Strubbelingen

Gisteren

Gisteren wel weer ontzettend zitten janken, gewoon omdat de stress mij ook allemaal een beetje te veel wordt. Het grote verschil was wel dat ik bij hem heb zitten janken en getroost werd, in plaats van ik in mijn uppie.

Man ik wou dat hij zichzelf ziek zou melden, echt waar. Maar hij is ontzettend loyaal en eigenlijk veel te aardig. Een van zijn collega's moest met spoed iets medisch laten doen, ontstoken verstandskies oid, en die uren moest hij van de werkgever dus inhalen met overwerk....dat is toch niet normaal? Ik snap niet dat iedereen het pikt. Ze klagen er onderling wel over, maar niemand die enige actie onderneemt, het zijn allemaal van die figuren die het maar laten gebeuren geloof ik. Heel bizar, ik snap ook niet helemaal hoe het kan dat meerdere mensen het zover laten komen.

Engeltje

Wat lief dat je er naar vraagt. Ik lees een beetje mee in het andere topic van jouzelf en zie dat je het zelf niet bepaald makkelijk hebt. Dan zijn mijn problemen een peuleschilletje denk ik.

Weekend was ok. Stressvol met Sinterklaas natuurlijk, Sinterklaas en een ASS kind en een peuter is geen rustgevende combi . Maar pakjesavond was gezellig met ons viertjes, kinderen blij met hun cadeau's. Geen ruzie, partner doet echt zijn best met de kindjes en met mij. Werk is nog steeds drama maar ik verwacht ook niet anders. Zijn manager is echt een - excusez le mot - hufter. Partner heeft mij en de kinderen wel toegezegd er te zullen zijn bij de kerstviering op school, hoe dan ook.

Het is nog steeds niet makkelijk, maar we zijn stukken verder dan een paar weken geleden. Ondertussen houdt hij de arbeidsmarkt in de gaten, maar hij wil het zelf echt aankijken tot januari, dat is zijn eigen deadline.

Inmiddels

Inmiddels is het januari en heb ik niet echt het idee dat er iets aan het veranderen is. Bovendien hebben we nog steeds om de haverklap ruzie, alleen gaat het nu om hem en mij. Hij is liever en leuker met de kinderen, absoluut. Maar hij en ik....ik weet het niet. Het wil gewoon niet ofzo. Ik weet niet zo goed hoe ik het moet omschrijven, ik weet ook niet precies waar de pijnpunten liggen geloof ik.

Ik vind het prima dat ik degene ben die minder werkt, die geen carriere maakt (ben ik toch geen type voor, vind ik niet erg) enz. Maar dan wil ik wel een beetje gewaardeerd worden voor wat ik wel doe; namelijk thuis alles regelen. Of in ieder geval een beetje lief gevonden worden, een beetje liefde voelen. Ik hoef niet overladen te worden met iedere week 3x bloemen en cadeautjes, maar een beetje waardering en liefde zou wel fijn zijn. Maar ik voel het niet, krijg het niet. Als ik dat probeer te bespreken met partner, dan krijg ik te horen dat hij 'toch niet iedere week bloemen mee kan nemen'. En dan probeer ik weer uit te leggen dat het daar niet om gaat, dat het niet in materiele dingen zit maar dat een lief gebaar, een lief briefje, een lief smsje, oid ook al iets kan zijn. Een beetje aandacht gewoon. Maar het komt gewoon niet in hem op, hij vindt dat onzin enz.

Tja, je kunt iemand niet veranderen dus het lijkt mij een beetje aan een dood paard trekken, maar ik vind het niet leuk. Echt Niet Leuk. Ik merk dat ik er ook steeds meer op gefocused ben en dat het bij mij steeds meer irritatie opwekt. En dat werkt weer irritatie onderling in de hand.

We hebben nu al twee jaar lang afgesproken dat we 1x per maand een vaste dag, bv de 1e zaterdag of laatste zaterdag vd maand, met ons tweetjes iets leuks gaan doen. En een paar keer heb ik dat geregeld, maar als ik dat niet doe, dan gebeurd er dus niets. Als ik de bal expliciet bij hem neerleg, zo van 'regel jij het deze keer maar', dan gebeurd er ook niets. En inmiddels kan ik me de laatste keer niet meer herinneren. Ook nu heb ik weer geprobeerd met hem af te spreken dat we dit MOETEN gaan doen, in een poging nog iets van deze relatie te maken. En weer gebeurd er helemaal niets. Hij heeft allerlei smoesjes dat hij geen tijd heeft, moe is, heel veel moet werken en dus niets kan regelen, en ik vind dat onzin. Iemand bellen of een berichtje sturen om oppas te vragen kost minder dan 5 minuten. Voor mijn part gaan we vervolgens een stukje wandelen of naar de brasserie op de hoek, ik hoef echt geen spectaculaire dingen. Eigenlijk denk ik gewoon dat hij niets wil, om wat voor reden dan ook. Als ik dat rechtstreeks vraag, dan krijg ik te horen dat hij wel wil, maar dan komt die lijst met smoezen weer. Ondertussen kan hij wel tot half 3 's nachts thuis aan het werk zijn, om de volgende avond te gaan emmeren dat hij zo moe is, en de avond daarna bij een vriend door te brengen (voor hem vaste prik 1x per week). En wederom vraag ik me nu af of ik eigenlijk nog wel tijd met hem wil doorbrengen. Eigenlijk voel ik me de hele tijd zwaar afgewezen en ik word er niet gezelliger op. Ik zou mezelf op dit moment ook niet willen. Ik weet alleen niet hoe ik het om moet draaien. Als ik nu ineens weer leuk en gezellig zou zijn, zou hij dan wel weer moeite voor me doen? En indien ja, hoe draai ik dat dan weer om? Ik heb echt geen idee meer, ik kan het gewoon niet meer opbrengen, op dit moment roepen we bij elkaar volgens mij alleen maar irritatie op.

Nee, hij is niet aan het rondkijken. Hij beweert dat er op zijn werk wel eea veranderd en hij is ook wel vaker op tijd/vroeger thuis. Recht op zorgverlof is inmiddels ook geregeld. Hij wil zelf niet zoeken naar een andere baan, hij 'wil het niet opgeven'. Waarop mijn wedervraag was of hij misschien voor ons dan ook moeite wilde doen en of hij het misschien allemaal maar voor lief nam, mij inclusief. Naja, hij zegt daar wel moeite voor te doen. Maar ik zie het niet, voel het niet. Misschien is dat ook wel mijn probleem, ik weet het niet. Misschien mankeer ik iets, verwacht ik te veel ofzo. Ik weet het niet.

Oppervlakkig?

Ik ben bang dat ik misschien wel een enorm oppervlakkige muts ben. Ik wil denk ik het gevoel hebben dat ik zijn prinses ben. Niet dat ik een typisch Amerikaans picture perfect onrealistisch filmrelatieplaatje in mijn hoofd heb, maar wel meer dan dit.

Ik heb er ook moeite mee om het de hele tijd voor te moeten kauwen, dat er nooit iets spontaan van hem uit komt. Ik heb ook een collega die haar man gewoon een bericht stuurt dat ze vandaag bloemen verwacht, en die zelf ook vraagt om sieraden en zelf ook aangaf dat ze 'push presents' wilde toen de kinderen geboren werden, maar daar gaan mijn nekharen dus van overeind staan. Als je in mijn ogen zelf moet gaan lopen zeuren over dat je die-en-die ring wilt hebben, en hij haalt dat dan, dan is het in mijn ogen niet een echt spontaan cadeau maar gewoon een van de boodschappen. Snap je wat ik bedoel?

Dus misschien ben ik enorm oppervlakkig op dat gebied, maar in een relatie wil ik heel graag een beetje speciaal gevonden worden.

Niet materialistisch

Egel: Ja, dat is dus precies wat ik bedoel! Dat soort dingen zoek ik! Ik hoef helemaal geen cadeautjes of bloemen of dat soort dingen - alhoewel ik een trouwring zo onderhand wel erg fijn zou vinden, wij zijn niet getrouwd namelijk. Maar dat daargelaten, het gaat me inderdaad niet om materialistische dingen maar juist om het soort dingen die jij opnoemt.

Beiden

Ik denk beiden, dat ik het zelf denk en partner heeft het ook wel eens gezegd. Ik weet alleen niet of het 1 uit het ander voort is gekomen, kip en ei verhaal dus. Of ik het denk omdat hij het zegt of dat ik het zelf toch al dacht.

En nu twijfel ik dus of het aan mij ligt. Aan de ene kant denk ik 'verdorie ik verdien toch ook meer dan dit' en aan de andere kant moet ik hier dan maar tevreden mee zijn? Maar ik ben er niet gelukkig mee. Ben ik dan echt een oppervlakkig loeder?

Vorige reactie

was dus een reactie op jouw eerste vraag Hortensia .

Ik zal eens nadenken over de vragen in je 2e reactie daar direct onder.

Hortensia

Een wat uitgebreidere reactie op de vragen die je stelde en wat je eerder had geschreven.

"Klopt je verwachtingspatroon met de realiteit? Kán hij je dit wel geven en hoe is het als je die verwachting los laat?"

Nou dat vraag ik me dus af. Ik vermoed dat mijn partner wel een tikje autistisch is, dus misschien kan hij ook niet romantisch en/of spontaan zijn. Dan kan ik enorm mijn best doen om dat te accepteren, maar word ik er ook gelukkig van?

"Wat versta je onder "speciaal zijn"? Ik vraag me af of dat niet vooral in ideaalplaatjes voorkomt. Of dat hij het "ik vind jou speciaal" heel anders uit dan jij in je hoofd hebt en dat het daaom net lijkt alsof hij je niet speciaal vindt... Terwijl het juist in heel andere handelingen zit bij hem."

Ja....daar vraag je me wat. Ik had dat gevoel vroeger wel bij hem. Dan schreef hij wel lieve briefjes voor me, of ik kreeg wel eens een lief mailtje of smsje, of hij nam wel eens een keer een bloemetje mee, of hij kwam uit zichzelf een massage aanbieden, dat soort dingen. Of een spontane knuffel enz. Het lijkt wel alsof daar nu gewoon geen tijd meer voor is? Hij is zelf heel snel met de kinderen 'de schuld' geven, door de kinderen en drukte met werk is er geen tijd meer en zijn we de hele tijd moe enz. Daar heeft hij aan de ene kant misschien deels gelijk in, maar tegelijkertijd liggen ze ook wel allebei uiterlijk half 8 in bed. Dan heb je wat mij betreft nog een zee aan avond om lief te doen.

"En anders misschien tijd voor een gesprek. Waarin je zonder verwijt (en leg dat meteen ook uit!) opmerkt dat je het idee hebt dat jij te vanzelfsprekend voor je bent (geworden), dat je zo graag nog eens wilt voelen dat jij speciaal voor hem bent. Dat hoeft niet met cadeaus, wijn en rozen (ach, waarom ook niet ) maar vraag aan hém hoe hij vanuit zichzelf zoiets zou kunnen tonen, op zijn eigen manier, een manier die jou misschien is ontgaan."

Mja. Dat heb ik al geprobeerd. En dan krijg ik steevast het antwoord dat hij het niet weet en als ik iets wil dan moet ik het maar zeggen. Maar dat werkt voor mij dus weer niet.

"En hoe laat jij aan hém zien dat hij speciaal voor jóu is? ;)"

Dat staat inmiddels al een poosje op een vrij laag pitje. Maar wat ik altijd deed was zijn lunch maken en daar stopte ik dan iets liefs in. Een briefje of een tekeningetje of van die suffe hartjessnoepjes, of nou ja, iets. Of ik stuurde hem een e-card. Ik koop voor hem wel altijd verjaardagscadeautjes, iets voor vaderdag, ik zorg dat er voor hem ook iets in de zak van Sinterklaas zit, ik zorg dat er voor hem ook iets onder de kerstboom ligt, ik neem rozen voor hem mee met Valentijndsdag enz.

Omgekeerd krijg ik op mijn verjaardag een knutsel van de kinderopvang van jongste, een knuffel van oudste die zelf dan heel teleurgesteld is dat hij niets voor mama heeft (hij wist immers niet dat ik jarig zou zijn/worden) en dat was het dan. Geen cadeau. Met Moederdag krijg ik knutsels van de kinderen, en ja, dat is het belangrijkste, maar wederom van hem niets. Met Sinterklaas en kerst? Niets voor mij. Met Valentijnsdag? Niets voor mij.

Hij was zo enorm aan het emmeren over hoe moeilijk oppas regelen was, dat ik zijn afgelopen verjaardag zonder zijn medeweten oppas had geregeld, eten met de kinderen en alles had geregeld, ik heb voor ons tweetjes een restaurant geregeld en hij wist van helemaal niets, tot de avond zelf. Geslaagde avond en ik had het deels gedaan om hem te laten zien dat het heus wel kan.

Ik geef hem ook tussendoor wel eens nieuwe scheermesjes of zoiets dergelijks cadeau, want hij denkt er zelf niet aan om ze te kopen, of sokken of zoiets, niets bijzonders maar hij denkt er zelf niet aan dus dan doe ik dat, en dan pak ik ze mooi in alsof het een echt cadeautje is. Ik heb een paar jaar geleden een invulboekje voor hem gekocht, 'Ik hou van je omdat....' en dat boekje staat vol met pagina's die je zelf moet invullen en mag versieren. 1e date, 1e kus, reisbestemmingen, waar je blij van wordt enz., dat soort persoonlijke dingen. Had ik deels voor hem ingevuld en cadeau gegeven, en zo nu en dan vul ik het aan. Of vulde ik het aan, verleden tijd is beter gepast hier denk ik.

Om hem te helpen met dingen die ik leuk vind om samen te doen, al was het maar 's avonds thuis, had ik een kistje gemaakt met daarin allemaal kaartjes met 'date nights'. Had ze verdeeld in 'kost meer moeite en vergt oppas' en 'kost geen moeite kan thuis'. Allemaal verschillende dingen, van film kijken tot massage geven, spelletje doen, muziekje opzetten en dansen enz. Echt van alles. Ik had er 365 bij elkaar weten te verzinnen, voor elke dag van het jaar 1. Dan zou je zeggen dat je toch wel af en toe een kaartje kunt trekken en inspiratie op doen? Hoeft echt niet elke dag hoor, maar 1x per week ofzo? Maar hij doet er niets mee....hij vond het wel heel leuk en lief hoor, maar het staat in zijn kast en hij doet er niets mee.

Dus......zo onderhand ben ik wel een beetje klaar met moeite doen. Ik krijg niets terug. En daar heb ik wel geprobeerd met hem over te praten, en ik krijg geen ander antwoord dan 'wat verwacht je dan dat ik doe? de polonaise ofzo?. Ja dan ben ik klaar en uitgepraat.

'Stelletjestijd'

Ik denk dat een deel van ons probleem misschien wel is dat wij nooit stelletjestijd hebben gehad. Wat is stelletjestijd?

Nou stelletjestijd is mijn benaming voor de periode dat je samen bent, maar er nog geen kinderen zijn. Dus dat je oceanen van tijd hebt, geen oppasprobleem, waarschijnlijk meer financiele ruimte en dat je dus volop de tijd hebt om elkaar te leren kennen en samen leuke dingen te doen, reizen te maken, dingen bezoeken, gekke dingen doen, kortom: alles doen wat je als stelletje samen doet zonder kinderen.

Wij hebben die tijd niet gehad. Ik werd namelijk na krap 2 maanden ongepland zwanger van oudste (oepsie met de pil). Ontzettend gewenst en het is allemaal goedgekomen hoor, maar die stelletjestijd is er dus eigenlijk nooit geweest.

Ik heb soms het idee dat wij nooit de kans of de tijd hebben gehad om een fatsoenlijke stevige basis voor een relatie op te bouwen. En nu zijn we pakweg 7 jaar verder.....en ik ben niet gelukkig.

Alles wat ik opnoem in een verloop van 7 jaar tijd he... En de laatste tijd totaal niet meer.

Ik zie ook wel dat het tropenjaren zijn. Maar er is ergens een grens aan wat ik nog kan handelen en wat niet meer, en ik zit tegen die grens aan. Nee, ik hoef niet 100% en continu gelukkig te zijn. Maar ik zit nu tegen het tegenovergestelde aan te hikken en echt doodongelukkig te zijn.