U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Scheiden of blijven???
De vraag die me al tijden bezig houdt. Scheiden of blijven? Deze vraag houd me al ruim een jaar bezig.
In het begin subtiel aangegeven dat ik me niet meer gelukkig voel, de boodschap kwam niet aan. Diverse keren geprobeerd het gesprek aan te gaan. Mijn man is geen prater en verder dan dat hij op z'n moment veel op mij aan te merken heeft komt hij niet.
Hij vraagt wel wat hij verkeerd doet, het is het gevoel dat ik mis. Het gevoel van waardering, respect en je geliefd te voelen mis is.
Ben ondertussen zelf verliefd geworden op een andere man en de gevoelens zijn wederzijds. Hij zou graag een leven met mij opbouwen. Een deel van mij wil dat ook.
Wil mijn huwelijk van 17 jaar niet zomaar opgeven. Heb een brief aan mijn man geschreven mijn gevoelens bloot gelegd. Er kwam weinig tot geen reactie.
We zijn nu enkele maanden verder en in mijn huwelijk is niks veranderd. De gesprekken moeten van mijn kant komen. Hij wil zeker niet met een derde in gesprek hierover, dit heeft hij aan gegeven.
Vorige week heb ik gezegd dat ik denk dat we elkaar niet meer gelukkig kunnen maken. Hij denkt ervan wel en wil er 1 maand aan werken om te kijken of het lukt. Hij weet niet hoe eraan te kunnen werken.
Weet niet of dit de oplossing is, omdat hij niet wil praten over zijn gevoelens.
Mijn gevoelens voor die andere man worden er ondertussen niet minder op. En hij heeft aangegeven dat hij wil dat ik een keuze maak. Hij wil ook verder kunnen.
Mijn gevoel zegt: ik hou van deze andere man, wil bij hem zijn, wil hem niet kwijt.
Mijn verstand zegt: is scheiden wat je wilt, je geeft een stabiel leven op, is het gras niet groener, maar ook wat heb je te verliezen ben nu ook al tijden niet gelukkig.
Hoop dat er iemand hier tips heeft om de dingen op een rijtje te krijgen
Misschien is het niet zo groot
Dat kan. Ik word gewoon getriggerd doordat ze een aantal keer terugkomt op haar angst voor de gevolgen als ze tegen haar man uitspreekt dat ze wil scheiden. Ze schetst ook vijandige reacties als ze de situatie wil bespreken. Ik denk dat ‘alleen’ schreeuwen, neerbuigend en kwetsend uitlaten of spullen vernielen helemaal niet meevalt, als dat regelmatig gebeurt. Je wordt daarmee geconditioneerd om op eieren te lopen en dat is helemaal niet gezond.
Ik claim verder niet een compleet beeld te hebben van de situatie bij Jessie thuis. Ik vraag ook niet voor niks hoe groot dit is in haar leven. Ik weet alleen dat ik lang de neiging heb gehad de agressie te bagatelliseren. Ik praatte daar ook maar heel omfloerst over. Ik dacht dat ik er medeverantwoordelijk voor was doordat ik hem triggerde en schaamde mezelf ervoor. Ik had mijn boodschap aan hem dan kennelijk niet goed onder woorden gebracht? Pas toen ik mensen ging vertellen over wat er concreet gebeurde, kreeg ik de feedback waaruit ik opmaakte dat zijn gedrag echt niet normaal werd gevonden. Voor die tijd kreeg ik reacties in de categorie ‘waar twee vechten, hebben twee schuld’. Daar blijf je dan zelf ook in hangen.
Daarom wilde ik de vraag gewoon stellen. Jessie kan prima voor zichzelf uitmaken of het op haar van toepassing is. Als dat het geval is, kan het zijn dat ze over bepaalde dingen wat anders moet gaan nadenken om verder te kunnen komen. En hulp moet vragen van haar omgeving bij bepaalde dingen. Bijvoorbeeld: de scheidingsmelding doen met een vertrouwd familielid erbij. Als het niet aan de hand is, des te beter.