hulp nodig Egocentrische schoonmoeder

erover praten

Ik kan me er niet zo druk om maken dat Esmee en LiesK hier over hun schoonmoeder praten, voor hen is het toch fijn om weer eens stoom af te blazen en om tips en herkenning te vragen. Gedeelde smart is halve smart. Ik klaag ook wel eens tegen mijn man over iets of iemand, dat is gewoon soms even nodig, het is dan fijn dat hij het begrijpt en hij mag ook met tips komen maar zelf bepaal ik nog altijd welke tips ik ga uitvoeren en welke tips ik vind werken. Ik zou het vreemd vinden als man mij zou dwingen zo-en-zo te reageren.
Zo zie ik het hier ook, ik lees dingen, geef tips over hoe ik het zou doen en verder is het aan Esmee (of LiesK) en wat mij betreft openen ze hier ieder jaar een draadje over. Als ik geen zin meer heb om het te lezen, dan lees je het toch gewoon niet, of je reageert niet? Ik reageer op zoveel draadjes niet, omdat ik er niets over te melden heb.
Mij verbaast het dus dat mensen hier geïrriteerd raken omdat het wéér een draadje van Esmee (of andere naam) is,en dat er nu wel genoeg tips zijn geweest (er wordt dus wel moeite genomen om zo'n afkappend berichtje te schrijven) wat mij betreft, laat dat dan ook maar.

Dank bl

Bl bedankt!
Inderdaad wij trekken nu onze eigen grenzen, houden het contact kort, doen mededelingen indien nodig maar verzwijgen ook veel. Ik heb in december 2012 die link van KAsper gekregen en ben nu dus een jaar bezig op deze manier en langzaam worden de contacten minder beladen.
De voorbeelden die ik hier aanhaal dateren van voor die tijd. Alleen dat verhaal van dat thuishouden voor de verjaardag van opa is van recentere datum dat liep echt compleet uit de hand.
In de loop van de jaren dat wij nog niet het vermoeden hadden van autisme is er zoveel pijn en verdriet ontstaan dat het soms moeilijk is om ons aan de zelf gestelde grenzen te houden.
We werken er nu een jaar aan maar die 19 jaar "oud zeer" is nog niet verwerkt zeg maar.

Dat oma niet geschikt is om op de verjaardagsfeestjes van de kinderen te komen weten wij en we proberen daarnaar te handelen. Alleen oma is zo eigengereid die komt niet op de tijd dat we haar uitnodigden (11.00 koffie, 12.00 kind uit school, lunchen met oma, kind naar school terug, oma naar huis en na 15.00 uur het echte feest was ons idee) Oma komt om 15.00 uur, want anders ziet ze kleinkind maar zo kort en is er geen andere visite dan is het geen feest. In de waan dat het alleen maar feest is als zij er is.
Het is juist feest als zij er niet is.

anders

Op dezelfde dag uitnodigen, lijkt mij een uitputtingsslag. Ik zou oma op een dag na het feest uitnodigen. Je hebt de tijd voor haar en zij ervaart geen druk of haast. En als iemand zich verspreekt, kan ze niet alsnog toch op het feest komen. Maak er ook twee verschillende werelden van.

Griet

Los van dat de meesten hier wel weten wat de andere alias van Esmee is (/was) is het niet zo netjes om die hier te noemen.

LiesK

Ik vrees dat je toch echt wat steviger in je schoenen moet leren staan tegenover je schoonmoeder.

"We moeten wel uitleggen een simpel: "Dat doe ik niet" wordt niet geaccepteerd, zij deed het ook dus wij moeten het ook doen. "

Ze hééft het maar te accepteren. Jouw regels, jouw huis, jouw normen, jouw opvattingen. Niet meer in discussie gaan. Ik snap heel erg goed hoe lastig je dat zult vinden, maar je moet jezelf zo waardevol vinden dat je jezelf het waard vind om een eigen mening te hebben.

Mijn schoonmoeder begint langzaam maar zeker steeds 'gekker' te worden. Ouderdom, minder intelligent dan ze denkt dat ze is, blijven steken in de '50's en '60's....

Laatste voorbeeld: autisme. Een neefje van ons blijkt autistisch te zijn. Ja, wist mijn schoonmoeder te vertellen, die stelen!

Waar ze dat vandaan haalt, mag joost weten. Maar breng haar eens aan het verstand dat dat nergens op slaat.

Maar op ander gebied als verzorging moeten we ook tot in den treure aanhoren hoe geweldig het vroeger was, waarom doen ze het niet nog steeds zo?? (zegt ze dus)

Wij trekken ons dat soort opmerkingen totaal niet aan, omdat het zo totaal gespeend is van realiteitszin, dat het gewoon lachwekkend is. Als ze hier zijn glimlachen we wat op haar opmerkingen, gaan we er soms tegenin, wat weinig oplevert en zwaaien ze weer vrolijk uit. Op naar het volgende bezoek.

Kaaskopje

Jij schrijft: Ze heeft het maar te accepteren. Dat zou ook moeten, ons nee moet ze accepteren maar om die roeptoeter stil te krijgen leggen we nog teveel uit. Dat weten we en proberen we te verminderen, na 19 jaar accepteren en meegaan met haar moet het van beide kanten wennen dat we nu een jaar niet meegaan en haar gedrag niet meer klakkeloos accepteren.
Je hebt geen idee hoe ver ze door blijft drammen als we alleen maar zeggen, nee dat doen we niet.
Steeds maar opnieuw zeggen dat we moeten, het hele bezoek lang linksom of rechtsom keert ze steeds terug naar haar eis, om er zelfs na thuiskomst nog over te bellen en weer opnieuw te beginnen.
We hoopten ooit met uitleggen begrepen te worden, heel soms lukt dat.

Inderdaad ze zijn blijven hangen in de jaren 50/60 toen de kerk nog veel in te brengen had en je onvoorwaardelijk moest gehoorzamen aan volwassenen of hoger geplaatsten. (Voor volwassenen de pastoor en de dokter, dat die ook fouten kunnen maken komt niet bij ma op).

LiesK.

"….om er zelfs na thuiskomst nog over te bellen en weer opnieuw te beginnen".

Zeer herkenbaar. Iedereen accepteert en respecteert onze keuze, maar schoonma moet en zal steeds weer proberen haar zin door te drijven. Ze blijft erop terugkomen, bellen…en keer op keer zeggen we "Nee". Iets zit nu eenmaal in haan hoofd en zo moet het dus gebeuren en niet anders. Dan anderen een andere keuze maken, gaat er bij haar gewoon niet in. Ik heb de laatste keer dat ze er weer op terugkwam kribbig gereageerd dat we het nu eenmaal gedaan hebben zoals wij dat wilden, klaar. Toen stopte het.

Denk ook, zeker wat mijn schoonma aangaat, dat je heel duidelijk moet zijn en daaraan moet vasthouden. Maar lastig is dat zeker en dat het niet altijd lukt, snap ik ook.

"Inderdaad ze zijn blijven hangen in de jaren 50/60 toen de kerk nog veel in te brengen had en je onvoorwaardelijk moest gehoorzamen aan volwassenen of hoger geplaatsten. (Voor volwassenen de pastoor en de dokter, dat die ook fouten kunnen maken komt niet bij ma op).".

Hier ook zeer herkenbaar. de huisarts, de dominee, de burgemeester, een werkgever,…zijn voor haar gelijk aan onze Lieve Heer. Daar kijkt ze ongelofelijk tegenop. Daar ga je niet mee in discussie, die hebben altijd gelijk, daar zeg je geen 'nee' tegen.

Esmee/ rol van je echtgenoot

Esmee, ik denk dat LiesK een waar woord heeft geschreven:

"Tussen zo'n "kwaadsprekende" schoondochter en een egocentrische schoonmoeder zit namelijk een echtgenoot/zoon die worstelt met een loyaliteitsconflict. Thuis heeft hij geleerd dat hij onvoorwaardelijk moet doen wat zijn moeder wenst/eist/voorstelt/vraagt/smeekt.
Zijn vrouw vraagt hem nu tegen de wil van (schoon)moeder in te gaan, in het belang van het, gezin het geluk van de kinderen en het welbevinden van zijn vrouw."

je zult samen met je echtgenoot een plan moeten maken waar jullie je beiden in kunnen vinden en waar zowel jij als hij je aan houden.
Denk je dat dat lukt? Want verder schrijf je telkens alleen voorbeelden én hoe moeilijk jij het vindt. Wat heb je van hem nodig om het samen tot een beter effect te doen leiden?

gr Angela

Esmee - hatelijkheden vertellen

In #68 in reactie op ook een schoondochter schrijf je:

"Als iemand jarenlang hatelijkheden over een ander loopt te verkondigen, zegt dat mij veel over die persoon."

Dat maak jij ervan."

Volgens mij bedoelde Ook een schoondochter dat dat iets zegt over degene die jarenlang hatelijkheden over een ander vertelt... Volgens mij probeerde ze jou te steunen in haar posting .

p.s.

Sorry, let niet op mijn vorige posting, ik denk toch dat ik die posting van Ook een schoondochter niet goed gelezen had. Bij nadere lezing denk ik dat ze Esmee toch niet steunt.

Angela67

Angela schrijft: "je zult samen met je echtgenoot een plan moeten maken waar jullie je beiden in kunnen vinden en waar zowel jij als hij je aan houden.
Denk je dat dat lukt? Want verder schrijf je telkens alleen voorbeelden én hoe moeilijk jij het vindt. Wat heb je van hem nodig om het samen tot een beter effect te doen leiden?"

Dat is denk ik heel belangrijk.

De vraag is: gaat dat lukken met je man? Als jij hem vraagt jou met dit probleem te helpen, neemt hij je dan serieus? Of vindt hij dat jij maar zeurt, moeilijk doet? Oftewel, dat het aan jou ligt?

Of vertoont hij wellicht ook (licht)autistische trekken (is genetisch!) en kan hij zich slecht inleven in jou en jouw gevoelens?

Dan is het nl. pas echt moeilijk om tot werkbare afspraken tussen je man en jou te komen, denk ik.

Angela 67

Wat jij schrijft in #85 is zo waar maar zo moeilijk.

"je zult samen met je echtgenoot een plan moeten maken waar jullie je beiden in kunnen vinden en waar zowel jij als hij je aan houden.
Denk je dat dat lukt? Want verder schrijf je telkens alleen voorbeelden én hoe moeilijk jij het vindt."

De man met het loyaliteitsconflict is zo getraind in het normaal vinden van het gedrag van zijn moeder (hij is door haar opgevoed) dat hij de tegenspraak van zijn vrouw nauwelijks accepteert. Bij ons ging hij pas zien dat het (gedrag van ma) niet klopte toen wij zelf kinderen hadden. De kinderen waren en zijn bang van oma en haar scherpe tong.
Mijn man vindt de scherpe tong van zijn moeder helemaal niet moeilijk, hij is het gewend. Samen een plan maken en daar aan vast houden is moeilijk.
Het verzwijgen van bepaalde zaken waar we discussie over verwachten is het makkelijkst. Niet vertellen dat we ziek zijn scheelt 5 telefoontjes om te horen of het al wat beter gaat en manlief de nieuwe televisie van pa en ma kan komen installeren. Gewoon een afspraak maken over 10 dagen, want druk met werk. Dat is geloof ik het enige geldige excuus dat ma accepteert.
De grens bepalen van het toelaatbare van ma's gedram hier in huis het moeilijkste. Dat komt ook doordat er hier tegelijk met ma meestal andere visite aanwezig is die niet op hun mondje zijn gevallen en er gewoon tegenin gaan. Mijn familie en vrienden laten zich niet dwingen tot het geven van handjes en kusjes op de manier die ma eist maar geven tegengas, wat leidt tot meer getoeter van ma over beleefdheden en hoe het hoort.

Suze

Mijn man vindt niet dat ik zeur of moeilijk doe. Hij weet dat zijn moeder erg moeilijk is en wellicht, mogelijk iets mankeert in haar hoofd. Hij begrijpt dus maar al te goed dat het gedrag van zijn moeder niet helemaal normaal is (van zijn beide ouders niet hoor, want de een heeft weer invloed op de ander). Hij heeft daar vanaf zijn jeugd mee moeten dealen en daar ontzettend veel last van gehad. Hij is ontzettend veranderd sinds hij met mij omgaat. Hij is zelfstandig geworden en zegt gewoon "Nee" als hij iets niet wil (voorheen durfde hij dat niet).

Ik weet nog zo goed toen ik voor het eerst bij zijn ouders kwam, dat hij mij vooraf waarschuwde dat zijn ouders ' wel en beetje vreemd zijn" (hij voelt dus wel degelijk dat het iets niet helemaal jofel zit daar).

Hij kan er overigens beter mee omgaan dan ik..door de jaren leert men. Hij neemt ook het initiatief naar zijn ouders toe. Denk niet dat hij iets van autisme heeft. De contacten zijn wel drastisch verminderd, dus in dat opzicht doet hij wel degelijk zijn best, omdat ons gezin eronder lijdt. Als het aan zijn moeder lag, zaten we iedere zondag de hele dag bij haar met alle toestanden. Dat is niet meer zo. Maar soms 'loop je toch keihard tegen haar aan' met soms dingen waarvan je denkt: "dat is toch normaal?" Denk dat die link van LiesK. toch ook veel zinnigs biedt in dat opzicht.

ander gesprek

Hoe het gesprek zou kunnen gaan zonder verantwoording af te leggen voor je eigen keuze

ma: Houdt de kinderen maar een middagje thuis.
ik: Nee ma dat doe ik niet.
ma: Ik deed dat vroeger ook, jij doet het ook maar
ik: Nee ma, ik wil dat niet
ma: Ik wil het wel. Als ze ziek zijn mogen ze ook thuis blijven
ik: Dit is mijn beslissing, ik wil het niet.
ma: Vroeger kon het ook dus je doet het maar.
ik: Dat was jouw beslissing vroeger, de mijne nu is anders. Ik doe het niet.
ma: boos (maar dat was ze sowieso al)

Hatelijkheden

Ik verzin geen hatelijkheden. De oogst van een enkel draadje (geen zin om ze allemaal af te gaan...).;

Ze loopt zelfs bewust heel langzaam, want ze is zo 'zielig'.

Ze wil overal bij zitten met haar lange neus

Mensen die lopen te zeuren dat er nooit iets met ze gedaan wordt terwijl ze zelf nooit van hun kont afkomen

maar als je echt van je schoonmoeder wilt afkomen

want dat was toch je vraag:
(nee geen moord en doodslagverhalen)
dan kan je het beste gaan scheiden, want deze draadjes spelen al drie jaar geleden meen ik? Het gaat niet over (kennelijk)

Je kan je kinderen later het advies geven: je trouwt niet alleen met die man of vrouw, maar je krijgt er een hele familie bij cadeau

En wil je niet scheiden, zorg dan dat je je niet ergert. Dus je verjaardag elders vieren, drukdrukdruk zijn. Dat scheelt dan weer een paar ontmoetingen en dat is beter voor je bloeddruk.

Griet en Jesse1

Fijn Griet dat het je een vrolijke start bezorgde :)
En Jesse: ik had niks door over andere nick's en door jouw bericht ben ik juist gaan kijken wat je bedoeld. Had alleen nooit eerder een posting van Whatever gezien :)

Wij zijn dan wel geen Wittgenstein, maar … (2)

Conflicten tussen (schoon)moeders en (schoon)dochters willen nog wel eens het karakter dragen van een gezagsconflict. Zo bezien ligt vaak een nogal alledaags motief ten grondslag aan het uitzetten van een veld vol met mijnen en/of valkuilen door de verraderlijke (schoon)moeder: zij wil haar (schoon)dochter eronder krijgen. Dat is dan haar onvervalste relatiewens. De wens van de (schoon)dochter om fatsoenlijk te worden behandeld, is al even authentiek.

Logischerwijs loopt een dergelijk conflict al snel uit op een patstelling of escalatie. Slechts een masochist voegt zich immers probleemloos naar sadistische praktijken? Bij ieder ander wekt sadisme in de regel een bijkans niet te beteugelen woede op.

Gezonde sociale relaties op basis van wederzijds respect stellen uiteraard heel wat meer tevreden.

Helaas! ¨Die Welt des Glücklichen ist eine andere als die des Unglücklichen¨ (De wereld van de gelukkige is een andere dan die van de ongelukkige); om maar weer eens die goede, oude, wijze Wittgenstein te citeren. Zo kan het levensgeluk van de een, nu juist jaloezie doen opwellen bij de ander. Hoe verneukeratief! Voorwaar een complicerende factor binnen intermenselijke relaties.

Verontwaardigd vraagt het slachtoffer zich af: hoe KAN ze! Op haar beurt heeft de (schoon)moeder natuurlijk allang een rechtvaardiging in haar hoofd voor haar gedrag. Niet zelden beeldt zij zich zelfs in, dat het een of ander hoger doel dient. Herstel van de ´juiste´ (hiërarchische) maatschappelijke verhoudingen bijvoorbeeld; het bewerkstelligen van revolutionair ´betere´ (egalitaire) man/vrouw-verhoudingen in de toekomst; het simpelweg afstraffen en corrigeren van vermeend kwalijk gedrag van de (schoon)dochter; enfin, noem maar op.

Gebrek aan respect, botte agressie en regelrechte machtswellust laten zich in één klap omtoveren tot bittere noodzaak. En zo zie je maar weer: binnen een conflict is voor perceptie (waarneming) een machtige rol weggelegd.

Wie zich als een mispunt gedraagt, mist echter een belangrijk punt: heiligt elk doel wel alle middelen? Je kunt nu wel denken: resultaten uit het verleden bieden geen garantie voor de toekomst; maar wie een beetje thuis is in geschiedenis, kent ongetwijfeld wel enkele afschrikwekkende voorbeelden van menselijke misstappen. Ik wil maar zeggen: een gewaarschuwd en verstandig mens telt niet alleen voor twee, maar telt ook tot twee. In geval van conflict is voorzichtigheid geboden.

Bovendien: hoe vaak niet is het doel slechts het afreageren van frustratie, die de dader zelf ooit heeft opgelopen in de rol van slachtoffer? In het ergste geval krijgt een (schoon)dochter eerst een jarenlange klaagzang om haar oren over wat haar (schoon)moeder aan leed is aangedaan; om vervolgens zo ongeveer hetzelfde te ondergaan, maar dan in een kwadraat! Gelukkig krijgt ieder mens meestal wel de kans ingesleten gedragspatronen te doorbreken. Elke nieuwe dag biedt weer nieuwe kansen, benadrukt de optimist in mij.

Het blijkt wel; je beste beentje voorzetten; dat is nog niet zo makkelijk. Het vergt niet alleen een zorgvuldige en kritische afweging van belangen en doelen, maar gaat geheid ook gepaard met vallen en opstaan. Om patstellingen te doorbreken en verdere escalatie te voorkomen is het nodig elkaar een soort van perspectief/uitweg te bieden. Soms is het verbreken van het contact nog wel de beste oplossing. Bijvoorbeeld als mens- en maatschappijbeelden te ver uiteen blijken te liggen.

Rode krullenbol

Groepje voor Esmee

Lies, je schrijft: Pas toen ik eind 2012 een groepje mensen vond op het www die met precies hetzelfde bijltje hakten heb ik adviezen ontvangen die wel werkten. Daar zijn we nu een jaar mee bezig en heel langzaam worden de contacten minder moeilijk.

Is het een idee om Esmee met hen in contact te brengen? Misschien heeft ze er wat aan.

Ik lees haar klachten ook al jaren hier en vind het jammer dat ze steeds die kritiek krijgt dat ze niets met de adviezen van OO doet, maar misschien moet zoiets langzaam gebeuren. Ik ben van het harde type: ga je zeuren dat je bij mij zowel binnen als buiten in de tuin niet mag roken? Oke, toedeledokie, dag tante van mijn man. Lekker makkelijk, geen bezoek meer van hen. Maar niet iedereen is zo assertief, en zeker Esmee niet. Denk ik.

Blij met mijn keuze, breken!

Mijn verhaal is wel totaal anders. Maar wat voel ik een rust na drie jaar om met mijn schoonouders te hebben gebroken en mijn man stond er na 18 jaar helemaal achter, een zegen want (schoon)moeders kunnen echt wel vreselijk zijn en je uitzuigen tot op het bot. (Dat moet je zelf meemaken). Blijkbaar hebben de mensen er zelf ook vrede mee want nooit meer wat gehoord. Ik kan alleen maar aanraden om voor jezelf een doel te stellen en niet in een slachtofferrol te gaan vervallen. Tja want een boze gefrustreerde of hoe je het ook noemt schoonmoeder zal genieten als de boze stiefmoeder van Assepoester. Ik was uit ervaring vredelievend voor mijn schoonmoeder ivm voor de kleinkinderen en liet mij echt alles zeggen omdat mijn ouders waren overleden. Ze waren er tenminste nog. Zo meegaand dat ik in het begin haar onderbroeken nog streek terwijl mevrouw zgn. ook niks kon en op de bank lag, maar ondertussen. Ook de ziekte van mijn zoontje waar ze geen aandacht voor hadden en alcohol speelde hier mee wat ik bedoel met anders meemaken. Ik heb letterlijk gezegd dat ze na een zoveelste keer zoveel over onze grenzen ging en dat ze als ze daarmee door ging niet meer welkom waren. Nu ze hebben ook nooit meer van ze laten horen. Het gekke is dat mijn schoonouders helemaal geen vrienden hadden dan een paar vage kennissen en ook met vele familie zelf waren gebroken. Ze hadden overal en op iedereen kritiek. . Mijn schoonvader brak zelfs met zijn 6 broers. Vaak wel een graadmeter. Mijn man had 6 ooms die hij nooit gekend heeft. Kijk eens hoe je schoonmoeder verder ligt in relaties. Mijn kinderen mogen contact opnemen met opa en oma, maar willen het niet evenals mijn man. Zegt wel wat. En verder heb ik ook een leuk sociaal leven, alleen familiebanden ontbreken door overlijden of bovenstaande. Een kreng van schoonmoeder. En mijn man werd ook echt gekoesterd door schoonmoeders, maar hoe oprecht het was....

Je hebt het gewoon niet getroffen

succes

maar

we ontkennen toch ook niet dat er heel vreselijke mensen bestaan? Dat lijkt een beetje de misvatting hier, alsof we/ik twijfelen of die schoonmoeders van jullie echt wel zo erg zijn, en er allerlei bewijzen voor moeten worden aangedragen, dat ze ook geen vrienden hebben etcetc.. Dat zal heus wel zo zijn, net zoals een van onze ouders dat was. Dat ontken ik toch helemaal niet? Maar je kunt er wel anders mee omgaan of anders in staan. Dan blijven ze even vreselijke mensen maar je houdt jezelf er minder mee bezig.
Typisch wel, hoe jullie zo in de verdediging schieten om iets wat helemaal geen aanval is (maar een poging tot antwoord op de hulpvraag) .
Wat wil je eigenlijk horen? Tips hoe je zo'n moeilijk iemand kunt veranderen?

perceptie

misschien kwam het door dat woord. Daar bedoel ik niet mee dat ze niet zo erg is als jij haar ziet, maar hoe jij tegen een vreselijk persoon aankijkt: alsof zij je leven verpest en je daar zelf machteloos in staat. En je de enige bent die zoiets heeft.

LiesK

Ik spreek je nu streng toe:-)): niet meer doen!

Ik vergelijk het even met hondengedrag: als je een hond opvoedt moet je heel consequent zijn. Waar je met kinderen nog een beetje kunt schipperen omdat je ze uit kan leggen waarom je die ene keer wel iets goed vindt en de andere keer niet, zo begrijpt een hond dat verschil niet. Vind je dan toch een keer iets goed, dan weet die hond 'ha, als ik maar zeur krijg ik het voor elkaar!' Voor je dat er weer uitgetraint hebt, ben je weer een stuk verder. Behandel je schoonmoeder ook zo. Consequent zijn en laten zien dat je niet om te praten bent. Heel moeilijk, zeker als je een ingesleten patroon moet doorbreken. Wees ook niet bang dat ze boos wordt. Ik denk dat je daar ook té veel rekening mee houdt.

Ik zou het vreselijk vinden als ik zou merken dat ik als schoonmoeder zo aangepakt zou moeten worden. Ik begrijp het gedrag van je schoonmoeder dan ook niet. Maar als je enigszins met elkaar door een deur wilt kunnen blijven gaan, moet je nu echt je grenzen gaan trekken.

Mijn schoonmoeder wordt oud en blijkbaar gaan er af en toe laadjes open en dicht in haar geheugen. Zo zaten we met het kerstontbijt aan tafel. Schoonouders prevelden hun gebedje (katholiek) en wij wachten dat beleefd en met open ogen af. Dat zag ze. "Bidden jullie niet?" Nee... "Zijn jullie dan nergens dankbaar voor?" Jawel, voor zoveel. Ze vond het maar wat, terwijl ze weet dat wij niet (ik) of amper geloven (man vindt het denk ik nog steeds lastig om Maria los te laten). En natuurlijk maakten wij er ook teveel woorden over vuil, maar wel met de strekking dat dát onze opvattingen zijn en we bleven lachen. Vooral luchtig houden. Heel af en toe vindt schoonvader de opvattingen van schoonmoeder ook wat te ver gaan en pruttelt dan 'iedereen is daar vrij in' of zoiets. Net hard genoeg om ons het gevoel te geven dat hij het niet in alles eens is met haar en net duidelijk genoeg om haar te laten zeggen "ja vind ik ook", maar nog steeds met een ondertoon van verbijstering over zoveel ongehoord gedrag (van ons ongelovigen).

Silvana

Mijn ouders en ik hebben in overleg besloten dat het contact teruggeschroefd moest worden tot zakelijk contact. Alleen de meest belangrijke zaken zouden nog meegedeeld worden. Dit was natuurlijk niet van de ene dag op de andere, daar ging heel veel aan vooraf. Elke keer dat ik contact had met mijn ouders had ik een week hoofdpijn en was ik van slag. Na de breuk is het heerlijk rustig geworden. Het is niet uit het oog uit het hart. Het blijven mijn ouders.

Consequent zijn

Ja dat proberen we maar dat is na 19 jaar een hele omslag, niet allen voor ons maar ook voor de andere kant. Dan gaat het soms in fel oplaaiende discussies helemaal mis.
Na een ma zo praat ik niet met je, de hoorn erop gooien was duidelijk voor allebei, maar leverde nog meer discussie op. Ook door andere familie die zich ging bemoeien. Dan is nieuw aangeleerd gedrag moeilijk vol te houden.
Ben de rest van het weekend niet online, dochter heeft de internet PC nodig voor spreekbeurt.