Mijn ouders zijn niet leuk

@creabea

Tja, moet je er wat mee. Je kunt niet overleggen met broer/zus, die zijn er niet. Je kunt het gewoon zo laten voortdobberen, mij zou dat geen voldoening geven.

Ik weet niet hoe jullie contact vroeger was, toen je nog thuis woonde of net op jezelf was, hoe dat allemaal is gegaan.

Onderneem je weleens iets samen met je moeder (zonder je vader)? Dagje/weekendje weg of zo? Het zou best kunnen dan je buiten het vanzelfsprekende patroon tot andere gesprekken kunt komen.
Weet je hoe ze zelf tegen haar leven aankijkt, of ze er meer van had verwacht, of ze teleurgesteld is? Wat voor idealen had ze ooit? Wat voor struikelblokken kwam ze tegen, en hoe ging ze daarmee om?
Idem dito met je vader.

Het helpt enorm als je de tijd neemt mensen serieus te nemen. Dan zit er vaak van alles onder al dat gezeur en die negativiteit.
Probeer het eens te plannen.

San: "Mijn schoonouders zijn vijftigers en NOG vrij gezond.' Wow, voel ik me nu eventjes stokoud zeg, als vijftiger Ik werk gewoon fulltime en heb nog een puberzoon thuis...
Maar verder helemaal eens met dat de eenzaamheid en kleine wereldje wel vaak aan de persoonlijkheid ligt. Twee oude alleenstaande dames in onze straat: met de een maak ik vaak een praatje, is altijd vrolijk en belangstellend en (ik weet niet waarom) gek op onze zoon: maakt ze altijd grapjes mee. De andere is nors en gesloten, ik heb het opgegeven een praatje met haar proberen te maken (hoewel ze recht achter ons woont), lukt gewoon niet. Het enige wat eruit komt is klagen over onze heg die te dik geworden is of de kliko van de buren die niet alijtd meteen teruggezet wordt. Typisch iemand die dagen overleden in huis zou kunnen liggen en dan roept iedereen waarom de buren geen contact hadden (hoewel ik wel de meeste avonden stiekem vanuit ons slaapkamerraam naar het hare spied, om te zien of er nog licht brandt, voor de zekerheid).

Hoogtepunt

Heb niet echt een verschil tussen ‘hoogtijdagen’ en ‘nagenieten’. Alles na de middelbare school is voor mij een hoogtepunt. En dat terwijl ik weinig heb wat traditioneel als ‘vervulling’ wordt gezien, geen werk en geen kinderen. Maar ik verveel me geen moment.
Ben het met je eens dat de tijd veeeel te snel gaat

juist erg jong

"Wow, voel ik me nu eventjes stokoud zeg, als vijftiger ;-)"

Ik bedoelde juist dat ze nog wél heel jong waren... maar zich toch al als oudjes gedroegen.. dat het met leeftijd dus weinig van doen heeft!

bromvlieg

Nee, ik ga eigenlijk nooit een dagje uit met alleen mijn moeder, laat staan een weekendje. Dat is ook zoiets, mijn ouders doen niets zonder elkaar. Vroeger ook al niet, toen had ik een tante die ging scheiden; dat was niet vreemd (volgens mijn ouders dan hè), want zij ging ook wel eens weekendjes weg zonder haar man. Maar ook een dag winkelen of waar dan ook heen, doen ze altijd met zijn tweeën.

Ik ben wel eens met mijn moeder de stad in geweest (ook al een tijd terug), maar dan ervaar ik de ergenis/schaamte die mijn vader zal hebben: m'n moeder spreekt zowat iedereen aan en koopt om het kopen. Even de stad in is dus niet zo'n goed idee, of ergens waar veel mensen komen. Met mijn vader had ik altijd een betere band, daar zou ik over de telefoon nog wel een serieus gesprek mee kunnen hebben (hoewel niet ideaal, maar anders zit het er niet in vrees ik). Met mijn moeder echt praten is heul moeilijk, ik geloof niet dat ik dat ook gedaan heb. Ze praat altijd tegen mensen en niet met mensen, als je begrijpt wat ik bedoel. (en dat is voor mijn vader -best wel een gevoelige man verder- denk ik ook zo moeilijk, dat hij ook niet met mijn moeder kan praten). Pfff, moeilijk hoor. Ik heb het idee dat ik er bij mijn moeder niks zinnigs uitkrijg, maar bij mijn vader mogelijk een beerput opentrek over opgekropte frustraties. Best wel eng.

karakter

Natuurlijk ligt het aan iemands karakter hoe iemand ouder wordt.
En dan? Een karakter is ook geen verdienste, het is je gegeven of niet.
Als buitenstaander vind ik het allemaal veel te simpel klinken (je moet er zelf iets van maken etc)
Maar bij mijn eigen ouders vindt ik het net zo goed moeilijk. Denk dat mijn ouders erg op die van jou lijken Creabea, misschien net wat extremer nog. Zelf heb ik de fase waarin jij zit lang geleden gehad, misschien dus omdat het hier net wat erger nog is allemaal. Inmiddels vind ik het vooral erg sneu voor ze. Neemt niet weg dat als ik er ben ik me gelijk weer kind voel en het toch weer lastig vind en niet met ze overweg kan. Dat heeft met verwachtingen te maken. Dat ze er ook voor mij moeten zijn. Dat ik ze ook leuk moet vinden. Dat ze er ook voor mijn kinderen moeten zijn. Kan die blijkbaar toch lastig loslaten.

@creabea

Oei, ja, dan wordt het lastig. Alleen met je vader wat gaan doen kan ook niet? Je zou het als verjaarscadeautje kunnen geven Of voor vaderdag.

'Ik heb het idee dat ik er bij mijn moeder niks zinnigs uitkrijg, maar bij mijn vader mogelijk een beerput opentrek over opgekropte frustraties. Best wel eng.' Ja... dat lijkt me ook.
Toch zal er een dag komen dat één van de twee alleen verder moet. Als je de moed kunt vinden, misschien toch op zoek naar een opbouwend aanknopingspuntje.

bromvlieg

'Als je ouders vraagt wat het hoogtepunt in hun leven is, dan zeggen ze heeel vaak: de geboorte van mijn kind(eren). Dus zo heel raar is mijn gedachtengang toch ook weer niet.'

Een hoogtePUNT heeft in mijn ogen niets te maken met de mooiste tijd van je leven. Die lag echt niet rond de geboorte van mijn kinderen Ik vond die tijd erg moeilijk en druk. Wel was die tijd beter dan al de tijd zonder dat ik een partner had. Vanaf de tijd dat jongste vier was is mijn 'beste' tijd ingegaan en die is nog lang niet gestopt, wordt alleen maar beter.

huwelijk werkt averechts?

Het valt me in de reacties vaak op dat mensen die zich minder ontwikkelen en een kleiner kringetje hebben, vaak mensen zijn die al heel lang getrouwd zijn en soms nog alles samen doen ook.
Mijn moeder werd weduwe op haar 54ste jaar. Haar kinderen waren uit huis en ze stond er alleen voor. Vanaf dat moment heeft ze zichzelf bij de haren gegrepen en een nieuw leven opgebouwd. Nu is ze een onafhankelijke senior met een gevuld leven.
Mensen die lang getrouwd zijn en na hun pensioen samen thuis zitten voelen misschien niet de noodzaak om veel buiten de deur op te bouwen. Ze blijven aan elkaar "kleven".
Er is een leuk grapje van Sigmund hierover. Zie je een stel oude vrouwen bij elkaar. Zegt er eentje zoiets als: "zij hebben allemaal hun handen vrij, maar de mijne leeft nog.."(kreupel mannetje op de achtergrond)
Voor mezelf haal ik hier wel de les uit om een leven te hebben naast het gezin. Al is het maar werk, vriendinnen of een hobby. Liefst alle drie natuurlijk. Een huwelijk is mooi maar je kunt elkaar ook verstikken of in een negatieve spiraal brengen. Zeker als je oud bent, angstig of wantrouwend.

had ik maar ouders

Als ik het lees, kan ik alleen maar denken: had ik nog maar ouders........ Ook al zit je niet op één lijn en begrijp je elkaar niet (meer) zo goed en pakken dingen minder leuk uit dan je zou willen. Ik ergerde me ook aan dingen en nu zou ik niets liever willen dan me weer daaraan te kunnen ergeren. Ik mis ze elke dag. Je hebt maar 1 vader en 1 moeder. Wees daar zuinig op zou ik zeggen.

huwelijk

nee, dat zie ik niet zo. De oude achterbuurvrouw die boven al even voorbij kwam in mijn berichtje had een zeer vriendelijke, open en betrokken echtgenoot die juist wel altijd contact had met de buurt en vooral ook de buurtkinderen. Zijn vrouw werd juist zo teruggetrokken en onbenaderbaar toen hij overleed (nou ja, ze was het al, maar toen verloren we pas het contact). Zelfde zag ik bij mijn eigen ouders: mijn moeder was de stuwende kracht achter alle sociale contacten, zicht op de wereld, reizen en activiteiten. Toen zij er niet meer was bleek pas echt hoe egocentrisch, passief, en ongeinteresseerd in anderen mijn vader was.
Goed, zijn maar twee voorbeelden die ik toevallig ken, maar ik geloof toch niet dat het door het huwelijk komt. Er zijn toch ook hele leuke actieve en ondernemende al heel lang getrouwde stellen?

kwetsbare mensen

Het zijn vaak kwetsbare mensen, de mensen die niet leuk zijn. Als ze trouwen met een minder kwetsbaar iemand, ja logisch dat de kwetsbaarheid gecompenseerd kan worden. Andersom kan een kwetsbaarheid een enorme wissel trekken op een partner, die dan vaak wel weer andere kwetsbaarheden heeft. (Anders zou het vast niet zoveel impact hebben)
Twee kwetsbare mensen samen kunnen heel succesvol zijn of een heel ongelukkige match waardoor ze elkaar versterken.

Maar ergens denk ik ook dat ons ergens wijsgemaakt is dat het leven leuk moet zijn. Dat dus ook onze ouders leuk moeten zijn. En dat zijn ze gewoon niet altijd. Misschien kunnen we meer waardering voor ze opbrengen als het minder leuk hoeft te zijn.

Ouder

Volgens mij heeft het niet zoveel te maken met ouder worden alleen.
Mijn vader was al 52 toen ik geboren werd en is altijd bij de tijd geweest, werk of geen werk.
Mijn (overigens lieve) schoonmoeder is volgens mij eind jaren 50 stil blijven staan in de tijd.

Dat is ook irritant en vermoeiend, maar ik probeer toch vooral een beetje compassie te hebben. Ik ben daar wen uur of twee en ga mijn eigen volle leven weer in.
Sanne

ja, maar dat is toch weinig?

Aangezien ik het enige kind ben van mijn ouders, voel ik mij schuldig omdat ik zo over hen denk. En twee uurtjes in de maand bij ze op bezoek gaan, vind ik wel erg weinig. Toch?

Herkenning

Veel herkenning, maar ik heb inmiddels geaccepteerd dat ze zijn zoals ze zijn. Mijn ouders konden altijd heel negatief over ons, hun vier kinderen spreken. Zo was er altijd een standaard uitdrukking als we onszelf niet zo leuk op een foto vonden staan " Tja , als je niet mooi bent kun je ook niet mooi op een foto staan". Tegen mijn broer die als jong volwassene een tijd opgenomen werd is geweest op een Paaz afdeling zei mijn vader " Eens gek altijd gek" , toen hij jaren later op eigen kracht afstudeerde moest hij vooral niet denken dat hij beter was dan de rest. ZO zijn er legio voorbeelden. Altijd maar dat afkraken van hun eigen kinderen.

Ik ben opgevoed met het idee dat ik dom en lelijk was.

Ik heb ze er nooit op aangesproken . Het enige wat ik ooit gedaan heb is opkomen voor mijn eigen dochter.
Toen ze 1.5 jaar was zei mijn moeder tijdens een verjaardag toen een van de familieleden tegen haar zei dat ze zo,n leuke kleindochter had " Ja , maar ze is net zo,n " krengetje" als haar moeder. Het was ws een grapje maar ik heb haar apart genomen en gezegd dat ze dat over mij mag zeggen , maar dat ik niet wil dat ze dat over mijn dochter zegt. Dat heeft ze nooit meer gedaan. Ik weet toch dat ze trots op al haar kleinkinderen is.

En toch, betrap ik mezelf er op dat ik soms ook kleinerende dingen wil zeggen tegen mijn kinderen, ik moet me soms inhouden en heb ook wel eens mijn excuses aangeboden omdat ik toch iets had gezegd waar ik achteraf spijt van heb. Ik lijkt wat dat betreft op ze. Gelukkig krijgen mijn kinderen ook veel complimenten van ons.

twee uurtjes per maand

Tja, dat is niet veel (ik zou er als moeder best verdrietig van worden...).
Wonen jullie ver van elkaar vandaan?

Is het een idee om af en toe een dagje uit te verzinnen? Naar de dierentuin? Het openluchtmuseum in Arnhem? Het museum van de twintigste eeuw in Hoorn? Naar de Efteling? Er moet toch iets te verzinnen zijn om wat schwung in jullie contact te brengen.

hoe praat te over je kinderen

Dat verschilt nogal per gezin, wat 'gewoon' wordt gevonden. Ik heb een goeie vriendin die geregeld in mijn oren l*llige opmerkingen over haar gezinsleden maakt. Dat is daar gewoon. Als ik het zou doen, zouden ze hier thuis erg raar opkijken. Mijn vriendin houdt veel van het hele cluppie, maar de verbale kant van de relatie is nogal ruig.
Ook heb ik een goeie vriendin die nooit kan nalaten prijzend en lovend over haar kinderen te praten - het andere uiterste.

Het is maar net wat je gewend bent, al is taal krachtiger dan je vaak beseft.

twee uurtjes per maand

mijn reactie was op die van Sanne, die even twee uurtjes uitzat bij haar schoonouders en dan weer door ging. Aangezien wij op 1.5 uur rijden wonen en niet elke week even kunnen langsgaan, kan ik het niet maken om maar twee uurtjes langs te komen.

We gaan af en toe wel een dagje weg met opa en oma hoor, we hebben ze ook wel eens verleid om op bezoek te komen op ons vakantieadres (waren we speciaal naar Duitsland op vakantie gegaan, dat is nog een land dat ze wel aandurven). Maar dat van die vakantie was alweer een paar jaar terug en meer dan een uitje enigszins in de regio zit er tegenwoordig niet in, lijkt het. Komt ook bij dat de wederzijdse ergernissen van mijn ouders ook bij een uitje opspelen (mijn moeder te plakkerig naar vreemde mensen, mijn vader te in zichzelf gekeerd).

Maar goed, misschien vinden zij het wel normaal hoor (bedacht ik net). Vroeger kwam ik maar 1x per 2 maanden bij opa en oma's en ik heb nog nooit wat leuks gedaan met opa en oma en zij kwamen ook bijna nooit op mijn verjaardag. Dus in die zin doen we al relatief veel met mijn ouders.

praten over je kinderen

Nu ik me ervan bewust ben, probeer ik ook meer positief te praten over mijn kinderen en over hun interesses; ook de dingen die ik helemaal niet interessant vindt (computerspelletjes;-), daar probeer ik wel enthousiasme voor op te brengen. Niet dat mijn ouders alleen maar negatief waren (dat zeker niet), maar de dingen die voor mij echt belangrijk zijn, die waarderen zij niet zo en daar kunnen ze zich ook niet echt inleven. En vanaf de middelbare school lieten ze me in bepaalde opzichten best wel een beetje links liggen. En dat van hoe je op de foto komt, dat is wel herkenbaar. Mijn moeder zei altijd dat ik verkeerd keek op de foto, bijvoorbeeld.

Maar mijn kinderen om alles de hemel inprijzen, dat zal mijn manier ook niet worden. Ik heb heel lieve buren, maar hoe geweldig hun nakomelingen wel niet zijn, dat is ook weer wat veel van het goede. De jongste telg is pas 1,5, maar volgens haar opa en oma is het kind heel sociaal, begaafd, kan ze al zwemmen, tekenen, fantastisch bouwen met duplo etc. En volgens mij is het een vrij gemiddelde dreumes, die een krijtje kan vasthouden en drie blokken op elkaar kan zetten;-)

2 uur per maand?

Ik weet niet of ik dat red. Ik zie ze op verjaardagen, een keer of 8 per jaar een paar uur. Verder met Kerst en drie keer per jaar om ze naar het ziekenhuis te brengen. En natuurlijk het jaarlijkse weekend weg, wat mijn vader heeft verzonnen als traditie. 'Gewoon' op bezoek doe ik nooit.

Kracht van taal

Allevier hebben we een tik meegekregen van deze woorden, inmiddels zijn we met z,n drieën en hebben het achter ons gelaten. Het contact met mijn ouders is redelijk, ze zijn allebei een eind in de zeventig. Als we bepaalde onderwerpen mijden,is het best gezellig.

Het is inderdaad wat je gewend bent, zo noemt een vriendin van mij haar zoon steevast rotjong , ook waar hij bij is. Dit is gewoon lief bedoeld ( ze is een leuke moeder) maar ik zou dat nooit tegen mijn kinderen zeggen..
Die van mij worden ook niet continu de hemel in geprezen hoor , maar ik zeg wel regelmatig dat ik van ze hou.

Oeps...

Ik heb ook van die fantastische kinderen die van alles en nog wat heel goed kunnen, en bovendien ook erg lief, mooi en sterk zijn. Ik zal me wat matigen...

Beetje lui hierin

Ik ben niet zo'n visite-ganger. Schoonvader zouden we vaker moeten bezoeken. Het is zo jammer dat hij niet bij ons in de buurt woont. Dan zou een kort bezoekje heel wat makkelijker gaan. Als we er nu zijn is het na een uurtje 'op', maar ja om dan al weg te gaan is dan weer zonde van de reis. Dan ben je net zo lang onderweg als dat je er zit. Mijn zus zie ik echt amper, de oudste althans. De andere zus vaker, maar dat contact is sowieso hechter. Maar hier is twee uur per maand dus lang niet altijd gangbaar wat mijn schoonvader betreft. Mijn ouders wonen niet in Nederland en ik heb er geen contact mee. Had ik dat wel, dan zou het misschien een keer per jaar geweest zijn. De ervaring (van mijn zus) heeft geleerd dat zo'n bezoek op ruzie uitloopt of op zijn minst op kromme tenen.