Narcisme.

BeetjeAnders

Ik noem het een wisselwerking. De één kan alleen gedaan krijgen wat die wil als de ander daaraan mee kan werken. Ook als die gedwongen wordt door angst, geïntimideerd worden, niet opgewassen zijn tegen de één, een laag zelfbeeld etcetera. Zoals ik al schreef, ik zie ook mijn eigen aandeel die de situatie te lang in stand heeft gehouden. Hoe het uiteindelijk eindigde door zijn eigen toedoen is voor iedereen een drama geweest. Ik hoop dat ik mijn lesje geleerd heeft. Ik betwijfel of hij dat heeft. Ik wens hem nooit meer tegen te komen, maar vind het wel heel erg voor hem dat hij zijn kinderen kwijt is door eigen toedoen.

Ook al is het klaar en uit, het houdt me nog elke dag tegen. Allerlei scenario's door mijn hoofd: wat als hij ooit weer op de stoep staat (als hij daar überhaupt het lef voor heeft) met een paaiend praatje? Achter de kinderen aan gaat? (hij weet maar van één het adres). Moeilijk gaat doen (iets met vossen die wel hun haren maar niet hun streken verleren)? Hoe sterk ben ik dan? Ik heb niks aan doemscenario's die waarschijnlijk niet uit zullen komen, maar het zegt wel iets over hoe hij onder mijn huid zit, nog steeds.

Je komt er nooit helemaal van af

Hele herkenbare verhalen allemaal.. en inderdaad, je komt nooit van 'm af. Ook al ben je volwassen cq gescheiden. Overigens psychiatrie een complex geheel; mijn ex had ook niet alleen narcistische componenten en zijn ziektebeeld. Het is een heel intelligente man, ooit (met veel moeite) een universitaire studie afgerond, maar de belofte is nooit vervuld. 12 banen, 13 ongelukken. Uiteindelijk kwam ie volledig thuis te zitten en heeft nooit meer gewerkt. Dat deed ik.. en toch werd ik klein gehouden. Hij was altijd met Belangrijke Dingen bezig, tussen de steeds heviger wordende depressies door. Als die weer verdwenen was het 'over', er kwam telkens een mooi bloemrijk verhaal om de depressie te verklaren. Dat er met hem iets mis was, heeft ie nooit erkend. Zelfs niet toen het echt mis ging. Net als bij Sally. Zo mis, dat ik wel een eind aan ons huwelijk moest maken.

Uiteraard eistte hij ook co-ouderschap. Want dat gezichtsverlies, dat kon natuurlijk niet! Kinderen waren toen ook (beginnende) tieners. Met angst in mijn hart heb ik toegestemd. Wilde hem niet verder afbreken. Had nog medelijden. Dat co-ouderschap heeft niet lang geduurd. Hij kon de zorg helemaal niet aan. Verzon steeds mooiere verhalen met excuses. En viel weer uit, met een opname bij de ggz. Toen heb ik via Stichting Labyrinth in Perspectief (google!) een advocaat ingeschakeld. En in de uiteindelijke scheiding heeft hij een weekend-om-de-week regeling gekregen. Waarbij mijn deur nog altijd open bleef staan. Daar kom je niet onderuit Maria, jij bent de enige betrouwbare ouder die je kinderen hebben en je zult het in feite als alleenstaande ouder moeten redden. Zo heb ik mezelf ook altijd gezien. Als een soort weduwe. Wat ik bijna was geweest.

Hij verdween uit ons leven door een van zijn eigen streken. Weer Fantastische Plannen, in een plaats ver bij ons vandaan. Nodeloos te zeggen dat de plannen zijn mislukt. Maar hij woont daar nog wel, met ern nieuwe vriendin. Gelukkig; een nieuwe codependant. Dan heeft ie daar de kinderen (inmiddels -bijna- volwassen) niet voor nodig.
Ik ben opgekrabbeld en ben in de liefde blijven geloven. Ik heb ook een niewe partner gevonden. Die heel wat moest overwinnen.. maar dat heeft gedaan. Bij zowel mij als de kinderen. We vormen inmiddels een solide basis voor ze, als stiefgezin.

Beetje Anders

Officieel, althans in mijn tijd nog vastgesteld, heeft hij een persoonlijkheidsstoornis N.A.O. Dat betekent 'niet anders omschreven'. Wel met obsessief compulsieve (= dwang/angst) en narcistische elementen. Ondertussen zijn we jaren verder en weet ik allang niet meer wat de ggz van hem vindt. Persoonlijk denk ik nog steeds aan bi-polair. Maar het kan ook borderline zijn. Wat ik heb ervaren/geleerd:

- narcisten leven in een bubbel van eigen realiteit. Je moet mee in die bubbel als je met ze wilt communiceren. Dat geldt niet alleen voor hun naasten maar ook voor de ggz.. wat het voor de familie extra vervelend maakt trouwens..
- aan de ggz heb je als partner/kinderen sowieso niks. Psychologen/psychiaters mogen alleen vertellen wat ze mogen zeggen van de patient. 'Om het vertrouwen nodig voor de behandeling niet te beschadigen'. Omdat de patient geen ziekte inzicht heeft, hoor je als partner dus nooit de waarheid. Laat staan dat je kinderen in Kopp-groepen mogen.
- uitleggen hoe de vork in de steel zit aan derden, de school van de kinderen b.v., is een uitdaging. Het is bijzonder moeilijk om niet als wraakzuchtige (h)ex neer gezet te worden.
- mediation kun je vergeten. Je hebt echt een advocaat nodig.
- zij die in de bubbel prikken (ofwel, door de mooie verhalen heen gaan kijken en 'moeilijke' vragen stellen), worden afgestoten. Dat geldt ook voor eigen familie. En kinderen.
- als je er door heen prikt en de narcist kunt zien zoals hij is, eigenlijk een zielepoot, sta je boven hem. En wordt ie bang van je.. had ik dat maar eerder geweten.. Mijn zoon zei ooit 'je ziet cq behandelt papa als een kind' en daar had ie gelijk in. En die houding bevalt me prima. Ik regel en beslis (in zoverre nog nodig nu de kinderen groot zijn) en betrek hem er niet meer bij. In het begin vreesde ik zijn woede-aanvallen, die echt onaards konden zijn, maar die komen nu niet meer.

Paasei en nog een kanttekenng

"Zij die in de bubbel prikken (ofwel, door de mooie verhalen heen gaan kijken en 'moeilijke' vragen stellen), worden afgestoten. Dat geldt ook voor eigen familie. En kinderen."

Dat is precies wat wij hebben meegemaakt. Aanvankelijk leek één van de kinderen hem nog onnozel genoeg om het nog eens te proberen. Vorig jaar herfst heeft hij hem laten vallen als een hete aardappel en ook zijn online contact met dat kind geblokkeerd.

We wisten teveel, hij kon zich er niet meer uitliegen.

Overigens geen GGZ bij hem, dus ook geen diagnose (al hebben de psychologen van de kinderen die bij hen ASS hebben vastgesteld hun vermoedens m.b.t. autisme of bijv. een narciistische persoonlijkheidsstoornis wel naar me uitgesproken). Maar als iets ruikt naar poep, eruit ziet als poep, voelt als poep en smaakt naar poep, kun je dan nog ontkennen dat het poep is?

En voor de meelezende heren die zich aangevallen voelen omdat het hier vooral over mannen gaat: ja, er zijn ook vrouwen/moeders die het kunnen hebben.

BeetjeAnders

Precies.

Wat ik mezelf levenslang kwalijk zal blijven nemen is dat ik mijn alarmbellen heb laten overschreeuwen door hem. Maar ik heb mijn les geleerd en hoewel niet onbeschadigd, hebben we tijdig het zinkende schip verlaten. Ik was al jaren gescheiden toen hij door het ijs ging. Was ik toen nog getrouwd geweest, dan waren de problemen nog veel groter geweest (dakloos, schulden).

Geen codependent maar trauma bonded

https://selfcarehaven.wordpress.com/2016/11/04/breaking-the-codependency-myth-the-power-of-the-trauma-bond/

Reacties

Rode Krullenbol: Al die tips heb ik ook van mijn therapeut gekregen, maar hier kun je toch nauwelijks mee aankomen bij kinderen? Het is voor volwassenen al zo moeilijk te bevatten.

Mijn oudste ziet nu duidelijk dat zijn vader om niets ongelooflijk boos wordt, gisteren weer, onder mijn ogen. Het wordt wel tijd dat ik hem vertel dat die boosheid inderdaad een projectie is van wat vader zelf voelt, dat zoon er eigenlijk weinig mee te maken heeft. Zoon stelde gisteren voor de zoveelste keer dat hij vanaf zijn 16e gewoon niet meer naar zijn vader gaat. Dat zou mij zwaar vallen, beide kinderen zijn ook nog eens iadh-kinderen en ik wil af en toe ook wel even uitblazen. Tegelijkertijd zal ik doen wat nodig is, dat is nu eenmaal je taak als moeder, leuk of niet.

Ik weet niet meer wie het schreef, maar ik herkende me meteen in de uitspraak: je behandelt papa als een kind. Dat doe ik ook, absoluut. Ook al omdat borderline (bij hem de hoofddiagnose) een emotionele onvolwassenheid inhoudt. Mijn ex is emotioneel ongeveer 4 jaar oud. Geen grapje, toen de kinderen ouder werden dan die leeftijd, hadden zij hun emoties beter door en beter in de hand dan hun vader. Dat is heel raar om te zien, dat kan ik je vertellen. Als ik hem ontmoet, moet ik hem eerst een beetje gerust moet stellen, een emotionele aai over de bol, en pas dan kan er gepraat worden. Hij is zeer intelligent, maar op dat vlak een kleuter. Zijn emoties gaan onmiddellijk en totaal met hem aan de haal. Dat is heel leuk als hij zich goed voelt, maar meestal voelt hij zich helaas niet goed.

Als ik jullie verhalen lees, ben ik er nog vrij goed vanaf gekomen. Mijn fundamenten zijn nog intact en ik ben niet bang voor de liefde. Ik heb alweer jaren een stabiele relatie met een rustige, lieve man. Mijn kinderen zijn ook dol op hem. De relatie tussen vader en mij was problematisch, vader heeft nu al jaren een dramatische knipperlichtrelatie. Ik hoop echt dat de kinderen van mij een beetje leren dat een relatie er ook zo uit kan zien, dat altijd drama niet iets goeds of normaals is.

Helaas ook herkenbaar hier

Het liefste zou ik mijn kind willen beschermen tegen haar vader, haar nooit meer naar hem toe laten gaan. Helaas is dat niet mogelijk. Ik ben blij voor haar dat hij maar weinig thuis is, dat scheelt al een hoop.

Of mijn ex een narcist is, zal ik waarschijnlijk nooit werkelijk weten. Wat ik wel weet is dat hij:
- enorm egoïstisch is
- erg ijdel is
- een gat in zijn hand heeft
- zijn onzekerheid verbloemd met bravoure
- de spullen die hij heeft zijn eigenwaarde laat bepalen
- geen empathisch vermogen heeft
- snel vijanden maakt
- altijd zijn gelijk wil halen
- paranoïde is
- zijn normen en waarden aanpast naar hoe zijn pet staat
- verbaal zeer agressief kan zijn
- denkt heel verantwoordelijk te zijn, maar is het niet
- kan liegen alsof het gedrukt staat
- enz.

Toen ik mij ging inlezen in narcisme schrok ik ontzettend. Hoe heb ik mijzelf zo kunnen laten gebruiken, maar ook hoe is hij zo geworden. Op het eerste blik heeft hij namelijk een liefdevolle relatie met zijn ouders. Dat is het eerste idee. Ga je verder kijken dan het dunne laagje chroom, dan zie heel andere dingen. Als 4-jarige jongetje werd hij 's avonds door zijn moeder alleen thuis gelaten. Zijn vader was dan aan het werk en zijn moeder zat bij haar vriendin verderop in de straat. Dat gebeurde niet een keertje, maar zo goed als dagelijks. Zijn moeder kwam dan aangeschoten thuis en als hij wakker werd en naar zijn moeder wilde liep hij dus alleen over straat op zoek naar haar.

Het is misschien heel raar, maar ik zie mijn ex als verschillende personen. Het monster dat hij laat zien in zijn opstelling naar mij toe en als het kleine ventje dat behoefte had aan een moeder die geen tijd voor hem had. Voor dat monster heb ik mij gewapend, een prachtige emotionele muur die ijzersterk lijkt. Aan de andere kant heb ik medelijden met dat kleine jongetje.

Boos ben ik niet meer op hem, wel op de gerechtelijke macht en de banken. Zoals eerder al beschreven: ze gaan allemaal uit van "waar twee vechten, hebben twee schuld". Pas als ze dat idee laten varen en werkelijk gaan kijken naar de bewijzen, dan zullen er eerlijke oordelen worden geveld. Tot die tijd zal de rechterlijke macht alleen maar extra slachtoffers maken onder de ex-partner van narcisten, maar nog erger, onder de kinderen van deze moeilijke mensen.

De emotionele wonden die mijn ex-partner heeft achtergelaten zitten er nog, ze zijn heel diep, maar gelukkig worden het steeds meer littekens. Uiteindelijk zal ik er vele malen sterker uitkomen. Het is een hele zware levensles die ik niemand toe wens.

Beetje anders

Nou ik zet het hier omdat er door therapeuten heel makkelijk naar codependency wordt gekeken bij koppels waarvan een verdenking van narcisme heeft. Nou gaat men inderdaad door trauma's, gekoppeld aan een nauwe samenlevingsvorm codependent gedrag vertonen (stockholm syndroom) en voor degene naast de narcist is het ook van belang dat zij/hij gaat zien waar ze het gedrag nog ondersteunt. Maar... wat ik ook zie gebeuren (in Nederland vooral, in de VS is het tij al aan het keren : dat therapeuten niets kunnen met de narcist (ook al wil hij zelf dolgraag therapie) en dan onmiddellijk de partner willen interveniëren op co- dependent gedrag. (of: nog erger: zeggen: ja maar jij bent een geïnverteerde narcist: dwz: je trekt het zelf aan). In die zin kan het makkelijk gaan lijken op victim blaming terwijl het echt probleem niet aangepakt wordt. (uit onvermogen natuurlijk maar dat geeft men dan niet toe). Dat je er nog niet veel over kunt vinden zegt voor mij meer over het onvermogen van de therapeutische wereld en meer over het feit dat het leading edge is om er veel gedifferentieerder naar te kijken.
Als je meer wilt weten over de trauma bond: zoek op Patrick Carnes.

overigens beetje anders

Is Patrick Carnes erg ingevoerd in de codepency dynamiek, heeft ook samen met Melody gepubliceerd, een eminence grise op het gebied van co-dependency en co-addiction.

victim blaming

"(...)dat therapeuten niets kunnen met de narcist (ook al wil hij zelf dolgraag therapie) en dan onmiddellijk de partner willen interveniëren op co- dependent gedrag. (of: nog erger: zeggen: ja maar jij bent een geïnverteerde narcist: dwz: je trekt het zelf aan). In die zin kan het makkelijk gaan lijken op victim blaming terwijl het echt probleem niet aangepakt wordt."

Klopt.

Ik heb sowieso weinig vertrouwen in therapie zodra het lastig wordt. En dit is superlastig. Blaming the victim wordt dan erg verleidelijk. "Ja, maar jij... En daarom geef jij hem ruimte".

Toch is dat codependent gedrag niet te negeren. Maar de aanpak moet verder gaan dan daarnaar te wijzen. Bewustwording én leren het anders aan te pakken is zo belangrijk! Bijvoorbeeld de partner van de narcist wijzen op zijn of haar sterke kanten, op de punten dat hij/zij goed doorhad dat de narcistische partner weer bezig had, schadelijke praat blijven tegenspreken (bijv. dat je niks waard bent zonder de narcistische partner, dat het jouw schuld is, dat jij verantwoordelijk bent voor zijn buien).

"Je trekt het zelf aan" is weer te ver doorgeschoten en bijzonder schadelijk. Het voedt alleen maar het schuldgevoel waar de narcist toch al zo goed op gedijt als de partner dat heeft. Een therapeut die zoiets waagt te zeggen zou onmiddellijk de rug toegekeerd moeten worden. De grens tussen het signaleren van codepency en blaming the victim is echter flinterdun, helaas. Blijkbaar is dat makkelijker...

Sally Maclennane

Ja helemaal mee eens. Natuurlijk is kijken naar co-dependency goed, zoals ook de slachtoffers van het Stockholm syndroom geholpen moesten worden. Maar het moet idd zijn om het slachtoffer van narcisme te helpen (men is vaak helemaal leeggezogen) en niet uit onvermogen om het grote probleem van narcisme en de wonden die het slaat te onderkennen.

Beetje anders

Ja Sam Vaknin is goed en zeer precies in het beschrijven van zijn eigen stoornis. Ik zie wel gebeuren dat hij het op een narcistisch manier weer voor zijn eigen grandiositeit gebruikt. Kijk eens naar een video waar zijn vrouw ook in voorkomt: ineens zie je dat hij veel zachter en menselijker is. Inderdaad, een lieve vrouw die wel in een seksloos huwelijk met een cerebrale narcist zit die met het verhaal over cerebraal narcisme de hele tijd in het middelpunt staat...