hulp nodig Egocentrische schoonmoeder

hoofdpijn

Kaaskopje. Herkenbaar.soms ook echt hoofdpijn ervan gehad. Spanning die ontlaad denk ik. Toen mijn schoonmoeder zelfs een keer zei dat mijn man mij niet als moeder voor zijn kinderen/haar kleinkinderen had moeten uitzoeken en nog veel meer nog ergere dingen heb ik letterlijk ook nog even staan trillen op de benen en een uur letterlijk bijna geen woord uit kunnen brengen. En daarna een hoofdpijn. Wel fijn dat je met je ouders tot een afspraak samen hebt kunnen komen. En weet dat het dat is en blijft ook al had je het natuurlijk graag anders gezien. Zakelijk zit hier er ook niet meer in. Maar terug bezien was het dat eigenlijk al. Mijn schoonouders wilden nooit over bepaalde zaken hebben. Toen onze ene zoon heel erg ziek was toen heb ik het daar flink moeilijk mee gehad maar we hebben toen ook gemerkt dat ze er niet voor ons konden net als toen mijn ouders overleden. Wilden zijn. Ze namen de informatie tot zich en dat was hhet voornamelijk. Het moet over het weer gaan en verder ging het nergens over.

'ander gesprek'?

Stenna schreef:
ander gesprek

Hoe het gesprek zou kunnen gaan zonder verantwoording af te leggen voor je eigen keuze

ma: Houdt de kinderen maar een middagje thuis.
ik: Nee ma dat doe ik niet.
ma: Ik deed dat vroeger ook, jij doet het ook maar
ik: Nee ma, ik wil dat niet
ma: Ik wil het wel. Als ze ziek zijn mogen ze ook thuis blijven
ik: Dit is mijn beslissing, ik wil het niet.
ma: Vroeger kon het ook dus je doet het maar.
ik: Dat was jouw beslissing vroeger, de mijne nu is anders. Ik doe het niet.
ma: boos (maar dat was ze sowieso al)

Denk je Stenna, dat hiermee het gesprek af is gelopen? Echt niet!!

Schoonmama gaat dan vervolgens in haar boosheid kwalen krijgen of veinzen (last van dr hart oid), verwijten maken, voorbeelden aandragen om haar gelijk aan te tonen of nare dingen zeggen over jou, en last but not least: HAAR GELIJK HALEN BIJ JOUW MAN (haar zoon)! want ze weet: die is als was (nl al jaren gedrild) en zorgt er voor dat de dingen gaan zoals zij wil: 1-0 voor schoonmama .....

ja GS

natuurlijk gaat ze naar haar zoon als ze boos is, maar het punt is dus ook dat je samen met echtgenoot zo'n plan moet hebben. Dus het gespreksvoorbeeld van Stenna werkt wel mits het past in een plan. Dus nee Stenna doet niet alsof het makkelijk is, maar wel dat je uiteindelijk (na veel oefenen en plannen maken en elkaar steunen) wel op zo'n gesprek kunt uitkomen. Natuurlijk gaat dat niet vanzelf.
gr Angela

GS, ken jij mijn schoonmoeder? Je weet precies wat ze gaat doen als ik op mijn strepen ga staan. Met dan wel het verschil dat sinds een jaar mijn man/haar zoon niet meer als was in haar handen is. N vele jaren schipperen om iedereen tevreden te houden zitten wij nu op één lijn. Ma wint niet meer en dat maakt ma boos, heel boos.

En inderdaad Angela67 we zijn veel aan het oefenen en plannen maken en proberen elkaar zoveel mogelijk te steunen maar dat gaat inderdaad niet vanzelf en soms nog hopeloos fout.

kwalen veinzen

ken ik heel erg goed als reactie. Zie mijn verhaal en tip hierover aan Esmee in een eerder draadje over precies dat onderwerp.
Zoals ik al zei: zo uniek is het allemaal niet, komt allemaal meer voor dan je denkt.

voor er weer misverstanden ontstaan

en men weer in de verdediging schiet: met "komt allemaal meer voor" bedoel ik dus dat er echt wel heel vervelende mensen bestaan en behoorlijk wat zelfs.

Er is ook nog een andere manier om er mee om te gaan dan consequent en duidelijk je eigen lijn volgen en het boos zijn van je af laten glijden. Dat is: juist wel toegeven aan de schreeuw om aandacht die er achter zit. Zoiets deed mijn schoonzusje. Zij ging juist helemaal in op de ingebeeld kwalen, of het geklaag over dit en dat en nam er echt een uurtje de tijd en aandacht voor. Niet om de klachten en boosheid te weerleggen of zich te verdedigen e.d., maar meer in termen van expliciet medeleven. Zo van: acht, wat erg zeg, daar zul je wel veel pijn van hebben. Of: wat is dat rot zeg, dat je je zo in de steek gelaten voelt daarover. Of iets dergelijks. En liet die persoon dan verder praten en klagen, met alsmaar vriendelijke, lieve meegevoel zinnetjes. Ze is overigens ook werkelijk zo lief en meevoelend, het is niet geveinsd. En heeft een ander culturele achtergrond, waarin oude mensen veel meer centraal staan, dat speelt ook mee. Ik kon het echt bewonderen, en bovendien werkte het heel erg goed. Na zo'n meelevend uurtje volle aandacht ebde boosheden en klachten en gezeur wonderlijk weg.
Ben er zelf in het geheel niet goed in, maar het is ook een optie.

toegeven aan de schreeuw om aandacht

Die tip had ik al eerder gekregen en dat werkte inderdaad, voor even. Een arm gebroken? Dan wil ik best even luisteren naar het verhaal van het ongeluk, de pijn die ze heeft, het nare van het geheel, prima ze krijgt de aandacht die ze op dat moment nodig heeft.
Het wordt een ander verhaal als ma alle adviezen om terug te gaan in verband met te strak gips niet opvolgt, hulp voor revalidatie pertinent weigert, geen oefeningen doet om weer mobiel te worden.
Nu heeft ze een arm over die niet meer functioneert en constant pijn doet. Daar ga ik niet ieder bezoek weer een half uur naar luisteren. Bij mezelf denk ik dan wie zijn billen brand moet op de blaren zitten.
Zeker na de ervaring dat als wij werkelijk iets ergs meemaken er geen aandacht is voor ons verhaal. Onze zoon is ruim 7 jaar geleden opgenomen in het ziekenhuis en op het nippertje gered van de dood.
Schoonouders hebben niets anders gedaan dan 4 keer per dag bellen om te vragen of het al wat beter ging en ondertussen medelijden te krijgen, want ach en wee hun kleinkind (Nota bene de stamhouder) ging misschien wel dood. Geen begrip voor hoe moeilijk wij het hadden, de een met kind in het ziekenhuis, de ander met het andere kind thuis en daar de boel "gewoon" laten doordraaien voor een 4 jarige. Naar school brengen halen, huishouden doen, boodschappen doen op gewenste tijden met allebei de ouders gesprekken met artsen. Pa en ma hebben geen hand toegestoken om onze "nood/pijn" te verlichten. Net voor kerst mocht zoon naar huis en moesten wij op het kerstdiner bij ma komen, omdat dat zo hoort bij je ouders op bezoek met kerst. Dat wij dat niet wilden kwam weer op verwijten te staan, dat wij niks voor hen over hebben. En dit is slechts 1 voorbeeld.
Wat ze zaait zal ze oogsten, zeg maar. En als je niets zaait oogst te ook niets. Het is bij mij echt niet zo dat tegenover elk ding dat ik voor haar doe iets terug gedaan moet worden maar altijd hulp geven en nooit krijgen, daar ben ik klaar mee.

Lies

Het klinkt of je schoonouders (of in elk geval je schoonmoeder) autistische kenmerken heeft. Daardoor gebrek aan inlevingsvermogen en alles (veel) draait om haar. Is wellicht dus niet onwil om zich in jullie te verplaatsen maar onmacht.

Neemt niet weg, dat zelfs als je dat weet, het moeilijk voor jou/jullie kan zijn om daarmee om te gaan.

En dat je natuurlijk ook je eigen grenzen kent in het wel begrip opbrengen voor een ander (je schoonmoeder) als je niets terug krijgt.

Het helpt misschien wel als je probeert uit te zoeken of het autisme is (kan zijn) en je gedrag daarop afstemt. Maar (bijv) dus ook gewoon je eigen grenzen aangeeft. Jij hoeft niet altijd te doen wat zij wil. En jullie kunnen anders denken dan zij denkt, hoe moeilijk ze dat ook zal vinden om te begrijpen. Maar gewoon voet bij stuk houden. Duidelijk zijn.

Sterkte, het lijkt mij moeilijk.

Maar misschien troost het je: volgens mij is mijn man autistisch (niet vastgesteld, maar erg veel herkenbare aspecten en gedrag, en zal hij volgens mij ook nooit willen laten onderzoeken). Daar heb ik dus dagelijks te maken met "ongebruikelijke" reacties en gedrag.

LiesK, het kan wel

Ik heb een soortgelijke relatie met mijn vader. (en in lichtere mate met mijn schoonmoeder, maar daar heb ik niet zo'n last van, dat glijdt veel makkelijker langs me af) Ik blijf er verschrikkelijk veel moeite mee hebben, en ben helemaal gesloopt emotioneel na een bezoekje. Volgens mij gaat het niet over. Maar dat is mijn keuze ook wel, en gewoon mijn probleem. En hoewel ik het lastig blijf vinden met mijn vader om te gaan praktisch gezien, heb ik er toch wel een hoop over geleerd. Ik heb gewoon echt geen verwachtingen meer. Dat deed enorm pijn, en blijft het ergens doen, maar dat zijn innerlijke conflicten voor mij. De omgang met pa is er zoveel beter van geworden. Natuurlijk luister ik naar zijn relaas over zijn kwaaltjes, waarom niet? Het is geen echt medeleven van me, kan ook niet. Maar hij is er blij mee. De relatie is niet gelijkwaardig. Ik voel me niet fijn bij hem, dat verwacht ik dus ook niet meer. (soms valt het dan mee, en is het onverwacht tóch soms gewoon leuk!) Dus waarom dan niet ook gewoon hem aanhoren? Hij is heus wel lief, maar het lukt hem absoluut niet zich in mij te verplaatsen. Kán me dus ook niet dat geven, wat wij nu eenmaal vaak verwachten bij de ander. Ik kies ervoor toch naar hun te blijven gaan, dan zitten er ook consequenties aan vast. Mijn eigen emotionele behoeften en noden moet ik ergens anders halen, maar dat heb ik al lang geleden geleerd.

Voor Vera

Dat vermoeden van autisme dat hebben we sinds december 2012 (dat heb ik hier al eerder gemeld) en daar handelen we ook naar, tenminste dat proberen we.
Mijn man heeft altijd geprobeerd zijn moeder tevreden te houden, toen hij een relatie met mij kreeg moest ik daar van hem in mee. Pas toen wij kinderen kregen ging hij zien dat het gedrag van ma niet OK was. Ik heb heel veel naar verklaringen voor ma's gedrag gezocht en pas in 2012 viel alles op zijn plek.
Nu zo'n 16 maanden doen we alsof ma autisme heeft (een diagnose gaat er niet komen) en dat versoepelt het contact wat.
Van beide kanten is het wennen, voet bij stuk houden is het moeilijkste mijn man neigt soms toch nog naar toegeven.
We zijn aan het oefenen en met 19 jaar bagage gaat dat traag. Ik ben hier mee gaan schrijven om esmee te helpen. Heel veel advies heb ik niet meer nodig.

voor blom

De relatie is niet gelijkwaardig schrijf je.
Dat klopt inderdaad, bij ons ook niet. Op heel veel punten heeft ma het idee dat wij nog steeds kinderen zijn, niet weten hoe "het" hoort (wat dat het ook moge zijn), niet weten hoe wij kinderen op moeten voeden en ga zo maar door.
We hebben sinds het vermoeden van autisme ons verwachtingspatroon ook naar beneden bijgesteld, we verwachten niets meer, kan het alleen maar meevallen.
Het enige wat mijn schoonzusje wel voor elkaar krijgt en wij niet is het dragen van de gehoorapparaten van ma. Schoonzus gaat echt weg als ze komt en ma haar apparaten niet in wil doen, ze woont ook echt heel dichtbij. Als wij daar komen en ma heeft ze niet in en doet ze ook niet in hebben wij al een autorit van een half uur er op zitten en dan moeten de kinderen soms plassen heeft pa de koffie klaar en gaan we toch maar even zitten.
Ik heb me echt voorgenomen om volgende keer weg te gaan. Alles 3 keer herhalen daar heb ik geen zin meer in.
Ma vindt het heel gewoon dat wij op haar he? alles herhalen, zelf heeft ze er kennelijk geen last van en dat wij het lastig vinden is niet erg of zo.

Ga maar eens playbacken, LiesK

Je mond bewegen en net doen of je een geanimeerd gesprek voert.
Ze wordt dan vanzelf nieuwsgierig, dan wijs je naar je oren en playbackt 'waar is je gehoorapparaat?'

playbacken

Leuk idee!
Als ik het ga doen weet ik eigenlijk het antwoord al: Jij praat zo zacht dat kan ik ook met gehoorapparaat niet horen.
Wij mogen namelijk geen ideeën aandragen om haar beter te laten functioneren. Als ze thuis wat eet stopt ze, om vlekken te voorkomen, een theedoek in haar boordje (bij wijze van slab). Als ik in mijn huis een theedoek serveer bij haar taartje om mijn bankstel schoon te houden moet ik mij niet zo aanstellen, ze maakt de bank heus niet vies. Ze was super rechtshandig en die arm heeft 100 % functie verlies dus moet ze "linkshandig" door het leven en dat is dus voornamelijk onhandig. De vetvlek van de moorkop van 3 jaar geleden zit nog steeds in de bank.

Lies

De oplossing: ma krijg geen taartjes meer op de bank als ze geen theedoek meer wil gebruiken.

OF aan tafel opeten (zonder theedoek) OF met theedoek op de bank.

Lekker duidelijk zijn en standvastig .

Succes.

ik bedoel het anders

Ik bedoel het juist andersom. Ik neem mijn vader juist niet meer serieus. Dat mijn vader mij niet serieus neemt en nooit zal doen is iets dat mij niet raakt, want het idee van vader heb ik allang losgelaten. Mijn vader is niet in staat mij als een volwassen vrouw te zien. Maar ik heb mijn vader daar niet meer bij nodig, ik ben immers een volwassen vrouw.
Ik stel ook eigenlijk nauwelijks grenzen aan het gedrag van mijn vader. Dat zie ik niet als mijn taak. Het gaat om hoe het van binnen zit, ik praat met hem mee maar het is niet echt. Ik probeer het dragelijk te houden door de bezoekjes te beperken en zoveel mogelijk met hem mee te veren. (om een vlek zou ik me echt never nooit niet druk kunnen maken en er zeker geen enorme heisa over laten ontstaan, hier zou dat een ramp betekenen. Wat is nu een vlek binnen al deze ellende, want dat is het toch wel, in de eerste plaats voor de mensen waar we het over hebben! Zo leuk is hun leven echt niet, een beetje acceptatie kan iets verzachten!

LiesK

"Dat klopt inderdaad, bij ons ook niet. Op heel veel punten heeft ma het idee dat wij nog steeds kinderen zijn, niet weten hoe "het" hoort (wat dat het ook moge zijn), niet weten hoe wij kinderen op moeten voeden en ga zo maar door."

Mijn vader is ook zo. Hij was echt geïrriteerd maar ook hoogst verbaasd over het feit dat wij zijn goede raad niet ter harte namen inzake de opleiding van de kinderen. Wij is in dit geval mijn zussen en ik. Hij begreep het echt niet. Mijn schoonmoeder laten we bij dit soort onderwerpen maar een beetje kletsen. Zij weet oprecht niet waar ze het over heeft. Dat gaat het ene oor in en het andere weer uit, maar mijn vader kon daar zó over drammen en later met verwijtende toon erop terugkomen, dat zelfs mijn neef er achteraf nog een vervelend gevoel aan heeft overgehouden. Toen ze nog in Nederland woonden, ging ik er eens in de zoveel tijd heen en altijd met goede moed, maar na 10 minuten vroeg ik me alweer af waarom ik in vredesnaam dacht dat het best eens gezellig kon worden.

blom

Citaat blom: "Wat is nu een vlek binnen al deze ellende, want dat is het toch wel, in de eerste plaats voor de mensen waar we het over hebben! Zo leuk is hun leven echt niet, een beetje acceptatie kan iets verzachten!"

Die mensen waar we het over hebben, (schoon)moeders met een dikke gebruiksaanwijzing die niet bijgeleverd wordt zeg maar, hebben wat ellende ja. Tenminste de mijne wel.
Of het leven van mijn schoonmoeder niet leuk is durf ik te betwijfelen.
Ik heb heel erg het idee dat ze op een bepaalde manier geniet van die ellende. Zwelgend in haar pijn en verdrietjes oogst ze een hoop aandacht en medelijden (niet meer van ons) voor haar kwalen en gebreken. Dat is zo machtig fijn dat stappen zetten om je uit je ellende omhoog te werken moeilijk worden.
Revalidatie na de gebroken arm niet volgehouden want die therapeut deed haar pijn en was niet aardig. Kracht opbouwen in de spieren betekent door grenzen heen gaan als je echt niet meer kan, toch nog twee keer dat gewicht optrekken om sterk te worden. Zo'n therapeut staat je dan (niet altijd even vriendelijk) aan te moedigen om door te gaan. Heb ervaring, door medicijn gebruik en erfelijke factoren heb ik nu al een versleten heup waarmee ik voorlopig moet leren leven en zit dus drie keer in de week in een heupengroepje bij de fysio. Ik ga trouw, want ik wil ooit met mijn kinderen die wandeltocht in Noorwegen maken, dit jaar even niet dan ben ik terug bij af, maar in de nabije toekomst toch zeker.

lekker laten gaan

Hoi Esmee,

Hier een soortgelijk geval. Vriendlief en ikzelf zijn niet zo'n fan van mijn familie, mijn kids wel, dus zij komen nogsteeds. Schoonfamilie mogen mijn familie niet, mijn familie mogen zijn familie niet. Ik ga er niet omheen lopen regelen met de verjaardagen, iedereen komt tegelijk, en als ze dat niet bevalt is dat hun probleem. Ikzelf ga zon dag in als: Ik ga er niet dood van, en er komt vanzelf weer een einde aan deze dag. Zo doe ik dat met alles waar ik tegen aan zit te hikken. Als je er ingaat met de instelling van: ik zie wel en de dag gaat vanzelf voorbij, zul je zien dat je stressniveau daalt. Als je denkt van ooh nee, ze komt weer, dat gaat weer zo en zo, dan ben je je al druk aan het maken voordat de dag uberhaubt begonnen is en zul je je zoiezo aan alles wat ze doet irriteren. Probeer je eigen isteek eens te veranderen. Meestal is een verjaardag maar een paar uurtjes toch?

Enne,
Als hij met zijn moeder belt, ga je lekker iets voor jezelf doen

Andere kant

Soms ligt het er net aan hoe het gebracht wordt: je krijgt een doekje omdat we allemaal weten dat je (wat) onhandig bent of onhandig of niet, als je een gebakje eet op de bank, krijg je er van ons een doekje bij (met ondertoon van of je nu onhandig bent of niet) en wie dat niet wil, eet 'm aan de tafel. De eerste zal veel weerstand opwekken terwijl de tweede bij sommige rigide personen geen weerstand opwekt. Dat komt door het verschil in focus (onhandige schoonmoeder versus zuinig op de bank zijn).
Of je besluit dat het gebak aan tafel wordt gegeten en laat geen keuze: dit is zoals het bij ons toegaat. Levert ook dat problemen op, is er volgende keer geen taart meer maar bonbons of koekjes of..

De vraag die je het beste kan stellen is hoe krijg ik geen vlek in mijn bank: dan praat je over je bank en over je eigen acties. En is de focus 'hoe krijg ik schoonmoeder zover een doek te gebruiken/niet te morsen/etc'. ga je recht in op haar rigiditeit. Zij is daar heer en meester in, dat is geen situatie waar iemand ooit kan winnen. Ook zij niet, maar dat zal zij waarschijnlijk anders zien.

LiesK

Revalideren kan best veel kosten, daar heb je nu zelf ervaring mee. Voor sommige mensen kost dit zoveel dat ze het niet kunnen opbrengen. Of niet durven, niet geleerd hebben hoe etc. Het kan zijn dat mensen hun eigen lichaamsgrenzen niet of veel minder voelen, waardoor het proces beangstigend kan zijn of een gevoel van controle verlies geeft. Hun eigen grenzen niet kennen of herkennen waardoor het bemoeilijkt wordt. Allerlei angsten kunnen meespelen, motivatie factoren. Deze lijst kan nog veel langer. In feite heb je dan een gespecialiseerde therapeut nodig. De meeste therapeuten zullen er niet mee om kunnen gaan. Mensen met autisme kunnen bijv. kritiek zeer moeilijk plaatsen. Wat ze nodig hebben is iemand die ze zeer standvastig en 100 procent positief blijft aanmoedigen. Niet omdat ze te narcistisch zijn om geen kritiek te willen horen, maar ze kunnen het soms niet zien aankomen/plaatsen/snappen.
In ieder geval heb je er meer aan ervan uit te gaan dat het blijkbaar erg moeilijk is voor ma. Dan geeft het naar alle partijen toe minder frustratie en meer positiviteit. Vergelijk jezelf niet met haar, dat is nergens voor nodig. Richt je op jezelf, en ben blij voor wat jij wel kunt. Dan is er misschien wat meer ruimte om ook positiever naar ma te kijken, en dan krijgt ze vanzelf minder 'nood' aan het op negatieve wijze van aandacht vragen. (Als je met leuke dingen geen contact kunt krijgen, dan maar met leed.) Maar je doel moet jezelf zijn, niet ma veranderen.

zwelgen

Liesk, je schoonmoeder zwelgt misschien in haar medische ellende, maar jij zwelgt in je schoonmoeder ellende (ik zeg het maar even cru). Je doet niet anders dan voorbeeld na voorbeeld aanhalen waarom zij toch zo vreselijk is en hoe jij daaronder lijdt. Schiet in de verdediging als iemand wat relativeert of een oplossing suggereert. Je legt daarbij steeds jouw normen van hoe iemand zou moeten zijn aan haar op: nu moet ze weer dapperder zijn met fysio omdat jij dat ook kunt. Laat haar zijn zoals ze is (dwz: anders dan jij) en doe verder zoals Brazella aangeeft. Met Brazella's insteek ben ik het volledig eens.

stenna

hoi Stenna
ik moet zeggen dat LiesK volgens mij mijlen verder is dan Esmee. LiesK heeft tenminste een methode met elkaar gevonden na 19 jaar ellende en ja dan kan het best zijn dat het nooit helemaal wordt zoals je hoopt en ja als het 19 jaar heeft geduurd zal zeker een deel bij jezelf zitten in de vervelende situatie. Maar Esmee is daar nog ver vanaf helaas, omdat zij het nog steeds alleen moet oplossen en daar volgens mij moeilijk verder mee komt.
gr Angela

bliksemafleider

Angela, zou kunnen inderdaad. Ik moet zeggen dat me af en toe het idee bekruipt dat die enorme, niet aflatende focus op schoonmoedergedoe een soort bliksemafleider zou kunnen zijn voor iemand's echte problemen (in huwelijk bijvoorbeeld, of in identiteit, ik noem maar wat). Maar misschien is dat te ver gezocht.

stenna

Dan zoeken we samen op dezelfde plek ;)

angela

Ik ben het niet met je eens; ook je partner heb je hierin niet nodig. Het ligt echt bij jezelf. Het gaat om een soort van afhankelijkheid; maakt niet zoveel uit of dat nu van partner of schoonmoeder is.