Strubbelingen

overleggen

Schreef jij nou ook dat je man er met niemand over praat en denkt dat hij het allemaal zelf wel weet?

Nickje schreef net: "Hij moet met vakgenoten praten en die bedrijven zoeken, en daar gaan praten om te kijken of ze passend werk hebben."

Dat geldt niet alleen voor een nieuwe baan.

Mannen praten over het algemeen minder met andere mannen als ze problemen hebben. Dan voelen ze zich zwak(ker) (heb ik gehoord van iemand die zich erin verdiept heeft).

Dat is ook het probleem dat ik heb bij mijn man.

Ik heb hem geadviseerd eens met andere mensen te praten, zodat hij zijn beelden (over mij bijv) eens tegen anderen kan aanhouden, en daar hopelijk een iets genuanceerder beeld uitkomt. Ik heb nl. de indruk dat hij een beeld heeft gevormd in zijn hoofd en dat hij steeds sterker in dat beeld gaat geloven, daar steeds weer bevestiging voor zoekt in het negatieve). Dat is jammer.

Dat kan je je man ook adviseren. Check eens bij andere mannen met een gezin met jonge kinderen of het gebruikelijk is dat de man alleen maar werkt en verder NIETS in het huishouden doet (incl. onderhoud huis), vakantie regelen, verzorging kinderen op een enkele schone luier na (of opsomming van de dingen en momenten dat hij net wel iets doet). En of het gebruikelijk is dat ze geen energie/tijd hebben om naar de dokter te gaan, een keer een vrije dag te nemen etc.

Het kan helpen als hij met andere mannen (buiten zijn bedrijf!) praat die jonge kinderen hebben. Die kunnen misschien ook helpen zijn ogen te openen.

Vakbond?

Is je man lid van een vakbond? Want inderdaad, de werkgever van je man doet rare dingen. Om daar in je eentje wat aan te doen lijkt me vrij kansloos. Daarom de vraag of hij lid is van een vakbond. Valt het bedrijf van je man onder een Cao? Dan kan hij via de vakbond druk uitoefenen. En ik denk zomaar dat als hij actie onderneemt, er misschien wel collega's zijn die zich aansluiten bij het verzet. Dit kan echt niet, wat deze werkgever doet.
Verder heb ik niet veel advies voor je, ik leef wel met je mee. Het is ook allemaal zeker niet makkelijk, het is een grote brei met dingen die niet werken en zie maar eens een eindje te vinden waaraan je kunt trekken om de boel te ontrafelen en vervolgens weer netjes op te winden. Heel veel sterkte en succes daarmee, en ik hoop dat je man snel iets kan regelen met zijn werk of iets anders kan vinden.

ziek melden

Nog even over het werk van je man.

Misschien moet hij zich "gewoon" ziek melden.

Jaren geleden toen ik jonge kinderen had en helemaal aan het eind van mijn latijn, kwam ik op een maandagochtend bij de huisarts. Ik vermoed met de klacht dat ik zo moe was.

Hij zei na mijn verhaal over dat ik zo moe was en het zo zwaar had aangehoord te hebben: oké, ik laat je bloed prikken in het ziekenhuis. De uitslag is er pas vrijdag.

Je krijgt nu doktersadvies: je blijft de hele week thuis, totdat de uitslag er is en we weten wat je hebt.

Hij begreep dat ik me zo verantwoordelijk voelde voor mijn werk, dat ik nooit uit mijzelf zou thuis blijven behalve als ik zou instorten.

Ik ben hem er nog steeds dankbaar voor.

Dus, vertalend naar jouw man: als ik jou was, zou ik eerst zelf de huisarts bellen (heeft hij telefonisch spreekuur?) en hem even uitleggen hoe de situatie is, nl. dat hij bijna instort en jij, ook door zijn werksituatie) ook bijna. En dat je hem probeert mee te krijgen naar de huisarts. Dat de huisarts hem dan hopelijk "huisarrest" kan geven, zodat hij zich (op doktersadvies!) ziek meldt.... uiteindelijk met het doel om erger te voorkomen natuurlijk.

Overigens, hopelijk gaat het werken met je man, maar anders: als het voor jou ook te zwaar is/wordt: meld je gewoon ziek. Instorten (burn out) is nog erger voor de werkgever, dan een keer een paar dagen tot een week time out! Echt, neem mijn advies ter harte.

doet z'n werkgever wel aan WW-uitkeringen?

Bizar. Verdient je man bakken met geld en wonen jullie zo groot dat hij niet een 'mindere' baan kan accepteren ofzo? Wat voor werkgever is dat?? Mijn man werkt ook bij een bedrijf zonder CAO en zorgverlof, maar die zijn dan weer héél coulant in het verstrekken van vrije dagen.

nou

Dat is niet alleen iets van de werkgever, daar is je man wel zelf bij. Als er opeens iets veranderd wordt aan zijn planning, dan moet hij zeggen dat dat niet kan omdat hij dan al een andere (eerder gemaakte) afspraak heeft. Gewoon heel eenvoudig: "sorry dat gaat niet, plan het maar op een ander moment in"

Sommige bazen nemen de ruimte die er is. Zolang je man geen nee zegt gaat dit dus zo door.

Waar kiest hij voor

Op zich kan ik mee heel goed voorstellen dat hij liever niet een baan als helpdeskmedewerker kiest. Maar als je alles bij elkaar optelt zijn misschien de arbeidsomstandigheden als helpdeskmedewerker wel zoveel prettiger dat het toch het overwegen waard is. En als je eenmaal bij een bedrijf binnen bent waar de arbeidsvoorwaarden en de sfeer je bevallen, is het misschien ook wel een opstap naar die baan als specialist bij diezelfde firma.
Ik denk dat je partner er heel verstandig aan doet om lid te worden van een vakbond. En liefst zoveel mogelijk collega's daar ook toe overhaalt. Dan kan hij via hen wellicht dingen voor elkaar krijgen die hij in zijn eentje niet voor elkaar bokst. We leven hier in Nederland, waar duidelijke regels voor werkgevers gelden. Die kan hij echt afdwingen. En dan natuurlijk tegelijk zoeken naar een andere leuke baan.
Natuurlijk gaat dat allebei tijd kosten. Dat is het lastige eraan, want jullie hebben eigenlijk nu een oplossing nodig. Hoe je dat moet regelen (zonder dat je man zich ziek meldt) weet ik niet helaas.
Sterkte!

Tja, het leidt wel af he, zo'n werkgever

Hoe waar het allemaal ook is, je focust nu ontzettend op werkgever en man en het een na het andere bericht vertelt je hoe je man het met zijn werkgever moet oplossen. Kom op zeg! Jij bent getrouwd met een volwassen man, niet met een kind. Als hij zich zo laat koejeneren door zijn werkgever dan is dat zijn keuze. En daar kun jij het wel of niet mee eens zijn, hoe terecht of onterecht dat ook is. Het is nog steeds zijn keuze. En het is jouw keuze dat je met die man bent getrouwd. Als jij iets anders wilt in je leven dan vertel je dat natuurlijk aan je man en bedenk je gezamenlijk hoe je jullie leven zo kunt inrichten dat jullie er allebei blij mee zijn. Jij wat jij eraan kunt doen en hij wat hij eraan kan doen. Elkaar vertellen wat de ander moet veranderen is gedoemd te mislukken.

hij zegt geen nee

Maar hoe zit het met jou?
Zeg jij wel nee? Stel je grenzen aan je partner?
Ik denk iig dat dat het hoofdprobleem in dit gezin was, dat we beiden niet zo heel assertief zijn. Te lief en het voor iedereen goed willen doen. Werkgevers nemen vaak idd de ruimte in die je geeft.
Bij ons was/is het eerder mijn werkgever die heel lastig deed/doet. Nu valt de 'last' voor ons gezin mee, omdat ik niet zoveel werk sinds de kinderen er zijn.

Maar feitelijk vond ik, en soms nog, de combi van alles loodzwaar. Baan, zorgenkind etc. Continu je plek bevechten, afgrenzen.
Maar ik zou op partner ook gewoon goed pissig zijn, als hij je keer op keer laat zitten. Als zijn werkgever niet lief voor hem is zal hij zelf ook echt minder lief moeten worden.

Comfortabeler

Zelf heb ik gekozen om ex in die tijd te ontlasten omdat ik zag hoe hij er onderdoor ging. Niet erg emancipatorisch nee, dat steekt wel. Toch was dat het meest praktische.
Zijn bijdrage is tot nu toe facultatief en ik reken nergens op danwel heb een alternatief scenario als hij het af laat weten. Na een paar 'incidenten' bleek dat zeer noodzakelijk om bloeddrukstijging te voorkomen.
Comfortabel huishouden met droger, werkster en nette kasten en voorraden, vaste routine. En verder kon ik zelf gelukkig wel rekenen op de steun en opvang van familie en vrienden. En nam ik tijdens de ergste crisis, zelf ouderschapsverlof op. Je kunt een ander niet veranderen, wel hoe je er zelf mee omgaat. Geld kan zaken makkelijker maken als je het hebt.
Maar vooral op jezelf rekenen en niet meer op de ander die het niet blijkt te lukken.
Ik heb weleens de tip gehoord van anderen dat je in zo'n geval ook de financiele rekening bij je partner kunt leggen. Wat hij niet bijdraagt aan werkelijke tijd en werkzaamheid kan dan in het betalen van oppas en werkster, klusjesmannen e.d.

Tot welke tijd

Mama mia?

Liever een gelukkige dokterassistent dan een overspannen chirurg.

werken en zorgvraag kinderen

Ook dit is een kwestie van keuzes maken. Kies je voor je werk of voor die extra zorgvraag? Hoe verdeel je je tijd tussen werk en die zorgvraag? Er zijn heel wat ouders die zich (stevig) hebben moeten laten downgraden qua werk/carrière omdat er zo'n kind is met een extra zorgvraag.

mmwoa

Een lagere functie zoeken lijkt me niet direct een oplossing. Kan natuurlijk wel, maar zitten ook heel veel nadelen aan. Minder blij wellicht met het werk (kun je nu niet gebruiken) wellicht meer moeten werken voor hetzelfde geld. Bij een hogere functie zit minder werken er misschien wel in. Of juist veel zorg inkopen, of extra hulp.

(Ik vind het juist heel jammer dat ik geen betere functie heb dan nu. Ik kan heel wat meer, maar ben niet geschoold. En juist door thuissituatie ook niet meer kunnen oppakken. Niet dat je niet ook veel plezier kunt halen uit simpelere functies, natuurlijk. Voor mij werkt het iig niet (in de baan die ik nu heb) en dat betekent dubbel stress, thuis en op werk. Als ik een hogere functie zou hebben zou ik die zeker niet makkelijk los laten, het geeft meer keuzemogelijkheden. Eenmaal een lagere functie aanvaarden kun je je carrière wel vergeten lijkt me over het algemeen)

Hulpaanbod

Als je man gaat solliciteren: ik begeleid mensen daar vaak bij, ook per mail, en met veel succes. Nee, geen reclame, doe dit voor de lol gratis naast mijn werk. Zou 'm graag helpen.

Mama mia

Dat is fijn te lezen.

Misschien is het ook fijn als je met de kinderen in de kerstvakantie bij je familie kan logeren. Juist omdat je ze zo weinig ziet.

Mooi

Dat gaat toch de goede kant op! Fijn!

Blij dat te horen!

Hopelijk lukt het jullie om van beide kanten de verwachtingen een beetje laag te houden en de tolerantiegrens wat op te schroeven. Totdat je partner een andere baan heeft gevonden. Dat kost natuurlijk heel veel energie, voor allebei, maar je redt er denk ik wel jullie huwelijk mee. Dit is gewoon een hele hoge hobbel waar jullie overheen moeten, of een diep dal waar jullie doorheen moeten (het is maar hoe het bekijkt), maar het gaat jullie vast lukken om het samen te redden. Ik duim in ieder geval hard voor jullie!

Mama mia

Mooi zeg! Hopelijk een fijne(re) decembermaand zo!

wij-gevoel

Mama mia, goed om te lezen dat de sfeer weer beter is tussen jullie.

Ik denk dat door zijn erkenning dat zijn werk, eigenlijk zijn werkgever, niet fijn is, jullie weer een wij-gevoel hebben gekregen ipv hij tegen jou (of omgekeerd).

Kennelijk voelt hij ook dat wij-gevoel en geeft dat ontspanning bij hem.

Hopelijk kunnen jullie dat vasthouden.

Nog een ding bedacht ik: als hij toch wel wil bij zijn huidige werk, dan kan hij misschien ook iets minder loyaal doen dan hij tot nu toe gedaan heeft.

Al dat overdreven werken, lange dagen, niet vrij kunnen krijgen etc.

Wat nou als hij een dag ziek is? Vergaat dan de wereld?

Ik zou bij zo'n baas er toch wel flink klaar mee zijn.

En als er dus binnenkort iets zijn waar hij mee wil naar de kinderen, dan meldt hij zich gewoon ziek. Hij heeft meer dan genoeg overuren, dus daar zou ik me ook helemaal geen zorgen om maken.

Als met een werkgever niet op een normale manier te praten is over zorgverlof of vrije dagen, dan moet je het op een andere manier (ziekmelden) oplossen.

Hij gaat er toch weg.
En zelfs als ze erachter komen (wat onwaarschijnlijk is), dan zullen ze hem er niet meteen om kunnen ontslaan.

stap voor stap

Hee, wat mooi!
Niet teveel willen ineens, dit is een positieve ontwikkeling!