hulp nodig Egocentrische schoonmoeder

je gaat erin mee

Toch blijf je precies hetzelfde doen als je schoonmoeder; je man niet voor vol aanzien en hem geen verantwoordelijkheid toedichten. Volgens haar ligt het aan jou en volgens jou ligt het aan haar. Aardig comfortabele positie voor je man.

Liesk

Ik begrijp je probleem. Bij mij is dat ook zo. Ik ben op mijn 12e uit mijn pleeggezin in een tehuis geplaatst omdat de situatie dusdanig geescaleerd was. Mijn zusje is op haar 25e pas verhuisd. Als ik naar haar kijk krijg ik een gat in mijn hard want zij begint nu pas te ontdekken wie zij is en wat ze wil, ze heeft nooit de kans gehad om een eigen persoon te worden. Ikzelf voel me gezegend dat ik eerder het huis uit ben gehaald. Ik heb wel heel veel meegemaakt, en pas op mijn 22e een stabiel leven opgebouwd, en veel wat ik heb gezien en meegemaakt had ik liever willen overslaan. Maar ik dank de goden echt op mijn blote knieen dat ik niet tot mijn 25e thuis heb gewoond. Ik heb wel bepaalde dingen waar ik nog tegenaan loop, maar ik weet wel wie ik ben en wat ik wel en niet wil. Toch blijft het voor mij elke keer weer moeilijk om iets te zeggen tegen mijn pleegouders. Zij hebben een soort invloed op mij, die niemand anders in de wereld heeft. Niet mijn vriend, niet mijn kinderen, niet mijn werkgeven, niemand kan bij mij gedaan krijgen wat hun kunnen. Ik kan gewoon geen nee tegen die mensen zeggen, kan niet zeggen wat ik vind of hoe ik mij voel. Als hun iets doen wat ik niet leuk vind zal ik dan nooit en te nimmer tegen hun zeggen, dat kan ik gewoon niet. Daarom heb ik ook de instelling gekregen van de dag gaat vanzelf voorbij, ik ga er niet dood van. Maar ik heb daar dan ook welleens discussies over thuis, want vriendlief die snapt daar natuurlijk geen hol van. We hebben ook besloten er geen ruzie meer over te maken, heeft gewoon geen zin, want het is iets dat ik niet geleerd heb, en tegenover hun ga ik dat ook niet meer leren. Ik snap wel dat het voor hem onbegrijpelijk is, en irritant, maar het is voor mij te zwaar om die confrontatie aan te gaan. Ik heb dit wel geprobeerd, toen mijn zusje dusdanig geterroriseerd werd dat ik als haar zus voor haar op wilde komen. Maar alleen de gedachte en frustraties daarover zorgde al voor flashbacks, en nare gedachten, chagarijnigheid, hoofdpijnen, verdriet, van alles kwam er naar boven, dus ik dacht laat maar. Heb me ervoor afgesloten, mijn zusje is volwassen, ze moet het maar zelf doen.Ik wil haar aanhoren en advies geven, maar naar mijn pleegouders gaan om hun aan te spreken of een gesprek aan te gaan, is een stap te ver......Met dit alles wil ik zeggen dat het ontzettend, ontzettend moeilijk is om dit nog te leren als je dit niet van thuis uit hebt meegekregen, voor mij is het bijna onmogelijk. Ik denk dat je al blij mag zijn dat je man deze moeite doet, en laat zien dat hij het echt wel wil, maar dat jij ook moet kunnen begrijpen hoe moeilijk het voor hem moet zijn. En je moet er geen druk voor hem bijgeven, dat maakt het voor hem alleen maar moeilijker, want dan krijgt hij het gevoel dat als hij iets doet wat moeder van hem vraagt, dat hij jullie dan te kort doet, terwijl hij juist probeert iedereen te pleasen. Het gevoel dat hij een loser is omdat hij dat niet kan lijkt me alleen maar meer een stressfactor voor hem. Ik zou gewoon bepaalde afspraken maken waar jullie allebei mee kunnen leven. Bij ons is het, verjaardagen mogen zij bij ons komen, en ik en de kinderen gaan naar hun, maar mijn man gaat dan naar hun bijvoorbeeld niet mee. Net als feestdagen, daar gaat hij soms wel mee, soms niet, maar dat mag hij van mij zelf weten. Zij mogen op bezoek komen, maar dan zorgt hij meestal dat hij iets anders te doen heeft etc.... Werkt prima, en ik voel ook geen druk van hem meer om dingen af te zeggen omdat hij niet meewil of omdat hij andere plannen heeft.Als hij ze ziet doet hij normaal, gewoon oppervlakkig contact is er dan, maar voor de rest leeft hij een beetje langs ze heen. Is dat geen mogelijkheid voor jullie?

Mijn man wil het leren

Mijn man wil het leren, ingaan tegen de wensen van zijn moeder. Hij is in gaan zien hoe schadelijk zijn moeder bezig is in de richting van onze kinderen.
Ma richt haar woede over dingen die niet gaan zoals zij wenst ook rechtstreeks tegen de kinderen.
Mijn zoon zei ooit een keer in zijn net leren praten asieblief tegen ma toen hij het presentje mocht geven, het arme mannetje was net 2 jaar oud. Ma stak een preek tegen hem af niet normaal! Tegen oudere mensen zeg je u kind, geen jij! Wil je daar de volgende keer goed aan denken! Alles op felle toon en een boze gezichtsuitdrukking. Een poosje later stond ik met mijn dochter te praten met een tante van mij, duidelijk oud met haar grijze krullebol. Mijn dochter werd steeds nerveuzer, kreeg een trillende lip en piepte af en toe dat ik moest stoppen.
Ik onderbrak het gesprek en vroeg wat er aan de hand was. Mama je moet u zeggen tegen die mevrouw, straks wordt ze net zo boos als oma.
Die preken van oma maken dat de kinderen "bang" zijn van oma. Mijn man ziet dat ook en wil dat veranderen, daarvoor is het noodzakelijk dat hij ook grenzen stelt.
We hebben samen afgebakend wat wel moet en wat niet hoeft. Maar onder druk heeft hij er nog moeite mee om die grenzen vast te houden.
Mijn man is verder vrij om naar zijn ouders te gaan als zij dat wensen maar ik ga niet altijd mee met de kinderen, wat ma dan weer jammer vindt maar daar trek ik mij weinig meer van aan.
Mijn contact met ma is al jaren oppervlakkig.

de kinderen

Mijn pleegouders gaan gelukkig heel anders met mijn kinderen om dan met mij vroeger. Dus ik hoef gelukkig niet uit mijn comfort zone te stappen wat dat betreft, maar ik weet ook als dat anders zou zijn, dat mijn vriend dat ook van mij zou verwachten, en dat ik het dan ook zou moeten doen. Wat mijn kinderen betreft ben ik ook makkelijker tegenover hun, ik zeg hun heel duidelijk hoe ik het wil hebben en als ze iets anders doen dan zeg ik ook gewoon dat ik het niet zo wil. Ik heb laatst een keer iets gehad wat ik echt niet vond kunnen wat betreft de kinderen, en toen heb ik ook tijdelijk het contact met hun verbroken, zagen de kids ook even niet, en dat heeft ze toch wel weer wakker geschud dat ik toch echt de dienst uitmaak wat betreft mijn kinderen, voor hun kan ik het dus wel. Het gaat bij mij meer om vragen als mogen ze dan en dan komen, dan zeg ik ja, en dan willen ze dat ze dan een hele week blijven. Ze verleggen de grens dan steeds verder. Voorbeeld: Mag .....vandaag mee naar de speeltuin, ja dat mag, mag ze dan ook blijven slapen, ja dat mag wel maar alleen vandaag, ooh maar we hadden dit en dit gepland voor morgen, ja maar wij hebben ook plannen, ja maar das toch niet zo leuk als onze plannen. Nou dan zeg ik dus nee, en dan sturen ze me zus om het nog een keer te vragen, en als ik nee zeg, wordt het een soort smeekbede, en dan uiteindelijk geef ik toe want ik kan dan niet voet bij stuk houden. Ik heb daar best moeite mee, want ookal zeg ik dus heus wel eens nee, die nee wordt toch niet als volwaaardig aangezien en houd hun niet tegen om te blijven zeuren en dus wordt mijn grens steeds verder verlegd. Ook als zij iets doen tegenover mij of een ander (die niet mijn vriend of kinderen zijn) heb ik heel veel moeite om weerwoord te geven. Terwijl ik dat dan wel supergraag wil en me ook echt irriteer aan hun gedrag. Als het schadelijk is voor je kinderen zal je man toch ook uit zijn comfortzone moeten stappen op een gegeven moment.

Blom / positie van man

Blom, je schrijft : "aardig comfortabele positie voor je man".

ik denk dat de man dat helemaal niet zo voelt. Ik denk dat hij zich verdrukt voelt tussen zijn moeder en zijn vrouw.

Uit comfortzone stappen.

Dat zou man moeten doen en soms gaat dat al best goed. Toen wij nieuwjaarsdag daar waren ging ma "de soep" opwarmen of wij een kopje meeaten. Man sprak toen heel kordaat de woorden: "Nee mam, we gaan door naar Lies haar ouders daar worden alle zussen om 14.00 verwacht."
De kinderen en ik wisten niet wat we hoorden en deden meteen mee, dag zeggen, jassen aan en gaan. In de auto vroeg ik hem heel verbaasd of er een mail van mijn ouders was geweest die ik gemist had, ik wist niets van stipt 14.00.
"Nee hoor" zei mijn man, "Maar die veel te zoute soep eten bij mijn moeder en ook de kinderen dwingen die troep te eten, daar had ik geen zin in. Ma weer ontevreden dat de kinderen hun halve kom laten staan, plus weer een verhaal over ondankbaarheid, wees blij dat we nu te eten hebben dat was vroeger wel anders, dat was met weggaan voor beide partijen beter opgelost."

Eerlijk zeggen waar het op staat dat die soep veel te zout is dat is nog een stap te ver, dan hebben we een hok met herrie.

Gelukkig vinden pa en ma zichzelf te oud om de kinderen nog te logeren te vragen. Dus dat dilemma hebben we niet. Ze hebben de kinderen één keer mee uit eten genomen, wij waren als volwassenen toen naar een luxe restaurant geweest, voor de kinderen vonden ze de McD beter en dat deden ze dus 2 dagen later.

Veelzeggend Lies

Je schrijft: Hij komt niet uit de ketens van zijn moeder in mijn ketens maar in een stramien van afspraken die wij samen gemaakt hebben in het belang van mij en de kinderen.

In het belang van MIJ en de kinderen. En zijn belang dan?

celine

Tuurlijk voelt hij zich verdrukt tussen ma en vrouw. Dat maakt juist dat hij zelf geen verantwoording neemt, hij hoeft het niet op te nemen tegen één van hen, ze vliegen elkaar wel in de haren. Als hij verantwoording zou nemen zou hij de zaken ook scheiden; dingen met ma met ma regelen en dingen met vrouw met vrouw. Hij doet het niet, en dat is ieder moment weer een keuze die hij maakt. Ik denk dat verklarende therapie alleen maar instandhoudend is, het geeft hem weer voeding om te geloven dat hij hier vrij hulpeloos in staat.
En als je kinderen bang worden van oma, is het je taak als ouder om je kind hierin te beschermen, te tolken, of wat dan ook wat nodig is. Dat kun je niet afschuiven op het moeilijke karakter van moeder. Dat dat een lastige zaak kan zijn, geloof ik direct. (weet ik helaas)

'ma'

LiesK, ik vind het bizar dat je je schoonmoeder steeds 'ma' noemt. Ze is je SCHOONmoeder, de moeder van je man, niet jouw moeder!
Maar inderdaad reageer je op haar alsof het je eigen moeder was. Zo emotioneel, met zo weinig afstand... Ik zou het normaal vinden als je op je eigen moeder zo zou reageren (als zij zou was als deze schoonmoeder). Als je eigen ouders zich zo gedragen, dan is dat enorm ingewikkeld voor de kinderen, en vaak levenslang. Maar ze is je moeder helemaal niet. Wat heb jij nou eigenlijk helemaal met haar te maken, behalve wat bezoekjes etc. Je hebt toch geen ouder-kind-band met haar?

Juist als schoondochter zou je veel verstandiger, afstandelijker, laconieker moeten kunnen reageren.

familieband gaat boven huwelijk

Ik durf hier wel de stelling te deponeren dat de familieband boven het huwelijk gaat.

Kijk maar eens naar alle echtscheidingen om je heen: dan zorgen ouders, broers, zussen, etc. vaak voor hulp, praktisch, financieel, emotioneel.
Andersom, dat kinderen 'scheiden' van hun ouders, komt zelden voor.

In tijden van nood vallen velen terug op hun familie. Het huwelijk is vaak toch wankeler.

precies

Voor man is het pas lastig, en blijft het waarschijnlijk lastig, houd daar rekening mee. Het zou fijn zijn als hij steun van jou kreeg. Juist omdat jij hier zo emotioneel in staat is er geen ruimte voor zijn eigen ontwikkeling in deze, hij is met jouw emoties bezig ipv met de zijne. Meer afstand van jou kan hem ruimte geven.
Ik ben iig erg blij met mijn partner, die heus wel eens zijn wenkbrauwen fronst bij het gedrag van mijn vader. Hij stelt zich echter nooit als slachtoffer op, dat 'gunt' hij mij. Het is ook nooit in me op gekomen dat mijn partner in deze een slachtoffer zou kunnen zijn, ik zit toch met al die rot-emoties die steeds maar weer opgeroepen worden door bezoekjes aan 'thuis'? En zo heel af en toe kan ik lekker tegen mijn partner aanzeuren over mijn ouders, en hij luistert geduldig. Verder geloof ik niet dat hij ook maar één seconde aan mijn ouders denkt als ik het er niet over heb of als hij ze niet ziet. Het is gewoon van mij, mijn probleem, niet het zijne. Ik ben ook blij dat hij gewoon met me meegaat, zonder te zeuren. Maar van mijn kant uit vraag ik dat niet vaak van hem, en zou ik het ook begrijpen als hij minder/niet zou willen gaan. Zijn grenzen, daar ga ik niet over.

Stelling

Hier dus andersom. Man gebroken met zijn ouders, dat kan dus wel. In een goed huwelijk kies je namelijk denk ik echt wel eerder eerder voor je gezin, partner. Familie kies je daarnaast niet. Je hebt het niet voor het kiezen anders had ik andere schoonouders uitgezocht.Als je in tijden van nood terug kunt vallen op familie is de band gewoon goed en zeer waarschijnlijk altijd al.

Voor mia

Ik noem mijn schoonmoeder ma, omdat ik mijn eigen moeder mama noem en mijn schoonmoeder van mij eist dat ik haar ook mama noem. Dat wil ik niet en doe ik niet. Ze is mijn moeder niet, mevrouw blijven zeggen na een aantal jaar verkering en huwelijk hoeft van mij ook niet dus ma.
Ik zit hier emotioneel met weinig afstand in, omdat ik, ook al is het niet waar, overal de schuld van krijg. Dat kan gaan om kleine dingen (LiesK heeft de verkeerde boodschappen gehaald) maar ook om emotioneel veel zwaardere zaken. (Dat ik "raar" ben en rare ideeën heb over opvoeding enz.)

Blom; dat is het verschil - grenzen van de ander respecteren

Blom, jij schrijft: Maar van mijn kant uit vraag ik dat niet vaak van hem, en zou ik het ook begrijpen als hij minder/niet zou willen gaan. Zijn grenzen, daar ga ik niet over.

Dat is volgens mij precies het verschil tussen jou en de man van LiesK.

Jij respecteert de grens die je man aangeeft.De man van Lies doet dat volgens mij juist niet.

De man van Lies probeert Lies (kennelijk) steeds weer dingen te laten doen die Lies niet wil (bijv. nog even meegaan naar zijn ouders om afscheid te nemen van zijn tante en oom).

Ik heb begrepen dat Lies er geen probleem mee zou hebben gehad als man alleen zou gaan. Zij had er probleem mee dat hij aan de eettafel er weer over begon dat zij en de kinderen mee moesten.

Kennelijk vindt man (zelf, gezien zijn opvoeding, of omdat hij geen weerstand aan zijn moeder kan bieden) dat Lies en kinderen ook mee moeten. Dat het niet genoeg is als hij alleen gaat.

Het is voor Lies denk ik erg vervelend dat man wil dat ZIJ in zo'n situatie meegaat.

Het twijfelpunt is natuurlijk: wie beslist erover of de kinderen in zo'n situatie wel of niet meegaan. Lies heeft (goede) argumenten dat ze niet mee moeten gaan, maar man heeft ook argumenten waarom ze wel mee moeten gaan. En ja, wie krijgt dan zijn zin (zo voelt het waarschijnlijk voor Lies en haar man)?

Het zou goed zijn als er geen spanning is op dit vlak, zodat de ouders in zo'n geval samen kunnen overleggen om te bedenken wat wel of niet wenselijk/verstandig is en dat de ene keer gebeurt wat de man wil, de andere keer de vrouw. Hoeft niet om en om natuurlijk, maar het gaat erom dat je beide welwillend bent om de mening van de ander serieus te nemen en dat je het een beetje afwisselt wiens wens in welke situatie gevolgd wordt.

Ik begrijp uit het verhaal van Lies, dat Lies er vooral aan twijfelt of man met zijn allen naar zijn ouders wil voor het afscheid, omdat hij geen weerstand aan zijn moeder kan bieden, niet zozeer omdat hij zelf overtuigd aangeeft dat hij dat zelf wil (en niet voor zijn moeder doet). Lies, klopt dat?

Dat maakt het verhaal dan anders. Eerder spreken ze af dat hij niet aldoor toegeeft aan de nukken van zijn moeder, maar bij dit voorbeeld doet hij het dan wel.

Als hij het uit eigen wens (los van de wens van de moeder) zou doen, zou het voor Lies wellicht anders zijn. Klopt dat Lies?

Voor Suze

Je hebt het heel goed geanalyseerd!
Inderdaad, omdat zijn moeder aangeeft dat wij afscheid moeten komen nemen probeert hij mij toch weer over te halen. Tegen onze afspraken in weer proberen zijn moeder tevreden te houden. Uiteindelijk is hij alleen gegaan met onze vriendelijke groeten maar die discussies aan tafel wil ik inderdaad het liefst vermijden.

Mijn man heeft in zijn opvoeding geleerd dat hij ma tevreden moet houden en de hele familie doet daar aan mee. Ik zei de gek ben de enige die af en toe weerstand biedt. Helaas heb ik de eerste tien jaar wel mee gedaan in die gekte. Toen de kinderen geboren werden niet meer altijd en nu wij een vermoeden van ASS hebben zijn we aan het proberen samen grenzen te stellen.

Het zou inderdaad een ander verhaal zijn geweest als hij op zondag had gezegd dat hij oom en tante nog even dag wilde zeggen en had gevraagd of hij dat alleen kon doen of dat wij mee wilden. De mededeling op maandag dat we oom en tante gedag moeten zeggen, gehoord van zijn zus, kwam te dwingend over.

Suze

Suze: Je geeft precies weer zoals het hier bij ons ook vaak aan toe gaat. Het is uiteindelijk je schoonmoeder die beslist en dingen afdwingt; niet omdat je man dat zo graag wil. Ik geef eerlijk toe dat ik daar ook maar al te vaak tegen aanloop.

Ik weet niet hoe het bij jou is LiesK., maar vaak genoeg voel ik van tevoren al aankomen hoe schoonmoeder gaat reageren, zodat ik al van tevoren tegen man kan zeggen hoe ik erover denk (gedrag schoonmoeder is wat dat betreft van tevoren goed in te schatten).
Man heeft zo wat meer tijd om hierop te anticiperen. Schoonmoeder heeft er namelijk nogal een handje van om man te confronteren met dingen die ze wil. Maar het blijft lastig; heel lastig voor hem die vanaf kinds af aan gewend is om bepaald gewenst gedrag te vertonen. Daar kom je niet makkelijk vanaf.

Uitzichtloos

217 reacties verder maakt vast het verschil in deze problematiek wat schoonmoeder heet met een man die niet kan kiezen.

Silvana

Ja, volgens mij is Esmee de laatste verjaardag beter doorgekomen dan voorheen.

Verder zijn er vast anderen die deze problematiek herkennen en met de inzichten hier hun voordeel kunnen doen.

Voor al diegenen die Esmee, Lies of anderen in deze situatie kansloos achten en het allemaal maar onzin vinden: lees dit draadje niet meer en reageer niet meer. Aan dit soort reacties als nu van jou hebben Esmee en anderen niets.

Silvana

Ja, volgens mij is Esmee de laatste verjaardag beter doorgekomen dan voorheen.

Verder zijn er vast anderen die deze problematiek herkennen en met de inzichten hier hun voordeel kunnen doen.

Voor al diegenen die Esmee, Lies of anderen in deze situatie kansloos achten en het allemaal maar onzin vinden: lees dit draadje niet meer en reageer niet meer. Aan dit soort reacties als nu van jou hebben Esmee en anderen niets.

Weten wat er gaat gebeuren.

Inderdaad Esmee, ik weet vaak al in welke situaties ma wat gaat proberen af te dwingen. Dan probeer ik het gesprek met man aan te gaan om onze neuzen dezelfde kant op te hebben voordat de feitelijke vraag van ma komt.
Eerste paasdag is mijn moeder jarig dan wil ik naar haar toe en niet gedwongen worden eerst pa en ma te bezoeken. Gisteravond al met mijn man over gehad dat hij als ma hem belt meteen in gesprek kan gaan over tweede paasdag.
Mijn moeder viert een wat groter feest dan alleen even koffie met taart, de twee bezoeken op een dag proppen wordt vroeg opstaan om voor 12.00 nog even naar schoonouders te zijn geweest en weer terug in eigen dorp.

Silvana

Voor Esmee hebben 217 berichten wel wat geholpen, ze is de laatste verjaardag beter doorgekomen dan de voorgaande dus winst voor haar.
Man die niet kan kiezen schrijf je, dat is het grootste gebrek in de opvoeding van die mannen. Ze hebben nooit geleerd om te kiezen. Hun moeders kozen altijd alles. Kiezen is in deze eigenlijk een verkerd woord, ma kan zelf ook niet kiezen. Die neemt alles.

Esmee kiezen kan jou man of schoonmoeder dat?

Toen ik pas een relatie had met mijn man viel het mij op dat hij niet kon kiezen. Als we uit eten gingen nam hij wat ik koos, op die manier kiezen heeft hij wel geleerd in de afgelopen jaren. Andere dingen kiezen, het ruitjeshemd bij het nieuwe colbertje of toch dat met die strepen, dan nam en neemt hij beide.
Ook mijn schoonmoeder kan niet kiezen, dingen die voor haarzelf zijn niet, van kleding heeft ze vaak veel hetzelfde, drie dezelfde truien in 3 kleuren. Maar als ze iets te eten moet kiezen is het ook vaak alles. Tijdens een koffie-moment bij haar thuis is er taart bij de koffie (op feestdagen, anders een grote koek) chocolade bij de koffie, en nog biscuits of andere kleine koekjes, we krijgen dat allemaal aangeboden. Beleefd weigeren is moeilijk, dan wordt de volgende kast opengetrokken of ik geen...... wil.
Een bezoek van ons aan haar wordt altijd ingepast in haar normale dag routine een keer de kerktelefoon uitzetten, omdat wij er zijn gebeurt niet. Eerste paasdag wil ze ons op bezoek hebben, na de uitzending van de kerktelefoon en als de paus dan begint moet de televisie aan.
Als ik onverwacht visite krijg op een tijdstip dat ik normaal het journaal kijk dan gaat de tv uit.
Schoonmoeder eist dat wij komen maar ze kan dan niet kiezen om af te wijken van haar normale ritme.
Herken jij dat Esmee?

en alweer

probeer je jouw gewoonten als normaal voor te stellen en op te dringen aan je schoonmoeder. Jij doet zus bij bezoek, zij (of anderen) doen zo bij bezoek. Waarom moet zij het precies zo doen als jij?

Waarom?

Ma is nogal van de regeltjes qua begroeting en beleefdheden in het algemeen.
Als wij moeten komen op gesteld tijdstip en de kerkradio blijft aan, omdat de mis nog niet afgelopen is, de tv gaat aan, want o de paus is er op. Als de paus op de tv belangrijker is dan de visite die komt voel ik mij toch een beetje ongewenst bezoek.
Dat zijn toch wel algemeen geldende beleefdheidseisen heb ik het idee, als je mensen uitnodigt dat je dan aandacht hebt voor die mensen, eigen kinderen of niet.
Als ik volgende week naar mijn vriendin ga om koffie te drinken vindt ik het ook hoogst irritant als zij iedere keer haar mobiel pakt om te kijken of ze nog wat mist op face-book.
Of heb ik nu heel antieke normen en waarden ten aanzien van bezoek?

het gaat er niet om wat zij doet

het gaat erom dat jij het gewoon onbelangrijk moet vinden (en zeker niet over moet gaan schrijven op een forum . . .). Volgens mij is mindfullness/zen en van je rug af laten glijden de beste methode. Zij bestaat, zij heeft invloed op je man, maar jullie werken eraan om dat niet tot een slechte gezinssituatie te laten leiden. Dát is belangrijk. Maar wat ze precies doet, waarom ze dat doet, wat jij daarvan vindt, wat men ervan vindt: allemaal superonbelangrijk.
let it go (far away) :-)
gr Angela