U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
scheiden of niet
Hallo
Ik ben een man van begin 40, 15 jaar getrouwd met 2 kinderen.
De relatie met mijn vrouw is niet goed, we leven min of meer naast elkaar, we proberen elkaar te ontzien, doen beiden ons best om het huishouden zo veel mogelijk draaiende te houden.
Ik ben nu zelf heel erg aan ons huwelijk aan het twijfelen. We hebben een aantal jaren terug relatietherapie geprobeerd, dat was toen op haar verzoek, maar dat heeft ons niet echt verder geholpen. Er is geen doorstart gekomen en de twijfels zijn nu groter dan ooit, bij ons beiden.
Op papier is alles prima (huis, tuin, werk, ...), maar voor mij is het allemaal facade, want ik voel me erg ongelukkig, eenzaam en depressief. Mijn vrouw is er eigenlijk net zo aan toe.
Voor mezelf formuleer ik het zo, dat we samen zijn voor de kinderen.
Zijzelf is er zich natuurlijk ook van bewust dat dit geen gelukkig huwelijk is, maar zij gelooft nog meer in onze toekomstkansen als koppel.
We kijken beiden op tegen de scheiding.
Als ik eerlijk ben met mezelf, besef ik wel dat ik weinig reden tot klagen heb; ze is verstandig en mooi, en is een aangename persoon om bij te zijn, een heel intelligente, innemende en zachte persoonlijkheid. Nadeel is dat ze het huishouden helemaal niet goed onder de knie heeft , integendeel, organisatie en planning zijn een waar fiasco (mag ik wel zeggen na 15 jaar). Jammer genoeg ben ik er zelf ook niet goed in, ons huis en ons huishouden is dus een puinhoop. Wat een zeer stresserende situatie is, al jarenlang.
Naast deze en andere 'kleine' ergernissen is er nog een probleem; lichamelijk heeft zij weinig tot geen behoeftes, en in ons huwelijk ben ik dan ook nooit gelukkig geweest inzake de intimiteit, het was nooit spannend of leuk, het was altijd moeizaam, lastig. Er was geen echte klik.
Op dit moment staat dat als een probleem tussen ons: ik vind haar niet meer aantrekkelijk, en ben ook niet bereid om nog moeite te doen om haar opnieuw te 'versieren'. Maar ik heb wel nog behoeftes en verlangens, die echter niet naar haar uitgaan (momenteel ook niet naar iemand anders).
Kan het ooit nog goedkomen?
Jippox
Ik zie dat los daarvan. Een vader moet ook gewoon voor zijn kind zorgen. Zou mooi zijn als dat in een huis zijn als moeder, maar geen dringende noodzaak. Probleem is dat veel ouders bij scheidingen hun persoonlijke verdriet en wrok voorop stellen. Je kunt er veel beter rationeel naar kijken, en de kinderen centraal stellen.
Als je zo goed samen kunt wonen had ik nooit van hem gescheiden, ik was al met heel weinig tevreden geweest.
Hier geen optie om in 1 huis te wonen. Maar wel een goed contact voor de kinderen en we komen bij elkaar thuis.
Mijn kinderen waren groot genoeg om alles door te hebben en waren niet blij met ons huwelijk (samenleven!)En ze hadden het al helemaal niet getrokken als we vrijheid blijheid anderen mee naar huis hadden genomen. Wij konden niet samen op een tegeltje, wij zijn aparte tegeltjes.
Zouden de kinderen liever willen dat we bij elkaar woonden?
Ik denk, toevallig wéét ik het ook, dat de kinderen het liefst hadden dat het húwelijk geslaagd was geweest ipv dat we nu uit elkaar wonen maar een goede verstandhouding hebben nu we elkaar niet zo vaak meer zien. Wij ook. We hebben uit het minste het beste gehaald en dat is goed, want wij weten hoe het zit.
Vesper
Maar als je die kinderen centraal stelt, die willen toch het allerliefst gewoon elke dag papa EN mama om zich heen hebben? Die kiezen er toch niet voor om altijd alleen maar de een OF de ander te zien? Die kiezen er toch niet voor om steeds maar te moeten verkassen, of dat papa en mama steeds in- en uitvliegen (in geval van birdnesting?).
Ik ben oprecht blij voor jou dat je nahuwelijk zo goed uitpakt, en ik geloof zeker dat je ex en jij daar allebei hard voor werken en dat je dochter er op deze manier de minste last van heeft, maar ik denk dat als je dochter had mogen kiezen het anders was gelopen.
ook dat hoeft niet
Mijn kinderen zagen dat het niet werkte en dat ik me ondersteboven gevochten heb om het te laten werken. Mijn kinderen wilden vooral dat hun ouders gelukkig waren, heel onbaatzuchtig.
Nu waren het geen jonkies meer.
Iedereen die trouwt wil het laten werken, niemand wil scheiden of zijn/haar kinderen een scheiding laten doorstaan. Maar er zijn meer manieren om dat goed te doen.
Huwelijk
Ik zie echt wel gelukkige huwelijken om mij heen. Gewoonte kan ook een hoop geluk geven. Ik vind het wel jammer dat het mij niet gelukt is. Soms werkt het niet dat kun je niet echt voorkomen.
Maar dat je niet meer voor het geld bij elkaar hoeft te blijven vind ik ook een grote verworvenheid.
waar het mis gaat
is in de uitleg van de statistiek.
Een 70% hogere kans van een heel kleine kans is nog steeds een heel kleine kans. Er worden bij dat soort berichten nooit absolute aantallen gegeven.
Dan kun je veel beter vergelijken.
Volgens mij niet
Volgens mij vinden de kinderen het prima zo. Het valt ze hooguit op dat het in hun omgeving soms anders gaat en met zijn allen in een huis lijkt ze dan best leuk. Ze zijn hier natuurlijk ook niet anders gewend. Oudste heeft een tijdje wel gewild dat haar vader weer bij elkaar kwamen maar inmiddels beseft ze wel dat dat niet zou werken. Ik denk dat als we niet waren gescheiden, zij een kind zou worden dat verzucht 'waren jullie in 's hemelsnaam maar eerder gescheiden'. Maar het was sowieso geen optie, een van ons was daar aan onderdoor gegaan (of beide).
hier ook
dochter weet ook niet beter, maar weet ook haarfijn de voordelen te benoemen. Zelf ziet ze weinig nadelen, die benoem ik wel maar bevestigd zij niet.
Hetzelfde als bij Vesper, ze zien wel dat het anders is maar overal is wel wat aan de hand en dat zien ze dan vaak ook heel goed.
Vesper
"zij een kind zou worden dat verzucht 'waren jullie in 's hemelsnaam maar eerder gescheiden'."
Klopt, hier kreeg ik dat te horen. Dat zij dat zelf ook nooit zouden doen (zolang blijven met de kinderen als hoofdreden), dat dat de les wel wat die ze van mijn huwelijk hadden geleerd. Ik had ze graag een ander voorbeeld gegeven en het heeft niet aan mij gelegen al heb ik wel (in overleg) de scheiding aangevraagd.
Volwassenen vullen veel te vaak dingen voor kinderen in en daarmee slaan we toch wel vaak de plank mis.
hier
heb ik jaren gedubd over wel of niet scheiden.
We zijn nu een soort van 'opnieuw' begonnen en jee, nooit gedacht, maar alles komt écht weer terug. De liefde, intimiteit.
Het is allemaal nog breekbaar en bros. Vertrouwen is ver heen, we hebben lang echt volledig langs elkaar heen geleefd.
Het is wel zo dat we beiden zeer gemotiveerd zijn ervoor te gaan. De oplossingen moet ik in mezelf zoeken, maar ik denk niet dat ik het vol zou houden als partner niet ook er volledig voor zou willen gaan.
Dat kan dus ook nog.
Ik 'wist' wel dat ik aan mezelf moest werken, wist al lang dat de beste relaties bestaan uit een combi van minimaal 1 maar liever 2 sterke mensen. Ik ben er heilig van overtuigd dat als je met jezelf klaar kunt komen je veel relaties goed aankunt, of alleen, dat is ook prima.
Vaak hebben problemen in een relatie veel meer met jezelf te maken dan met de ander.
Maarja, weten en weten..
Nu ervaar/voel ik het ook echt. Heb een lange weg te gaan nog. Maar die weg moet ik met mezelf gaan, niet met de ander.(of we nu samenblijven of niet)
Bij jezelf komen, maakt ook dat je beter keuzes kunt maken. Ik ervaar blijven of weggaan ook gewoon als een keuze, je kunt van beide opties al dan niet wat maken.
Het ligt ook aan de kinderen. Ik heb kinderen die er écht heel veel moeite mee zouden hebben. Ik heb hier één kind dat als peuter al doodongelukkig was als we niet allemaal thuis waren;)
Ik geloof meteen dat meer flexibele of minder gevoelige kinderen er veel makkelijker mee om kunnen gaan.
Ik zat wel enigzins in een kramp, 'moeten' blijven voor de kinderen, had het gevoel vast te zitten.
Dat is helemaal weg, ik wíl gewoon blijven. Wil weer met mijn partner en dat is echt lang weggeweest. Ik heb ook echt een 'nieuwe ' partner in huis. Hij is wel enigzins veranderd, maar vooral mijn beeld van hem is anders geworden.
Ik zou verhalen vol over hem kunnen vertellen, en hij zou er erg negatief uit komen.
Maar nu hij niet meer perfect hoeft te zijn voor mij;) blijkt dat er écht een hele leuke (lieve, bijzondere) man onder zit.
Natuurlijk werkt dit niet altijd. Er zijn altijd extremen.
Maar als ik lees over agressie...tsja, die was er bij ons ook wel. Over en weer , maar ik was me eigenlijk nauwelijks bewust van mijn eigen agressie.
Agressie is vaak angst, onzekerheid, machteloosheid. We kunnen dit nu beter uiten naar elkaar, durven ons kwetsbaarder op te stellen, gaan niet meer (altijd) gelijk bijten..
sorry lang maar
ik was nog wat vergeten.
Ik dacht (ondanks dat ik mezelf heel anders zag) achteraf toch heel star.
Ik dacht gewoon dat ik het niet kon.
Niet sterker worden, zag mezelf gewoon als een niet-sterk mens. Ervaarde dat als een gegeven. En (tsja, achteraf;)) wilde eigenlijk dat mijn partner mijn eigen tekortkomingen zou opvangen.
Maar iedereen kan veranderen.
Noet, Top, Vesper en rella
Uiteraard schrijven we allemaal vanuit onze eigen ervaring en ons eigen perspectief. Jullie weten uit mijn vorige draadjes wel hoe het bij mij zit en die situatie is anders dan bij jullie. Hoewel mijn kinderen het heus zullen accepteren als het uiteindelijk toch tot een scheiding komt, maar zelfs nu geloof ik niet dat ze het beter vinden als wij uit elkaar gaan. De weekenden samen thuis verlopen nog steeds best gezellig en harmonieus.
Rella, mooi, jouw verhaal. Ik hoop nog steeds dat mijn man dat inzicht op een dag ook krijgt. Ik heb namelijk nooit getwijfeld aan hem of onze relatie. Hij wel, dus. En als hij dat inzicht niet krijgt, niet gaat beseffen dat hij sowieso aan zichzelf moet werken omdat hij anders bij een volgende relatie in dezelfde valkuil zal stappen, dan zal ik alleen verder moeten. En dan zal ik echt heus mijn best doen om een goed nahuwelijk te krijgen, en dat gaat ook zeker lukken uiteindelijk, maar ik zal dan toch wel een flinke tijd nodig hebben om man zijn enorme egoïsme, kortzichtigheid en stommiteit te vergeven.
jaina
" Onderzoek lijkt toch uit te wijzen dat het voor de kinderen meestal het prettigst is als de ouders bij elkaar blijven. Ook in een liefdeloos huwelijk."
Heb je misschien link of andere verwijzing naar die onderzoeken? En dan vooral over die liefdeloze huwelijken en wat dat met kinderen doet. En verder weinig aan deze discussie toe te voegen omdat Vesper Lynd zo ongeveer alles al heeft gezegd wat ik wilde zeggen.