Narcisme.

Asperger

Ja, dat is ook wel eens door óns hoofd gegaan.

Het kan een combinatie zijn

Asperger met narcisme kan inderdaad samen gaan. Dit zijn de woorden van één van de GGZ-psychologen die mijn kinderen een ASS-diagnose hebben gegeven. Een heel pittige combinatie. Zowel voor de persoon zelf als voor zijn omgeving.

Jeetje Sally MacLennane

Een paar maanden zwijgen?? Wat hield dat dan in, helemaal niks zeggen of alleen het hoognodige? Ik zou echt gillend gek worden. Wat rot voor je.

Jackie

Echt een paar maanden (twee, drie) alleen het hoognodige zeggen, en dan alleen op vlakke toon. En zuchten. Diep zuchten zodat ik me nog schuldiger voelde. Die keer dat het een paar maanden duurde heb ik me (stiekem) ingeschreven bij de woningbouwvereniging, het was voor mij de grens. Helemaal toen hij na de zwijgperiode goedmaakseks wilde en zich erg opdrong (telkens weer die hand in mijn kruis of aan mijn borsten).

Hij had dit vaker, maar dan duurde het dagen of hoogstens enkele weken. Ook met gezucht, want ik moest goed weten dat ik hem Zwaar Gekwetst had. Vooral als ik naar een dokter was geweest kon hij het goed volhouden. Mijn eerste zwangerschap had ik extra controles nodig en dat was een heel zware tijd, ik kon (mocht) mijn vreugde niet met hem delen, want ik had een inwendige echo gehad en dat stond voor hem gelijk aan vreemdgaan.

Ja, daar word je gillend gek van. Het maakt je volkomen kapot. Nu ik ouder en wijzer ben zou het eerste spoortje doodzwijgen meteen einde relatie betekenen. En al helemaal als het om artsenbezoek gaat (en best wel serieuze dingen).

Sally

Verschrikkelijk om te lezen, ik vind het zo vreselijk dat je dit hebt moeten meemaken. Komt je ex-man uit een andere cultuur? Anders kan ik dit heel moeilijk plaatsen.

Sally MacLennane

Dat klinkt echt zo vreselijk naar. Echt heel ziek gedrag. Ik ben blij voor je dat je dat nooit meer hoeft mee te maken. Sterkte met het verwerken van alles, geldt ook voor de rest hier.

Sally

Ik kan me alleen maar aansluiten bij de anderen. Je mag trots zijn op wat je sindsdien voor elkaar gekregen hebt.

reactie

Nee, ex kwam niet uit een andere cultuur, hij was zo Hollands als maar kon.
Ik ben alweer 12 jaar bij hem weg, als ik er op terug kijk is het ook voor mij haast niet meer te geloven. Hoe heb ik het kunnen tolereren!
Omdat we ook geen sociale contacten meer hadden (raad eens waarom) was het inderdaad erg eenzaam, vooral de zwangerschap, gelukkig had ik toen veel aan mijn moeder (die toen niet wist hoe de vlag er bij hing bij ons).

Heb ik het verwerkt? Ja, ik ben gelukkig allang niet meer bang voor een bezoekje aan een arts waarbij ik uit de kleren moet, voel me geen sletje meer. Ik kan weer zonder vervelende bijgevoelens luisteren naar mijn favoriete muziek. Maar soms, als ik gestressed ben, is het weer alsof ik continu in de gaten word gehouden, alsof iemand achter me staat, klaar met zijn afkeuring en kritiek, klaar om me uit de handen te trekken waar ik mee bezig ben, of plotseling zijn grote bek over ons uit stort omdat we blijkbaar weer wat verkeerd hebben gedaan.

Ik heb hem al een paar jaar niet meer gezien, maar hij zit nog steeds onder mijn huid. Heel vervelend, ik wil hem uit mijn hoofd hebben, niet meer aan hem denken, het is over, voorbij, ik heb daar ook o.a. EMDR voor gehad, maar dat werkte niet bij me.

Of ik trots ben op wat ik voor elkaar heb gekregen? Nou ja, zoals Elton John ooit zong: I'm still standing, ooit hoop ik die tekst met volle overtuiging te mogen zingen, dan heb ik hem écht kunnen loslaten. Ik ben heel close met de kinderen, heb geen schulden of deurwaarders omdat ik mijn post wél openmaak, ik neem wél mijn verantwoordelijkheid als dat nodig is, neem eerlijk de schuld op me als dat echt moet en indien nodig zoek ik wél hulp. Maar boven dat alles knaagt het gevoel van "dit was nooit nodig geweest als jij als 18-jarige wél naar de alarmbelletjes had geluisterd en meer vertrouwen in jezelf had gehad".

En ik voel opluchting omdat hij uit ons leven is verdwenen. De kans dat hij ooit écht voor de deur staat is klein want we hebben door zijn bubbel heengeprikt. Hij heeft het nog bij één van de kinderen geprobeerd maar dat kind heeft hij ook keihard laten vallen. Ik moet het dus gewoon eens húp, los kunnen laten. Niet meer tekens die gedachten van wat is gebeurd ("is gebeurd" is immers "voltooide tijd") of dromen over dat beklemde gevoel van vroeger, het leven in een mijnenveld, met een man die héél ver van de werkelijkheid af stond en daar op intimiderende wijze anderen in mee zoog.

Het was ziek, het was eenzaam, maar het is voorbij, afgelopen, uit. Alleen wil dat heel moeilijk tot me doordringen en daar baal ik van.

Sally

Maar boven dat alles knaagt het gevoel van "dit was nooit nodig geweest als jij als 18-jarige wél naar de alarmbelletjes had geluisterd en meer vertrouwen in jezelf had gehad".===

Ben je voor je eigen kinderen ook zo streng?

Kaaskopje

Ik vind niet dat ik anderen continu achterna moet lopen om hun fouten in te blijven wrijven.
En ik weet ook: gedane zaken nemen geen keer. Gebeurd is gebeurd.
Maar wat dit punt betreft zal ik altijd hand in eigen boezem blijven steken. Het leven gaat door, ik heb een eigen leven opgebouwd, maar ik blijf me verantwoordelijk voelen voor mijn aandeel.

Stop Sally

Dat heeft hij net jou gedaan.
Het is vreselijk hip en het klinkt heel dapper, maar je kunt geen aandeel hebben in de afwijking, de onkunde van een ander.
Stop jezelf te verwijten dat je roeide met de riemen die je had en de kennis én leeftijd van dat moment.

Het is alsof " hij" iemand in het water duwt die niet kan zwemmen en dat degene zich dan verontschuldigt dat er geen mooie schoolslag uit kwam.

Je zat met een man met naar ik zo lees heel wat meer persoonlijkheidsstoornissen en hij moest daar perfect op reageren of je boeltje pakken.
Onmogelijk, ook het boeltje pakken. Maar weinig weldenkende mensen zullen dat doen, het werkt nu eenmaal niet zo.

Dus hand uit je boezem en gewoon in het nu leven; dat lijkt me zwaar genoeg.

Inderdaad Sally

Hand uít eigen boezem nu. Je hoeft die last niet meer te dragen. Je deed wat je kon om te overleven. Ik snap dat je vindt dat je misschien veel eerder weg had moeten gaan maar blijkbaar was je daar niet klaar of lukte het je nog niet. Dat is niet jouw schuld. En ook al zou je enige schuld hebben gehad, dan heb je daar al genoeg last van gehad om jezelf nu vrij te verklaren. Je hebt die 'schuld' nu wel uitgezeten.

Obsessie met echtheid

Oh ja, ik ook! Ik had de link nog nooit gelegd. Hier moet ik even over nadenken, hoor.

Tranen in mijn ogen

Oh Sally wat begrijp ik je gevoel goed.. natuurlijk was de situatie hier weer net anders maar ook zoveel hetzelfde.. hier niet zozeer het doodzwijgen maar wel de intense woedeaanvallen.. verbale mishandeling tot ik brak en begon te huilen. Dan pas hield ie op. De hoogmoeds-waarzin.. zich meer dan de rest voelen en dan ook niet willen omgaan met 'dom' (lees; niet universitair geschoold) volk. Zoals ik; ik had 'maar een hbo opleiding.
Uiteindelijk heeft hij me zo ver uitgezogen dat ik heel ernstig ziek werd. Hij heeft de artsen in het ziekenhuis knettergek gemaakt met zijn bemoeizucht. Wist het uiteraard beter. En beweerde nog dat ik het dankzij hem heb overleefd.. het is meer ondanks hem.

Oh ik zou die 18-jarige mij ook zo graag waarschuwen. En hem helemaal kwijt zijn in mijn hoofd. Maar hij blijft opduiken, net als bij jou. Hij is de vader van mijn kinderen en bij ons is er nog wel (sporadisch) contact. Zijn familie zie ik ook nog regelmatig. Hij heeft zelf met ze gebroken.

Ik kan er niks aan doen, ik weet het. Maar toch.. hoe heb ik gekund.. volhouden en hem zelfs de vader van mijn kinderen laten worden..?!

Wat de rest zegt en...

als je aangeeft dat je anderen niet steeds achterna loopt met wat ze fout doen, kun je daar voor jezelf dus ook een streep zetten. Je was bij aanvang pas 18, mijn hemel, wat weet je dan? En als je er al in zit, hoe 'makkelijk' is het dan om eruit te stappen? Niet!

Ik snap je wel hoor, maar het die hand in eigen boezem is zo zinloos. Je verandert er niets door. Blik op de toekomst dus .

Maar Kaaskopje

jij zei toch al jaren geleden dat je vader narcist was?

diep ademhalen

En weer dóór. Dank voor jullie lieve reacties. Ik wou dat ik voor mezelf zo mild kan zijn als voor, bijvoorbeeld, Paasei, tegen wie ik wil zeggen: juist jouw uithoudingsvermogen laat zien hoe sterk je eigenlijk bent. Ik ga oefenen om dat ook tegen mij zelf te kunnen zeggen. Maar ik moet bekennen dat ik me momenteel (niet alleen door deze herinnering) niet bepaald sterk voel. Excuses voor mijn geklaag van de afgelopen dagen. Ik zou juist dankbaar moeten zijn dat het voor ons verleden tijd is.

Lees dit eens

Ik zit op deze site te lezen; http://www.relatieslachtoffer.nl/bent-u-gedrogeerd/. En dan over t vermoeden dat je gedrogeerd bent. Ik ben zo verbaasd! Nooit gedacht dat dit bij narcisme zou horen. Ooit ben ik bij carnaval in enkele seconden van halleluja naar hondsberoerd en flauwvallen gegaan. Uiteindelijk opgenomen geweest in t ziekenhuis. Bleek achteraf GHB te zijn geweest. Niemand is bij mn drankje geweest, behalve...uh ja.....mijn man toen. Het hele narcisme verhaal doet zoveel bellen bij me rinkelen. Niet allemaal want de vader van mijn nu ex was autistisch en mijn nu ex had daar ook flink wat kenmerken van. Maar ik zie nu dat mijn ex heel wat narcistische trekken had. Pfff moet t ff laten bezinken. Ben heel goed op weg met EMDR en gesprekken. En heb de situatie in de greep. Ik snap nu hoe mijn ex iedereen zijn verhaal heeft kunnen doen geloven en hoe hij mensen mee krijgt in zijn verhaal. Dat mij alles is afgenomen en de rol van zijn moeder (die ik ook narcistische trekken toedicht), pas nu begin ik de omvang van 'het spel' te zien. Lieve mensen hier, mijn verhaal heeft een omvang die te groot is voor hier. Ik post onder meerdere nicks. T schijnt bij narcisme te horen dat het slachtoffer niet geloofd wordt. Maar het net sluit zich. Alle info die ik hier krijg, echt super. Het zet me aan het denken en helpt me echt!!

Als je dit hebt overleeft..

.. dan kun je alles aan! Das het enig voordeel Sally (en anderen); als je zoveel jaren in zenuwen en angst en contante spanning cq dreiging hebt geleefd, dan is er niet veel meer dat je nog bang kan maken.
En als het je dan ook nog lukt om je hart weer open te stellen, dan kan je nog veel moois te wachten staan! Het valt niet mee om niet constant vergelijkingen te trekken en een nieuwe partner te leren vertrouwen. Maar het is de moeite waard. 'Dopje van de tandpasta' ruzies kennen we niet. En ik ben nog elke dag blij dat ik toch nog een kans op oprechte liefde heb gekregen toen ik dat niet meer had verwacht!

Markat

Stom dat ik nu niet weet wie jij voorheen was, maar je hebt een olifantengeheugen . Ik heb het inderdaad eerder gezegd.

Mijn zus is de afgelopen winter twee keer bij mijn ouders geweest en het eindresultaat van die bezoeken waren beter dan hoe het was. Ze wilden zowaar na alle vaderlijke verwijten tijdens twee middagen op de derde dag horen hoe het met haar was. Maar ja, toen moest ze met het vliegtuig weer naar huis. Daarna is hij erg ziek geweest, maar weer beter geworden. Toen is zij ook weer naar mijn ouders gegaan en toen is blijkbaar toch wat meer gezelligheid tentoongespreid, maar voorlopig houdt zij het hier ook bij. Ik had daarom het vage plan om mijn ouders met vaderdag te bellen, maar ik heb het niet gedaan. Ik durf me er eigenlijk niet weer aan bloot te stellen. Toen ze nog in Nederland woonden was ik op zich altijd positief gestemd als ik bij ze op visite ging, maar na tien minuten vroeg ik me af waarom ik dacht dat het gezellig zou worden en zo is het als ik mijn zus hoorde vertellen nog steeds. Binnen een paar minuten komen de verwijten weer boven tafel. En dan zie ik de foto die mijn zwager gemaakt heeft, met een moeder die blij zit te lachen, want het was stiekem toch eigenlijk wel erg leuk dat mijn zus er was en een vader met een ontzettend chagrijnige verzuurde kop. Bah!

Kaaskopje :-)

Ik weet het ook nog precies. Ik had veel aan jouw verhalen en nu ook aan dit draadje. Heb een vriendin die in een dergelijke situatie zit. Probeer haar te helpen. En idd, Verhuiswagen, ze wordt niet geloofd. Sterker nog, iedereen vindt haar een sukkel, en gelooft zijn verhaal. Het is zo taai als stroop! Zo beschadigend!!! Zelfs zijzelt gelooft dat ze een dweil is, bij vlagen...

Ondermijning

De jarenlange ondermijning van je zelfvertrouwen doet dat met je.
Als ik naar mijn dochter kijk, dan denk ik dat ik haar behoorlijk uit de wind heb weten te houden. Mijn ex sportte 6 dagen in de week en de dag die overbleef werd gebruikt voor zijn sociale contacten, uitjes naar concerten of... ook maar weer voor sport. Naast zijn sport werkte hij gemiddeld 50 uur per week en deed daarnaast nog een studie. Ik mocht thuisblijven en voor onze dochter zorgen en het huishouden doen.

Beide dingen deed ik natuurlijk niet goed, maar dat werd geuit tegen mij en niet tegen onze dochter (gelukkig).

Ik begrijp van haar (ze is nu 15) dat haar vader nog steeds maar weinig thuis is. Als hij er is, zit hij veel boven (zij ook trouwens) en de schaarse momenten die ze heeft met haar vader wordt veelal film gekeken en gewandeld. Dat is wat ze mij verteld. Ik heb haar geprobeerd te wapenen voor zijn aanvallen en manipulatie. Hij probeert haar nog steeds te gebruiken om mij te raken. Soms komt ze weer met een bericht van hem bij mij. Dan kijk ik haar aan en zegt ze: "shit, toch weer in getrapt!". Om vervolgens haar vader een bericht te sturen, dat hij het zelf met mij moet bespreken.

Het moeilijkst vind ik ook dan je maar door zo weinig mensen wordt geloofd. Het ergste vind ik nog dat een vriendin tegen mij zei: "ik zag dat jij jezelf helemaal hebt weggecijferd en wat hij met je deed." Om dan vervolgens doodleuk te kiezen voor hem. Het voelt echt alsof zij met een grote glimlach op haar gezicht een mes in mijn rug heeft gezet.

Helaas is onze gerechtelijke macht niet ingericht op de mogelijkheid van Narcisten. De kans dat jouw verhaal serieus wordt genomen is heel klein, zelfs met bewijs. Het beste wat je kunt doen is je eigen plan trekken en jezelf en je kinderen wapenen.
Nog een paar jaar en dan ben ik werkelijk los van hem. Dan is onze dochter 18 en zijn de geldzaken ook geregeld.

Uiteindelijk wordt je er als persoon sterker van. Dat uiteindelijk mag van mij nu wel komen.

paddington

Dat gebeurt mijn vriendin hier ook. Niemand gelooft dat het zo erg is, en zelfs degene die haar wel geloofde heeft het contact met haar verbroken, omdat ze het zat werd dat ze wel kwam praten en klagen over haar partner maar nooit weg ging.
Terwijl ik maar blijf roepen dat dat juist het smerige is aan deze vorm van mishandeling, dat de mishandelde zelf gelooft het te verdienen, en meent zonder de narcist helemaal niets te zijn. Ik heb het zo met haar te doen.
Nu lijkt ze wel sterk genoeg te zijn om hem te weerstaan en weg te gaan, maar inmiddels heeft ze niemand meer. Iedereen heeft het contact met haar verbroken.