scheiden of niet

Volwassenen

Volwassenen zijn verantwoordelijk voor hun eigen geluk en je hebt altijd een keuze om al dan niet samen door te gaan. Dat staat los van de kinderen, daar moet je gewoon goed voor zorgen en van houden. Een scheiding veroorzaakt natuurlijk pijn, maar als je samen verantwoordelijke ouders blijft met voor de kinderen alle neuzen dezelfde kant op, vindt dat wel weer nieuw evenwicht. Een beetje pijn blijft, denk ik, maar geen groot ongeluk.
Helaas gaan de meeste scheidingen anders, met hysterische verwijten en grote ruzies. En gek genoeg altijd wel een ex met narcisme en/of borderline. Daar krijgen kinderen de grootste klap van, niet omdat hun ouders ineens een ander huis hebben.

Vesper

Ik ben het met je eens dat het voor kinderen niet een ramp hoeft te zijn als de ouders scheiden, als die ouders een goed nahuwelijk hebben en goede ouders voor hun kinderen blijven met de neuzen dezelfde kant op.

Vechtscheidingen zijn dan het andere uiterste, zeer schadelijk voor kinderen.

Maar ook bij echtscheidingen die geen vechtscheiding zijn, kan het voor de kinderen toch ingewikkeld zijn. Steeds een ouder te missen. En als er nieuwe relaties van hun ouders in het spel komen (wat toch wel vaak het geval is), dan ook maar om te gaan met die nieuwe partners. Soms gaat dat prima, maar soms botert het echt niet. En dan ook nog evt. samengestelde gezinnen als de nieuwe partner een of meer kinderen heeft. Met mogelijk nog een verhuizing van de ouder, dus grotere afstand tot de kinderen.

Ingewikkelde hoor voor kinderen. Het kan allemaal heel goed gaan, maar vaak genoeg vraagt het toch wel extra van kinderen. Zeker als ze wat ouder zijn of in de pubertijd zitten, en al druk genoeg zijn met hun eigen ontwikkeling, kan het toch wel veel van kinderen vragen. Ook al gaan de ouders na hun scheiding goed met elkaar om.

Ik zeg niet dat je moet scheiden, daar kunnen genoeg redenen voor zijn, maar ik zou de consequenties voor de kinderen niet te snel afdoen met "als wij een goed na-huwelijk hebben, is het allemaal niet zo erg voor de kinderen".

Goed nahuwelijk

als je dat kunt opbrengen, dan kun je toch ook opbrengen om de jaren dat de kinderen nog thuis wonen in hetzelfde huis te blijven wonen?
Misschien in aparte slaapkamers en veel ruimte om dingen voor jezelf te doen?

Het klinkt namelijk heel mooi: een goed na-huwlijk, maar ik ken niemand waarbij het na-huwelijk zo goed is dat de kinderen geen tot weinig last hebben van de scheiding. Helaas ken ik alleen maar situaties waardoor ouders, mijns inziens apart zijn gaan wonen nog verder van elkaar af zijn komen te staan.

Als ouders beide echt het beste voor hun kinderen worden, gaan ze kijken naar oplossing die voor iedereen werkt. Waarbij dus niet 1 partij zijn volledige zin krijgt (een van de ouders vertrekt en begint een nieuw leven), maar juist daar een mooie balans (waarbij de belangen van de kinderen het zwaarste wegen) in. Helaas gebeurt dat veelal niet.

Vaak is het een van de twee ouders die ervoor kiest om een nieuwe weg in te slaan. Daarbij maakt het mijns inziens niet uit of je nu wegloopt (vaak de man) of de partner de deur wijst (vaak de vrouw). In beide gevallen worden de kinderen daar de dupe van. Het eerste geval voelen ze zich verlaten door de ouder die weggaat. Voor hun onbegrijpelijk want ze houden van beide ouders. In het tweede geval door degene die de andere ouder de deur wijst. Net zo onbegrijpelijk. Als in het laatste geval dan door de blijvende ouder de schuld bij de weggestuurde ouder legt, dan voelt de weggestuurde ouders zich nog eens dubbel verraden. Helaas heeft hij/zij geen poot om op te staan. Je kunt niet zomaar zeggen: jij wilt mij weghebben, dan neem ik de kinderen ook mee. Zeker niet in het begin, omdat je vaak zonder woonruimte zit. Als het dan een tijdje duurt voordat je alle zaken weer op orde hebt, dan kun je wel vergeten dat je de kinderen nog bij je kunt krijgen, want: ze zijn nu gewend aan de situatie.

Zoals je aan deze scenario's kunt zien zijn alle ingrediënten daar om een gevoel van onrecht te kweken. Deze emotionele lading, zorgt dat het creëren van een goed na-huwlijk erg moeilijk is.

Er zullen ongetwijfeld mensen zijn die het kunnen: een goed na-huwelijk hebben. Ik ben echter van mening dat deze mensen ook in staat zouden zijn geweest om nog samen in 1 woning te leven, omwille van de kinderen. Dan is het wellicht niet een liefdevolle relatie naar elkaar, maar wel naar de kinderen. Het voordeel is dat de kinderen dan niet hoeven te kiezen en dagelijks beide ouders kunnen zien.

Paddington

Dan pleit je dus voor het on hold zetten van je eigen persoonlijke ontwikkeling en 'geluk'? Ik denk dat dat lastig haalbaar is als een van de partners, of beide, al kenbaar heeft gemaakt dat de liefde voor de partner voorbij is. Waarschijnlijk zullen ergernissen dan ook eerder leiden tot een gespannen sfeer. En of het het beste voorbeeld voor de kinderen is?
Ik snap wel dat je zo denkt als je een ongewenste scheiding hebt doorgemaakt. Maar je hebt vast ook wel eens meegemaakt dat een relatie wat jou betreft over was, en dat je dan slechts de aanwezigheid van de ander maar moeilijk kunt verdragen. Het is meer dan jammer als een relatie waarbij kinderen betrokken zijn over gaat, maar jouw ideale alternatief zie ik ook niet werken voor de lange duur.

Paddington, mis

"Het klinkt namelijk heel mooi: een goed na-huwlijk, maar ik ken niemand waarbij het na-huwelijk zo goed is dat de kinderen geen tot weinig last hebben van de scheiding. "

Dat is hier het geval. Ik help hem, hij helpt mij, we vieren feestdagen samen met de familie, gunnen elkaar het licht in de ogen.

"Er zullen ongetwijfeld mensen zijn die het kunnen: een goed na-huwelijk hebben. Ik ben echter van mening dat deze mensen ook in staat zouden zijn geweest om nog samen in 1 woning te leven, omwille van de kinderen. Dan is het wellicht niet een liefdevolle relatie naar elkaar, maar wel naar de kinderen. Het voordeel is dat de kinderen dan niet hoeven te kiezen en dagelijks beide ouders kunnen zien."

Het "foute" dat mensen doen is invullen hoe het voor kinderen is.
Ik was er zo eentje die probeerde te blijven. Tot het mij mijzelf kostte. De kinderen hebben altijd gevoeld dat het niet klopte en eentje zei: had ik allang zien aankomen, wist alleen niet wanneer. De ander zei: eindelijk, waarom niet veel eerder, want al hadden jullie geen ruzie, het was pijnlijk om te zien dat er geen liefde was en ik had gewild dat jullie allebei gelukkig waren.
En dan denk je het als ouder goed gedaan te hebben door te blijven voor je kinderen. Het ene kind heeft andere verlangens dan het andere kind en de leeftijden hebben ook invloed op wat ze willen/kunnen denken.

Tops en Vesper Lynd

Als je een goed na-huwelijk hebt, dan kun je het in mijn ogen ook opbrengen om in hetzelfde huis te leven. Waarbij je beide de vrijheid krijgt om je eigen dingen te doen. Je hebt gekozen voor kinderen, dan weet je dat je de zorg hebt voor je kinderen en dat je, zolang de kinderen je nodig hebben geen ruimte hebt om je eigen geluk te gaan zoeken. Jij hebt de keuze voor het kind gemaakt, het is niet andersom.

De relatie tussen de ouders als liefdespartners kan voorbij zijn, maar de relatie als ouders blijft. Daarom, wellicht wel andere slaapkamers en meer vrijheid, maar nog steeds samen de verantwoording voor de kinderen, in dezelfde woning.

geen ramp of prima

'Ik ben het met je eens dat het voor kinderen niet een ramp hoeft te zijn als de ouders scheiden, als die ouders een goed nahuwelijk hebben '

Ik ook. Maar er zit nogal wat ruimte tussen 'geen ramp' en 'echt nooit een probleem want huisgenoten zijn altijd inwisselbaar' zoals vrouw van 54 lijkt te vinden. Dat kinderen ook (!) best gelukkig kunnen worden in een nieuw, samengesteld gezin, wil niet zeggen dat rondhoppende ouders en steeds wisselende gezinssamenstellingen het uitgangspunt moeten zijn.

Paddington

"Als je een goed na-huwelijk hebt, dan kun je het in mijn ogen ook opbrengen om in hetzelfde huis te leven. Waarbij je beide de vrijheid krijgt om je eigen dingen te doen. Je hebt gekozen voor kinderen, dan weet je dat je de zorg hebt voor je kinderen en dat je, zolang de kinderen je nodig hebben geen ruimte hebt om je eigen geluk te gaan zoeken. Jij hebt de keuze voor het kind gemaakt, het is niet andersom.

De relatie tussen de ouders als liefdespartners kan voorbij zijn, maar de relatie als ouders blijft. Daarom, wellicht wel andere slaapkamers en meer vrijheid, maar nog steeds samen de verantwoording voor de kinderen, in dezelfde woning"

Ik ging er bijna aan onderdoor zoals ik vertelde en ik ben 24 jaar in een huwelijk gebleven waarin ik diep ongelukkig was, tot ... juist, grote verbazing en afschuw van mijn kinderen.
Ik deed hen er geen plezier mee. De zorg voor de kinderen ging gewoon door en ik vind het bizar dat jij mij vertelt dat dat moet op te brengen zijn. Ik HAD niet eens extra slaapkamers.
Na de scheiding heb ik nog een half jaar "thuis" gewoond. Dat is geen pretje.
Dat er een goed na-huwelijk is IS juist omdat wij de kinderen voorop stellen, niet omdat wij elkaar zo leuk vinden, anders waren we niet gescheiden. Ik vind het echt, echt heel vreemd dat je dit op die manier stelt en anderen vertelt hoe ze het hadden moeten doen in jouw ogen.

"Er zullen ongetwijfeld mensen zijn die het kunnen: een goed na-huwelijk hebben. Ik ben echter van mening dat deze mensen ook in staat zouden zijn geweest om nog samen in 1 woning te leven, omwille van de kinderen. Dan is het wellicht niet een liefdevolle relatie naar elkaar, maar wel naar de kinderen. Het voordeel is dat de kinderen dan niet hoeven te kiezen en dagelijks beide ouders kunnen zien."

Mis, mis, helemaal mis. Ik heb een prima nahuwelijk, maar ik ging totaal kapot in mijn huwelijk met een borderliner. Ik werd vernederd, uitgescholden, geslagen en gestalkt en meermaals bijna gewurgd. Het heeft even geduurd, maar nu ik niet meer zijn dichtsbijstaande persoon ben, doet hij min of meer nomaal tegen mij. Omdat ik het belangrijk vind dat de kinderen hun (bijzondere) vader in hun leven hebben, zet ik me 100% in voor een goed nahuwelijk. Binnen een huwelijk en in 1 huis was dit absoluut onmogelijk geweest.

Hier ook

Een heel slecht en explosief huwelijk (eenzijdig verbaal geweld icm passieve agressie) en nu een prima verstandhouding. Mijn ex heeft geen enkele keer gescholden sinds we uit elkaar zijn. Het lijkt er een beetje op dat hij wel het fatsoen kan opbrengen naar derden, wat ik nu in feite ben, en bij intimi geen schijn hoeft op te houden.
Nu heeft Paddington (en anderen) het waarschijnlijk niet over dit soort huwelijken met geweld, maar over mensen die elkaar 'gewoon zat' zijn. Maar ja, dat kan ook heel dringend worden, en als de kinderen dan nog jong zijn moet je wel heel lang de schone schijn ophouden. Alleen naar buiten want de kinderen hebben écht wel door dat hun ouders elkaar liever kwijt dan rijk zijn.

hier

Hier geen geweld en scheiden omdat mensen elkaar zat zijn..ik weet het niet. Ik denk dat er achter deuren meer speelt dan ervoor zichtbaar is en zal daar geen oordeel over vellen. En een ander kan niet bepalen waarin jij je gelukkig kan voelen of wat je vol kunt houden en hoe lang en wat je kinderen (die die persoon niet kent) ervan vinden. Er is geen standaard voor scheiding.

Totdat we Er onder door gaan

Dat is de kern geweest van mijn verhaal.

Als vrouw heb je OOK t recht om gelukkig te zijn.

Dat recht geven wij vrouwen op als we trouwen/een relatie aangaan en als we moeder worden.

Volhouden en doorgaan betekent doorgaans dat we ons zelf verliezen tot dat we eronder door gaan.

Vrouwen die dat hebben mee gemaakt, dat eronder doorgaan, die weten lijfelijk en geestelijk Hoe zwaar en onhoudbaar zo'n situatie is.

Waarom zo ver gaan totdat je er zelf onder door gaat? Terwille van de kinderen?terwille van het gegeven ja-woord?

Een overspannen moeder of door gedraaide moeder gun je je kinderen ook niet of wel?

Maar dat is nu juist

wat ik niet zeg: dat je de schone schijn moet ophouden. Dat is iets heel anders. Juist als je beide tot de conclusie komt (dan heb ik het niet over explosieve huwelijke of met een persoon met psychische aandoening) dat je niet meer samen als liefdespartner verder wil, maar het beste wil voor je kinderen, dan kan dat ook vanuit 1 en dezelfde woning. Waarom moet je dan zonodig de kinderen elke keer laten verhuizen?
Blijf in hetzelfde huis wonen, leef je eigen leven, maar wees er voor de kinderen.

jetje vrouw van 54

Jouw beschrijving van een relatie of huwelijk herken ik helemaal niet. En als je nu 54 bent, is het ook niet zo dat je opgegroeid bent in een tijd dat je verplicht was om te trouwen als vrouw.

Eigen invulling - @ Alicia

Zo ruimdenkend is Nederland ook weer niet hoor Alicia. Gros van de bevolking gaat voor huisje boompje beestje en in traditionele vorm. En als je een eigen beeld hebt ingevuld Hoe jouw eigen leven er moet gaan uit zien dan is het lastiger om de verandering door te voeren en te accepteren .

vrouw van 54

Als je een relatie ziet als iets waarmee je je 'recht op geluk' opgeeft, waarom begin je er dan aan? Wat een wonderlijk wereldbeeld...

Lijkt me trouwens dat als de huwelijkse staat zo'n hel is, je vooral jezelf kwalijk kunt nemen dat je zo'n belabberde partnerkeuze hebt gemaakt… Niet zo verstandig om dan ook nog aan kinderen te beginnen.

paddington

ik heb een heel goed na-huwelijk, ik ben onverwacht verlaten door mijn ex (ingeruild voor een jonger exemplaar), maar door mijn eigen ontwikkeling en de zijne moet ik er toch echt niet aan denken om nog met hem in 1 huis te moeten wonen.

Als hij de stekker er niet 10 jaar geleden uitgetrokken had, hadden we dat waarschijnlijk 5 jaar later wel gedaan, we waren 180 graden de andere kant op aan het groeien.

Wij vieren feestdagen samen, vangen dochter en zijn 2e leg gewoon bij elkaar op.

Hij doet zijn taak als vader heel goed, zijn andere dochters moeten ook gewoon mee naar een badmintoncompetitie als dat niet anders kan. 10 minuten gesprekken op school is hij gewoon bij ook al woont hij 40 km bij mij vandaan. Er wordt vrijwel dagelijks ge-appt tussen alle gezinsleden van dochter (vader, moeder, stiefmoeder, zusjes) daar hebben we gewoon een groepsapp voor.

Het gaat zo goed juist omdat we niet meer bij elkaar zijn. Juist omdat hij optijd de stekker er uit getrokken heeft en er niet allerlei onderhuidse zaken sluimeren die nog uitgevochten moeten worden.

Ik zie het aan mijn ouders, die hadden 30 jaar eerder moeten scheiden. Ik was blij dat ik met 17 het huis uit kon en op mezelf wonen. Wat een ellende: geen ruzie, geen onvertogen woord viel er maar wat een ijskoude sfeer. Nee, dat is pas fijn opgroeien.

Zo is dat Noet

Zo is dat Noet. Bravo

Ik zei in mijn vorige posts niet, verloochen de kinderen, dat wat je had, de verantwoordelijkheden van de kinderen.

Gescheiden mensen moeten echt oppassen voor rancune en wrok.

aan vrouw van 54, niet dezelfde golflengte

Nou, vrouw van 54:
"Als vrouw heb je OOK t recht om gelukkig te zijn."

Het recht? Als vrouw? Tsjee, deze woorden staan echt ver van me af.
Ja, vrouwen en ook mannen mogen gelukkig zijn, hopelijk lukt dat innerlijk (is er niet teveel ellende van buitenaf en heb je ook genoeg aanleg om regelmatig gelukkig te mogen zijn). Is dat een tegenstelling met een man?
'Recht op' vind ik hier niet zo bij passen.

"Dat recht geven wij vrouwen op als we trouwen/een relatie aangaan en als we moeder worden."

Ehm...'wij vrouwen'? Je spreekt in ieder geval niet voor mij. Mijn geluk zit vooral in mezelf (en ook wel eens mijn ongeluk). Relatie en huwelijk met mijn geliefde is een groot geluk in mijn leven. Het krijgen van mijn kinderen, altijd al een wens, is een intens geluk. (Dat wil niet zeggen dat er wel eens kleine strubbelingen zijn, maar het staat niet in verhouding tot het geluk dat ik moeder ben van mijn zoon en dochter).
Wat vreselijk om zo tegen moeder worden aan te kijken. Je hebt misschien veel pech gehad maar je klinkt ook wel als een slachtoffer die er zelf niets aan heeft kunnen doen, die het allemaal maar overkomen is. En ook nog dat het iets is waarvan je denkt dat dat er nu eenmaal bijhoort als je een vrouw bent.
Nou nee hoor.

"Volhouden en doorgaan betekent doorgaans dat we ons zelf verliezen tot dat we eronder door gaan."
Dat zou kunnen in jouw situatie. Daar kan ik natuurlijk helemaal niet over oordelen, ik weet er niets vanaf. Je hebt vast een heel moeilijke situatie meegemaakt waarin dat speelde. Sterkte alsnog.
Maar nogmaals: het geldt lang niet voor alle relaties/huwelijken. Of voor de meeste vrouwen.

Een latere posting schrijf je: "Zo ruimdenkend is Nederland ook weer niet hoor Alicia. Gros van de bevolking gaat voor huisje boompje beestje en in traditionele vorm."
Hier idem: huis, boom (meerdere bomen zelfs ;-), kinderen. Getrouwd, 2 kinderen. En 'dus' is iemand in zo'n geval niet ruimdenkend?

Eruit halen wat je wilt - egel

Iedereen is vrij om uit alle post eruit te halen wat we willen. Ook jij egel.

Ik zorg in ieder geval goed voor mij zelf :-)

Vast wel

Ik denk vast wel dat het mijn eigen gebrek is dat ik geen 'standaard gezin' met man heb zoals Jippox vrouw van 54 verwijt. Gelukkig zie ik die standaard ook niet (meer) als norm, maar als overblijfsel uit het verleden toen vrouwen nog een man nodig hadden om te kunnen eten. De mannen die ik leuk vindt zijn waarschijnlijk niet het meest geschikte gezinsmateriaal en de mannen die dat wel zijn vind ik niet leuk. Zijn overigens (in mijn omgeving) maar weinig stellen die elkaar na 30 jaar nog echt leuk vinden. De meesten zijn uit gewoonte bij elkaar. Prima als dat voor hen werkt, maar niet voor mij.

Na-huwelijk

Onderzoek lijkt toch uit te wijzen dat het voor de kinderen meestal het prettigst is als de ouders bij elkaar blijven. Ook in een liefdeloos huwelijk.
Waarmee ik niet wil zeggen dat je dus maar in een liefdeloos huwelijk moet blijven hangen. Ik kan me heel goed voorstellen dat je dat niet op kan brengen. Het is een egoistische keuze maar soms is het beter dan het alternatief. Niet voor de kinderen perse maar wel voor je zelf.

De vader van mijn oudste kinderen heeft geen contact meer met zijn kinderen omdat de kinderen (die inmiddels allang volwassen zijn) zelf vinden dat hij hun ook in de steek heeft gelaten. Zij vinden de manier waarop hij met onze relatie is omgegaan dusdanig verkeerd dat het hun het idee geeft dat hij geen seconde aan hun heeft gedacht. Het is een complexe situatie maar er is nu geen contact. Mijn ex en ik hebben heel sporadisch nog contact maar dat is ook alles. Hij heeft nadat we een poos uit elkaar waren redelijk bewust afstand genomen van de kinderen. Later wilde hij dat weer anders maar toen is het niet meer goed gekomen.

Een goed na-huwelijk zou ik ook niet heel veel talent voor hebben weet ik al. Als mijn huidige man en ik ooit uit elkaar zouden gaan dan zou het ongetwijfeld een enorme vechtscheiding worden. Ik vrees dat het dan niet meer echt goed zou komen. De woede en verdriet zouden zo groot zijn dat we dit ongetwijfeld verkeerd zouden gaan inzetten.

Op mijn eerste na-huwelijk ben ik ook niet trots. Dat hadden we allebei ook beter aan kunnen pakken al waren de omstandigheden inderdaad wat lastig.

vesper

Een man nodig om te eten? Nee, maar betekent dat dan, dat kinderen ook geen vader nodig hebben? Goh, nou ja, dan zullen al die onderzoeken die er zijn over kinderen van gescheiden ouders en de problemen die daar vaak spelen (niet altijd nee, zoals er altijd wel uitzonderingen en uitzonderlijke situaties te vinden zijn) wel verzonnen zijn hè.

jaina

Inderdaad. Een goed nauwelijks is natuurlijk fijn, maar ouders die bij elkaar blijven is beter. Uitzonderingen daar gelaten.

nauwelijks?

Nahuwelijk