Mijn ouders zijn niet leuk

redden

Je kan als directe omgeving hier wel oog voor hebben, maar dan nog ben je niet de vervanging voor een vol leven.

Wij gaan best vaak naar mijn schoonmoeder, maar als wij de vervanging moeten zijn voor een hobby, tig kennissen én een beste vriendin, dan zouden wij bij haar in moeten gaan wonen. En mijn moeder regelt het allemaal zelf, terwijl ook zij ver weg wonende kinderen heeft.

Het ligt echt, sorry, in je eigen hand. Je kunt een ander niet redden, zeker niet van zichzelf. Moet je ook niet willen.

Als je als ‘buurt’ oog hebt voor oudere mensen zal je zien dat vooral ‘gezellige’ oudere mensen hiervan profiteren. Is niet gek, eigenlijk ook. Denk je als drukke tweeverdiener ‘ik zal eens een praatje aanknopen met de buurman’, krijg je een hoop negativisme over je heen. Sta je daar met je goede bedoelingen. En dat terwijl die weduwe van twee deuren verderop je praatje wél kon waarderen.
Sorry, maar aan wie ligt het dan eigenlijk? Wat ik al zei, je kunt iemand niet redden van zijn eigen karakter.

Sociaal leven

Een eigen sociaal leven hebben is wel heel belangrijk om geestelijk gezond oud te worden denk ik. Als je wat sociale contacten betreft alleen bent aangewezen op je echtgenoot (en die zelf ook geen sociale contacten heeft) en je kinderen dan leef je wel in een heel klein wereldje. Zeker als die kinderen ook nog wat verder weg wonen en misschien maar 1x per maand of zo een keer op bezoek komen. Als dat je enige echte link dan is met de buitenwereld dan is je wereld wel heel klein. Waarschijnlijk ook wel wat eenzaam. Zelfs als je getrouwd bent dan kan je die eenzaamheid hebben. Niet elk huwelijk is even goed natuurlijk. Er zijn genoeg oudere mensen die bij elkaar zijn gebleven omdat het nu eenmaal makkelijker was. Er zijn ook genoeg mensen die best een redelijk huwelijk hebben maar die toch niet helemaal alles daar in kwijt kunnen. Bovendien hoe goed een huwelijk ook is als je alleen maar altijd met z'n tweeen bent dan lijkt me dat ook niet heel gezond. Heb je weinig sociale contacten dan mis je toch input en prikkkels van buiten af, een klankbord, een link naar vroeger of juist een link naar het heden, iemand die je meesleept naar activiteiten waar je zelf niet zo vlug heen zou gaan of die juist je interesses en hobbies deelt.

Investeren in sociale contacten is dus een belangrijk recept voor een geestelijk gezond ouder worden. Ook tegenover je kinderen. Als zij in feite je enige contact zijn dan leg je op hun ook meer druk. Heb je een sociaal actief en eigen leven dan is die relatie ook veel gelijkwaardiger.
Daarnaast is het hebben van wat hobby's en andere bezigheden ook belangrijk. Dat hoeft niet iets heel groots te zijn. Kan ook gewoon sieraden maken zijn of zo. Maar dan kan je ook bij een groep op internet gaan en eens naar zo'n beurs en dan leer je ook weer mensen kennen.

Als ik naar mijn eigen grootouders kijk (die redelijk gezond oud zijn geworden en 3 van de 4 hebben de 90 gehaald, een was al jonger overleden) dan hebben die alle drie tot op het laatst een sociaal leven gehad met kennissen en vriendinnen, interesse in de buitenwereld (krant tot op de laatste dag gelezen) en ook wel wat eigen bezigheden (al was dat op het laatst vanwege de medische klachten wel moeilijk). Altijd nog een mening, interesse in alles en elke dag wel aanloop van de omgeving (en niet alleen kinderen en kleinkinderen maar ook buren, vrienden...)

Echt op het einde kan je door medische klachten, bijna iedereen die je kent die al dood is en dergelijke weinig controle meer hebben over je leven. Maar tegelijk is het dan hopelijk zo dat de liefde die je de mensen hebt toegedragen dat ze dan in die laatste fase met liefde over je fouten heen zien en toch bij je blijven. Alleen dat heb je zelf niet meer in de hand.

Maar als we het inderdaad hebben over zestigers of ouder die nog redelijk fit zijn dan kan je nog zeker wel investeren in je eigen leven.

kleine wereld niet afschuiven op "de kinderen"

Als je wereld als oudere kleiner wordt, kan je daar vrede mee hebben of je gaat er zelf iets aan doen. Tegen je kinderen klagen "dat je nooit iemand ziet en jullie komen ook zo weinig" zeggen geeft de kinderen een schuldgevoel en het gevoel dat zij het moeten oplossen. Voor die kinderen van in de 40 is dat niet leuk; zitten daar plichtmatig op visite en hebben niets om over te praten. De ouders snappen je werk niet waar je over verteld, snappen niet hoe het nu toegaat op de scholen van de kleinkinderen.
Ik ken een oudere hier in de buurt die niet veel en vaak bezoek krijgt maar waar je als jongere wel een goed gesprek mee kunt hebben. 80 plus en goed op de hoogte van de politieke situatie kent de problemen van de multiculturele samenleving. Dat is haar eigen verdienste ze wil zelf op de hoogte blijven en de wereld snappen. Heeft zich laten opereren aan een hand om niet afhankelijk te zijn van tafeltje dekje.
Andere ouderen kunnen die moed niet opbrengen van opereren en revalidatie en laten de blessure voor wat hij is en gaan thuis wachten op de bezorgde maaltijd. Als kind kan je dan praten met je ouder om haar te stimuleren te gaan voor een operatie maar op een gegeven moment is het op, dan besef je als kind dat je ouder niet te helpen is, met een beetje pech voor de oudere gaan dan ook de plichtmatige bezoekjes door de helft.

zeker wel zelf

Er zijn zoveel manieren waarop je andere mensen kunt ontmoeten. Ik ken dus veel ouderen (70+) die sporten. Die hebben ook wel eens een nieuwe heup of knie nodig, maar daarna keren ze weer terug. Mijn moeder heeft bijvoorbeeld een hond, dat kan ook. Die spreekt ook voortdurend af om samen te wandelen. Mensen hier in de straat die met pensioen zijn, zijn bijvoorbeeld bij de wijkvereniging of vrijwilliger bij de kringloop.

Als je thuis gaat zitten wachten komt er inderdaad bijna niemand op bezoek.

niet te verhelpen

Echt te verhelpen is de eenzaamheid ook niet altijd, hoe contactueel vaardig je ook bent. Ik zag het bij een oude vriendin. En met oud bedoel ik over de 80. Ze had veel aanspraak, veel bezoek, want het was een geweldig mens, maar toch voelde ze zich na het overlijden van haar enige dochter zo alleen, dat ze besloot eruit te stappen.

Ik denk helemaal niet over later, ik heb geen flauw idee en kan gelukkig goed met mezelf opschieten. Het helpt wel als je interesse blijft houden in anderen, denk ik, ik vond mijn oma die interesse toonde ook leuker dan de oma bij wie ik 'op moest blijven zitten.'

Eigen ding

Een eigen ding hebben. Wordt heel neerbuigend over gedaan, maar dat is heel belangrijk. Hoeft niet betaald te zijn, of groots en meeslepend. Postzegels verzamelen en schrijven voor het postzegelkrantje is als genoeg.

Eigen ding

Een eigen ding hebben. Wordt heel neerbuigend over gedaan, maar dat is heel belangrijk. Hoeft niet betaald te zijn, of groots en meeslepend. Postzegels verzamelen en schrijven voor het postzegelkrantje is als genoeg.

"op zitten"

Inderdaad de oma die koekjes met je bakt is leuker dan de oma waar je moet op zitten en pootjes geven. Dat is van alle tijden. Ik had oma's van beide soorten en mijn kinderen hebben dat nu ook. Ene oma is/was oprecht geïnteresseerd ook als het niet zo goed met je ging (slechte cijfers op school, lange tijd ziek) andere oma is/was alleen geïnteresseerd in de mooie verhalen, verhalen waar ze mee kan pronken bij de familie en die enkele vriendin die ze nog had. Of, en dat is dan weer jammer, de sensatie verhalen. Verhalen waarmee ze medelijden kan oogsten bij de weinige sociale contacten. Haar doodzieke kleinkind bijvoorbeeld was een verhaal waarmee ze medelijden kreeg. Voor haar bijna jammer dat hij na 3 dagen het goednieuwsgesprek kreeg dat hij het ging halen zonder restschade.

een vol leven

San:'maar dan nog ben je niet de vervanging voor een vol leven.'

Dat klopt. Die vervanging bestaat niet, dat volle leven is voorbij en dat kan heel weemoedig stemmen. Natuurlijk kun je gaan bridgen, een volkstuin nemen, volksdansen, weet-ik-veel, maar de vanzelfsprekende aanwezigheid van mensen bij je in huis is geschiedenis geworden.

Jullie hebben helemaal gelijk, een klein wereldje en eenzaamheid kunnen vermeden worden oudere mensen moeten zelf aanpakken, maar als ze dat mentaal niet zo in zich hebben, kan het heel moeizaam zijn.

Diegene die een brok negativiteit uit terwijl je als drukbezette tweeverdiener gewoon een gezellig praatje wil maken, wil ook gehoord worden. Wie weet heeft hij/zij niemand in huis die luistert. Als je eerst meeleeft met die zondvloed aan treurigheid kan er ruimte komen voor wat anders. Maar dat kost wel tijd.

Voor veel oudere mensen die niet meer zo druk zijn qua verplichtingen kan het verdrietig voelen, een slaapwijk waaruit iedereen die nog jong en snel is 's morgens naar het werk vertrekt. Het kan een gevoel geven van 'wij doen er niet meer toe' en dat is een rotgevoel.

Het is sowieso niet makkelijk je in te leven in een andere generatie - dat is over en weer het geval. Pas als je in een bepaalde fase belandt, weet je hoe het voelt.

half a twin

Nee, ik kreeg geen zelfgebakken koekjes.
Ze had interesse in wat ik deed, sprak met me over kunst en boeken. Mijn andere oma waarbij ik moest opzitten vroeg me nooit wat. Ze vroeg wel aan mijn vriend wat hij voor de kost deed. Ik was totaal niet belangrijk.

half a twin

O, dat bedoelde jij ook zo ongeveer.
:-)

tja mijntje

zo'n oma is ook het product van haar opvoeding. Jammer dat jouw vader/moeder nooit heeft geprobeerd dat een beetje bij te sturen.Of misschien wel geprobeerd, maar zonder succes.
Was oma zelf wel op school geweest? Gisteren bezocht ik een mevrouw van 79, zij was vanaf haar 12e verhuurd voor halve dagen. Na het bordenwassen naar huis - waar ze dan om half drie aan kwam en vervolgens haar moeder ging helpen, maar een gezin met elf kinderen.

Andere tijden.

maar wat te doen met jonge ouders?

Mijn ouders zijn dus nog maar net/niet eens 60. Die zijn dus ook niet meer te redden, met hun langzaam kleiner wordende wereld?

"De sociale contacten zijn minder, mensen gaan 7 uur het huis uit en stappen om 17 uur weer hun deur binnen, meer mensen werken. De straten zijn hier leeg, waar iedereen vroeger z'n stoel buiten zette om even te keuvelen."

Dat is precies wat mijn ouders verwachten, dat je beste vrienden bent met de buurt en dat iedereen altijd voor iedereen klaarstaat, gek genoeg. Het lijkt dat ze 'vroeger', toen ze nog in een dorp woonden, idealiseren. Ze hebben ook altijd iets van: jullie hebben het zo druk, dus we kunnen beter niet langskomen. En daar blijven ze weer in hangen: dat het stom is dat je moet áfspreken om bij iemand te gaan koffiedrinken, want iedereen heeft het maar druk en geen oog voor elkaar. En drinken ze dan toch eens koffie met de buren, dan is daar ook weer wat mee: die zijn een beetje bekakt, of ook weer te druk met verenigingen o.i.d.
Nu doet mijn moeder vrijwilligerswerk in een bejaardentehuis, maar verder is vrijwilligerswerk nogal dom (=de mening van mijn ouders/vader), want dan profiteren ze maar van je. Dat mijn moeder zich dus laat 'uitbuiten', dat is alleen maar omdat ze anders toch geen werk kan krijgen. Echt. Zo denken ze.

"Investeren in sociale contacten is dus een belangrijk recept voor een geestelijk gezond ouder worden. Ook tegenover je kinderen. Als zij in feite je enige contact zijn dan leg je op hun ook meer druk."
Die druk ervaar ik zeker, als enig kind. Ik voel me verplicht om 1x per maand ongeveer bij m'n ouders langs te gaan, maar dat is in praktijk minder vaak. Enerzijds omdat de kinderen niet meer klein zijn en die dus naar school gaan en in het weekend ook verplichtingen hebben, zelf heb ik ook weer een sport opgepakt; anderzijds dus omdat het minder gezellig is. Mijn vader is ook nog eens maar eens in de maand gemiddeld een weekend vrij, en als dat net niet uitkomt omdat wij al wat hebben, dan zijn we dus al 2 maanden niet geweest. Zelf komen ze alleen maar hierheen met verjaardagen.

Bromvlieg

"Het is sowieso niet makkelijk je in te leven in een andere generatie - dat is over en weer het geval. Pas als je in een bepaalde fase belandt, weet je hoe het voelt."

Mijn punt is dus: het is geen kwestie van een andere levensfase zijn, maar van je houding. Zat mensen die al in die fase zijn beland en het nog prima redden.

En als ik negatief doe tegen een ander is die ander snel klaar met mijn, waarom zou ik dat over dertig jaar wel mogen?

"Natuurlijk kun je gaan bridgen, een volkstuin nemen, volksdansen, weet-ik-veel, maar de vanzelfsprekende aanwezigheid van mensen bij je in huis is geschiedenis geworden"

Als je de volkstuin slechts als vervanging ziet voor een 'echt' vol leven, dat in jouw ogen al lang is afgelopen, dan zal het ook nooit wat worden.

Bovendien, wanneer sta je wel echt midden in het leven? Is dat alleen als je nog werkt/in de kinderen zit? dacht het niet (zou slecht nieuws zijn voor singles, niet-werkenden en mensen zonder kinderen)

Mijn oma heeft op haar tachtigste nog steeds een vol leven.

Oudere mensen zeggen veelal niet voor niks: 'geniet hier nou maar van, het is de beste tijd van je leven' (als ze jonge ouders bezoeken).

Jij bent nog lang geen vijftig plus, laat staan ouder, en je kunt je nog niet voorstellen hoe het voelt als alles thuis nogal leeg aanvoelt.

Ik snap je ouders wel.
Maar ja, ik ben van hun generatie

Tuurlijk kun je het 'nog prima redden'. Dat is mijn punt niet. We hebben het in dit draadje over hoe 'leuk' ouders zijn en hoe ze het leven kennelijk ervaren. En hoe dat komt. Of we er iets mee kunnen/willen/moeten. Of niet!

creabea

Verwachtingen - daar staat en valt alles mee. Je ouders hebben (roze) herinneringen aan de gezelligheid van vroeger toen in hun gedachten 'iedereen' tijd had voor een praatje.

Wat het 'uitbuiten' van vrijwilligers betreft - daarin gaat je vader steeds meer gelijk krijgen helaas. Let maar op!

Leeg

"Oudere mensen zeggen veelal niet voor niks: 'geniet hier nou maar van, het is de beste tijd van je leven' (als ze jonge ouders bezoeken).

Jij bent nog lang geen vijftig plus, laat staan ouder, en je kunt je nog niet voorstellen hoe het voelt als alles thuis nogal leeg aanvoelt. "

Het klinkt zo triest.. Alsof het hebben van een carrière en een gezin het helemaal is. En als dat dan voorbij is, je niet veel meer rest dan een beetje nagenieten en een daginvulling zoeken.

Op dit moment heb ik nog geen kinderen én geen betaald werk. Maar mijn huis (en leven) voelen alles behalve leeg aan!

bromvlieg-vrijwilligerswerk

Dat zie ik ook wel, dat mijn vader daar wel een beetje gelijk in heeft: ze vroegen mijn moeder ook al om te helpen met koken bijvoorbeeld (en ze is daar al 10 uur in de week, soms vaker). Van dat koken heb ik ook gezegd dat me dat meer iets lijkt voor het vaste personeel, het is geen extraatje zoals boodschappen doen met de oudjes, wat mijn moeder nu doet. Maar het is het enige wat m'n moeder buiten de deur heeft en dat wordt ook weer de grond in geboord.

Maar Bromvlieg, wat vind jij, moet ik er nog wat mee (met mijn ouders zoals ze nu zijn-en bijvoorbeeld deze afkrakerij), of maar accepteren? Misschien heb je het al eens gezegd, maar dan weet ik niet meer wie-wat heeft gezegd....

Creabea

Het heeft niks te maken met ouder worden, het heeft te maken met karakter.

Degenen die het meest klagen over het ouder worden waren waarschijnlijk vroeger de types die zuchtend en steunend zwanger waren, en altijd last hadden van hun ongesteldheid.

Het klinkt lief, een oproep om je eens in te leven in mensen ‘voor wie alles niet zo makkelijk meer gaat’. Maar levensfase is geen excuus voor negatief gedrag. Als ik me onmogelijk gedraag wordt dat ook niet goedgepraat met ‘ach die dertigers hebben het ook niet makkelijk vandaag de dag’

Als je ouders je niet normaal kunnen behandelen, blijf daar dan zo veel mogelijk weg.

Bromvlieg

Dan beperk je het hoogtepunt van het leven dus tot de periode dat je thuiswonende jonge kinderen hebt en een actieve baan hebt. Hoewel ik zelf ook al wat ouder ben heb ik nog wel vrij jonge kinderen (ben laat gestopt met kinderen krijgen) maar als ik om heen kijk naar leeftijdsgenoten of iets ouder die al verder zijn (kinderen de deur uit) dan zie ik juist mensen die volop in het leven staan en juist enorm genieten van de verminderde verantwoordelijkheden nu de kinderen zelfstandig zijn en ze financieel dus ook meer ruimte hebben. En ik ken ook genoeg mensen die geen kinderen hebben en die hebben ook echt een vol en actief bestaan. De een met een drukke baan en een ander met veel reizen en een derde die een bepaalde hobby/sport heeft die alle tijd vraagt. Pensioen is trouwens ook niet meer zo vanzelfsprekend. Ik denk niet dat ik vroeg met pensioen kan (wil ik ook niet verder) dus wat dat betreft blijven we ook langer actief.

Precies, Nur

Er is meer in het leven dan kinderen en banen!

"Degenen die het meest klagen over het ouder worden waren waarschijnlijk vroeger de types die zuchtend en steunend zwanger waren, en altijd last hadden van hun ongesteldheid."

Haha, dat is helemaal mijn moeder! Ze was enigszins verwonderd waarom ik nog een tweede nam nadat de bevalling van de eerste zo zwaar was geweest. Haar eigen bevalling heeft ze als vrij traumatisch ervaring geloof ik, dus dat wilde ze niet nog een keer.

'het hoogtepunt van het leven'

ha leuk Nur, dat je het even benoemt.

Als je ouders vraagt wat het hoogtepunt in hun leven is, dan zeggen ze heeel vaak: de geboorte van mijn kind(eren). Dus zo heel raar is mijn gedachtengang toch ook weer niet.

Ik ben het met je eens, meer rust, minder financiële verplichtingen, dat is plezierig. Tegelijk mis ik het gezin om mij heen. Misschien ook wel omdat ik nooit naast mijn gezin fulltime of bijna fulltime gewerkt heb - dat scheelt wellicht, ik ben 'verwend'.
Ik heb altijd wel al dan niet betaald van alles gedaan naast mijn gezin, maar nooit fulltime en na een verhuizing ben ik mijn laatste baan kwijtgeraakt. Ik ben midden vijftig, het is niet meer zo eenvoudig iets anders boeiends te vinden. Maar ik blijf proberen hoor.

klagen over ouder worden

Degenen die het meest klagen over het ouder worden waren waarschijnlijk vroeger de types die zuchtend en steunend zwanger waren, en altijd last hadden van hun ongesteldheid''

Nee. Nog eens nee. Niet mee eens. Dat verliep allemaal als een zonnetje (op laatste kindje na).

Ik vind het gewoon heel, heel jammer dat de tijd zo snel vervliegt.

hoogtepunt van het leven - is dat er?

Vertel eens, hoe beleven jullie dat?