Spin Off draad: ouderschap met (ex) partner met “moeilijk karakter”.

Asperger

Later reageerde ex boos tegen mij over de vraag van die psych en vond hij ook dat zoon niet moest zeggen dat hij autisme heeft/autistisch is.

Ex is er later wel wat op teruggekomen en geeft toe dat hij wellicht ook trekken van Asperger heeft. Toen wist ik nog niet officieel dat hij er al ruim een jaar een vriendin op nahield en dat het met die verlegenheid wel meeviel als hij op zoek ging naar seksdates of andere fratsen.

Voordelen van een Forum

Over de moeilijkheden van zoon, het uiteenvallen van ons huwelijk en daarna de ontluistering en bizar gedrag, heb ik hier op OO gepost. Toen enkele forumleden naar aanleiding van mijn berichten met de (voor sommigen storende, want Engelse) terminologie “Gaslighting” kwamen en ik daar op ging Googelen viel er heel wat op zijn plaats. Dit is nu zo’n anderhalf jaar geleden.

Lotgenotencontact

Merk dat ik er, nu er weer issues met zoon spelen, ik versterkt bezig ben met ex. Vandaar dat ik ook reageerde in de draad van Madelief. Het lijkt of mijn “obsessie” het midden houdt tussen “controledwang” (door er zo veel mogelijk over te lezen/beluisteren probeer ik grip te krijgen) en een soort van “voorbeschouwing” van een wedstrijd; wat kan ik, gezien de gebeurtenissen uit het verleden, verwachten? Hoe krijg ik medewerking, of op zijn minst geen tégenwerking en hoe loods ik mijn kind(eren) hierdoor, zonder dat ik afgeschilderd als overbezorgde, manipulatieve of instabiele moeder.

Ms. Simone, hou dit voor ogen

'In een relatie met een narcist sta je altijd 1-0 achter. Je bent kwetsbaarder omdat jij meer gevoel hebt voor de narcist, dan andersom. Hierdoor ben je in het nadeel. Een narcist deinst niet terug voor manipulatie en zal alle middelen gebruiken om te krijgen wat hij wil, daar waar een normaal mens vaak uitgaat van eerlijkheid. Om toch een voorsprong te krijgen binnen deze relatie is het belangrijk om het spel niet mee te spelen. De narcist moet weten dat het genoeg is en dat je zijn spelletjes niet langer mee speelt. Je moet hem zijn macht over jou ontnemen. Ga niet meer in op zijn uitlokkingen en laat hem duidelijk merken dat jij net zoveel controle hebt als hem.'

Vooral zin 2 en 3: ***Je bent kwetsbaar omdat....nadeel****
Grote kans dat hij helemaal niet met jou bezig is maar de manipulatie-trukendoos opent als hij ziet dat je op de punt van je stoel zit. Lichaamstaal! Juist als je je onzeker voelt, straal je dat uit. Als was het maar door de boze blik in je ogen of geknepen stem.
Misschien heb je wel baat bij een mentor. Zo'n tussenpersoon voor de opvoedkundige zaken. Dan hoef je storende elementen niet direct uit te spreken maar neem je die mee naar een counseling.
Met andere woorden, tel tot tien voor je het achterste van je tong laat zien. Want aandacht is wat ze willen bereiken. Alleen dus niet jouw aandacht, die verdient hij niet.

http://www.narcistischepersoonlijkheidsstoornis.nl/omgaan-met-narcisme/

Spiegeling

Ms. Simone, dat heb ik ook zo. Ben al bijna 10 jaar gescheiden maar nu ik de worsteling van mijn oudste zie voel ik weer opnieuw de pijn.. Mijn kinderen zijn inmiddels volwassen en moeten hun eigen weg vinden. Ik kan alleen maar hopen dat ik op tijd gescheiden ben, om hen nog meer verknipte jeugd te kunnen besparen.. Ik heb trouwens in alle stukken die ik gelezen heb ook veel gevonden over zgn 'beschermende faktoren'. Een daarvan was een geestelijk gezonde andere ouder die het kind rust en stabiliteit kan bieden. Ik hoop dat ik die faktor in hun leven ben geweest. En nog ben. Ik heb er althans erg mijn best voor gedaan. En zoals het er nu naar uitziet zijn ze beiden opgegroeid tot stabiele, gelukkige (jong)volwassenen.

Doenja, je had het eigen verhaal eens moeten lezen dat ex had gevoegd bij het officiele stuk van zijn advocaat. Toen onze scheiding voor de rechtbank kwam. Tien pagina's, waarin hij beweerde dat onze oudste gehandicapt is, onze jongste hoogbegaafd is en ik borderline heb. Waar hij zich als held natuurlijk tussendoor gelaveerd heeft, iedereen ondersteunend. Het heeft altijd de heldenrol in zijn fantasien.

Afzetten

Met 'spiegeling' bedoelde ik overigens dat narcisten hun eigen gedrag spiegelen op anderen. En hij noemde mij een borderliner.. need I say more..

Ik was altijd ronduit bang voor hem. Hij heeft me nooit fysiek mishandeld maar wel verbaal. Op de puntjes van je tenen lopen, koorddansen. Op vrijdagmiddag met pijn in je buik van je werk naar huis rijden, want wat tref je aan.. zijn stemming bepaalde ons weekend. En die stemming kon zo omslaan.
Ook na het bewuste laatste incident (iets met politie in huis, ambulance en eerste hulp) durfde ik geen 'nee' te zeggen toen hij weer naar huis wou. Toen kreeg ik gelukkig zoveel steun uit mijn omgeving dat me dat uiteindelijk wel lukte. Daarmee was hij al een stuk macht over me kwijt. Daarna heb ik langzaam geleerd om me af te zetten. En verhip; het werkte! Ik bleek tot mijn enorme verbazing boven hem te staan! Als ik maar sterk genoeg bracht 'we doen het zo', als het over iets met de kinderen ging, dan pikte hij dat! Het geheim bleek te zijn om geen angst meer te tonen.

Voorbeschouwing Flanagan

Ik bedoelde meer voorbeschouwing in de zin dat degenen die dat doen, meestal ook niet zelf de wedstrijd spelen. Maar inderdaad ik ben me ervan bewust dat ik het spel niet moet spelen. Ik ben/word dan namelijk geen tegenstander, maar een van de stukken. De voorbeschouwing heeft meer te maken met de gedachte dat de kinderen dan (ook weer) als stukken worden gebruikt.

Aan mijn lichaamstaal of intonatie valt voor hem nu geen lol te beleven, want we hebben alleen nog contact via korte zakelijke mailberichten en vangen slechts een glimp van elkaar op als wij de kinderen bij de ander ophalen. Wij komen zelfs bij die overdracht, niet bij elkaar over de drempel en zeggen alleen hallo en dag.

Enige troost

Je kinderen weten dat jij er voor ze bent; ze staan niet helemaal alleen en ze kunnen altijd naar jou toe.

Bang

Ik ben het meest van de tijd niet bang geweest dat ex mij rechtstreeks fysiek iets aan zou doen. Als je deze zin goed leest weet je dat daar nogal wat slagen om de arm zijn.

Met meest van de tijd bedoel ik tot het moment dat ik zijn masker zag slippen. Daarna ben ik dus gaan lezen en heb in het half jaar tot wij wegkonden uit “zijn huis” me in stijgende stress afgevraagd hoe ver hij zou gaan om mij weg te krijgen. Hij bleek tot veel meer nare dingen in staat, dan ik in eerste instantie voor mogelijk had gehouden (of had willen zien).
Ook heeft hij ons als gezin in gevaar gebracht, door gevaarlijk “road rage” gedrag (al dan niet als reactie op andere wegpiraten).
Ik ben ook nog niet uit in hoeverre hij overziet dat zijn (na later bleek) seksueel promiscue fratsen ons als gezin in gevaar brachten. Hij had immers zijn vriendin bij ons thuis uitgenodigd, eerst al voordat ik wist dat zij zijn maîtresse was, maar ook later, toen ik wel van haar bestaan wist, maar nog lang niet verhuisd was. Wist/weet ik veel wie hij daar nog meer uitnodigt en waar mijn kinderen getuige van zijn? Want, zo moest ik weten, zijn vriendin was veel ruimdenkender dan ik! Bij mij had hij al eens vaag wat balletjes opgegooid over parenclubs en onszelf filmen (daar heb ik nooit in mee willen gaan). Wat dit laatste betreft heb ik nog lang gedacht (en dat was tot op zeker hoogt ook zo) dat hij dat soort dingen zei om mij te verontrusten, omdat hij kickte op mijn reactie, mij onzeker te maken en te zorgen dat ik wat beter en avontuurlijker mijn best zou doen op het seksuele vlak.
Ik weet het: gatver

We gaan het zo doen (Paasei)

Die insteek van “we gaan het zo doen” heb ik wel gelijk gehad toen Ex met zij “ik heb een vriendin” verhaal/biecht kwam. Ik zei toen gelijk dat ik wilde scheiden, met kinderen terug wilde verhuizen en dat hij ze dan eens in de twee weken en halve vakanties zou zien. Ik heb, toen ik eenmaal een huis had (helaas duurde dat een jaar) hem de formulieren voor de scholen onder zijn neus geduwd, ter ondertekening en het verder zelf geregeld. Scheelt wel dat dat eigenlijk al tijdens ons huwelijk zo ging, alleen was ik helaas (tot mijn, vanwege-zelfcompassie-al-niet-meer-zo-heel-grote schaamte) wel financieel van hem afhankelijk geworden.

Lotgenotencontact

Ik heb zoals gezegd een cursus voor omstanders van borderliners gevolgd. Wat een herkenning daar. En ook in dit draadje weer. Zoveel dingen die bijna letterlijk hetzelfde gingen. Zoals "niet aanstellen" als je kind een diagnose krijgt (hier dus ook), verkeersagressie (eerder regel dan uitzondering), vreemdgaan in ons huis, gevaarlijk seksueel gedrag. Ik ga niet uitwijden omdat het te herkenbaar zou kunnen worden, maar ik vind het zo triest allemaal. Ik wil er eigenlijk helemaal niet meer over nadenken.

De enige manier om de "wedstrijd" tot een goed einde te brengen is geen emoties meer tonen en de strijd niet aangaan. Vandaag weer een akkefietje waarbij hij een kind liet zitten. Ik los het in stilte op, en verder niks.

Projecteren

Het projecteren van je eigen fouten op de ander is heel typisch bij borderline. Het was voor mij een manier om erachter te komen wat hij uitvrat. Beschuldigde hij mij van vreemdgaan? Dan deed hij dat zelf. Beschuldigde hij mij van liegen? Dan deed hij dat zelf. Eerst verdedigde ik mezelf, natuurlijk deed ik dat, het sloeg namelijk nergens op, maar later leerde ik mijn schouders op te halen. Jouw probleem, niet het mijne.

Ookzo

Mijn hart zakte even in mijn maag, toen ik je reactie las. Ergens weet ik dat het ernstig is, maar aan de andere kant is er nog steeds een stukje van mij dat denkt, hoopt dat ik het allemaal verkeerd begrepen heb, te veel fantasie heb, te gevoelig ben, het allemaal verkeerd interpreteer.

Waar hij heen wilde projectie

In het kader van projectie interpretatie: mijn ex heeft wel eens iets “gekscherend” gezegd over de levensverzekering die wij hadden afgesloten vanwege ons huis. Dat ik er warmpjes bij zou komen te zitten.

Ook heeft hij tussen neus en lippen door tegen de kinderen iets over een erfenis gezegd toen ik ze meenam naar mijn vader, waar het toen niet goed mee ging. Dit was een paar weken voor zijn “bekentenis/biecht”

Donkere wolken

Door de argwaan en wantrouwen, heb ik ook wel eens donkere wolken gezien die er niet waren. Dan was ik boos op mijzelf dat ik te achterdochtig in het leven stond. Wantrouwen doet dat met een mens.
Ik moest leren pas te oordelen als daar alle reden voor was. Dat is ook beter voor mijn gezondheid.

Eigen bubbel

Ik heb juist pas later geleerd hoeveel er niet klopte van wat hij mij vertelde. Ik had nooit een reden om aan zijn verhalen te twijfelen. Ze bevatten altijd net voldoende waarheidsgehalte om niet helemasl onzin td zijn. En hij kon erg overtuigend zijn. Pas toen zijn verhalen steeds extremer werden kwam ik er achter dat de kern meestal wel klopte, maar dat hij er een heel verhaal omheen fantaseerde. Hij leeft in een soort van eigen bubbel.

Zo hebben we na de scheiding nog wel een tijd een weekend-om-de-week regeling gehad. Hij woonde toen nog in de buurt. Als de kinderen bij hem waren verdween hij en liet ze een hele tijd alleen. Uren soms. Gelukkig waren ze oud genoeg.. als ze er iets van zeiden, vroegen waarom hij zo lang weg was, kwam er een omstandig verhaal. Waarin hij altijd de heldenrol speelde. Iets over kapotte parkeermeters in een garage en die arme oude mensen die hij had geholpen. Of een kat uit de boom gered. Voor iemand de ambulance gebeld. We vragen ons nog steeds af wat hij in al die tijd nou echt deed.. gewoon ergens rond lopen..?

In het begin gingen de kinderen in de verhalen mee. Maar vooral de oudste was sceptisch en die kwam bij mij vragen 'wat denk je mam?". Met hem kon ik er over praten. De jongste bleef geloven. Kon ik niks anders dan zijn verhalen over zijn weekend bij pap aanhoren en met een stalen gezicht mee-knikken. Maar ook hij wordt ouder en gaat door de verhalen heen prikken. Dat is hard, want dat betekent dat vader van zijn voetstuk valt.

iets andere vraag

Ik heb een vraag aan de posters hier. Hoe vullen jullie het gezamenlijk ouderschap (nog) in? Overleg je, of juist niet? Wat vertel je wel en wat niet?

Hier een ex-partner die vlgs mij geen cluster B is, maar wel 180 graden is veranderd en die zich als vader heeft teruggetrokken. Ik wil mezelf behoeden tegen steeds teleurgesteld worden, maar oei, wat is dat moeilijk. Maar samen ouders zijn is een lastige opgave met iemand die niet thuis geeft.
Hoe doen jullie dat?

Weduwe

Tja.. ik wist dat mijn ex geen aktieve vaderrol kon hebben en ik niets aan hem zou hebben als meezorgende ouder. Dat ik in mijn eentje de volledige verantwoordelijkheid zou moeten dragen. Ik heb mezelf dan ook nooit als gescheiden maar meer als weduwe beschouwd.
Je kunt niet teleurgesteld worden in iets waar je al niet op rekent.

Hoe ik het nu doe

Hoe ik nu doe, heb ik al in andere draadjes, waaronder die van Madelief, genoemd. Omdat dat niet helemaal de juiste plek was, opende ik deze draad die meer over gedeeld ouderschap gaat.

In tegenstelling tot jouw ex, heeft de mijne wel vaste woon- en verblijfplaats (“ons” oude huis) waar hij de kinderen kan ontvangen. De omgangsregeling gaat, sinds ik met de kinderen ben verhuisd (mei 2017) wel goed; eens in de twee weken en (alle halve vakanties) haalt hij ze op vrijdag (of halverwege de vakantie) op en op zondag haal ik ze daar weer op. Daarbij komen wij niet bij elkaar over de drempel en zeggen wij enkel hallo en dag. Over de keer dat ik daarvan afweek en iets meer vertelde, staat in Madelief’s draad te lezen onder de titel “manoeuvreren”.

Deze bezoekregeling stond in het ouderschapsplan en ik heb ex aan het begin van het schooljaar een voorstel gestuurd met een conceptplanning in Google-agenda. Daar kon hij op reageren of op accepteren drukken (dat laatste heeft hij gedaan) zodat dat duidelijk vaststaat. Daar houden wij ons beiden aan.
Verder communiceer ik strikt via korte zakelijke e-mails, waarbij ik een bevestiging vraag, in de vorm van “ik hoor graag of jou dit uitkomt” (of woorden van gelijke strekking). Alleen in geval van “nood” (denk: acuut kapotte auto, kan de kinderen niet halen) bel ik.

Ik zit nu wel weer met zorgen om de kinderen, wat een van de redenen is dat ik hier weer veel te vinden ben. Ik ben voor zoon, vanwege zijn stoornissen, bezig meer hulp te vragen op school en via huisarts/ggz. Dit heeft in het verleden al gevoelig gelegen omdat ex niet altijd de ernst van de problemen met zoon (maar ook met dochter, die geen diagnoses heeft) heeft gebagatelliseerd, mij de schuld gaf (ik beschermde ze te veel en overdreef) en ook (toen althans) niet openstond voor eventuele medicatie.
Het precaire zit hem erin dat ik ergens vind dat hij van de problemen moet weten, ik (waarschijnlijk) zijn toestemming moet krijgen voor eventuele behandeling en dat ik vrees dat hij tegen (vooral zoon nu) de verkeerde dingen gaat zeggen.

Ouderschap

Ms. Simone, onze exen en situaties lijken wel heel erg op elkaar. Wat een herkenning, zijn uitspraken over werk! Bijna letterlijk zo hier. Ook ivm de problemen van de kinderen. Mijn hemel...

Wij hebben wel co-ouderschap. Een vriendin van me zegt al jaren dat ik om een klassieke omgangsregeling moet vragen omdat hij zo'n slechte invloed op de kinderen heeft (onze (ex-)mannen zijn bevriend dus ze hoort en ziet het ook uit een anderen hoek), maar ik vind het zwaar, met twee iadh-kinderen. Als het moet, zal ik het doen. Dit is een van de grote dilemma's in mijn leven. Want een opvoeding, die kun je niet meer overdoen. Tegelijkertijd kan ik er nu in de weken dat ze bij mij zijn ook volledig, energiek en uitgerust voor ze zijn. Bij hun vader is er een dak boven hun hoofd, eten en een bed. Psychisch moeten ze niet op zijn steun rekenen, hij bemoeit zich niet met persoonlijke hygiëne, slapen, smeren ze boterhammen voor de lunch of niet, en "hulp" bij huiswerk bestaat en schreeuwen en dreigen. Ze moeten dat alles maar zelf uitzoeken en dat al vanaf heel jonge leeftijd. Het zal ergens wel wat zelfstandigheid opleveren, hoop ik.
Natuurlijk verwen en verpest ik de kinderen door wel op die dingen te letten, dat is toch voor iedereen duidelijk?!

Moederziel, ik reken erop dat ik de kinderen altijd moet kunnen opvangen, ook als ze bij mijn ex zijn. Nou ja altijd, ik ga nog wel op vakantie, dat laat ik me niet afnemen. Ik reken er ook op dat alles wat met school, zorg en medische/psychologische dingen te maken heeft, op mijn bordje ligt. Ex belooft altijd keurig dat hij de helft zal doen, maar zegt meestal op het laatste moment af wegens Zwaarwegende Werkverplichtingen. Yeah right. Geeft niks, ik los het op, ik had het toch al ingepland. Ik laat me daar niet meer door teleurstellen of boos maken, het is zoals het is. De kinderen weten inmiddels ook dat als papa iets belooft, ze er niet al te hard op moeten rekenen dat het ook gaat gebeuren. Dat is jammer, maar zoals ik dan maar tegen ze zeg: zo is papa.

Bubbel

Paasei, mijn ex fantaseert er ook heel wat op los. Ik vind het wel grappig om het nu van een afstandje te zien. Soms zijn we nog samen op een feestje van gemeenschappelijke vrienden. Hij vertelt vaak dezelfde verhalen, dus ik hoor de verhalen evalueren. Zo heeft hij ooit een paar persconferenties bij een groot bedrijf bezocht. Een tijdje geleden hoorde ik hem met uitgestreken gezicht zeggen dat hij daar een paar jaar gewerkt had. Dus ik vroeg hem: goh, wanneer dan? Stond hij daar met een verwilderde blik in zijn ogen, duidelijk niet gewend dat iemand zijn verhaal in twijfel trekt. Of hij staat glimmend te vertellen dat hij in het verleden x en y gedaan heeft, terwijl IK dat gedaan heb en hij mij daar destijds in tegengewerkt heeft. Echt raar, maar ik wijt het maar aan dat projecteren (maar dan andersom).
Wat ik eerder al zei, hij zegt heel vaak afspraken af om drogredenen. Het zij zo.

OokZo

"Wat ik eerder al zei, hij zegt heel vaak afspraken af om drogredenen. Het zij zo."

Ach ja, is niet goed voor zijn ego om te zeggen" ik heb er geen zin in" of "ik heb het niet goed geregeld met mijn werk" of "ik vind dat wel heel ingewikkeld om dat te doen/daarover te beslissen":-).

Herkenning en verdrietig

Wat fijn en tegelijk zo verdrietig om zoveel herkenning te vinden. Ex en ik zijn ondertussen 9 jaar uit elkaar. Over de ellende tijdens het huwelijke en de afgelopen 9 jaar kan ik een boek vol schrijven.
Hij staat erop dat de kinderen (8 tot 13) de helft van de week bij hem zijn, om er vervolgens weinig naar om te kijken. Inderdaad afgewisseld de nodige schreeuw en smijt partij, soms fysiek geweld en veel gesprekken (over hem en zijn problemen).

Er zijn wel wat dingen waarvan ik graag hoor hoe jullie ermee omgaan. Het ongeloof van mensen als je het erover hebt; het 'ja ja, het zal wel', of het 'weer over haar ex', wat mensen nooit zeggen maar wat je aan alles merkt. Het is een eenzaam bestaan met een handje vol mensen die je echt kennen en geloven. Voor de rest zin het oppervlakkige relaties en zijn veel mensen afgehaakt. Tot op zekere hoogte snap ik het wel. Tegelijk vind ik het niet gek dat ik er weer helemaal doorheen zit als de kinderen onder de blauwe plekken thuiskomen, in bed liggen te huilen om alle problemen die papa met ze bespreekt maar ze helemaal niet aan kunnen of ten gevolge van dit een volledige woede uitbarsting bij mij krijgen. Altijd maar het toneelstuk naar de buitenwereld dat het met mij wel goed gaat lukt gewoon niet altijd. Het raakt mij enorm en volgens mij is dat ook precies wat hij wil. Hoe gaan jullie daarmee om? De vrienden bedoel ik en wat je wel/niet verteld.

Wat betreft de kinderen merk ik dat ze hem meestal geloven. Ook vinden ze hem zielig wat weer zorgt voor extra verbroedering. Vaak komen ze na een halve week daar vol woede naar mij toe. Woede op de wereld, woede naar mij, woede naar zichzelf omdat ze het weer 'niet goed genoeg' gedaan hebben. De afstand die er op dat moment tussen de kinderen en mij is lijkt soms onoverbrugbaar. De jongste wil het er niet meer over hebben en stuitert door het huis afgewisseld met een enorme behoefte aan bevestiging en liefde, de middelste zit vol boosheid naar mij en de oudste probeert er zo min mogelijk aan te denken tot het allemaal overweldigd en het kind geen kant meer op kan. De eerste twee dagen gaat het voornamelijk over papa. Allemaal positieve dingen hoe geweldig papa is. Een totaal vertekent beeld trouwens. Ze vertellen bijvoorbeeld trots dat ze zo fijn met papa hebben gepraat. Dit is dan echter wel nadat hij een papa heel boos was geworden, er een eenzijdige schreeuwpartij heeft plaatsgevonden, papa met spullen heeft gegooid en daarbij ook een kind geraakt heeft en daarna boos de kamer uit gestormd is. De aanleiding heeft meestal weinig met de kinderen te maken. Met alle drie gaat het op en af redelijk of ronduit slecht. Schoolprestaties lijden eronder en ze zitten in de knoop. Eerdere hulp heeft niet geholpen. Ze zijn loyaal aan papa en weten precies wat er allemaal niet verteld mag worden. Hij instrueert wat ze niet mogen zeggen, en probeert ze negatieve dingen over mij te laten vertellen, dingen die ronduit niet waar zijn. Hij laat ze bijvoorbeeld bellen met de kindertelefoon omdat ik ze zou slaan (alweer jaren geleden).

Tussen dit alles probeer ik het in ieder geval gezellig te hebben met ze als ze hier zijn. Daarnaast richt ik mij op het ‘zelf nadenken’, vooral bij de oudste twee. Aan de ene kant wil ik graag dat ze hier de ruimte hebben om te praten over de zaken bij papa, aan de andere kant wil ik dat ze een paar dagen per week kunnen leven zonder al die problemen. Bovendien kan ik er zelf echt helemaal niks mee. Ik kan geen kwaad woord over papa zeggen en ben bijna altijd de boeman in het verhaal. Altijd maar het geschipper hoe te reageren op de verhalen… De afstand tussen de kinderen en mij op de wisseldagen vind ik ook altijd erg lastig. De ruzies over zaken waar ze eigenlijk helemaal niks vanaf horen te weten ook. Afhouden lukt niet met de middelste, die gaat door tot het explodeert wat ik ook doe. Ik zie kinderen die helemaal in de knoop zitten en snap het gedrag. Tegelijk wil ik hun gedrag ook niet goedkeuren en houdt ik ze aan enkele basisregels (de regels van elkaar niet slaan, niet naar beneden halen om jezelf beter te voelen etc.) De helft van de week een stabiel gezinsleven is alles wat ik ze kan bieden, maar het voelt zo schraal…

verborgen

Hoe oud zijn jouw kinderen @lleena? Het klinkt alsof ze nog op de basisschool zitten. Mijn kinderen zijn ondertussen (grote) tieners, en houden eigenlijk alles verborgen van wat er gebeurt bij vader. Ook heel bewust omdat ik eerder een 'onveilige' situatie heb aangegrepen om daar eens wat over te zeggen. Wat ik vreesde na de scheiding gebeurde ook direct; vader liet de kinderen aan hun lot over, en dwong de kinderen daar over te liegen. Het huis was vervuild, en mijn kinderen waren totaal in paniek. Ook omdat ze was verteld dat ze nooit bij mij, de moeder, mochten gaan wonen want dat was nog erger dan de hel. (ik woon op de meest afschuwelijke plek op aarde waar niks is en de mensen vreselijk zijn)
Ondertussen zeggen de kinderen niets meer over wat er thuis bij vader afspeelt. Maar aan hun gedrag kan ik zien dat alles met strijd, felle bewoordingen en ruzie gepaard gaat. Maar ze wordt voorgehouden dat dat normaal is. Een normale vraag als 'hoe laat gaan we morgen eigenlijk want ik wil om zo laat daar en daar zijn', gaat bij mijn kinderen 'ik wil NU weten hoe laat we gaan, want straks ben ik VEEL te laat net zoals de vorige keer en dat KAN NIET en ik weet NU al dat dat nooit gaat LUKKEN' (hoofdletters bij geschreeuwde woorden)
Kind ziet niet in, dat ze gewoon kan zeggen wat ze wil, of van plan is en dat we daar samen een plan van maken. Moet ze dan echt geruststellen. 'We gaan gewoon op de tijd die voor jou fijn is, ok?'. Pas dan keert de rust terug. Als de kinderen lang bij mij zijn, dan zie ik dat ze steeds rustiger worden, niet schreeuwend eisen, maar gewoon even zeggen dat ze even daar naar toe gaan, of wat eten omdat ze iets gaan doen.
Vader liet ook alle berichtjes van mij aan hem aan de kinderen lezen. Dat vertelden de kinderen later pas. Ik moest vader en oma niet overal de schuld van geven. Ik mocht niet kwaad spreken over vader. Dat zeiden de kinderen. Maar in prive gesprekken gaf ik heen stellig aan dat ik echt meer in ging op zijn gedreig en eisen voor geld. Daar gaat het nu nog over; hij vind het zo oneerlijk dat hij alles moet betalen. Daar betrekt hij de oudste ook bij ' zeg maar tegen je moeder dat ze dat betaald'. Dat er al een draagkrachtberekening gemaakt is waaruit blijkt dat ik meer betaal dan ik zou kunnen, dat is natuurlijk onzin. Ik lieg over cijfers en fraudeer. Tijdens het begin van mijn scheiding heb ik al veel meer betaald dan ik kon, mijn rekeningen laten liggen, met als gevolg een megaschuld toen de echtscheiding definitief was.Deed ik dat niet, dan vreesde ik voor mijn leven, of werd het huis per direct verkocht. Die schuld die volgde, was enorm. Maar natuurlijk wel alleen door mij op te hoesten. Zo handig had hij dat wel gespeeld.
Ik maak me zorgen over hoe ik mijn kinderen kan beschermen in dit gedrag van vader (niet denk ik), want ik zie dat mijn kinderen dit gedrag ook in hun eigen vriendschapsrelaties laten zien. Vader is een held, hun sociale media staat vol met hoe hij de allerbeste superpapa is. Over mij wordt met geen woord gerept. En dat doet pijn.
Gisteren ben ik voor het eerst naar een praatgroep geweest voor (ex)partners van mensen met een psychische aandoening. Mijn verhaal heb ik daar mogen doen in een hele kleine kring. Zonder de term te noemen, kwam ervanuit de kring van ervaringdeskundigen zoveel herkenning op het gebied van narcistisch gedrag. En ook daar werd de vinger op de zere plek gelegd; mijn ex-schoonmoeder is de narcist en mijn ex-man heeft narcistische trekken, maar is vooral ook slachtoffer van zijn narcistische moeder. Er is zoveel gebeurd, ik ben innerlijk zo kapot gemaakt, ik heb zoveel verloren (materieel als immaterieel), dat ze het bewonderingswaardig vonden dat ik mijn verhaal zo kon vertellen. Vooral heel veel begrip gekregen over hoe je omgeving vaak helemaal niet weet hoe ze er mee om moeten gaan. Resulterende in afstand, afscheid of blaming the victim.
Wel een hoopvol verhaal gehoord dat kinderen ooit de situatie gaan inzien, maar dat dat heel lang kan duren. Waar ik in mijn gedachte de 18e verjaardag aanhield, begint het 'zelfstandig' denken daar juist pas. Ergens in de twintiger jaren komen de eigen keuzes en inzichten vaak pas. Ik hou mijn hart vast hoe beschadigd de kinderen dan zullen zijn. Tot die tijd mag ik van mijn kinderen niks zeggen over vader.
Over een maand is er weer gepreksgroep, en dan is het exact 5 jaar geleden dat mijn ex mij probeerde te wurgen omdat ik eindelijk eens zei wat ik wilde: ' zijn moeder krijgt de rol van oma en komt op zondag op bezoek, en wij leiden ons eigen leven' Daarvan raakte hij zo in paniek, de keuze maken tussen zijn moeder terugdringen en teleurstellen, of zijn vrouw en gezin, dat hij mij liever dood wilde. Dan was zijn probleem weg.

zoveel herkenning

Veel herkenning hier. Zijn bubbel, zijn woede-aanvallen, liegen of de zaken verdraaien, leven op een mijnenveld... Na mijn scheiding had hij een paar jaar een vriendin, die is er psychisch ook bijna aan onderdoor gegaan. Om mijn eigen ervaringen uit haar mond te horen was een verbijsterende ervaring en deed me beseffen hoe krom het allemaal was. Krom, ziek, beschadigend.

Na de scheiding moest ik de kinderen ook naar hem laten gaan. Ik weet dat hij kwaad over me gesproken heeft naar de kinderen toe, ik zou een profiteur van zijn centen zijn (nota bene: ik werkte gewoon en wilde geen partneralimentatie) en had alleen maar stomme flutbaantjes. Ook de kinderen leden onder zijn grillen. Zijn grote monden, zijn rare grillen. Maar ik had geen keuze. Het gedeeld ouderschap is heilig, ook al is één van de ouders nog zo vreemd bezig, en als je het lef hebt dit te benoemen ben jij degene die een vechtscheiding uit wil lokken. Ik stond volkomen machteloos.

Het nam steeds meer krankzinnige vormen aan bij hem. Zo bleek hij een aantal jaar na de scheiding werkloos te zijn maar niemand mocht het weten. Eén van de kinderen zat vanwege school door de weeks bij zijn vader en zag zijn vader altijd vertrekken naar "het werk". Kind kwam een keer 's ochtends terug om iets te halen dat hij was vergeten en zag tot zijn stomme verbazing zijn vader weer op de bank hangen.

Het huis verviel steeds meer met vervuiling en lekkages. De stapel gesloten enveloppen op tafel zei me genoeg over de situatie daar. Ik heb zelfs geadviseerd eventueel de kinderalimentatie omlaag bij te laten stellen als hij het niet meer kon opbrengen, daar had ik alle begrip voor, maar het werd weggelachen of ik kon een grote smoel krijgen. De kinderen klaagden over de vervuiling maar het was onbespreekbaar, het bestond niet in zijn wereld. De sfeer werd ook steeds slechter, hij stond natuurlijk stijf van de stress en dat werd op de kinderen afgereageerd, en op mij als ik de kinderen kwam halen.

En ik stond machteloos. De kinderen, pubers inmiddels, wilden toch naar vader, achteraf bleek dat het vooral vanuit bezorgdheid voor een huisdier van vader was. Uiteindelijk vond er een heftig incident met één van de kinderen plaats, waardoor die een tijd niet naar zijn vader is gegaan, maar na een tijdje wilde hij toch weer. Vanwege dat huisdier.

Op een dag ontdekten we dat het huis op de executieveiling stond wegens hypotheekachterstand. Dit werd natuurlijk met het nodige kabaal ontkend. In dezelfde tijd werd er beslag op de inboedel gelegd. Kort daarvoor hadden we ontdekt dat ex de spaarrekeningen van de kinderen volledig had leeggetrokken, wat natuurlijk ook luidkeels werd ontkend. Ik ben er niet eens meer tegenin gegaan, wist dat ze dat geld toch nooit meer zouden terug krijgen. Het kind dat doordeweeks bij vader was vond onderdak bij een kennis, we hebben met toestemming van de zeer begripvolle en meewerkende deurwaarder de spullen van de kinderen weggehaald.

Op de dag dat ex zijn huis uit moest en dakloos werd kwam één van de kinderen hem nog tegen. En ex hield nog steeds vol dat er niks aan de hand was. Het is de laatste keer dat dit kind contact met hem heeft gehad, vader verdween en dit kind wil niets meer van zijn vader weten, dit kind heeft ook tegen mij gezegd dat ik nog lang niet alles weet van wat die man heeft gedaan. Een uitspraak waar ik niet bepaald gerust van werd. Wat ze me wel vertelden deed me al rillen. Bijv. porno kijken op internet waar zij bij waren. Ik heb dit nooit geweten, anders had ik ze echt verboden nog naar hun vader te gaan. Het andere kind heeft nog even contact gehad na een tijdje, maar daarna verdween vader opnieuw spoorloos en we hebben geen idee waar hij uithangt. Inmiddels is er al een jaar of 4, 5 geen contact meer. Waar het huisdier is gebleven weten we niet, we hebben nog gezocht rond zijn oude huis.

Maar ook al is hij uit ons leven, de krassen zijn diep en tot de dag van vandaag voel ik het. Ik wil ook geen relatie meer, denk niet dat ik genoeg vertrouwen heb om een man een eerlijke kans te geven. De verbale agressie en de leugens zitten te diep. Als ik een man ontmoet, en dat heeft niks met dating te maken maar bijv. met hobby of werk, merk ik dat al mijn antennes aan staan: hoe reageert hij, wat voor uitspraken doet hij, schept hij op over zichzelf (ook mijn ex had de wildste verhalen, bijv. hoe hij eens Marokkaanse hangjongeren had verjaagd uit de buurt).

Ook het wegpiratengedrag herken ik. Lag natuurlijk allemaal aan de andere weggebruikers. Ik weigerde om auto te rijden als hij ook in de auto zat want het was één stroom van kritiek.

Wat ik ook nog steeds niet snap is dat we destijds met een modaal inkomen nooit rond konden komen. Er was altijd geldgebrek. Dat geld ging volgens hem naar benzine om naar zijn werk te komen, maar het klopt gewoon niet. Het was onbespreekbaar. Ook hadden we een keer een contant geldbedrag in een laatje liggen, dat stapeltje biljetten werd steeds kleiner. Wat natuurlijk niet waar was, ik was gek volgens hem. Het is tot de dag van vandaag een raadsel waar dat geld heen is gegaan.

Tijdens mijn huwelijk verkeerde ik continu in een staat van uitputting. Mijn gezondheid was niet goed, dat helpt ook niet mee, maar stress is een echte sloper. Ook heb ik als kind geleerd niet op mijn eigen gevoel te vertrouwen, waardoor ik te lang in de situatie ben blijven hangen, ik dacht dat het allemaal mijn schuld was (iets dat ex me nog eens extra inwreef) en dat ik gewoon beter mijn best moest doen. Zijn gedrag zou ik zelf uitgelokt hebben, dacht ik, want ik kon immers "nooit normaal doen", dat ik "nooit normaal deed" is me van jongs af aan al verteld dus dan ga je dat vanzelf wel geloven (ik was inderdaad altijd al "anders", bleek uiteindelijk Asperger te hebben, dit is een paar jaar geleden ontdekt). Pas na de scheiding begon ik geleidelijk te beseffen hoe ziek deze man is en dat het echt niet alleen maar aan mij lag omdat ik "niet normaal was".

Ik heb echt moeten leren zeggen tegen mijzelf dat zijn gedrag niet kon en niet mocht. Dat niemand het recht heeft om je regelmatig uit te kafferen of juist dood te zwijgen als dat zo uitkomt. Dat kinderen een veilig thuis nodig hebben waar het mogelijk moet zijn per ongeluk een beker drinken om te stoten of te knoeien met een verfdoosje. Dat er dingen zijn gebeurd, zoals het verdwijnen van geld en het liegen, die niet kúnnen in een normale relatie.

Hij is alweer jaren uit ons leven, maar niet uit mijn systeem. Ik droom er nog regelmatig van, voel dan weer de stress. Ik ben nog steeds huiverig voor mensen met een luide stem, ook al zijn ze verder vriendelijk. Heel erg allergisch voor opscheppers en verbale agressie. Ik kan me niet voorstellen wat een goede relatie is, het is voor mij nog steeds synoniem aan op je tenen moeten lopen en rekening moeten houden met leugens.

En eigenlijk vind ik dat erg, want het is alweer jaren geleden dat ik gescheiden ben en een jaar of 4 geleden dat ik hem voor het laatst heb gezien. Maar het zit nog steeds heel diep.