Scheiden of blijven???

Naïef

Ja misschien wel heel erg naïef. De eerste stap zal ik zoals altijd moeten zetten.

As maandag eerste gesprek bij een maatschappelijk werker. Hoop dat deze me opweg kan helpen.
Weet diep van binnen ook wel dat ik het moet zeggen. Maar ben gewoon bang voor zijn rekening. En die zal ik sowieso moeten incasseren, maar tot nu toe sla ik elke keer dicht als hij boos word.

Verantwoordelijkheid nemen

Zoals ik het lees doe je er alles aan om geen verantwoordelijkheid te nemen voor de stappen die je zelf wil zetten. Je legt het bij je man neer (ik ben bang voor hem, ik ben bang dat hij boos wordt, ik hoop dat hij inziet dat scheiden goed is). Of bij maatschappelijk werk nu. Of je begint over je dochter.
Je zegt A., maar je neemt vervolgens geen enkele verantwoordelijkheid voor die uitspraak. De maand 'aankijken' is inderdaad verdoezelend, want je geeft de relatie simpelweg geen kans meer, daar ben je al uit. Alleen: je durft zelf de verantwoordelijkheid daarvoor niet te nemen. Vervolgens maak je jezelf tot slachtoffer: moet ik dan weer de eerste stap nemen, zoals altijd...... Wie denk je dat er dan jouw eigen leven moet leiden en jouw beslissingen moet nemen?
'Niet dat je man er veel aan doet, tenminste, dat is wat je er zelf over verteld.' In elk geval heeft hij één poging gedaan voor meer lichamelijke toenadering, maar dat wilde Jessie niet.

Laat de maand de maand zijn. Schrijf ondertussen op wat je bedacht hebt, je hebt eerder al een brief geschreven, maar wellicht kun je dat nu aanvullen met de redenen waarom je tot deze beslissing bent gekomen; en ook waar je waardering voor hem is en waar dus je pijn zit. Maar wel iets waarmee je duidelijk maakt wat jouw beslissing is.

Er samen uitkomen wil niet zeggen dat hij dezelfde beslissing moet gaan nemen, wel dat hij ervan doordrongen raakt dat er geen andere weg meer is. Accepteren zonder instemming, zoiets. En ja, daar kunnen emoties bijkomen, zoals boosheid en/of verdriet. Dat zul jij moeten accepteren.

Daarna kun je samen gaan praten over hoe jullie samen hier uit komen.

De belangrijkste vraag is altijd: wie gaat waar wonen? Je zult daar vervolgens voor jezelf stappen in moeten gaan zetten. Je gaat ervan uit dat hij in de woning blijft, dat betekent dat jij je op de woningmarkt moet gaan begeven. Is het realistisch om een woning te zoeken waarin je met twee personen (je dochter en jij) gaat wonen? Voor hoeveel jaren? Hoeveel jaren denk je dat die zoektocht duurt? Mijn observatie is dat er meer aanbod is in 1-persons studio's dan in appartementen met 2 slaapkamers, en dat er nog minder aanbod is in complete woonhuizen.

De tweede vraag is altijd: hoe bekostig je je eigen leven? Begin niet meteen over bedragen, maar maak eerst afspraken over het proces: hoe komen we tot bepaalde bedragen? Zelf uitzoeken of toch via een advocaat/mediator?

Dan is er de boedelscheiding. Ook daarover moet je afspraken maken over het proces. Hoe gaan we het verdelen. Mijn advies is altijd het advies dat ik kreeg: degene die de woning verlaat mag als eerste kiezen.

En dan is er nog het ouderschapsplan dat jullie samen moeten opstellen.

Kun je dit alles samen doen, of gaan jullie samen naar een advocaat/mediator met ervaring in scheidingsprocessen? Dat zal voor een deel samenhangen met de wijze waarop jullie samen het overleg aankunnen. Als je je zo afhankelijk opstelt zoals je dat nu doet, dan zou ik voor de advocaat kiezen, ook al kost dat veel geld. op dit moment stel je je zodanig op, dat hij ervoor moet zorgen dat het voor jou allemaal goed komt. Dat is geen goede insteek. Hopelijk laat de advocaat/mediator dan ook zien waar jouw verantwoordelijkheid ligt, zodat je niet alles op laat knappen door je man.

Tsjor

Tsjor

Wat Tsjor hierboven zegt, dat slaat denk ik de spijker op de kop.

Alleen “Daarna kun je samen gaan praten over hoe jullie samen hier uit komen", dat gaat volgens mij niet werken. Als je nú al niet kan praten, tijdens de relatie, dan is dat tijdens een scheidingsproces helemaal hopeloos natuurlijk.

Dus, ga aan jezelf werken, wordt onafhankelijker van wat je man vindt of (niet) zegt.
Wat was het dat je ooit met hem een relatie aanging? Wat gaf hij jou dat je niet in jezelf kon vinden? Wat zoek je nu dat je niet injezelf kan vinden? En tuurlijk kan je man een hork zijn die het allemaal wel best vind en waar je beter bij weg kan gaan, maar nu ontleen je kracht uit je nieuwe vlam. Dat lijkt me niet handig.

Niet op voorhand

'Alleen “Daarna kun je samen gaan praten over hoe jullie samen hier uit komen", dat gaat volgens mij niet werken. Als je nú al niet kan praten, tijdens de relatie, dan is dat tijdens een scheidingsproces helemaal hopeloos natuurlijk.'
Ik zou dat niet op voorhand zeggen. Geen prater wordt dan ook geen prater, maar er zullen wel samen stappen gezet moeten worden. Voorstellen voorleggen: zullen we dit of dat; die kunnen met weinig woorden beantwoord worden. Als dat is: 'wat jij wil' dan kan het antwoord zijn: 'ik wil'. In plaats van verontwaardiging over dat iemand niet praat.

Tsjor

Elledoris

'Alleen “Daarna kun je samen gaan praten over hoe jullie samen hier uit komen", dat gaat volgens mij niet werken. Als je nú al niet kan praten, tijdens de relatie, dan is dat tijdens een scheidingsproces helemaal hopeloos natuurlijk.'

Praten over je gevoelens tijdens een relatiecrisis is heel wat anders dan praten over praktische zaken zoals een omgangsregeling. Bovendien, Jessie zal wel moeten. Of wou ze dat afschuiven op haar dochter en een maatschappelijk werkster? Ze zal verantwoordelijkheid moeten nemen voor haar leven en haar keuzes. En daar hoort overleg over de scheiding toch echt bij.

Dit ook

Je opperde een aantal posts terug al ook dit, Jessie: "Iemand tips over wat ik moet regelen, waar beginnen??
Of kan ik beter een nieuw draadje beginnen hiervoor? Zo ja waar?"

Iedereen kan je allerlei tips geven, er zijn veel mensen met ervaring, velen die een scheiding doorgemaakt hebben. En je kan er zoveel nieuwe draadjes over beginnen als je wil, je zal het uiteindelijk toch hardop ter tafel moeten brengen bij je man. Dat kan niemand anders voor jou doen.

Ik vroeg het ook al eerder, wat had je gedaan als er op dit moment géén andere liefde in je leven was? Was je dan toch na gaan denken over scheiden, of had je alles dan gelaten voor hoe de relatie al altijd was? Nu wil iemand (Je nieuwe vlam) immers dat je een besluit gaat nemen, dus wat wil je zélf? Wil je zelf die verantwoordelijkheid nemen, de verantwoordelijkheid voor je eigen leven, je eigen geluk? Want echt, dat kun je alleen zelf doen. Als je iets wil veranderen, zul je altijd zelf het begin moeten maken door de eerste stap te zetten.

Volgende stap

Ik begrijp heel goed dat ik zelf dingen in beweging moet zetten. En kruip niet in een slachtofferrol, het mijn keuze om te scheiden.

En ja ik zou ook scheiden zonder nieuwe vlam. Het is niet de eerste keer dat ik erover nadenk. Als ik terug denk had ik de vorige keer de knoop al door moeten hakken, maar was er toen van overtuigd dat ik hem nodig had, het niet alleen zou kunnen. Ondertussen aan mijn zelfvertrouwen en zelfbeeld gewerkt. Denk er nu al meer dan 1 jaar weer overna en deze nieuwe vlam kwam in maart van dit jaar pas in beeld. Ken hem al wel langer maar vanaf die tijd zijn er meer gevoelens losgekomen.

Praktische zaken heb ik over nagedacht. In mij huwelijk heb ik altijd alles geregeld, van verzekeringen, bankieren,
belastingaangifte etc.. We hebben nu een koopwoning, als mijn man mij uit zou kopen of dat het huis verkocht wordt is nog een vraag. Daar zullen we het over moeten hebben. Financieel kan ik mezelf redden, zal dan ook een nieuwe woning kopen. Wellicht tijdelijk iets huren als dat nodig is.

We zullen inderdaad moeten overleggen en praten over de zaken die geregeld moeten worden. Maar omdat ik altijd alles heb geregeld ben ik bang dat hij achterover gaat leunen.

Ben bang voor reactie, in het verleden heeft hij zijn emoties niet altijd onder controle gehad. Fysiek heeft hij me niet aangeraakt, maar er zijn al wel wat spullen gesneuveld of vernield.

Ja, en dan

sneuvelt er een stoel, of de TV. So what? Zolang hij jou maar niks doet. Of je dochter.

Ik ben een beetje op het verkeerde been gezet door je eerdere berichten, maar goed, blijven blijkt dus geen optie. Dan de praktische aanpak. Als je bang bent dat hij dingen stuk maakt dan zou ik in een koffer/tas alle spullen die voor jou van waarde zijn verzamelen en die onderbrengen bij familie of een vriendin. En verder zijn spullen maar spullen.
Zoek online naar een voorbeeld echtscheidingsconvenant en vul dat voor jezelf in. Dan krijg je al een beetje een gevoel voor hoe jij dingen zou willen regelen. Dat is fijn als het proces bij de mediator gaat starten.
Ik zou zelf die maand niet uitzitten. Vind dat niet eerlijk tegenover je man en bovendien zit je nu tegen dat Moment Van De Waarheid aan te hikken. Doe het gewoon vanavond. Zeg tegen hem dat je het niet meer goed ziet komen. Dat je wil scheiden. Laat dat een paar dagen bezinken. En dan ga je het gesprek aan over hoe het te regelen. Idealiter zoeken jullie samen een mediator uit. Om het proces te vergemakkelijken kun je kijken wat je het prettigst vindt. Iemand uit de buurt, iemand die je via via kent als goede mediator, iemand die verstand heeft van een bepaald iets (bijvoorbeeld erfenissen). Ben je in gemeenschap van goederen getrouwd dan is het zakelijke deel niet heel ingewikkeld. Ieder de helft. Bij huwelijks voorwaarden is het wat ingewikkelder, dan is iemand met juridische kennis handig.
Wij hebben gekozen voor een mediator die verbonden is aan een grote organisatie, waar specialistische kennis voorhanden was over eigen bedrijven en dergelijke (bij ons van toepassing). Samen hebben wij op internet een lijstje samengesteld, daar hebben we een shortlist van 3 van gemaakt en met die 3 hebben we allemaal een intakegesprek gehad en op basis daarvan onze keuze gemaakt. Dat is naar mijn idee heel belangrijk, dat je het samen eens bent over de basis.
Sterkte en succes.

Pennestreek

toch even: ik zou juist niet teveel nu al zelf gaan uitzoeken (informatie verzamelen kan altijd) en beslissen. Dat komt allemaal nog wel. Die maand gaat ook voorbij. En Jessie kan waarschijnlijk goed aangeven wat voor proces ze in die maand heeft doorgemaakt, al is het maar aan de hand van dit draadje.
Uit je verdere beschrijving blijkt, dat je zelf ook samen gekozen hebt voor.... etc.
Dat samen een keuze maken voor het proces (waarbij het best kan zijn dat de een meer ideeën heeft dan de ander, of meer informatie, of sneller dor wil pakken) is belangrijk, belangrijker nog dan de uitkomst.
En verder zou ik me niet laten leiden door de angst voor die uitbarsting, waarin een stoel (of een compleet servies) sneuvelt. Als het je echt belemmert moet je zorgen dat er een tas klaar staat met daarin de meest noodzakelijke spullen voor 1 nacht en dat je een adres hebt waar je naartoe kunt vluchten. Maar het is een beetje flauw om dat nu als argument aan te gaan voeren, waarom je niets doet. Mensen hebben emoties, omdat ze ergens om geven. Jouw man geeft om jou en waarschijnlijk ook om de kinderen. Het zou verbazingwekkender zijn als zijn reactie op jouw echtscheidingsverlangen zou zijn: oh, dat is vervelend. Of: dat komt goed uit, ik ook.

Tsjor

Tsjor

Ik heb het woord beslissen niet gebruikt. Je kunt bij een scheiding sowieso niet heel veel dingen in je eentje beslissen lijkt mij. Je kunt je wel goed voorbereiden door kennis op te doen. Als je zelf weet welke kant je op wil en wat de mogelijkheden zijn hoef je je niet te laten leiden door de ander. Lijkt me in het geval van Jessie extra belangrijk.

Voorbereiden

Dat ik niet alleen dingen kan beslissen lijkt me logisch.
Maar wil me wel goed voorbereiden. Zodat ik me niet last leiden door wat hij wil. Maar voor mezelf opkom, voor wat ik wil.
Dit voor mij inderdaad belangrijk.

Kan bij mijn ouders terecht mocht het echt uit de hand lopen. Heb dus wel een plek waar ik heen zou kunnen.
Heb het er gisteren met mijn vader overgehad. Was niet de eerste keer dat ik er met hem over gesproken heb. Hij zei kies voor je eigen geluk, denk aan jezelf aan wat hij wil.
Gelijk daarna zegt hij, denk he echt dat je gelukkig wordt als je uitelkaar gaat. Kijk eens wat je opgeeft. Heb hem aangegeven dat ik van een mooi huis etc niet gelukkig wordt.

Eens met Pennestreek

'Ben bang voor reactie, in het verleden heeft hij zijn emoties niet altijd onder controle gehad. Fysiek heeft hij me niet aangeraakt, maar er zijn al wel wat spullen gesneuveld of vernield.'

Sommige mensen reageren zo als ze erg boos zijn. Slaan met hun vuist tegen de muur (en zien dan tot hun verbazing dat er een gat in zit, bleek het net dat ene gipsplaten wandje te zijn). Gooien met servies (daar was mijn moeder goed in). Dat is niet goed, maar echt niet het einde van de wereld. Maak het niet groter dan het is.

Zeg hem dat jij niet gelukkig bent, dat je wilt scheiden, en dat je graag wilt zorgen dat jullie hier allemaal zo goed mogelijk doorheen komen. Geen verwijten, geen jij-doet-altijd of jij-doet-nooit-eens, geen 'onze dochter vindt ook'. Gewoon rustig en eerlijk vertellen hoe je er in staat. En dan later, als het bij hem wat ingedaald, ga je praten over het vervolg.

ElenaH

Moet het maar laten gebeuren en het zijn inderdaad maar spullen. Het is alleen dat ik in die situaties dan dichtklap, en dat wil ik voorkomen.

Dat verwijten uiten heb ik tot nu toe ook niet gedaan.
Heb het bij mezelf gehouden. Hoe ik me voel, wat het met me doet. Hij gooit met verwijten en ben daar tot nu toe niet tegen in gegaan. Wil niet in z'n discussie terecht komen. Daar wordt niemand beter van.

Jessie

'Het is alleen dat ik in die situaties dan dichtklap, en dat wil ik voorkomen.'

Dat snap ik. Misschien kun je voor jezelf één of twee zinnetjes bedenken die je kunt inzetten als je dichtklapt. Iets van 'ik snap dat je dit vervelend vindt (of zoiets), maar ik vind het echt beter om te scheiden'. Een soort mantra die je richting hem kunt herhalen als hij met verwijten komt of boos wordt.

Hier staan wat tips:
https://nieuwestap.nl/tips-om-op-een-respectvolle-wijze-te-melden-ik-wil-scheiden/

Sterkte in ieder geval.

Of de escaleer

Waarom ga je niet even naar je ouders. Dan kunnen jullie beiden even op adem komen.
Hij krijgt dan ook de info die hij aankan, vraagt hij niet verder, is het ook goed. Vraagt hij wel verder dan geef je aan ernstig te twijfelen.
Bij je ouders kun je alles uitzoeken en contact afstandelijk houden als dat nodig blijkt. Je kunt ook een hoop telefonisch regelen. En aangeven dat je ophangt als hij weinig constructief of agressief reageert .
Zo krijgt hij ook de ruimte om eea te verwerken, op zijn tempo.

Bij ouders in

Mijn ouders wonen schuintegenover ons. Zie het echt als noodoplossing om daar bij in te trekken. Zij hebben niet veel ruimte.

Weet niet hoe anderen dat hebben gedaan maar zou het liefst nog een tijdje in ons eigen huis wonen. Andere slaapkamer dat zeker. Maar om dingen uit te zoeken en bij onze dochter te zijn.
Zou wel gelijk willen kijken naar tijdelijke woonruimte bv chalet ofzo. Maar praktische vraag hoe zit dat dan met de kosten?

Scheiden is duur

Niet alleen de kosten voor de mediator, maar inderdaad de extra woonlasten komen er ook bij. Plus, na de scheiding moet je met hetzelfde geld 2 huishoudens draaiende houden. Dus hoe dan ook ga je er financieel op achteruit. Goed om je dat van tevoren te realiseren.

Je hoeft toch niet bij je ouders ‘in te trekken’? De suggesties waren om daar even te verblijven, in het geval je man gewelddadig wordt. Ik zou in dat geval je dochter zeker meenemen trouwens! Maar het was dus bedoeld om je man even te laten afkoelen, niet om daar direct te gaan wonen.

Een chalet kan een tijdelijke oplossing zijn, maar ik zou meteen voor een definitieve oplossing gaan. Daarvoor moet je helder hebben wat je financiële situatie zal zijn na de scheiding. Hebben jullie een koophuis? Dan moet je man jou uitkopen als hij er blijft wonen. Wellicht is er overwaarde, dan heb je een startkapitaal om een eigen huis te kopen. Maar dat hangt dus van een heleboel zaken af, valt niet algemeen iets over te zeggen. Ik zou niet van alles al gaan organiseren voordat je je man verteld hebt dat je wil scheiden. Ik zou me daardoor enorm verraden voelen. Ik hoop voor jullie dat het een gezamenlijk proces kan worden. Dus begin met de boodschap dat je wil scheiden. En ga dan samen uitzoeken hoe jullie dat willen en gaan doen. Hou voor ogen dat je allebei na de scheiding verder moet, dus ‘het onderste uit de kan willen’ of ‘hem het vel over de neus halen’: niet doen.

Als je je man niet vertrouwt, en jullie hebben een en/of rekening, dan zou ik dat wel alvast gaan regelen. Open een eigen bankrekening en zorg dat daar jouw salaris op gestort wordt. En is er spaargeld, maak dan printscreens in tweevoud van alle rekeningen. Zet daar allebei een handtekening onder en de datum. Zodat tzt helder is wat jullie financiële situatie was op de dag van de scheidingsmelding. Je man zal de eerste niet zijn die het spaargeld wegsluist op het moment dat hij hoort dat jij wil scheiden.

Je zult ook een regeling moeten treffen voor je dochter. Ze heeft recht op tijd met haar beide ouders. Dus ook met haar vader. Ook al is hij niet de ideale vader. Ook als ze zelf niet zou willen. Er is geen rechter die akkoord gaat met een scheiding waarbij het kind geen contact meer heeft met een van de ouders. Maar afspraken over een meisje van 16 zijn natuurlijk vooral theoretisch. Zeker als jullie bij elkaar in de buurt blijven wonen, dan kan ze zelf heen en weer wanneer ze dat wil. Dus vraag gerust naar haar mening, maar jullie als ouders bepalen wat er in het convenant komt.

Succes.

Pennrstreek

Bedankt voor je reactie (s).

Zou inderdaad best voor aantal nachten daar kunnen logeren, ook samen met onze dochter.

Wil op voorhand ook nog niks regelen. Wij hebben een eigen huis. Hij zou mij waarschijnlijk uit kunnen kopen en met dat bedrag heb ik inderdaad een startkapitaal. Masr dat is ook het geval wanneer het huis verkocht moet worden.
Op het moment dat hij er wil blijven wonen. Heb ik al wel nagedacht als hij het niet helemaal rond kan krijgen zou ik hem best tegemoet willen komen. Zodat hij in ons huis kan blijven en onze dochter haar eigen kamer kan houden.
Zelf een andere woning kopen zal vast niet zo makkelijk gaan, ivm de huidige markt. Daarom dacht ik aan een chalet. Als tussen oplossing.
Ik ben me er zeker van bewust ik financieel in moet leveren.

Het is de bedoeling dat ik in de buurt blijf wonen. Vind het ook belangrijk dat onze dochter haar vader ziet. Zal daar dan ook niet tussen gaan zitten, maar stimuleren. Net zoals ik dat eigenlijk altijd heb gedaan door ze tijd samen door te laten brengen. Moet zeggen hoe ouder ze wordt, hoe lastiger dat ook is.

Jessie

'Net zoals ik dat eigenlijk altijd heb gedaan door ze tijd samen door te laten brengen. '

Ik zal wel op het verkeerde aanslaan, maar hier krijg ik de kriebels van. Je lijkt jezelf toch wat te presenteren als heilige die zo te lijden heeft. Hoezo heb jij ze samen tijd door láten brengen? Jouw dochter is niet jouw eigendom, haar vader woont gewoon bij jullie en neemt, net als je dochter, deel aan het gezinsleven.

ElenaH

De band tussen hen is nooit hecht geweest en ik vind dat wel belangrijk. Daarom bam in schoolvakanties niet zelf altijd helemaal vrij maar wilde ik dat hij ook een dag vrij bam om met z'n tweeën te zijn. Dat soort dingen bedoel ik.
Ik ben zeker geen heilige.

Agressie

Ja, en dan sneuvelt er een stoel, of de TV. So what? Zolang hij jou maar niks doet. Of je dochter.“

Ik vind dat je hier veel te gemakkelijk over doet Pennestreek. Een continue sfeer van agressie en dreiging, van wat hij zou kunnen gaan doen, is enorm stressvol en tast je beoordelingsvermogen en daadkracht flink aan. Ik weet niet hoe ‘groot’ dit is in jouw leven Jessie maar kan het hiermee te maken hebben dat je zo besluiteloos bent? Ga hierover praten met mensen. Hoe ziet die agressie eruit? Waar ben je bang voor? Hoe kun je begrenzen? Jezelf en je dochter afschermen? Dit zijn serieus te nemen zaken. Iemand die agressie gebruikt, beperkt je vrijheid, intimideert je en vervormt de werkelijkheid. Je zult je eigen werkelijkheid weer moeten optrekken ondanks je angst en de continu aanwezige spanning van wat er zou kunnen gebeuren als jij iets doet of zegt wat hem boos maakt. Als je echt wil doorzetten met die scheiding is het niet te voorkomen dat je dingen doet en zegt die hem kunnen triggeren. Je kunt niet eindeloos doordenken over hoe je het zult doen, zeggen zodat hij niet boos wordt. Dat ligt niet binnen jouw macht. Je zult strategisch moeten handelen, de triggers zoveel mogelijk vermijden, zo weinig mogelijk ruimte laten voor agressie en vooraf bedenken wat je doet als hij agressief wordt. Je zult de angst moeten omzetten in daadkracht. Dat begint met een duidelijke boodschap aan jezelf: Nee, ik wil het niet meer en ik ga mijn ruimte innemen.

Jo Hanna

'Een continue sfeer van agressie en dreiging, van wat hij zou kunnen gaan doen, is enorm stressvol en tast je beoordelingsvermogen en daadkracht flink aan. '

Maar dat is toch helemaal niet wat Jessie beschrijft? Er is een keer een stoel gesneuveld, maar hij heeft haar of haar dochter nooit wat aangedaan. Dus waarom zou je dan doen alsof er sprake is van huiselijk geweld?

Jo Hanna

Ik probeer het juist in perspectief te plaatsen. Jessie laat zich enorm leiden door de angst. Maar op basis van wat ze hier schrijft lijkt mij dat ze die angst te groot laat worden/heeft laten worden. En juist daardoor laat ze zich beperken.
De mens lijdt dikwijls het meest door het lijden dat hij vreest.

Ik kan haar niet helemaal volgen. Ze beschrijft zichzelf als gegroeid, zelfverzekerder geworden. Maar hierin dus blijkbaar (nog) niet. Ik probeer haar over die drempel heen te helpen. Omdat ik het gevoel heb dat die vooral in haar hoofd zit. En ik geef haar wat actiepunten, want in de actiestand genereer je vanzelf energie en kracht. Waar de passieve stand energie en kracht kost.
Bovendien, ik denk dat het weleens zo zou kunnen zijn dat zolang Jessie onzekerheid uitstraalt, haar man middels zijn agressie zal proberen de boel te houden zoals ie is. Ze zal voor zichzelf op moeten leren komen. Dat ze zelfstandig is laat ze al zien doordat ze financieel en zakelijk voor zichzelf kan zorgen. Die lijn moet ze doortrekken.

Dus Jessie, zoals ik al zei, neem de nodige voorzorgsmaatregelen (vertel je ouders dat je het gesprek met je man aangaat en zorg dat ze thuis zijn zodat je daar terecht kan; zorg dat dingen die voor jou van waarde zijn veilig zijn; zorg dat je dochter er niet is; regel een eigen bankrekening; leg vast hoe jullie financiële situatie nu is) en ga je man vertellen dat je wil scheiden. Ga stappen zetten.

en vraag hem

Of hij zo goed zou willen zijn in het belang van zijn dochter om het huis hetzij tijdelijk, te verlaten. Ik vind het altijd zo vreemd om maar uit te gaan van dat de vrouw met kind notabene moet vertrekken.

Juf Ank

Misschien wil de dochter wel bij haar vader blijven wonen. Ik vind het altijd zo vreemd om maar uit te gaan van dat kinderen bij hun moeder gaan wonen. Dat wil TS wel, maar zij is maar 1 partij van de 3.