scheiden of niet

desnoods met vader
ook prima.
mannen kunnen prima met een kind omgaan
wellicht anders in menige vrouwen ogen
maar mannen kunnen ook wel opvoeden
die erkenning mag er ook komen nu langzamerhand
als vrouwen alles blijven ontnemen dan zullen de mannen vaderschap niet kunnen leren.

Vrouwen moeten ook een keer ophouden om te denken dat ze beter zijn in opvoeden en moederschap.

Jippox

"Het is toch inmiddels wel algemeen bekend dat kinderen ALTIJD beter afzijn als ouders bij elkaar blijven tenzij die elkaar echt de tent uitvechten. "
Dat is natuurlijk wel erg gechargeerd. Kinderen die opgroeien met ouders die onverschillig in een liefdeloze relatie naast elkaar leven, komen daar ook niet altijd beter af. Een partner die de ander (subtiel) kleineert, voortdurend de les leest. De ruzies ontstaan niet omdat de andere partner het slikt. Ik kan nog wel meer redenen noemen waarbij geen knallende ruzies zijn maar de relatie ongezond is en geen fijn beeld voor kinderen om mee op te groeien. Waar die kinderen in hun eigen relaties ook last van kunnen krijgen.
Ik vermoed dat je zelf niet gescheiden bent en dat je heel goed weet hoe fout gescheiden stellen dat hebben gedaan. Ik vind scheiden zeker een allerlaatste oplossing. Maar dat wil niet zeggen dat je pas weg kunt als je een asbak naar je hoofd hebt gekregen of elkaar wekelijks de huid helemaal vol scheldt.

Oertijd

Mensen mensen mensen, in de oertijd en tot kort geleden waren de mannen er niet voor vrouwen en kinderen. Hadden die mannen meer vrouwen en kinderen dan huizen.
Toen overleefden de vrouwen en kinderen het ook. Of niet?
We hebben ons door de evolutie en socialisatie gekker en afhankelijker laten maken. Weg is onze eigen kracht en eigen kunnen.

Liefde voelen is niet afhankelijk van waar je bent/woont. Liefde voelen is wat je overbrengt en wat de ander hoort en de tijd die je eraan besteed,
Liefde is hoe je houden van uitlegt en zelf invulling aan geeft.

Vrouwen en mannen gaan dierlijk gedrag vertonen na hun scheiding omdat beiden pijn lijden. Ipv dat op te lossen gaan ze ruziën over de ruggen vvan de kinderen(over geld, nieuwe partner, afspraken niet nakomen enz)
Hier verliest men fatsoen en zelfrespect na hun scheiding. En dan komt de ego om de hoek kijken en de donkere zijde in de mens.

Kinderen krijgen ook de verwarrende signalen van een huwelijk.
Als t huwelijk heilig is dan moeten de gevoelens naar elkaar ook heilig zijn. Dan mag het gevoel in de mens dan ook niet veranderen. Maar alleen maar omdat er kinderen zijn moet jij zelf, jouw partner en jullie kinderen pijn lijden en schikken?

Als je niet bereid bent om je te schikken naar je kinderen, had je er niet aan moeten beginnen.

Polygamie

is in verreweg de meeste culturen een luxe-verschijnsel. Alleen rijke mannen konden vroeger en nu meerdere vrouwen (en bijbehorende kinderen) onderhouden. Ik ben dus benieuwd waar je dat vandaan haalt, van die oertijd toen vrouwen voor zichzelf moesten zorgen (welke tijd precies, en waar?).

Mwah

Ik ben ook wel van de stroming dat je maar 1 leven hebt en moet zorgen dat je het een beetje leuk hebt, zeker ook met je partner. Misschien is de norm, dat 30+ jarige huwelijk, ook wel een beetje uit de tijd. Vrouwen hebben nu geen man meer nodig voor het inkomen dus worden andere dingen belangrijk.
Daarnaast moet je natuurlijk goed voor je kinderen zorgen maar dat hoeft niet per se in een 'liefdesrelatie' met de andere ouder.

bovendien

Is de oertijd al duizenden jaren geleden. We lopen ook niet meer in berenvellen rond en nomaden zijn we ook niet meer. Of pleit je nu voor het thuishouden van schoolgaande kinderen? In de oertijd was immers ook geen school. Of AOW. Of gezondheidszorg.

Soms

Je kan gaan scheiden voor je eigen geluk. Dat gebeurde hier, mijn man "koos voor zichzelf" en werd inderdaad gelukkig met een andere vrouw en ander gezin. Dat zijn gezin, dat achterbleef nooit meer echt gelukkig werd en zijn ouders er tot op heden ook verdriet van hebben, dat is jammer dan. Men zegt "je bent verantwoordelijk voor je eigen geluk", oké maar als dat "geluk" niet meer terug wil komen? Hoe hard je er ook voor werkt en je best voor doet? Dan val je in de categorie losers. En dan begrijpt ineens de hele wereld waarom hij zijn geluk elders zocht en voelt hij zich nog geweldiger want tsja, bij zo'n vrouw had hij niet kunnen blijven, toch?

Inderdaad

Ik heb een collega wier man haar heeft verlaten voor een ander. Ook de kinderen willen geen contact meer met hun vader omdat hij het hele gezin heeft bedrogen. Het is triest voor haar maar tenenkrommend om te horen hoe zij alle schuld van die scheiding bij hem legt, en de kinderen tegen hem opzet. Dat laatste ontkent ze, want ze is serieus van mening dat hij hen ook heeft bedrogen. Het was overigens al jaren een rothuwelijk dus ik begrijp de man wel.

Versper

'Het was overigens al jaren een rothuwelijk dus ik begrijp de man wel.'

En jij vindt overduidelijk dat dat de schuld was van die vrouw.

Andersom

Hoe kan het dat jouw ex zo'n groot aandeel vormde in jouw geluk? Denk je dat je dat niet uit jezelf en je dierbaren kunt halen?

Alicia

Zeker niet! Hij heeft het natuurlijk fout aangepakt door vreemd te gaan. Maar zij was al jaren niet gelukkig met die man (en hij niet met haar dus). Ik vind het wel fout zoals zij de slachtofferrol op zich neemt. Zelfs nu ze al een tijd gelukkig is met een andere man.

Vesper

"Hoe kan het dat jouw ex zo'n groot aandeel vormde in jouw geluk?"

Dat heeft te maken met het feit dat ik dacht eindelijk de liefde van mijn leven gevonden te hebben en achterover ging leunen. Het was niet alleen zijn schuld. Er zit een verhaal achter maar dat wil ik liever niet delen.

Het geluk uit mezelf en dierbaren halen? Dat zou natuurlijk wel moeten maar dat is er nog niet, ik ben alle vertrouwen in mezelf verloren.
Ik kan mijn ex niet kwalijk nemen dat hij niets meer voor mij voelde maar de impact is groot en erg verwoestend.
Ik weet wel dat ik veel leuke kanten had en hoop dat deze snel weer spontaan tevoorschijn komen. Ik wil niet in de slachtofferrol (stom modewoord) blijven hangen dus ik doe mezelf wel beter voor maar het is allemaal erg geforceerd.

Andersom

Dat zijn fasen. Het kan weer beter worden, maar het gaat niet altijd vanzelf of zo snel als je zou willen. Ik hoop dat je lieve vriendinnen/familie om je heen hebt en schroom anders niet naar een psycholoog te gaan.

Vesper Lynd

Triest verhaal van je collega. Ook voor die ex-man. Want die man heeft zijn vrouw bedrogen maar niet zijn gezin. Ik vind het echt niet kunnen dat sommige vrouwen (misschien ook mannen, maar ik ken in deze vooral vrouwen) hun frustraties over de rug van de kinderen uitspelen.

Gezin bedrogen

Nou, ik vind daar wel een kern van waarheid inzitten hoor. Zo voel ik het ook. De kinderen hebben recht op een intact gezin, daar horen beide ouders zich voor in te zetten.
Zo'n situatie als hierboven, waarin de man kiest 'voor zijn eigen geluk', sorry hoor, maar dat vind ik dus ongelooflijk egoistisch. Het kan best zo zijn dat het ergens anders bij nader inzien toch beter is (het groene gras bij de buren) maar dan nog vind ik dat je het je kinderen niet aan kan doen om daar dan op dat moment voor te kiezen. Ooit vond je deze vrouw goed genoeg om kinderen mee te krijgen, blijf daar dan ook bij tot die kinderen zelfstandig zijn. En ik zeg dat echt niet alleen maar omdat ikzelf in een vergelijkbare situatie zit.
En als het huwelijk al jaren slecht is, er is door beide partners aan gewerkt, of er spelen problemen als verslavingen of iets dergelijks mee, okee, dan kan het soms toch beter zijn om uit elkaar te gaan, ook voor de kinderen. Maar voor ervoor kiezen om zelf iets beter af te zijn en daarvoor het geluk en welbevinden van je kinderen opofferen, nee, dat doe je gewoon niet.
Het is tegenwoordig heel ouderwets, maar mensen zouden hun zegeningen weer eens moeten leren tellen.

Andersom

Ik snap hoe je je voelt. Het kost mij ook veel moeite om te accepteren dat ik blijkbaar niet goed of leuk genoeg ben voor deze man. Het is verdomd lastig om positief naar jezelf te (blijven) kijken als degene van wie zielsveel houdt dat niet van jou doet. Als je zelf denkt 100 te gaan worden samen ineens te horen te krijgen dat het van hem helemaal niet meer hoeft, dat hij liever alleen is dan met jou, dat hij liever zijn kinderen nog maar de helft tijd ziet dan met jou samen te blijven, dat breekt al het zelfvertrouwen dat je hebt in een waanzinnig tempo en tot de grond toe af.
Ik wens je heel veel sterkte. En ik hoop dat je heel snel weer in jezelf kunt gaan geloven. Heb je daar professionele hulp bij gezocht? Want sommige dalen zijn te diep om op eigen kracht uit te komen...

Pennestreek

100% mee eens. Echt.

Maar dan nog is het ergste dat je kunt doen de strijd over de rug van de kinderen uitvechten. Je kunt vinden dat je kinderen ook bedrogen zijn, maar je helpt ze niet met ze dat onder de neus te wrijven. Zij hebben gewoon recht op hun eigen band met hun vader en moeder.

Niet zo simpel

Het gaat niet zo simpel over wat groener gras. Meestal is er gewoon echt iets fundamenteel mis en komt dat pas echt naar boven als een van de partners verliefd wordt op een ander. En als je dan echt tot in het diepst van je hart niet met je partner wilt samen blijven... Een scheiding is niet zo schadelijk als ouders zich gewoon als betrokken ouders blijven gedragen en elkaar steunen en waarderen.

Vesper en Ginny, eens

Ginny, tuurlijk, je hoort zoiets niet over de ruggen van je kinderen uit te vechten. Maar mijn kinderen hebben ook een gevoel van bedrogen zijn. Zij dachten dat ze een stel liefhebbende ouders hadden, en een veilig en stabiel thuis. En daarin zijn ze wel degelijk bedrogen door man, die al die tijd niet heeft aangegeven dat hij twijfels had maar mooi weer bleef spelen. Niet alleen tegenover mij, maar ook tegenover hen, dus. Ik zal dat nooit op die manier tegen ze zeggen, maar ik ze weten wel dat dit niet mijn keus is, dat ik het heel graag anders had gezien en dat het echt hun vaders keus is om niet voor de relatie te vechten maar weg te lopen. En ik ga ze niet wijsmaken dat het anders in elkaar zit.
Vesper, ja, ook bij ons is/was er iets fundamenteel mis. Maar ik vind dat je de verplichting hebt, zeker als er pubers in het spel zijn die dit proces heel bewust meemaken, om te vechten voor je relatie. En niet te kiezen voor de relatief makkelijke weg. Want dat is het, als je namelijk aan de relatie werkt betekent dat ook een confrontatie met jezelf en je gebreken, tekortkomingen en minder fraaie kanten en bij een scheiding kun je fijn naar de ander blijven kijken en daar de 'schuld' neerleggen. Ik vind dat je daarmee een verkeerd voorbeeld geeft aan je kinderen.

Maar goed, dit is natuurlijk allemaal helemaal geen bijdrage aan het draadje van ts, dus laten we deze discussie (hier) maar niet verder voeren.
Terug naar het onderwerp.

Nog even ander onderwerp

Ja, en soms is er iets fundamenteels mis met zo'n man. Mijn ex is nu aan zijn derde langdurige relatie bezig met hetzelfde type vrouw. Wel leuke dames overigens Ik verdenk hem er van dat hij overal wat bijleert en zichzelf transformeert tot de ideale man, in ieder geval in de ogen van zijn nieuwe partner en zichzelf. Hij ruilt in, zelfs de kinderen.
En nee, hij heeft zijn kinderen niet bedrogen en zijn kinderen niet verlaten maar ziet ze nu wel maar een weekend per 2 weken en is 60km verder gaan wonen, zijn keuze....
De kinderen kunnen het nog niet goed verwoorden maar ze vinden het moeilijk dat hun vader de kinderen van zijn vriendin wel iedere dag ziet en daarmee bijvoorbeeld wel naar de Efteling en naar sportclubs gaat. En ze zien om zich heen hoe het er bij andere gezinnen aan toe gaat en ik denk dat dat gevoel wel dicht bij het gevoel bedrogen ligt.
Natuurlijk vecht je het niet uit over de ruggen van de kinderen en probeer je het zo goed mogelijk op te vangen maar dat ze er verdriet en last van hebben dat is bijna niet te voorkomen.
Het komt niet alleen door toedoen van hun vader maar ook omdat ik problemen en verdriet van zijn vertrek heb en dat drukt zwaar op mij.

Dat is anders

Die man onttrekt zich aan de verantwoordelijkheden van het ouderschap. Dat is erger dan 'alleen maar' bij je partner weg gaan.

On topic

Om de initiële vraag te beantwoorden. Ik vind dus niet dat je jarenlang in een slechte of amper bestaande relatie moet blijven zitten. Brave Hendrik kan wel vinden dat het gras elders niet groener is, maar je relatie moet wel bijdragen in je 'geluk' en niet een negatieve factor zijn. Natuurlijk moet je na de scheiding wel je verantwoordelijkheid blijven nemen als ouder, gezamenlijke zorg en normaal met elkaar omgaan.

Anders om gaan met emoties

Het is daarom denk ik goed om realistisch te blijven, om te blijven zoeken naar haalbare en realistische oplossingen, omgangs vormen en aannemelijk uitleg aan kinderen te geven.

Vesper

Natuurlijk moet een relatie bijdragen aan je geluk. Bij mij deed hij dat zeer zeker. Wiens belangen moeten dan in zo'n geval zwaarder wegen? Die van kinderen plus echtgenote, die er dus met/na een scheiding op inleverren qua geluk, of die van de man die dènkt dat hij op een anderer manier gelukkiger kan worden?