doet maar de verantwoording legt waar die hoort: bij de man die al een relatie heeft. Dat vind ik eerder oprecht.

Schijnheilig

Het woord schijnheilig gebruikte ik omdat je stelt dat je niet boos op die andere vrouw hoort te zijn, tenzij het een vriendin van je is, dan mag je het wel. Dat vind ik schijnheilig, het geeft dus niet als je zo n streek uithaalt bij een onbekende, maar wel als het je vriendin is. Heel inconsequent. En over de rest van je reactie, tuurlijk ligt de verantwoordelijkheid uiteindelijk bij de man, maar daarom kun/ mag je toch nog wel flink kwaad zijn op die andere vrouw?

Onzin 2 Salie

Je begrijpt het niet denk ik. Als je vriendin of zus van iemand bent, heb je ook een relatie met die vrouw, dus dan heb je ook verantwoordelijkheid te dragen voor jullie onderlinge band. Waarom zou je je verantwoordelijk voelen voor het huwelijk van een ander als die man dat niet heeft? NOgmaals: ik zou het zelf niet doen want ik vind zo'n man dan al niet meer leuk. Maar dat geldt ook voor iedereen die met haar huwelijk doorgaat... waarom ga je door met die man die je bedriegt? Misschien geen leuke man? Ligt er ook aan hoe het gegaan is (heeft hij het verteld/ was er al een tijd de klad in het huwelijk etc)

"maar daarom kun/ mag je toch nog wel flink kwaad zijn op die andere vrouw?" Ja dat kan natuurlijk maar het kan nogal eens de functie hebben van bliksemafleider om maar niet de gevolgen te trekken uit het gedrag van de man.