Mijn ouders

Te oud

Wat ook geprobeerd wordt om de verstandhouding te verbeteren, de ouders zijn 'te' oud. Te vast in een denkpatroon dat zelfs een excuus niet iets kan veranderen. Het feit dat ze ver weg wonen is daar debiet aan. Ze ziet jullie te weinig, om uit hun denkpatroon te kunnen stappen.

Jullie willen je ouders beschermen. Dat gaat moeilijk op afstand. Bestaat in die omgeving zoiets als een 'thuiszorg'? Of een betaalde 'mantelzorger'?
Het probleem wordt meer het ontbreken aan wekelijks bezoek zodat hun gezondheid in de gaten wordt gehouden.

Kunnen Kaaskopje en haar zus zich meer richten op het contact leggen met de buren van hun ouders.
Mijn ouders worden ook ouder. Een dame in de straat heeft onze 06- nummer. Een rustgevend gevoel.

nou ja

Ik weet niet precies wat je verstaat onder 'werken' Kaaskopje.
Ik vermoed dat je ergens toch nog hoopt dat ze jouw taal gaan spreken, plots, miraceleus. ('ik zou als moeder ze huilend in armen zijn gevallen')
Nou, dat gaat niet gebeuren.
Neemt niet weg dat de situatie nu heel triest, en misschien wel gevaarlijk voor ze is.
Wat dat betreft zie ik wél dat het werkt wat je zus heeft gedaan. Ze heeft nu weer een deurtje open, heeft iig weer wat zicht op wat er speelt en zelfs opening voor vervolgcontacten.
Dat is toch mooi??

Hap snap reacties

Ik reageer een beetje hap snap

Klara: Het gaat niet zozeer om wat je zegt, maar hoe je dingen zegt.

Dus in feite zeg je daarmee, dat je jezelf ook tot manipulatief gedrag moet 'verlagen'. Als vader zegt dat je je zussen tot de orde moet roepen, moet je dus antwoorden dat je dat uiteraard zult doen. Vervolgens moet zij ons weer opdragen om net te doen alsof ze ons flink de les heeft gelezen. Hij begínt te dementeren, zegt mijn zus. Hij is het dus nog zeker niet. Hij is verstrooid, haalt blijkbaar wel eens wat door elkaar en daar hebben we alle begrip voor, maar hij is nog scherp genoeg om álles op te rakelen en op elke slak zout te leggen. En daar urenlang over aan het woord te blijven.

Wij zijn alledrie 'conflictmoe'. We willen dat niet meer, het hoeft van ons niet meer, als we maar weer normaal kunnen doen. Zolang mijn vader daar zo star mee omgaat wordt het erg moeilijk om iets tot stand te brengen.

Klara

Ze zullen nooit onze taal gaan spreken. Dat hebben we geaccepteerd, maar het zou fijn zijn als we als een soort onhandige buitenlanders bij elkaar dan toch met handen en voeten met elkaar konden praten en dat zit er ook niet in. Als ik mij in termen uitlaat over hoe ik het zou doen, is dat ook letterlijk over hoe ik het zou doen. Meer niet. Ik hoorde nu overigens wel van mijn zus, dat mijn moeder wel aangedaan leek toen ze daar zo plotseling voor haar neus stond. Ze vertelde ook dat ze mijn moeder snel heeft beetgepakt voor een knuffel, voor mijn moeder zich kon bedenken.

Ik snap best wat je probeert te doen met je adviezen en dat waardeer ik, maar toch heb ik het gevoel dat je mij verwijt dat ik niet genoeg mijn best doe. Voor een deel heb je daar gelijk in. Ik heb het opgegeven. Niet nu pas, maar al toen hij nog heel helder was en mij in volle helderheid voorhield dat we maar geen contact meer moesten hebben. Voor mij is het ingewikkelder om contact te hebben, dan mijn zus. Brieven worden niet beantwoord, dat wordt denk ik echt teveel van het goede. Dus blijft er niet anders over dan dat je de reis daarheen moet ondernemen. Logeren zit er niet in. Ze hebben de logeerruimte leeggehaald, waarschijnlijk omdat het toch niet gebruikt werd, maar wel schoongemaakt moest worden. Er gaat geen openbaar vervoer heen. Al met al zou het best kostbaar worden om 'even langs te gaan'. Het is dat mijn zus toevallig een reisje tegenkwam die daar in de buurt was en dat ze hun fietsen daarvoor mee hadden. Volgende keer huurt ze waarschijnlijk een auto. Ik heb geen rijbewijs.

moeilijk

Ik denk dat er bij jezelf nog twijfel zit, schuldgevoel misschien.
Ik kan je niets verwijten en zal dat ook nooit doen.
Het is gewoon een keuze die je alleen maar zelf kunt maken.
Ik zeg alleen niet, zoals sommigen:'ach, verwijt jezelf niets, je vader is nu eenmaal te moeilijk'.
Dat sust wel wat maar helpt uiteindelijk niet. Als er bij jou nog twijfel zit zal die blijven terugkomen. Bovendien maakt het de situatie allemaal niet minder verdrietig.
Ik ken je vader natuurlijk niet maar ik krijg het gevoel dat hij ergens nog 'gezag' probeert te krijgen. Kinderen blijven soms kinderen in ogen van ouders.
Soms werkt alleen meepraten. Ik zie dat niet als manipulatie. Maar als de enige manier om met sommige mensen te communiceren. Dat doe ik vaak alleen als ik mensen niet meer helemaal serieus neem. Niet echt fijn, maar het zij zo. Een beetje als met kinderen.
Soms zitten er gewoon denkbeelden of emoties in de weg. Dan kun je blijven langs elkaar heenpraten, maar dan wordt het nooit wat.
Bijv een angst van je vader om niet serieus genomen te worden, om niet gehoord te worden. Dat staat dan alle verdere contact in de weg.
Dan kies ik er voor om eerst die angst uit de weg te ruimen. Eerst duidelijk te maken dat ik wel degelijk luister, serieus neem. Dan is er soms weer ruimte om een ander, echter contact op te pakken. Nu klinkt het niet zo alsof bij je vader veel kans is op echt contact nog. Maar toch zou je 'langs de regels door' vanalles op kunnen pikken. Maar dan moet je zijn taal niet al te letterlijk nemen.

Er is alweer een hoop gezegd

Ik wil nog even uit leggen wat ik bedoelde. Je vader is dementerend zeg je. Dan heb je niks meer aan logica. Die man was vroegeral niet voor reden vatbaar en dat wordt niet beter. Integendeel.
Wat ik bedoelde of je je vader niet op een bepaalde manier kunt paaien zodat contact met je moeder mogelijk wordt. Dat heeft echt niks met schuld te maken, maar alles met het verleden proberen achter je te laten en te proberen je moeders laatste jaren een beetje aangenamer te maken.

Heb nergens beweerd dat dat makkelijk is.

Samenvallen

Sommige mensen leven in hun hoofd in zo'n andere logica, zo'n andere wereld, zo'n ander perspectief, met weinig tot geen inzicht in de hoofden van de overige mensen. In een voor hen chaotische onbegrijpelijke, overprikkelende, wereld, waar ze enorm moeite moeten doen om er soep van te koken.
Met veel onbegrip voor henzelf inzicht in zichzelf en andere mensen, maar juist ook veel onbegrip en afwijzing en teleurstelling door de omgeving.
Dat kan een mens behoorlijk sacherijnig maken.
Maar ook zie ik de wens bij mijn exman en bij mijn zoon dat de wereld nou eindelijk eens werkt zoals zij het wensen en doet wat zij willen.
Exman wensdacht dat als je getrouwd bent dat je een gedachte bent, je bent het altijd eens, zonder woorden, twee worden een, zijn een dan.
Dat dacht hij echt letterlijk zo. Hoewel de gedachte absurd op mij overkomt was dat voor hem echt reëel.
Dat gaf natuurlijk alsnog veel teleurstelling.
En met een ijzeren geheugen en noodzakelijk gevoel voor details en foutjes kon ex volledig losgaan waar ik, in zijn logica, de fout inging.
Het kostte wat moeite om die gedachte van hem uit te dagen maar ik ben er toch maar niet in meegegaan.:-)
Zoon had ook zoiets. Zo'n behoefte dat andere kinderen nou eens deden wat hij zich voorstelde. Dus had hij zich, toen hij vier of vijf werd, gewensdacht dat als hij jarig was, dat dat toch wel de reden zou zijn dat de wereld met hem samen zou vallen, geen stress, geen afwijzing, maar dan zouden ze wel doen wat hij wilde en zei.
Ik zie hem nog zitten brullen op een klimrek in het park. Vriendjes zwermden alle kanten op en deden waar ze zelf zin in hadden en zoon was een teleurstelling rijker.
Als hij nu weleens arrogante opmerkingen maakt over zijn geweldige studie en geweldige prestaties en wat hij daar wel niet allemaal mee kan bereiken bij anderen - ze nemen me direct aan voor het werk, ik wordt nu al gevraagd-, herinner ik hem er wel eens aan: nog steeds bezig voor elkaar te krijgen dat de anderen doen wat jij wil, nog steeds die scene op het klimrek?:-)
Ik heb ook weleens exman laten tieren over mij. Gewoon geluisterd wat hij allemaal over mij te klagen had. En doorgevraagd. Tot echt alles uitgeput was. Bij elke klacht of belediging of scheldwoord maakte ik een streepje op het schoolbord. Na afloop had ik er zo'n 80-90 bij elkaar verzameld. Een ander zou dat vreemd vinden maar ex praatte maar door over mij, in de derde persoon dan: zij doet altijd enzovoort. Daar werd me wel iets duidelijk wat er fout ging.
Voordeel is dat ik niet zomaar omval en ook ervaring heb met moeilijke mensen en er wel een academische observerende opstelling bij wist te realiseren. Per slot stond het zo ver van mij af, dat had niets met mij als persoon te maken.
Maar ook al snap ik het, teveel getier heb ik toch niet veel geduld meer mee. Ik houd het kort, feitelijk, wat is hier de vraag of de bedoeling, en anders wordt er gepauzeerd tot we ons weer tot het onderwerp kunnen bepalen.
Dochter is soms nog steeds wat verontwaardigd. Dan gaf ik haar 5 minuten om over school te tieren met mijn volle aandacht en bevestiging en dan moest het over zijn. Dan hebben ze je al lelijk te pakken gehad op school en dan ga je zelf ook nog eens je goede humeur, ieders goede humeur en je avond verpesten daarmee. Dan hebben ze je twee keer te pakken.
Volgens dochter had het best wel 15 minuten mogen zijn.:-)
Echter als ik haar die tijd gaf dan verdween ze in haar emoties en was de eerst volgende uren niet meer aanspreekbaar, dus hield ik het kort.
En mijn emoties houd ik binnen of leg het tekstueel uit wat ik voel of wil, niet te vaag, want anders is het contact ook weg.

Och AnneJ

Je beschrijft mijn dochter. Die scène op dat klimrek, dat had zij ook zo kunnen doen. Menig kinderfeest is zo verpest. En ze kan ook het zo verdwijnen in haar emoties als jouw dochter. Mijn jongste heeft dat laatste trouwens ook.

Weet je wat ook meespeelt, je kinderen kun je alles vergeven. Bij je ouders ligt dat moeilijker.

Patroon

Het zijn dan ook hele menselijke dingen, iedereen kan er wel wat van hebben, alleen bij deze mensen is het dan weer extreem zo. Je gaat het patroon herkennen denk ik.

Over 'dementerend'

Mijn zus gaf aan dat hij licht dement begint te worden en daar bedoelde ze mee dat hij zaken door elkaar haalt en in zijn herinneringen verder teruggaat en het korte termijn geheugen gaten laat zien.

Klara

Ik heb geen twijfel of schuldgevoel. Het enige wat ons alle drie dwarszit is dat ze daar in eenzaamheid zitten. Weet jij veel hoe ze er op een gegeven moment aan toe zijn? Dat is een naar idee. We waren ontzet over het akkefietje met de enkel van mijn moeder. Hoe krijg je het voor elkaar? Maar ook dat hij niet de juiste zorg voor zijn benen lijkt te krijgen. Hoe kan dat? Als je bij elkaar in de buurt of het land woont, zijn dat soort zaken toch wat eenvoudiger te begeleiden. Dan kun je mee, of als hij het toelaat kun je het verbinden (wat mijn zus zeer professioneel zou kunnen). Nu kan dat niet. Ik vermoed ook dat het contact nooit verbroken was als ze hier nog gewoond hadden. Dan was er nog wel iets overgebleven, waardoor je toch op de hoogte blijft. Dus twijfel of schuldgevoel heb ik zeker niet (meer), maar het blijven mijn ouders.

Dat snap ik Kaaskopje

Maar dementie is en progressieve ziekte, waarbij het verlies aan geheugencapaciteit nog het kleinste probleem is. Met je vader in een huis wonen lijkt mij niet makkelijk en ik heb het vermoeden dat dat niet beter gaat worden als ik zo tussen de regels doorlees.

Weet je ook hoe het kan dat de beenbreuk van je moeder niet goed genezen is? Is ze in staat om zelf naar een dokter te gaan?

Ginny

Nee, paaien betekent dat ik alles volledig terug moet nemen. Ik moet dan op álles zeggen dat ik dat toch eigenlijk niet had mogen zeggen, maar daarmee zou het niet klaar zijn. Hij eist letterlijk een mentaliteitsverandering. Ik geloof echt dat mij dat te ver gaat. Ik zou prima akkoord kunnen gaan bij een dikke vette streep onder het verleden, maar als ik over álles zou moeten zeggen dat ik het verkeerd heb gezien, hoe moet ik de afgelopen 30-40 jaar dan zien? Een vergissing?

Als!

Als ik zo vaak het woordje 'als' tegenkom, doet me dat denken aan de Rotterdamse volkse wijsheid: "As as meel was geweest en stront stroop, dan aten we morgen pannekoeken!"

Oh ja! En natuurlijk aan het volgende lied:

Ginny

Ja, vanaf het punt waarop we nu zijn begrijp ik dat het verder bergafwaarts zal gaan met mijn vader. HIj raakt verder verstrooid, zijn benen zullen nog verder verslechteren. Met andere woorden, het kan zomaar verkeerd gaan. Daarom wil mijn zus nu toch redelijk snel weer terug. Ook om de praktische zaken te bespreken. Ik vermoed dat contact met ons teveel van hem vraagt. Mijn zus kan hij net handelen, maar hij ziet haar ook als degene die tussen hen en ons in staat, denk ik. Zij is de oudste, zij hoort alles te regelen.

Ja mijn moeder, ook zoiets. Ze zal met een taxi in staat zijn om naar een arts te gaan. Zij heeft zich als enige ook verdiept in de taal van het land, zij regelt alles als ik het goed begrijp. De bezoekjes van mijn zus zijn denk ik te kort geweest om alle details te kunnen achterhalen. Het enige wat we weten is dat het niet helemaal goed is hersteld.
Het is natuurlijk een drama als zij alleen achterblijft, net als dat het een drama zal zijn als mijn vader alleen achterblijft, maar de kansen liggen nu meer bij mijn moeder dat ze het langer volhoudt. Dan moeten we kijken wat ze accepteert en wat we kunnen doen.

Mijn vorige bericht was een reactie op bijdrage #87.

Rode Krullenbol

As is verbrande turf. :-)

Tja ach

Natuurlijk is dat geen vergissing. Dat is je leven.
Maar wat zegt dat over het hier en nu. Staat dat een briefwisseling met je moeder en een incidenteel telefoongesprek in de weg? Ik neem tenminste niet aan dat een bezoek over en weer er voorlopig in zit.

Wat let je om niet 'gewoon' eens een lief kaartje te sturen met een tekst als:

Lieve pap en mam,
Het spijt me als ik jullie teleurgesteld heb door andere keuzes te maken dan jullie voor ogen hadden. Het is nooit mijn intentie geweest om juliie verdriet te doen.

Ik hoop dat het goed met jullie gaat.

Liefs Kaaskopje

Ergens spijt van hebben of iets spijtig vinden (kun je ook gebruiken als het spijt me je echt teveel van het goede is) is op meerdere wijzen op te vatten. Tuurlijk heb je geen toestemming en goedkeuring van je vader nodig, maar is het echt nodig om hem dat nu onder deze omstandigheden nog te vertellen.

Ik moet wel eerlijk zeggen dat ik hier wat dubbel in sta omdat mijn moeder onlangs overleden is en mijn vader de diagnose Alzheimer heeft. Het is niet dat ik met je zou willen ruilen maar ik gun je een ander afscheid.

Kaaskopje, zelfs al zou je excuses aanbieden, het betekent niets.
Je bent allang los van hem. Een volwassen vrouw.
Dat bedoelde ik met verschil tussen wat je zegt en wat je doet.
Je kunt vanalles zeggen tegen je vader, op je gedrag, je echte leven, heeft hij geen invloed meer.
En meestal willen mensen dat ook helemaal niet, willen ze alleen maar even horen wat ze willen horen.

Afscheid

Dat speelt zeker mee met dat we sowieso milder denken, het heeft geen zin om nog uit principe van alles en nog wat te roepen, dus die verdraaide streep eronder en op naar de laatste loodjes. Ik heb eerder ook precies hetzelfde tegen ze gezegd, maar het móest uitgepraat worden. Ja, toen heb ik van mijn hart ook geen moordkuil gemaakt. Als je schoon schip moet maken, dan maar alles op tafel. Dat had ik beter niet kunnen doen gezien wat daaruit voortvloeide. Tegen beter weten in hoopten we een ieniemienie beetje dat dat besef dat het gewoon geen zin meer heeft om vol te houden mijn vader ook had bereikt.

Over het kaartje zal ik eens nadenken.

Klara

Ik begrijp wat je zegt:-).

Laat de strijd rusten

Mijn ouders zijn zover dat ze aan een zorgwoning toe zijn; alzheimer instabiel te been slechthorend en vergeetachtig. Maar ze hebben het nog wel goed met elkaar. Alhoewel moeder zwaar ongerust wordt als vader verward op straat loopt, na bezichtiging zorgwoning en wij met spoed hun richting oprijden.

Als ik de reacties van Kaaskopje lees, vraag ik mij af wat het belangrijkste is. Is het nodig dat het uitgesproken moet worden? Haar vader wordt al wat dement. Als ik zelf zie hoe mijn vader zo van slag raakt en naar zijn moeder wilt ( die al 40 jr geleden gestorven is), vind ik het verdrietig dat een bezichtiging iemand zo van streek kan maken. En dan vraag ik mij af of de behoefte aan 'in goede harmonie naar het uiteinde', niet te veel gevraagd is van je ouders.

Hier willen we dat ouders naar een zorgwoning gaan vanwege de toezicht en gevoel van veiligheid, ook voor ons belangrijk. We willen ook dat ze vriendelijk zijn naar elkaar. Oud zeer is onbelangrijk. Met name dementerenden kan je niet confronteren met gevoelig liggende gesprekken. Daarvan raken ze in de war en reageren de volgende dag dit af op hun partner. Nog even en hij herkent jullie amper omdat hij jullie al jaren niet meer gezien heeft.

Zorg via de huisarts heeft de hoogste prioriteit, en in dit geval de enige prioriteit.

Flanagan

Wij, de zussen, willen niks meer uitspreken. Dat is juist het probleem. We worden er dol van dat mijn vader het niet los kan laten.

Mijn zus heeft al wel kort besproken of ze naar een zorginstelling willen. Dat willen ze pertinent niet. Pas als het echt niet meer gaat.

Flanagan

Ik zit nu op de computer, dat typt wat makkelijker. Ik weet niet hoe een ander mijn teksten leest, maar ik verbaas mij dat jij de indruk gekregen hebt dat ik en mijn zussen mijn ouders min of meer onder druk zetten alles te blijven uitpraten. Dat is zo tegengesteld aan wat er gebeurt, dat ik me afvraag hoe dat beeld ontstaan kan zijn voor jou. De realiteit is dat mijn zus toch gespannen aanbelt, ze komt binnen en vanaf dat punt krijgt ze een stortvloed van woorden over zich heen met 'ik vind zus en jij moet zo en die zullen vast dat wel vinden', die pas stopt als ze het huis verlaten heeft. Mijn vader hoort zichzelf graag praten, lekker rustig als je niet tegengesproken wordt. Dat deed hij 50 jaar geleden al en nu nog steeds. Het is geen hoor en wederhoor. En áls je je al waagt aan wederhoor, dan is dat al snel foute boel. Dus we smáchten werkelijk naar dat hij alles laat rusten. Zand erover, klaar... Maar, noem het star van ons, het gaat ons te ver om daarvoor een ommezwaai te maken van 360 graden naar 'sorry pappa, we zagen het altijd verkeerd'. En dat is toch de bedoeling van mijn vader.

Accepteer dat wat je niet kunt veranderen

Als er geen contact is omdat jouw vader eisen stelt die jij niet gaat nakomen, is dat het zoals het is. Bitter, het slijt wel.

Jouw ouders hebben de afstand gezocht in het buitenland en plaatsen iedere schuld buiten zichzelf. Ik zou die afstand respecteren en accepteren dat er ineens een rouwkaart in de bus ligt of je een dringend telefoontje krijgt.

Zoals ik uit jouw beschrijving haal, jullie zijn alleen te verdragen als toehoorders. Aan jou de vraag of dit genoeg is om arrangementen te regelen voor hun ouderdom. Ik zou persoonlijk nog even goed op mijn hoofd krabbelen.