U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Hoe om te gaan met een moeder die lijdt aan verborgen narcisme
Na vele gesprekken en therapieën moet ik onder ogen zien en gaan accepteren dat mijn moeder hoogstwaarschijnlijk lijdt aan een vorm van het nps
(Narcistisch persoonlijkheidssyndroom). Ik weet, het is een modewoord en aangezien mijn moeder nooit hulp heeft gezocht voor de vele problemen waarin ze (hopelijk ongewild) is beland, is ze ook nooit gediagnosticeerd met deze persoonlijkheidsstoornis.
De diverse therapeuten die ik tot nu toe heb gezien, spreken bijna allemaal over het onzichtbare narcisme. Mijn moeder is niet in staat zichzelf even opzij te zetten, wanneer dat nodig is. Sterker nog, op het moment dat ik hulp zocht bij haar of bij een dokter, werd ze opeens heel zielig en vooral in bijzijn van anderen slachtofferig stil, zodat zij de aandacht kreeg. Wanneer ze merkt dat anderen haar tactiek doorhadden, verdraait ze feiten, vergroot haar leed en verkleint of bagatelliseert haar aandeel.
Op dit moment ben ik zover dat ik me moet realiseren dat ze nooit de moeder zal zijn die ik nodig heb. Ik moet afstand nemen en kamp nu met een enorm schuldgevoel.
Mijn vraag: wie van jullie is hier bekend mee en weet mij te helpen om met dat nare schuldgevoel om te gaan?
Details vertel ik stapsgewijs. Voor mij en voor jullie beter te behappen
Alvast bedankt,
Maria
Angela
Mwaoh, de wetenschap is er anders nog nauwelijks in geslaagd narcisme te identificeren bij cliënten, maar veelal wel foutief te diagnosticeren. Laat staan dat men afdoende interventies inzake narcisme heeft gegenereerd.
Mari
Angela had het over regressie/reïncarnatie therapie en hoogsensitieve gevoeligheid.
Narcisme
Dat soort terminologie heeft nmm ook iets manipulerends, dus misschien is er bij Danya ook wel sprake van enig narcistisme o.i.d.
Emma
Angela schrijft "er wordt al veel te makkelijk geroepen dat wetenschap ook maar een mening is." in een draadje over narcisme
Emma
Angela schrijft "er wordt al veel te makkelijk geroepen dat wetenschap ook maar een mening is." in een draadje over narcisme
Ja natuurlijk heeft Danya ook iets narcistisch, ik ook, jij ook. Ik heb het over de narcistische persoonlijkheidsstoornis in #127, zoals het is gedefinieerd in de DSM IV en de DSM V.
Mari
Ik ben er wel eens van beschuldigd. 
Narcisme uitbannen uit je leven
Eens met Daya dat narcisme niet te veranderen is. Contact verbreken, waar mogelijk. Niet meer ingaan op pogingen van die zijde. Het gemanipuleer blijft doorgaan. Het is niet oprecht en goed bedoeld. Heb het zelf ook meegemaakt.
Ik denk altijd maar zo: iemand die zijn/haar kinderen) lief heeft, er echt van houdt, geeft zijn/haar kind(eren) geen schuldgevoel, die manipuleert zijn/haar kind(eren) niet via de kleinkinderen. Dat deed bij mij de spreekwoordelijke deur dicht en die is na jaren nog altijd potdicht!
Maria
Maria
“Contact verbreken zou ik waarschijnlijk niet trekken, vanwege dat schuldgevoel naar mijn kinderen toe en, heel eerlijk, ook naar mijn moeder. Wel wil ik wat meer afstand. Maar ja, daar voel ik me ook schuldig over.”
Ten eerste is het je moeder die jou en je zus dat schuldgevoel geeft. Dat is heel handig voor iemand met een NPS, want je kunt zo de ander makkelijk manipuleren. Door dat schuldgevoel krijgt ze altijd wat ze wil. Ze haalt daar haar narcistische voeding uit.
Ik vind het zorgwekkend dat je je kinderen überhaupt bij je moeder in de buurt laat. Natuurlijk lijkt ze als Oma grappig naar je jongste. Maar zoals je zelf al zegt, merk je dat ze tegelijkertijd je oudste negeert. langzamer zeker gaat je oudste voelen dat hij/zij iets niet goed doet.....lees ,gaat zich schuldig voelen,. Dat spel van oma gaat gewoon door. Is dat wat je voor je kinderen wilt? Want denk maar niet dat je moeder opeens heel anders is naar je kinderen hoor. De geschiedenis herhaalt zich gewoon.
Dat was voor mij ook het punt om definitief niet meer naar die oma te gaan.
Je wilt het allerbeste voor je kind toch? Geloof me, dat is geen contact met een oma die aan NPS lijdt. Dit soort mensen spaart niemand. Denken alleen aan zichzelf en voelen geen empathie; kleinkind of niet.
Maria1611
“Hoe ga jij om met het schuldgevoel of de eeuwige twijfel bij al dan niet "ff bellen" of langsgaan? Is een appje ok of ben ik dan terecht te onverschillig? Die eeuwige afweging, onzekerheid en angst om het fout te doen. Ik wil daar van af...”
Ten eerste geniet iemand met een NPS hiervan. Dit is precies wat diegene wil....dat jij je schuldig voelt en ‘gek’ wordt van al die gedachten, die angsten.....Daar halen ze hun narcistische voeding juist uit!
Wil je daarvan af? zeker aan te raden omdat je zegt kinderen te hebben....
Alle contacten verbreken! Echt, dat is de enige manier om uitvezel ellende te komen en je kinderen vooral te beschermen, want als dit door blijft gaaf zijn zij het volgende slachtoffer.
Jessa
De vraag is of Maria hier nog leest. Ik weet ook niet of haar moeder wel een diagnose heeft. Heb je dat ergens gelezen? Had jouw moeder een diagnose?
Ik denk niet dat je door meer berichtjes te plaatsen ts meer overtuigt trouwens. Hoewel je best gelijk kan hebben, is ieders situatie anders en is het aan henzelf daarin te kiezen. Er is inmiddels genoeg over narcisme bekend om voor een ieder haar pad hierin te kiezen gebaseerd op afgewogen keuzes.
Mari
Nee, niet mijn moeder. Ik las dit topic en herken zo ontzettend veel. Ook veel nieuwe zeer herkenbare dingen gelezen waar ik nog niet eens de link had gelegd met NPS maar die ik zeker wel herken.
Het was aan de ene kant zo triest en frustrerend om te lezen hoe anderen er zo verstrikt en verstikt in een dergelijke toxische relatie raakten. Misschien leest Marie1611 het nog, hoewel ik denk van niet. Ik moest het gewoon even kwijt.
Wat een herkenning en leestip
Wat een herkenning! Naast professionele hulp heb ik veel gehad aan het boek Zal ik ooit goed genoeg zijn van Karyl McBride
Ik heb het contact niet verbroken, maar ga nu met mijn moeder om als een tante die ik niet laat vallen. Beleefd en tot op zekere hoogte ook wel zorgzaam maar zonder verwachtingen. Dat bevalt haar niet echt. En daar krijg ik ook wel verwijten over, maar als ik bij haar deur uit ben of na afloop van een telefoongesprek, kan ik daar nu mijn schouders over ophalen.