Ik heb er genoeg van

Had de reactie van hopeless niet gezien

Sorry, ik begrijp dat meneer een lichtpuntje heeft ontdekt.

Het ga je goed Hopeless. Fijn te horen dat je buiten je kaders bent getreden om een nieuwe aanpak toe te kunnen passen.

Wil kort nog zeggen in reactie op jouw reactie:
Ja, als vrouw voel je je verschrikkelijk ongezien.
Na 15 jaar ging bij mij het lampje uit. Ik was 15 jaar verliefd op mijn man. En dat is niet gelogen. Verliefdheid kan gewoon blijven, weliswaar in andere mate en frequentie maar het is er zo nu en dan opeens toch. En opeens was het niet meer. Teveel afwijzing, teveel opgebouwde pijn, maar wel met de wetenschap dat ik misschien te gevoelig ben geweest of echt narcistisch en zelf ook debet ben geweest aan de eacalatie.

Desalniettemin ben ik nu toch degene die het huwelijk vernietigd. Ik kan namelijk niet meer doen alsof en ik kan de liefde niet meer vinden. Mijn hunkering naar aandacht en affectie is niet meer afhankelijk van zijn toegiften. We hebben al een jaar geen verbinding, eigenlijk nooit gehad. Misschien is er gewoon iets mis met mij. Daarnaast heb ik een jong gezin en geloof ik niet in scheiden. Mijn man verdrietig want hij voelt dat ik er niet meer ben. Uiteraard een typisch geval van: je weet pas wat je mist als je het niet meer hebt...en tolereert en betert waar hij kan in de hoop op een terugkeer van mijn liefde voor hem. Opeens is zijn libido op volle toeren en wijst hij mij daar regelmatig op.

Ik begrijp deze ontwikkeling maar ben ongevoelig en afkerig voor enige poging tot reconciliatie. Waar ik eens een mens was met liefde voor haar omgeving, de mensen erin en energie en positiviteit voor 10 had, daar ben ik nu een egoistisch, verbitterd persoon zonder aandacht voor detail. Ik verbind niet meer, ik voel niet meer.

Geen idee hoe ik mezelf weer terugvind maar niets is onoverkomelijk.

Ik zal een ander draadje starten.

Misschien kan Hopeless de draad laten sluiten door de beheerder.

Dotje ot

Ik ben enigszins bekend met narcisme (door gediagnosticeerde mensen in mijn omgeving). Een narcist zal niet snel van zichzelf zeggen dat hij/zij narcist is. Dus wellicht ben je het niet. Full blown narcisten ontkennen het meestal ten stelligste. Vandaar mijn vraag .
Mocht je toch overtuigd zijn dat je het bent, dan kun je je afvragen of ertegen vechten helpt:

Mari een laatste relaas....

Hoe zullen we het draadje noemen in een volgende topic Mari?

En Hopeless, goed dat je er op tijd bij was om het kiertje op de deur van je vrouw open te trappen! En blijf je hart trouw want je hebt een warm en oprecht hart denk ik.

Mari

Terugkomend op je opmerking of het wel narcisme is: Misschien is het een ernstige vorm van onzekerheid. Maar ik lieg en bedrieg al mijn hele leven. En vergoelijk het door een perfect bestaan op te bouwen waarbij ik iedereen oversteeg of verraste, iedereen geloofde het, soms geloof ik het zelfs en er was geen grens aan de mogelijkheden omdat ik mezelf omring met mensen die ik daarvoor kan “gebruiken”. Dat klinkt naar maar ik doe het als het ware onbewust, of ook weer niet.

Tot ik iemand tegenkwam die door alles heen zag en sinds die tijd ben ik meer en meer bewust van mijn keuzes en de extreme gevolgen van mijn keuzes. Ik heb inmiddels kinderen, huizen, bedrijven, familie en vrienden om me heen verzameld en eigenlijk niemand weet wie ik werkelijk ben. Ik kan de schone schijn niet meer ophouden sinds ik bewust ben van mijn onoprechte invulling aan mijn bestaan.

Ik zou eerlijk willen zijn, oprecht willen zijn maar ik ben zo ver van mezelf verwijderd dat de weg terug meer mensen kapot zal maken dan zal helen. Ik zit gevangen in mijn eigen web en heb de lat zo hoog gelegd in mijn huwelijkse carriere dat mijn eigen successen onomkeerbaar zijn. Het gevolg is dat ik me afzonder, zodat ik in ieder geval geen kwaad meer kan doen bij degenen die het niet verdienen en zelfs mijn gezin negeer inmiddels. Ik vlucht in nog meer leugens over mezelf en mijn bezigheden.

Mijn pad is nu destructief en ik weet niet waarom. Ik realiseer dat ik slechte karaktereigenschappen heb maar des te harder en des te meer blijf ik doen wat ik doe. Ik hoop zelfs inmiddels dat ik alles verlies en neem extreme risico’s want ik zal nog liever een ander de kans geven om me uit te kotsen dan dat ik dat zelf doe en verantwoordelijkheid neem voor de door mij veroorzaakte ellende. Immers heb ik de liefste mensen gebruikt en niet lief gehad. De pech is dat ik ze er waarschijnlijk op heb uitgezocht en zullen ze me nooit uitkotsen of ik breng het zo dat ik het slachtoffer lijk van mezelf waardoor niet anders kan dan begrip worden opgebracht.

Inmiddels heb ik ter verdediging van mezelf nog wel bedacht dat ik onbewust was van mijn vermogen anderen te manipuleren in combinatie met onbewust zijn van het onvermogen van mensen om door mij heen te prikken. Ik wist het niet al die jaren maar Ik besef nu dat ik anderen heel doelgericht gebruik en werkelijk niemand echt lief heb, behalve mijn kinderen.

Ik heb met coaches en psychologen gesproken maar ook deze mensen lijken niet te kunnen doorgronden. En ergens gaandeweg haak ik af en sluit ik weer. De oplossing zou liggen in beslissingen nemen die passen bij mijn werkelijke zelf. Simpelweg stoppen met de leugens. Maar die pakken voor niemand anders voordelig uit dan voor mezelf, en nee, dan kan ik, ondanks mijn narcisme, het niet opbrengen om anderen het slachtoffer te maken van een belofte die ik verbreek.

Ik geloof ook dat verzet niet kan dus ja, ik wil wel bewust blijven en het daarom hier in ieder geval hardop uitspreken want ook ik ontken mijn narcisme glashard bij degenen die ik manipuleer.

Vroeger deed ik alles om geliefd te zijn, een hoge gunfactor had ik niet, wel een guitige kop, maar mijn social engineering is voortreffelijk, iets waar ik nu pas van weet dat het bestaat, waar ik overigens echt niet trots op ben.

Dus ja, zeg maar waar dit topic heen moet en hoe het moet heten want ik zou niet weten waar dit begint: is het mijn idee van narcisme, is het een depressie of is het gewoon een midlife die iedereen doormaakt, eentje waarbij fundamentele zaken op losse schroeven zijn komen te staan en ik simpelweg moet herijken? Of ben ik gewoon gek geworden. Want ik kan me met zoveel verantwoordelijkheden niet permitteren om gek te zitten zijn. En met name de kids en mijn bedrijf. Mijn man isvolwassen maar ook niet zo een doordenken of filosoof en zal dit wel te boven komen, zal er hooguit een dagje ziek van zijn en leeft dan gewoon verder alsof er niets aan de hand is.

Heb het gevoel daarnaast, na het hele relaas, en dat zal helemaal belachelijk klinken maar ik voel me werkelijk waar schuldig, constant en je gelooft het niet: IK DEED DIT ALLEMAAL OM NIEMAND TE KWETSEN....al vanaf het begin dat ik herinneringen heb, weet ik niet beter dan dat ik lieg over wie ik werkelijk ben en wie ik werkelijk wil zijn omdat ikniemand teleur wil stellen.

Ik kan je enig inzicht geven in mijnachtergrond: ik ben universitair geschoold en ben omringd door een omgeving met dezelfde achtergrond, allen succesvol, allen rijk, keurige feesten, keurige kinderen, keurige auto’s, hoogbegaafden en creatievelingen en zeer ambitieuze mensen. Ikzelf maak eigenlijk de beste verbinding met mensen die werken met hun handen, niet veel zeggen behalve af en toe een rake waarheid. Ik heb die ambities niet en verlang naar natuur en liefde en belevingen en alleen zijn. Ik zou liefde willen hebben voor mezelf, trots zijn op wie ik ben en daarvoor durven uitkomen en daarbij een partner willen hebben die mij ziet. In alles, want ik zie ook alles, constant en bij iedereen. Ik draag wat dat betreft ook de last van anderen op mijn schouders. Wil loslaten en vertrouwen voor 1 keer.

Zooo verschrikkelijk onlogisch en onverklaarbaar allemaal nietwaar?

Ik zeg: voer voor de volgende psycholoog, maar ben nu meer gebaat bij een klankbord hier op het forum.

Hopeless, sorry voor het stelen van je draadje. Beloofd, ik maak een nieuwe aan.

Deze?

https://nl.wikipedia.org/wiki/Oplichterssyndroom

Anne jeeminee

Herkenbaar... ken jij het?

Is dat denk jij wat het is?

Dotje ot

Vergis je niet: er zullen veel mensen die je door hebben maar die vinden het vaak niet de moeite waard het gevecht aan te gaan. imho
Mijn ex verkeerde in een gelijke situatie: ik was de enige die hem doorzag (zei hij) en hem echt het vuur aan de schenen kon leggen (zei hij). Ook hij wilde er diepgaand aan werken maar het lukte niet. Waarom niet?
Om wat jij ook zegt: psychologen zijn hier nog niet in bekwaam. Ze weten er niet mee om te gaan want ze zijn er niet in geschoold. Dus brengen ze alles terug naar het gekwetste innerlijke kind, de onzekerheid die jij ook aanhaalt.

Maar ze vergeten dat daar een construct over heen ligt wat vele tientallen jaren zijn werk heeft kunnen doen. Een construct van liegen en bedriegen maar vooral van entitlement.

Mijn bescheiden mening (en die van 'groten' in dit veld als Vaknin en Grannon, google daarop) is dat die entitlement de verslaving van de narcist is die over alles heen ligt. De narcist meen recht te hebben op zijn leugens en bedrog. Recht op het gebruik van anderen. Als jij dat niet meent te hebben ben je geen narcist.

Zolang die verslaving aan die entitlement in stand is, zal elke psychologische interventie geen grond krijgen omdat alle wederom in een grandioos verhaal gegoten wordt (Het vermelden van de opleidingen en schitterende carrière, mensen om je vinger winden, iedereen bedriegen is al een voorbeeld) en men heeft het recht om dat te doen want men is onzeker.

En coaches en psychologen interveniëren niet op die entitlement. Dat zal de narcist zelf moeten doen maar dat kan hij niet want hij ziet niet hoe hij dat inzet.

En zelfs in het op tafel leggen van alle flaws en 'slechte' karaktertrekken, zit een grandioos uitgemeten zelfinteresse, althans bij mijn ex. Weer een 'verhaal' over hem zelf waarbij hij zich niet echt liet zien.

Als je iemand hebt die er doorheen prikt, is dat voor jou een groot goed en ik zou diepgaand naar die ander luisteren en vooral respecteren.
Als je echt narcist bent (waar ik inderdaad tekenen van zie maar waarvan ik ook nog twijfel) houd ik mijn hart vast voor die gene. Want de echte narcist is in staat zelfs degene die diep van hem houdt en ziet wat hij is onder al die leugens en bombarie, te gebruiken en leeg achter te laten. Simpelweg om wat Vaknin in de video zegt die ik in de vorige posting plaatste (heb je die gezien?)

(Hopeless: dit neemt het draadje een btje over maar dat gebeurt met de meeste draadjes hier na verloop van tijd. )

Hopeless

"Kon ik maar zo praten met mijn vrouw. Nou ja, wie weet komt dat nog terug." Ja ik snap dat je dat heel erg kan missen. Zoals gezegd: is het geen idee om haar het draadje te laten lezen? Confronterend maar het breekt ook veel open misschien

Dotje

Ik heb een paar keer gelezen wat je schreef over je zelf. Ook de link
Die AnneJ gaf. Het feit alleen al dat je schrijft dat je alles ziet van anderen en hun last draagt, wijst meer in de richting van zo'n soort verklaring. Ik had er nog nooit van gehoord. Ik kan me er wel iets bij voorstellen.

De overeenkomst die er denk ik is met narcisme is dat jij een kloof opmerkt tussen wie je voordoet dat je bent en wie je werkelijk zou willen zijn en dat bij de beschrijving van narcisme hoort dat er niet iets is wat iemans werkelijk zou willen zijn, maar dat er alleen maar de facade is. Zo iemand heeft niet het innerlijke gereedchap om zichzelf te beschouwen als iemand met verlangens. Maar dat heb jij wel. Alleen de kloof voelt te groot om iets te doen.

Niemand heeft me door

Mwoah, zou best wel eens mee kunnen vallen.
Zo ben ik lang in de valstrikken van een collega getrapt. Ook toen ik al lang door had dat het niet kon kloppen enz. Maar ik had mijn eigen redenen toch nog wel onvoldoende weerstand te kunnen bieden.
En nu probeer ik er maar verre van te blijven. Want mijn eigen maniertjes om eruit te blijven werken eenvoudig weg niet. Tsja, dan is het over en sluiten. Ik heb simpelweg mijn handen vol aan mijn eigen leven en ga niet ongewild enorm veel energie in die collega steken. Zo belangrijk is ze nu ook weer niet, itt wat ze zelf gelooft. (maarja, da's dus dat narcisme)
Dus no way dat ik laat zien haar door te hebben. Ik weet niet waar dat toe zou gaan leiden maar zeker is dat die weg me meer energie gaat kosten dan me lief is.
En ik ben echt niet de enige. Ik zie andere collega's in de vallen trappen en hun ogen open gaan. Niemand gaat de confrontatie aan. Ze kijken wel uit.

Ohja

Even voor de duidelijk, die confrontatie ga ik (we) niet aan, NIET omdat de persoon met narcisme de moeite waard niet zou zijn!
Iedereen is de moeite waard.
Maar het is - de moeite niet waard-.
Je voelt op je klompen aan dat het enorm veeel moeite gaat kosten met wrs zeer weinig resultaat. Dat opgeteld met geveven dat narcist sowieso al veel energie geslurpt heeft doorgaans dus je omdraaien is wel zo verstandig voor jezelf.

Offtopic, kan anders

In plaats van laten lezen, kun je je privacy hier bewaren en bv zeggen dat je (ergens) hebt gelezen dat ....... en ......... en dat het je fijn lijkt .......... zodat misschien.......

Hopeless

Ja ik stelde het lezen van het draadje ook voor met de gedachte 'goh misschien dat vreemde ogen dwingen'.
Ze lijkt me inderdaad wel wat hardleers als ik het zo hoor. Wat minder op eieren lopen misschien?

Maar hopeless

Je vult steeds in hoe je vrouw zal reageren. Maar nergens lees ik dat je haar verteld heb wat je hier op het forum schrijft. Zo blijf je dus in hetzelfde kringetje ronddraaien. Weet je zeker dat je verbetering wilt? Je lijkt er nsmelijk niets voorte willen doen.

Je kunt een ander niet veranderen

Alleen jezelf/je eigen gedrag. En laat dat nu net als gevolg hebben dat de ander dan ook verandert?! Want op actie volgt reactie.
Als jij zelf verandert, je gedrag verandert, zal zij daarop reageren. Hoe, is natuurlijk afwachten, hangt ook af van wat jij verandert. Maar als je doet wat je deed, krijg je wat je kreeg.
Twee enorme dooddoeners en platitudes, maar allebei wel heel erg waar. Doe er je voordeel mee...

Mijn laatste bijdrage

Hopeless, je blijft je opstellen als slachtoffer. Ik ga jouw zelfmedelijden niet langer voeden.

Victim blaming

Dat bestaat ook Yanea, ben je je daarvan bewust? Dat is altijd makkelijker dan erkennen dat er een werkelijk probleem is waaraan misschien niks te doen is.