Huwelijksaanzoek

vaak

Ik ben vaak ten huwelijk gevraagd. Ik denk bij elkaar zo'n acht keer wel door verschillende partners. Maar ik houd niet van trouwen. De enige keer dat ik er voor ging is toen wijlen mijn man terminaal verklaard werd en wij beiden op hetzelfde moment zeiden "ja dan gaan we nu wel trouwen he?" Maar dat was om praktische redenen eigenlijk

en ik

heb een grote weerzin tegen alles omtrent huwelijksaanzoeken, vooral als ze in het openbaar zo nodig moeten en 'weggeven' en dergelijke. Gewoon omdat het zo tegen mijn gevoel indruist van gelijkwaardigheid aan elkaar en je eigen beslissingen nemen. Daarnaast heb ik ook een hekel aan al dat soort rolpatroonbevestigende gewoontes, gewoon omdat ze ongelijkwaardigheid tussen man en vrouw impliceren.

Toen mijn zus onlangs trouwde heb ik, ook al was ik heel blij voor haar dat zij het allemaal geweldig vond, wat momenten van afkeer moeten wegslikken. De openbare manier waarop zij toentertijd al door haar nu man, gevraagd werd. Met iedereen erbij en middels een lied. En feit dat mijn oudste broer werd gevraagd haar 'weg te geven', (Notabene een vrouw van rond de 60) omdat vader overleden is.

Zelf heb ik er een hekel aan om in het middelpunt van de belangstelling te staan. Zelf ben ik nadat we samen hadden geconstateerd dat trouwen handiger was dan de ouderlijke macht aanvragen en weet ik wat, met mijn nu man, ruim 20 jaar geleden, getrouwd.

Stiekem! Wij wilden eigenlijk sowieso geen groot feest. Mijn zwangerschap verliep niet zo goed en ik moest rust nemen. We zijn toen samen getrouwd zonder dat echt iemand het wist van onze eigen kring (wat eigenlijk best romantisch voelde) en hebben het pas daarna verteld om ons heen. Onze drie ouders hebben we mee uit eten genomen en toen hebben we hen verteld dat we getrouwd waren.

Als algemene kennisgeving hebben we op het geboortekaartje geschreven dat we getrouwd waren. Als ons kind dit vertelde.
'mama en papa zijn getrouwd op 13 mei, geloof het of niet: ik was er zelf bij'

ja dat weggeven (juf Ank)

Dat heeft mij altijd al zo tegengestaan. Zo'n patriarchaal archaisch gebruik. Het eerste wat ik zie in getrouwde staat was "ja ik blijf wel mijn eigen naam voeren hoor" toen de ambtenaar ons met de naam van mijn uitnodigde. Sorry vind het zo'n achterhaald instituut. Maar ja inderdaad in het geval van kinderen en terminale mensen is het qua wetgeving het meest praktisch.

sjonge Pennestreek

Mag ik ajb zeggen nota bene naar aanleiding van een over-the-top-gedoe met een aanzoekplanner, dat ik een huwelijksaanzoek gemaakt vind. En ik- ik dus- zou het heel ongemakkelijk vinden ten overstaan voor een grote groep. Maar ik begrijp dat je liever hebt dat ik en anderen niet reageren in dit draadje omdat we een andere mening dan jij hebben. Prima hoor. Maar ik zou het wel fijn vinden als dat dat in begin van topic wordt aangegeven.
Overigens heeft mijn huwelijk geen stand gehouden, wellicht is er een verband.

Maar tussen over the top

en met z'n tweetjes of helemaal niet zitten toch nog veel opties?

Ik hoef helemaal niet in het middelpunt te staan, maar gevraagd worden, ipv als een zak sla behandeld worden/of puur zakelijk/of woorden als afkeer wegslikken gebruiken, vind ik een speciaal moment waarop iemand z'n best doet toch wel leuk.

Had het best wat gevonden hoor

een of andere romantische scene met een ring en een strand en zonsondergang of zo. Maar ik herinner me niets van een aanzoek, alleen dat we allebei al snel wisten dat we samen verder wilden en wilden trouwen.

Het huwelijksaanzoek was zoals Wilgenkatje schetste al ging de zon nog lang niet onder

Mijn man heeft mij eerst ten huwelijk gevraagd en heeft daarna netjes mijn vader er ook om gevraagd. Echt niet omdat dat zou moeten maar om tig jaar lang de grappen te voorkomen die mijn zwager heeft moeten aanhoren. Zo, zijn schoonvader had niks meer te zeuren, hij heeft zelf toestemming gegeven. Eigenlijk vond ik dat weer een goeie mop. Trouwen ging idd ook heel traditioneel met weggeven en ik heb geen seconde gedacht dat dat onderdanig zou zijn, dat ik als bezit zou zijn of wat dan ook. Ik vond het gewoon leuk om zo binnen te komen. Ook mijn mans naam aangenomen maar dat had meer praktische redenen.

We komen hier nooit uit, de een voelt het zo, de ander voelt het zo, gelukkig zijn we allemaal verschillend. Ik zou het alleen prettig vinden als anderen niet denken dat wij een traditioneel huwelijk hebben met een onderdanige vrouw die als bezit is weggegeven

Als ik later was getrouwd had ik wel een heel ander feest gegeven maar het 'weggeven' was er in gebleven.

Invented tradition

Ik hoop niet dat de vriend van mijn dochter het in zijn hoofd haalt om mijn man stoep staat om mijn man
toestemming te vragen. Of je het uit praktische overwegingen doet, of omdat je er waarde aan hecht de intentie om bij elkaar te blijven tot de dood je van elkaar scheidt, trouwen is een beslissing die je als stel samen neemt. Niet iets dat je als vrouw lijdzaam af moet zitten wachten. Dat 'weggeven' is net zomin een Nederlandse traditie als Halloween of Valentijnsdag. Als we zo door blijven gaan met het importeren van Amerikaanse reactionaire gewoontes staat Donald Trump bij elk jong stel likkebaardend op de stoep om het ius primae noctis op te eisen.

Nou Kenfan

Nou Kenfan, je schrijft leuk maar ik geloof toch dat het heel normaal was bij in ieder geval katholieke huwelijken. Mijn ouders zijn in de jaren '60 getrouwd in de kerk, en vast niet met groots gebaar maar mijn moeder liep eerst aan de arm van haar vader en werd daarna aan mijn vader gegeven.
Zo ging dat ook in Italië (20 jaar geleden) bij katholieke huwelijken die ik meemaakte.

Kopietje

Daar herken ik nu weer helemaal niets van dat dat in de jaren ‘60 bij katholieke huwelijken standaard zo ging. Heel wat fotoalbums van RKhuwelijken uit die tijd gezien en bij niet 1 was dat het geval. Het zal, gebaseerd op jouw ervaring, vast wel voorgekomen zijn maar was zeker niet algemeen.

Aagje

Net als de verlovingsring met diamant voor de vrouw

Dat was in Nl ook geen gemeengoed. Was Angelsaksisch vziw en hier zullen wellicht de royals en de high sociëteit ze ook wel gegeven hebben.

In Nl was ‘normaal’ dat er bij de verloving gladde ringen werden gekocht, dat die in de verlovingstijd aan de ene hand werden gedragen en na het huwelijk aan de andere hand. Katholieken droegen ‘m in de verlovingstijd rechts en na de huwelijkssluiting links. Protestanten andersom. Dan waren het vanaf dat moment de trouwringen.

Aagje

Trouwerij vs huwelijk

Ik kom uit vrijzinng-hervormde hoek. Ik had nog nooit gehoord van vaders die hun dochter "weggeven". Ook de vrijgezellenavond kende ik niet totdat een paar studiegenoten gingen trouwen en er zoiets georganiseerd werd. Ik zag (en zie) er zelf niet de waarde van. Wij hadden het trouwens over een huwelijksfeest thuis, nooit over trouwerij. Dat is meer het verschil koelkast-ijskast, vaatwasser-afwasmachine overigens, niet in tradities mbt het huwelijk zelf.
Zowel de verloving als het huwelijksfeest van mijn ouders werd aangekondigd door mijn grootouders van beide kanten. Heel officieel: op een kaart met "de heer blabla en mevrouw blabla kondigen met grote vreugde de verloving aan van hun dochter blabla met de heer blabla....."enz.
Uit de dagboeken van mijn moeder maak ik op dat zij oprecht gelukkig was met hem. Ze had meerdere relaties gehad, net als ik een laatbloeister . Hoe en of mijn vader haar ten huwelijk vroeg heb ik (nog) niet kunnen vinden. Trouwringen/verlovingsringen links of recht weet ik eigenlijk niet.

Huwelijksaanzoek:

Mijn vriend zat achter het scherm van de computer. Draait zijn hoofd naar mij en zegt: wist je dat het belastingtechnisch gezien beter is als we trouwen? Zullen we dat maar dan doen dan? Mijn antwoord: ben je gek! Ik heb geld. Jij hebt schulden. Ik ga mijn spaarcenten toch niet weggeven aan jou!
Een jaar later bleek ik zwanger te zijn. Ik heb het hem verteld in een café. Zijn antwoord: zullen we gelijk maar even een papiertje gaan halen bij de gemeente? Mijn antwoord: is goed. Hij is de liefde van mijn leven.

Haha Bellefleur

Toch niet in gemeenschap van goederen hoop ik ;-)?

Hier ook Kopietje

Mijn opa heel trots met z’n enige dochter aan de arm, op weg naar mijn vader die vooraan in de kerk staat te wachten.
Prachtige foto.

Dat weggeven/de hand vragen was hier ook heel gewoon. Kwam zelfs in mijn tijd nog voor. Wij woonden al bijna tien jaar samen voordat we gingen trouwen, dus we hebben dat ritueel maar overgeslagen. Ik denk dat mijn vader het stiekem wel leuk gevonden zou hebben om tenminste een van zijn dochters weg te geven, maar dat ie ook modern genoeg was om het allemaal maar flauwekul te vinden.

Aparte familie

Ik heb een aparte vader, dat weten sommigen al wel. We hebben in de ogen van mijn ouders een grote fout gemaakt bij de aankondiging dat we gingen trouwen. We waren onderweg naar een verjaarsfeest van mijn oma. We hadden nog niet zo lang ervoor besloten dat we gingen trouwen (we woonden al een ruime 2 1/2 jaar samen) en ik vertelde dat enthousiast vanaf de achterbank van de auto. Ik was gewend aan zuinige reacties, dus dat ze niet van vreugde van hun stoel sprongen vond ik niet 'nieuw', maar achteraf vertelden ze dat ze dit een schandalige gang van zaken vonden. Zo doe je dat niet! Oké... als ik het vanuit hun zienswijze bekijk, dan kan ik daar nog wel inkomen, maar ik zou me daar zelf echt verder totáál niet druk of boos om maken. Het is gebeurd, even een ergernis, hop verder blij zijn voor je kind. Niet mijn ouders dus. Dat het daarna verder door andere omstandigheden een volledig drama is geworden, waardoor mijn ouders niet bij ons huwelijk aanwezig waren, dat laat ik nu maar even voor wat het was.

Waar we nog maar kort van op de hoogte zijn, is hoe het huwelijk van mijn ouders is verlopen. Ook dáár heeft mijn vader ervoor gezorgd dat het geen feest was zoals het had moeten zijn. De familie van mijn moeder mocht er niet bij zijn, zijn familie wel. Het gezin van mijn moeder werd na afloop wel 'vereerd' met een bezoek van het getrouwde stel. De zussen hadden een nieuwe jurk gekocht, moeder misschien ook wel, dat weet ik niet, maar deze zussen zeiden toen ze dit vertelden, dat ze dat nooit gedaan hadden als ze geweten hadden dat mijn ouders met een uurtje alweer vertrokken mét de rest van de wijn, die ze met wat lekkers meegenomen hadden. (het is een gezin met 7 kinderen en ouders, dus ik vraag me af hoeveel wijn er geschonken is...). Mijn vader lag niet lekker bij zijn schoonfamilie, dus zo werden ze dus kennelijk afgerekend op dat feit. Zijn eigen familie was er wel bij. Er is zelfs een bandopname gemaakt van de huwelijksvoltrekking om aan zijn zus en zwager te geven, omdat tante op die dag lag te bevallen. Daarom heb ik dat ook kunnen horen en dat vond ik wel erg leuk, maar ik kende toen nog niet het volledige verhaal.

kerk

ik weet niet anders dan dat je als bruidspaar tegelijk met de predikant en de ouderlingen binnenkomt tijdens het zingen van de intochtspsalm. Ringen die dubbelen als verlovingsring en huwelijksring deden wij ook.

Owww Kaaskopje

Wat een vreselijk drama. Het lijkt me schokkend om daar na zoveel jaar achter te komen. Het plaatst het verhaal van jouw huwelijk misschien wel in een context. Is dat zo?

Nou ja

Het zal dus ongetwijfeld vaker gebeurd zijn dat vroeger al eens bruiden werden weggegeven door hun vader. Misschien (want ik ben nog steeds niet echt overtuigd) wat minder Angelsaksisch dan ik dacht en wat meer horend bij onze eigen tradities, maar daarmee nog steeds een in mijn ogen suffe traditie die ingaat tegen wat het wezen van het huwelijk in ieder geval oo dit moment is: een wederzijdse beslissing van de huwenden om hun leven duurzaam aan elkaar te verbinden. Beetje formeel geformuleerd maar dat is wel de kern.

Dat vragen om toestemming was natuurlijk wel gebruik hier. En dat ligt op hetzelfde vlak als het weggeven of we dat hier nu wel of niet massaal deden. Het stamt uit de tijd dat vrouwen niet of nog niet beslisbekwaam werden geacht werden, niet zelf een besluit konden nemen. Grotendeels wettelijk vastgelegd zelfs. Er is veel strijd voor nodig geweest om mannen en vrouwen gelijke rechten te geven.
Ik vind het daarom echt ongelofelijk dat vrouwen het nu nog ‘netjes’, ‘zoals het hoort’ of romantisch vinden al hun toekomstige echtgenoot naar hun vader gaat om om de hand te vragen. En dat vrouwen zich laten weggeven dus.

Aagje

Laatbloeier

Het was inderdaad wéér een stukje van de puzzel, die de puzzel completer maakt. We blijven dat soort puzzelstukjes krijgen, gister ook weer tijdens een verjaardagslunch van een zus van mijn moeder. Die puzzelstukjes zorgen steeds weer voor verbijstering, maar ook bevestiging.

RK vs gereformeerd?

Weggeven is hier echt nog wel gebruikelijk.
En met hier bedoeling een gemiddeld dorp in zuidelijk Limburg.

Niet verplicht, maar een mooi gebruik. Het gebeurt zelfs dat stellen die al jaren samenwonen de nacht voor de bruiloft apart slapen en elkaar pas in de kerk weer zien.

Iedereen moet doen waar ie zich fijn bij voelt hè.

Mijn ouders trouwden begin jaren 70 in de hervormde kerk

(ze hadden deze week 50 jaar verkering vertelde ze me heel enthousiast gisteren, zo lief, mijn ouders). Het verhaal van die dag is toch dat mijn moeder zo blij was dat ze geen gehoorzaamheid aan mijn vader hoefde te beloven. En wat mij altijd ontroerde is dat de dominee altijd bij een bijzonder jubileum opbelde om ze te feliciteren!

Mijk

Aagje

Volkomen eens!
"Ik vind het daarom echt ongelofelijk dat vrouwen het nu nog ‘netjes’, ‘zoals het hoort’ of romantisch vinden al hun toekomstige echtgenoot naar hun vader gaat om om de hand te vragen. En dat vrouwen zich laten weggeven dus"

Echt Angelaksisch

Wat hier lang gebruikelijk was was dat wederzijdse ouders een voorgenomen huwelijk van hun kinderen aankondigden. Het kan zijn dat men daar plaatselijk van afweek, maar dat weggeven is een Angelsaksische traditie. Het hangt samen met het Angelsaksische erfrecht dat verschilde van dat op het continent in die zin dat vrouwen niet eens konden erven. Denk aan de romans van Jane Austin. Dat ging nog een stap verder dan handelingsonbekwaam.

Verder eens met Aagje en Alkes.