hulp nodig Egocentrische schoonmoeder

Vlinder72

Zal er zeker mee te maken hebben dat mijn man toch gevoelig blijft voor de de drama spelletjes (zo noem ik het maar) en gedraai van zijn moeder om zo weer haar zin te krijgen. Man is nu eenmaal zo opgevoed. Zolang mijn man daar gevoelig voor blijft, houdt het niet op en blijft ze doorgaan. Ik zie hoe ze manipuleert.

Esmee

Maar dat is het probleem van je man.

Om die reden ga jij straks ook minder vaak mee.

Mijn schoonmoeder heeft de gewoonte om altijd iedereen te beschrijven na haar vakantie moest ik aanhoren wie waar in de bus zat, waar die mensen woonden, wat ze deden, wat de kinderen deden voor werk etc. Totaal oninteressant want dat soort informatie interesseert mij nooit. Ik heb dat ook gezegd en er gelijk bij gezegd dat dat dus voor mij een reden is om nooit met een groepsreis mee te gaan. Wat een geneuzel onderweg zeg. Ik wil wel haar vakantiefoto's zien en horen waar ze nou geweest is.

Manlief moest het wat langer aanhoren maar die zei toch ook later dat het hem ook niet interesseerde.

wat zonde van je levensenergie...

Hoeveel energie heb je nu al verspild aan deze vrouw? Nee, dan bedoel ik niet aan hoe zij doet, maar aan hoe jij ermee omgaat, inclusief de vele stukken die je inmiddels hier op OOL eraan hebt gewijd. Zo ongelooflijk zonde van je tijd en energie, en zo wordt die schoonmoeder groter en groter.

Als jij al die tijd en energie nou eens ging besteden aan het observeren van je nichten, achternichten en alle anderen die blijkbaar wel als een tefalpan kunnen omgaan met schoonmama. Bij wie het gedrag van schoonmama wél van ze af kan glijden. Die blijkbaar géén behoefte hebben om langdurig en vaak er op terug te komen, tot op een openbaar forum aan toe.

Mij verveel je er niet mee, integendeel, maar in vind het zo zonde van je kostbare tijd en levensenergie.

Oké, schoonmama wil met haar giechel overal vooraan staan. Laat gaan, wissel eventueel met rollende ogen een zwijgende blik met je man, en ga dóór met je leven.
Schoonmama wil je ene zoon tegen wil en dank in de houdgreep op schoot. Láát haar, er komt een dag dat zoon het niet meer pikt en dan kun jij je heel nadrukkelijk terughoudend opstellen: "Als Jantje het niet leuk vindt mag Jantje dat kenbaar maken, hoor." Ga er geen toestand van maken, want dat is weer aandacht voor oma, en negatieve aandacht is ook aandacht.

Ik begrijp dat je achternichten (of waren het je nichten?) ook met verhalen over haar bij jou komen. Hoe reageren ze op jouw verhalen? Jullie zouden juist steun bij elkaar kunnen vinden en om schoonmoeder's gedoe kunnen lachen samen! En kan dat niet? Jammer dan.

Maar maak het in hemelsnaam niet zo groot, dat je er inmiddels god-weet-hoelang al hele stukken over schrijft.

Ja, schoonmama spoort van geen kanten, schoonmama staat overal met haar gok vooraan, schoonmama trekt het ene kleinkind hinderlijk voor, schoonmama heeft een fotografeertic, schoonmama heeft een eeuwig halfleeg glas en schoonmama is een ongelooflijke irritatiefactor bij elke familiebijeenkomst.

Je hebt gelijk.

En er is niks aan te doen.

Deal with it of ga scheiden van je man, dan ben je meteen van haar af (en dat is net zo'n overdreven tip als jouw chronische "kijk haar eens, kijk nou, kijk nou toch, ze deed het wéér"-verhalen).

ervaring

Mijn moeder is een beetje een 'lichte' versie van jouw schoonmoeder. Beetje contactgestoord, kan ongelofelijk botte dingen zeggen, erg kritisch naar schoonkinderen enz. enz. Mijn twee schoonzussen gaan daar op totaal verschillende manier mee om. De 1 heeft ooit eens besloten dat mijn moeder haar niet kan 'raken', ze is lief, beleefd, betrokken, probeert altijd wat positieve aandacht aan mijn moeder te geven, en negeert mijn moeders negatieve gedrag. Verder laat ze heel selectief wat los over haar eigen leven, en het leven met haar gezin. Mijn broer, haar man dus, staat daar achter en het gevolg is dat mijn moeder zich door haar geaccepteerd voelt, ontspannen is als zij er is en mijn schoonzus zeer waardeert. De ander is een soort 'Esmee', altijd op haar hoede bij mijn moeder, zeer kritisch, probeert zo weinig mogelijk te komen wat natuurlijk niet onopgemerkt blijft, maakt geen contact met mijn moeder. Gevolg: altijd een soort spanning als zij er is, mijn moeder die niet zichzelf is en verkrampt en dus soms nog 'fouter' reageert, haar kinderen die duidelijk 'negatief' beinvloed zijn en weinig contact zoeken met oma. Ik veroordeel schoonzus 2 niet zozeer, maar vind het wel jammer, en ben zeer gek met schoonzus 1 die zo goed met mijn moeder om gaat, heel knap. Bottomline is dus wel dat Esmee zich ECHT moet realiseren dat HAAR houding het enige is wat kan veranderen. En misschien moet begrijpen dat als haar man niet tegen zijn moeder ingaat dat niet meteen betekent dat hij dus TEGEN Esmee is. Het is gewoon zijn moeder, waar hij ondanks alles een soort van houdt.

Mijntje

Wat Mijntje aangeeft:
"Mijn vraag was niet wat er allemaal mis is met je schoonmoeder, maar waarom erger JIJ je zo. Waarom trek JIJ je alles zo aan. Hiervoor moet je op zelf-onderzoek, "
Dat, Esmee, is hier al minstens 100x tegen je gezegd. Doe je daar ook wat mee?

het leven is niet leuk

Wie had je dat wijsgemaakt? Het leven is ook niet eerlijk, de een krijgt een super schoonma en de ander...
Juist de meest moeilijke mensen, zijn het minst beinvloedbaar, en het minst veranderbaar. Jij lijkt in een soort van illusie te leven dat als je man maar dit...dan was het allemaal beter.
Voor je man is dit allemaal echt. Het is echt zijn moeder, en daar moet hij mee dealen. Ook als hij het contact verbreekt zelfs. Het enige waar jij mee worstelt is met je eigen droombeeld van hoe een schoonmama zou moeten zijn. Ze is vanaf het begin af duidelijk geweest: vergeet het maar, ik kom in de verste verte niet in de buurt van je ideaalbeeld. Jij hebt die boodschap blijkbaar onvoldoende opgepikt, daar moet je het nu mee doen.
Ik zou echt afstand gaan zoeken, of juist actief aan de slag gaan, de positiviteit opzoeken. Zie haar als een klein kind, negeer alle ongewenst gedrag en help haar iets positiefs te krijgen met je kinderen. Probeer je voor te stellen dat een kind van je zo'n enorme onvermogens liet zien, hoe zou je je kind daarbij gaan helpen?
Nee, het leven is niet leuk. Maar je kunt het wel een beetje leuker maken.

Blom

Mee eens Blom

...help haar iets positiefs te krijgen met je kinderen......

Ik was op vakantie, nu de school weer is begonnen dit topic even bijgelezen.

Blom jij schrijft help haar iets positiefs te krijgen met je kinderen. Heb je enig idee hoe?

Afgelopen zondag waren wij bij pa en ma om te laten weten dat we terug waren van vakantie. Wij waren goedgehumeurd dus positief en vertelden over de vakantie. De mooie kerk, de mooie wandeltocht, de indrukwekkende invasiestranden van Arromanche, dat dat heel leerzaam was voor de kinderen. Nadat ma doorkreeg dat het over de oorlog ging trok ze het onderwerp naar zich toe om nog maar eens te vertellen hoe slecht ze het heeft gehad in die tijd. Alles in het negatieve en dan maar benadrukken dat de kinderen blij moeten zijn dat ze nu leven en het niet zo zwaar hebben als dat zij het vroeger had. De honger en ellende was bijna voelbaar in de kamer.
Na ons vakantie verhaal ging het gesprek over de grote stap die dochter deze week gaat maken, voor het eerst naar de middelbare school. Dochter vertelt met onze aansporing enthousiast over de boeken die we gekaft hebben, het oefenen van de route om te fietsen en dan ook dat ze het spannend vindt, 27 nieuwe kinderen waarvan ze niemand kent, en dat het jammer is dat de weervoorspellingen voor de eerste week zo slecht zijn, ze had liever de eerste dagen zonder regen gefietst. Het was voor ma teveel emoties in een verhaal denk ik, ze pakte alleen dieuitspraak over spannend en regen op en dochter kreeg een heel verhaal dat dat vroeger ook gebeurde en niemand daar moeilijk over deed, en dat fietsen in de regen is niet erg, dat moest zij vroeger ook, daar zeur je niet over!

Terug in de auto kon dochter maar een ding zeggen: oma is nooit enthousiast als wij iets leuks vertellen, ze probeert altijd dat het gesprek over haar gaat en zeurt over vroeger, dat zij vroeger zonder mopperen door de regen fietste geloof ik niet. Ik ga fietsen, ook als het regent maar leuk is het niet.

LiesK

Sorry, maar ik lees werkelijks niks raars of aparts in je laatste verhaal...Moet ze dan werkelijk op alles wat je dochter vertelt reageren? Vind ik ook erg veel hoor, ik zou er zelf ook maar één ding uitpikken om te reageren. En het lijkt mij alleen maar logisch dat als het over de invasiestranden gaat, dat zij vertelt over haar ervaringen in de oorlog. Lijkt me ook heel leerzaam voor de kinderen! En vroeger accepteerden mensen misschien makkelijker dat ze door de regen moesten fietsen, omdat er geen alternatief was misschien? Of ze werden opgevoed met het motto 'niet zeuren, hup fietsen' en dat scheelt misschien ook.

Ik heb geloof ik nog niet eerder in dit draadje gereageerd, maar volg het wel. De ene keer dacht ik: jee, echt vreselijke schoonmoeders, de andere keer denk ik: waar maak je je druk om? Net als nu dus. Ik vind nu dat jullie juist alles in het negatieve trekken, in plaats van de verhalen van oma interessant te vinden.

Oorlog interessant

Een verhaal over de oorlog van oma zou interessant kunnen zijn als oma daadwerkelijk iets te melden had. Het verhaal is slechts dat zij het zo "zwaar" had in de oorlog. Wat dat zwaar inhield wordt niet verteld. Ja, de honger maar dat had iedereen in de hongerwinter, zij hadden nog wat te eten al waren het tulpenbollen. Wij waren op de invasiestranden dus een leuk verhaal over de vreugde van de bevrijding en de wederopbouw was voor de kinderen eens iets nieuws geweest dan altijd maar dat zware verhaal.

En over dat fietsen in de regen, dan trekt oma het verhaal weer naar zichzelf, dat zij het altijd zo goed gedaan heeft, niet klagen maar dragen. Mijn kind ziet er al tegenop dat ze elke dag moet fietsen, hoewel ze fietsen best gewend is, en dan ook meteen de eerste week in de regen daar keek ze niet naar uit. Meteen dat felle van oma dat zij daar vroeger ook niet over zeurde, dat daarover zeuren niet hoort brengt niks positiefs in de relatie oma kleindochter. Een andere formulering van dezelfde boodschap had mijn kind al een beter gevoel gegeven.
7 kilometer dor de regen fietsen is niet leuk maar hoort erbij, komt anders over dan ik/wij zeurden daar vroeger niet over.

Blom zei in haar laatste post iets dat Esmee en ik ook denk ik moeten investeren om iets positiefs te laten ontstaan tussen oma en kleinkinderen, ik zou willen dat het kon maar hoe blij wij ook vertellen over ........ oma hoort alleen dingen waar zij met negatieve en sombere verhalen op kan doorgaan.

maar

ik vind jullie verhaal ook niet interessant, excusez Moet ze dan oe en ah roepen? Volgens mij is het nooit goed.

Een keer iets positiefs

Om iets positiefs op te bouwen tussen oma, de kleinkinderen en ons als ouders is een positief gesprek een goede opening. Wij vertellen positief over onze vakantie, verzwijgen de volgeregende voortent, om een gezellige sfeer te houden tijdens het bezoek en (o)ma weet dat toch weer negatief te draaien en over oud zeer te praten.
Gewoon zeggen dat de foto van de Pont de Normandie mooi is zonder toevoeging dat mijn haar er wel heel armoedig uitziet op die foto. (regen en winkracht 6, geloof dat alleen Beatrix' kapsel dat kon doorstaan).
Mijn zus zei hier een keer tegen haar kinderen (toen 4,7 en 9) dat ze iedereen een handje moesten geven. Die van 4 zei toen luid en duidelijk: maar die oma niet, die is altijd boos. En dat is precies zoals het is. Kinderen spreken de waarheid.

oorlog en delen van belevenissen

Vergeet niet dat de oorlog voor veel mensen een zeer traumatische belevenis was. Ik zie het aan mijn oma zaliger, ik zie het aan mijn moeder, die toen kind was. De gevolgen van deze oorlog galmen nog steeds door, en hebben ook op mijn ontwikkeling een grote invloed gehad die niet altijd even prettig was.

Het afdoen als "gezeur" vind ik dan ook kort door de bocht, al begrijp ik je ergernis wel dat je wat positiefs wilde vertellen over Arromanches. Maar zoiets triggert bij een aantal ouderen toch een boel oud maar zeer groot zeer.

Ik begrijp wel je frustratie van iets willen vertellen, en dan hup, komt oma weer met een "ja maar ik heb het zwaarder". Ik vind het dapper dat je überhaupt nog een poging doet om wat te vertellen Ook ik ken zulke mensen (niet mijn schoonmoeder, hoor, dat was een lieverd, helaas leeft ze allang niet meer) en ik heb besloten om de gesprekken met deze mensen zo oppervlakkig en luchtig mogelijk te houden. Een "ja maar ik"-antwoord komt er toch wel, en dat laat ik dan maar gelaten over me heen komen.

Mijn leuke belevenissen bewaar ik wel voor mensen die er echt in zijn geïnteresseerd ;-)

Antwoord

Als je oprecht op zoek bent naar een manier waarop je kinderen een betere band met hun grootmoeder krijgen en het niet weer de zoveelste poging was om je schoonmoeder af te kammen, wil ik wel antwoord geven: laat zelf die nare en negatieve houding tov je schoonmoeder varen. Hou op met alles wat het mens doet en zegt in het negatieve te trekken. Stop met het zeuren, erken dat jij het probleem bent en los het op. En laat de kinderen, bevrijd van alle negativiteit die moeder ze mee laat torsen in hun houding naar je schoonouders toe, een fijne, waardevolle relatie met hun grootouders opbouwen.

en nog een tip voor een band:

Ga niet op een stoel zitten om een gesprek te voeren, maar laat oma iets DOEN met haar kleinkinderen: plantjes verplanten, koekjes bakken, naar de speeltuin wandelen, foto's inplakken/bekijken, iets wat schoonmoeder leuk vindt. En zonder jou en je man liefst.

goed zo

Ik vind het juist positief dat je je dit afvraagt!
Je zoekt in de verkeerde richtingen. Het is niet nodig dat je met een positief verhaal komt. Misschien juist niet, misschien had ze gesmuld bij een ellende-verhaal. Het gaat om contact, niet om een blue band plaatje.
Laat je verwachtingen totaal los, en probeer vanaf een afstandje te kijken naar wat beide partijen nodig hebben cq kunnen gebruiken in hun contact, en zet dat vervolgens af tegen wat jij te bieden hebt hierin. (Kan een leuke uitdaging zijn ook, kan afleiden van je eigen gevoelens in deze)
Oke, je constateert al dat het niet lekker loopt. Wat kun je doen? Bijv je kinderen hierin helpen, het gedrag van oma positief herformuleren naar hen toe. (niet ophemelen of mooier maken, dat bedoel ik niet) Het kan ook iets simpels zijn als samen een beetje lachen om oma op een respectvolle manier, als het maar gaat om de betrokkenheid groter te maken ipv kleiner.
Bij oma naar kinderen toe idem dito. Beschouw beide partijen als kleine kinderen die je een handje helpt in hun contact, hoe zou je dat doen ? Hoe het concreet kan gaan is erg afhankelijk vd personen en situaties dus moeilijk aan te geven precies, maar we willen wel meedenken!
Ook op mij komt het bezoek wat je beschrijft heel gewoon over, volgens mij gaat dit in veel families zo. Maar misschien komt het niet goed over wat je schrijft, misschien kun je wat concreter maken wat je niet goed vond gaan? Maar misschien ligt het echt aan je verwachtingen, verwacht je gezelligheid die er gewoon niet is. Vergis je niet, kleinkinderen verwachten vaak hele andere zaken dan kinderen. Ik vind het helemaal niet leuk met mijn ouders, mijn kinderen zijn er erg graag!
Wat ik iig veel heb gedaan; me erbuiten houden. Dus de kinderen veel naar grootouders laten gaan, ook veel moeite gedaan altijd om die ruimte te geven. Ze krijgen dan gewoon de kans een band op te bouwen zonder vervelende, kritische (schoon) dochter in de buurt. Want zo leuk ben ik ook niet altijd, en zeker niet makkelijk. Nu ging dat bij ons, kan me voorstellen dat het soms te lastig ligt dit te doen. (Maar wel goed onderzoeken; kan het echt niet?) Dan zou ik situaties gaan bedenken om ze toch meer band te laten krijgen, laten oppassen een keer, een strategisch uitstapje oid. Er valt een heleboel te bedenken als je echt wilt, en het geheel kunt zien in het licht van onvermogens.
En pas op, kinderen kunnen je eigen afweren heel goed aanvoelen en zelfs overnemen. Ik snap nu achteraf best dat mijn grootouders niet de leukste ouders waren, toch vond ik het erg lastig dat mijn ouders zich negatief uitlieten over hen. Voor mij lag immers alles anders. En zelfs tav de oma waar ik het ook niet mee kon vinden, had ik het als kind liever bij mijn eigen belevingen gelaten. Het is wel je oma! Dierbaar, dus niemand mag een hekel aan haar hebben, alleen jezelf, ook je ouders niet!(ik wilde er iig niet mee geconfronteerd worden)

zoals Mijntje

schrijft al dus, ik val in herhaling.

Lies

Hoe oud was ze eigenlijk toen de oorlog begon?

Mijntje

Het idee om de kinderen iets te laten doen met oma, of oma iets met hen is leuk maar gaat in de praktijk niet werken. Oma heeft maar 1 bruikbare arm, heeft heupproblemen, zit in haar stoel en dirigeert de kinderen zodat ze zelf hun snoepje pakken. Koekjes bakken, naar de speeltuin dat zal ze nooit meer doen.

Barvaux

Toen de oorlog begon was ma 5 en 12 toen die was afgelopen, oud genoeg om iets mee te krijgen van de ellende.

Toen de oorlog begon was mijn moeder bijna 5 maar ze was bijna 10 toen de oorlog afliep. Waarom duurde de oorlog twee jaar langer bij jouw schoonmoeder?

rekenfout +Tikfout

Mijn schoonmoeder is 6 jaar ouder dan mijn moeder die van '42 is. Mijn schoonmoeder is dus van '36. Moet dus zijn 4 toen de oorlog begon en 9 aan het eind.
Ik wilde mijn berichtje net even snel afmaken, omdat mijn dochter drijfnat thuis kwam na haar eerste echte lesdag op het vwo. En haastige spoed is zelden goed dat blijkt maar weer.

maar je moet juist naar de mogelijkheden kijken, dingen die wel kunnen: samen dvd kijken, samen een hoorspel luisteren (peter en de wolf?), je kinderen kunnen een 'voorstelling' laten opvoeren voor oma (poppenkast/dansje/toneelstukje enz.) en er valt vast nog wel meer te verzinnen.

inderdaad!

Het valt dus niet mee, voor ze om samen iets te doen, gaat dus vast niet vanzelf. Reden te meer voor jou om iets leuks te verzinnen, er is vast genoeg. (hier worden eindeloos bordspelletjes gedaan tussen grootouders en kinderen)
Of laat ze alleen samen, dan moeten ze zelf iets verzinnen.

Moeilijk

Het lijkt moeilijk om kind dat al naar middelbare school gaat "verplicht" iets leuks met oma te laten doen. Zeker omdat ze, zoals TS schrijft, oma niet echt leuk vindt en oma weinig kan.

Het valt te proberen, maar als kind er geen zin in heeft (en oma weinig kan/wil), het misschien toch handiger is, de momenten met de ouders erbij positiever te laten verlopen.

Oftewel: niet ergeren aan schoonmoeder. Accepteer haar als ze is. Beweeg mee, vraag eens door als ze wat zegt, zodat ze wat interesse in haar verhaal voelt en wie weet iets interessants vertelt. Doe je best om je niet te ergeren, oprechte (of als dat niet lukt, misschien niet oprechte) interesse te tonen en kijk hoe dat gaat.

Ik praat regelmatig met oudjes en die hebben niet altijd interessante verhalen en vallen nog weleens in herhaling, maar dan neem ik weer initiatief om een ander vraag te stellen zodat ze over iets gaan vertellen wat ik iets interessanter vind. En ik bedenk steeds: ik zit er niet voor mezelf, maar om hen wat aandacht te geven.

Geen verwachtingen, geen ergernissen, maar gewoon even tijd en aandacht aan je schoonmoeder besteden. Wie weet helpt het. Baat het niet, dan schaadt het ook niet.