Hoe maak je een man duidelijk dat hij ook tijd voor gezin in moet plannen?

Jippox

"Je kunt trouwens ook te veel verwachten. Het is een man he, dat hij een datum vergeet van iets wat al 20 jaar geleden is gebeurd, ach... "

Laten we het er maar op houden dat dit meer over jou zegt dan over mij...

nou

Dat zei ik al (en een aantal anderen ook): door samen een weekend weg te gaan en te praten. Geen kinderen erbij, een heel weekend zodat je ook niet 'weg' kunt van het gesprek. En dan duidelijk maken dat het voor jou klaar is zo, dat er wat moet veranderen en dat je anders uit elkaar wilt.
Als je dat echt meent, moet het mogelijk zijn om dat over te brengen.

wat dan?

Wat zegt dat dan over mij?

Niet iedereen koppelt gebeurtenissen aan data. Mijn man onthoud nooit data. Daar kan ik me dan heel druk over maken, maar dat veranderd echt niets. Het betekent namelijk niet dat hij een bepaalde gebeurtenis niet weet, of daar niet bij stil wil staan.
Dus als ik iets wel aan een datum koppel en het er op zo'n dag moeilijk mee heb, dan zeg ik dat gewoon even. Kleine moeite.

tijd maken

Je zou iets aan die zaterdag kunnen doen. Als je tenminste echt wilt. Sporten is gezond, maar geen tijd voor elkaar hebben is erg ongezond. Ik zou zeggen: stoppen met die sport, zaterdagochtend boodschappen en huishouden en je hebt er een hele zaterdagmiddag/avond bij om iets samen te doen.
Ik denk dat iedereen het hier druk heeft. Gelukkig maken wij bv wel tijd voor elkaar elke avond om bij te praten, al is het maar een half uurtje nadat de kinderen in bed liggen. Een goede gewoonte lijkt me, zodat je weet wat er bij de ander leeft.

En ik sluit me aan bij Jippox; "..door samen een weekend weg te gaan en te praten. Geen kinderen erbij, een heel weekend zodat je ook niet 'weg' kunt van het gesprek. En dan duidelijk maken dat het voor jou klaar is zo, dat er wat moet veranderen en dat je anders uit elkaar wilt.
Als je dat echt meent, moet het mogelijk zijn om dat over te brengen."

Weekendje weg

Ik ehb zo vaak een weekenddje weg geopperd. Maar krijg nul op rekest. Moet ik er om gaan bedelen of op mijn kop gaan staan? Gaat het me een lekker gevoel geven dat hij nu wel een weekend weg wil maar vorige week nog niet?

Sorry, het klinkt alsof ik oplossingen niet ter harte neem maar het voelt voor mij niet als oplossing.

Mijntje

Die sport (x3) op zaterdagmorgen is van de kinderen. We hebben huishoudelijke hulp en de boodschappen zijn op vrijdag al gedaan door mij. Daar zit het probleem niet in. Het probleem zit er in dat bij elk uur dat beschikbaar is hij al weer 100 plannen heeft voor hemzelf.

Annie

"Gaat het me een lekker gevoel geven dat hij nu wel een weekend weg wil maar vorige week nog niet?" Maar als jij hem nooit kan vergeven kan hij het nooit goedmaken en komt het nooit goed.

Ja idd: ga op je kop staan. Niet echt natuurlijk (kan wel), maar zet hem maar voor het blok: relatietherapie of scheiden.

oplossing

Wat zou je wel als oplossing zien?

Ik vermoed dat voor jou de enige oplossing is dat je man uit zichzelf gaat veranderen. Dat hij opeens wel tijd voor zijn gezin gaat maken en wel een weekendje met je weg gaat, zonder dat jij daarom vraagt.

Maar ik vrees dat dat niet gaat gebeuren, want je man vindt het prima zoals het is.

Dus, als je wil dat er iets veranderd, zul JIJ iets moeten doen. En dat 'iets' kan zijn een woning zoeken en een baan en bij hem weggaan. Maar het kan ook zijn: toch maar zo'n weekend erdoor 'drukken' en met hem gaan praten. Net wat je wilt.

duidelijk

Toen onze kinderen nog klein waren (onder 4jr) gaf mijn man aan dat hij niet van plan was om iets aan mijn verjaardag te doen. Een vriendin kwam dat ter ore en die nodigde de kinderen en mij uit in haar vakantiehuisje.
Maar ik heb dat niet aangekondigd thuis, behalve dat ik die dag de auto nodig had. De dag zelf heb ik alles ingepakt, briefje op tafel dat het laat zou worden en we gingen weg. Ik heb er nooit een woord aan vuilgemaakt is flink aangekomen. Hij heeft laat nog wel eens weten dat hij dat vreselijk vond dat ik mijn verjaardag met iemand anders vierde. Sindsdien vieren we gewoon verjaardagen. Niet praten maar doen.

Anno

Dus jij zou ik dit geval voor een supergezellig weekend met mama en kinderen gaan?

(Jippox: betaald met mijn eigen geld wat ik verdien met mijn eigen baan)

@Annie, als het zover komt....

Mijn man werkte van 8-18.00, kwam even binnen vallen voor een hapje eten, vertrok om uiterlijk 18.45 weer naar sport, naar vergadering, naar nog een klant, naar whatever, kwam nooit voor 23.00 uur thuis, was elke zaterdag druk met verenigingsleven, 's avonds met vrienden op stap, zondags was hij actief in de kerk, en met jeugdclub en met vrienden, moest na jaren nog steeds vragen, wanneer was de datum van jou verjaardag ook al weer? Januari? Nee Februari! En zelfs toen ik hem eindelijk mee kreeg naar therapie, kwam hij binnen lopen met de mededeling, wat er ook mis is, aan mij en mijn huwelijk ligt het niet, waarop de therapeut zei, zullen we het daar toch maar even over hebben? Hij draaide zich om en liep eruit met de opmerking, hier heb ik het te druk voor, en liet me daar zitten.

In die tijd was ik thuis-meewerkend echtgenoot (telefoonbeantwoorder en secretaresse)en hadden we 3 kinderen.

HIJ vond, HIJ werkte hard en HIJ had recht op vrije tijd, en JIJ zit toch de hele dag thuis?? en JIJ kan altijd wel even ergens koffiedrinken en de stad in.(problematiek van 3 kids daargelaten)

Ik hoop voor je dat je tot hem kunt doordringen, want dat wordt nog een hele klus, als ik je verhaal zo lees.

je zult hem toch op de een of andere manier moeten 'dwingen'...

tot praten; met de kinderen erbij (of vele afleidingen) lukt dat niet. Tijdens een etentje in een openbaar restaurant wordt het ook moeilijk.

Vandaar denk ik dat velen hier het idee opperen om hem toch een keer voor het blok te zetten en een dag/nacht weg te regelen.
Bedenk wat voor soort oppas het makkelijkste te regelen is en regel dat. Minimaal aantal uur, liefst avondeten/avond/overnachten/ volgende ochtend terug, dan heb je tijd.

Wellicht kun je van bepaalde weekendverplichtingen die hij aangaat inschatten hoe erg het is dat hij er niet bij is. Als hij zelf iets organiseert is het inderdaad niet handig/netjes om dat te torpederen, maar als hij slechts deelnemer is kan het best. Desnoods bel jij voor hem af dat hij ziek is . . .

Probeer het gewoon een keer op deze manier. De urgentie is dan wel duidelijk bij hem en misschien is het dat wat je nodig hebt.

Ik vraag me af of je daarnaast al kunt gaan proberen om je boosheid om te gaan zetten in een meer voorwaartse beweging. De energie en de inzichten die uit jouw boosheid komen zijn heel waardevol, maar belemmeren een nieuw persectief. En let's face it; hij ziet niet dat hij een probleem heeft, jij hebt wel een probleem. Maar boos zijn op hem maakt dat probleem niet kleiner.

Sterkte,
Angela

Zelfreflectie

Eerlijk gezegd komt je man op mij sympathiek over: hij werkt hard, is een leuke vader voor je kinderen en anderen hebben behoefte aan zijn gezelschap. Hij moet zijn weinige vrije tijd in dienst stellen van jouw plannen, daar zou mijn man (en ik ook!) voor passen. En ik weet heus wel waar je het over hebt: mijn man gaat naast trainingen door de week elke zondag sporten, zit regelmatig met vrienden in de kroeg en gaat ook nog eens een aantal keer per jaar een weekend of week (skieen) met vrienden op pad. Jij hebt dezelfde vrijheid, waarom geniet je daar niet wat van? Als je het patroon wil doorbreken, zou je ook aan je eigen houding kunnen werken, want in alle eerlijkheid lijkt het me na het lezen van jouw postings een stuk gezelliger om met je man in de kroeg te zitten dan naast jou op de bank. Dreigen met weggaan is niet zo goed voor het gevoel van veiligheid bij je kinderen en het is sowieso beter ze buiten jouw conflicten te laten. De reden waarom ik zo kritisch ben, is niet om jou af te kraken, maar omdat ik veel uit mijn eigen jeugd herken. En het gezeur en gedreig van mijn moeder vond ik vervelender dan dat mijn vader wat tijd voor zichzelf nodig had.

Eventjeszo

Mijn man is een hele leuke, sociale man. Hij kan een hele leuke vader zijn en is altijd in voor een feestje. Maar daar zit dus ook een andere kant aan. Hij hoeft niet zijn spaarzame vrije tijd aan zijn chagerijnige vrouw te besteden. Na aftrek van zijn activiteiten blijven er nog een paar uurtjes per week gezinstijd over en dat hij daar steeds meer van af knabbelt zonder rekening te houden met ons doet pijn. Dat jij dat niet belangrijk vindt, prima. Ik vind dat wel belangrijk, want we hebben geen relatie meer en onze kinderen hebben dit niet verdiend.

Ik ben jouw moeder niet. Ik dreig niet met weggaan waar de kinderen bij zijn. De kinderen zijn wel degenen waardoor ik thuis ben. Met projecteren heb ik niet zoveel. Natuurlijk kregen de kindren dit weekend wel wat mee maar doen alsof er niets aan de hand is, is dat fair? De oudste twee zijn niet gek, die voelen feilloos aan dat het niet leuk is dat papa op zondag van 8 tot 8 weg is.

Annie

Ja! Ik heb dat toen redelijk onaangekondigd gedaan. Hij wist natuurlijk wel dat ik de auto nodig had en het briefje op tafel dat we laat zouden zijn. Maar hij had niets gevraagd want van mij kan je altijd op aan. Voor mij was er geen noodzaak om dat vooraf aan te kondigen. Komt alleen maar discussie van, het verandert niets: het versterkt het patroon.

Dat werd een enorme schok. Hij kon mij niets verwijten: met of zonder hem, ik wilde wel mijn verjaardag met de kinderen vieren. Wil hij daar geen actief deel van uitmaken (het mag wel maar het hoeft niet), dan zonder hem. Toen de kinderen in bed lagen stuurde hij aan op een flinke woordenwisseling. Hij was verbaast en hij vroeg zich af of ik dat gedaan had om hem dwars te zitten. Dat laatste was niet zo, dat was de kracht van deze actie. Het ging om fijne dag voor de kinderen en mij. Hij had zonder moeite mee gemogen maar zonder hem lukt het heel goed om plezier te hebben.

Dat het hem zo dwars zat, was wel weer heel mooi meegenomen, natuurlijk. Gelukkig gleden zijn verwijten van mij af want ik had een prachtige dag gehad waar ik met plezier aan terug denk. Er kwam geen ruzie uit voort en sloeg het meeste in.

Het effect op hem was niet gepland maar ik pluk er nog altijd de vruchten van (verjaardagen, feestdagen etc).

Toen hij eindelijk afgekoeld was en hij een normale vraag kon stellen (duurde een paar weken), heb ik kort verteld wat we gedaan hebben. Hij heeft het er nog wel eens over gehad in de hoop dat ik er op in ging zodat hij mij mijn ongelijk aan kan tonen. Maarja, dat doe ik dus niet want ik denk meteen aan het plezier van die dag terug. Het gaf mij een gevoel van bevrijding, zeggenschap over mijzelf, iets fijns doen in plaats van thuis zitten jezelf opvreten.

Je man kan twee dingen doen: of hij vindt het prima en hij laat het zo of het zit hem dwars en het zet hem aan het denken. Welke van de twee het ook is, hij leert in elk geval dat jij niet meer zo vanzelfsprekend bent.

Maar onthou: laat je niet verleiden tot een gesprek of een discussie. Dan gaat de boodschap verloren. Dat is je kracht.

Heel herkenbaar

Annie, zo'n twaalf jaar geleden stond ik er ook zo voor met mijn man. Precies zo!
Nu nog even peinzen wanneer de verandering kwam, dat ging natuurlijk niet in een keer. Ik geloof dat ik bij hem ECHT HEEL duidelijk ben geworden in alles. "Zucht, ga maar weer...." bijv. kwam niet aan, maar dat had ik al eerder bedacht trouwens. Mijn man had als hobby golfen en dat duurt ook úren, hij was meestal de hele zondag weg, van 7.00 tot 23.00 en ik maar thuis zitten met de kinderen.
Jouw idee om weg te gaan met de kinderen zou mijn man niet gedeerd hebben, 'ha, de hele dag voor mezelf" zeker weten dat hij zich prima zou vermaken en bij mijn terugkomst (dan zou hij waarschijnlijk niet eens thuis zijn) maar hij zou naderhand vrolijk vragen of we het leuk hebben gehad.
Ik ben echt dingen gaan verbieden, alsof ik de baas over hem was, heel naar maar het kon niet anders. Dus golfen mocht alleen doordeweeks en 1 weekend per maand. Uitgaan? Om de week of langer maar zeker niet iedere week en niet meer dan een avond in het weekend. En ik ben zelf dingen gaan plannen en betrok hem erbij. Veel gepraat (niet alleen met ruzie) etentjes voor ons tweeen gepland (zorg dat je een leuke tiener uit de buurt als oppas vindt, dat vinden de kinderen vaak helemaal niet erg (vaak leuk zelfs) En help hem aan dingen herinneren. Hij heeft zelf dingen niet door.
Mijn man pakte ook subtiele hints van collega's wel aan, goh die en die cd vind ik zo leuk (en die ging hij dan branden) en als ik een hint gaf hoorde hij het niet eens. Dus toen maar geen hints geven maar gewoon zeggen, 'ik wil dat jij die cd ook voor mij brand" en ik vind het niet leuk dat je dat voor Piet van je werk wel uit jezelf doet. (indruk maken op anderen was het gewoon) en ik hoorde bij het meubilair denk ik.
Langzaamaan is het wel allemaal veranderd, hij zal nooit een super romantische, organiserende man worden. Maar zou voor me omrijden om nog een zak patat/drop/chips/o.i.d. te halen. Is er nu wel voor mij en de kinderen, we doen veel meer dingen samen en het obsessieve dingen-buiten-de-deur-zonder-gezin-doen, is er niet meer. Het gaat nu meer fiftyfifty, hij doet best nog veel dingen buitenshuis, maar het is nu in balans en dat vind ik prima.
Dus Annie, het kan goed komen. Ga niet alleen op pad met de kinderen maar praat met je man en geef niet op.

Aanvulling

Even een aanvulling bij het stukje: -En help hem aan dingen herinneren. Hij heeft zelf dingen niet door.- Dat gaat over je moeder die 20 jaar geleden overleden is. (sorry, als ik het verkeerd heb, kan het even niet terugzoeken) Zeg hem dat van te voren, dat je op ziet tegen die dag, of zeg het op de dag zelf. Verwacht niet dat hij het weet, waarschijnlijk heeft hij het bij geen een datum namelijk. (mijn man niet in ieder geval) en het is geen desinteresse heb ik het idee, maar gewoon werkelijk niets voelen bij de datum zelf. Hier heeft man het bijv. ook nooit over de sterfdag van zijn moeder, of bij haar verjaardag. Ik noem het dan en dan zegt hij 'oh ja"...meer niet. (maar ik heb het ook minder bij de datum zelf, maar ik snap wel, zeker nu het stroef gaat bij jullie dat je dat soort dingen meer gaan opvallen)

scheiden niet zaligmakend

Het lijkt nu zo rooskleurig, scheiden. Niet meer die man die jou blijkbaar ziet als hotel waar hij verder zijn eigen gang kan gaan

Ik maak uit je berichten op dat je het helemaal zat bent en weg wilt bij zo'n man die alleen maar voor zichzelf leeft, een andere oplossing of manier van er mee om gaan wil je niet weten.

Prima. HEt zou goed kunnen dat dit de druppel in een al veel te volle emmer was.

En toch, he... Ik ben gescheiden, heb er nooit een dag spijt van gehad, maar daar is ook wel e.e.a. aan vooraf gegaan. Ik heb vaker gemerkt dat sommige vrouwen graag in mijn schoenen wilden staan want héérlijk, die vrijheid en "niet meer die vent"!

Hoewel ik nooit meer terug wil naar mijn ex, wil ik jou en alle andere dames die zich blind staren op de vrijheid van een scheiding toch even de andere kant van de medaille laten zien.

Om te beginnen: het geld. Werk je fulltime en kun je jezelf bedruipen? Ben je bereid fors in te leveren op luxe die je nu als tweeverdiener nog hebt? Hoe staat het met wonen? Is er een overwaarde die gedeeld kan worden, kan jij of je man de hypotheek alleen overnemen en de ander uitkopen, of staat je huis onder water en staan jullie dadelijk met een restschuld?

En de nieuwe woonruimte? Kan je weer kopen of moet je huren? Weet je hoe lang de wachttijd is voor sociale huur (als je <34.000 bruto per jaar verdien)? Is jouw gemeente nog één van de weinige die urgentie verleent bij echtscheiding? Indien nee: wat dan?

Hoe combineer je werken en de kinderen? Ik begrijp dat jullie 's ochtends samen ontbijten. Kan je straks alleen de kar trekken? En als er een kind ziek is?

Zou je het na enkele weken, maanden, misschien jaren ook nog leuk vinden om alles alleen te doen, elke avond alleen in dat bed te stappen en de kinderen (die behoorlijk van slag zullen zijn) voor te laten gaan op eventuele spannende dates?

Als je het echt helemaal gehad hebt met die man zou ik zeggen: ga ervoor en kies voor jezelf. Maar denk ook aan de keerzijde van de medaille. Scheiden is niet alleen maar vrijheid. Scheiden is ook vader, moeder, kostwinner, huishoudster tegelijk zijn zonder te kunnen delegeren.

Misschien is het verstandig om eens te gaan praten met een therapeut die hierin is gespecialiseerd want ik denk niet dat je die man kunt veranderen, maar wel de manier waarop jij er mee om gaat.

Anno

Wat een geweldig goede aanpak! Vooral de discussie vermijden, de ruzie omzeilen en vast houden aan het feit dat je hem niet hebt buitengesloten, maar hij dat zelf heeft gedaan, en dat jij gewoon recht had op een leuke dag!

Dat is altijd beter dan knarsetandend thuis blijven zitten!

Leef je eigen leven, dat heb ik ook geleerd, en als de partner niet mee wil? Zijn probleem, niet het onze ;-)

Hortensia

Mijn vraag is niet of ik moet gaan scheiden. Mijn vraag is hoe ik mijn man duidelijk maak dat ik dit niet meer trek. Bewustwording dus.

En voor jouw gemoedsrust, ik werk 30 uur, twee lange werkdagen en drie x tot twee uur zodat ik de kinderen kan ophalen van school etc. Ik verdien meer dan 35.000 euro en kan mezelf bedruipen en kom dus niet voor sociale woningbouw in aanmerking. Huis staat niet onder water en ik heb voldoende mogelijkheden om zelf een huis te kopen.
Weet je waarom ik dat zeg? Niet om alles uit de doeken te doen. Maar wel om aan te geven dat ik niet een huisvrouw ben met een man met goede baan die zit te zeuren. Ik werk zelf ook hardstikke hard, probeer er zo vaak mogelijk te zijn voor de kinderen (ook als ze ziek zijn), heb opvang goed geregeld, zet zelf ook genoeg dingen aan de kant. Als ik me zo zou gedragen als mijn man zou iedereen me een slechte moeder vinden. Maar als een man het doet dan is het veel meer geaccepteerd. Dat is geen jalouzie richting mijn man of mannen in het algemeen. Dan moet je als vrou wniet zeuren.

stop met

piepen en stel eisen!
Misschien doe je hier hetzelfde als thuis. Je blijft maar met van alles komen maar je slaat geen spijkers met koppen~.
Bedenk wat jij wil, zeg dat en zoek naar een oplossing. Neem geen genoegen met'dan en dan kan ik niet'; eis van hem dat hij met iets komt!
Iedereen die met bepaalde oplossingen komt of ingaat op wat je zegt wordt weer getrakteerd op een hoop tegenargumenten waardoor het allemaal niet gaat werken.
Maak een keus en stel je niet zo als het afwachtende vrouwtje op.

de man

Mijn moeder mopperde ook weleens, mijn vader had ook altijd zaken die voor het gezin gingen, avondstudie, kerkewerk, avondschool. Pas toen hij met de VUT ging was het leuk met hem en de kleinkinderen. Gingen ze gezellig kamperen met de kleintjes of op uitjes. Het was natuurlijk vroeger wel een stuk geaccepteerder dat mannen zich aan het gezin onttrokken maar het gebeurt toch nog steeds. Niet alle mannen hebben ook zin in gezellig gezin spelen en ze snappen soms niet dat jij je daar ook voor in bochten wringt om dat niveau te halen want je doet het zo vrolijk. Maar ik zou er wel snel klaar mee zijn. Dan doe ik het wel alleen. Je kunt een ander niet veranderen maar wel je eigen houding veranderen. En het is zonde van je leven om je zo te ergeren.

ik herhaal . . .('zelfplagiaat')

"Zet je boosheid om in een voorwaartse beweging. De energie en de inzichten die uit jouw boosheid komen zijn heel waardevol, maar belemmeren een nieuw perspectief."
Doe Iets!
gr Angela

Nogmaals zelfreflectie

Natuurlijk ben je mijn moeder niet, ik probeerde je alleen de andere kant van het verhaal te laten zien. Je zegt zelf dat je man betrokken is bij de kinderen en hun sport. Laten we eerlijk zijn: het doet jou pijn dat hij andere prioriteiten heeft. Ik vind echt dat je de kinderen daar buiten moet laten, die horen niet op die manier in conflicten tussen ouders thuis. En het is ook pijnlijk, ik kan me wel inleven. Ik ben als een aftandse olifant 15 jaar (!) boos geweest, omdat manlief Moederdag vergat (aan verjaardagen enzo was ik al gewend). De gouden oplossing: hem twee dagen van te voren laten weten dat de dag eraan komt en hij het niet mag vergeten en daar een dag later nog een sms tegenaan gooien. Soms zijn oplossingen zo simpel. Mijn tip: zorg dat je leuk gezelschap bent, regel een oppas en ga met man de kroeg in en zorg, al is het maar voor jezelf, dat je die boosheid kwijtraakt. Gelijk krijgen in dit conflict gaat je niet gelukkiger maken, elkaar weer vinden wel. En dat is makkelijker als je zoveel mogelijk negativiteit van je afschudt. Zegt een andere ervaringsdeskundige.

Verrassingsweekend

Misschien kan je zijn vrienden vragen of ze zogenaamd een weekend weg met hem boeken. In plaats van die vrienden zit jij op de plaats van bestemming op hem te wachten. Als ik het zo lees is dat de enige manier om samen tot een gesprek te komen...