Hoe maak je een man duidelijk dat hij ook tijd voor gezin in moet plannen?

secretaresse

Ik mail de secretaresse van mijn man om onze vakanties door te geven. Weet ik tenminste zeker dat die niet vergeten worden. En zo geef ik ook 10 minuten gesprekken door. De avondvierdaagse etc. Zij blokt dan zijn agenda. Ik mail of sms van te voren nog even en meneer komt min of meer op tijd opdagen. Verjaardagen, vakanties, uitstapjes. Ik regel alles zelf. Desnoods ga ik alleen met mijn vier kinderen.

Het heeft mij jaren gekost maar ik weet nu dat ik mijn man niet kan veranderen maar mijzelf wel. Ik kan gaan zitten wachten op attente acties maar die komen toch niet. Dus ik doe dat ook niet meer.

En het werkt bij ons prima. Mijn man is er als ik wil dat hij komt. Ik laat hem meestal vrij maar op zatrrdag is hij er altijd om te helpen en te kijken naar onze sportende kinderen. Volgende week zijn de open dagen op de middelbare school. Hij gaat dan ook mee.

Inderdaad

Je kunt je man niet veranderen, dat moet hij zelf willen.

Maar maak hem duidelijk dat je dit zo niet meer wil.

Bedenk wat je wel wilt, en laat het hem weten. Regel wat om te praten. Als het echt niet lukt om met elkaar te praten (hoe triest kan het zijn), kan je nog overwegen om hem een brief te schrijven (heb ik ook weleens gedaan), maar wees daarin heel duidelijk.

Benadere het vanuit JOUW behoeften en wees concreet (zoals iemand al voorstelde): ik wil dat je 1 x per ... weken zondag thuis bent/ vanaf zo laat tot zo laat / zaterdag vanaf zo laat tot .. thuis bent om dingen met gezin en/of mij te doen.

En echt: sommige dingen kan je beter accepteren. Ook ik regel zo'n beetje alles, zelfs de informatie-avonden en open dagen van de middelbare scholen "regel" ik (zoek ik uit/plan ik in), geef ik door, maar ik verlang niet eens dat hij meegaat - als ik hem "dwing" (zo voelt hij het dan) raakt hij geirriteerd, levert dus niets op (alleen negatieve energie). Dus ik vraag alleen: wil je mee? En alle antwoorden zijn goed. Ik verwacht niets van hem, dan stelt hij me ook niet teleur .

En heel belangrijk: zorg dat je genoeg leuke dingen voor jezelf doet (dus sporten, met vriendinnen naar film/uiteten etc.). Niet alleen maar thuis blijven vanwege de kinderen (als je niet werkt, bedoel ik) en je ergeren. Echt: je eigen plan trekken en daar energie uit halen.

Ik voel wel met je mee hoor, erg vergelijkbare situatie denk ik, maar wat oudere kinderen en iets verder in het acceptatieproces .

Meneer Gunster zegt de oplossing te hebben

Lees deze maar:
http://omdenken.nl/beste-bedoelingen/

Je bent echt boos, he?

Annie, mijn gemoedsrust is prima in orde, dank je wel. Dat jij ook hartstikke hard werkt is ook prima. Maar je boze toon tegen ons bevalt me niet zo.

Je bent boos, en dat begrijp ik best, maar je wordt nog bozer als we wat tegen je zeggen, je lijkt je steeds dieper vast te bijten in je boosheid en in je idee dat je man helemaal fout is. Ja, ik wil je daar best gelijk in geven, maar hoe wil je nu verder?

Laat ik het anders vragen: wat voor antwoord hoor je het liefst van ons? Of zoek je gewoon een boksbal? (ook dat mag ).

venus

De boksbal denk ik. Het lijkt of Annie eigenlijk geen behoefte heeft aan het aandragen van oplossingen, maar gewoon haar hart wil luchten en bevestiging krijgen dat het gedrag van haar man stom is.
Maar misschien vergis ik me helemaal, zeg het maar Annie, wat je precies van ons verwacht. Niet nog meer ideeen om op te ja-maren, denk ik? Wat wel?
Die link naar het verhaal over omdenken is wel mooi. Grappig maar ook wel om even over na te denken, de actie-reactie van klef en vluchten.

Nu snap ik het niet meer....

Waarom is het een probleem als je man de gezellige vader met de kinderen uithangt als jij een weekend weg zou zijn? Je wil toch net dat hij qualitytime doorbrengt met de kinderen? Wat is het probleem dan? Mag hij het niet leuk hebben? Is dat weekend als straf bedoelt?

Je klinkt zo jaloers. Ik kan me eigenlijk wel goed voorstellen dat dat niet gezellig is.

Wat wil je echt? Meer gezinstijd? Waarom moet dat dan per se op zondag? Waarom niet een keer door de week samen iets plannen? Het lijkt wel alsof dit probleem alleen maar op jouw manier opgelost mag worden. Ik denk dat je met een compromis veel verder gaat komen.

Ginny

Annie heeft toch al uitgelegd dat de kinderen door de weeks vroeg naar bed gaan, en ouders zijn laat thuis van werk, dus dan is er geen tijd voor gezellige gezinstijd. En op zaterdag zijn ze 's ochtends druk met sporten van de kinderen. Zodra dat klaar is trekt meneer weer zijn eigen plan en is hij vertrokken.

ik snap haar ergernis wel,in de beperkte tijd die ze met het gezin samen door kunnen brengen, zaterdagmiddag en -avond en de hele zondag, doen ze niets samen omdat hij niet thuis geeft/is.

Afgezien van andere tips die anderen en ik gaven, denk ik echt dat je in zo'n situatie wel mag verlangen dat hij af en toe thuis is met het gezin, niet alleen, egoïstisch, doet wat hij leuk vindt, maar ook rekening houdt met wat zijn vrouw EN kinderen leuk vinden, nl. iets met het gezin incl. vader doen, al is het maar zaterdag avond samen tv kijken of een filmpje of spelletjes doen.

Stenna / Hortensia - ze wil wel advies, maar wel passend advies

Volgens mij hebben jullie gelijk en is Annie boos op haar man. En al tijden, dit is al jaren opgekropte ergernis om zijn gedrag dat ze maar egoistisch vindt. Ik herken het, het gedrag van de man, en herken (dus) ook Annies ergernis/boosheid.

Stenna schrijft: "Het lijkt of Annie eigenlijk geen behoefte heeft aan het aandragen van oplossingen, maar gewoon haar hart wil luchten en bevestiging krijgen dat het gedrag van haar man stom is."

Afgezien van het feit dat Annie het vast prettig vindt als ze hier begrip krijgt, wil ze wel echt tips van ons. Dat blijkt ook uit haar posting #36 waarin ze schrijft: "Anno. Dus jij zou ik dit geval voor een supergezellig weekend met mama en kinderen gaan?"

Dit is een tip die ze dus overweegt.

Ook herhaalt ze meerdere keren haar vraag "Hoe breng ik mijn man aan zijn verstand dat hij meer thuis zou moeten zijn om tijd met het gezin door te brengen". Ze zoekt naar een mogelijkheid, die bij haar en haar man past (of waarvan ze denkt: die zou kunnen werken) om de boodschap bij haar man binnen te laten komen.

Denk niet dat ze geen tips wil, maar niet alle tips zijn werkbaar.

En daar waar ze wat jullie of anderen erg in haar boosheid blijft hangen: het is denk ik goed dat jullie dat benoemen, want inderdaad, ze moet uit die boosheid komen en iets veranderen. Het belangrijkste is: wat ze gedaan heeft tot nu toe werkt niet, dus ze moet iets anders gaan doen.

De vraag is: WAT?

Wat zou bij haar man werken en een (ietsiepietsie) verandering in gedrag van man bewerkstelligen?

uitgangspunt bepalen

"Wat zou bij haar man werken en een (ietsiepietsie) verandering in gedrag van man bewerkstelligen?"

Ik denk dat kracht in jezelf vinden om te erkennen dat je het graag samen met hem oplost maar dat je eerst zelf een draai moet maken.

En dan praktisch gezien: nagaan wat als basismethode de beste kans van slagen heeft, met als uitgangspunt: als je doet wat je deed, krijg je wat je kreeg.

1. Schrikeffect creëren (bijv. de positieve draai die Ano eraan gaf, dat ze gewoon recht had op een leuke dag en dat het zijn keuze was dat hij niet mee ging)

2. Op de inhoud blijven zitten (maar dan dus samen-tijd creëren anders komt inhoud niet over)

3. Drastische maatregelen omdat ze het zat is (da's meer dan schrikken, dat is echt een week op vakantie gaan en daarna een kamer huren in de buurt om zelf 2 dagen per week naar toe te gaan gedurende een bepaalde periode waarin er door beiden gewerkt moet worden aan de relatie)

4. Misschien sowieso wat zaken in gereedheid brengen voor een scheiding (praktische zaken gaan regelen maar nog even niets zeggen want wie weet gaat het een van de andere opties worden)

gr Angela

heel herkenbaar

Annie, ik herken de situatie heel erg, ik heb ook zo een bezig bijtje, en daar ook wel eens over gepost. Op zich een doodgoeie vent, maar meer genegen voor anderen te hollen dan voor ons, want wij zijn er toch altijd.
Wat bij ons geholpen heeft: hetgeen wat ik tegen hem zei werd steeds harder. En dus duidelijker. Ik heb hem letterlijk een plaatje geschetst hoe zijn leven eruit zou komen te zien in geval van een scheiding. Ik was daarin wel verder dan jou, met het idee: ik ben nu ook feitelijk alleen, en ik verdien iemand die rekening houdt met mijn gevoelens. (Wie niet). Dat heb ik ook zo naar hem uitgesproken, met de acties die ik al genomen had om te gaan scheiden (ouderschapsplan gedownload, laten zien, funda huizen gezocht, etc.) . Daarbij ging een teamgenoot van hem scheiden, initiatief van de kant van de vrouw, stel waarvan je denkt die hebben het prima voor elkaar, dikke banen, mooie vrouw, een paar leuke kids, kortom, het perfecte plaatje. Ik heb hem meerdere malen aangegeven dat hij maar eens met die man moest gaan praten, hoe die er nu inzat, met zijn verdriet en ervaring. Zo hard ben ik nog nooit geweest.
Daarnaast zelf vaker weggegaan, weekendjes, avonden, gewoon weer een beetje meer mijn eiegen vrijgezellelevensstijl opgepakt.

Dat alles maakt dat nu eindelijk hij zijn gedrag heeft aangepast. Ook ik stel duidelijker mijn eisen, vertel wat ik van hem verwacht, en hij pakt het op. Ik vind het aan de ene kant nog steeds niet leuk dat ik me soms op moet stellen als zijn moeder, ik zou ook liever een partner hebben die dat soort dingen uit zichzelf doet. Maar ik ervaar het wel als een hele verbetering.

Iemand schreef: ik verbied hem, nou zo noem ik het niet, maar daar komt het wel op neer. Mijn man beseft nu dat er ook een mogelijkheid bestaat dat ik vertrek, en dat wil hij zeker niet, Waar hij vroeger dacht dat ik maar wat riep, weet hij nu dat dat wel serieus is. Dat en voorbeelden van huwelijken in zijn omgeving die mislopen, maakt dat hij een stuk minder uithuizig is dan vroeger.
Ook overlegt hij nu in plaats van eerst met anderen af te spreken. En hij neemt meer initiatief in het gezin, dat voelt geweldig. Hij heeft zich vermand, denk ik wel eens.

Misschien heb je niks aan mijn ervaring, misschien wil je het helemaal niet zo op de spits drijven, maar dat was in ons geval echt nodig en ik was er ook echt klaar voor, en dat is wel het omklapmoment geweest. En ook bij ons heeft oudste het nodige meegekregen, en dat is niet fraai, maar wel realiteit. De kinderen hebbben er ook last van gehad, meer dan toen ze jonger waren.

om het weekend alleen zorg

Nog ter aanvulling: toen ik aan hem aangaf dat hij in geval van een scheiding om het weekend er alleen voor zou staan met de kids (en wij hebben geen opa oma in de buurt) zag ik wel een kwartje vallen. Dat past hem helemaal niet ivm de sporten, en wie weet is dat voor hem een trigger geweest om de boel dan toch maar anders te gaan regelen en oppakken. Wie weet is dat ook een deal die jij kunt maken: om het weekend fietsen. Dat is dan toch een hele verbetering.

Annie, nog meer tips en vragen

Ik denk dat als jij de komende 4 weken (of langer) hetzelfde gaat doen als hij, nl. de zaterdagavond leuke dingen doen EN de hele zondag je eigen plan trekken en het aan hem overlaten, hij niet meer denkt "acht leuke dag" maar baalt dat jij je plan trekt en hem met de kinderen "opzadelt".

Dus ook dat zou misschien een optie zijn.

Niet dus eenmalig een leuk weekendje weg (dat kan je eerst proberen), maar als dat niet werkt: het iets structureler schrikeffect te creëren. Dan gaat hij misschien toch beter voelen hoe jij het voelt Maar dan vooral wel leuke dingen gaan doen .

Ik vraag me alleen nog af: in hoeverre kondigt hij zijn zaterdag/zondagactiviteiten van tevoren aan?
Hoe lang van tevoren?
Brengt hij het als feit of vraagt hij of het oké is? En zeg je dan nee, dat vind ik niet oké (want teveel dit weekend weg)?

Misschien kun je het gewoon loslaten. Ik zou er toch niet de strijd over aangaan met kinderen bij man dumpen en dergelijke acties. Gewoon zorgen dat je het zelf gezellig hebt met de kinderen. En plan iets voor jezelf en vraag man of hij er dan is anders neem je een oppas.
Hopelijk wordt je relatie iets leuker en gezelliger als de kinderen wat groter zijn want het klinkt nou ook niet echt als een gezellig huwelijk zo. En ik zou er ook zo min mogelijk woorden aan vuil maken. Helpt allemaal niets. Dan voel je je al in de steek gelaten doordat je man je alleen laat met de kinderen en dat kost al een hoop nodeloze negatieve energie en dan ga je ook nog eens negatieve energie in de strijd stoppen. Dan heb je jezelf dubbel gepakt.

Bruikbare tips

Tja, als de enige bruikbare tips diegene zijn die alleen uitgaan van het veranderen van Annieman, weet ik het ook niet meer. De meeste invloed heb je namelijk op jezelf, dus dat lijkt me ook de eerste persoon om naar te kijken. Uit het boze, eenzijdige verhaal van Annie zelf komt geen slechte, waardeloze man naar voren, integendeel. Hij werkt hard en is gewoon betrokken in het leven van zijn kinderen. Hij wil alleen niet de hele zondag in dienst stellen van de plannen van Annie, zondagmiddag is hij er wel gewoon. De conclusie die voor het gemak getrokken wordt is dat hij "ons" tekort doet, maar ik heb nergens zielige kinders uit het verhaal kunnen halen. Wel een vrouw die zich tekort gedaan voelt. Als je wil dat iemand graag tijd met je doorbrengt, zul je leuk gezelschap moeten zijn, dat is toch geen hogere wiskunde? En ik kan me haast geen grotere afknapper voorstellen dan een zeurende vrouw die zich als slachtoffer opstelt (heeft een vriendin mij ook duidelijk moeten maken, ik kan ook goed zeuren, is genetisch bepaald) en als je dan toch de hele tijd de kinderen in het verhaal wil betrekken, is dat voor hun ook niet leuk.

Annie zegt zelf dat ze gewoon een weekend wegkan, maar dan heeft manlief een leuk weekend met de kinderen en dat mag niet. Ik zal wel tussen een compleet ander mannenras leven dan de meeste van jullie (Annies man komt op mij niet afwijkend over) en andere voorkeuren hebben. Ik moet niet aan een megaromantische, attente, romantische weekendjes plannende, op de bank zittende meteroman (karikatuur, ik weet het) denken. Daar zou ik weer hard voor wegrennen. Ik vind het heerlijk om de grote lijnen uit te kunnen zetten en mijn eigen dingen te hebben.

Een harde reactie, maar ik vind dat de "andere kant" wat onderbelicht blijft.

wacht effe AnneJ

bij het loslaten zoals jij het beschrijft voel ik een soort negatieve, fatalistische ondertoon. Dat vind ik jammer want daar wordt niemand gelukkig van. De bedoeling is volgens mij dat Annie een manier voor zichzelf vindt om ten positieve te draaien, met welke praktische oplossing dan ook. En die oplossing kan dan inderdaad zijn om 'niets' te doen richting man, maar dan is dat wel een positieve keuze in een 'negatieve' situatie.
gr Angela

Veel reacties

Dank voor jullie berichten. Ik kan niet overal op reageren. Ginny, Stenna en Hortensia. Ik snap jullie ergernis richting mij wel. Ik ben boos maar ben echt wel zoekende hoe ik hier een draai aan kan geven. Ik blijf niet hangen in boosheid maar ik ben nu wel echt boos Die boosheid heeft in ieder geval wel duidelijk gemaakt dat het duidelijk is dat ik niet blij ben met de situatie. Dat heb ik ook op andere manieren richting man duidelijk proberen te maken maar dat kwam niet over...

Wat ik wil is klip en klaar: ik wil meer qualitytime met het hele gezin. Als ik naar een welnessresort ga en hij een weekend met de kinderen dan heb ik vooral mezelf te pakken. Dan heb ik meer tijd voor mezelf maar ik hoef niet meer tijd voor mezelf, ik breng mijn tijd graag door met mijn kids en we hebben dan dikke lol. Maar ik - en kids ook - willen graag dingen doen met het hele gezin.

Er zijn veel tips voorbij gekomen. Maar veel dingen heb ik al geprobeerd of sommige dingen zijn niet werkbaar (bv donderdagavond qualitytime inplannen). De een zegt 'pak je boeltje' (dat wil ik nu net voorkomen) en de ander zegt 'regel gewoon alles zelf en ga alleen op stap met je kinderen' (inderdaad dat wil ik ook niet). Het zijn twee uitersten op een continuum. Ik eis niet dat hij ieder weekend van zaterdagmorgen tot zondagavond bij mij op de bank zit. Voor de een ligt het compromis wat meer naar rechts dan bij de ander. En ik dring hem echt niet mijn gewenste situatie op (wat die dan ook moge zijn) maar er moet wel een duidelijk compromis zijn waar we ons allebei goed bij voelen. Nu is er voor hem een 'compromis' dat voor mij helemaal niet als compromis voelt. Het is dus tijd om het compromis te herijken. Mijn probleem was: hoe maak ik mijn man duidelijk dat er iets aan de situatie moet worden gedaan. Ik verwijt hem niet dat hij geen leuke vader is (juist niet, ik vind het zo'n gemiste kans dat zo'n leuke vader zo weinig bij zijn kinderen is) of dat ik veel regel en doe met kinderen (doe ik met plezier en als ik hem iets vraag om te regelen doet hij het en hij regelt de meer mannendingen).

De opties van Angela heb ik allemaal overwogen en deels uitgeprobeerd. Schrikeffect: mijn boosheid had een behoorlijk schrikeffect. Op de inhoud blijven zitten: blijkbaar is er bij man eerst een trigger voor nodig om op die inhoud te gaan zitten. Drastischer maatregelen zoals 3 en 4: liever niet omdat dat ook niet prettig is voor de kinderen.

Ik houdt optie 1 in mijn hoofd. Plant hij wederom een weekend tjokvol dan ga ik dat weekend weg met kinderen.

Manlief voelde wel aan dat er dit keer iets meer geschut nodig is dan de waait-wel-weer-over-blik. Gisteravond stond er een bos bloemen en hij heeft schoorvoetend excuses gemaakt. Niet van harte (zal wel een mannendingetje zijn). Je wist het toch da tik daar 's middags naar toe 'moest'. Discussie dat je niet en-en-en hoeft te doen. Afgesproken op samen een weekendplanning te maken per week zodat iedereen weet waar hij/zij aan toe is. Voor komend weekend plant hij 's middags en zaterdagavond niets en gaat hij dichtbij fietsen.
Vanmorgen heeft hij ook aan kinderen aangegeven dat afgelopen weekend niet leuk was. Oudste gaf duidelijk aan dat hij niet meer wil dat papa drie-vier dingen per weekend plant, maximaal een ding voor hemzelf en wel zo dat we iedere zondag iets leuks kunnen gaan doen met z'n allen. Papa moet er nog een beetje aan wennen dat de rest van het gezin 'gewoon spelletjes doen' daar ook onder kan vallen. Voor aankomend weekend hebben we een planning gemaakt waar iedereen zich blij bij voelt.

Eventjeszo

Wij tikten tegelijkertijd.

Jij zegt: Hij wil alleen niet de hele zondag in dienst stellen van de plannen van Annie, zondagmiddag is hij er wel gewoon. De conclusie die voor het gemak getrokken wordt is dat hij "ons" tekort doet, maar ik heb nergens zielige kinders uit het verhaal kunnen halen. Wel een vrouw die zich tekort gedaan voelt. Als je wil dat iemand graag tijd met je doorbrengt, zul je leuk gezelschap moeten zijn, dat is toch geen hogere wiskunde? "

Dan heb je niet goed gelezen. Dat hij iedere zondag fietst is geen probleem. Wel dat het steeds verder weg is en hij daardoor steeds later weer terug is. Dit weekend was het half drie voordat hij gedouched etc was. dan blijft er sowieso weinig tijd over.
Het probleem dit weekend was dat hij om half drie een paar boterhammen achter zijn kiezen heeft gedrukt en toen weer vertrokken is richting een feestje waar hij zijn neus 'moest' laten zien. Om kwart voor zeven heeft een van de kinderen hem gebeld of hij nog thuis kwam, dat lag eigenlijk nog niet in de planning.
De kinderen hebben hem de hele zondag niet gezien of gehoord, geen enkele keer samen gegeten, etc.

Dat is voor mij - de zeurende vrouw in slachtofferrol? - niet leuk maar voor de kinderen ook niet. En dat heeft de oudste wel degelijk heel duidelijk aangegeven. Niks ingefluisterd. Van de jongste (4) kun je dat nog niet verwachten.

De rest kun je lezen in mijn posting hierboven.

hou vol ;-)

de kunst is nu om 'positief' vol te houden denk ik. Met af en toe een kwinkslag de boel luchtig te maken/houden, probeer een gevoel van boosheid in te dammen als je de neiging hebt om een niet-zo-aardige opmerking te maken of als je terugdenkt aan dingen die verkeerd gingen. Als de kinderen zo spontaan tegen hem blijven en ook de blije kant laten zien zal dat zeker helpen.
En dan voorzichtig toch maar eens wat samen gaan doen . .. ?
gr Angela

loslaten

Als je verwachtingen loslaat, moet je ook je zegeningen kunnen tellen, anders blijf je je tekortgedaan voelen.

Hier bijvoorbeeld een autistische man die tijd en ruimte nodig heeft om alle prikkels van een werkdag te verwerken. Dat is een ander geval, want hij is wel een huismus, maar doordeweeks totaal niet beschikbaar voor het gezinsleven, ook niet om na het eten een kopje thee te drinken. Ik doe bijna alles alleen, maar ik zal hem nooit verlaten, want hij is lief, trouw en grappig, en op de afgesproken vaste tijden een goede vader. Die ruimte heeft hij gewoon nodig om te functioneren en ik heb dat kunnen loslaten. Anderen hebben er soms wel commentaar op, maar dat vind ik niet relevant. En daar komt bij dat ik wel eens een wat kleffere relatie heb gehad en daar gillend gek van werd, dus kennelijk past dit beter bij me. Een middenweg die precies op jouw behoeften is toegesneden is natuurlijk ideaal, maar ja, wie heeft nou een ideale relatie? Ik ben heel blij met de mijne. Doe mij maar een autist:-)

Dingen inplannen & nee zeggen

Annie, het klinkt goed dat hij excuses heeft aangeboden en dat jullie nu voor a.s. weekend een planning hebben gemaakt waar jij en de kinderen blij mee zijn (en je man hopelijk ook).

Ik denk dat het dus verstandig is steeds de weekenden van tevoren in te plannen, in de zin van dat er familytime (wat je dan ook doet, maar dus niet het sporten van de kinderen, want dat voelt denk ik niet als familytime als er eentje op het veld staat) in blokken in de agenda staan waar hij niet aankomt. En die tijden kan je vast wel iets schuiven/aanpassen i.v.m. zijn activiteiten/uitnodigingen, maar er moeten wel blokken in staan als de kinderen wakker zijn...

Misschien is het ook makkelijker voor je man om "nee" te zeggen tegen leuke borrels e.a. activiteiten als hij kan zeggen dat hij niet kan omdat hij al met het gezin dingen doet (en wat dat dan preceis is, is niet belangrijk - dat kan je later invullen)?

Ervaringsdeskundige

Ja, dat blokken in de agenda heeft hij blijkbaar echt nodig. Ook in het werk vliegt hij van afspraak naar afspraak waarbij hij verzucht dat hij nooit tijd heeft om eens na te denken over bv strategie of een kijkje nemen op werkvloer en dergelijke. Als je het niet inplant, kun je er ook geen tijd voor vrij maken.

Man is ook blij met de planning. Want hij zei tegen de kinderen dat het laatst zo gezellig was om met z'n allen te gaan zwemmen. Maar dat moet je dan wel vooraf wel plannen/blokken want als er in zijn agenda niets gepland staat dan betekent dat voor hem dat hij ook wel daar en daar naar toe kan gaan en in de tussentijd past dan hier en daar nog een stukje 'thuis zijn' omdat 'wij er altijd zijn' (ik weet niet wie dat hier zei).

Annie

Uit je eerste plating van vandaag proef ik een beetje, maar ik kan de plank volledig misslaan, dat hij graag op pad is in het weekend. Ik ken dat gevoel wel, heb soms de drang om weg te gaan, op pad te gaan, waarbij het me eigenlijk niet zo veel uitmaakt wat en waarheen.
Als dat bij hem speelt kun je daar op inhaken. Dus op zondag vaker de deur uit, maar dan wel met z'n allen. Naar het bos, strand, museum, evenement, schaatsen of zwemmen... Of even naar een cafeetje wandelen, daar wat drinken of een ijsje halen en wer terug naar huis. Waar je dan. Revolvers die spelletjes kunt gaan spelen.

Dat is een goeie!

"Afgesproken op samen een weekendplanning te maken per week zodat iedereen weet waar hij/zij aan toe is. Voor komend weekend plant hij 's middags en zaterdagavond niets en gaat hij dichtbij fietsen."

Dat vind ik een goede stap!

180 graden

Volgens mij kan je man niet in 1 keer draaien van 'doen wat ik zelf wil' naar 'gezellig met z'n allen'. Daar zitten nog wat stappen tussen,
die ommekeer komt niet met praten. Kom op, als dat het antwoordwoord was in jullie geval, was het al gefixt niet waar?
Allereerst zou het besef voor jullie moeten komen dat er superfijne weekendjes zijn zonder wachten op een compleet gezin. Als hij dat hij niet zo'n prettige ontwikkeling vindt dan is er een situatie waar je vanuit een gelijkwaardige positie (je wilt beiden iets anders) met elkaar kan onderhandelen over wat dan wel de mogelijkheden voor hem, voor jou zijn. Hij zal het in elk geval anders zien dan jij en andere dingen belangrijk vinden. Dat is prima als je maar uitkomt bij iets waar je beiden enigszins tevreden mee bent.

Je kan pas praten met iemand die daar zelf ook het nut van inziet. Iemand dwingen tot praten of dwingen tot bepaald gewenst gedrag zorgt er niet voor vrijwillige deelname. Integendeel. Vergeet niet dat vrouwen veel beter zijn in plannen, praten, argumenten naar voren brengen. Mannen krijgen daar soms het gevoel van dat ze ondersneeuwen en gaan zich verzetten tegen 'praten' en 'samen' en 'gezellig'. Het kan al schelen als de sfeer van verwijten (al dan openlijk) is gaan liggen en hij ook het idee heeft dat er wat voor hem te halen is in het gesprek.
Laat hem eerst beseffen dat jij het op jezelf ook fijn hebt. Zonder zijn interne motivatie kan niemand iets.

Toch nog een poging....

Jouw man is graag bezig, jij hebt graag familietijd op zondag. Daar moet je een compromis in zoeken.

Hij hoeft natuurlijk niet iedere zondag te fietsen, maar hij hoeft zijn zondag ook niet te vullen met een spelletjesmarathon als dat niet zijn ding is. Ik zou eens beginnen met om tafel te gaan zitten met hem. En te bespreken wat hij leuke gezinsuitjes vindt. En die dan inplannen. Koop een familieagenda, en plan daar alle activiteiten in. Wat er in de agenda staat gebeurt. En dan flink vooruit plannen....

Ideaal zou in mijn ogen zijn: ene weekend fietsen, andere weekend op stap met z'n allen. En een doordeweeks een avond de kinderen vooruit laten eten, op tijd naar bed brengen, dan de tafel mooi dekken, flesje wijn opentrekken en een dinertje voor twee houden.

Dat is dus zoals ik het zou aanpakken. En die weekendjes weg zou ik omzetten in een gezinsvakantie.

Verder snap ik nog steeds niet waarom het een probleem zou zijn als hij een fijn weekend heeft met de kinderen en jij een rekaxweekend voor jezelf. Dat is toch ook familietijd? En bovendien krijgt ie dan misschien wel de smaak te pakken. Voor mijn man zijn dit namelijk juist de weekendjes dat hij er eens echt voor gaat zitten en erop uitgaat met de kinderen. Wat moet ie anders doen hè.