Scheiden of blijven???

En stel dat

Je man ineens 'het licht' ziet, en heel erg zijn best gaat doen om zich van zijn beste, meest attente en liefdevolle kant laat zien, ga je dan ineens tegen je nieuwe vlam zeggen "ja sorry, maar ik kies niet langer voor jou. Het was leuk, bedankt dat je er voor me was toen ik het moeilijk had met mijn man, maar hij is nu zo fijn veranderd, dat ik jou niet meer nodig heb." ? Kun je dat dan zomaar ineens, zonder pardon, afkappen? Eerst iemand anders lekker maken, hoop geven om vervolgens te zeggen "Nee, toch maar niet..."

Alhoewel ik er geen al te goed gevoel bij heb, dat die ander helemaal oprecht is naar jou toe. Door dat dwingende, jou onder druk zetten om een keuze te maken. Snapt hij dan niet dat jij niet zomaar de deur achter je dicht kunt trekken om vervolgens gewoon met hem verder te gaan, alsof je vorige relatie niet heeft bestaan? Of is hij zó bang dat je niet voor hem zult kiezen, maar voor je man en wil hij dat opschiet met een keuze maken, zodat je de kans niet meer hebt om nog voor je man te gaan? In wiens belang denkt hij dan? Toch alleen maar zijn eigen, of niet dan.
Je staat op deze manier tussen twee vuren in, om het zo maar te zeggen. Maar het zijn geen gelijkwaardige vuren. Het één dreigt uit te doven, omdat je de brandstof ervoor in een ander, nieuw aangemaakt vuur, gebruikt...

Aanvullend - up date

Het is niet zo dat ik vind dat het rouwen afgelopen moet zijn zeker niet. Maar je moet erwel mee om kunnen gaan of leren gaan. En dat is nu niet aan de orde.

Het is niet de eerste keer dat het niet goed gaat. De vorige keren heb ik het me elke keer aangetrokken omdat hij de schuld bij mij neerlegt. Ik heb me keer op keer aangepast en hij is niet veranderd. Heb verschillende zaken opgegeven in het verleden om mijn huwelijk te redden. Doordat hij toen zei als je getrouwd wilt blijven, zul je dat op moeten geven anders komt het niet goed. Dat heb ik dus gedaan.

De andere man om hem maar zo te noemen. Zet me niet onder druk en begrijpt dat het allemaal niet zo makkelijk is voor mij. En dat het niet zo zal zijn dat wanneer ik zou scheiden wij gelijk een stel zijn. Dat wil ik ook niet. Heb hem ook aangegeven dat hij niet de reden is om te scheiden maar het allemaal wel meer aan het rollen heeft gebracht.

Wat onze dochter betreft, haar mening telt niet. Maar het komt wel even bij je binnen als ze dit soort dingen zegt.
Ze heeft haar eerlijke eigen mening gegeven.

Hannah8822 ik weet niet of dat kan hier een paar sturen,maar zou dat wel willen.

dingen opgeven omdat het anders niet goedkomt

Wat een raar iets is dat toch. Ik heb dat ook meegemaakt. Ik heb niet alles opgegeven, sommige dingen wel. Maar het slaat vaak helemaal nergens op.
Bij mij ging hij steeds meer roepen toen ik één ding niet op ging geven, dat het waarschijnlijk niet meer goed zou komen tussen ons.
En ik kreeg los daarvan ook heel veel beschuldigingen die nergens op sloegen.

Pas nu, de scheiding is allang rond, kom ik erachter dat hij zelf toen gedrag heeft vertoond buiten mijn zicht, waar hij zich schuldig over zou moeten voelen als hij dat al kon. Maar dat op mij projecteerde. En zo iets dergelijks heb ik laatst ook van iemand anders gehoord.

nou ja zeg...

Je staat tussen twee vuren in? Jessie heeft zichzelf in deze situatie geplaatst: ga haar nu niet als slachtoffer aanmerken!!
Natuurlijk, het kan een gebed zonder end zijn een relatie waarin de een niet echt openstaat om er open aan te werken.
Maar Jessie is degene die een relatie met iemand anders is aangegaan waardoor de boel nu echt niet meer terug te draaien is. Het mag ook wel even gezegd worden dat deze gang van zaken echt helemaal niet eerlijk en open was vanuit Jessie!

Jessie

Dank voor je toelichting. Had eea al opgemaakt uit je eerdere posts, maar je blijft er ook een duidelijk, zelfde standpunt in houden.

Vind het erg naar om te horen, dat je verschillende zaken hebt opgegeven om aan de eisen van je man te voldoen, om jullie huwelijk te redden. En hij heeft er geen zaken voor hoeven opgeven? Want hij deed alles al goed zeker?

Alleen al daarom, dat iemand vindt dat dingen anders gedaan of zelfs gelaten moeten worden door de ander, omdat het anders niet goed komt en zelf geen verantwoordelijkheid neemt om er zelf ook iets aan te doen of dingen te veranderen, getuigt mijns inziens allemaal niet bepaald van een gelijkwaardige relatie.

Daarom vraag ik nogmaals, wat wil je nou eigenlijk zélf? Wat houdt jou nog tegen om te scheiden?
Je hebt er al zoveel voor gedaan om de relatie te redden, ik weet ook niet wat je nog meer zou kunnen doen. Hopen dat het allemaal veranderd is denk ik tegen beter weten in. Je man wil geen hulp, heeft vanalles op jou aan te merken en weet zelf niet hoe hij eraan kan werken om het beter te maken. Maar vindt wel dat jullie elkaar nog steeds gelukkig kunnen maken.
En als er verder niet in openheid met hem te praten valt, wordt het wel erg moeizaam allemaal.

Maar ik ben het wel eens met wat Pennestreek zegt: "Hoe moeilijk ook, probeer die nieuwe vlam buiten het besluitvormingsproces te laten. Al was het alleen maar omdat zulke reboundliefdes over het algemeen geen lang leven beschoren zijn. Dan heb je straks je huwelijk opgeblazen voor een relatie die na een half jaar ter ziele is...."

Reactie op belladonna

Die nieuwe vlam heeft het proces wat meer in vuur gezet als ik het zo goed omschrijf. Ik was voordat ik deze gevoelens kreeg alweer begonnen met het aankaarten van het niet gelukkig voelen, het missen van gevoelens.

Wat ik zelf wil, het gevoel dat ik wil scheiden overheerst. Maar het voelt als toch als falen ofzo.
Om het uit te spreken vind ik doodeng, ben bang voor zijn reactie. Hij heeft aleens wat laten sneuvelen omdat hij boos werd, gat in de deur, stoel....
Daar zie ik enorm tegenop. Enkele weken geleden vroeg ik hem naar zijn gevoel, hoe hij erover denkt, dat soort dingen. Toen zei hij heel erg boos nou anders donder je gelijk maar op.
Weet gewoon niet hoe ik dit aan moet pakken, dat weerhoudt me er het meest van.

Reactie op Jessie

Ja, het hoge woord eruit gooien is eng als hij zulke dingen heeft gedaan. Ook weer herkenbaar want ook mijn man is geen prater maar dronk op een avond eens twee flessen wijn leeg en is toen rare dingen gaan doen die ik wegens eventuele herkenbaarheid hiet niet ga neerzetten. Ik schrok me een hoedje toen ik erachter kwam want ik was toen niet thuis. De kinderen echter wel. Zij hebben er best een tik van gehad. Maar ondanks dat wordt altijd alle schuld van alles wat er hier gebeurt en misgaat, op mij geschoven. Zij vormen met drie een front tegen mij. Ik voel me eenzaam en onveilig in mijn eigen huis. Onveilig niet letterlijk fysiek maar psychisch. Er hangt een onbestemde nare sfeer zodra mijn man thuis is. Heel erg lang trek ik dit niet meer vrees ik. Ik moet vaak huilen in mijn eentje en voel me echt ongelukkig. Alleen in de uren met mijn andere vriend ben ik happy en hij snapt dat ik niet 1,2,3 weg kan.

Wat pb sturen betreft, ik kan hier mijn mailadres neerzetten en later weer verwijderen misschien?

Hannah8822

Ik heb een mailadres aangemaakt in mijn andere adres zit mijn volledige achternaam
[email protected]

Respectloos

Jeetje, het lijkt er op dat je man wel erg respectloos met jou en je gevoelens omgaat. Is dat altijd al zo geweest in jullie relatie, van het begin af aan? En heb je het wel opgemerkt, maar misschien weggewuifd en gedacht "Dat veranderd vast nog wel, hij draait nog wel bij..."
Door zijn veeleisendheid kan ik het me ook goed voorstellen dat het voor jou voelt als falen. En dat je het eng vindt om het uit te spreken wat jij wilom hoe hij kan reageren, zo agressief, zo minachtend. Hij heeft jou compleet in zijn macht op deze manier en buit dat ook uit als jij je ongenoegen uitspreekt...
Dit voelt helemaal niet goed...dat geldt ook voor de situatie van Hannah8822...phoe, ik krijg hier echt buikpijn van...

Weet niet wat ik moet doen

Denk dat dit altijd al wel zo geweest is,maar ik te onzeker en naïef was. Durfde nooit voor mezelf op tekomen (dat breekt me nu ook op), altijd erg onzeker.

Weet niet wat ik moet doen. Onbewust misschien wel,maar weet niet hoe.
Vanavond na de koffie komt mij man naast me zitten in bank en legt heel kort zijn hand op mijn been. Ik werd er misselijk van en ben dat nog steeds. Hij heeft me al tijden niet aangeraakt. Ik weet niet wat ik moet.
We hebben gezegd afgelopen maandag we kijken het een maand aan maar ik weet niet hoe ik dat moet doen.

Heeft iemand tips of advies hoe ik verder moet.

Dank Jessie voor je email. Ik ga je zo een bericht sturen. Voel je niet verplicht er meteen op te reageren hoor. Het is al laat en ik ga zelf ook zo slapen. Ben aan het eind van mijn latijn door de spanningen hier.

Ja, het is moeilijk, aanraking. Aan de ene kant voelt het ongewenst maar aan de andere kant ook heel raar dat juist dat nu wegvalt. Het voelt eenzaam. Alsof er iets afsterft. Ik heb nog wel aanraking met mijn minnaar dus ik kom niets tekort maar mijn man wel. Ik voel soms ook medelijden, dat hij straks alles alleen moet doen hier en daarbij nog fulltime werken. Het allerliefst zou ik willen dat we nog in één huis bleven wonen tot de kinderen uit huis zijn. Dat kan al over twee jaar zijn. Tot die tijd zou ik het wel redden als duidelijk is dat ik hier ben voor het huishouden en de kinderen. Als vrienden zeg maar. Maar hij heeft al eens gezegd dat als ik wil gaan ik dat nu moet doen en niet pas als ze de deur uit zijn. Tja.

Bang

Ik lees eigenlijk heel veel angst in je post. Weet je man dat je bang van hem bent? Volgens mij loop jij wel zo gruwelijk op je tenen, en ben je wel zo gestresst dat je blokkeert in waar het eigenlijk echt om draait.

Gevoelens van angst voorkomen dat je liefde voelt. Volgens mij word het tijd dat je dit duidelijk aan gaat geven aan hem. Desnoods met iemand erbij ( therapeut of)

Laatst posten belladonna " leugens doden de liefde" waar ik het ontzettend mee eens ben. Maar " angst dood ook de liefde".

Misschien zit hier je angel wel. Waardoor je zelfliefde ook langzaam verdwijnt.
Want die leuke, fijne uitvlucht man lijkt nu heel fijn, spannend en mooi maar ik zou eerst eens voor jezelf alles op een rijtje gaan zetten voor je in deze dromenvlucht stapt...

Misschien

'Vanavond na de koffie komt mij man naast me zitten in bank en legt heel kort zijn hand op mijn been. Ik werd er misselijk van en ben dat nog steeds. Hij heeft me al tijden niet aangeraakt. Ik weet niet wat ik moet.
We hebben gezegd afgelopen maandag we kijken het een maand aan maar ik weet niet hoe ik dat moet doen.'

Misschien ben je niet zozeer bang voor hém, maar voor de kans dat je je verplicht voelt om in dit huwelijk te blijven. Want nu hij toenadering zoekt (waar je om gevraagd had), haak je af. Dan is het waarschijnlijk zo dat je de beslissing al lang genomen hebt.

Als dat zo is, kun je twee dingen doen. Je man eerlijk vertellen dat die maand 'm niet gaat worden, dat je eigenlijk al besloten hebt om weg te gaan. Dan kun je de rest van de maand gebruiken om dingen in gang te zetten. Want je zult veel moeten regelen bij een svheiding. Of de maand uitzingen en daarna excuses zoeken om toch een einde te maken aan je huwelijk. Het eerste is eerlijker.

Psych

Ik zou een psycholoog in de arm nemen als je zo in de knoop zit. Herkenbaar hoor. Lang verhaal en niet helemaal vergelijkbaar maar ik zat ook in de knoop in mijn relatie. Ben in therapie gegaan. Dat heeft mij persoonlijk erg geholpen. Uiteindelijk heeft relatie het ook gered maar dat stond er los van. Duik ook liever niet meteen in een nieuwe relatie. Er is iets met jezelf niet in balans. Zorg dat je dat krijgt en kijk dan verder en neem dan besluiten. Je neemt altijd jezelf mee ook in een volgende relatie. Waarom zou je daarin ineens wel heel zelfverzekerd zijn?
Sterkte! Doe het omdat je het waard bent!

Hulp

As maandag heb ik al een gesprek gepland staan.
Hoop dat die me opweg kan helpen.
Voel aan mijn lijf en emoties dat het de verkeerde kant opgaat. Emoties zitten erg hoog. Heb slecht geslapen vannacht.

Vraag de hele tijd zal ik nu de knoop doorhakken en voor mezelf kiezen. Maar hoe ga ik hem dat zeggen? Heel eerlijk ik durf het niet te zeggen.

Precies

"Doe het omdat je het waard bent!"

Want je bent zoveel meer waard, dan in angst af te moeten gaan zitten wachten tot er een goed moment komt om je man te vertellen waar het op staat. Denk dat je dan kunt gaan wachten tot je een ons weegt, want "het juiste moment" zal er nooit komen, er zal altijd iets zijn waarom het toch niet helemaal goed uitkomt.

Heel veel sterkte!!!

Jeetje

Als ik zo je beschrijving van je man lees lijkt me dat überhaupt geen man om een relatie mee te hebben, laat staan de zoveelste eenzijdige poging te ondernemen om maar door te blijven sudderen in een ongelukkige relatie. Ik zou er dan ook geen nieuwe pogingen meer tegenaan gooien, maar de zaken op een rij gaan zetten wat je moet gaan doen om uit elkaar te gaan. Dus hoe ga je het financieel regelen, waar ga je wonen, etc . Los van de nieuwe man, die maakt de beslissing misschien makkelijker, maar ga eerst goed voor jezelf zorgen.

Kiezen voor mezelf

Heel fijn al jullie reacties. Heb de afgelopen geprobeerd mijn gevoelens en gedachten op een rij te zetten. Het wordt tijd dat ik voor mezelf (en dochter) kies.

Heb een beetje op internet gekeken en zie wel dat er heel veel op me af gaat komen.
Iemand tips over wat ik moet regelen, waar beginnen??
Of kan ik beter een nieuw draadje beginnen hiervoor? Zo ja waar?

Opening ligt er al

'Vraag de hele tijd zal ik nu de knoop doorhakken en voor mezelf kiezen. Maar hoe ga ik hem dat zeggen? Heel eerlijk ik durf het niet te zeggen.'
Maar de opening ligt er toch al: 'Maar hij heeft al eens gezegd dat als ik wil gaan ik dat nu moet doen en niet pas als ze de deur uit zijn. Tja.'
Dan rest voor jou de vraag: wat wil je, nu of als de kinderen het huis uit zijn?

Tsjor

Dochter

'Het wordt tijd dat ik voor mezelf (en dochter) kies.' Waarom haal je nu je dochter erbij? Snap ik niet. Heb je dat nodig als argument? Is dat eerlijk? Is het voor haar beter?

Tsjor

Jessie

'Het wordt tijd dat ik voor mezelf (en dochter) kies.'

Je dochter zal waarschijnlijk met een omgangsregeling te maken krijgen, en 50 % van haar tijd bij haar vader zijn.

Dochter

Daar bedoel ik mee dat ze een moeder krijgt die voor haar zelf kiest. Voor zichzelf opkomt, als voorbeeld. Dat was wat ik bedoelde.

Ik wil niet wachten tot ze deur uit is. Wil de stap nu nemen.
Weet alleen nog niet hoe ik het aan moet pakken.
Durf het niet te zeggen, bang voor zijn reactie. Dat hij zo boos gaat worden. Ik weet het het is laf en zwak en moet het zeggen.

1 maand

Jij bent vorige week akkoord gegaan met zijn voorstel hem een maand de tijd te geven. Waarom dit niet afwachten? Moeten jullie niet regelmatig praten of leven jullie deze maand langs elkaar heen?

Je dochter kiest jouw partij want een zwijgzame vader, die worstelt met zijn gevoelens, is voor haar ook niet leuk. Ik koos vroeger ook partij voor mijn moeder (hoewel ze dus niet gingen scheiden). Gaat je dochter bij jou en je nieuwe vriend wonen?

Maand

Ja die maand. Heb er deze week veel over nagedacht en heb het eigenlijk laten gebeuren. Net als dat ik dichtklap als hij mij de schuld in de schoenen schuift.
Merk dat er zelf weinig energie insteek. Niet eerlijk weet ik ook. Voel zelf steeds meer afstand. En eigenlijk hoop ik dat hij er straks net zoals mij overdenkt. En dus in een soort van goed overleg uit elkaar kunnen. Misschien naïef om te denken.

Onze dochter zal bij mij gaan wonen, want ik ga iets voor mezelf zoeken. Ik ga niet samen wonen.

Heel naïef

Om te denken dat jullie straks in een soort van goed overleg uit elkaar kunnen, door er nu zelf maar weinig energie in te steken in de hoop dat hij straks ook zal denken "het is maar beter dat we gaan scheiden".
Misschien maakt het hem alleen maar woester, als hij er na die maand achter komt, dat jij het ook maar op z'n beloop hebt gelaten omdat het voor jou toch al een voldongen feit is dat jij wil scheiden. Ga je eerst instemmen met een maand respijt om de mogelijkheid de relatie op te laten bloeien, terwijl je daar zelf dus juist geen enerhoe in steekt. Niet dat je man er veel aan doet, tenminste, dat is wat je er zelf over verteld.

Maar hij gaat echt uit zichzelf niet zeggen dat hij wil scheiden, hoor. En zo lang jij het niet durft te zeggen, blijft hij zich zo bot gedragen. Blijft hij er bij, dat jullie echt nog wel gelukkig kunnen zijn samen. Want aan hem zal het niet liggen en het idee om te scheiden zou nooit in hem opgekomen zijn. Zodat hij geen gezichtsverlies zal lijden, hij is immers toch altijd goed voor jou geweest (zo zal hij het uitdragen naar de mensen om hem heen) en het allemaal door jou veroorzaakt is, zoals altijd al alles aan jou heeft gelegen en jij voor de totale schuld zult opdraaien. Tot het bittere eind zal hij dat zo volhouden, ben ik bang.