Relatietherapie. Teleurstelling

Relatietherapeuten kunnen het mis hebben...
Dat impliceert nogal wat. In feite dat 'de waarheid' op dit gebied bestaat. Tsja. Dat is gewoon niet zo.
De therapeut heeft het wellicht niet fout/goed maar smaken verschillen. Ook op therapeutisch vlak. Maar vooral op menselijk vlak. En wie gelooft dat de gemiddelde therapeut in de eerste plaats professioneel is en daarna pas mens is vrij naïef.

Ik denk ook dat jullie relatie problemen best weleens te herleiden zouden kunnen zijn tot simpel smaakverschil. Hij een nogal botte boer, direct, assertief, soms doorslaand naar drammerig. Jij gevoelig, voorzichtig, soms doorslaand baar drammerig.
Het één is echt niet beter dan het ander. Maar dat de therapeut jou 'aanpakt', komt wellicht alleen door feit dat jij er alleen last van hebt.
Relatietherapie lijkt me sowieso lastig en eigenlijk tot mislukken gedoemd zolang maar één persoon problemen ziet/erkent.

herkenning

Cayenne, wat een herkenning.
Zowel met gedrag van je man, jouw ontwikkeling naar meer assertiviteit als de teleurstelling in de therapeut.

Ik vermoed dat jij een eindeloze lijst van voorbeelden van dominant gedrag van je man kunt tonen?
Dat van dat bedlampje deed mijn man net zo! (we slapen nu apart, dus ik heb er geen last meer van) Vreselijk asociaal. Heb je het hem vaker gezegd (voor jullie van de therapeut terugkwamen waar het besproken was) dat je het erg vervelend vindt als hij dat doet terwijl je slaapt (of net wilt slapen)? En toch doet hij zijn zin? Hoe reageerde hij dan? Ik vind dat voorbeeld trouwens het toppunt van egoïsme en totaal gebrek van inlevingsvermogen en rekening houden met een ander.

Ik herken ook bij de welles-nietes discussies (over het skiën en de jas) het gevoel dat hij altijd zijn zin moet hebben, dat het een soort machtsspel voor hem is.

Bij mijn man loop ik er ook vaak tegenaan dat wij iets anders vinden/willen. Ik denk inmiddels dat dat zo duidelijk is omdat hij van alles waar we anders over denken hij meteen een groot issue maakt omdat het "uitgevochten" moet worden. En hij moet zijn zin hebben. Als hij zijn zin niet krijgt, dan heeft hij voor zijn gevoel "verloren", dan is zijn ego meteen aangetast, lijkt het wel. Ook als het over een jas gaat of een theelepeltje op een schoteltje (bij wijze van spreken).

Ook heb ik in alle jaren bij mijn man gemerkt dat hij totaal niet bereid is compromissen te sluiten. Hij kan niet halverwege eindigen, hij moet 100% zijn zin hebben. Zelfs bij 50% heeft hij denk ik al het gevoel verloren te hebben.

Verder is het bij mijn man zo dat hij zijn gelijk steeds wil halen door heel stevig in te zetten, op harde (voor mij bijna dreigende) toon te praten. Ik hou niet van ruzie (nooit niet en nog steeds niet al ben ik nu assertiever), en heb daarom, ook vanwege de kinderen, steeds ruzies willen voorkomen. Maar dat lukt niet, want een gesprek met hem is niet mogelijk, en minder dan 100% gelijk is voor hem de wedstrijd (eh discussie) "verliezen", dus vaak wordt hij toch weer boos

Ik weet niet of je dit herkent?

Even een paar vragen:
- hou je nog van hem?
- denk je dat hij echt van jou houdt?
- is je man niet alleen dominant, maar kan hij ook (erg) boos worden?
- zo ja, ben jij bang voor zijn boze gedrag (en waarom)?
- vertoont hij ook ander naar gedrag (en zo ja, kan je voorbeelden geven?) of zit het alleen in dit dominante gedrag?
- biedt je man wel eens zijn excuses aan als hij dominant/naar gedrag heeft vertoond? (bijv. dat hij toch wel onredelijk was?) Heb jij bij incidenten wel eens na afloop sorry gezegd?
- praat je wel eens over incidenten na afloop als de gemoederen gedaald zijn? Hoe gaat dat? Kan je dan wel een goed gesprek met hem erover voeren?
- hebben jullie nog regelmatig wel lol met elkaar?

Even ter toelichting: mijn man heeft zo lang naar gedrag vertoond (niet alleen elk meningsverschil zijn zin willen krijgen waarbij hij continu op zoek ging naar meningsverschillen om ruzie te maken, leek het wel), dat ik merk dat ik niet meer van hem houd. Er is teveel kapot gegaan. Nou vertoonde die van mij meer naar gedrag dan alleen dominant gedrag. Daarom dat ik daar bij jou ook naar vraag.

buitenwereld

Iemand vroeg of hij dit gedrag ook bij anderen vertoont.
Ik kreeg de indruk dat diegene die vraag stelt en als het antwoord "ja" is, dan ligt het dus aan je man en als het antwoord "nee" is dus aan jou.

Dit s een misvatting.

Er zijn mensen die naar gedrag niet in de buitenwereld vertonen maar alleen achter de achterdeur. En dat heeft dan niet met de partner te maken dat die het uitlokt door haar (foute) gedrag, maar dat ze het binnen wel vertonen (omdat ze zich daar "veilig" kunnen misdragen /egoïstisch of dominant kunnen gedragen en zich goed gedragen (daarvoor hun best doen) buiten.

Vraag aan Cayenne: gedroeg je man zich bij de therapeut anders dan als jullie alleen samen zijn (al dan niet met kind(eten) in de buurt)?

Ik vertelde al van de herkenning qua teleurstelling in therapeut. Wij hebben meerder sessies gehad. Overigens op mijn aandrang nadat ik gezegd had niet meer verder te willen (eerdere verzoeken om relatietherapie sloeg hij af).

Wij deden EFT waar Pennestreek steeds zo enthousiast over is. Nou, ik niet!! Ligt hopelijk aan de therapeute.
Ik voelde me al jaren niet gezien en gehoord door mijn man (die erg egoïstisch is, niet alleen met bedlampje). Komen we bij die peut, krijg ik weer precies hetzelfde gevoel. Wat mij opvalt is dat mijn man voor de buitenwereld erg vriendelijk en redelijk en met (zgn.) veel zelfreflectie en inlevingsvermogen kan praten, maar naar mij toe thuis dat nooit vertoont en nog nooit sorry heeft gezegd, ook niet als hij onredelijk boos was geworden (en ook nog eens om niets). En die therapeute trapte daarin. In mijn geval probeerde zij op een bepaald vlak iets tussen ons te bereiken zonder de pijn bij mij (over het jarenlange nare gedrag van mijn man) goed te bespreken en me daarin bij duidelijke voorbeelden erkenning voor te geven. Wat voor mij essentieel was, realiseerde ik mij achteraf. Alsof ze mij, gezien het vriendelijke, inlevende gedrag van mijn man, niet geloofde (maar misschien was dit mijn eigen, verkeerde, perceptie). Dat werkte dus niet bij mij. Ik voelde me dus ook daar totaal niet gezien. Waardeloos.

Voor jou is denk ik wel een belangrijke vraag: gedraagt hij zich bij de therapeut (en buitenshuis) anders dan bij jou/thuis?

Verder vind ik dat de therapeut duidelijk partij heeft getrokken voor je man (iemand zei hij mag geen partij trekken, maar dat deed hij juist wel!) en vind ik het echt schandalig. Een bedlampje aandoen als iemand slaapt (en daarvan wakker wordt) is het toppunt van egoïsme. Dus hoe hij jou daar nou een veeg uit de pan kan geven? Onbegrijpelijk.

Sterkte ermee.

Nabrander

Overigens ben ik het wel met de tip hierboven eens dat het soms beter is gewoon te zeggen "Nee, dat wil ik niet" (niet allerlei argumenten noemen) en evt weg te lopen van je man en de discussie.
Maar met het bedlampje en dat jack lukt dat natuurlijk niet.

Maar overal waar dat wel gaat, vooral stoppen met eindeloze discussies als het maar even kan.

Maar de grote vraag is eigenlijk: Vind je je relatie nog leuk?
Ik ben bang dat je nee zegt.
Hoe lang wil je er nog mee doorgaan dat JIJ je best doet om het beter te krijgen (heb de indruk dat je man totaal niet zijn best doet voor jullie relatie).

Even nog voor het beeld:
- hoe lang hebben jullie een relatie/wonen jullie samen?
- hoeveel jaar daarvan kinderen?
- is zijn gedrag veranderd toen er kinderen kwamen?
- hoe lang vertoon jij nu ander, meer assertief, gedrag?

Donna

Je vindt dat er twee mensen zijn die drammerig zijn. Een die geen dingen tegen haar zin wil doen (een piste afgaan die ze eng vindt) en een ander die vindt dat ze dat wel moet doen omdat hij dat graag wil.
Ja zo zijn er altijd twee kanten van een verhaal. Ik word ook altijd heel drammerig als iemand mij over mijn grenzen heen probeert te duwen. Verleg lekker je eigen grenzen zou ik zeggen.

Lastig

Ook ik herken wel veel. Mijn ex wilde ook dat ik van een moeilijke piste af zou gaan en ik kon hem niet duidelijk maken dat die voor mij te moeilijk was. Nu we niet meer bij elkaar zijn realiseer ik me dat hij waarschijnlijk bepaald inlevingsvermogen niet heeft (gehad). En gewoon heel graag met zijn partner bepaalde dingen wilde doen. Punt. (Zo’n partner heeft hij nu dus... ) Wij hadden één auto en hij zei altijd dat ik die best kon gebruiken als dat nodig was, maar elke keer als ik vroeg of ik m gebruiken, kwam er eerst weerstand. Achteraf denk ik dat hij gewoon moeite met verandering heeft, hij moest dan zijn plan ook wijzigen. Of misschien had ik t niet moeten vragen, maar gewoon moeten zeggen “ik heb m nodig”, punt. Ik verloor steeds meer zijn goede kanten uit het oog en wat hij, op zijn manier, wel voor ons/mij deed. Kan je nog zien wat er wel voor positiefs is? Wat de basis is die jullie bond? Je kan je man niet veranderen, wel zelf groeien inderdaad. Want daar lijkt de winst te zitten. Misschien ben je onbewust moeilijker dan je denkt. In bed lezen? Leg een ouwe sok over je ogen. Sommige dingen blijken heel eenvoudig op te lossen.

en ook, waardering

Nog een vraagje, heb je veel behoefte aan waardering van je man? Dat is killing namelijk. En geef je zelf nog wel eens een complimentje, of zeg je dat je iets fijn vind wat hij doet? Ik zelf ging op een geven moment alleen maar zien wat er mis was. En ex had achteraf net zo veel behoefte aan waardering als ik. Of misschien nog wel meer. Ik had achteraf meer mijn waardering voor hem willen uitspreken. Gewoon kleine dingen benoemen. “Ha fijn dat je spa hebt gekocht” (ook al heb je dat zelf ook net gedaan-dat doet niets af aan het feit dat het fijn als hij er ook aan denkt) Nou ja, er was nog wel meer aan de hand, maar focussen op wat mis gaat levert niks positiefs op iig. En ik gooi het er nog maar een keer in, het boek Verslaafd aan Liefde, of, als je minder spiritueel wil, Revolutie binnen de relatie. Heeft mij heeel veel duidelijk gemaakt. Ik denk niet dat ik mijn relatie had kunnen redden, maar het zou wel wat trauma gescheeld hebben. Wat betreft jullie therapeut, zoals je het schrijft klinkt het niet als een goede therapeut, maar ik krijg dus ook de indruk dat je zelf nog wat groei kan maken.

Donna toch

Wat dram je door over dat het heus wel bij twee partijen zal liggen. Je zegt "ik zie geen dominantie hoor" Dan antwoord ik met een citaat van ts: "Eén keer nee zeggen, is niet voldoende voor mijn man. Het moet zo’n 5 keer herhaald worden, beargumenteerd worden, de irritatie stijgt en aan het einde van het verhaal is híj gepikeerd omdat ik “koppig” ben en hem niet volg."
Dat laat je dan links liggen om te beweren dat ze beiden wel drammerig zullen zijn. Waarom wil je dat zo graag zo zien? Kan het niet gewoon zijn dat iemand relationeel gebrekkig in elkaar zit en de ander daar onder lijdt? Zijn er geen mensen die gewoon controle of macht willen hebben? Of ga je uit van dat het altijd is "waar er twee vechten hebben er twee schuld"? Wat hier dus niet eens zo is, hier gaat de een een gevecht aan (zie citaat hierboven) en krijgt de ander de schuld van de peut.

brief

Cayenne, je kan de brief schrijven maar ik denk dat als je het doet om erkenning te krijgen, je nog steeds van een koude kermis thuis gaat komen. Doe je het vanuit kracht, om closure te krijgen en dit van je bordje af te hebben, terwijl het je verder koud laat wat hij er van vindt, dan lijkt het me een mooie zet van assertiviteit. Dus puur voor jezelf doen, benoemen wat je onprofessioneel vindt en het verder afsluiten voor jezelf. Ik vermoed dat je geen gelijk gaat krijgen, laat staan een excuus.

Vraag achter de vraag

Cayenne, je verwoordt hierboven volgens mij dé vraag achter de ‘kleine’ kwesties die je benoemt. Namelijk dat jij je niet gezien en gehoord voelt in de relatie met je man.
Is dat letterlijk zo bij de relatietherapie op tafel gekomen? Het doet er m.i. namelijk niet zo toe wie wel of niet gelijk heeft in alle kibbelpartijtjes of onenigheid, het gaat voor jou om gehoord en gezien worden.
Je man komt op mij echt wel dominant over, maar zelfs dat hoeft geen probleem te zijn als je je beiden in de relatie gezien en gehoord en geliefd voelt. Dat kan nl ook.
Heeft de therapeut iets met dat basale gemis van jou gedaan? En begrijpt je man dat jij je zo voelt?

Elledoris

Mooi gezegd: blijkbaar wilde hij bepaalde dingen graag samen met zijn partner doen. Dat is voor mij wel een eye-opener. Het gaat er niet om dat ik iets doe waarvan mijn partner vindt dat ik het maar moet kunnen, nee hij wil graag dat ik het doe omdat het dan een gedeelde ervaring wordt.
Voor mij goed om eens na te vragen, dank!

Lieve, wat maakt dat jij toch nog bij jouw man bent?

Relatietherapeuten

Daar zijn overigens hele goede en hele slechte bij. Iedereen mag zich relatiecoach of relatietherapeut noemen.
Elke relatietherapeut die zich als scheidsrechter laat inzetten, kun je wantrouwen. Mij verbaast het vooral dat de peut bij jullie niet het onderliggende thema heeft bovengehaald: gelijkwaardigheid en gezien worden/voelen.

Wij hadden gelukkig wel een goede therapeut

Die wel de onderliggende (communicatie)problemen adresseerde. En net zo vaak naast man ging staan om mij dingen duidelijk te maken, als dat ze naast mij ging staan om man dingen duidelijk te maken. Maar vooral ook doorvroeg op het gevoel. Als ik ergens pijn of verdriet van te hebben, wat voelde man daar dan bij? En dat was heel verhelderend, voor hem vooral, dat hij toch ook zelf handelde vanuit een gevoel. Waar hij zich niet eens van bewust was.
Misschien speelt zoiets als bij Elledoris en Poeh hè ook wel bij jouw man, maar kan hij dat niet onder woorden brengen, misschien omdat hij zich er niet eens van bewust is. Maar daar zijn jullie in de therapie niet eens aan toe gekomen.
Nogmaals, ik denk dat therapie niet erg kansrijk is als een van de twee er het nut niet van inziet, dus ik weet niet wat ik je moet aanraden. Nog een keer therapie zal je man niet voor openstaan lijkt me. Dan is de enige route denk ik dat jij inderdaad weer naar je coach gaat en zelf toch nog meer leert hoe je op kunt staan tegen je man, zodat hij ook gaat bewegen, maar met behoud van de mooie dingen in jullie relatie. Ik hoop voor je dat het gaat lukken, maar het zal veel geduld van je vragen.

Cayenne

Ik snap wat je schrijft. En als je dat zo 1 op 1 tegen je partner zegt, dat achterliggende gevoel, wat is dan zijn reactie? Kan hij daar iets mee?

toch eerst zelf aan de slag?

“maar het onderliggende probleem is een rode draad in de relatie: over iemands grenzen heengaan. Weten dat iemand iets vervelend vindt, en daar lak aan hebben. Ik verwacht dat een therapeut erkenning heeft voor dat gevoel en daarmee aan de slag gaat”. Hier schrijf je wel een paar belangrijke zaken denk ik. Hoe weet jij dat je mán weet? Dat blijft een aanname zolang hij niet heeft gezegd dat ie zich van jou niks aantrekt. En je verwacht dat een ander (therapeut) erkenning heeft voor dat gevoel. Afgezien van de kwaliteit van de therapeut en de dominantie van je man, vermoed ik, uit wat je schrijft, dat je bevestiging zoekt bij anderen (je man, therapeut). Meer dan goed is. Daar zou ik toch eerst mee aan de slag gaan. Zou me niet verbazen als juist zijn ‘sterke karakter’ in eerste instantie zijn aantrekkingskracht voor jou was, klopt dat?

Ach Mari

Ik zeg (steeds) alleen maar dat ik in de posting geen (destructieve) dominantie lees.
Of die er is, weiger ik te voorspellen/tussen de regels door te lezen/te geloven/te willen zien etc.

Maarja, voor mij is iemand proberen over te halen niet perse over iemand heen willen walsen.
In bed willen lezen niet perse onaanvaardbare last. Last hebben we allemaal altijd van elkaar. Het gaat om balans. Of die er voldoende is kan niemand adhv deze posting beoordelen, hoe geweldig deskundig veel mensen zich hiertoe ook voelen.
Balans zal vast zoek zijn omdat ts probleem ervaart. In hoeverre dat vooral bij haar ligt of bij relatie weten we niet.

Een relatie is vooral ook het leuk samen willen hebben. Van alles een probleem zou voor mij persoonlijk niet meer leuk zijn.
We willen een relatie (vooral een man?) tegenwoordig helemaal perfect. Niet perfect genoeg? Therapeut erover. Werkt niet? Waardeloze therapeut+man.

Ik zou het bij eigen weerbaarheid houden. Jij ervaart een probleem (vast ook met andere mensen?) je kunt zelf leren je weerbaarder te maken of zaken los te laten.

Zo'n voorval over de piste kan ik niet beoordelen zonder meer context. Het zou een machtswellustige kl**tz*k kunnen zijn (dan wegwezen) of iemand die je probeert over te halen, iets wil delen. Ik zie en hoor het mensen nonstop doen. Soms misschien niet altijd leuk maar hee ik vind zoveel niet leuk.

Donna

Kijk, jij geeft in het geval dat het een "machtswellustige kl**tz*k" zou zijn, slechts een advies, wegwezen, terwijl je degene die dat voor mogelijk houden en er Cayenne serieus naar vragen "mensen die zich geweldig deskundig voelen". Bijzonder..

Volgens mij

Volgens mij hoeft niemand hier heel deskundig te zijn om te kunnen lezen dat TS zich ongelukkig voelt hij de reacties van haar man. En volgens mij (maar ik ben alleen maar een ervaringsdeskundige) is een van de hoofdingedienten in een relatie dat eenieder zich geliefd en geborgen voelt. Dat kan niet 24/7 maar als er zoveel ontbreekt dat er externe hulp bij nodig is en je er samen niet meer uitkomt, is er een probleem. Ook als dat objectief gezien (?) helemaal geen probleem voor een ander zou zijn.
Anders gezegd: als TS dit als een probleem ervaart in haar relatie, is er voor beide partners werk aan de winkel. Ook als de ander er helemaal geen probleem in ziet. Een relatie heb je nl toch met zn tweeen.

Donna

Ik vermoed zomaar dat jij iemand bent die zich de kaas niet van het brood laat eten. Dan kun je je kennelijk moeilijk inleven in iemand die daar wat minder bekwaam in is.
Ik val op dominante welbespraakte mannen. Mijn ex was zo iemand, ik vermoed nog een categorie hoger dan de man van Cayenne, en hij bleef niet aardig aandringen als ik bij herhaling weigerde zijn goede adviezen op te volgen, maar werd een nare scheldende man. Dat ging aardig ver, want meneer was er bijvoorbeeld ook van overtuigd dat ‘echtelijke plichten’ niet zomaar een verzinsel waren. Met argumenten won ik het niet van hem, dus na een uur of wat sufgeluld te worden gaf ik dan toch maar toe. Hij heeft me overigens nooit van een zwarte piste af gekregen, dat dan weer niet. Maar de wintersport werd er niet gezelliger op als hij het een week lang bij elke enge piste probeerde ;-)
Mijn huidige partner is ook nogal overtuigd van zijn eigen gelijk, maar ik ben inmiddels in staat om gewoon nee te zeggen zonder dat ik voldoende wetenschappelijk onderbouwde argumenten heb. Hij beseft gelukkig ook dat ik mijn tekortkomingen niet expres doe, en weet inmiddels ook dat andere mensen nu eenmaal anders in elkaar zitten dan hij. Dat hij geen autisme heeft scheelt ook.
Ik kan niet zo goed inschatten hoe dat bij Cayennes man werkt. Bij herhaling vasthouden aan je eigen standpunt, en anders het gesprek beëindigen en hem veel succes wensen met zijn overtuiging, lijkt me dan het beste wat ze kan doen. Zo heb ik uiteindelijk mijn ex aangepakt, waarna het huwelijk vrij snel over was.

Donna

dit: "Eén keer nee zeggen, is niet voldoende voor mijn man. Het moet zo’n 5 keer herhaald worden, beargumenteerd worden, de irritatie stijgt en aan het einde van het verhaal is híj gepikeerd omdat ik “koppig” ben en hem niet volg." is iemand 'overhalen'? A Ik kan hier geen gunstige context voor verzinnen. Dat zal wat over mij zeggen. Jij blijkbaar wel. Dat kan. Het verklaart je opstelling. Geeft niks, dat ben jij. Ik laat het hierbij vwb reacties aan jou. We gaan het niet eens worden

Extreem

Wat vaak niet uit te leggen is aan derden is dat een futiliteit zo enorm uit de hand kan lopen omdat een normale menselijke reactie, zo indringend uitvergroot wordt zodat het de rest van je leven uit evenwicht dreigt te werken.

Mijn exman kan ook extreem bezig blijven met futiliteiten die voor hem zo enorm belangrijk zijn dat je er aan MOET voldoen.
Ik heb wel gemerkt, en dat heb ik mijn kinderen ook geleerd, dat het soms helpt als je aangeeft dat jij er over gaat en niet hij. Er is verschil in de besluiten die je samen neemt en die je zelf neemt.
En dat het goed is om rekening met elkaar te houden. Vooral als het om het wijzigen van een kleinigheid in je routine gaat. Maar goed, over het begrip 'kleinigheid' kun je ook eindeloos discussieren, maar dan hak ik de knoop door. Op een praktische manier.

Het gedoe hier vroeger in mijn gezin had altijd een hoge mate van 'drama op niets af' en dat ging steeds meer ons dagelijks leven laten escaleren. Want uiteindelijk was praten niet genoeg en werd het dwingen en pesten. Omdat ik er zelf ook niet tijdig een weerwoord bij had. En de hulpverlening die ik had ingeschakeld ook niet. Dat kwam pas later. Toen ik er zelf meer inzicht in had gekregen. Maar toen waren zaken al gierend uit de hand gelopen.