Strubbelingen

Jamie en ontopic

Jamie: hoe zie je dat dan voor je? Dat wij vinden dat flexibel werken in deze tijd hoort maar als een werkgever daar lak aan heeft dan zal hij zich echt niet laten overtuigen door dit forum toch? En ff een andere baan zoeken is ook zo wat he.... Een waarschijnlijk vast contract omruilen voor een (meestal) tijdelijk. En vindt er maar eentje ff

Enfin, iets met scheepslui en aan wal als je t mij vraagt.

Ontopic: ik snap dat je je echt rot voelt. Heb geen snelle oplossing. Er wordt al heel veel gezegd. Wil je wel heel veel sterkte wensen. En probeer toch maar wel een vriendin te vinden om bij uit te kunnen huilen, volgens mij zou dat al zoveel schelen.

Nog een paar gedachten

Masako schreef: "En probeer toch maar wel een vriendin te vinden om bij uit te kunnen huilen, volgens mij zou dat al zoveel schelen."
Ben ik met Masako eens. Het zou fijn zijn als er iemand IRL is, bij wie je je verhaal regelmatig kan houden, zodat je van hen steun kan krijgen. Ze hoeven niet alles te snappen in de zin van dat ze zelf die ervaring hebben. Als je vaker voorvallen met kind en/of man vertelt, krijgen ze vanzelf toch een beeld hoe zwaar jij het hebt? Dat is tenminste mijn ervaring. Gaandeweg krijgen ze echt wel door dat simpele oplossingen niet werken en dat jij het echt heel zwaar hebt (want daar ben ik van overtuigd). Maar het kost wel tijd. Post tot die tijd maar hier, het is denk ik fijn als je in elk geval je ei kwijt kunt, begrip krijgt en steun en tips krijgt.

Verder: ik heb niet meer de hele draad doorgelezen, maar denk toch dat het goed zou zijn als jij af en toe een beetje op adem kan komen. Enerzijds als je man misschien een weekend weg is (geen ruzie). Anderzijds zou jij misschien een keer een hele dag en nacht (uitslapen) weg kunnen en kan je man het dan toch maar in zijn eentje doen. Of durf je dat echt niet aan? Als jij opeens ziek zou worden zou hij ook voor de kinderen moeten zorgen, en dat zal het vast ook gaan (al zal het niet van harte gaan). Dus met de waarschuwing dat jij het nodig hebt even tijd voor jezelf te hebben omdat je anders instort, staat hij voor zoiets misschien toch open? Alternatief: toch hulp vragen van verder weg wonende familie / vrienden en echt een noodoproep doen: ik trek het niet meer, mogen de kinderen alsjeblieft een weekend bij jullie logeren. Zoiets? Ik kan me niet voorstellen dat er niemand is die dan zegt “oke, breng ze maar”.

En wat de oppas betreft: je twijfelt volgens mij of je sowieso met je man nu iets samen wilt doen. Hangt het nou van de oppas af of eigenlijk niet? Want als het echt op een oppas hangt, heb je nog nagedacht aan een evt. iets jongere oppas die komt als ze al in bed liggen?

Verandering permanent

Een keertje uit eten verandert niet de organisatie thuis; de taken en beleving blijft hetzelfde. Dat is iets waar je elke dag of weekend mee geconfronteerd wordt. Ergens is uit eten gaan een tijdelijke lapmiddel.
Mama Mia en haar vriend hoeven niet uit eten. Ze kunnen ook thuis blijven als de sfeer permanent verandert.
Haar vriend ziet ook in dat het werk meespeelt op zijn menier van reageren. Dat is al de eerste stap.

niet eens

Uiteten (of wat dan ook) kan wel degelijk van belang zijn.
De basis van het gezin is toch de relatie. Die kun je uit het oog verliezen in de dagelijkse hectiek.
Het is heel goed om als het begint te rammelen, juist weer een stapje terug te doen en even weer tijd vrij te maken voor de basis; de relatie. Als dat beter loopt kun je de samenwerking ook weer beter doen.

welke regio zit je ;)

Je weet het maar nooit.... Ik heb er in mijn kennissenkring wel een

mama mia

zolang jouw man het niet wil aankaarten bij die werkgever kun jij niets concreets aan die werksituatie doen. Maar je kunt je man wel uitleggen dat het zijn keuze is, het is niet zo dat het onontkoombaar is.

Als hij niet eens erkent dat hij het graag anders zou willen en gaat zoeken naar een oplossing (op langere termijn), dan zit hij in een totaal andere fase dan jij en kun je je afvragen of hij ooit verandering wil.

Dus misschien moet je eerst met hem dat punt proberen te bereiken: vindt hij ook dat er iets moet veranderen? En ja, deze werkgever is rottig, maar echt: wat vindt hij diep in zijn hart? Als jij niet zou 'zeuren' zou hij het dan een leuke werkgever vinden, en zou hij willen blijven?

he can't have his cake and eat it . . .

gr Angela

Eh...

Ik herken het niet, maar juist omdat het bij ons zo anders gaat, heb je er misschien iets aan (of niet).

Als ik jouw verhaal lees, zijn er twee mensen 'op' en in plaats van elkaar te steunen lijken ze ruzie te maken over wie het meest 'op' is en wat de oplossing is. Wat op zich ook weer heel vermoeiend is. Wij werken allebei fulltime en hebben welliswaar maar één kind, maar ook met ASS trekjes.

Mijn advies: stop met je energie steken in hem te veranderen. Het is al lastig genoeg om jezelf te veranderen, laat staan een ander. Je kunt wel de dynamiek tussen jullie veranderen door zelf ander gedrag te vertonen.

1. Zorg voor ruimte (zonder dat je man het hoeft te bieden)
Ik werk fulltime en heb plenty tijd. Waarom? Omdat ik de lat laag leg. Doe minder in het huishouden (of, als je het je kunt veroorloven: besteed wat uit). Hier wordt 1 keer per week stof gezogen, we dragen kleding (behalve ondergoed) twee dagen, dochter doucht echt niet iedere dag, het gasstel 1 keer per week, amper strijk. En ja, de laatste dag voor het stofzuigen liggen er óveral katteharen, de klep van het gasstel zit niet voor niks dicht, onze bedden zijn nooit opgemaakt, de theedoeken altijd kreukelig, maar dat went allemaal. Eten idem dito. Ja er moet groente en fruit gegeten worden, maar groente zit ook in liters soep, ingevroren in porties vooruit. Eiwitten en vezels zitten ook in een tosti.
Een kind herinnert zich niet of het dekbed rechgetrokken was,mwel of mama blij was en niet tegen papa schreeuwde.

2. Zorg voor support bij je zorgenkind.
Er zijn lotgenoten groepen, online en in het echt. Blaas daar stoom af. Die begrijpen je. Het ís lastig. Misschien vindt je man het ook fijn. Misschien doe je hem meer plezier met boeken uit de bieb over het onderwerp. Maar steeds horen wat je fout doet stimulerend (hoe je ook terecht in de bres springt voor je kind). Prijs wat hij wel doet, ook al is het te weinig.

3. Wees de partner die je wilt hebben
Kom uit de negatieve cirkel, ook zonder je man. Wat wil jij graag? Vast wat iedereen wil: iemand die een beetje begrip heeft, die je eens troost, zegt dat het ook pittig is, je misschien even met rust laat als je moe bent, of juist uit laat razen. Vraag waar wat hem het meeste stoort, het meeste energie kost. Neem je voor om minimaal 3 maanden zo'n partner te zijn en kijk wat er tussen jullie verandert. Geen verwijten, maar begrip. Niet afreageren, maar op reageren. Lees over volwassenen met ASS, ik kan me voorstellen dat deze baan met deze thuissituatie
heel moeilijk voor hem is ( en ja, ook voor jou, maar met verwijten over en weer hebben jullie niks bereikt, misschien hier wel mee).

4. Kijk wat anderen wél kunnen doen.
Je familie woont ver weg, er zijn geen volwassen oppassen in de buurt, je hebt geen uithuilvriendinnen. Maar misschien kan er prima een 16 jarige een middag oppassen, misschien kan er gelogeerd worden bij familie, of wil je moeder met jou het huis een grote beurt geven, misschien is er een moeder van een klasgenootje waarmee je af kunt spreken om en om elkaar kind mee te nemen naar zwemles. Staren naar onmogelijkheid kost energie, zuigt je leeg. Kijken naar mogelijkheden geeft energie. O

5. Lat laag als moeder
Je wilt de lat als ouder vast niet laag keggen, maar misschien kan het wel gemakkelijker en toch goed. Beter misschien wel, als het ervoor zorgt dat jij meer ontspannen bent. Láát ze maar eens wat langer dan optimaal op een Ipad of voor de tv. Over 3 jaar hebben ze minder zorg nodig, over drie jaar zit jij linksom of rechtsom niet meer zo in relatie met je man. Laat ze maar eens anderhalf uur samen in bad zitten als ze dat fijn vinden. Nou ja, ik weet niet wat je nu doet en laat, maar echt, wij waren met z'n vijven thuis en kregen ook niet alle aandacht. Neem een half dagje extra opvang ofzo en ga niet boenen, maar slapen, of tv kijken of een wandeling maken.

6. Praat met je huisarts
Je klinkt alsof je op omvallen staat. misschien is er niks mogelijk, misschien wel, maar praat met hem/haar.

7. Kijk naar je werk
Werken is voor mij altijd (ook) ontspanning. Wat doe je en hoe doe je dat? Loop je op je tenen? Waarom? Is het gezellig?

Met die verantwoordelijkheid nemen, neem je niet 'de schuld', maar je zorgt wel dat jouw leven makkelijker wordt voor jou.

kern van het probleem

Is dat dat je eigenlijk niet meer verder wilt met je vriend?

Dat kan, het alternatief is een scheiding. De vraag is alleen of jouw leven en dat van je kinderen (èn dat van je vriend) daar beter van wordt. En daar is niet zomaar antwoord op te geven. Sowieso blijft hij natuurlijk de vader van je kinderen en dus heb je hoe dan ook met hem te maken.

Misschien toch op zoek naar een relatietherapeut?

mama mia

Hoe denkt hij een andere baan te gaan zoeken als hij nu al nergens tijd voor heeft? Hij krijgt niet eens (zorg)verlof: hoe (wanneer) wil hij dan bijvoorbeeld op sollicitatiegesprek gaan?

Ik zei het al eerder, maar het klinkt alsof je man volledig klem zit aan alle kanten. Het wachten is tot hij omvalt en niet anders meer kan dan zich ziek melden. Als hij verstandig is, laat hij het niet zover komen. Ik zou hem voorstellen om samen naar de huisarts te gaan.

Wacht tot januari

Ik begrijp denk ik wel. Je wil niet van je partner af, maar je wil van een partner af die opgeslorpt wordt door een veeleisende werkgever.

Dat het zo niet verder kan is wel duidelijk. Je partner heeft aangegeven per januari te kijken naar een andere baan. Een maand kan heel lang duren, maar toch denk ik dat je het een kans moet geven. Geef hem die kans. Dat er iets moet veranderen is wel een feit, volgens mij, en de oorzaak lijkt bij die baan te liggen.

Als hij nou toch geen ander werk gaat zoeken, wat is dan je alternatief? Toch scheiden? Bedenk dat je er dan echt alleen voorstaat, wat met een "kind met etiketje" behoorlijk zwaar kan zijn. Daar staat weer tegenover dat je niet te maken hebt met een explosieve vader. Maar daar staat weer tegenover dat je de kinderen toch naar die overbelaste vader moet laten gaan.

Duivelse dilemma's...

Maar probeer dat nog even los te laten en kijk eerst maar wat er in januari gaat gebeuren. Hoe is de kans op iets anders in zijn branche?

Sterkte ermee!

Jippox

Dat is dus ook waar ik bang voor ben. Iemand die op een burnout afstevent (daar lijkt het wel op) onderschat hoe slecht hij/zij er aan toe is. Stelt verkeerde prioriteiten. Anders laat je het niet zover komen en ga je al eerder op zoek naar ander werk (even los van het feit of dat er is) als je baas je zo in de wurggreep houdt dat je gezin daar stevig onder lijdt en jij niet meer in staat bent normaal te reageren op je gezin.

En als je dan omvalt ben je nog verder van huis. En je gezin ook.

wakker schudden

Je schrijft "Ik kan hem er gewoon niet van overtuigen, hij vindt het met zichzelf allemaal wel meevallen. Hij ziet wel dat het met ons niet goed gaat en hij vindt dit zelf ook niet leuk meer, dat is de reden dat hij toch wel wil gaan kijken naar wat anders. Maar dat het ook slecht voor hem zelf is.....daar wil hij niet aan. En ja, ook daar maak ik me zorgen om."

Je kunt hem niet overtuigen.

Maar je wilt zo niet verder.

Wat denk je dat hij wil?

Wil hij getrouwd blijven of zou hij het diep in zijn hart, wel fijn vinden om gescheiden te zijn en veel meer tijd en rust voor zichzelf hebben als hij uit zijn werk komt? En dat hij dan op de koop toeneemt dat hij de kinderen (en jou) minder ziet?

Als je ook maar enigszins het idee hebt dat hij toch liever getrouwd blijft, dan kan je misschien (nogmaals) aangeven:
1) "ik maak me zorgen om onze hele situatie"
2) "ik maak me ernstig zorgen om jou, ben bang dat jij op een burn out afstevent"
3) "ik maak me ernstig zorgen om jou, juist omdat je zelf niet erkent dat het niet goed met jou gaat (nb: herkenbaar patroon bij mensen die tegen een burn out aanzitten)"
4) "ik trek het nu al niet in mijn eentje en als jij omvalt, dan kan ik het er echt niet bij hebben ook nog voor jou te moeten zorgen
5) we moeten naar de dokter - ik wil zo niet verder gaan en wachten op jouw burn out."
6) "als jij mij serieus neemt, ga je mee naar de dokter" (ik zou meegaan, doe op je werk alsof het een huisarts afspraak voor jezelf is - in wezen is dat ook zo, om te voorkomen dat JIJ omvalt)
7) "als je dat niet wilt doen, heeft het voor mij geen zin nog verder te gaan."

Misschien, heel misschien, schudt dit en m.n. de laatste punten hem wakker en gaat hij in elk geval mee naar de huisarts. En heb jij in elk geval het gevoel dat hij JOU ook serieus neemt.

Veel sterkte.

Ik kan me nl. zo voorstellen dat je het gevoel hebt dat hij dat nu niet doet.

Het is te gek voor woorden als hij denkt dat hij niet eens een uurtje (of 2?) later kan beginnen om even bij de huisarts langs te gaan. Dat is echt schokkend!

Dat besef..

Het besef dat het ook goed voor de vriend is, kan komen als hij eenmaal op een andere plek werkt en voelt hoe die last van zijn schouders valt en de winst ervaart.

Maar naast een verandering van werkomstandigheden, is het misschien ook goed om aan de omgang met kinderen te werken.

NU al zoeken

Ik hoop echt dat zijn ogen open gaan. Zoals hij nu werkt, is niet alleen abnormaal, maar ook niet vol te houden.
Er is momenteel heel veel werk voor IT'ers, maar hij moet natuurlijk wel iets vinden wat beter bij hem en zijn situatie past. Hij moet dus NU al beginnen te kijken bij welke bedrijven hij wel en niet wil solliciteren. Er zijn heel wat IT-bedrijven die juist bekend staan om hun goede oplossingen om werk en privé te combineren (glijdende uren, extra verlof kunnen kopen). Hij moet met vakgenoten praten en die bedrijven zoeken, en daar gaan praten om te kijken of ze passend werk hebben. Dus zeker niet wachten op vacatures, maar actief erop af, dat werkt veel beter.

bommetje laten vallen

Het is niet netjes, en er loopt ook al elders een topic over iemand die dit zelf heeft meegemaakt en daar helemaal kapot van is. Ik zeg het dan ook met heel veel voorzichtigheid.

Maar als jij al vaker gewaarschuwd hebt en hij wil het niet zien (van die burnout), en jij trekt het niet langer meer... Nogmaals, ik zeg het heel voorzichtig, als een "last resort", maar misschien kun je op een dag dan toch een bommetje laten vallen door te zeggen dat je op deze manier niet verder kan en wil, en dat er óf m.i.v. vandaag wat moet veranderen, óf je voor jezelf en de kinderen kiest omdat je dit niet meer trekt.

Hopelijk schrikt hij dan wakker.
(hou er ook rekening mee dat hij misschien niet wakker schrikt - wat doe je dan?)

Maar ik hoop vooral dat het niet zover hoeft te komen.

Maar zo doorploeteren, is dat dan een optie?

Dreiging

Een bommetje droppen kan ook averechts werken omdat hier een bepaalde dreiging vanuit kan gaan die het vertrouwen aantast en de basis tot samenwerking weg veegt.

Het proces is gegroeid en zal ook wat tijd vragen voor verbetering.
Als het weer goed komt, kunnen ze samen de kinderen opvoeden ipv co-ouderschap want dat is de andere kant van de medaille.

Flanagan

Daarom is het echt een allerlaatste iets. Ik zie (voor zover ik daarover kan oordelen) nog licht aan het eind van de tunnel.

Er is i.i.g. een intentie om ander werk te gaan zoeken (al vraag ik me wel af waarom pas per januari, maar goed).

bommetje

Fijn mama mia, dat je wat met mijn advies kan.

Ik ben het eens met Hortensia, dat dit soort bommetjes laten vallen niet de schoonheidsprijs verdienen, TENZIJ je het inderdaad als (min of meer) laatste redmiddel doet.

Dus als je voor jezelf bedenkt: zo kan en wil ik ECHT niet verder.

En zo lees ik het wel in jouw verhaal.

Ik kan me in elk geval voorstellen dat je als jullie gaan scheiden er ook alleen voor staat, maar dat je dan (niet onbelangrijk voor jou maar ook voor de kinderen!) in elk geval niet de dagelijkse ruzies hebt EN (ook niet onbelangrijk) je dan niet een man hoeft te verzorgen die een burn out heeft.

Als je nog twijfelt of je dan bij hem weg wil (als hij de handschoen niet oppakt), dan kan je hem ook wakker schudden door te zeggen: ik geef je aan dat ik het niet trek, en dat ik erover denk of ik dan niet beter af ben als we maar uit elkaar gaan.

Het is nl. zo dat je misschien wel 100 signalen hebt gegeven dat je het niet leuk/goed vindt hoe het gaat, maar dat hij die gewoon niet opgepikt heeft als zijnde "echt heel belangrijk voor jou". Hij hoort je ergernis wel steeds, maar schat het niet op de juiste waarde.

En om hem (snel) in beweging te krijgen moet hij dus echt doorhebben, dat jij wilt dat hij NU en niet pas in januari IETS doet (in dit geval: naar de huisarts). En dat het je ernst is. Dus wees wel duidelijk, anders snapt hij het signaal nog niet.

En misschien wel toevoegen, dat je al heel vaak signalen hebt gegeven dat het zo niet goed gaat, maar dat je de indruk hebt dat hij die niet op waarde heeft geschat, dus dat je nu duidelijker bent.

Tot slot: misschien expliciet toevoegen dat je dit schrijft OMDAT je juist bij elkaar wilt blijven, maar dat er dan echt nu iets moet veranderen en dat dus al je andere subtielere signalen niet het gewenste effect hebben gehad.

Een e-mail lijkt mij een goed plan. Doe ik ook af en toe bij mijn man . Dan kan je uitpraten, is de boodschap helder(der) en heeft hij tijd om erover na te denken.

Succes.