hulp nodig Egocentrische schoonmoeder

irritant

ja, natuurlijk kun je dat irritant vinden. Iedereen heeft z'n eigen normen en gewoonten (iets als "algemeen geldende normen" bestaat eigenlijk niet, sowieso al sterk verschillend tussen verschillende sociale of ethnische groepen). Je vriendin vindt misschien ook wel iets irritants aan een gewoonte van jou. Waar het om gaat is dat jij vindt (in elk geval hier schrijft) dat iedereen volgens jouw regels en gewoontes moet handelen. Als jij je fysio oefeningen kunt doen tegen de pijn in, dan "moeten" anderen dat dus ook kunnen. Als jij de t.v. uitzet bij bezoek, dan "horen" anderen dat dus ook te doen (wat ikzelf trouwens ook volkomen normaal vind om te doen, maar dat doet er niet toe: anderen, waaronder ook zeer goede vrienden van ons, vinden dat niet perse normaal). etcetc. Het komt steeds weer terug in jouw postings: men moet precies voldoen aan jouw plaatje. En vooral je man en zijn moeder. Zij perst niet zozeer jou in haar keurslijf, maar jij perst haar in het jouwe. Zelfs bij je eigen keuze vriendin heb je de neiging blijkbaar.
Voorstel: jij doet in jouw huis met de t.v. en de koekjes wat jij goed en normaal vindt bij bezoek (inclusief bij bezoek van haar) en zij doet wat zij goed vindt in haar eigen huis, ook als jullie het bezoek zijn.
Natuurlijk ga je nu zeggen: ja maar, als zij bij ons is heeft ze daar kritiek op en verwacht ze iets anders (wat jij overigens dus zelf ook doet), maar dat is dan jammer. Doe de zen of mindfulness oefening en blijf bij je eigen regel in je eigen huis.

opvoeden

Ik krijg het idee dat je je schoonmoeder aan het opvoeden bent. Het stoort je niet dat ze regels heeft, je stoort je aan de inhoud van de regels. Als zij die aanpast aan jouw goede manieren, is het probleem volgens jou grotendeels opgelost. Het lijkt wel of je nieuwste en verbeterde versie van je schoonmoeder wilt zijn. Kijk, het is een wedstrijd en kijk eens wie wint. Zij is rigide maar zo komt jouw instelling ook over. Het lijkt wel of jij haar en je man aan het heropvoeden bent. Dat kan niet anders dan spanning opleveren.

Het lijkt mij niet dat jouw schoonmoeder dat kan veranderen. Het zou mij een te groot gevecht zijn. Daarom zou ik kijken waar ik tussen kan schipperen zonder al teveel kleerscheuren. Als zij zo hangt aan haar telefoon en de Paus op televisie, laat haar toch. Scheelt ook weer in andere verslijtende momenten met haar (bij gesprek of discussie, mening of preek). Ik zou ons bezoek er op afstemmen zodat zo min mogelijk mensen met een naar gevoel rondlopen (zij niet en dus zoon niet en dan krijgen de kinderen dat ook zo min mogelijk mee).

Misschien iets om over na te denken: een zoon zoekt meestal in zijn vrouw, iets van zijn moeder. Welke aspecten heb jij met je schoonmoeder gemeen?

Ik onderga het gelaten.

Als ik daar ben en de kerktelefoon blijft aan, de tv gaat aan dan onderga ik dat. Zal haar nooit opleggen dat dat anders moet. Heeft geen zin trouwens om er iets van te zeggen, meneer pastoor heeft meer aanzien dan wij. Ik heb er wel een mening over en die deel ik hier. In de vergadering van de OR op school heb ik een keer mijn mond open gedaan, tijdens mijn presentatie van het jaarverslag zaten 3 mensen met hun mobiel in de hand te ....? Ik vind het raar dat allerlei media nu zo belangrijk zijn geworden dat de tv of mobiel meer aandacht krijgt dan de gast of, in het geval van de OR, aan het woord zijnde spreker.

Ik voed mijn schoonmoeder niet op.

Ik heb werkelijk nog nooit tegen schoonmoeder gezegd dat zei moet gehoorzamen aan mijn regels, zou het niet durven. Ik voed haar dus echt niet op, dat hebben haar ouders al gedaan. Moeten komen en geen aandacht krijgen, haar moeten ontvangen en alleen maar commentaar krijgen over hoe fout ik alles doe, het voelt zo zinloos.

het is ook zinloos

waarom erger je je er dan aan? echt, het is jouw probleem dat je zelf in stand houdt. het heeft niets met haar te maken.
gr Angela

zeggen

Heb je al eens een gesprek gevoerd met je schoonmoeder? Over wat jou dwarszit? Of zelfs maar simpelweg gezegd dat je het ongezellig vindt als de t.v. aanblijft bij jullie bezoek. Moet je schoonmoeder gedachtenlezen of wordt er ook wel eens iets duidelijk uitgesproken? En dan niet beschuldigend of verwijtend, maar open en nieuwsgierig (goh, het verbaast me dat jij vindt dat.... of dit doet. Ik vind dat nl erg vervelend.)

ohnee, een gesprek

Ik geloof zo dat de schoonmoeder van Liesk onwrikbaar is. Ze heeft in elk geval de familiediagnose ASS. Het hoeft niet waar te zijn maar die wordt ook niet zomaar gegeven. Met haar moet je geen gesprek mee aangaan. Daar worden dat soort dingen alleen maar erger van! Gesprekken kunnen heel zinvol zijn maar niet met mensen met (een thuisdiagnose) ass en zeker niet als dat enigszins over hun eigen functioneren te maken kan hebben.

Ze is nu eenmaal zoals ze is, je trekt de streep bij langskomen en te moeten aanschouwen dat jullie mogen zien hoe zij naar de televisie kijkt. Je zal haar en jullie nooit tegelijkertijd tevreden stellen. Je moet een modus vinden en die zit bij mijn familielid in een deel de zin geven maar niet te lang blijven. En voor de rest: je gaat mee met je man en jullie kinderen, het gaat niet om jou (gelukkig!) en je bent net een paar lieslaarzen waar geen druppel water in doordringt (of aan blijft plakken). Je hebt je kinderen op te voeden en dat is genoeg. En je kan je man tot steun zijn. Zorg dat je niet teveel (tijd, energie, ergernissen, emoties) in deze schoonmoeder investeert. Het klinkt alfof je dat wel doet. Da;s energie die je veel beter voor iets anders kan gebruiken.

is dat zo?

Die ass diagnose is een door LiesK gemaakte veronderstelling. Mogelijk gekleurd door haar visie op het geheel. Ik vroeg me gewoon af of het uberhaupt wel eens geprobeerd is, met ma praten ipv over haar.

Gesprek geprobeerd?

Natuurlijk is er al wel eens een poging tot een gesprek ondernomen, niet een keer maar meerdere keren. Mijn man alleen, wij samen, met schoonzus en zwager, het komt linksom of rechtsom uit bij respect hebben voor de ouders, doen wat zij vragen en vooral geen weerwoord bieden.
In een gespek zouden beide gesprekspartners hun standpunten naar voren moeten kunnen brengen en door middel van overleg kan dan een oplossing gevonden worden.
Man brengt beleefd naar voren dat wij het niet zo leuk vinden als de tv aanblijft en dan volgt een er een opvoedkundig verhaal over respect hebben voor ouders en hun wensen en gewoontes, dat wij geen respect hebben enzovoort. Dit alles op een volume dat de tv overstemd.
Een gesprek maakt het alleen maar erger, het doorstaan is niet leuk maar de beste van twee kwaden.
Neemt niet weg dat ik er wel een mening over heb.

Naar de mond praten

Ik heb zelden zo een totaal gebrek aan zelfreflectie meegemaakt als bij Esmee en LiesK. Hoe kun je zo totaal blind zijn? En maar zeuren, zeuren en zeuren, je eigen bekrompen levensvisie aan anderen opleggen en vervolgens beledigd doen, omdat je zo onbegrepen bent (maar o wat fijn als mensen je naar de mond praten, die analyses kloppen allemaal zo goed!). Ik ga inderdaad niet meer reageren, het is glashelder waar het probleem is en dat degene die verantwoordelijk zijn geen stap gaan zetten om betere mensen te worden. Die arme schoonmoeders, ik hoop dat de mannen enigszins stand houden.

In dit draadje wordt elke boodschap die niet helemaal precies past in het plaatje volkomen genegeerd, dat zegt mi heel veel. Op deze manier heeft dit totaal geen zin. Je kunt oeverloos rond blijven draaien in dezelfde circeltjes, als je wilt een leven lang.

als je het niet meemaakt...

Ik heb zo'n moeder. Jammer alleen voor haar dat ik niet zo volgzaam ben. Maar als je het niet zelf meemaakt, weet je niet hoe moedeloos je ervan kunt worden.
Mijn moeder heeft Altijd Gelijk. Punt. Al in mijn puberteit heb ik me bekwaamd in discussiëren en argumenteren. Totaal zinloos. Mijn moeder bepaalt wat er gebeurt met kerst, Pasen, enz. Wat we eten, wat we doen, op welk tijdstip. We kunnen nog zo hard afspreken dat we met kerst allemaal een gerecht meenemen, als ik daar aankom met mijn afgesproken salade, dan kan die rechtstreeks terug naar huis, want zij heeft er toch eentje gemaakt die Natuurlijk Lekkerder Is. Ga ik er tegenin, dan is het ruzie en die ruzie kan rustig duren tot Pasen het jaar erop. Soms houd ik voet bij stuk, blijf ik als een kapotte grammofoonplaat mijn standpunt herhalen. Maar de drama's die ik me daarmee op mijn hals haal zijn niet te overzien. Jankpartijen, schreeuwpartijen, dreigen met zelfmoord.
Met hun 50 jarig huwelijk hadden we ook wat gerechten gemaakt. Zaten ze in verkeerde schalen. Drama!
We hebben nu ook weer Paasdrama. Mijn dochter wil graag een taart bakken voor eerste paasdag. Dochter en ik hebben overlegd dat het dan handig was om opa en oma op de koffie te vragen. Zo komen we ze een beetje tegemoet, want eigenlijk verlangen ze een paasdiner of een brunch of iets waarmee ze hun kennissen de ogen kunnen uitsteken. Dochter belt dus mijn ouders met de uitnodiging, maar ze zaten tv te kijken dus het kwam niet uit dat ze belde. Later belde mijn moeder terug: ze had al een diepvriestaart van de Aldi. Die moesten we dus eten met pasen. Ik zei dat ze die taart gewoon in de diepvries kon laten, die kan ze later nog gebruiken. Dat dochter graag een taart wil bakken en dat ze van harte welkom zijn op zondag om half 11. Punt.
Ik heb inmiddels tien boze telefoontjes gehad. Er moet zondag diepvriestaart worden gegeten en wel bij hun thuis. Ik neem gewoon niet meer op, het antwoordapparaat staat vol gescheld.
Je kunt wel denken: waar GAAT het over, wat kan het je schelen. Maar zo gaat het bij letterlijk alles. Ma bepaalt. Wil dochter heel graag geld voor extra danslessen voor haar verjaardag, krijgt ze een verzilverde servetring, want dat is iets 'blijvends'. Mijn vader is een slappe zak, die blijft haar maar gelijk geven. 'Je vader vindt het ook,' zegt ze dan. Dus is het zo. Als je zegt dat je een andere mening hebt, dan is die 'natuurlijk niet waar.' Letterlijk. Punt uit.
Mijn moeder is ook non stop aan het woord. Je komt er niet tussen. Ze is niet geïnteresseerd in wat wij te vertellen hebben, we zijn alleen toehoorders voor haar eindeloze verhalen.
Goede gesprekken, negeren, ontlopen, contact verbreken, ik heb het allemaal uitgeprobeerd in de afgelopen tientallen jaren. Niets helpt. Krijg ik ineens telefoontjes van de dominee of de buurvrouw van mijn ouders waarom ik dat die arme oude mensen aandoe. Nooit van mensen die mijn moeder beter kennen. Die weten wel beter.
Ik beperk de contacten tot af en toe een kopje koffie en met kerst een diner. Ze zijn met mijn verjaardag gelukkig altijd met vakantie, mijn vrienden worden ook niet goed van haar.
Ik vrees nu al voor de dag dat ze hulpbehoevend worden. Ik ben echt niet te beroerd om wat te doen, maar ik krijg op mijn eigen huishouden/kookkunst/strijken/wassen/ noem maar op zoveel commentaar dat ik er niet naar uitkijk bij hun thuis te moeten inspringen. Mijn moeder strijkt alles, tot en met de onderbroeken aan toe. Toen ze een keer aan haar arm was geopereerd heb ik daar wat wassen gedraaid. Onderbroeken vouw ik op en leg ik in de la. Fout! Ik zei dat ik echt geen tijd had voor het strijken van onderbroeken. Drama! janken, schreeuwen, mijn vader moest erbij komen om te zeggen hoe het hoorde. Als ik hem duidelijk maak dat het echt te ver gaat, zegt hij 'doe het nou maar'. Mooi niet dus.
Afijn, ik kan nog uren doorgaan. Er is geen redelijkheid daar, dus je kunt ze er ook niet op aanspreken. Schipperen en af en toe grenzen stellen is de enige manier.
En dit is dan mijn eigen moeder. Zodra ik thuis ben blok ik haar gewoon uit mijn hoofd. Het heeft wel wat therapie gekost voordat ik kon accepteren dat ze nooit trots op me zou zijn. Te dik, gescheiden, niet rijk genoeg. Niet goed genoeg. Een teleurstelling.
Esmee en LiesK, is dat het ook niet een beetje? Dat je nooit, maar dan ook nooit goed genoeg voor schoonma zult zijn en dat je onderbewuste zich daartegen verzet?
Mijn moeder maakt soms ook opmerkingen tegen mijn dochter. Niet populair genoeg. Ook een beetje een teleurstelling. Dat is bij mij een absolute grens. Ik flikker haar zonder pardon het huis uit. Maar bij mij zelf weet ze toch iedere keer die grens een beetje op te rekken. Ik moet er dan ook al bijna 50 jaar naar luisteren.

volwassenen met een ASS

Ik denk dat volwassenen met een ASS vaak niet eens meer weten waarom ze over bepaalde zaken zo'n drama maken.
Bij kinderen kun je vaak de link nog wel leggen. En dan is er vaak toch iets heel realistisch aan de hand. En dan kun je ze toch ook nog heel veel, soms door ondervinding, laten leren.
En leren loslaten en alternatieven zoeken. En leren hoe je wel kunt communiceren, bij jezelf en bij je gevoel blijven en een ander in zijn waarde kunt laten.
En zelf kan ik leren om niet in de stress te schieten van weer zo'n prinses op de erwt overspannen verwachting en mee te puzzelen naar wederzijdse aanpassingen.
Toch kan het in een relatie zin hebben om te vragen waarom de sla nou per se in een bepaald soort schalen hoort te zitten. Daar wordt je soms wel wijzer van.
Een beetje analytische benadering kan bij volwassenen met dit gedrag net zo behulpzaam zijn als bij kinderen. Dat wil je niet zeggen dat je dat dan ook allemaal gaat opvolgen. Je geeft een zo concreet mogelijke reden waarom je het wel of niet gaat doen.
Maar als je het niet zelf hebt meegemaakt kun je je bijna niet voorstellen wat een nutteloos drama er de hele tijd boven je hoofd hangt en wat een negatieve invloed dat kan hebben en hoeveel moeite het jou kost om daar een goede positie in in te nemen.
Ik had een keer zo'n collega. Inmiddels wijs geworden heb ik geleerd dat je de taken strict verdeeld en ik ging zeker niet bij haar op de kamer zitten. Zo'n bombardement van drama kan ik gewoon niet aan, daar moet je toch echt wat fysieke afstand van houden.
Maar het is wel een belangrijke les dat ik dat mijn kinderen wel bewust maak. En dat ik zaken uitleg. En hoe misverstanden ontstaan als je hele verschillende persoonlijkheden hebt. En hoe ikzelf bij iemand met autisme misverstanden kan veroorzaken maar ook kan ophelderen. Een leerproces voor ons allemaal.
Vader van de kinderen is even uit beeld. Teveel onrealistisch drama onlangs en het is dan toch maar even afstand houden. Blijkbaar beseft hij dat zelf ook want we horen even niets. Geeneens verwijten.:-)

Stoepkrijt

Van nature was ik ook niet zo volgzaam maar moest er in mee van mijn man. Later zijn we door voortschrijdend in zicht tot de conclusie gekomen dat we daar nooit aan hadden moeten beginnen.
Gesprek aangaan over het waarom van een nee levert alleen maar meer discussie op. Mensen die het zelf niet meemaken hebben inderdaad geen idee hoe erg het uit de hand kan lopen. Vreemden zeggen inderdaad vaak dat ik het niet zo somber moet bekijken het niet zo zwaar moet opnemen, mensen die haar beter kennen niet. Inmiddels is ma berucht in onze vriendenkring, een stel vrienden komt niet meer binnen als ma er is, ma heeft een van hun kinderen zo vaak gecorrigeerd, voor gek gezet dat kan dat meisje niet meer aan.
Wat jij schrijft is heel herkenbaar, die drama's met feestdagen.
Ma kreeg ooit een diepvriesappeltaartje bij de opening van de nieuwe supermarkt en dat moesten we eten bij de koffie met Pasen. Een versierde ananascake die ik had gebakken mocht in de auto blijven. Zij had taart, ik had maar cake en op een feest mag taart niet ontbreken. Ik had nog wel van tevoren aangekondigd dat ik voor wat lekkers bij de koffie zou zorgen.
Dat vrezen hulp te moeten geven komt bij ons al heel dichtbij. Gelukkig is ma van nature al niet zo heel schoon dus iedere week ramen lappen zal niet hoeven liever doe ik helemaal niets.
Dat wat jij schrijft onderbewuste dat zich verzet tegen het nooit goed kunnen doen is hier denk ik ook wel aan de orde.
Al doe ik precies wat ze vraagt, haal ik alleen haar lievelingsgerechten het commentaar is altijd: Je hebt goed je best gedaan maar...........
Heel irritant.

¨Exit, voice and loyality¨

Binnen de wereld van de Rooms-katholieken speelt hiërarchie onmiskenbaar een allesoverheersende rol. Niet alleen het leven binnen de muren van de kerk gaat er onverbiddelijk hiërarchisch aan toe, maar ook het leven daarbuiten. In en uit principe!

Wie zich de invloeden van een tirannieke Rooms-katholieke moederkloek niet laat welgevallen, roept gegarandeerd zowel redding als onheil over zich af. Levensgeluk kan diegene putten uit de aldus te verwerven autonomie. Daaraan hangt echter wel een prijskaartje. Onheil komt in de vorm van allerhande machtsvertoon van de kant van de vertegenwoordigers van de oude, gevestigde pikorde. Een conflict met een schoonmoeder – zo blijkt ook maar weer eens uit het verloop van deze forumdiscussie – zal zich vrijwel nooit beperken tot alleen haar persoon.

De rol die je dan speelt, is te vergelijken met die van de klokkenluider. Je kunt er willens en wetens voor kiezen, maar ook tegen wil en dank in terechtkomen. Hoe dan ook loop je zo ongeveer dezelfde risico´s. Je kan worden weggezet als querulant (ruziezoeker) of anderszins het mikpunt worden van kwaadsprekerijen, worden verbannen uit de familie, of (in het ergste geval) worden bedreigd in je leven.

Daar staat tegenover, dat je de wet aan je zijde hebt. Binnen het collectief van onze samenleving beschikt elk afzonderlijk individu immers over vrijheid van godsdienst en meningsuiting. Hoezeer zij dit ook zou mogen willen; een schoonmoeder (noch enig ander persoon) kan jou niet verplichten het haar geloof en alle bijbehorende geloofs- en gedragsregels aan te hangen en na te leven. Ook staat het je vrij om je mening te uiten, bijvoorbeeld over de bejegening die je van jouw schoonmoeder ondervindt. Om met Albert Otto Hirschman te spreken: je beschikt over de mogelijkheid van ¨exit and voice¨.

Een schoonmoeder die zich misdraagt naar haar schoondochter plaatst niet alleen de schoondochter voor een duivels dilemma, maar ook haar zoon. Men kan zich afvragen, of het pas geeft om loyaliteiten tussen mensen dusdanig te belasten. Is het wel moreel verantwoord?

Paradoxaal genoeg luidt het antwoord op deze vraag ´ja´. In deze moderne tijd mag een mens binnen het geheel van sociale verbintenissen in de eerste plaats trouw zijn aan zichzelf, zelfs als daardoor andere loyaliteiten onder druk komen te staan. Zolang als zij zich niet schuldig maakt aan strafbare feiten, staat de schoonmoeder zowaar met ronduit vijandig gedrag richting de schoondochter in haar recht. Of zij er goed aan doet, gebruik te maken van dit recht is een tweede.

Mede door toedoen van de ontkerkelijking en secularisering van de samenleving is de positie van de vrouw in godsdienstige kring sinds enige tijd niet slechts voer voor theologen. Dit soort van zaken zijn onderhand ook onderwerp van sociaalwetenschappelijke studie. Koortsachtig wacht ik de bevindingen af.

Om hoeveel vrouwen zou het nu eigenlijk gaan, die zich binnen het huidige tijdsgewricht dusdanig in hun identiteit aangetast voelen, dat zij het leven van hun schoondochter(s) een hel op aarde proberen te maken? En hoeveel schoondochters vallen metterdaad ten prooi aan dit soort van praktijken? Genoeg om van een latente ´sociale kwestie´ te mogen spreken? Ik hou met alles rekening. Ondertussen probeer ik, net als ongetwijfeld Esmee en LiesK, naarstig te voorkomen dat mijn leven verwordt tot één ellendige lijdensweg.

Rode krullenbol

katholieke hiërarchie

Rode krullebol waar heb je die analyse vandaan? Is daar iets over te vinden op het www? Heel treffend en toepasbaar op onze situatie. Schoonma is inderdaad erg katholiek en meneer pastoor is heilig. Uit deze hoek zou de wind ook mede kunnen waaien.

vervelend Stoepkrijt

Ik snap niets van je bericht. Hoezo, als je het niet meemaakt? Dus jij bepaalt wel even dat wat jij meemaakt met je moeder van hetzelfde kaliber is als de perikelen van Esmee en LiesK en dat de rest die hier post zeer zeker dat niet meemaakt want anders zouden we wel anders piepen?

meemaken

Ik herhaal het dan nog maar een keer: ik heb het WEL meegemaakt. Gemanipuleer, egocentrisme, ingebeelde ziektes, plotselingen "beroerte" (geen echte) als we iets niet willen, of niet komen, of een keer op vakantie willen, etc. En zeker ook dit, Stoepkrijt: "Krijg ik ineens telefoontjes van de dominee of de buurvrouw van mijn ouders waarom ik dat die arme oude mensen aandoe." Exact hetzelfde.
Toch stond ik er anders in. Maar ik geef het ook op nu, sluit me aan bij de anderen.

En of ervaring

Nu inderdaad ook dit alles meegemaakt,lees maar eens terug dit draadje. Maar goed dat wordt ook genegeerd want zoals in mijn geval stel je voor definitief of voor bepaalde periode banden verbreken zijn jullie niet aan toe of willen jullie ook niet want lijkt is een stap te ver. Of ja dan is het ook die slechte schoondochter die dat met haar schoonouders heeft gedaan. Dan liever maar eindeloos doorneuzelen en gevangene zijn in een slachtofferrol zoals jullie doen. Zeggen dat ik maar niet moet reageren als ik ook zeg dat er weinig verandert. Ook al zouden jullie je man voor de keuze stellen en zeggen van oké ik ga (een tijd)niet meer mee, punt ook al is het voor een tijdje om tot andere inzichten te komen en kijken of het bevalt. Maar misschien was stiekum mijn schoonmoeder wel duizend keer erger dan die van jullie. Ik weet het eigenlijk nu wel zeker want sommige zaken wil ik niet eens meer aanhalen. Ik heb haar drie jaar niet meer gezien en dat zal ook nooit meer gebeuren. Zelfs met een programma als het spijt mij of memories zal de deur dicht blijven. Met deze topic weet ik wel dat ik zo de juiste keuze heb gemaakt want voorheen was ik net zo als jullie bezig. Ook alles geprobeerd en of het hielp. Nee, Ik heb alleen spijt dat ik het niet veel eerder heb gedaan.

Zo hee

Blom, IK ben dit draadje niet begonnen. Sterker nog, ik reageer pas na 240 berichten en alleen omdat jullie LiesK en Esmee een beetje aan het afbranden zijn. Er worden oplossingen aangedragen die niet werken, maar als ze zeggen dat het niet werkt krijgen ze op hun donder dat het aan hunzelf ligt. Met mijn posting geef ik aan dat het wat genuanceerder ligt.
Mijn leven is prima, ik hoef niet bij elke verjaardag me van tevoren druk te maken want zoveel interesseert het me niet meer. Ik heb de keuze gemaakt mijn ouders sporadisch te blijven zien. Misschien verandert dat in de toekomst nog. Ik zal er zelf dan ook nooit over beginnen (hier of met vrienden). Maar om mensen die nog niet zo ver zijn zo af te branden, dat vind ik niet eerlijk.
De toon van het forum vind ik sowieso niet zo prettig meer. Ik geef mijn mening, ik 'bepaal' niet wat anderen moeten vinden. In een ander draadje kreeg ik ook al te horen dat ik 'huilie huilie' deed. Prettige omgangsvormen hebben sommigen hier!

ah meiden

Iemand op (hoge) leeftijd verander je niet meer. Die heeft vaste routine ontwikkeld, en niet meer (zoals in een gezin) de dagelijkse noodzaak tot flexibel inspelen op plotselinge ontwikkelingen.
Met je eigen ouders heb je misschien wat meer clementie dan met aangetrouwde ouders, maar kom, maak het niet zo zwaar.

Je zult op een dag merken dat je eigen flexibiliteit en inlevingsvermogen ook afnemen. Heus. Het is niet anders. En als dat je overkomt, denk dan aan draadjes zoals deze!

'Oude mensen worden erger' heb ik weleens gehoord. Ga daar wijs mee om en laat je niet gek maken. Heb daarbij begrip voor iemands wortels. Ook al snap je ze niet, respecteer ze.

er spelen

Vaak nog een aantal zaken gewoon mee. Je wordt zelf door het gedrag van een ouder met autisme in een rigide rol gedwongen zodat het soms net lijkt of jij degene bent die niet flexibel is. Autisme is erfelijk, je krijgt het van je kinderen, is een bekende grap. Maar het is niet anders wil je voor je kinderen een voorspelbare en kalme omgeving meegeven dat je zelf wat rigide over begint te komen. "Nee, we gaan dit jaar niet naar moeder's verjaardag, moeder viert haar verjaardag op de dag zelf en aangezien ze 3 uur rijden van hier woont wordt dat dan te laat voor de kinderen na school". Nee, we kunnen wel in het weekend alsnog gaan maar dan is er geen verjaardag, dan heeft ze geen gebak. Als we dat zelf meenemen ontstaat daar weer gedoe over, dus dit jaar gaan we niet."
Ik weet nog dat ik in de kinderschoenen stond wat betreft de omgang met mijn exman en kinderen met autisme. Ik voelde gewoon dat ik mezelf moest corrumperen om me er goed mee te verstaan. Zelf ook rigide en inflexible worden, ik weet nog dat het me enorm tegenstond. Maar de theorie leek me logisch. Je bent niet allemaal hetzelfde dus effectief sociaal gedrag varieert nou eenmaal.
Ook kan het zo zijn dat je in een schoonouder juist uitvergroot ziet wat je in een eigen familielid niet wenst te erkennen, niet alleen in jezelf, maar in je eigen ouder of in een eigen kind.
Dat gedrag kan dan zo fascinerend zijn dat je er in meegezogen wordt zonder te zien dat het niet met die schoonouder maar met je eigen familieleden te maken heeft.
Mijn moeder kon onnoemelijk boos worden op het gedrag van haar schoonmoeder, die echt onaardig de plank kon misslaan. Vooral als het om de kinderen ging kon mijn moeder daar heel boos over worden. Niet haar eigen vader, die toch ook behoorlijk de plank missloeg, maar daar hoorde je haar niet over, slechts indirect, en via familie hoorde ik wel de verhalen. Boos worden op een schoonouder en dat disproportioneel en gefascineerd kan staan voor het niet boos willen worden op een eigenouder met zoiets lastigs als autisme.
In alle gevallen is het handig om meer te leren over autisme en hoe je er mee om kunt gaan en je meer te realiseren dat het niet iets is dat je je persoonlijk aan moet trekken maar een beetje op afstand analyseren en verstandige besluiten nemen, met respect, is hier echt wel nodig. Ander krijg je inderdaad scenario's waarin mensen elkaar nooit meer willen zien. Je realiseren dat het onvermogen is en dat je daar manieren voor kunt proberen om mee om te gaan kan helpen.

Schoon moeders... zucht:-)

We hebben het er weer opzitten. Schoonouders zijn traditiegetrouw geweest en we hebben alles weer voorbij horen komen: raar dat ik nog niet klaar was met douchen. We wisten toch dat ze kwamen? - Jaaa, maar ze waren te vroeg, dus was het niet raar dat ik nog niet klaar was. Toen dat besproken was: waar is 'oudste dochter'? Nou die is aan het kamperen met scouting. "OP EERSTE PAASDAG?!!" Ja, zoals al vele jaren hiervoor. Nou raar hoor, houden ze geen rekening met de kerk? Zo houden ze die jongeren uit de kerk. - Ja maar 'schoonma', ze gaan niet naar de kerk, dus dan is het niet erg. "Gaan ze niet naar de kerk? Dat komt ervan als ze niet gelovig opgevoed zijn!" Ze sloot min of meer af met "Dat gaan ze pas doen als ze doodgaan, dan zijn ze bang voor wat er komt." (Ik zei later tegen mijn man "fijne reden om gelovig te zijn. Angst voor wat er na de dood komt...") Toen oudste dochter besproken was, kwam jongste aan de beurt. Of ze nog steeds in Stad X ging studeren. Ja, nog steeds. Waarom dát nodig was? Ze kan toch ook dichterbij? Jongste dochter: jawel, maar die school vind ik niet leuk. Oma vond het maar wat. Waarom zou je als 21-jarige in vredesnaam het huis uit willen? Lekker thuisblijven en op en neer reizen, is wel zo prettig. Omdat zíj vroeger heimwee had en zich niet voor kan stellen dat je het thuis wel eens gezien hebt op die leeftijd.

Zo huppelden we van onderwerp naar onderwerp en ja... wij worden daar eigenlijk wel een beetje depressief van op zo'n middag. Vooral ook omdat ze echt niet meer doorheeft dat ze álles maar dan ook álles elke keer opnieuw vertelt. Wij hebben het opgegeven. Niets meer aan te doen. Gewoon ondergaan, uitzwaaien en ons weer schrap zetten als ze weer komen.

ach Stoepkrijt

Ik reageer puur op je opmerking ' als je het niet meemaakt..'. Ik vond die bot. Het is niet alleen voor 'jullie' een gevoelig onderwerp. Verder vind ik het nogal beledigend om te stellen dat ik mensen afbrand, volgens mij heb ik me aardig respectvol uitgedrukt. Volgens mij worden in dit draadje vooral schoonmoeders afgebrand.

kaaskopje

Jammer dat dit forum geen smiley's heeft. Dan zou ik mijn boodschap verpakken in die lachebekjes.
Kaaskopje je kent ze toch al langer dan deze week? Je wist toch wel dat ze te vroeg zouden komen, want dat komen ze toch altijd? Volgende keer een uur van tevoren met de kopjes en schoteltjes op het aanrecht en de koffiezetter helemaal klaar, op het overhalen van de schakelaar na, klaar zitten hoor. Foei