

Relaties
U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.

Maria1611
12-05-2019 om 15:05
Hoe om te gaan met een moeder die lijdt aan verborgen narcisme
Na vele gesprekken en therapieën moet ik onder ogen zien en gaan accepteren dat mijn moeder hoogstwaarschijnlijk lijdt aan een vorm van het nps
(Narcistisch persoonlijkheidssyndroom). Ik weet, het is een modewoord en aangezien mijn moeder nooit hulp heeft gezocht voor de vele problemen waarin ze (hopelijk ongewild) is beland, is ze ook nooit gediagnosticeerd met deze persoonlijkheidsstoornis.
De diverse therapeuten die ik tot nu toe heb gezien, spreken bijna allemaal over het onzichtbare narcisme. Mijn moeder is niet in staat zichzelf even opzij te zetten, wanneer dat nodig is. Sterker nog, op het moment dat ik hulp zocht bij haar of bij een dokter, werd ze opeens heel zielig en vooral in bijzijn van anderen slachtofferig stil, zodat zij de aandacht kreeg. Wanneer ze merkt dat anderen haar tactiek doorhadden, verdraait ze feiten, vergroot haar leed en verkleint of bagatelliseert haar aandeel.
Op dit moment ben ik zover dat ik me moet realiseren dat ze nooit de moeder zal zijn die ik nodig heb. Ik moet afstand nemen en kamp nu met een enorm schuldgevoel.
Mijn vraag: wie van jullie is hier bekend mee en weet mij te helpen om met dat nare schuldgevoel om te gaan?
Details vertel ik stapsgewijs. Voor mij en voor jullie beter te behappen
Alvast bedankt,
Maria

Mari
16-05-2019 om 18:05
Brus
Ja dat snap ik van jou ook weer. Het ging mij er gewoon om dat contact verbreken met iemand die verder totaal alleen in het leven staat, gewoon voor mij niet te doen was. Het gaat niet alleen om geen brussen hebben maar ook dat zij die ook niet had. En ja ik zie ook vriendinnen met bijvoorbeeld een broer die ook niks voor hun moeder doet zodat zij zich wel verplicht voelen er wel voor haar te zijn. En dat snap ik dan. Net zo als ik jouw verhaal ook begrijp en me kan voorstellen dat ik in zo'n situatie ook was blijven volhouden.

Maria1611
16-05-2019 om 18:05
Mariet
Wat Flanagan aanfeeft:"Een contact hoeft niet verbroken te worden als je er een andere invulling aan geeft. Niet meer ‘kind van’ , of ‘partner van’, maar als bezoeker of (mantel)zorger of als vriend. Net dat beetje afstand waardoor het contact minder eisend is, maar niet verbroken" zou Mariet misschien kunnen helpen. Kiezen tussen wel of niet toegeven aan de drang kan ook met nuances, maar ik begrijp maar al te goed wat Mariet bedoelt. Je stapt zo makkelijk in de valkuil van "Ik ben het verplicht". Dat is ons vroeger op allerlei manieren 'verteld".
In feite vraagt zij hetzelfde als ik: hoe ga je met die schuldgevoelens om.
Met het antwoord van Flanagan kan ik wel iets. Maar zonder schuldgevoel is nog wat veelgevraagd vrees ik.

Flanagan
16-05-2019 om 18:05
Schuldgevoel, draai het om.
#35: Er is geen schuld naar haar toe; er is eerder sprake van schuld van haar naar jou toe. Draai het om, wanneer je gaat twijfelen.

Floria
16-05-2019 om 18:05
vader
Mijn vader heeft ook geen broers of zussen en heeft ons ook al 20 jaar niet gezien. Als hij hulpbehoevend raakt (geen idee of hij nog leeft, neem aan van wel), dan voel ik geen plichtsbesef.

Enna M.
17-05-2019 om 09:05
de andere ouder dan?
Mijn vader is degene die ik verdenk van narcistische trekjes (niet zo erg als wat hier wordt beschreven, althans niet naar mij toe), maar mijn moeder is er ook nog. Momenteel heb ik helemaal niet de behoefte om mijn vader te zien, maar mijn moeder wel. Dat is wel ingewikkeld, want mijn moeder wordt volledig gecontroleerd door hem. Hij neemt altijd de telefoon op, zit mee te praten als ik haar ook eens aan de lijn heb. Ze heeft geen eigen smartphone en is bang om computerapparaten te gebruiken, wat mijn vader in stand houdt. Ze heeft geen vriendinnen of contact, ook iets wat mijn vader afkeurt. Ergens heb ik een drang om mijn moeder te redden, maar hoe? Een vriendin die zéker een narcistische vader had, zei dat mijn moeder niet te redden is omdat zij zelf de situatie in stand houdt. Hoe is dat bij jullie ouders?
Floria had het eerst over het geen verdriet voelen bij de dood van haar moeder, maar heeft ook haar vader al 20 jaar niet gezien.

Maria1611
17-05-2019 om 09:05
Mariet
Wat Flanagan aanfeeft:"Een contact hoeft niet verbroken te worden als je er een andere invulling aan geeft. Niet meer ‘kind van’ , of ‘partner van’, maar als bezoeker of (mantel)zorger of als vriend. Net dat beetje afstand waardoor het contact minder eisend is, maar niet verbroken" zou Mariet misschien kunnen helpen. Kiezen tussen wel of niet toegeven aan de drang kan ook met nuances, maar ik begrijp maar al te goed wat Mariet bedoelt. Je stapt zo makkelijk in de valkuil van "Ik ben het verplicht". Dat is ons vroeger op allerlei manieren 'verteld".
In feite vraagt zij hetzelfde als ik: hoe ga je met die schuldgevoelens om.
Met het antwoord van Flanagan kan ik wel iets. Maar zonder schuldgevoel is nog wat veelgevraagd vrees ik.

Floria
17-05-2019 om 10:05
klopt, Enna
Ik had dus eigenlijk nog maar 1 ouder en nu geen, onofficieel.
Ik hang ook niet de gedachte aan dat mijn vader slachtoffer van mijn moeder was, dus van mijzelf hoef ik daar niets mee. Dat ze een hoop overdreven heeft waar het hem aangaat, uiteraard, maar hij heeft ook veel dingen gedaan die niet konden. Als volwassen man had hij er ook voor kunnen kiezen om wel contact met zijn kinderen te houden en dat heeft hij niet gedaan. Dus, exit.
Mijn schoonmoeder zit vermoed ik ook onder de plak bij mijn schoonvader (ik herken wel wat van dat computergedoe), maar ook zij is volwassen en zij is zelf degene die er iets aan moet doen als ze dat niet prettig vindt. Ik ben het eigenlijk wel een lul van een vent gaan vinden om hoe hij tegen haar doet, maar het is niet mijn plek om te zeggen 'wat ben jij een zak patat om niet even te helpen met die tablet aan doen' bijvoorbeeld, want ik weet ook niet hoe dat precies gegaan is. Ik kan alleen maar voorstellen dat ze naar een winkel gaat en het daar vraagt, dus onafhankelijk van die man. Maar zij verkeren weer in een heel andere dynamiek.

Caroline
18-05-2019 om 19:05
hoe kinderen begeleiden
Als je dit zo leest, hebben kinderen van narcistische moeders (maar vast ook van narcistische vaders) het heel zwaar. Met vaak langdurige gevolgen in de rest van hun leven.
Wat zou nou helpen om de negatieve gevolgen voor die kinderen zo klein mogelijk te maken?
Wat kan je doen als partner van zo'n narcistische ouder?
En wat als ex-partner ervan terwijl je kinderen nog steeds veel tijd bij die narcistische ouder doorbrengen?
Ik ben wel benieuwd wat de ervaringsdeskundigen hier denken (of weten) wat je het beste kunt doen.
Misschien moet ik hier een apart draadje over starten?

Neuroot
19-05-2019 om 08:05
Vader
Ik lees mee in dit draadje en ik wou mijn verhaal hier vandaag ook kwijt.
In het verleden vroeg ik mij weleens af of het misschien allemaal wel meeviel met mijn vader en of ik niet te veel focus op het negatieve. Tot gisteren, toen ik een sms kreeg van de ex-vrouw van mijn broer (degene die zijn leven al twee jaar probeert zuur te maken), dat mijn vader tegen haar zegt dat hij zich schaamt voor zijn kinderen en beweert dat ik hem geld probeer af te troggelen. Ik val bijna van mijn stoel. Ik heb namelijk nog nooit 1€ aan hem gevraagd. Wanneer ik aan mijn vader en zijn vrouw vraag waarover dit gaat, begint zijn vrouw tegen mij te schreeuwen dat het waar is, dat ik naar hen ben toegegaan en gezegd dat ik nú mijn erfenis wil. Het is te gek voor woorden. Ik denk: gebeurt dit nu echt? Waar slaat dit op? Welke vader verspreidt zo'n vreselijke leugens over zijn eigen dochter? Nota bene nog tegen de ex-vrouw van mijn broer die zich zo ontzettend misdraagt tegenover hem (en tegenover mij). Het is natuurlijk niet het eerste incident. En ik heb hem en zijn vrouw nooit iets misdaan. Integendeel, vragen ze iets dan doe ik het. Voor mij is de maat vol, ik hoef hem nooit nog te zien. Ik begrijp mensen die zeggen dat ze daar geen behoefte meer aan hebben en ik zal mij ook nooit schuldig voelen over deze beslissing.
Wat die ex-vrouw van mijn broer betreft: tja, zij gebruikt haar kinderen nogal graag als chantagemiddel. Gebeurt er iets dat haar niet bevalt, mag je de kinderen niet meer zien Heel moeilijk om mee om te gaan. Ik verlies regelmatig al mijn geduld. Ze spannen daarin nogal graag samen, heb ik de indruk.
Er zijn dagen dat ik verval is zelfbeklag, zoals nu: er zijn mensen die een warm nest krijgen en ik krijg deze surrealistische werkelijkheid cadeau.
Ik vrees dat ik niet echt een bijdrage heb geleverd aan de vraag van TS. Sorry daarvoor.

Maria1611
19-05-2019 om 11:05
Mari
Ik herken enorm jouw ervaring met hulpverleners die soms kort door de bocht gaan. De band verbreken is door allerlei factoren voor mij een no go.
Allereerst is ze een leuke oma en worden oma en opa bij veel stappen die de kinderen zetten betrokken. Die betrokkenheid heb ik zelf gestimuleerd, omdat ik zag dat mijn ouders wel leuke grootouders zijn. Als ik de band zou verbreken, heb ik niet alleen mezelf ermee (nog groter schuldgevoel) maar ook maak ik een keuze voor mijn kinderen waar zij niet om hebben gevraagd en absoluut zouden afkeuren.
Deze topic heb ik opgezet om jullie ervaringen te horen hoe om te gaan met het schuldgevoel wanneer je in de relatie met een ma/pa met een (vermoedelijk) NPS afstand creëert in de relatie. Ik wil geen afstand doen van de relatie. Dat zou ik mentaal simpelweg niet trekken.
Inmiddels veel van jullie reacties opgestoken en het heeft me ook aan het denken gezet over mijn eigen positie in deze relatie.
Ik merk ook dat ik een beetje afstand moet nemen van dit onderwerp, omdat ik, en dat doe ik zelf, steeds meer met tegenzin de stap moet zetten contact op te nemen met mijn ma. In mijn hoofd wordt ze een nog onaangenamer mens. Dat is natuurlijk niet altijd zo. Ik zal ook onaangename kanten hebben, die weliswaar wel besproken kunnen worden. Ik moet nu een weg zien te vinden de reacties van mijn ma niet mijn hele hersenpan te laten beinvloeden.
Herkennen jullie dit?

Neuroot
19-05-2019 om 12:05
Dat is moeilijk
"Ik moet nu een weg zien te vinden de reacties van mijn ma niet mijn hele hersenpan te laten beinvloeden." Dat lijkt mij heel moeilijk. Ze zijn immers zo manipulatief. Ik ervaar al enkele jaren dat ik aan zowat alles begin te twijfelen, omdat je weet dat die manipulatie voortdurend in het spel is. Je daar bewust van zijn is misschien de eerste stap?
Wat het omgaan met het schuldgevoel betreft: ik vind zelf niet dat ik verantwoordelijk ben voor het gedrag van mijn vader en dat helpt.

Mari
19-05-2019 om 12:05
Maria
Ja dat is een moeilijke en herken ik ook: mijn moeder had wel degelijk ook lieve kanten. Wat mij helpt hierin is dit: mensen kunnen goede kanten hebben en zelfs lief zijn maar toch als moeder of partner heel dysfunctioneel en zelfs schadelijk voor je zijn.
En ik zie ook dat sommigen in de discussie (en dan bedoel ik niet zozeer hier maar in het psychologische werkveld hier in Nederland) wel heel makkelijk zeggen: nou iemand heeft narcistische trekken dus weg ermee. Dat is niet altijd groeien naar een variant waarbij je los raakt van jouw conditionering van zo'n persoon en de ander kan zien als iemand die ergens is blijven steken in haar emotionele ontwikkeling en wat dat betreft niet zo serieus genomen hoeft te worden. Met andere woorden: als je mensen gewoon maar uit je leven schrapt, hoef dat nog geen groei voor jezelf te betekenen. Het kan soms nodig zijn, om jezelf weer te voelen, zeker in partnerrelaties, maar als je een volwassen leven hebt met zelf een partner en kinderen kan het ook een mooi terrein zijn om te groeien naar zelfbesef en grenzen stellen. Je bent namelijk niet meer 24-7 onder haar invloed en wat ze doet zijn triggers voor zaken die je zelf geinternaliseerd hebt en daardoor kunt veranderen.
Dus je hoeft niet naar het 'slechte' van je moeder te kijken om van deze situatie te leren. Je kan bijvoorbeeld gaan werken aan je people pleaser zijn. Hier nog een fragment, het is weliswaar in Engels maar het is echt wel goed imho, dus als je er echt aan wilt werken, zou je het misschien door iemand kunnen laten vertalen. Helaas is er in het Nederland nog niet veel over gepubliceerd. Sterkte, Mari
https://www.youtube.com/watch?v=EG-iLY7Hlmo
Maria1611
21-05-2019 om 23:05
Vanmiddag
Heb ik mijn ma voor het eerst sinds 2 weken weer gezien. En weer trapte ik in de valkuil...
Mijn zus had haar al eerder gezien. Bij haar was ze heel aardig en vriendelijk. De hoop dat ze bij mij ook vriendelijk zou zijn, groeide. Stom stom stom. Ik weet het.
Ben de discussie niet aangegaan, die ze probeerde uit te lokken.
Ben niet in gegaan op haar opmerking dat ze me "Dit jaar misschien nog wel eens zal zien".
Heb haar vriendelijk een bakje koffie aangeboden.
Nadat ik haar goedbedoeld wilde helpen, werd dat onmiddellijk afgesnauwd.
Na een uur was ik helemaal leeg.
Ik ga er maar weer twee weken tussen houden, misschien wel drie. Pfffff....helemaal leeg...

Enna M.
23-05-2019 om 13:05
Maria
Dat klinkt niet goed Maria. Misschien moet je je voornemen haar inderdaad de rest van het jaar "misschien nog wel eens zal zien".
Als mijn vader vervelend doet - dat wil zeggen, erg zielig, onbeschoft, hufterig - dan ga ik er een tijdje niet heen en bel ik ook niet. Hij belt zelf ook niet en mijn moeder ook niet (volledig onder de plak) Is niet hoe ik het zou willen, maar als ik ze steeds maar blijf opzoeken, is het toch steeds een teleurstelling. En dat doet pijn.

Flanagan
24-05-2019 om 12:05
Maria,
Zo te lezen, schoot je weer in een kind-moeder relatie. Kwam dat door de te hooggespannen verwachtingen daar ze met je zus wel goed omging? En was die dag bij je zus wel zo gezellig als je zus beweerde? Je moeder kan niet van één op andere dag veranderen. Misschien was je zus positief omdat je moeder die dag, naaar de mening van je zus, iets minder vervelend tegen haar deed.
Nu gaat het er niet om hoe je zus haar ervaren had. Jij hebt zelf die ‘professionele’ houding als thuiszorg, mantelverzorger, tot psycholoog laten varen. Je hebt haar de plek van moeder geven ( stille wens dat ze net zo lief is als bij je zus.) en je daardoor afhankelijk gemaakt van haar goedkeuren.
Hou die professionele status in acht.
En ga voor koffie voorlopig eerst naar neutraal terrein.

Mari
24-05-2019 om 13:05
Maria
Als jouw moeder echt behoorlijk veel narcistische trekken heeft kan en zal ze niet veranderen. Dat ze even lief is tegen je zus hoeft niets te zeggen over een verandering. Narcistische moeders kunnen lief-zijn ook inzetten als manipulatie middel (en zo bijvoorbeeld brussen tegen elkaar opzetten, ik zeg niet dat dat hier het geval is).
Het is een harde waarheid: ze zal nooit de moeder zijn waar je diep naar verlangt: iemand die jou ook ziet, die redelijk en empathisch is. Daar mag je best verdrietig om zijn en om rouwen maar het minst gunstige wat je voor jezelf kunt doen, is er maar op blijven hopen dat ze dat wel wordt. Dan zal je steeds weer gekwetst en teleurgesteld worden. Bovendien ben je dan veel vatbaarder voor manipulaties.
Als je de band niet helemaal wilt verbreken, kan je misschien het beste met je therapeut er aan werken dat je afscheid neemt van die hoop en het verwerken van de pijn die dat doet.
In het contact dat je met haar hebt, kun je dan doen wat Flanagan zegt: het heel strak en wat zakelijk houden. Een observerende en geen participerende houding aannemen. Niet ingaan op (bedekte) verwijten. Een koetjes en kalfjes houding hebben. Zeggen wat jouw grens is "Ma ik ga je een keer in de twee weken zien, gezellig op een terrasje of in een koffiehuis" en niet uitleggen waarom, jezelf niet verdedigen maar de naald in de groef laten hangen en steeds jouw standpunt herhalen. Een soort houding van "dit is het en daar moet je het mee doen". Vriendelijk doch beslist. En de rest van je koude kleren af laten glijden

Maria1611
31-05-2019 om 19:05
Vriendelijk doch beslist
Mari,
Als het kon zou ik jouw adviezen uitprinten en bundelen. Gelukkig kan ik ze teruglezen😉.
De tip om met de therapeut te gaan werken aan "afscheid nemen van die hoop en het verwerken van de pijn die dat doet" vind ik een goede insteek. Tot nu toe zijn de gesprekken gekomen tot "verslag geven van het gedrag van moeder". Ik heb het idee dat ik daardoor een beetje stil blijf staan en dat ik misschien in de valkuil "slachtoffergedrag val. Daar heb ik echt een hekel aan.
Mijn jongste heeft een bijzondere band met haar oma. Ze kunnen samen enorm lachen. En dat is dan ook weer voor de directe omgeving best vermakelijk. Ze delen dezelfde humor en jongste walst over haar zielig gedrag heen, waar ik dan weer met verbazing naar kijk. Van ons pikte ze zo'n houding niet.
Als ik dan thuis aangeef dat ik zo teleurgesteld kan zijn in het gedrag van moeder, zegt jongste dat oma ook haar goede kanten heeft. Natuurlijk is dat ook zo en jongste heeft andere ervaringen met moeder/oma die er natuurlijk ook mogen zijn.
Ik vind dat best een lastige positie.
Wellicht dat jouw tip "laat het van je afglijden" ervoor zorgt dat ik minder de behoefte heb de teleurstellingen thuis te bespreken...
Bedankt voor je adviezen.

Flanagan
31-05-2019 om 20:05
Illusie
Laatst had ik de illusie ( taak) iemand te kunnen veranderen zodat ik minder last had van diens gedrag. Voor de duidelijkheid; een snurkende bedgenoot. Ik hoopte door de snurker steeds even aan de voet te schudden of een andere manier om het snurken te stoppen, het snurken te verminderen (zoals mij dat voorheen wel lukte). Nu werkte het averechts, de snurker kwam juist nog minder snel in een slaapritme, wat mijn nachtrust nog meer beïnvloedde.
Het liep zo hoog op, dat ik besloot oordoppen aan te schaffen. Hèt stomme was dat ik vanaf dat moment door het gesnurk heen kon slapen! Ik wilde geen energie meer in die taak steken. Mijn hersenen waren al die tijd blijkbaar zo geobsedeerd van de wens succesvol iemand te kunnen veranderen. Toen dat niet meer mijn doel was, viel een last van mij af en was ik wel in staat het te negeren.
Vraag aan Maria:
Daar iemand dergelijke doel vaak ongemerkt tot een zware last laat toenemen, heb ik aan Maria de volgende vraag: ‘ Zou je diep in je hart je moeder willen veranderen en knaagt het soms aan je dat je daarin niet slaagt?’
In mijn voorbeeld, geef ik aan hoe verrast ik was totaal geen last meer te hebben, nadat ik dat doel naast mij neer legde. En dat terwijl de oordoppen nog in de maak waren.
Ik snap dat je dochter met haar kan lachen, haar band is anders; geen verstoorde moeder-dochter relatie. Je dochter ondergaat die behandeling niet. Daarnaast heeft haar moeder haar heeft een veilige jeugd meegegeven.

Maria1611
31-05-2019 om 21:05
Diana van dat zou best kunnen
Dat ik me teveel bezig houdt met ma te veranderen. Ik ben een controlfreak en misschien moet ik me daar ook eens mee bezig gaan houden.
Dank je wel voor je metafoor! (Zo'n snurkert heb ik ook en de oordopjes inmiddels ook😉😉)

Maria1611
08-06-2019 om 07:06
Mari, ik heb het jou tube
Filmpje bekeken van Terri Cole. Alles, maar dan ook alles is ook mijn verhaal. Bedankt voor je tip. Zou ik je eens mogen mailen, zonder dat jij de angst heb, "Dat ik aan je rok blijf hangen"? Liefs, Maria

Mari
08-06-2019 om 13:06
Maria
Fijn dat je er iets aan hebt. Natuurlijk mag je me mailen. emailadres: bovendien3@gmail.com
Het zal misschien even duren voordat ik antwoord want ik ga op vakantie, kijk af en toe wel maar veel minder dan anders.

Enna M.
08-06-2019 om 21:06
even stoom afblazen
Ik ben toegelaten voor een nieuwe opleiding. Mijn vaders reactie (geen felicitaties ofzo): "Wat ga je verdienen?" "Het is een opleiding pa...." (weet hij drommels goed, ik loop al lang met die plannen rond). "Wat, moet je daar ook nog geld op toeleggen. Mooi stom."
Gelukkig was mijn moeder wel blij voor me.....

Mari
08-06-2019 om 21:06
Enna
Wat fijn voor je dat je bent toegelaten! Gefeliciteerd.
Ja dat doet pijn, van je vader, erg bot. Hopelijk kan je snel je enthousiasme weer terugvinden.

Flanagan
09-06-2019 om 12:06
Kortzichtig
@Enna M., als de opleiding afgerond is en je een baan vindt waarbij je meer verdient of meer groei ervaart dan in je huidige baan, kan je hem wijzen op die kortzichtigheid van hem.
Je kunt natuurlijk ook over die domheid heen stappen. ;-)
Reageer op dit bericht
Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.