Spin Off draad: ouderschap met (ex) partner met “moeilijk karakter”.

@lleena

@lleena, de grens ligt voor mij toch echt heel duidelijk bij fysiek geweld. Blauwe plekken tolereer ik niet. Punt. Ex heeft een tijd geleden wat uitgespookt op dat vlak, ik ken de details niet en dat hoeft ook niet, maar beide kinderen waren erg van slag. Toen heb ik een kort, koel mailtje in de trant van "zo gaan we het doen" geschreven. Geweld is niet, nooit acceptabel, en als mij nog eens zoiets ter ore zou komen, zou ik opnieuw naar de huisarts en de politie stappen. Of het sindsdien niet meer gebeurd is, kan ik niet zeggen, maar ik heb nooit meer iets dergelijks gehoord.

Psychische mishandeling is niet minder erg, integendeel, maar veel moeiljker aan te tonen. Ik weet ook niet goed wat ik daar mee moet.

OokZo

"Blauwe plekken tolereer ik niet. Punt."
Allereerst wil ik je meegeven dat ik mij door je antwoord erg onbegrepen voel. Dit zijn de soort reacties waar ik in het eerste deel van mijn verhaal op doel. Niet elke ex neemt genoegen met "zo gaan we het doen". Er zit heel wat voor en na dit verhaal, maar het resultaat is dat de jongste soms nog steeds blauwe plekken heeft, dat ik niet kan aantonen dat vader dat doet en dat de kinderen hun mond dichthouden tegen anderen.

"Een vriendin van me zegt al jaren dat ik om een klassieke omgangsregeling moet vragen omdat hij zo'n slechte invloed op de kinderen heeft (onze (ex-)mannen zijn bevriend dus ze hoort en ziet het ook uit een anderen hoek), maar ik vind het zwaar, met twee iadh-kinderen. Als het moet, zal ik het doen."
Hier heeft de omgang een hele tijd stil gelegen vanwege een (eerder) onderzoek naar mishandeling. Uiteindelijk valt het zeker bij jonge kinderen vaak niet te bewijzen en heeft ex er nog een dag bijgekregen... Je kan het wel vragen, maar of je het krijgt is een tweede...

Sorry, niet zo bedoeld!

"Blauwe plekken tolereer ik niet. Punt." Zo bracht ik dat naar mijn ex. Het is niet voor jou bedoeld. Ik begrijp maar al te goed dat dat niet bij iedereen zo werkt. Mijn ex reageert alleen op heel duidelijke, liefst emotieloze taal. Dus ik moest het zo brengen. Als x, dan y.

Wat jij nog zou kunnen doen is registreren, dus alle blauwe plekken die je ziet in een schriftje noteren met datum en plaats op het lichaam, evnetueel met toelichting als een kind toch iets heeft gezegd. Ik neem aan dat fotograferen geen optie is. Zo'n schriftje is geen bewijs, maar het zijn wel aanwijzingen. Verder zul je met je kinderen, vanuit jezelf, moeten praten over lichamelijk geweld. Misschien aan de hand van een film of documentaire. Ik vond dit heel moeilijk en ik heb daar zelf hulp voor gezocht, dat hielp wel.

Mijn ex zou denk ik wel meegaan in een andere omgangsregeling. Dat denk ik, ik heb het nooit durven vragen. Ik ben veel te bang dat er dan een explosie volgt.

Moeilijk

vind ik het elke keer weer als mijn dochter met verhalen komt over de situatie bij haar vader. Ze is nu 16 en op zich prima in staat om voor zichzelf op te komen, maar sommige dingen doen haar gewoon pijn.

Persoonlijk heb ik er juist voor gekozen om niet naar mijn ex te gaan met de dingen die ik hoorde. Ik heb mijn dochter wel een keer gewoon lekker bij mij gehouden toen haar vader op vakantie in Italië was met zijn vriendin en haar kinderen. Zij zou dan opgehaald worden door zijn ouders van school, maar zij wilde gewoon haar vader zien. Ze zag haar opa en oma namelijk vaker dan haar vader.

Psychische mishandeling is heel moeilijk aan te tonen. Ik heb er jaren meegeleefd en ik leef nu met de gevolgen. Mijn dochter krijgt gelukkig niet dezelfde behandeling als ik, gewoon omdat haar vader veel weg is. Vaak zit dochter dus opgescheept met de vriendin. Als ik de verhalen hoor van mijn dochter is zij eigenlijk assepoester daar in huis. Gelukkig dan niet met de vervelende zussen, want ze kan het wel goed vinden met haar stiefbroertje en zusje daar.

Vaak vraag ik mezelf af of ik er goed aan doe. Had ik niet meer moeten vechten om mijn dochter minder naar haar vader te laten gaan? Het is zo moeilijk om dat te beoordelen. De manier die ik heb gekozen zorgt er wel voor dat mijn dochter zelf kan ontdekken hoe haar vader is, maar of ik daar goed aan doe...

Inderdaad Paddington

"Vaak vraag ik mezelf af of ik er goed aan doe. Had ik niet meer moeten vechten om mijn dochter minder naar haar vader te laten gaan? Het is zo moeilijk om dat te beoordelen. De manier die ik heb gekozen zorgt er wel voor dat mijn dochter zelf kan ontdekken hoe haar vader is, maar of ik daar goed aan doe..."
Dé vraag van mijn leven. Ik heb werkelijk geen antwoord. Mijn kinderen worden niet lichamelijk mishandeld voor zover ik weet. Psychisch is een ander verhaal...

Paddington

Het is frustrerend en ik herken je machteloosheid, maar ik denk dat er geen andere manier is dan hoe je het nu doet. Als je aanstuurt op minder naar de vader laten gaan moet je met wel heel overtuigende bewijzen komen en die zijn er niet. Dat betekent niet dat er niets aan de hand is, maar het gevaar is er dat men jou als "die ex die een vechtscheiding wil" zal zien.

Je dochter zal zelf moeten ontdekken hoe haar vader is. Het is afschuwelijk maar je kunt haar er niet tegen beschermen. Je kunt alleen maar naar haar luisteren en haar pijn erkennen, zeggen dat je haar begrijpt en dat je het herkent, maar ook duidelijk maken dat iedere ouder recht heeft op omgang, ook ouders die "moeilijk" zijn. Die omgang is heilig, tenzij duidelijk bewijsbaar is dat de ouder een schadelijke invloed heeft, en dan nog kost het veel moeite.

Een vriendin van me heeft een psychisch én fysiek mishandelende ex, ze staat volledig machteloos, zelfs met bewijs en getuigen. Wel kan ze een cursus krijgen voor gescheiden ouders, want er zal vást wel sprake zijn van een vechtscheiding (zucht...). Dat haar ex gevaarlijk en, laat ik het woord maar zeggen, gestoord is, dat wil er bij de instanties niet in, ze moet ook oppassen zelf niet als haatdragende ex gezien te worden met dergelijke beweringen.

Gelukkig zijn de kinderen al ouder, maar ze zit nog wel een paar jaar via hen aan die man vast, die werkelijk niets zal nalaten om het haar zo zuur mogelijk te maken, niet zelden over de rug van de kinderen, kinderen die zelfs bij tijd en wijle door het huis worden geslagen als iets hem niet zint.

Iedereen in de buurt weet dat. Er zijn bewijzen (foto's). School weet het ook. Niemand doet er iets aan, niemand durft er de vingers aan te branden, want ouderschap is heilig. Behalve dan een cursusje "beter omgaan met elkaar na de scheiding". Iets anders is er blijkbaar niet. Het is te bizar voor woorden: met "vermoedelijke mishandeling" bij onschuldige ouders heb je als ouder al gauw een probleem, maar als er echt iets niet klopt kijkt iedereen weg of krijg je een halfzachte cursus die er van uit gaat dat iedereen van goede wil is.

Wij weten beter met onze ervaringen.

Ik hoef je denk ik niet uit te leggen dat vriendin daar niet bepaald naar uit kijkt, want ex is een meester in het mooi weer spelen, zichzelf presenterend als superpapa en haar als de mislukte moeder (en dat aspect had mijn ex ook heel erg).

boek van Jan Storms

Ik ben een boek aan het lezen van Jan Storms 'destructieve relaties op de schop'. Ik begon achterin en zag dat Storms een heel hoofdstuk heeft gewijd aan wat hij vaak mis ziet gaan bij hulpverlenersinstanties. Hij spitst dat toe op de jeugdbescherming, maar noemt ook ergens familierechtbanken die daarbij betrokken zijn. Het is denk ik voor velen van ons een verademing hoe hij opkomt voor de 'goede ouder'. Ik zou wel heel veel willen citeren, maar misschien is het volgende al wel duidelijk genoeg. Hij heeft het dan over psychopathie, maar heeft eerder gezegd dat er vaak een comorbiditeit is met narcisme. Hij zegt bovendien dat psychopathie bij één op de twintig mensen voorkomt, dus heeft hij in zijn boek niet alleen de psychopaten voor zich die volgens Wikipedia maar zeldzaam zijn en bij slechts 1 procent van de bevolking voorkomen.

"De psychopathische omkering
Tekenend voor mensen die aan psychopathie lijden is dat ze anderen de gevolgen van hun daden in de schoenen schuiven. In de driehoek van psychopaat, prooi en hulpverlener komt de prooi in de omgekeerde wereld terecht. Dit gaat bijvoorbeeld in familiezaken waarbij een van de ouders aan psychopathie lijdt als volgt in zijn werk:

1 De ouder die aan psychopathie lijdt, pakt de jeugdbeschermer (je kunt hier ook invullen rechter denk ik die over de voogdij gaat) moeiteloos in. Hij komt over als sympathiek, charmant, degelijk, begripvol, zorgzaam en betrokken ... Vaak is de relatie met de jeugdbeschermer familiair, vrijwel meteen op een first name basis. Hij veinst medewerking, spiegelt de houding en woordkeuze van de jeugdbeschermer, doet zich voor als slachtoffer, bagatelliseert problemen van zijn kant en belastert de gezonde ouder. De psychopaat wekt medelijden en verontwaardiging.
2 De gezonde ouder, dikwijls aangeslagen, kaart reële problemen aan, vaak van zeer ernstige aard, die de hulpverlener op geen enkele wijze in verband kan brengen met de aimabele indruk die hij van de psychopaat heeft opgedaan.
3 De hulpverlener verdedigt de psychopaat en zet de gezonde ouder weg als 'negatief, lastig, werkt niet mee, labiel, voert strijd... ' Kortom geen goede ouder, een probleemgeval.
4 Op dat ogenblik heeft de hulpverlener op aansturing van de psychopaat het probleem verlegd van de psychopaat naar de beschermende ouder. Dit is de 'psychopathische omkering'.
5 De gezonde ouder, die in de meeste gevallen reeds door een jarenlange hel is gegaan, vindt nu de psychopaat én de hulpverlener en in het vervolg daarvan ook in meeste gevallen de rechter tegenover zich. Ten gevolge van de inductie van functionele psychopathie - de instanties worden immers instrumenten van de strategie van een psychopaat - is er ook een versterking of amplificatie van de destructieve invloed van psychopaten in de maatschappij.
6 In vrijwel alle gevallen slaagt de beschermende ouder er niet in zijn kinderen vrij te zetten van de beschadigende invloed van een ernstig psychisch gestoorde, maar in korte, oppervlakkige contacten normaal ogende ouder.

De laster die een psychopaat tegenover zijn slachtoffer uit, heeft gewoonlijk betrekking op zaken die hij zelf doet. Het is vrijwel onmogelijk en komt kinderachtig over om je daartegen te verdedigen. De waarnemer van wat op het eerste gezicht een ordinair conflict lijkt te zijn, concludeert dan: ze beschuldigen elkaar van ongeveer hetzelfde, waar twee vechten hebben twee schuld. Indien men de situatie nauwkeurig zou onderzoeken - aan waarheidsbevinding zou doen - dan zou men allicht achterhalen dat een van de partijen braaf de waarheid spreekt, alleen lang niet zo overtuigend als de andere partij liegt. "

Hij stelt vooral ook dat er betere waarheidsbevinding moet komen, waarbij het goed gebruik zou moeten zijn intimi te interviewen die in tegenstelling tot professionals op afstand met te weinige kennis van psychopathie, mogelijk wél de destructieve en manipulatieve aard kennen.

Hij pleit er voor om in destructieve relaties waarbij één van de ouders aan psychopathologie lijdt hulpverleners instanties het volgende te laten doen (wat dus bijna nooit gebeurt volgens hem):
1 het zwaartepunt van de opvoeding bij de psychisch gezonde ouder te leggen, en
2 deze ouder en de kinderen vrij te zetten door te fungeren als buffer tegen de destructieve ouder

Ik hoop maar dat dit boek nog veel gelezen wordt door hulpverleners...

Wij zijn nog bij elkaar, maar ik herken wel veel in de wijze waarop ik benaderd ben door hulpverleners. Ik ga het dossier een keer opvragen en dan ga ik daar citaten uit dit boek bij plakken...

Thera

Jij schrijft: "Ik begon achterin en zag dat Storms een heel hoofdstuk heeft gewijd aan wat hij vaak mis ziet gaan bij hulpverlenersinstanties. Hij spitst dat toe op de jeugdbescherming, maar noemt ook ergens familierechtbanken die daarbij betrokken zijn."

Wat denk je van het inpakken van relatietherapeuten? :-(

Thera

Dit is dus exact wat er bij mij is gebeurt.....

Storms (Destructieve relaties op de schop)

Ik heb geen kinderen met de narcist, dat zei ik al in het andere draadje. Maar ik heb zoveel gehad aan dat boek, ook voor mijzelf. Pschychopathie versus narcisme: volgens mij ziet Storms het zo (maar het is mijn interpretatie): Hij maakt gewag van mensen die een grote leegte in zichzelf hebben, een bijna ontbreken van een zelf, een ziel. Om toch te kunnen functioneren ontwikkelen zij een construct van overlevingsmechanismes. Dat kan zich uit als narcisme, borderline, histrionisch, anti-sociaal, psychopatie (in de engere traditionele zin van het woord).
Zo blij dat jullie ook wat aan dat boek gaan hebben. Ik ben bang dat traditionele therapeuten hem te 'vaag' vinden. Terwijl hij vaak zo spot on is, in mijn geval. Ook het gevoel van de ander een energetische vampier is, die je leegzuigt. Ja het staat er dramatisch, maar zo voelde het ook.

En als ik zo jullie verhalen lees... poeh wat ben ik blij dat ik niet met die man heb samengewoond, laat staan kinderen met hem gehad zou hebben. Heel veel sterkte allemaal.

Mazzel

Dat boek van Jan Storms komt behoorlijk overeen met mijn ervaring, hoewel ik dan nog mazzel heb gehad.. Ex wilde een psycholoog-mediator, waar ik (uiteraard..) geen bezwaar tegen had. Maar de man vertoonde het gedrag dat in het boek wordt omschreven. Wanneer ik, in de paar gesprekken die we hebben gehad, aangaf dat het me alleen maar om de veiligheid van de kinderen ging wanneer ze bij hun vader waren, werd ik neergezet als 'aanstelster'. Hij zei dat niet zo letterlijk, maar daar kwam het wel op neer. Zo'n 'ach mevrouwtje we zien dit zo veel' toon. Uiteindelijk wist ik tot hem door te dringen, met concrete voorbeelden. Ik had de 'mazzel' dat (nu ex)man al een paar keer was opgenomen bij de GGZ en aantoonbaar 'vreemd' gedrag had vertoond. Maar toen hij uiteindelijk met mij mee ging, en man ging vragen of die niet inzicht in zijn medicijngebruik of gemoedstoestand wilde geven, ging man de afspraken afzeggen.. Waardoor ik uiteindelijk de mediator aan de kant heb gezet en een advocaat in de arm heb genomen. Via Stichting Labyrinth in Perspectief. Ja, da's een goede toko. Misschien heb jij er ook wel wat aan Madelief.. je gaat momenteel door een heel moeilijke fase en daar vind je veel gelijkgestemden. Ze hebben ook een forum.

Er zijn in narcisme ook weer onder-soorten. Ik bleek mijn ex uiteindelijk goed aan te kunnen pakken door geen angst meer te tonen en De Baas te zijn. Gewoon hem vertellen wat we gingen doen. Met knikkende knieen, maar het werkte! De woede-aanvallen waar ik zo bang voor was bleven uit of bleken alleen gebakken lucht te zijn. Ook bleek al snel dat hij alleen co-ouderschap had geeist;
- om geen gezichtsverlies te lijden
- uit angst zijn kinderen nooit meer te kunnen/mogen zien

Had dus niets te maken met daadwerkelijk voor de kinderen willen zorgen. Toen ik dus uiteindelijk de poot strak hield en alleen een weekend-om-de-week regeling accepteerde, ging hij daar (met de nodige theatrale tegenwerking natuurlijk) mee akkoord. Dat kan ik dus als tip meegeven aan anderen die nog in het scheidingsproces zitten. Leg je niet te snel neer bij co-ouderschap!

Soms

moet je kiezen: pick your battles

Ik heb gekozen om dus mij neer te leggen bij de co-ouderregeling. Hier heb ik bewust voor gekozen omdat ik vind dat mijn dochter zelf moet leren hoe haar vader is. Met alleen een weekendregeling leert ze dat niet, het is namelijk makkelijk om een paar dagen de geweldige vader te spelen, maar wordt moeilijker als het een hele week is. Een andere afweging die meespeelde was dat mij kind dat zelf ook graag wilde. Ze wilde beide ouders evenveel zien. Uiteindelijk is het op papier dus best netjes verdeeld, maar heb ik in de praktijk meer tijd met haar dan haar vader heeft. Hier kiest hij voor door zijn zakenreizen niet te plannen in weken dat onze dochter bij mij is, maar gewoon te gaan als hij of iemand anders het nodig vind. Dat naast zijn 4 tot 7 keer sporten in de week en zijn muzieklessen.

Een goede manier om mijn ex aan te pakken heb ik helaas nog niet gevonden. Nog steeds heeft hij mij in een hele moeilijke situatie. Gelukkig niet op het gebied van onze dochter, daar zij zelf steeds meer aangeeft hoe ze het geregeld wil hebben.

Nogmaals Asperger vs (oa) Narcisme

Vanwege stoornissen van zoon stuitte ik vandaag op de volgende clip van een vragenuurtje met dr.Atwood, expert op het gebied van Asperger. Hij legt uit dat door de beperkingen van ASD/ASS gedrag kan voorkomen dat zich voordoet als andere stoornissen, waaronder Narcisme/Borderline.

groeps app

Ik heb al een tijdje dat ik me afvraag of ik in de groepsapp (narc. vader, de kinderen en ik) moet blijven. Merk dat ik me telkens moet verdedigend als er 'vragen' komen of iets kan en wat ik er aan ga doen. Het voelt telkens beschuldigend en belasterend aan. Ook merk ik dat een kind telkens mee-praat met vader. Ja, kind vind dat ik maar eens wat moet betalen. Of, kind wil niet naar mij, want vader heeft ook tijd met de kinderen nodig (terwijl ik ze veel en veel minder zie). Al sinds lange tijd zit ik er over te denken uit de groepsapp te stappen omdat er alleen maar zaken met een dubbele bodem in besproken worden.
Maar, hoe reageren de kinderen als ik eruit stap en niet meer reageer?
In een persoonlijk gesprek kan ik de vragen van mijn kinderen altijd goed begrijpen en helder antwoord geven. In de groepsapp voel ik me altijd gedwongen iets te zeggen wat ik helemaal niet wil zeggen.

Hoe zou ik hiermee om kunnen gaan?

Wauw..

.. je bent gescheiden van die man en je zit toch samen in een groepsapp?? Zou er niet aan (moeten) denken..

Neem aan dat die app in het leven is geroepen voor het doen van zakelijke mededelingen en afspraken ('ik ben zo laat daar en daar'). Niet voor discussies. Dat zou ik ook aangeven. Misschien kunnen die afspraken beter via een minder 'discussie-gevoelig' medium als e-mail. De kinderen (hoe oud zijn ze?) zou ik aangeven dat sommige discussies tussen papa en mama blijven, via de mail. Tenslotte zijn jullie de opvoeders.

Dat is wat narcisten doen

Dat is dus wat narcisten doen. Je in n positie brengen waarbij je je heel kwetsbaar voelt en je dan neersabelen met dat wat je lief is. Ik mag er niet uit. Uit die groep. Ik mocht ook niet scheiden. Het voelt als levenslang. Ik weet het echt niet meer.

uit de appgroep

Wat gebeurt er als je toch uit de appgroep stapt?

Doenja

Ik heb geen idee wat wijs is, maar ik zat er over na te denken en bedacht dat jullie app ook nut kan hebben. Je kinderen kunnen alles altijd teruglezen. Als jij rustig en redelijkkan blijven, zelfs bij onterechte beschuldigingen, dan is er toch kans dat ze dat zullen inzien?

Waarmee ik niks zeg over je besluit. En ik snap dat je het heel moeilijk hebt. Als je kinderen aan je twijfelen... Ik vind het op het moment al zo erg als anderen in je omgeving aan je twijfelen. Ik zie zelf steeds duidelijker hoe het allemaal werkt. En als anderen (aan wie ik soms mij verplicht voel uitleg te geven) dan laten metken: hoe weten we of je zelf niet onderdeel van het probleem bent, dan kan ik wel gillen.

Boos

Sally, als ik uit de app groep stap wordt mn ex boos. En zal hij de kinderen vertellen dat ik niet wil overleggen en niet mee wil werken. Het zal dan weer erop neerkomen dat ik die slechte moeder ben. Hij is tot alles in staat. Echt alles.

Doenja

Even vooropgesteld dat ik begrijp in wat voor benauwde positie je zit.

Maar als hij hier niet boos om is en je zal ondermijnen als moeder, doet hij dat wel voor wat anders.

Wat je misschien ook kan doen is je niet uit de tent laten lokken, niet in de verdediging gaan. Dat is alleen maar voer voor hem.

Fout doe je het tóch wel in zijn ogen. En misschien sleept hij de kinderen daar nu in mee, maar er komt een moment dat zij hem ook door beginnen te krijgen. Probeer voor zover mogelijk de meest wijze te zijn, laat je niet meezuigen in zijn spelletjes want je verliest het toch.

Voel je in ieder geval niet verplicht tot uitleggen. Beperk het hoogstens als het echt niet anders kan tot een vaag antwoord als "ik zal er over nadenken" of "ik zal kijken wat ik kan doen".

Heel veel sterkte ermee!

Slechte moeder

Sorry maar ik moet even 'streng' zijn:

Punt 1/ Je bent gescheiden dus hij heeft niets meer over je te vertellen (knoop dat vooral heel goed in je oren!). Of jij wel of niet wilt appen of in een appgroep wilt zitten is puur en alleen je eigen keuze. Wordt ie kwaad? Jammer dan. Dat kun je hebben. Je hebt er al genoeg van gehad, toch? En hij hoeft je niet meer aardig te vinden.

Punt 2/ wie zegt in vredesnaam dat je kinderen gevoelig zijn voor wat bij beweerd (behalve in zijn gezicht, dan)? Denk je echt dat ze jou een slechte moeder vinden? Buiten het feit dat kinderen van nature ongelofelijk loyaal zijn (kijk maar naar hoe ze naar hem toe blijven trekken!) zien ze ook heus wel wat jij voor hen doet. En weten ze donders goed dat ze het van jou moeten hebben!

Hoe oud zijn ze trouwens?

Werkte t zo maar

Paasei ik kan dan wel gescheiden zijn maar hij bepaalt wat er gebeurt en hoe. Vooral hoe vask ik de kinderen mag zien. Hij wordt zo boos. Mn kinderen ook want ze vinden dat vader gelijk heeft. Ik heb al n keer zijn woedeaanval ter nauwernood overleefd. Zo heftig is t.
En punt 2: klinkt mooi deze peptalk. Maar de kinderen vinden me niks. Ik kan ook niks voor ze doen. Mag ik ook niet. Weet niet wat er speelt want ik mag ze maar een paar dagen per maand zien. Ze moeten t niet van me hebben. Als het aan ze ligt komen ze bijna nooit meer. T is zo anders dan in de normale wereld.

Gegijzeld

Kinderen worden ook maar gedwongen om de kant van vader totaal te kiezen. Anders zwaait er wat. Voor de kinderen is het ook op eieren lopen.
Dat zou ik me toch niet persoonlijk aantrekken, hoe persoonlijk het ook binnenkomt.

Vraag hulp!

Het is niet mijn bedoeling om rot over te komen Doenja.. ik weet immers zelf maar al te goed hoe moeilijk het is..

Jouw reactie haalt me trouwens niet van mijn standpunt af.. hoewel ik goed begrijp dat je het zelf niet zo kunt zien. Je zit behoorlijk klem, dat snap ik. Ik heb zelf veel hulp en steun (zowel emotioneel als praktisch) gehad van Stichting Labyrinth in Perspectief. Bel ze eens! Hun website heeft trouwens een forum, waar je nog veel meer mensen treft die jouw verhaal (h)erkennen.

Been there Paasei

Ik heb al vele soorten hulp gehad maar niemand kan helpen. EMDR helpt even. Vaak durven therapeuten het niet aan. Het is teveel. Te heftig. En niemand kan het veranderen. Het enige wat ik te horen krijg is ‘we kunnen niets voor u doen, we kunnen niets voor u doen’.
De organisatie die jij noemt heb ik ook contact mee gehad. Ik doe alles wat ze adviseren maar het lost al vijf jaar niks op. T blijft ellendig....