Mijn ouders zijn niet leuk

Neem je zelf wat zaken voor

Neem genoegen met een niet al te diepgaand contact.
Neem genoegen met gespreksonderwerpen die oppervlakkig te noemen zijn.
Wees blij met de gulle cadeaus die ze geven aan je kinderen. Dat is hun manier van verwennen. Overleg voortaan voorzichtig over de smaak van je kinderen.

Niet alles hoeft leuk te zijn om er wel moeite voor te doen.

Wat het bellen betreft, valt me op dat ze alleen mogen bellen of de telefoon moeten oppakken als zíj dan eindelijk iets doen wat ze interesseert: tv kijken.

Wat is er erg aan dat ze niet willen blijven eten, als je hun gezelschap toch al snel zat bent?

Wat het rapport van je kinderen betreft zou ik meteen gezegd hebben 'Maar je hebt niet eens gekeken!" En ik zou er voor gezorgd hebben dat ze keken.

Ik zeg bovenstaande met de nodige ervaring aan 'vreselijke ouders'. Ik heb geen contact meer met ze. En juist daardoor zie ik in wat jij schrijft nog wel ruimte voor een redelijk contact met jóuw ouders. Je moet alleen leren accepteren dat er niet meer in zit dan ze kunnen bieden.

kaaskopje

hm... tja, natuurlijk hoeft niet alles leuk te zijn. Het is ook niet zo dat ik m'n ouders niet meer wil zien ofzo, het begint me wel nogal tegen te staan. Dat vind ik erg, want het zijn wel mijn ouders en ik ben ook nog hun enige kind. Behalve broers en zussen en een bevriend stel (beide op afstand) hebben ze niemand, feitelijk. Een beetje laat misschien, maar ik heb me redelijk recent pas gerealiseerd dat m'n ouders helemaal niet sociaal zijn (vroeger ook al niet) en dat ik er waarschijnlijk helemaal niet mee bevriend zou zijn als het niet m'n ouders waren. Dat is zo jammer! Bijna net als een kindje waarmee niemand wil spelen omdat het sociaal nog niet zo vaardig is.

Wat de gulle cadeaus betreft: het is wel heel leuk om ze te krijgen (ik krijg zelf ook hele mooie dingen), maar ik vind het zo jammer dat de kinderen denken:"opa en oma zijn lief wánt ze geven grote kado's".

Het is ook een waarderingsdingetje, wat het bellen betreft. Ik werk vanuit huis als beeldend kunstenaar en overdag werk ik gewoon. Nu wil ik best een keertje kletsen, maar soms komt het gewoon niet zo uit en dan zeg ik na een kwartiertje: "sorry hoor, ik moet nu ophangen want ik ben aan het werk." "oh, wat doe je dan?" en dan komt het er steevast op neer dat ze nog steeds niet weten waarmee ik bezig ben, en bovendien mijn kunst zien als een dure hobby. Ik heb heel enthousiaste klanten en goede recensies, waarvan ik in het begin dacht van: doe even normaal, zo goed zal het toch niet zijn. Mijn ouders komen niet verder in hun commentaar dan 'leuk ja' en 'wat duur', 'dat snap ik toch niet' en 'laat je niet afzetten'.

"Wat is er erg aan dat ze niet willen blijven eten, als je hun gezelschap toch al snel zat bent?" Daar zit voor mijn gevoel ook alweer die afkeuring in (van m'n vader). Ik wil niet blijven eten, want wat jij klaarmaakt is toch niet lekker, zo ervaar ik dat. Bovendien: ze zijn er op een verjaardag soms dan maar heel kort, we hebben wel eens bezoekjes gehad die niet langer duurden dan 1,5 uur op de verjaardag van een van de kinderen (en ze wonen bepaald niet in de buurt). Veel meer dan het kado afgeven was het niet, zeg maar. Dan wil ik ze ook nog graag iets te eten aanbieden voordat ze terugrijden, maar ik krijg de kans niet! Ze komen graag op pakjesavond (kado's afgeven), maar ook dan wil mijn vader niet blijven eten en mijn moeder dan ook maar niet. Dat is dus verrekte onhandig, want wanneer moeten wij dan eten? We hebben het wel eens gedaan, toch maar een maaltijd rond een uur of 5, voor de pret aan, en dat de kinderen vroegen " waarom eten opa en oma niet met ons mee?" En dan hadden we ook nog een gerecht klaargemaakt wat ze zeker zouden moeten lusten. Dat is toch heel onbeleefd, eigenlijk? Ik wil gewoon dat als ze toch langskomen op een verjaardag, of pakjesavond, of kerst, dat ze gewoon gezellig meedoen. Dat is blijkbaar heel moeilijk voor ze en daar baal ik dan weer van. Ik heb het idee dat ik mijn ouders moet opvoeden in dat opzicht.

Wat het rapport betreft, daar heb je gelijk in. Mijn vader had overigens nog wel gekeken, maar al vrij snel geconcludeerd dat zo'n rapport tegenwoordig niet meer te lezen valt, zo ingewikkeld en dat was het dan. Mijn moeder had alleen de kaft gezien en begon gelijk over het geld te praten. Wat later dacht ik dus, verrek, ze heeft het niet eens bekeken!

Wat jammer dat jij helemaal geen contact meer hebt met je ouders... ik hoop (en denk) niet dat het zover komt hier. Ik ben vooral teleurgesteld in hoe het gaat en zou graag een betere band willen.

Ook liever anoniem

"... ik denk ook dat het hoort bij ouder worden, starheid, zwart-wit denken... zoals zij het zien, zo is het. En dat geldt voor alles (en dat is soms irritant in gespreksonderwerpen), maar dus ook voor de conclusie dat ik geen leuke dochter ben."

Balen zeg, dat voelt dan toch ook als een afwijzing? Hoe oud zijn jouw ouders ongeveer, en was het vroeger ook al (een beetje) zo?
Ja, met het werk, dat had ik ook zo. Ik heb dus een universitaire studie gedaan waar ik nu niets meer mee doe in feite en dat is dan zonde. Is ook wel zo, maar ik doe nu wat anders, wat ik veel leuker vind en wat veel beter bij mij past. Dat hoor ik van zoveel mensen, maar dus niet van mijn ouders. Van kunst kun je alleen niet rondkomen (ik verdien er tenminste nog niet veel aan, maar mijn partner heeft een goed betaalde baan). Het is voor mij nog steeds moeilijk om kunst te mogen maken, soms, om iets te doen wat niet direct 'nuttig' is.

Creabea

Mijn ouders zijn rond de 70. En ze zijn natuurlijk ook weer een product van hun (calvinistische) opvoeding. Ik ging dus op mijn 12e naar de huishoudschool, want ik zou toch trouwen en kinderen krijgen. Dáár zijn ze nu wel in veranderd, ze vinden nu wel dat ik aan de slag moet... Maar dat is ook omdat ik nu gescheiden ben. Toen ik nog wel getrouwd was, met kleine kinderen zat en klaagde dat mijn (nu ex)man elke avond zo laat thuis kwam dat-ie me nooit kon helpen, zeiden ze dat ik niet zo moest zeuren want dat hij toch elke maand met een mooi bedrag thuis kwam.

Ik zit sinds mijn ontslag in zo'n outplacementtraject. En daar kwam al wel snel naar voren dat ik een nogal ongezonde omgeving ben opgegroeid. Dat je ouders geen vrienden hebben, valt je als kind niet op. Dat zie je pas later, als je ziet hoe het ook anders kan. Voor mij heeft het als gevolg gehad dat ik standaard dacht dat mensen niet op mij zaten te wachten. En dus ook nooit vriendschappen ben aangegaan. Het bizarre is, dat ik dat ook wel eens in een boze bui van mijn ouders heb teruggekregen: 'Jij hebt ook niemand, zo leuk ben jij niet'. Door 'ons soort' mensen worden vrienden als een status gezien. Heb je veel vrienden, dan ben je dus een fijn mens om mee om te gaan.

Ik probeer er nu iets aan te doen omdat ik me er nu van bewust ben én omdat de coach van dat outplacementbureau tamelijk geschokt was hoe weinig mensen ik op kon noemen in 'mijn netwerk'. Maar je hebt wel een behoorlijke achterstand als je daar pas op je 40e bewust van wordt. Dat komt er in mijn geval wel bij, ergens neem ik het ze kwalijk dat ze me in zo'n positie hebben gezet, ook al was het niet bewust. En dat is niet eerlijk, want ook zij komen uit zo'n benauwend gezin en wisten dus ook niet beter.
Dat er met kunst geen droog brood te verdienen valt, is ook zo'n argument uit de calvinistische hoek. Samen met 'zonde van je dure studie' en 'niet mogen genieten'. Het is best lastig om je daar van los te maken, als je met die overtuigingen bent opgegroeid!

Creabea

Ik snap ook best dat het niet leuk is zoals het nu met je ouders gaat.

Ik weet nog dat mijn vader in het ziekenhuis belandde. Mijn zus werkte er al een poosje als verpleegkundige. Maar toen hij er gelegen had en weer thuis kwam was zijn reactie: goh, die meiden werken eigenlijk best hard hoor! Alsof hij voor die tijd dacht dat ze de hele tijd in de koffiekamer zaten. En toen ze een keer bij mij kwamen kijken toen ik een eigen flatje had (ruim 30 jaar geleden) hield mijn vader zijn jas aan. Snifte wat dat hij allergisch was voor de katten en zat duidelijk op de wip. Dit deed hij vaker.

Ik denk voor een deel echt dat mensen die wat ouder zijn (ouder dan ik) niet meer goed snappen wat er gaande is in de maatschappij wat betreft school en werk. Tenminste... de mensen die daar al buiten staan. Je vader zit nog wel in het arbeidsproces en weet dus nog wel een béétje wat er in de wereld te koop is, maar je moeder staat daar te ver vanaf. Daardoor krijg je onrealistische gesprekken. Weet zij veel... En je vader heeft ook al geen kaas gegeten van kunst. Op zich begrijp ik dat ook nog, maar doe dan tenminste alsof het je interesseert, het is je kind tenslotte.

Ik ben dus maar een klein beetje jonger dan jouw ouders en ik hoop werkelijk niet dat ik over 6 jaar merk dat mijn kinderen mij een vervelend mens zijn gaan vinden. Mijn dochters zijn wel direct genoeg om te melden als ze vinden dat ik iets vreemd opvat. Ik hoop dat ze dat blijven doen.

Ik vraag me altijd af.

Hoe het nou komt dat sommige mensen zo snel ‘een kleine wereld’ hebben?

Ik zit zelf ook niet in het arbeidsproces, maar ik hoor van mijn vriend elke dag hoe het er aan toe gaat, lees veel artikelen op internet en fora, en kijk het journaal. Heb het idee dat ik geen rare of onrealistische ideeën over de arbeidsmarkt of politiek heb (nu ja, zat mensen die mijn mening niet delen, maar dat is mi wat anders dan wat er hier in dit topic bedoeld wordt).

Ik denk dat het vooral een kwestie van belangstelling en interesse is, en niet zozeer van leeftijd. Ik ken mensen van tachtig die alles nog volgen en alles prima snappen.

Egocentrisme

Wie voortdurend zichzelf centraal stelt, heeft per definitie een beperkte interesse in de hem/haar omringende wereld. Het enige wat er voor hun toe doet, is de vraag: wat betekent dit/dat voor mij?

In combinatie met een gebrek aan (of zelfs een ontbreken van) empathie, kan egocentrisme zeer naar uitpakken voor diegenen die met zulke mensen van doen hebben.

Rode krullenbol

vergoeilijken

Als het werkelijk een kwestie van interesse en egocentrisme is, dan denk ik dat het weinig zin heeft om het gedrag van die ouders te vergoelijken

'ach, als je ouder bent wordt je wereld nu eenmaal kleiner, hoop dat mijn kinderen het me vergeven als ik alles niet meer volg, en alleen over kwaaltjes kan praten'.

het negatieve

Behalve de beperkte wereld lijkt ook wel de negatieve instelling vaak voor te komen in de berichten hiervoor. Dus, zou de wereld van die mensen kleiner kunnen worden omdat ze alles negatief zien? Ze wijzen veel af, zien veel als bedreiging, en blijkbaar blijft er dan toch weinig over?

Overigens lezen mijn schoonouders wel de krant, de anwb gids en de damesbladen en dat soort spul, maar ze pikken daaruit vooral de negatieve dingen - dat iets verboden is of gevaarlijk voor de gezondheid en zo, en als het er niet echt staat maken ze het er wel van of ze snappen het gewoon niet. (Al verschillende keren gehad, bijvoorbeeld op iets dat we gekocht hadden reageerden ze meteen negatief omdat het verboden zou worden. De enige overeenkomst tussen ons object en het bijna-verboden object was dat ze allebei wielen hebben.)

Maar ook over mensen zijn ze negatief. Als ze het over iemand hebben komt er meestal ook iets negatiefs over gelijk achteraan wat compleet irrelevant is. Dan lijkt het me ook niet zo vreemd dat ze geen vrienden meer hebben en dat ze 'kennissen' alleen nog even snel spreken bij de supermarkt. Die andere mensen hebben daar ook geen zin meer in natuurlijk en zo horen ze weinig nieuws meer.

Ik stel me dan voor dat schoonmoeder iemand tegen komt die zegt dat ze twee kleindochters heeft, en schoonmoeder reageert meteen snibbig dat ze kleindochters helemaal niet leuk vindt, ze heeft liever jongens bla bla bla (heeft ze al vaker gezegd op verjaardagen namelijk). Die andere persoon is dan al meteen klaar met het gesprek denk ik zo.

En ze hebben geen klankbord waardoor ze erachter kon komen dat het haar errug dwars zit dat de andere grootouders van haar kleinkinderen (de mijne dus) wél kleindochters hebben. Eerst ging ze gelijk op met de andere grootouders, maar toen gingen mijn zusjes aan de baby's en haar dochter niet. Het was heel duidelijk. Bij mijn eerste nichtje was ze nog enthousiast, bij de tweede dacht ze dit ga ik nooit meer inhalen en bij het derde nichtje schreef ze meisjes verbaal helemaal af. Dit heeft ze natuurlijk met meer dingen, waardoor ze haar wereld zelf wel erg beperkt maakt.

En schoonouders hebben allebei dat negatieve, waardoor de één de ander niet kan optrekken.

maar wat doe je..

Als je moeder hipper is dan jij? Moeder van 75 heeft een lat en doet niet meer aan samenwonen, dat is teveel zorgen. Ze doet aan badminton, zwemt graag in zee en heeft tot 70 jaar geschaatst. Ze rijdt in haar knalblauwe autootje het hele land door en reist regelmatig buiten d
Europa. Woont in een groot huis buitenaf, is nooit bang en onderhoudt een grote tuin helemaal zelf. Heeft veel verdriet gekend in haar leven maar veert altijd weer op. Maakt lol met zussen van rond de 80. Heeft veel feestjes. Is goed op de hoogte van haar financiële huishouding..
Mijn leven is prima maar kent minder hoogtepunten dan dat van mijn moeder.
Maar verder ben ik natuurlijk wel blij met haar ;)

jutta

Prachtig toch?

Negatief

Dat negatieve, dat is denk ik ook een goede verklaring.

Mijn schoonmoeder is een lief mens, veel liever dan de andere ouders in dit draadje, maar ze laat zich ook leiden door het negatieve, en je ziet snel dat haar wereld heel klein wordt.

-Op je 50ste besluiten dat je voor bepaalde dingen 'te oud' bent. Niet door een blessure of een medisch advies, nee gewoon, ik ben 50 en dus te oud en doe ik sport x of activiteit y niet meer. Dan ga je wel snel achteruit ja.

-Ooit moest ze stoppen met haar eigen carrière, doordat die van haar man voorrang had. Dat heeft ze hem altijd stilletjes verweten. Vertelt verhalen over dat ze zoveel talen kon, dienstreizen maakte. ‘maar ja, toen de kinderen kwamen, moest ik stoppen, want door het werk van mijn man stond ik er alleen voor’.

Maar dat was 40 jaar geleden! De kinderen zijn allang groot, kansen genoeg om alsnog op te starten. Heeft ze 1x geprobeerd, aangenomen, maar die baan was geen succes en nu heeft ze besloten ‘dat ze haar niet meer moeten hebben’ en klaar.

-Sociaal gebied net zo. Ze is geboren Rotterdamse ,en al haar familie woont daar. Rotterdam is het he-le-maal. Maar ja, ze moest verhuizen (weer voor het werk van haar man) en nu wonen we in het Noorden. En volgens haar is het hier ons-kent-ons en kom je er gewoon niet tussen. Ik betwijfel het. Er is genoeg ‘import’ die wél een bloeiende vriendenkring weet op te bouwen in het Noorden. Het is niet alsof we hier met een riekvork achter mensen met een ‘vreemd’ accent aan lopen

Ze zit alleen thuis, geen vriendinnen in de buurt voor een kop koffie, geen werk. Ze heeft twee hondjes die elke week wel wat mankeren. Door de hondjes gaat ze ook niet meer op vakantie, want een pension, dat overleven de arme schatten niet. Ze hebben de zorg van mijn schoonmoeder heel hard nodig (denkt ze zelf). Ze zegt ook wel eens wereldvreemde dingen, zo heeft ze mij wel eens geadviseerd bij Google te gaan werken ‘want die hebben prima arbeidsvoorwaarden’. En verder veel, heel veel praten over vroeger. Toen ze een vrouw van de wereld was, toen ze de spil van een gezin was, toen ze reizen naar het buitenland maakte..

De eenzaamheid en de verveling straalt er gewoon van af.. En natuurlijk kan ik wel vaak(er) langs gaan en over interessante dingen praten, maar af en toe bezoek van zoon en schoondochter is geen vervanging van een ‘vol’ leven, zoals de moeder van Jutta dat heeft.

Werk en thuis

Mijn vader werkte vroeger 'op kantoor'. Later is hij voor datzelfde bedrijf gaan werken als freelancer. Achteraf gezien was dat een hele slechte stap van mijn vader. Mijn vader had al de neiging tot afwijkende opvattingen over het een en ander (van familie hoorden we dat dat al terugging tot de tijd dat hij nog jong was), maar doordat hij in een werkomgeving op een kantoor zat, bleef hij nog een beetje in de realiteit. Hij had daar normaal omgang met mensen, kwam vaak thuis met opmerkingen over dat hij plezier op zijn werk had gehad e.d.. Maar voor het karakter van mijn vader was dat kantoorleven denk ik al te ingewikkeld. Toen mijn vader thuis ging werken was ik 10 jaar, toen het in ons gezin mis begon te gaan was ik 11. Puberende zussen waar hij niet mee om kon gaan. Hij kon met meer mensen niet omgaan. Ruzie met de buurman (waardoor ik meteen niet meer met mijn vriendin/buurmeisje mocht spelen. Commentaar op andere buren, omdat die anders met hun vrijetijd omgingen. Later kwam ik een buurvrouw tegen en die zei 'ja, we vonden het altijd al een aparte man...'. En mijn vader maar denken dat alle buren de apartelingen waren. Ze wonen nu alweer 17 jaar in het buitenland. Aanvankelijk leek het leuk te gaan in de buurt. Mijn ouders waren voor een aantal buren het 'sleuteladres'. Mijn ouders wonen daar permanent, maar veel wonen daar 'parttime'. Maar ook dat leuke contact ging al snel bergafwaarts. Weer waren de buren de lastpakken. Ik heb geen contact meer met ze, maar ik heb visioenen van totaal vereenzaamde oude mensen in een héél klein wereldje.

Met mijn ouders heb ik het gelukkig wel getroffen. Mijn vader is wel een beetje een aparte maar je kan wel goed met hem praten en hij heeft heel diverse interesses.
Ik herken echter wel wat in het verhaal want ik heb hetzelfde met mijn zus. Wij verschillen zoveel van elkaar dat we nog nauwelijks een band (kunnen) hebben. Zij is alleenstaande moeder, heeft een relatie gehad met een getrouwde man, deed werk waar ik nooit voor zou kunnen en willen kiezen en nu is ze thuis met haar kindje. Haar huis is een grote bende.
Af en toe onderneem ik iets met haar omdat ze weinig geld heeft en ik me een beetje verplicht voel, ook t.a.v. van haar kindje.
Een succes is het meestal niet. Mijn zoon gaat vaak mee, maar de kinderen schelen 8 jaar in leeftijd. Als mijn zoon iets met haar zoontje doet, vindt mijn zus dat juist meestal net niet leuk. Mijn zus kan totaal niet met mijn kinderen omgaan, snauwt tegen ze of zegt gewoon niets. En zo kan ik wel even doorgaan. Soms vind ik dit best heel jammer. Ik zou zo graag een goede band met een zus hebben, maar zij is mijn enige zus. Ik kan me er bijna geen voorstelling van maken hoe dat is, al zie ik het wel bij mensen om me heen natuurlijk.

nog meer herkenning

wat een hoop herkenning weer in de nieuwe berichten hier! Vooral het verhaal van San, met ouders die zijn verhuisd naar de andere kant van het land, dat was hier ook aan de hand (maar dan verhuisden ze van noord naar zuid). Uiteindelijk zijn ze wel een heel eind terugverhuisd, maar nu is het verhaal: "het is in het noorden niet meer zoals het was". (grappig trouwens, ik heb een oom van rotterdamse geboorte die zich helemaal het groningse dialect heeft eigengemaakt:-) Ik ben dan weer een aantal keer verhuisd met mijn ouders, dat geeft ook geen goede basis voor langdurige vriendschappen.

Ook anoniem, dat is ook wel jammer, dat je zus zo leeft! Van iemand die nog niet zo oud is is het nog erger als er niks meer uitkomt. Op zich is de een natuurlijk ambitieuzer dan de ander en 'alles uit het leven halen wat erin zit' kan ook nogal stressvol zijn... maarja. Ze is vast niet blij met hoe ze nu leeft. Heeft ze nog wel goed contact met je ouders?

Nu zijn mijn ouders ook nog niet zo oud; mijn moeder is na mijn geboorte nooit meer gaan werken (op vrijwilligerswerk in een bejaardentehuis na) en die vertoont ook wereldvreemde trekjes. Mijn vader werkt nog wel, maar die heeft het alleen over zijn werk. Uit zijn verhalen meen ik op te maken dat hij wordt gezien als een gewaardeerde, maar ouder wordende collega die toch wel vaak ziek is; in zijn ogen wordt hij respectloos behandeld door zijn baas die 20-30 jaar jonger is dan hijzelf en voelt hij zich regelmatig gepasseerd. (maarja, wat wil je, als je 20% van de tijd ziek bent? En hij is echt vaak ziek!) En hij vindt het maar onzin dat hij nog 'op cursus wordt gestuurd'. Terwijl ik dan denk: je mag blij zijn, ze investeren dus nog in je. Verder is hij heel wantrouwig en dat lijkt steeds erger te worden, best naar eigenlijk. Laatst heeft hij besloten niets meer bij bol.com te bestellen, omdat een keer toen hij wat bestelde de computer vastliep. Dat komt natuurlijk vast doordat er bol.com vieze troep op je pc zet. Mijn moeder wil graag op facebook (want de familie zit erop, en oude vriendinnen die ze al 30 jaar niet heeft gezien), maar dat vindt m'n vader weer gevaarlijk.

Ik weet zeker dat mijn ouders niet happy zijn met hun leven; mijn moeder klampt zich vast aan oppervlakkig contact zoeken met vreemden en kopen; van mijn vader vraag ik me wel eens af of hij niet gewoon depressief is.

waar ik wel eens bang voor ben

....is dat ik dus ook niet zo leuk ben. Waarschijnlijk is het onzin, want ik heb best wel een aantal goede vriendinnen en het is ook altijd heel gezellig met de bevriende stellen van mijn man. En verder heb ik best wel een netwerk van kennissen van school, sportvereniging, hobby etc. Maar ik soms, als ik al een tijdje niet wat met iemand afgesproken dan bekruipt mij toch het gevoel van 'zie je wel, moet ik er weer zelf achteraan om iemand te bellen. Niemand belt mij eens een keertje'. Stom hè. Heeft iemand anders dat ook?
Mijn huidige vriendschappen zijn overigens allemaal ontstaan nadat ik op kamers ben gaan wonen; voorzover ik vrienden/vriendinnen had werd dat niet aangemoedigd door mijn ouders en ze hebben zelfs (onbedoeld, denk ik) vriendschappen beëindigd voor mij. Op de basisschool met argumenten als 'spreek maar niet meer af met X. want zij wil alleen met jou spelen als ze niemand anders heeft' of ze waren bang voor slechte invloeden. Op de middelbare school een beetje hetzelfde, maar vooral: het schoolwerk mocht er niet onder lijden. Nu was ik ook nogal braaf en luisterde vrij goed naar m'n ouders...:-\

Wat is een 'vol' leven?

Wat me zo nog te binnen schoot: Ik zie hier vaak dat van niet werken je wereldvreemd wordt. Vaak bij traditionele huisvrouwen, zeker als die ook nog een passieve instelling hebben (mijn moeder was ook huisvrouw, maar die kan zich prima vermaken ).

Maar ik ken ook mensen die weer teveel werken. En als dat werk dan wegvalt heb je net zo goed een leeg leven.

Zie je weer vaker bij traditionele mannen: Een lege-dag-syndroom in plaats van het lege-nest-syndroom. Vader van een van mijn vrienden was een zeer nauwgezette arts, en die maakt nu de hele dag zijn vrouw gek omdat hij bij gebrek aan een daginvulling, het huishouden maar gaat ‘managen’.

Doet me af vragen wat nu precies een ‘vol’ leven is.. niet alleen het hebben van een daginvulling kennelijk. Misschien zit het meer in een evenwichtig leven (naast je dagtaak ook andere hobby’s/contacten) hebben. Of is het een kwestie van flexibiliteit (dat je, als je dagtaak weg valt, je een andere invulling kan vinden).

ontmoedigd

Ik denk dat veel oudere mensen ontmoedigd zijn geraakt door hoe het gaat in de wereld. Ooit was er een tijd van wederopbouw, van idealen. En kijk eens waar we nu zitten... Vooral in de beleving van ouderen dan he.

Ze zijn niet meer op een leeftijd om er zelf voluit tegenaan te gaan, en dat stemt hen treurig.
Daarnaast ervaren ze de toenemende ongemakken van ouderdom. Als je gezond bent heb je 100 wensen, als je iets mankeert maar eentje,
En tja, zo wordt de wereld kleiner.

creabea

...' Maar ik soms, als ik al een tijdje niet wat met iemand afgesproken dan bekruipt mij toch het gevoel van 'zie je wel, moet ik er weer zelf achteraan om iemand te bellen. Niemand belt mij eens een keertje'.'

Dat heb ik ook.

In het najaar werd mijn man ziek. Het bleek uiteindelijk enorm mee te vallen, maar mij bekroop wel de nare angst voor hoe ik me zou voelen als ik alleen verder zou moeten. Natuurlijk zou ik op straat en op mijn werk bekenden tegenkomen die vriendelijk groeten, maar thuis zou het erg, erg stil worden. Er komt hier zelden visite en al helemaal niet spontaan.

kleine wereld

En vrienden vallen weg, want die gaan dood. Kinderen emigreren of zijn drukdrukdruk met hun carriere en/of gezin bezig.
Oren worden vaak minder, zodat je delen van gesprekken mist, concentratie en ogen worden minder, zodat de krant lezen/nieuws kijken steeds meer een opgave wordt.
Het is lastig in te leven in oude mensen als je zelf jong en vitaal bent.

maar maar maar

We hebben het hier toch over mensen waarbij de wereld al voor hun 70e klein was?

Ik ken een vrouw van achterin de 80 bij wie het speelt dat er kennissen doodgaan en niet meer mee kunnen om wekelijks urenlange fietstochten te maken. Maar bij 60, 65, 70 jaar speelt dit toch nog niet als regel? Op die leeftijd ben je nog zelf verantwoordelijk voor je activiteiten. (Overigens ken ik alleen ouderen die nog veel sporten en die blijven ook langer jong en vitaal. Maar ook dat heb je zelf in de hand.)

Bromvlieg

Mijn ouders zijn eerder geëmigreerd en daar weer van naar Nederland gekomen. Mijn vader had een beeld van Nederland wat niet meer bij de realiteit hoorde. En dat was een flinke teleurstelling. Vanaf dat moment heeft het bij hem gebroed dat hij weer weg wilde. Dat kon niet zomaar natuurlijk. Uiteindelijk was hij er te oud voor. Tot hij met pensioen kon en dus geen banen meer van de inwoners van een ander land kon inpikken, toen kon het weer. En dat hebben ze gedaan.

Als je ergens bent, groei je mee in een proces, maar mijn ouders hebben een stukje van dat proces gemist in Nederland. Je hoort dat wel vaker van mensen die geëmigreerd zijn. Die kunnen niet meer aarden.

Inleven

Ik weet het niet hoor, of het echt een onvermijdelijk iets is. Ik denk dat het echt met je houding te maken heeft.

Mijn schoonouders zijn vijftigers en nog vrij gezond. Niets dat hen belet andere mensen op te zoeken en actief te zijn. En dan nog, ik ken genoeg mensen met een ziekte of handicap die desondanks nog heel wat wensen hebben en die ook actief nastreven.

Sommige vijftigers schuifelen al als tachtigers door het leven, terwijl sommige tachtigers nog volop in het leven staan, en nieuwe vrienden maken.

Misschien heeft het wel met inleving te maken, maar verklaar dan maar eens waarom mijn aan alle kanten rammelende oma (pillendoos van hier tot gunder, slecht ter been, elk jaar wel een weekje in het ziekenhuis) toch nog tig vrienden bekenden en hobby's heeft.

Creabea

Ik heb door het voorbeeld van mijn moeder ook wel eens de 'angst' dat ik te weinig sociale contacten heb. Dat héb ik namelijk ook echt. Ik heb 1 echte (dus geen facebook) vriendin, oh nee niet jokken, sinds kort heb ik weer contact met een andere vriendin. Het zit 'm niet in mijn persoon. Ik ben best leuk en gezellig, maar ik zei afgelopen week nog tegen mijn man, dat ik te lui ben om veel vriendschappen te onderhouden. Maar ik ben dus bang dat zich dat uiteindelijk tegen mij gaat keren. Het idee om zo te eindigen als mijn ouders doet mij daar wel over piekeren.

niet helemaal in de hand

Gebreken en eenzaamheid verschillen per leeftijd, wat San ook zegt. Ligt misschien ook aan karakter, je EQ en IQ, maar nu is het weer heel anders dan vroeger. De sociale contacten zijn minder, mensen gaan 7 uur het huis uit en stappen om 17 uur weer hun deur binnen, meer mensen werken. De straten zijn hier leeg, waar iedereen vroeger z'n stoel buiten zette om even te keuvelen.
Niet iedereen heeft kinderen, of die zijn geemigreerd, wonen ver weg, hebben geen tijd of zijn overleden, of door verminderde gezondheid wordt je leven klein. Je moet ook een beetje geluk hebben, niet alles heb je helemaal in de hand en het zou al helpen als de directe omgeving hier oog voor heeft en het niet afschuift op eigen verantwoordelijkheid.