huwelijk zonder sex

'even anoniem'

Nou, geloof me hier in het forum is het geen taboe. Je ziet het ook regelmatig in de scheidingsverhalen terug. "We hadden al jaren geen sex meer, maar het ging allemaal prima", totdat man of vrouw plotseling met de melding kwam dat hij of zij een ander heeft gevonden.

Hier ook een relatie van 28 jaar waar de sex (godzijdank) nog welig tiert. Je kun je als partners best *zonder* verbonden voelen, maar de vraag is of je dan verbonden genoeg bent om de stormen des levens aan te kunnen. Ongetwijfeld vaak wel, maar vaak genoeg heb je net die extra band nodig om het schip heel te houden.

Volg het 'na de echtscheiding' forum maar eens, vaak zijn dit soort verhalen het begin van het einde.

beiden oke

Als je het beiden oke vindt om geen sex te hebben, dan is er natuurlijk niet veel aan de hand, maar vaak is dit niet zo. Mijn ex wilde meer sex dan ik, en ik steeds minder.
Ik zat hier altijd erg mee, voelde me niet 'normaal' enz. Veel dingen geprobeerd, naar huisarts, reiki, psychotherapeut (die me eigenlijk de vraag stelde 'misschien vind je hem niet meer aantrekkelijk'?)
Ik wilde er eerst niet aan maar ben goed gaan nadenken en inderdaad was mijn liefde voor hem behoorlijk minder geworden. Hij was van gezellige man toch wel veranderd in iemand die aldoor achter de computer zat, amper aandacht gaf (ja aan anderen) maar een keer gezellig tv kijken met mij of samen eens uit, zat er niet in. Tja, en ik had al wel door dat het niet werkt om je vrouw de hele avond geen aandacht te geven en dan tegen 0.00 uur in bed ineens wel.... dan had ik er ook geen zin meer in.
Van alles geprobeerd, weekendjes weg (maar dan lag het er weer zo dik bovenop en was het ook niet echt leuk) wel samen filmpjes kijken enz.
Het ging eigenlijk niet meer, wat we geforceerd deden (elkaar aandacht geven) had vanzelf moeten gaan. (of in ieder geval heel veel meer vanzelf als dat het bij ons ging)
Ik dacht zelfs dat het alleen aan mij lag, was ik een soort van frigide? Type dat 'gewoon' niet van sex hield?
Enfin, na onze scheiding (hij had ineens een ander waar hij linea recta bij introk) kwam ik na een jaar een leuke man tegen waar het enorm mee klikt. Sex is super en heel erg frequent, weet niet wat me overkomt, wist niet dat ik dit in me had. Nu is het nog meer duidelijk dat mijn ex gewoon niet meer bij me paste (we waren totaal uit elkaar gegroeid) Ik vind sex toch zeker wel een bindmiddel, je voelt je zoveel meer 'samen' als je sex hebt gehad. Zou dat toch niet willen missen.

ad hombre

28 jaar? Hoe oud ben jij eigenlijk?

Geen sex maar intimiteit

Misschien gaat het hier niet zozeer om sex, maar om verlies van intimiteit. Sex hebben met iemand, en zijn of haar boeren en scheten ervaren zijn namelijk allemaal een vorm van intimiteit.

En - misschien kunnen we daar een overeenstemming in vinden - in een relatie heb je behoefte aan intimiteit. Het vertrouwen dat er toe leidt dat je jezelf kunt zijn in je fysieke behoeften en zwakheden. Als je dat niet kunt voelt de relatie niet als veilig en kun je je eenzaam voelen in je huwelijk.

Wat je naar mijn idee vaak ziet is dat de beide partners (misschien zelfs in een bepaalde van de fase) een ander soort intimiteit nodig hebben. De een sex, de ander meer begrip of troost. Zolang je hetzelfde wilt gaat het nog wel goed, maar als je iets anders wilt wordt het geven en nemen en met elkaar meegaan. Of uit elkaar gaan...

veranderen

Als je wilt dat de zaken veranderen moet je zelf beginnen. Doe wat je zelf zou willen dat HIJ zou doen. Daarmee kun je een vast patroon omdraaien en ook verandering bij hem bewerkstelligen. Je denkt dat hij ook geen behoefte meer heeft aan seks, dat betekent dat jullie er dus ook niet over gepraat hebben samen. Zijn lakse houding komt vast voort uit de dip waarin jullie relatie is gekomen. Dat voelt hij natuurlijk ook.

En voor Mark: je kunt elk probleem dat hier wordt aangedragen de TS onder de neus wrijven dat het de eigen schuld is en menen dat daarmee de kous af is. Dan kun je wel het hele forum opdoeken: "Jij wilde toch zelf kids? Eigen schuld dikke bult, lekker puh". Einde discussie. ;-)
Het lef dit topic te starten zit hem dus ook niet zozeer in het onderwerp, maar in de mogelijke reacties zonder enige vorm van empathie.

Hoe een weerzin ontstaat

De engelse TV-serie the sex inspectors gaven goed weer hoe weerzin tegen sex kan groeien en kan veranderen.
Ik geef niet aan dat sex moet. Maar de openhartigheid tussen twee mensen over hun relatie, hun lichaamstaal en hun wens iets te willen veranderen, waren als een spiegel.
De vraag aan TS is dan; wil je echt geen intimiteit meer, of toch eigenlijk wel?

Op youtube zijn een paar afleveringen van the sex-inspectors nog te vinden.

Belangrijk

Of seks wel of niet belangrijk is in een relatie hangt van de beide partners af. Als beiden het er over eens zijn dat seks 'highly overrated' is, is het prima dat er weinig of zelfs helemaal geen seks meer plaatsvindt. Als er verschillend over gedacht wordt, is er een probleem. Lijkt mij.

Dat er gesproken wordt over intimiteit in dit verband lijkt me wel belangrijk. Seksualiteit is een bijzondere vorm van intimiteit in mijn ogen. Intimiteit is voor mij, denk ik, wel het allerbelangrijkste, zonder intimiteit met mijn man zou ik niet kunnen. Maar seksualiteit is volgens mij niet de enige manier waarop intimiteit beleefd kan worden. Voor mij in ieder geval niet.

Wat mij verbaast is dat sommigen melden dat er niet over gesproken wordt over het verdwijnen van seks in de relatie En dat ze dat gesprek ook liever niet willen. Hoe weet je dan of de ander er geen probleem mee heeft. Hoe weet je dan of er überhaupt een probleem is?

Aagje

geen gesprek

Aagje ik denk dat degene die een probleem ervaart het gesprek zal moeten aangaan. Ik ervaar er geen probleem mee. Als mijn man er een probleem mee heeft dan moet hij daar over praten. Het is wel zo dat als hij seks wil dan doe ik dat gewoon natuurlijk maar hij komt er niet om. Dan ga ik niet het gesprek aan van 'lieve man we hebben geen seks ik heb er ook geen zin in maar waarom heb jij er geen zin in? Neuh ik ben heel tevreden zoals het leven gaat en ik heb de indruk dat dat bij hem ook zo is. Misschien vind hij masturbatie genoeg? Kan toch? Dat hoef ik toch allemaal niet te weten. We zijn overigens ook al dik van middelbare leeftijd dus dat speelt ook wel een rol denk ik.

Tomaatje,

Ik lees net in een ander draadje je mening over 'goede bedoelingen' . Moet ik hieruit begrijpen dat je adviezen en goede bedoelingen in dit draadje ook niet op prijs stelt?
Dan vraag ik mij af wat je wil met je laatst regel in de TO 'hoe moet ik hier mee omgaan?'

Ps als je aangeeft dat je man zo lief is zoals hij zich tegen hem laat zeuren, krijg ik ook een ander beeld van je man dan hoe je die in deze TO beschrijft. ( stinkend, pullekend etc).
Ik hou zodoende dit draadje voor gezien.

@Aagje

Mij lijkt de kans vrij groot dat manlief idd. helemaal geen zin meer in sex met TO heeft. Goede kans dat hij elders zijn genot vindt.

Vraag me af of TO daar blij mee zou zijn.

Mark #36

"Goede kans dat hij elders zijn genot vindt". Je speculeert nu wat in het wilde weg. Daar weten we niets van hoe, hoe 'manlief' tegen de situatie aankijkt. Misschien dat je er zelf zo in zou staan?

Aagje

Kop in het zand

Bij een liefdesrelatie 'hoort' seks, of in ieder geval intimiteit op een of andere manier. In de praktijk zijn er veel stellen die het gebrek aan seks niet bespreekbaar maken, en dat zo laten frustreren dat ze het uiteindelijk buiten het huwelijk gaan zoeken.
Ik begrijp ook niet zo goed dat winden en boeren laten, of viezig peuteren aan lichaamsdelen, zo vanzelfsprekend wordt gevonden. Dat is toch afstotelijk? Lijkt mij logisch dat je dan de lust vergaat.

Miekemieke

Dan ga je wel heel erg uit van je eigen gemak, zeg: als hij er een probleem mee heeft, moet hij dat maar zeggen. Niet mijn idee van een wederkerige relatie. Dan heb je zorg voor elkaar en voor elkaars welzijn/welbevinden. Dan hoeft het in mijn ogen niet alleen van de ander af te hangen of hij ergens mee voor de draad komt. Dan heb je daar uit jezelf ook aandacht voor.

Ik zou zelf dan toch maar het gesprek openen in het trant van: ik realiseer me dat we al lang niet meer vrijen, hoe sta jij daar eigenlijk tegenover? Dan geef je hem de kans om zich uit te spreken. Moet je niet meteen zeggen hoe jij het ervaart, want dan loop je de kans dat de hij niet meer durft als jouw gevoel afwijkt van dat van hem.
Als je samen tot de conclusie komt dat het oprecht goed is zo, is dat prima. Als je tot de ontdekking komt dat de ander daar toch anders in staat dan jij, dan legt dat inderdaad een probleem bloot. Maar dat probleem zou er dan onderhuids toch wel zijn, dus dan kun je dat maar beter helder hebben.

Maar ik kreeg de indruk dat je het liever niet aankaart voor het geval jouw man er toch anders in zou staan dan jij denkt, omdat dat mogelijk jouw rust zou kunnen verstoren. Lijkt me een erg korte termijn denkwijze....

Aagje

Aagje

Volgens jouw theorie zou ik het dus bespreekbaar moeten maken, waarom zou de man het niet bespreekbaar willen/kunnen maken? 20 Jaar geleden zou ik je helemaal gelijk gegeven hebben, het was toen geen issue maar er waren wel andere zaken die ik bespreekbaar wou maken. Mijn man is geen prater en het doet meestal meer kwaad dan goed. Hij heeft nooit geleerd om over emoties te praten en ik heb ondertussen geleerd om daar mee om te gaan.
Ik kook lekker en we doen gezellige dingen, het is oke zo. En als hij toch seks wil dan kan dat maar ik ga niet ergens om vragen waar ik zelf geen zin in heb. Dat is net zo iets als vragen; zullen we een stuk gaan fietsen terwijl je geen zin hebt om te fietsen en je krijgt als antwoord 'nee ik heb geen zin om te fietsen jij wel ? nee ik ook niet nou waarom vraag je het dan.

wel over hebben

'Het feit dat hij er ook geen last van lijkt te hebben, is aan de ene kant wel lekker rustig, maar aan de andere kant baart het me ook zorgen: moet ik het hier niet over hebben, is dit normaal? Geen seks hebben lijkt niet normaal of is het een taboe?'

Ik zou het er wel met je man over hebben. Al is het maar omdat je je nu toch zorgen maakt. Als je er een keer over praat, weet je in ieder geval of hij het prima vindt zo (of juist niet). Of hij allang een ander heeft, of daadwerkelijk tevreden ingedut is binnen jullie relatie. En dan kunnen jullie vervolgens kijken of je daar iets mee wilt.

Dat je, als je nu dood zou gaan, nooit een Grote Liefde hebt gekend, vind ik niet zo belangrijk. Je hebt er zelf indertijd voor gekozen om met deze 'kleine' liefde een relatie aan te gaan en kinderen te krijgen. Dat soort keuzes hebben nou eenmaal gevolgen, net zo goed als een keuze om bijvoorbeeld een wereldreis te maken of een bepaalde studie te volgen. Daar was je zelf bij.

Natuurlijk

is het niet hetzelfde als vragen 'zullen we gaan fietsen' als je zelf helemaal niet wilt fietsen.
Je hoeft niet te vragen om seks, dat bedoel ik niet. Maar ik zou denken dat het belangrijk is om te weten hoe jouw man deze situatie beleeft, of -als hij niet over gevoel wil praten- wat hij ervan vindt. Of hij er inderdaad in staat op de manier dat jij denkt dat hij dat doet.
Maar jij vindt dat niet belangrijk en dat vind ik bijzonder, omdat het niet gaat om iets dat veel mensen zien als een futiliteit binnen een relatie!

Aagje

Amare

Volgens mij dicht je Miekemieke nu een quote toe uit de openingsposting van Tomaatje. Verder sluit ik me aan bij de inhoud van jouw posting.

Aagje

Overigens

Miekemieke, vind ik het ook bijzonder dat je je verschuilt achter het feit dat ook jouw man er over zou kunnen beginnen. Op zich heb je daar natuurlijk helemaal gelijk in, dat zou hij kunnen doen. Misschien ook wel moeten doen. Maar het feit dat hij dat niet doet, ontslaat jouw niet van jouw eigen verantwoordelijkheid om het op te pakken.

Ik krijg bijna het idee dat je je verschuilt achter van alles en nog wat om het er vooral niet over te hoeven hebben. Toch bang voor een antwoord dat anders is dan je hoopt?

Aagje

Triest

Ik weet eigenlijk niet wat ik erger zou vinden. Geen sex, of een partner die zich er uit plichtsgevoel toe zet.

de vrijheid van een libidoloos leven

Aagje ik verschuil mij niet.
Ik geniet van een samenleven zonder seks. Mijn libido is sinds een aantal jaar volkomen verdwenen en ik geniet er zo van! Ik heb altijd die drang gevoeld naar de ultieme n**kpartij, het ultime samenzijn. Ik heb het vrijen met mijn man als heerlijk beschouwd hoewel het vaak niet bevredigend was. Ik heb altijd gefantaseerd over ja die ultieme vrijpartij en hoe het zou zijn met die of met die. Maar ik had altijd die honger die deels wel gevoed werd. Nu is die honger weg en ik verzand niet eindeloos meer in mijmeringen en verlangens naar sex van als en hoe. De vrijgekomen tijd, dat vooral een mentaal ding is vertaalt zich in een enorme creatieve opleving en ook in mijn werk ben ik enorm gegroeid en doe ik allerlei dingen die ik niet voor mogelijk had gehouden.
Ik wil niet meer terug nee en ik ga niet naar de dokter voor hormoonsupplementen om maar weer zin in seks te krijgen en als mijn man niet gelukkig is dan moet hij dat gewoon zeggen! Ik ben in ieder geval gelukkig;)

Weet je

voor mij maakt het niet uit of jij nog seks wilt of niet. Ik heb daar helemaal geen oordeel over. Echt niet! Ik zeg ook helemaal niet dat je naar de dokter moet voor hormoonsupplementen om je libido te verhogen. Totaal niet.

Ik zeg alleen dat je er niet te snel van uit moet gaan dat je man het hetzelfde vindt/voelt als jij. En communicatie over gelukkig zijn lijkt me wel essentieel in een relatie. Maar als jij vindt dat je niet hoeft te weten of jouw man zich nog gelukkig voelt met de status quo van jullie relatie, moet je dat helemaal zelf weten. Mij zou het riskant lijken om het gesprek daarover uit de weg te gaan.

Aagje

het is niet mijn verantwoordelijkheid

Aagje, ik ben gelukkig en ik denk dat mijn man voor zijn eigen geluk verantwoordelijk is. Als hij binnen de relatie zaken anders wil dan zal hij daar over moeten communiceren. Ik ben gelukkig, het risico in jouw beleving zit hem in het feit dat hij 'het' buiten de deur zal gaan zoeken. Nou ja dan is dat maar zo, ik zal hem na 30 jaar huwelijk heus erg missen maar ik zal zonder hem ook gelukkig zijn. Ik vind niet dat vrouwen verantwoordelijk moeten zijn voor de mannelijke seksualiteit. Ik vind ook niet dat vrouwen verantwoordelijk moeten zijn voor het geluk in een relatie. Ik ben tevreden zo en ik ga niet vissen en speculeren en vragen of hij op deze wijze ook gelukkig is want dat is gewoon helemaal zijn eigen verantwoordelijkheid. Ik heb geen enkele reden om daar een gesprek over aan te gaan. De kinderen zijn groot en redden zich, ik redt mij ook dus voor mijn man is het take it or leave it! Hij maakt overigens een heel gelukkige indruk, hij is altijd thuis en loopt te fluiten en te zingen. Daar geniet ik ook van!

hoe stel je zo'n 'gesprek' eigenlijk voor?

Schat we hebben nooit meer seks, wat vind je daar van?
Man: nou ik heb er helemaal niet zo'n behoefte meer aan, vind het wel oke zo, mis jij het?
ik: nee hoor.

Schat we hebben nooit meer seks, wat vind je daar van?
Man: ja ik mis het wel maar ik vind het met jou niet zo fijn, alles aan je lichaam is zo slap, ik raak niet opgewonden van jouw lichaam. Met een ander zou het wel gaan, vind je het goed als ik het met een ander doe?

Schat we hebben nooit meer seks, wat vind je daar van?
Man: ja ik wil wel maar ik heb erectieproblemen, denk dat ik daar maar eens voor naar de dokter ga. Wie weet zit er een lichamelijke oorzaak achter. Dat eerst maar eens uit zoeken.

Schat we hebben nooit meer seks, wat vind je daar van?
Man: wordt rood en zenuwachtig, weet niets te zeggen, voelt zich embaressed. Een moeizaam gesprek volgt waarin we allebei weinig wijzer worden. De dagen er na wordt er niet meer gezongen en gefloten en man zal zich verder in zichzelf terug trekken.

Schat we hebben nooit meer seks, wat vind je daar van?
He wat, ja je hebt altijd iets geks.

Serieus?

Miekemiek, is dit serieus hoe jij je een gesprek hierover voorstelt met iemand waar je al zo lang mee samen bent? En dat noem jij een "veilige haven voor je gezin"?
Als ik jou was zou ik het ook niet doen........

Verantwoordelijkheid

Tjonge, wat een bijzondere invulling geef jij aan het begrip verantwoordelijkheid. Nee, je bent als partner in een relatie nooit helemaal verantwoordelijk voor het geluk van de andere partij. En ook als vrouw niet voor de seksualiteit van de ander. Maar in mijn ogen toch ook niet helemaal niet verantwoordelijk.

Ik ga uit van zorg voor elkaar binnen een relatie. En daar hoort in mijn ogen ook bij dat je betrokken bent op elkaars welzijn en geluk. Een beetje belangstelling daarvoor naar hoe de ander zich voelt in de relatie is in mijn ogen wel het minste.
Maar dat is natuurlijk maar een mening, daar kun je prima anders over denken.

Aagje