Mijn ouders

Oh ja de oom

Mijn oom was eigenlijk al communist tijdens de oorlog. Hij kwam daar toen nog niet openlijk voor uit. Hij gaf daar pas uiting aan, toen zijn moeder was overleden. Toen was hij al 29 jaar. Al met al zijn mijn oom en tante dus niet hetzelfde als mijn vader, dus kun je naar mijn gevoel de oorzaak van het gedrag van mijn vader niet bij zijn vader leggen. Hoewel je natuurlijk allemaal iets meekrijgt van het gedrag van je ouders. Ik ook.

Heel triest en heel jammer

Zonder precies te weten wat er is voorgevallen en/of weet van de karakters van de betreffenden, is zoiets gewoon heel jammer en triest.
Wel is duidelijk dat je vader een stempel legt. Dat hij problemen had/heeft met je zwager is 1 ding, maar dat hij jou aangeeft niet op je bruiloft te komen, omdat zwager dan ook kwam is een tweede. Of hij nu gelijk had of niet (wbt zijn oordeel over jouw zwager), het was JOUW bruiloft. Wat dat betreft kan je hem als een narcist bestempelen: geen rekening kunnen houden met de gevoelens van een ander (jouw dus in dat geval) en dus iets voor een ander doen en je eigen ding even parkeren. Want, wat was nu belangrijker voor hem: zijn probleem met jouw zwager of jouw bruiloft (zijn dochter).

Wbt je kinderen. Ik denk dat het heel goed is hen voor te houden wat hen te wachten kan staan. Dat is belangrijk en moeten ze weten.
Anderzijds: niemand weet 100% zeker hou je ouders zouden reageren. Áls ze tóch overwegen te gaan, is dat misschien uiteindelijk goed. Ook als komen ze van een koude kermis thuis en zullen ze daar verdriet over hebben. Daar komen ze uiteindelijk wel overheen, én ze weten dan i.i.g. ook uit eigen ervaring, dat het zo is zoals het is. Als ze het niet doen, zullen ze het nooit zeker weten. En gezien de leeftijd van je ouders is de afweging om wel of niet te gaan nog maar kort. En als je ouders overlijden en ze niet zijn gegaan, zal dat, denk ik, hun hele leven blijven knagen, want ze hebben dan geen kans meer om het zelf te ervaren (óf, je weet het nooit, een opening te ervaren).
Dus ik denk dat het absoluut heel belangrijk is je kinderen voor te houden wat ze wrs kunnen verwachten. Maar mss is het uiteindelijk toch wel belangrijk dat ze het 'met eigen ogen' ervaren en daarna makkelijker een plekje te kunnen geven en het los te laten. Dat is lastiger, denk ik, als er def. geen mogelijkheid meer is, omdat je ouders zijn overleden.

Lastig.

Mijn idee

De vraag of er van autisme of narcisme sprake is, doet er naar mijn idee eigenlijk helemaal niet zo heel erg toe. Het gaat erom een voor jou gezonde manier van omgaan ermee te vinden, zodat het storende gedrag je niet meer raakt en omlaag haalt.

Soms weet je best zinnige dingen te zeggen he?

Wie weet ...

nog wel vaker dan "soms"!

Wie weet, in de toekomst...?

Rode Krullenbol

Je hebt gelijk hoor. Normaal blijft gepieker over een aandoening van welke aard ook op de achtergrond. Maar na zo'n akkefietje als de bezoeken van van mijn zus en zwager aan mijn ouders kijken we elkaar voor de honderdste keer aan met "niet normaal".

De meest gezonde manier is niet. In het verleden was ik bij elk contact weer een week van slag. Maar het blijven mijn ouders, dus ik vraag me altijd af hoe het met ze gaat.

Kaaskopje

Logisch.
Het zijn je ouders. En uiteindelijk had jij de hele relatie natuurlijk heel anders gewild. Los laten is heel moeilijk.

nouja

Ik denk dat het wel degelijk uitmaakt, wat er achter het gedrag zit.
Een narcist haalt je omlaag, om je omlaag te halen.
Dat is toch iets heel anders dan dat iemand je omlaag haalt, terwijl dat iemands bedoeling helemaal niet is. (sterker nog, sommige mensen snappen niet eens wat omlaag halen is)

Als je kiest voor geen contact meer, dan maakt het misschien niet uit wat erachter zit.
Maar bij wel contact aanhouden maakt de achterliggende oorzaak natuurlijk wel enorm uit voor het omgaan ermee.

De helft van de tijd heb ik geen idee wat ex in zijn hoofd heeft als er weer iets fout gaat. Ik wil het niet eens weten. Het heeft met hem te maken niet met mij. Het is al moeilijk genoeg voor hem, daar hoef ik mijzelf niet voor te laten aantasten. Ik doe gewoon wat ik kan op zo'n moment en dat is negeren, sturen, voorstel doen, en anders afstand nemen.

Als ik het goed heb begrepen, is al jaren geen / geen goed contact mogelijk door toedoen van de vader van Kaaskopje.

Is inderdaad zo

Dit speelt al zo'n 30 jaar, alles bij elkaar.

Klara, ik heb niet in mijn eentje gekozen voor 'geen contact'. Mijn vader stelde het voor. Niet zo van 'zullen we dat eens doen?', maar eerder omdat het een hopeloze toestand was. En ik was het daarmee eens, omdat ik bij elke confrontatie snel in tranen was, hoofdpijn en constant dáár mee bezig. Het heeft een enorme rust gegeven om geen contact te hebben. Ik heb mijn ouders inmiddels 19 jaar niet gezien en een aantal jaar minder niet meer gesproken of gemaild. Mijn vader wil pas weer normaal contact als wij alledrie (ik en zussen) onze mentaliteit hebben veranderd. Voor wat dat dan moet zijn. Over twee weken worden we verder bijgepraat over wat er allemaal besproken is. Het was teveel om via whatsapp te vertellen voor mijn zus.

Bieb, ik had dit inderdaad heel anders gewild, ook voor mijn kinderen. Een gevolg is dat ik het heel graag anders wil doen met mijn eigen kinderen. Ik zal daarin ook wel eens doorschieten. Teveel geduld met bepaalde dingen, minder eisen stellen, dat soort zaken. En al helemaal geen verwachtingen hebben. Mijn vader verwachtte van alles, ja dan wordt je snel teleurgesteld als mensen daar niet in mee gaan. Een van de eerste dingen die mijn man van mij te horen kreeg, was dat als er kinderen in het spel zouden komen die áltijd voor zouden gaan. Mijn moeder liet mijn vader voorgaan. Ergens begrijpelijk. Zodra wij het huis uit waren, zou ze er anders alleen voorgestaan hebben. Maar ik zou anders gedaan hebben. Ik vermoed dat mijn moeder (weer) een veel leuker mens was geworden als ze toen die stap wel had genomen.

Kaaskopje

Ja dat is lastig. Met jouw ervaring met je ouder wil je het anders doen. Terecht. Dat kan natuurlijk ook doorslaan.
Lastig om de juiste balans te vinden.
Maar hoe dan ook : sls jij aandacht, liefde, interesse toont en open staat voor hun keuzes, dan doe je her gewoon sowieso goed. Want dat is de basis, ook al kom je soms in conflict.

Toch denk ik dat het rust kan geven

Als je weet wat de oorzaak kan zijn.

Althans, mij helpt dat wel (niet in de omgang met mijn ouders, die zijn helaas al lang dood, ongeveer net zolang als jij de jouwe niet meer gezien hebt, kaaskopje) maar wel met andere mensen in mijn omgeving.

Maar het kan ook helpen te weten dat je de enige niet bent, dat het jouw schuld niet is, dat het bv. ook de schuld van die ander niet is.
Tevens kan het je helpen bij het bepalen van jouw manier van doen ten opzichte van je kinderen...
Het gaat niet om het labeltje per se, maar het gaat om het begrip en inzicht wat met dat labeltje gepaard gaat.

Voordat mijn vader stierf had hij eerst een hersenbloeding overleefd, waardoor hij nogal veranderde en niet echt in zijn voordeel, helaas, want hij was eigenlijk een superlieve en geïnteresseerde vader. Er was duidelijk een oorzaak voor dat gedrag, anders zou ik inderdaad vreselijk aan mijzelf zijn gaan twijfelen.

Mirrreke

Oh, maar het ontbreekt mij ook niet aan inlevendheid en begrip hebben voor eventuele aandoeningen. Maar een diagnose stellen terwijl je daar helemaal het juiste inzicht niet voor hebt, is ook 'gevaarlijk'. Omdat je totaal niet zeker weet of je het bij het rechte eind hebt, ga je misschien wel begrip hebben voor zaken die gewoon echt fout zijn. Maar goed, wij hebben al járen de neiging om mijn vader het een en ander toe te dichten, maar dat maakt de omgang niet leefbaarder. Door gesprekken met familie, hebben wij wel geleerd dat we het ons niet persoonlijk aan moeten trekken. Hij was voor onze geboorte al 'apart', wij zijn niet de oorzaak.

Wat ik er onder andere van geleerd heb en op mijn kinderen toepas, is dat je moet kunnen zeggen dat je ernaast zit. Ouders maken ook fouten. Ik heb ook geleerd, dat de lieve vrede vaak belangrijker is dan je zin willen hebben. Daar, dat laatste, ben ik op bepaalde punten in doorgeschoten en zou ik met terugwerkende kracht soms iets anders gedaan hebben.

Mijn man heeft een herseninfarct gehad en is daardoor ook niet meer 100 procent dezelfde als daarvoor. Dat kun je dus heel overzichtelijk terugbrengen naar de oorzaak.

Benieuwd

maar heb je de links al bekeken, Kaaskopje? het gaat mij hierbij helemaal niet om het labeltje trouwens, maar om de herkenning. Ik vroeg me af of je die herkenning voelt, of misschien wel helemaal niet. Niet uit nieuwsgierigheid van mijn kant, maar vanuit de behoefte om te kunnen helpen of het leven te verlichten.

Hoeft ook niet hoor

Mirreke

de derde link (http://www.autismekenmerken.net/autisme-2/als-je-vader-of-je-moeder-autisme-heeft/) zet mij aan het denken. Ik zit me nu zelfs af te vragen of ik mijn moeder misschien juist trekjes toe moet schrijven. Mijn vader ook trouwens hoor, maar zoals wij hier thuis wel eens zeggen: iedereen heeft wel zijn autistisch momentjes. Maar ook mijn moeder knuffelde nooit. Ik liep altijd achter haar aan. Ik kroop tegen haar aan als we tv gingen kijken, maar ze kwam niet op het idee om een arm om mij heen te slaan. Ook als er sprake was van ziekte of na operaties, bleef iets een aai over de bol uit. Ik heb dat later pas opgemerkt. Als je erin zit als kind is dat 'normaal'. Ik zeg niet dat ze dan niet lief was hoor. Dat zou niet eerlijk zijn. Maar echt warme betrokkenheid... Nu ik er weer over nadenk, nu ook naar aanleiding van die link, heb ik opnieuw zo'n aha-erlebnis. Fijne combinatie dus, moeder en vader .

In de eerste link staat een opsomming van wat je er allemaal door kunt meemaken als kind. Als ik dat lees valt het op zich nog mee voor mij. Dit herken ik wel: - perfectionisme / faalangst en/of
- moeite met beslissingen nemen / besluiteloosheid. Maar of je daar persé een kind van autisten voor moet zijn, dat denk ik niet.

Voor wat betreft dat je door kennis van wat iets is meer begrip kunt krijgen, dat vind ik ook wel. Maar tot hoever moet je begrip hebben? Soms moet je toch voor zelfbescherming kiezen.

Over begrip en zelfbescherming

Ziekte maakt extra kwetsbaar en afhankelijk. Om die reden voel je juist in tijden van ziekte in volle hevigheid de pijn die het geeft te beseffen dat je vader en/of moeder zich niet liefdevol naar je gedraagt. Kennis van zaken kan helpen bij het accepteren van die waanzin.

Kaaskopje, je zegt het eigenlijk zelf:

" Mijn man heeft een herseninfarct gehad en is daardoor ook niet meer 100 procent dezelfde als daarvoor. Dat kun je dus heel overzichtelijk terugbrengen naar de oorzaak."

Ik vermoed dat het voor jou toch gemakkelijker is om te dealen met eventuele veranderingen in het karakter, gedrag of vermogen (bv. om te werken, ik zeg maar wat) van je partner, nu je weet dat het door een herseninfarct komt, dan als je het niet zou weten. Dan zou het niet alleen wellicht moeilijk zijn omdat je partner veranderd is, maar ook omdat je zou afvragen wat er toch aan de hand is.

En in dat laatste geval (bij de vraag: hoe komt dat nou?) zijn mensen nou eenmaal ook snel geneigd om de fout bij zichzelf te leggen. En daar kun je inderdaad heel onzeker van worden.

Ik merk dat ik zelf toch erg blij ben dat ik weet dat onze zoon autisme heeft. Daardoor kan ik veel beter omgaan met bepaalde karaktereignschappen van hem, en kan ik ook dingen van mezelf aanpassen of zodanig inkleden dat hij er veel beter mee kan omgaan. In die zin snijdt het mes dan aan twee kanten, we hebben beiden profijt van de diagnose, terwijl ik er tegelijkertijd wel degelijk voor waak dat het niet een soort excuus wordt, dat mijn kind niet achter die diagnose verstopt blijft.

Wat je schrijft van je moeder, ach dat vind ik, zelf moeder zijnde, toch wel heftig om te horen hoor. Want je eerste instinct als moeder is om te knuffelen en als kind is dat om geborgenheid en warmte te zoeken. Wat oneindig jammer dat je moeder zo niet in elkaar stak.

Overigens, ik herken dat ook heel erg van mijn moeder, bizar he, en begrijp daardoor ook heel goed dat het voor jou als kind gewoon zo was. Dat was bij mij ook zo. Achteraf heel gek, we waren vrij formeel, als het om aanrakingen ging. Echt warm geknuffeld kan ik mij niet zo herinneren... mijn moeder was gewoon totaal niet fysiek... Wel konden we heel erg samen lachen gelukkig.

Mirreke

Ik heb ook niet het gevoel dat ik 'geleden' heb onder het gedrag van mijn moeder. Achteraf gezien was het best wonderlijk. Ikzelf ben wel wat voorzichtig met omarmen en knuffelen, maar als de situatie erg genoeg is moet iemand het toch maar ondergaan ).

Ik kan mij voorstellen dat het prettig is om te weten dat je kind autisme heeft. Maar ik weet dat niet van mijn vader of moeder of allebei. Het is gissen. Doordat wij, de zussen, het gedrag wel als afwijkend beschouwen, scheelt dat wel in hoe we ermee omgaan. Maar het blijft geen pretje.

Niet knuffelen

Niet al te lichamelijk met elkaar omgaan kan ook in die generatie zitten en in persoonlijke, overgedragen, familiestijl. Mijn moeder was ook niet erg knuffelig maar daar heb ik verder nooit wat achter gezocht. Een arm of een hand geven of naast elkaar zitten was nooit een punt en een hartelijk gesprek ook niet.
Mijn moeder en vader hadden beiden wel een autistische ouder. Mogelijk dat dit ook een rol heeft gespeeld.

Rode Krullenbol

Als ik dit filmpje bekijk, voldoet het beeld van mijn vader daar dan toch weer niet helemaal aan. De wereld draait wel om mijn vader, iedereen doet het verkeerd behalve hij, maar hij zou wel snappen dat iemand zorg nodig heeft.

AnneJ

Ja dat is zo. Ik weet ook niet goed wat mijn moeder als voorbeeld heeft gehad. Haar eigen moeder is overleden toen mijn moeder 5 jaar was en heeft later een stiefmoeder gekregen. Dat was een vrij statige dame. Mijn oma dus. Ik vond het altijd wel gezellig bij mijn opa en oma.

Zus gesproken

Mijn zus heeft ons vandaag bijgepraat. Het is een droevige situatie. Ze zijn inderdaad echt alleen, zelfgekozen. Contact met de buren is nihil. Tja, want gesprekken met die mensen is het niet helemaal. Mijn ouders willen intelligente gesprekken, academisch niveau. En een praatje over het weer en hoe mooi het zwembad van de buren erbij ligt, valt daar niet onder natuurlijk. We krijgen de indruk dat ze eigenlijk niet goed voor zichzelf zorgen. Wel op huishoudelijk gebied, maar niet lichamelijk. Als mijn vader zo doorgaat, zal hij of ziek worden en mogelijk doodgaan door bloedvergiftiging. Zijn benen zijn donker verkleurd en open wonden. Hij loopt met krukken. Bij een poging om de auto te parkeren of uit te rijden, is er een ongeluk gebeurd met mijn moeder, ze kwam tussen de auto en een muur, begrijp ik en daar heeft ze haar enkel bij gebroken. Maar dat is niet goed geheeld, waardoor zij ook niet lekker loopt.

Wat de rest betreft, is hij zo negatief. Omdat hij begint te dementeren, gaat hij steeds verder terug in het verleden, maar dus ook met verwijten over dat verleden. Er werd nu iets verweten over toen mijn zus 16 was. Ze had iets helemaal verkeerd gezegd. 16 dus... Ze wantrouwen de reden waarom mijn dochters een brief hebben geschreven en willen komen. Ze verwachten dat mijn dochters hun de oren komen wassen over de ruzie tussen ons en opa en oma. Terwijl dat volledig niet de intentie van de dochters is. Er werd totaal niet gevraagd hoe het met mijn zus ging, hij was aan het woord, wilde ook aan het woord blijven, er was geen speld tussen te krijgen en alleen maar verwijten en eisen over hoe hij het wilde hebben. Uiteindelijk heeft mijn zus gevraagd of ze het leuk vonden als ze nog een keer kwam om over andere dingen te praten, zoals hoe het moest als er dingen geregeld moeten worden en zo, maar dat wilde hij niet. Maar uiteindelijk lijken ze zich bedacht te hebben, maar dat kwam zo laat, dat mijn zus daar niet meer de tijd voor had op de dag dat ze weer naar huis moest. Ze heeft nu toch het gevoel dat ze er nog een keer heen moet en dat ze dat ook niet zullen afwijzen.

Wat mijn dochters betreft heb ik al gezegd dat ze zich echt geen illusies moeten maken dat het gezellig wordt als ze daar heen willen. Het zal ook een monoloog worden met verwijten, hoe geweldig hij is en hoe slecht de rest. Er is niets veranderd, de periode waarover het gaat is zelfs groter geworden. Maar dat wisten we eigenlijk al wel. Ik schreef dat al eerder, hij kon niet uit de voeten met de puberteit. Hij kon totaal niet omgaan met dat pubers wel eens uit de bocht vliegen met wat ze doen of zeggen.

Ik had het ook met ze over 'narcisme'. Het enige wat niet rijmt met wat daar bij zou horen, is dat hij geen gezelschap zoekt om in te schitteren, hij stoot mensen juist af omdat ze te simpel zijn of rare opvattingen hebben, voor de rest komt het toch aardig bekend voor allemaal.

autisme?

Ik heb niet recent meer het hele draadje geleden, maar is er misschien sprake van autisme (ASS, voorheen asperger?). Overigens, maakt het heel veel uit. Het gedrag is waar je het mee moet doen. Ik denk overigens dat hij het vast niet opzettelijk doet. Dus dat zij gedrag (zeker inmiddels op deze leeftijd) onmacht is en niet meer te veranderen.

Naar hoor , dat gedrag van je vader. Van wat ik gelezen heb wordt je moeder erin meegezogen. Zou zij zonder hem meer openstaan voor co twct met de familie. Triest dat ze het nu niet heeft.