hulp nodig Egocentrische schoonmoeder

blom

op wat jij schreef kom ik nog terug, was hier vanmiddag even chaos. Kind heeft morgen een mini schoolkamp en kreeg vandaag pas een lijstje mee met dingen die ze mee moest nemen. Kamperen wisten we dus tent en slaapzak lagen klaar maar ook nog allerlei andere dingen die ik wel had maar " even" moest zoeken op zolder of in de kelder. Ga nu slapen.

triest

Er zijn nu eenmaal mensen die lichamelijk gewoon goed zijn (o.a. mijn schoonmoeder) maar geestelijk niet in staat zijn om relaties op te bouwen of te behouden en daar ook niets aan hun onvermogen willen doen of er zelfs maar over willen praten (meerdere pogingen zijn zeker ondernomen van onze kant uit om haar te helpen naar de huisarts te gaan (laagdrempelig) met zero resultaat).
Ok, dat is jammer voor ze, maar daar hoeft de rest niet de dupe van te worden. Dat ik en mijn man daar wel de dupe van werden komt omdat met name ik me er door haar tekortkoming toch te veel liet meeslepen (ik trok het me zelfs persoonlijk aan).

Het is nu zoals het is. Ik doe geen poging meer en mijn man ook niet. We gaan er nu met de bekende grote boog omheen en praten alleen over koetjes en kalfjes zolang het uit te houden is. Loopt de spanning op dan is het tijd om te gaan. Proberen om kinderen een band te laten opbouwen met oma en opa hebben we ook laten varen. Van hun kant komt letterlijk niets en schoonmoeder heeft al duidelijk afstand genomen van onze oudste (die heeft een eigen wil en daar kan ze niet mee omgaan). Triest maar het is zo. Het enige wat schoonouders nodig hebben is een hele goede psychiater. Schoonvader heeft er kennelijk al één (slikt antidepressiva wat alleen door psychiater voorgeschreven mag worden) en nu schoonmoeder nog…Maar die roept steevast: Ik ga niet want IK ben niet gek.

Helaas. Voor hun een gemiste kans.

Liesk

Ik snap wel dat schoonmoeder het verhaal naar zich toe trekt want uit je verhaal lijk ik ook wel een beetje op te maken dat jullie veel komen vertellen en vrij weinig vragen.

Oma heeft niets interessants te melden over de oorlog zeg je. En dat ze niet vertelt wat die zware tijd dat inhoudt. Dat iedereen honger had wil niet zeggen dat het niet zwaar niet zwaar voor haar is geweest natuurlijk. Maar dat terzijde

Stellen jullie oma wel eens een vraag? Over die oorlog bijvoorbeeld? Welke herinneringen ze er aan heeft, of ze wel eens bang was? Of er mensen uit haar familie bij het verzet zaten? Iets? Communiceren is als pingpongen. De een vertelt iets, de ander reageert daar op. De een stel een vraag, de ander geeft antwoord. Over en weer.

Esmee

"Schoonvader heeft er kennelijk al één (slikt antidepressiva wat alleen door psychiater voorgeschreven mag worden) "

Hoe kom je daarbij? De huisarts mag dat ook.

ja maar swaen

Je laatste alinea gaat ervan uit dat LiesK die oma best vragen kan stellen en door kan vragen over bijv. de oorlog. Prima en niets mis mee bij iemand die zeg maar normaal redeneert en communiceert. Net zoiets als de tips voor LiesK om haar kinderen een kans te geven een goede band moet die oma op te bouwen en zichzelf en haar man daarbuiten te houden. Prima, maar dan moet die oma dat wel kunnen en willen en daar zit 'm de kneep zeg maar. Oma kan en/of wil dat niet; net als mijn schoonouders.

Bij LiesK ligt dat dus helemaal anders. Het maakt eigenlijk helemaal niet uit waar het onderwerp over gaat. Het gaat erom dat die oma alle aandacht naar zicht toe trekt, anderen terecht wijst en totaal niet open staat voor de mening van anderen. Haar mening is de enige die telt en waar is of het nu over de oorlog gaat of iets anders.
Natuurlijk kan LiesK erop doorvragen maar ik vrees dat zij en haar asten dan een stortvloed van verwijten naar het hoofd krijgt waar ze niet op zit te wachten.
Die oma is totaal niet voor rede vatbaar en zwelgt in haar eigen waarheid en gelijk.

Astrid

Oh, dan ben ik abuis hier want ik heb altijd begrepen dat alleen een psychiater dat mag voorschrijven. Nu loopt mijn schoonvader echt bij een psychiater want dat is ons verteld. Maar dan weet ik dit ook weer.

Swaen

We kwamen vertellen dat we weer thuis waren dat klopt, met een verhaal bij de foto's. Bij het binnenkomen wordt er door ons gevraagd naar haar gezondheid, hoe het staat met de onderzoeken van haar heup, of er al wat duidelijk is. Zo goed en zo kwaad als het gaat over en weer. Wij stellen een vraag, zij geeft antwoord en daar reageren wij weer op (als ze ons dat toestaat). Meestal komt er op een vraag om een groter verhaal geen antwoord of een herhaling van het eerder gehoorde antwoord.
Als ma zegt dat ze vroeger nooit op vakantie ging met haar ouders en ik vraag wat ze dan de hele zomer deden, dan zegt ze: "Niks!" Dan geef ik een voorbeeld wat mijn moeder deed in haar jeugd in plaats van op vakantie gaan, een dagje naar duin, de speeltuin, oppassen op nichtjes en neefjes en dan nog zegt ma dat ze niks deed. Een gesprek voeren over en weer is heel moeilijk, ze hoort iets waar ze iets over kan vertellen, hakt daar op in en vertelt haar ding maar echt een gesprek is het niet.

Esmee

#531 Zo de spijker op zijn kop!

Esmee

Dat je schoonmoeder niet op een adequate manier hulp kan vragen hoort nu eenmaal bij haar onvermogens!
Grappig, deze ontwikkeling zie je ook steeds vaker binnen hulpverlening, er worden steeds meer eisen aan patienten gesteld, ze moeten voldoen aan een plaatje van ideale patient. (Bijv ze moeten goed een hulpvraag kunnen formuleren) Snap er echt niks van, de ideale patient IS toch helemaal geen patient want waarom zou iemand die dat allemaal zo goed kan hulp nodig hebben?
Het is aan jou Esmee om het hierbij te laten, ik snap dat ook. Maar neem je verantwoordelijkheid in deze en geef aan er geen zin in te hebben, en wentel het niet af op je schoenmoeder. Als ze alle vaardigheden zou bezitten die jij haar toeschrijft zou er wrs helemaal geen probleem zijn.
Daarbij is een psychiater helemaal geen oplossing, wat kan die doen? Om haar kwaliteit van leven te verbeteren moet je echt bij haar omgeving zijn, precies, bij jullie.

weer thuis

Werd er van jullie verwacht dat je kwam vertellen dat je weer thuis was? Voor de gezelligheid of omdat je hen miste deed je het niet, lijkt me. Kun je niet gewoon bellen (of niets doen), of moet je per se op audiëntie?

pingpongen

"Communiceren is als pingpongen. De een vertelt iets, de ander reageert daar op. De een stel een vraag, de ander geeft antwoord. Over en weer."

Weet ik ja. Maar net als bij LiesK, werkt dat bij die oma niet zo net zoals bij mijn schoonmoeder. Die pingpongen dus niet zeg maar. Speel je ze het balletje toe dan laten ze die liggen, ze laten het aan zich voorbij rollen en kijken er alleen naar, smijten het balletje boos weg of pakken het op en gaan er iets anders mee doen. Ze pingpongen niet of in ieder geval niet zoals men normaal gesproken dat doet.

Praat een nieuwe buurvrouw een paar minuutjes met haar, dan vindt ze dat raar, gek dat iemand een paar minuten met haar praat, vraagt zich af waarom die vrouw dat doet etc..etc…
Mensen die niet naar haar maatstaven gekleed zijn, worden direct als armoedzaaiers afgeschilderd (lees type tokkie) waar je bij uit de buurt moet blijven. Vraag je waarom ze dat vindt, dan krijg je als antwoord: "Dat zie je toch!". Punt. Discussie gesloten.

laatste keer

Jullie stellen je op als slachtoffers en het lijkt alsof jullie zitten te wachten op een goede fee oid die aangeeft dat jullie GELIJK hebben, en dat jullie per abuis de verkeerde schoonmoeders hebben gekregen, en dat dat onrecht snel recht gezet gaat worden.
We geloven echt wel dat jullie het niet getroffen hebben, dat hoeven jullie niet meer te bewijzen. Wat je daar verder mee doet is wel je eigen keuze en verantwoordelijkheid.

Weer thuis

We hadden al gebeld dat we weer in Nederland waren en moesten snel langs komen. Man nog gezegd: Kom hier even koffie drinken, we hebben veel op te ruimen en dochter moet binnen een week alle boeken kaften en al naar school. Dan wordt er nog 2 keer gebeld wanneer we komen, zondag was het prima weer om even langs te gaan. Waren we gelijk van het gezeur af. Dat langskomen wordt niet geëist, maar wel dwingend gewenst.

#537

Foutje…reageerde op bericht van swaen, maar hij is van mij.

Blom

"Dat je schoonmoeder niet op een adequate manier hulp kan vragen hoort nu eenmaal bij haar onvermogen!"

Klopt! Helemaal mee eens. Daarom heeft mijn man zijn moeder aangeboden met haar mee te gaan naar de huisarts. Mijn man heeft ze hoog staan. Wat heet. ze luistert naar hem. Mijn man heeft vaak de rol van zijn vader overgenomen omdat schoonvader daar niet toe in staat is.
Ze heeft heel lang geacht en na meerdere telefoontjes of hij nog mee kan gaan, heeft ze toch maar besloten om het niet te doen. ZIJ was immers niet gek.

Vervolgens begon de ellende weer.

"Grappig, deze ontwikkeling zie je ook steeds vaker binnen hulpverlening, er worden steeds meer eisen aan patiënten gesteld, ze moeten voldoen aan een plaatje van ideale patient. (Bijv ze moeten goed een hulpvraag kunnen formuleren) Snap er echt niks van, de ideale patient IS toch helemaal geen patient want waarom zou iemand die dat allemaal zo goed kan hulp nodig hebben?"

"Daarom bood mijn man juist aan mee te gaan om die hulpvraag goed onder woorden te brengen; om in ieder geval over haar problemen te praten met de huisarts."

Het is aan jou Esmee om het hierbij te laten, ik snap dat ook. Maar neem je verantwoordelijkheid in deze en geef aan er geen zin in te hebben, en wentel het niet af op je schoenmoeder. Als ze alle vaardigheden zou bezitten die jij haar toeschrijft zou er wrs helemaal geen probleem zijn.
Daarbij is een psychiater helemaal geen oplossing, wat kan die doen? Om haar kwaliteit van leven te verbeteren moet je echt bij haar omgeving zijn, precies, bij jullie.

Ik denk dat een psychiater, psycholoog of psychotherapeut wel degelijk kan helpen om de zaken goed op een rij te zetten en zaken in perspectief te kunnen zien, te leren communiceren, te leren jezelf te waarderen…waarom mensen op jouw op die manier reageren. Bij mijn schoonmoeder is dat heel lastig.
Als je al niet snapt waarom een nieuwe buur 10 min. een gesprekje met je houdt, dan mis je echt iets.

je zegt, "om haar kwaliteit van leven te verbeteren moet je echt bij haar omgeving zijn, precies, bij jullie."
Nee, ze moet bij zichzelf zijn! Ze moet zelf die verantwoording nemen (als dan niet met hulp) en die moet niet bij ons liggen.

Mijn moeder zegt altijd. "Het leven is vaak niet leuk, dat moet je leuk maken!" Of: "het leven is een feest, maar je moet wel zelf de slingers ophangen". Juist dat doet mijn schoonmoeder niet en ik denk dat een psycholoog of iemand anders haar daar heel goed bij kan helpen.
Maar ze wil dat pertinent niet. Ze wil dat haar omgeving zich aanpast aan haar en daar zit 'm de kneep (denk ook bij Liesk). Dan zijn wel klaar.

Weet je wat het is.

Continu die klaagzang wat ze allemaal wil, wat anderen fout doen, waarom anderen dingen op een bepaalde manier doen, waarom ze dit niet doen of dat niet doen, dat ze nooit wat heeft, dan niemand bij haar komt etc….

Geef je antwoord, wil je helpen oid. dan krijg je een snauw, ze wordt hysterisch of je wordt afgebekt dat je je nergens mee moet bemoeien.

Vervolgens gaat het gejank gewoon verder….

Dan is het toch beter als zo iemand professionele hulp kan krijgen. Maar als ze die niet wil dan is het over.

Blom reactie op # 517

=Ik vind het juist positief dat je je dit afvraagt!
Je zoekt in de verkeerde richtingen. Het is niet nodig dat je met een positief verhaal komt. Misschien juist niet, misschien had ze gesmuld bij een ellende-verhaal. Het gaat om contact, niet om een blue band plaatje.=
Met een positief verhaal blijft het iets langer "gezellig" is oma beter gestemd is het risico dat ze mijn kind afbrandt wat kleiner.

=Laat je verwachtingen totaal los, en probeer vanaf een afstandje te kijken naar wat beide partijen nodig hebben cq kunnen gebruiken in hun contact, en zet dat vervolgens af tegen wat jij te bieden hebt hierin. (Kan een leuke uitdaging zijn ook, kan afleiden van je eigen gevoelens in deze)
Oke, je constateert al dat het niet lekker loopt. Wat kun je doen? Bijv je kinderen hierin helpen, het gedrag van oma positief herformuleren naar hen toe. (niet ophemelen of mooier maken, dat bedoel ik niet) Het kan ook iets simpels zijn als samen een beetje lachen om oma op een respectvolle manier, als het maar gaat om de betrokkenheid groter te maken ipv kleiner.
Bij oma naar kinderen toe idem dito. Beschouw beide partijen als kleine kinderen die je een handje helpt in hun contact, hoe zou je dat doen ? Hoe het concreet kan gaan is erg afhankelijk vd personen en situaties dus moeilijk aan te geven precies, maar we willen wel meedenken!
Ook op mij komt het bezoek wat je beschrijft heel gewoon over, volgens mij gaat dit in veel families zo. Maar misschien komt het niet goed over wat je schrijft, misschien kun je wat concreter maken wat je niet goed vond gaan? Maar misschien ligt het echt aan je verwachtingen, verwacht je gezelligheid die er gewoon niet is. Vergis je niet, kleinkinderen verwachten vaak hele andere zaken dan kinderen. Ik vind het helemaal niet leuk met mijn ouders, mijn kinderen zijn er erg graag!
Wat ik iig veel heb gedaan; me erbuiten houden. Dus de kinderen veel naar grootouders laten gaan, ook veel moeite gedaan altijd om die ruimte te geven. Ze krijgen dan gewoon de kans een band op te bouwen zonder vervelende, kritische (schoon) dochter in de buurt. Want zo leuk ben ik ook niet altijd, en zeker niet makkelijk. Nu ging dat bij ons, kan me voorstellen dat het soms te lastig ligt dit te doen. (Maar wel goed onderzoeken; kan het echt niet?) Dan zou ik situaties gaan bedenken om ze toch meer band te laten krijgen, laten oppassen een keer, een strategisch uitstapje oid. Er valt een heleboel te bedenken als je echt wilt, en het geheel kunt zien in het licht van onvermogens.=

Al vanaf dat de kinderen klein waren wilde oma niets doen met de kinderen (ook niet toen haar fysieke toestand nog goed was). Mijn beide kinderen waren spugers als baby en moesten in een speciale houding gevoed worden om voldoende binnen te houden en te groeien.
Oma zei letterlijk: "Als ik haar niet op de normale manier mag voeden dan doe ik het niet." En dan tegen mijn man: "Snap niet dat je meedoet aan die malle moderne fratsen van je vrouw. Neem dat kind op de arm en geeft het haar flesje." Uitleggen dat dit moest op doktersvoorschrift had geen zin.
Ook later heeft oma nooit een spelletje met de kinderen gedaan, nooit opgepast en altijd sterk aangegeven dit niet te willen. Ze wil de kinderen ook niet alleen op bezoek hebben. Hoe mijn schoonvader daar in staat weet ik niet, haar wil is wet.
Kinderen helpen in het contact met oma lukt wel, als wij doorhebben dat oma het niet snapt laten we het kind het verhaal/de vraag opnieuw doen eventueel met onze hulp. Als de kinderen oma niet begrijpen (en wij soms ook niet) oma iets opnieuw of anders laten formuleren lukt moeilijk. Dan kapt ze het af met dat ze geen klein kind is of zo.

=En pas op, kinderen kunnen je eigen afweren heel goed aanvoelen en zelfs overnemen. Ik snap nu achteraf best dat mijn grootouders niet de leukste ouders waren, toch vond ik het erg lastig dat mijn ouders zich negatief uitlieten over hen. Voor mij lag immers alles anders. En zelfs tav de oma waar ik het ook niet mee kon vinden, had ik het als kind liever bij mijn eigen belevingen gelaten. Het is wel je oma! Dierbaar, dus niemand mag een hekel aan haar hebben, alleen jezelf, ook je ouders niet!(ik wilde er iig niet mee geconfronteerd worden)=

In het begin hebben we altijd geprobeerd onze afweer niet te projecteren op de kinderen. Pas toen oudste een jaar of vier was merkte ik dat ze aan mij ging merken dat ik schrok van oma's scherpe tong. Soms kon ze dan heel ad rem iets zeggen waar de overige aanwezigen erg om moesten lachen. Oma niet die werd nog bozer.
Een jaar of 7 geleden kwam ik op nieuwjaarsdag met het hele gezin binnen, mijn man droeg Jongste en zijn tas met voeding, luiers, enzovoorts, ik had een schaal oliebollen (afspraak met schoonzus, ik de bollen, zij soep met brood). Ik stap over de drempel, zing ma en pa de beste wensen toe en loop door naar de keuken om die zware schaal een plekje te geven. Ma begint meteen te koeren: Zeg LiesK. dat is toch geen manier om de beste wensen te doen je geeft op zijn minst een hand!. Alles op scherpe toon en met felle blik in de ogen.
Wat zegt dochter: Mam je moet opa en oma nog en hand en kus geven maar ik snap dat je eerst die schaal weg zet. Met die zware schaal lukt dat natuurlijk nooit." Oma nog bozer, want zo hoorde het niet.

De kinderen hebben zelf doorgekregen dat oma altijd boos/negatief/somber/nooit vrolijk is. En daar praten we wel met hen over.

Klaar ja.

Quot van Esmee: =Mijn moeder zegt altijd. "Het leven is vaak niet leuk, dat moet je leuk maken!" Of: "het leven is een feest, maar je moet wel zelf de slingers ophangen". Juist dat doet mijn schoonmoeder niet en ik denk dat een psycholoog of iemand anders haar daar heel goed bij kan helpen.
Maar ze wil dat pertinent niet. Ze wil dat haar omgeving zich aanpast aan haar en daar zit 'm de kneep (denk ook bij Liesk). Dan zijn wel klaar.=

Wij (mijn man, zijn zus, mijn zwager en ik) zeggen dit ook zo vaak. Maar ma verwacht dat wij haar eenzaamheid oplossen. Wij moeten komen, dat ze met hun auto ook zelf hier kunnen komen vertellen we wel maar landt niet. Die ene keer dat ze wel langskwamen zonder afspraak voelden ze zich niet welkom. Ik had een meisje van 5 dat gewoon naar school was geweest en een jongen van 2 die net uit het ziekenhuis was en een strikt voedingsprogramma had. Ze kwamen om 17.20 binnen toen mijn pannen al opstonden en verwachtten koffie, thee en aandacht en dat schoot er een beetje bij in. Sorry maar helaas, daarna zijn ze nooit meer spontaan gekomen.
Ook denk ma dat de fysio en de dokter haar heupproblemen kunnen oplossen, de oefeningen thuis doen, dat doet ze niet, daarvoor gaat ze niet naar de fysio, die moet masseren dan gaat het wel beter, de fysio kan mag en doet dat niet bij dit probleem en is dus een rot vent, omdat hij niet doet wat zij wil.

LiesK

Ik dacht dat je vraag om suggesties serieus was, ben ik toch weer ingetuind.

sop en gaarkoken

Als die mensen zo erg zijn neem je toch gewoon wat meer afstand? Mentaal gezien. Stop met verwachtingen, neem t zoals het komt en bedenk, goh, over een paar uur ben ik hier weer weg. Zonde van je energie om je er zo over te ergeren. Zo doe ik t iig. Schoonouders zijn ook een apart stel, maar met een brede rug, een beetje meehummen en af en toe nounounou zeggen, kom je een heel end. Geen zin om op bezoek te gaan na je vakantie? Zeg je: komt niet uit, doen we niet. En gezeur en gezeik van je af laten glijden. Niks van aan trekken, de uitstand aanzetten. Ze weten niet beter.

nee Blom

Je begrijpt LiesK denk ik helemaal verkeerd.

overlap

Ik vind het zo opvallend dat jullie eigenlijk veel op je schoonmoeder lijken. Alles wat jullie vervelend aan hen lijken te vinden laten jullie ook zien/horen.

Niet geïnteresseerd in wat anderen te zeggen hebben, luisteren niet, houden ellenlange klaagzangen, verwachten dat de oplossing bij de ander ligt en een flink verwachtingspatroon.

swaen

Nou, ik ben erg blij dat ik juist NIET op haar lijk. In de verste verte niet.
Ik ben zelf een erg ondernemend persoon namelijk (mijn schoonmoeder zit liever op de bank thuis en doet niets),
ik leg makkelijk contacten met anderen (mijn schoonmoeder legt geen contacten en vind alles buiten de 'veilige' familie eng en stom),
ik los mijn problemen zelf op of probeer die in eerste instantie zelf op te lossen. Mijn schoonmoeder daarentegen legt het probleem direct bij een ander neer om op te lossen en doet zelf niets.
Als ik iets wil, ga ik ervoor. Als mijn schoonmoeder iets wil, dan verwacht ze dat een ander het voor haar regelt,
schoonmoeder houdt niet van anderen om haar heen dan haar eigen familie. Ik daarentegen vind dat niet erg,
Tevens veroordeel ik anderen niet op hoe ze eruit zien. Schoonmoeder wel...etc..etc…

Dus nee, ik lijk niet op mijn schoonmoeder.

En trouwens, ik neem de tips van hier mee die ik handig vind en ze werken wel. Zo zorgen we dat we momenteel met een grote boog om haar heen blijven, verwachten niets, doen de noodzakelijke bezoekjes en als ze vervelend wordt, zijn we zo weer weg. Dit was een goede tip en het werkt inderdaad. Lekker rustig zo. En die band met de kinderen die ze niet opbouwt. Dat is een gemiste kans voor schoonouders. Jammer, maar eigen verantwoordelijkheid. Goed opgelost zo en ik leg de verantwoording niet bij een ander.

Esmee

Ik denk inderdaad dat blom het niet helemaal begrijpt. Ik heb allemaal dingen opgenoemd die ik heb geprobeerd/nog probeer en de reactie van ma daarop.
Ik hoopte echt oprecht dat mijn kinderen en oma iets konden opbouwen van echt contact. Zoek ook nog wel naar mogelijkheden. Dochter is op de hoogte van het onvermogen van oma. Ik heb het haar uitgelegd als dat oma hetzelfde reageert als camping vriendje X. Een klassiek autist waarbij de moeder meteen een korte gebruikshandleiding kwam geven om te zorgen dat X niet meteen weer genegeerd werd. Hij heeft toen met mijn kinderen een paar leuke dingen gedaan op de camping. Dochter probeert ook echt een gesprek met oma te voeren, maar het lukt gewoon nooit.
Dochter helpen in het vertellen wordt geaccepteerd door dochter en oma, oma helpen in vertellen en begrijpen wordt door oma niet geaccepteerd.
Oma klaagt dat ik rare kinderen heb, klaagt ook dat zij ze te weinig ziet maar doet zelf niets om dat te veranderen. Dat zou ik misschien moeten accepteren en denken dat het haar probleem is. Helaas hoor ik dat verhaal dan ook weer terug van een tante, van mijn schoonzus en denk dan toch dat ik er iets aan moet doen.

Swaen heeft gelijk

Lies en Esmee, jullie lijken wel op je schoonmoeder.

560 postings zijn er al gewijd aan jullie vreselijke schoonmoeders. Ik heb geen tijd om alles weer door te lezen, hoewel deze soap me al maanden boeit en daarvoor kwam Esmee ook al jaren onder een andere naam dezelfde klaagzang houden, maar zien jullie nou werkelijk niet wat jullie aandeel is.
Meteen bij de kennismaking bleek dat schoonmoeder jullie niet moet. Dan ga je er toch helemaal geen energie in steken? Dan denk je toch "zoek het uit met je gezeik". En wat ze achter je rug om tegen iedereen zegt interesseert je toch ook niets?

Zo begrijp ik jou Lies, niet. Je gaat na je vakantie, helemaal opgewekt, uitgerust en gebruind en met een goed humeur thuisgekomen, toch niet bij je schoonouders langs als je al weet wat er gebeurt? Dan stuur je je man alleen met de kinderen. En gaat ze dan zeuren dat je onattent bent, laat haar, ze zeurt ook als je wel komt.
Dat jullie in omgang met anderen niet op je schoonmoeder lijken, geloof ik best. Maar dat klagerige, het "het ligt aan een ander", "ik ben goed, de ander is slecht" wat jullie je schoonmoeder verwijten, doen jullie precies hetzelfde. Al 560 postings lang.
Het is al tientallen keren gezegd:
1] neem afstand
2] ga er niet meer heen, je doet het toch nooit goed
3] laat haar geroddel van je rug afglijden
4] ga eens naar een psycholoog en laat hem jouw rol in dit alles eens verduidelijken, wij lijken niet tot jullie te kunnen doordringen
5] blijf posten, ik vind het amusant