U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Strubbelingen
Hi,
Een korte samenvatting: 1e kind kwam onverwacht, kind is nu 6 jaar en blijkt ADHD en kenmerken van ASS te hebben. Kind 2 is nu 3 jaar en 'normaal'. Sociaal vangnet is er niet. Grootouders zijn er niet, familie woont ver weg of werkt en/of heeft zelf kleine kinderen. Vrienden idem. Betaalde oppas nog niet kunnen vinden (het aanbod is nogal klein waar wij wonen). Opvoeding is mede daarom nogal pittig.
Ik werk 4 dagen, schooltijden. Vriend werkt fulltime, zeer verantwoordelijke baan, van maandag t/m vrijdag ben ik praktisch alleen met de kinderen.
De weekenden zijn bij ons drama. Ruzie tussen hem en mij, ik vind hem onredelijk tegenover de kinderen, hij vindt mij te toegevend. Dingen waar ik van geniet, zoals simpelweg kijken hoe leuk ze spelen of hoe lief ze slapen, ziet hij niet. Hij is moe, chagrijnig, en ik krijg het verwijt dat ik 'alleen maar schooltijden werk'. Alsof ik dan de rest van de tijd op mijn kont zit, ik breng/haal de kinderen, zorg voor het huishouden, het eten, badder ze, breng ze naar bed enz. Maar dat is volgens hem anders dan fulltime werken met veel verantwoordelijkheden enz. Voor hem is het krijgen van vrije dagen ook een drama, omdat hij weken, soms maanden, van te voren wordt ingepland bij klanten. Ik heb echt het gevoel er alleen voor te staan, als de kinderen ziek zijn, voor bezoek van arts/behandelaar van oudste, afspraken op school, enz. Heaven forbid dat ik zelf een keer ziek zou worden, daar ben ik echt als de dood voor.
Afgelopen weekend barstte de bom wat mij betreft. Jongste werd 's ochtends huilend wakker, achteraf bleek nat doorgelekt luierbroekje en heftig gedroomd over Sinterklaas. Maar vriend stond het kind af te blaffen wat er was, kreeg (uiteraard) geen antwoord (want kind overstuur) en ging toen maar weer weg. Waarop ik insprong, er vrij snel achter kwam wat er mis was, kind getroost, schone kleertjes aan en klaar. Was wel boos op vriend, vond het niet redelijk en dat heb ik ook kenbaar gemaakt. Zijn reactie omvatte o.a. het woord 'kutkinderen'. Dat was zondagochtend, het is nu maandagochtend en ik kan er nog steeds niet over uit. Ik ben nog steeds zo boos en ik weet niet of ik hier overheen kan stappen. Hoe kun je nu zo over je eigen kinderen praten.
Hij beweert dat het een moment van frustratie was, moe, hoofdpijn, net wakker enz. Dat zal wellicht, maar dan nog.
Uit puur praktische overwegingen wil ik het allemaal nog wel een kans geven, ik zou alleen niet weten hoe. Relatietherapie heb ik tijden geleden al voorgesteld, maar hij kan dus gewoon geen vrij krijgen. Nog afgezien van dat hij er niet bepaald voor openstaat ('want wie begrijpt nou hoe het er bij ons thuis aan toe gaat').
Ik verwacht geen pasklare oplossing hier op dit forum, hooguit een luisterend oor. En zijn er mensen die iets zinnigs kunnen zeggen over een uitspraak als 'kutkinderen', roep je zoiets inderdaad als je bijzonder gefrustreerd bent over je eigen kinderen?
Herkenning
Ja, herkenbaar. Vooral toen de kinderen klein waren, waren het tropenjaren.
Maar ook daarna bleek dat mijn man niet goed tegen alle plotselinge veranderingen kan die het hebben van kinderen gewoon met zich meebrengen.
Als ik jouw posts zo lees, zou het me niets verbazen als hij ASS heeft (of veel kenmerken ervan). Als dat zo is, dan kan het goed kloppen dat het hem erg veel (extra!) energie kost om zo'n verantwoordelijke baan uit te voeren.
Mannen schijnen na een dag werken nog meer dan vrouwen behoefte aan rust te hebben. Mensen met ASS hebben zich vermoedelijk veel meer moeten inspannen om een beetje "normaal" over te komen en zijn dus nog moeier dan "gewone" mensen. Daarmee hebben die mannen nog meer behoefte aan rust als ze thuis komen.
Helaas, met kleine kinderen gaat dat hem niet worden, dus geeft dat bereveel stress.
Weet je al veel van autisme/ass? Herken je niet veel bij je man? Misschien goed om je nog iets meer te verdiepen in ass bij volwassenen? Het helpt als jij hem beter begrijpt (misschien wel beter dan hij zichzelf begrijpt).
Dan kan je om te beginnen je verwachtingen in hem aanpassen.
Dus verwacht geen hulp als hij thuiskomt. Dan is hij erg moe. Verwacht ook niet te veel inlevingsvermogen of praten over emoties (zoiets schreef je), dat is dan waarschijnlijk niet aanwezig of kan hij moeilijk. Zoek dat bij anderen (vriendinnen - ik zou niet zonder kunnen!).
En weet dat je "vanzelfsprekende" gedachten (dingen die de meeste mensen snappen, "dat weet je toch wel") expliciet aan hem moet meedelen, want die zijn niet vanzelfsprekend voor hem.
Ontlast hem op momenten die hij niet trekt, want dat geeft te veel stress en dan krijg je extreme uitvallen, zelfs ook naar de kinderen kennelijk.
Mijn man heeft het bijna altijd alleen op mij afgereageerd als het hem teveel werd. Ook niet leuk, en helaas soms ook als de kinderen erbij waren.
Hem een weekend weg laten gaan (als hij wel wil, sommigen houden juist niet zo van verandering van omgeving) zou fijn kunnen zijn. Hij even rust, jij rust (met de kinderen, maar zonder hem). Misschien helpt het, hoe zwaar het ook is voor jou.
Oppas
Wat de oppas betreft: misschien niet teveel vast houden aan de 18 jaars grens. Als je kinderen eenmaal in bed liggen, slapen ze dan niet gewoon door? Dan zou je ze eerst zelf in bed kunnen leggen en dan samen iets kunnen doen?
Ik herken trouwens wel dat je je afvraagt of je nog wel alleen met hem uiteten wil of een weekend weg.
Misschien eerst kijken of het iets beter gaat als je wat meer rekening houdt met zijn geringe belastbaarheid of als hij een keer een weekend uit huis is geweest (of desnoods maar een deel van het weekend, bijv. van vrijdagavond tot zondagochtend). Kijk eens of hij dan relaxter is en - dus - aardiger.
Probeer zeker het gesprek te voeren dat hoe het nu gaat niet goed gaat, dus dat jullie beiden moeten kijken wat jullie anders kunnen doen om het tij te keren. Handig als jij al nagedacht hebt over een aantal maatregelen, want de kans bestaat dat hij geen idee heeft, omdat hij daar niet over nadenkt (die van mij denkt ook nooit zo vooruit, ervaart daardoor vaker stress omdat alles voor hem onverwacht is).
Veel sterkte hoor, ik hoop dat je je alleen al door de reacties gesteund voelt.
Advies uit een oude doos
Lees eens de post van Karmijn #6. Op rubliek zorgenkinderen komen wel meer vragen over de drukte in huis en hoe men hiermee omgaat. (Zeker als ze straks naar school gaan.)
Vaak wordt het boek van Geene Ross het explosieve kind aanbevolen om rust te bereiken. Misschien is je vriend bezorgd over de toekomst van de kinderen en geeft dit hem stress. Ik bedoel niet dat de stress door je zoon komt, maar misschien heeft je vriend behoefte aan handvatten.
Het is niet goed om op zulke jonge kinderen al zo te reageren. ( Op geen een kind, maar dit duidt wel op een machteloos gevoel, m.i.).
http://www.ouders.nl/forum/zorgenkinderen/ik-zie-het-niet-meer-zitten
Tips
Hoe moeilijk ook maar begin bij jezelf.
Zie het gedrag van de ander, je kind of man, als onvermogen. Hij kan het niet. Je kan wel zeggen wat je allemaal van hem wil, maar dat kan hij dus niet. Kies inderdaad voor de pragmatische insteek: ik vind het niet leuk zoals het gaat, ik wil dat veranderen. Dat wil ik graag met je samen doen, maar ik begin alleen. Dus ik ga nu ...... Doen. Het zou mij helpen als jij.... Doet,
Ja maar is nee, 1 vinger naar een ander is drie naar jezelf, dus stop daarmee en begin bij jezelf!
En de oppas: je kan ook je kinderen in bed stoppen en daarna pas weggaan. Samen een film kijken en weer naar huis. Bij film hoef je namelijk niet te praten maar ben je wel uit geweest.
Voorsprong
Geene ross= ross greene.
In andere draadjes wordt ook wel eens verwezen naar stichting balans. Het kan zijn dat je die site reeds kent.
Maar als de zorg voornamelijk bij de ene ouder ligt, is die ouder verder in het begrijpen en juist handelen dan de ander.
waar is Ad
die zou roepen dat het altijd die OO-vrouwen zijn die meteen naar een man wijzen en er een etiketje op plakken (het zal wel een autist zijn).
Ik denk gewoon dat het een man is die zijn status uit het werk haalt, niet uit zijn kinderen en al helemaal niet als het geen keurig nette leuke kinderen zijn maar kinderen die niet helemaal volgens zijn verwachting opgroeien.
Ver van tevoren vrij nemen: nou doe dat dan, laat hem ver van tevoren een dagje vrij nemen. Verder: inderdaad, klanten snappen heus wel dat mannen van die leeftijd kinderen hebben en dat ze wel eens vrij moeten zijn. Het zijn gewoon smoesjes al begrijp ik dat je in zo'n baan 's ochtends maar beter niet om 8 uur kan afbellen omdat je kind ziek is. Dat zal niet altijd in dank worden afgenomen als het gevolg is dat je dan weer maanden moet wachten voor hij kan omdat hij helemaal is volgepland.
daar heb je Ad niet voor nodig :-)
toen ik het las dacht ik ook al: ..... jahoor, daar is ie weer.
Kan het niet gewoon inderdaad zo zijn dat de vriend van TS niet op kinderen zat te wachten, en dat hij zich erg belangrijk voelt (en vlucht) in zijn baan?
Wat een reacties!
Waarvoor dank, vooral voor de herkenning! Dat had ik eerlijk gezegd niet verwacht, ik voelde me zo ongelooflijk alleen.
Lastig om op alles afzonderlijk te reageren, maar ik probeer er wat dingen uit te pikken.
Erfelijkheid van ASS en/of ADHD. Nou ADHD zit er bij ons allebei niet in, maar die ASS.... Ja, ik heb er inmiddels aardig wat over gelezen en ik herken inderdaad dingen zowel bij hem als bij mij overigens. Hij zit meer richting de kant van Asperger (hij is ook een technisch wonder) en ik heb geen idee waar ik mezelf onder zou moeten schalen, maar ik doe het niet zo best met mensenmassa's, drukte, mensen en sociaal gedoe (koetjes en kalfjes enzo) in het algemeen. Ik ben uiteraard geen psychiater dus wellicht slaat het allemaal nergens op en herkennen we allemaal wel iets van ASS in onszelf, maar dit is wat me opvalt.
Kindlief is dan overigens weer totaal anders. Die valt eerder in het genre 'active but odd'. De psychiater had het eerst over PDD-NOS, maar daar scoorde hij niet hoog genoeg voor, en hoe meer ik er over lees, hoe meer ik toch denk 'nee PDD-NOS past niet bij hem, ik herken veel meer van Asperger in het kind'. Maar 'active but odd' omschrijft hem ook perfect, en dat in combinatie met ADHD. Hij is voor een kind met ASS kenmerken bijzonder makkelijk, als ik lees en hoor over de driftbuien van andere kinderen en hoeveel moeite en strijd ouders daarmee kunnen hebben. Dat valt bij ons gelukkig reuze mee.
Hoe dan ook, ik snap dus wel dat mijn partner moeite heeft met drukte of onverwachte dingen. Ik ben zelf aan het einde van de dag ook gesloopt en hoe meer drukte er die dag is geweest (in de zin van herrie en gillende spelende kinderen enz.), hoe meer ik dat merk. Ik weet dat alleen van mezelf en ik kan er mee omgaan. Einde van de dag is mijn oplaadmomentje, als de kinderen in bed liggen. En dat hoort erbij, bij het hebben van twee kleine kinderen, dat vind ik helemaal niet erg.
Het zijn inderdaad met name de weekenden dat het mis gaat. Ik heb gisteren eea in een e-mail gezet, om het helder te kunnen verwoorden zonder huilbuien en onderlinge onderbrekingen. Hij erkende dat hij fout zat, realiseerde zich dat hij misschien veel stress ondervindt en zou er in de weekenden op letten dat hij eerst nadenkt over waarom hij gefrustreerd is en rekening houden met de kinderen. Dat hoop ik dan maar. Heb wel duidelijk gemaakt dat het voor mij wel de druppel was en dat er iets moet gaan veranderen, anders is het voor mij wel over en uit.
Ik heb ook voorgesteld zoals Els aangaf dat ik me dan door de weeks op het gezin zou richten, maar dat dan ook betekend, zeker met een kind met ASS kenmerken, dat mijn manier van het gezin runnen ook in het weekend wordt doorgetrokken. Dat hij dan kan vinden dat ik op sommige momenten te soft ben, maar dat we het op mijn manier doen zodat daar geen strijd over komt. Daar is hij het niet mee eens, maar zou het proberen.
Een van de dingen waar hij zich aan stoort is bijvoorbeeld ook dat ik telkens inspring als ik vind dat hij onredelijk doet tegen de kinderen. Dat ik ze telkens een soort van in bescherming neem, en dat hij daardoor alleen maar nog strenger wordt. Dat is een neerwaartse spiraal. Opvoeden doe je normaal gesproken met zijn tweetjes, maar ik weet niet of dat in deze situatie haalbaar is. Ik heb dus een poging gedaan om uit te leggen dat het voor de kinderen een stuk duidelijker is als er 1 lijn is, en die kunnen we overduidelijk blijkbaar niet afspreken, dus dan maar de mijne, aangezien ik 80% van alle tijd met de kinderen doorbreng.
Vrij nemen
Het probleem van vrij nemen ligt overigens bij zijn werkgever en ook dat heeft hij al besproken. Hij heeft bijvoorbeeld al bijna 8 weken geleden een dag vrij gevraagd ergens in december, voor een onverwachten studiedag van oudste kind die ik niet kan opvangen. En hij kan het elke week blijven vragen, maar zijn manager weigert het gewoon goed te keuren. Uiteindelijk heeft hij vorige week dus aangegeven dat het pure noodzaak is en als hij geen vrij krijgt, dat hij dan genoodzaakt is om kind mee te nemen naar de klant of zich ziek te melden. En een gesprek gehad dat dit wel een erg hoge tol begint te eisen en dat hij inderdaad niet weet of hij dit werk op deze manier wel wil blijven doen. Men zou er naar kijken..... Hij heeft aangegeven het lopende project af te willen wachten en dan kijken of dingen verbeteren.
Dat klinkt toch weer hoopgevend!
Hij staat in ieder geval voor e.e.a. open, heeft ook zijn baas al gesproken. Die indruk had ik eerder nog niet, maar dit geeft toch weer hoop!
Sterkte!
Positief!
Wat goed van je mama mia, de mail en het gesprek. En wat goed van je man dat hij dit moeilijke punt heeft aangekaart bij de werkgever. Een stap in de goede richting! ik denk dat het je man ook zeker 'helpt' dat je begrip hebt kunnen tonen voor zijn werkproblemen, het haalt de 'strijd' wie het het moeilijkst heeft een beetje uit de lucht. En ook voor jou is het bespreekbaar maken vast al een beetje 'lucht'.
Verder heb ik niet zo veel met allerlei etiketjes en diagnoses. Tenzij er echt sprake is van disfunctioneren. Elk kind (mens) heeft een eigen manier van aanspreken/opvoeden die het best past en daar moet je naar op zoek. Waar reageert jouw kind het best op en welke manier past het best bij jullie. Dat is zoeken en proberen. En helaas, wat goed werkt bij kind 1 lukt niet altijd ook bij kind 2. Daarvoor hoeft geen van beide kinderen een diagnose te hebben.
Jullie zijn goed bezig, allebei! Petje af!
Wat goed dat je je verhaal op papier hebt gezet, geweldig idee. En zoals je ziet werkt het ook nog.
Ik vind het bijzonder positief dat je man op zijn werk heeft aangekaart dat het zo niet langer kan. Als hij werkelijk het technisch genie is zoals jij hem beschrijft, zal zijn baas er alles aan doen om je man binnenboord te houden. Dat geeft je man een goede uitgangspositie om op een menselijker manier te gaan werken. Zo niet, dan komt hij echt wel weer ergens anders aan de bak. Er is werk te over in die branche.
Die vriend van mij (de database-tovenaar) heeft juist bijzonder veel vrijheid om zijn werkuren en vrije dagen te kiezen. Hij draait projecten en hij moet deadlines halen, maar hij maakt zelf de planning en plant dus ook gezinstijd in. Echt, het kan.
Over dat inspringen en nog wat
Ik probeer niet meer in te springen. Het kost me moeite maar het scheelt een boel gedoe. Wat ik wél doe is evalueren wat wel niet werkt per kind. Eerlijk zijn over mijn 'missers', proberen heel gelijkwaardig samen te onderzoeken wat de beste aanpak is per kind. Maar dat doen we alleen als we samen zijn. Daarnaast heb ik de waarde gezien van zijn aanpak, ook al is t soms te hard naar mijn mening. Ik geloof dat we niet helemaal exact hetzelfde hoeven te doen, dezelfde rol hoeven te hebben. Op hoofdlijnen koersen we hetzelfde maar het hoe is persoonlijk. En eigenlijk vind ik dat wel prima. Leren de kinderen dat ieder mens anders is. Bijvoorbeeld: bedtijd is half acht, kind gaat muiten. Ik zeg: met al dat getreuzel heb ik geen tijd meer voor verhaaltje straks. Man is steviger en zegt: schiet nou eens op, dat getreuzel is echt niet leuk! Op eem stevige toon.
En natuurlijk zijn er grenzen. Die heb je denk ik heel goed aangegeven.
Of topic: ik verbaas me dat sommige mensen in hun posts allerlei dingen zeggen over het werk van de vriend van TO, dat hij wel flexibel kan werken, of parttime of op korte termijn vrij nemen. Dat snap ik niet. Jullie kennen hem toch ook niet? Natuurlijk zijn er werkgevers die meer ruimte bieden dan deze man krijgt. Maar dan zeg je toch eerder: goh, zou je vriend ervoor open staan om ander werk te zoeken en hoe zijn zijn kansen daarin? Nu komt het op mij beetje belerend over. Of ligt dat aan mij?
Masako
Het is natuurlijk wel zo dat we in 2015 leven, niet meer in de jaren vijftig. Veel mannen zijn vader, hebben jonge kinderen en een partner die ook werkt. Het is een beetje vreemd dat de werkgever van jouw man zo vreselijk moeilijk doet, achterhaald ook, ouderwets. Het is alleen zo dat als jouw man (en collega's) daar niet tegenin gaan, die werkgever het allemaal wel makkelijk vindt. Het is tekenend dat die werkgever zo lang zo moeilijk doet over die ene dag. Al die mensen waar jouw man voor werkt hebben ook kinderen hoor!
Verder denk ik dat veel mensen hier denken dat jouw man het ook allemaal wel makkelijk vindt om geen vrije dagen te hoeven nemen. Hij gebruikt het als smoesje naar jou denken ze waarschijnlijk.
inspringen
Dat inspringen is inherent aan het goed begeleiden van kinderen met ass, naar mijn mening en mijn ervaring.
En misschien hoort het ook bij het samenleven met een partner met ass (trekken) want idd, kind heeft het vaak niet van een vreemde, hier iig niet.
Ik ben van nature absoluut geen 'inspringende moeder', juist niet. Maar het opvoeden van kind met ass komt nu eenmaal enorm nauw. Als daar dan ook nog een weinig inlevende vader bij aan te pas komt, moet je keuzes maken. (Overigens heeft mijn partner weer helemaal geen moeite met mijn inspringen, maar dat vind ik ook wel weer vreemd...)
Uh, Jamie,
Masako is niet TS.
En ergens heeft Masako wel een punt. Zo zeker zijn van je baan, zijn we vandaag de dag echt niet meer. Helemaal als je in een klein bedrijf werkt.
Maar in #34 geeft TS aan dat ze een goed gesprek hebben gehad.
2 weken
de werkgever heeft 2 weken om een verlof aanvraag goed of af te keuren, doet hij dat niet is het automatisch goed gekeurd!
Die vrije dagen
Mensen, het heeft denk ik weinig zin om te gaan (ver)oordelen hoe en wat met die vrije dagen. De werkgever van mijn partner is moeilijk. Echt heel erg moeilijk, en er zijn meerdere collega's die daar al over geklaagd hebben.
De vrije dagen moeten tussen de projecten door gepland worden, want als een project eenmaal loopt, dan moet het ook lopen. Tenzij ze van te voren bij de klant aangeven dat die-of-die-dag er geen consultant op de stoep staat. Thuiswerken heeft hij aangekaart, en hoe ouderwets ook, de werkgever doet er simpelweg niet aan. Nee is nee.
Projecten worden alleen tot nog toe non stop achter elkaar doorgepland, zonder openingen daartussen. Daar heeft hij dus al iets over gezegd tegen de manager, en daar zou men naar gaan kijken. Hij wil het zoals gezegd aankijken tot januari en dan bekijken of het rustiger gaat.
Tot die tijd....proberen we het dan maar. Maar het valt hem bijzonder zwaar om mijn stijl van opvoeden niet in twijfel te trekken, waarop ik dan weer bijzonder kribbig reageer omdat ik het allemaal al zo zat ben enz. Ik ben benieuwd hoe aankomend weekend gaat verlopen. Heb er in ieder geval totaal geen zin in.
klem
Het klinkt een beetje of je man overal klem zit: op zijn werk krijgt hij bij zijn baas niet voor elkaar wat hij wil (af en toe een dagje vrij, niets extreems dus) en thuis weet jij het beter hoe het allemaal moet met de kinderen. Zou het kunnen dat hij het idee heeft dat hij overal tekort schiet en/of niet serieus genomen wordt? Daar wordt een mens natuurlijk ook niet aangenamer van...
Jippox
Dat klopt, dat ben ik geheel met je eens. En dat realiseer ik me ook.
Ik heb evengoed het idee klem te zitten. Ik moet alles alleen doen, en als hij thuiskomt op een tijdstip dat de kinderen nog net niet in bed liggen (zelden overigens, meestal liggen ze al wel in bed) of in de weekenden dan vind ik hem ronduit onredelijk tegen ze en nee, ik zie het echt niet zitten om dat te laten gebeuren. Ik vind ook dat hij te veel van ze verwacht, ze zijn pas 3 en 6, maar hij praat soms tegen ze alsof ze 13 en 16 zijn. Daar probeer ik het dan over te hebben, maar het lukt gewoon niet om er een goed gesprek over te voeren. Dat ligt evengoed aan mij als aan hem hoor. Ik raak over-emotioneel (ook van de stress denk ik) en hij is in mijn ogen ontzettend stijfkoppig. Hij voelt zich niet serieus genomen, maar ik voel me alsof ik alles wat ik doe, alles wat ik zeg, in tienvoud moet verdedigen en argumenten aanvoeren en bekant een pleidooi moet gaan houden. Waarop ik weer te horen krijg van hem dat ik een dictator ben en dat alles op mijn manier moet. Maar ja, ik ben er ook 80% van de tijd dus de kinderen hebben ook in grote lijnen alleen met mij te maken. Als hij dan in het weekend vervolgens weer in mijn ogen roet in het eten gaat gooien....
En zeker met een kind met ADHD en ASS kenmerken, ik kan de hele week ontzettend mijn best doen om iets met en bij dat kind op te bouwen met heel veel geduld, en dan komt vader in het weekend even zwaar onredelijk doen en alles wat ik heb opgebouwd, in 1 keer teniet doen. Daar baal ik zo ongelooflijk van.
Dus ja, hij zal zich vast niet serieus genomen voelen. Ben ik helemaal met je eens. Het ding is, het interesseert me inmiddels vrij weinig meer of hij zich wel of niet serieus genomen voelt. Het lijkt hem ook niet te interesseren hoe ik me voel. En ik heb geen idee hoe we dit zouden moeten doorbreken.
Over en weer verwijten maken
Maar goed, met het stukje hierboven merk ik dat ik weer aan het vervallen ben in verwijten maken en het lijkt me ook niet verstandig als we (ik en mijn partner dus) elkaar alleen maar verwijten maken over en weer. Daar wordt de sfeer ook niet beter van. Ik vind het op dit moment heel, heel, heel erg moeilijk en ik voel me thuis ongelooflijk alleen.
Dat snap ik
"Ik vind het op dit moment heel, heel, heel erg moeilijk en ik voel me thuis ongelooflijk alleen."
Dat snap ik.
En dan is het wel eens heel lastig om begrip op te brengen voor het feit dat hij ook klem zit en hem in alle redelijkheid duidelijk te maken dat de kinderen nog klein zijn.
Frustrerend is dat 
Geen oplossing, wel begrip voor je.
begrip
Ook hier, veel begrip voor je.
Ik heb echt vergelijkbare ervaringen, al zijn mijn kinderen nu grotere (en het is echt beter/minder zwaar voor mij, maar nog steeds loop ik tegen allerlei "ellende" aan).
Ook veel begrip voor jouw gevoel/idee: "Dus ja, hij zal zich vast niet serieus genomen voelen. Ben ik helemaal met je eens. Het ding is, het interesseert me inmiddels vrij weinig meer of hij zich wel of niet serieus genomen voelt. Het lijkt hem ook niet te interesseren hoe ik me voel. En ik heb geen idee hoe we dit zouden moeten doorbreken." en
"Ik vind het op dit moment heel, heel, heel erg moeilijk en ik voel me thuis ongelooflijk alleen."
Twee opmerkingen nu (niet meer tijd):
1. Als je gaat scheiden zal hij de kinderen ook tenminste af en toe (of vaker?) in het weekend zien en zal hij dus ook al jouw werk ongedaan maken. Hou er rekening mee dat je nu nog meer invloed hebt op hem of om dingen die hij doet weer te corrigeren dan als jullie gescheiden zijn.
Overigens: als je gescheiden bent is het misschien wel een groot deel van de tijd relaxter voor jou ik heb geen ervaring, ben nog getrouwd 
) en misschien door minder ruzies tussen jou en man ook beter voor de kinderen.
2. Misschien is een time out, waarbij hij uit huis gaat, goed, al is het maar voor een of 2 weken (of begin met het weekend zoals ik al voorstelde), zodat jullie allebei tot rust kunnen komen, even geen ruzie. Misschien ook aan hem voorstellen, dat je het gevoel hebt dat het misschien ook wel erg druk voor hem is (door zijn huis en alle aandacht voor de kinderen, die van hem - om hoe hij is en ook omdat hij minder ervaren is met de kinderen - extra van hem vragen 's avonds en mn in het weekend als hij juist wil bijkomen). Misschien dat hij er open voor staat? Probeer het. Geef ook aan dat je het juist wil om het beter te krijgen tussen jullie omdat het nu niet goed gaat.
Probeer steun te vinden bij vriendinnen die je begrijpen. Heb je die? (ik wel en weet hoe ontzettend belangrijk die voor mij zijn om overeind te blijven)
Heel veel sterkte en een virtuele knuffel voor je. Ik weet, je kunt het goed gebruiken.
Dank
Dank voor de lieve woorden, dat is heel fijn.
Geen vriendinnen waarbij ik echt goed hiermee terecht kan, helaas. Het is erg moeilijk voor andere mensen om echt goed voor te kunnen stellen in wat voor situatie je zit. Mensen hebben geen idee hoeveel impact het heeft om een kind met ADHD en ASS te hebben, plus nog een peuter rondlopen, plus geen familie/vrienden in de buurt waar je wat steun kunt krijgen in de vorm van praktische hulp, zoals oppas, plus een moeilijke werkgever.
Het is de combinatie van dingen die het hem doet. Een van die dingen of zelfs twee zou je kunnen handelen, maar alles bij elkaar..dat doet het hem.
vraagje
Hoe was hij voordat er kinderen waren? Wat deden jullie toen samen 's avonds?
Misschien kun je zoiets, als de kinderen slapen, zelf weer gaan doen. Mooie muziek aan, kaarsjes, lekkere hapjes, wijntje erbij. Al is het maar een uur. Daarna weer over tot de orde van de dag. Geeft dat niet een 'samen'gevoel, waarbij je kunt uitbouwen? Dus meer samen kan bespreken? En een rustpunt voor jullie samen?
En als je op zaterdag of zondag nou eens zelf weg gaat en alles op zijn manier laat doen? Je gaat een dagje alleen op stap. En zorgt dat je weer thuis komt als de kinderen naar bed gaan. Misschien 'schrikt' hij dan. De kinderen zullen zo'n dag echt wel overleven. En misschien lukt het hem prima, op zijn eigen manier. Is ie ooit wel eens helemaal alleen met ze geweest? Boodschappen met ze gedaan? Opruimen e.d?