U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Help, zit muurvast! ik wil deze hel uit
Ik kan wel wat objectief advies gebruiken...
Situatieschets: man en ik zijn meer dan 20 jaar samen. Hechte relatie, groot gezin, meerdere opgroeiende kinderen tussen 6 en 16 jaar. Man dropt 4 maanden geleden de bom: hij is verliefd geworden op (zal maar zeggen) Truus. Is daar op dat moment ook al een (afstands)relatie mee gestart. Mijn wereld stort in, het is de donderslag bij heldere hemel. Relatie was niet meer vol hartstochtelijke passie, maar wel warm, veilig en liefdevol. Intimiteit was er tot het laatst.
De hel breekt los. Man gaat uit huis. Heel veel heftige emoties en verschillende diepe gesprekken volgen, we belanden in alle verwarring nog een keer in bed. Man geeft aan dat gevoel weg is, dat hij al veel langer onvrede en onrust voelt. Hij heeft dat in het laatste jaar weleens benoemd, maar ik heb totaal niet doorgehad hoe ernstig dat blijkbaar voor hem was. Over Truus wil hij niets kwijt, dat staat los van ons, zegt hij. Ik zie vooral dat Truus in de weg staat van ons.
Man wil geen 'overhaaste beslissingen', maar geeft intussen Truus niet op. Ik ben verbijsterd dat hij niet wil vechten voor ons mooie gezin, voor alles waar we samen met zoveel liefde aan hebben gebouwd.
Na 3 maanden elders woont man inmiddels apart in ons gezamenlijke huis. Geld voor een extra huurhuis is er niet. Ongelooflijk moeilijk voor mij. Man beweegt zich regelmatig 'gewoon' binnen het gezin, maar trekt zich ook vaak terug en is dan opeens een nacht verdwenen naar Truus. Dat zien de kinderen trouwens ook.
Ik ben emotioneel gesloopt inmiddels. Weet totaal niet meer wat ik zelf wil. Ben in de war van zijn gedrag en dubbele signalen, en intussen woedend over zoveel verraad. Man is dan weer zorgzaam en schuldbewust naar mij en op andere momenten emotioneel totaal onbereikbaar. Trouwringen zijn nog om. Ik weet niet meer wat ik er mee aan moet. Ik mis mijn maatje en geliefde, en kan gewoon niet geloven dat dit echt gebeurt. Ik ben intens verdrietig en woest tegelijk. Maar ik krijg het niet voor elkaar om hem eruit te donderen, voel alleen maar pijn.
Ik zou zo graag horen hoe anderen hier naar kijken... Ik wil deze hel uit, maar hoe zonder nog meer schade aan te richten? Wat moet ik hier nou in vredesnaam mee??
Dierbaar
Ha, Pennestreek. Ik had geen idee dat de post over de pubers je zo zou helpen 
. Ik heb er zelf ook baat bij om zodoende even stil te staan bij de juistheid van mijn visie / mening / oordeel. Niet om bang te zijn een mening te hebben, maar om de mening af te wegen zodat ik nog sterker achter mijn mening kan staan. Wij zijn namelijk niet alleswetend. We weten niet wat een ander beweegt. Als we dat wel wisten, kwamen we mischien tot een ander inzicht.
Een puber wordt gezien als een onervaren en onvolwassen impulsief wezen dat nog veel moet leren en vooral de wijsheid van de opvoeders in pacht dient te nemen. Maar zijn we zelf zo ervaren. De meeste stellen in stormachtig weer, zijn net zo blue als een puber. Hoe los je een huwelijkscrisis op, hoe ga je om met ontrouw of een partner die uit bepaalde eigenbelangen je naar jouw mening onvoldoende steunt en zo onrust in het gezin brengt. Allemaal situaties die nieuw zijn en waarvan je leert hoe mee om te gaan en je fouten maakt waarvan je weer leert, ( in de hoop dat dit eenmalig is. 
.
Soms kost het tijd en denk je achteraf dat je het anders had moeten aanpakken. Ik kan ook begrijpen dat de ene het kan zien als tijdverspilling, geziien een teleurstellende afloop. Maar dat is afhankelijk van de personen die in het 'spel' betrokken zijn en hun karakters. Is het huwelijk de moeite waard om het nog tijd te geven of niet.
Persoonlijk heb ik een moment gehad dat ik met mijzelf de afspraak had om een situatie niet ten koste van het gezin te laten gaan en die onrust niet ons gezin te laten beheersen. Het heeft wat tijd gekost voor partner inzag dat hij het verkeerd had aangepakt en uiteindelijk zijn compliment uitsprak. Natuurlijk gaat het mij niet om het compliment maar om de les die hij eruit getrokken heeft. Over het algemeen vindt een partner het moeilijk aan te nemen van zijn/haar partner dat hij/zij fout zat. Te dichtbij, te confronterend omdat de mening van degene die je zo dierbaar is, zo gevoelig ligt.
Er is niets sterkers dan erin slagen uit een dal te kunnen klimmen. Daarvoor dien je wel rekening te houden met je grenzen, welke die ook mogen zijn. ( mijn levensvisie).
Dank jullie
moederziel, dank voor je post. Je ziet het wel goed, compassie met mezelf was nooit mijn sterkste kant, ik leg mezelf inderdaad wel heel veel op. Maar ik wil echt absoluut het gevoel hebben dat ik echt alles heb gedaan wat in mijn vermogen ligt. En ik ben nog steeds bezig met mijn eigen ontdekkingstocht, leer op dit moment zo ongeveer per minuut bij, en ben nog lang niet klaar, dus ik vind het heel lastig bepalen wanneer mijn inspanning groot genoeg is geweest. Maar zoals gezegd, mijn energie hiervoor raakt op. Bijna een jaar slecht slapen, piekeren, afvallen, een gezin met pubers en een hond, een nieuwe baan met flink meer uren en ondertussen hard werken aan jezelf vraagt heel wat van een mens...
En Flanagan
Inderdaad zijn we in dit opzicht allebei nog 'pubers', als je het hebt over onervaren zijn hierin en nog veel moeten leren. Klopt.
Inspanning
Lieve Pennestreek, niemand verwacht van jou dat je er echt alles aan hebt gedaan. Dat is iets wat jij jezelf oplegt. Dat is wat ik bedoel met dat je mild voor jezelf mag zijn.
Je bent aan het einde van je latijn, las een pauze in en ga eerst energie opdoen. Probeer een stand-by modus te bereiken. Je hóeft geen knopen door te hakken, je mag ook een pas op de plaats maken. Man laat jou al zo lang bungelen, nu mag jij hem gerust even laten bungelen. Je stapt er even tussenuit.
Je wilt zo graag een ontknoping, een oplossing, maar het is niet aan jou om die aan je man aan te reiken. Daarmee ligt de druk bij jou en ontsla je hem van zijn verantwoordelijkheid om zelf zijn twijfel op te lossen.
Je mag hem gerust vertellen dat jij het niet meer weet maar dat je DIT niet meer wilt. Wat dan wel? daar ga je eens even rustig de tijd voor nemen :-)
Gun jezelf die ruimte. Hier ga je aan onderdoor en daar hebben jij én je kinderen geen klap aan. Eerst aansterken en je beter voelen, dan pas grote stappen zetten. Maar wel met je grootste probleem van dit moment, nl. je man, even op veilige afstand.
Het werkt bij mij verrassend goed en heeft me een hoop kracht teruggegeven. Had ik nooit gedacht.
Vind ik nog steeds heel lastig
Ook al weet ik dat hij de twijfelaar is, ik vind het toch heel moeilijk om hem te zeggen (tijdelijk) te vertrekken. Vooral voor/vanwege de kinderen. Maar dat is denk ik wel nodig ja. De periode dat hij echt 'weg' was (een paar weken bij vrienden en later doordeweeks in Amsterdam en in het weekend thuis, maar dan bivakkeerde ik elders) gaven me veel meer rust dan deze situatie.
Overigens is dit wel wat ik bedoelde met doorhakken van een knoop. Van mij hoeven we niet volgende week bij de mediator te zitten, maar hij moet wel weg. Maar een eventuele scheiding mag hij voorlopig nog zelf regelen als dat is wat hij wil.
Knoop
Ik wens je veel sterkte, Pennestreek. Maar nu je op dit punt bent, zal het je rust geven om te gaan handelen. En niets is voor altijd. Rust is het allerbelangrijkste nu. Je kinderen zullen jou als hun barometer beschouwen. Als jij wat rust vindt, zal het met hen ook beter gaan. En als ze papa missen, is er facetime, whatsapp etc. Ook voor je man moet de vrijblijvendheid er nu maar eens af. je hebt de kar lang genoeg voor hem getrokken. Met liefde, dat weet ik, maar je bent niet van beton.
Go for it, girl!
Ik hoop voor jullie beiden op meer rust, ook voor de betrokken kinderen. Het is oké om zo te handelen. Je hoeft niet te wachten tot het echt lijfsbehoud is. Dan is het eigenlijk te laat. En wees niet verbaasd als je man het ook wel duidelijk en rustig vindt. Laat hem met wensen en plannen komen, bijvoorbeeld in verband met de kinderen of in verband met relatietherapie, BINNEN dit plan/scenario van jou. En focus je op jezelf. Noet om een "beter mens" te worden, maar om te helen, uit te rusten, in balans te raken en weer te genieten van mensen en dingen zonder dar je steeds in de rol zit van redder en organisator. De boel zal niet instorten want jij kan niet redden wat niet te redden valt, of wat buiten jouw cirkel van invloed ligt, en voor al het andere zorg je al MEER DAN goed genoeg. Kom bij en "laat je halen" door man, kijk naar wat er gebeurt, ik gun jullie dat beiden. Je hoeft niet te stoppen met houden van, noet te stoppen met je huwelijk. Alleen maar te stoppen met zo loeihard werken op een vlak waar jij niet aan het roer staat. Dat van en aan gem is. Leg het ook allemaal niet meer honderd keer uit. Begin er NU mee. Het is oké. Meer dan.
Wauw RoosjeRaas
Wat mooi geschreven. Voor mij is het de spijker op z'n kop. Pennestreek en ik willen redden, repareren, oplossen. Voor onszelf is duidelijk wat we willen. Maar nu is man aan zet. Grens trekken en aangeven wat wel en wat niet acceptabel is. Als man verder gaat op een manier die voor mij niet acceptabel is, houdt het op.
Voor mij is dat punt een paar weken geleden bereikt. Bij Pennestreek gaat dat ieder moment gebeuren.
Dat verandert overigens niets aan het verdriet en gemis. Maar ik merk wel dat ik het draaglijker vind, omdat ik zelf weer de regie heb. Dat was hard nodig. Rust.n
Intussen maakt man overigens geen aanstalten om een andere woonplek te vinden. Althans, niet dat ik weet.
Puberaalgedrag
In het pdfje wordt ook ingegaan op het ook hier aangestipte puberaal gedrag.
In de constatering van dat gedrag kan ik me ook wel vinden en komt herkenbaar over.
Ik laat de discussie over de wetenschappelijke juistheid van het documentje maar even in het midden.
Handelen
Het puberale haalde ik aan om een idee te krijgen hoe ermee om te gaan. Hoeveel ruimte geef je de ander om de puinhoop op te ruimen die degen ervan maakt en hoe strak hou je je aan je eigen grenzen. Of is het verstandig niet te veel ruimte te geven want dan lopen ze over je heen. Of in ergste geval, als je kind drugsverslaafd is en steelt en het gezin in problemen brengt, wanneer stuur je hem weg.
Ik denk dat een moeder naar haar puberale kind flexibeler is dan naar een overspelige partner omdat van een volwassen persoon verwacht wordt een relatie niet in de problemen te brengen. Maar het omgaan met de stress en de zorgen is ergens leeftijdloos. Ik denk alleen dat men naar een volwassenen minder flexibel is dan naar een puber want bij een puber hoort het erbij en is het minder verrassend.
Synoniem
Het aan drugsverslaafde kind staat symbool voor een partner die iets heel 'doms' doet zoals overspel. Beide hebben een reden om in de fout te gaan. In het geval van de overspelige partner komt ook de vraagstuk om de hoek kijken; moet je hem wegsturen en wanneer.
Ps ik gaf een drugsverslaafde als voorbeeld maar ik wil hierbij geen enkele lezer met een aan drugsverslaafd kind voor de hoofd stoten.
Pubers versus afvallige en/of overspelige levenspartners
Hé. Bijzonder. Pubers en overspelige, "aan mlc lijdende" echtgenoten. En dan vergelijken jullie gedrag en optreden, dus tegengedrag. In mijn optiek GEEN vergelijk. Niet omdat het gedrag, en ook het tegengedrag, onvergelijkbaar zijn. Sterker nog: kan prima dat dat er hetzelfde uitziet. Maar omdat de relatie totaal anders is! Van de een ben je de moeder/vader, van de ander de levens- en liefdespartner. Onvoorwaardelijke versus voorwaardelijke liefde!!!!!! Daarom is het ook zo hels moeilijk een kind weg te sturen, ook al is het gedrag, de verslaving, het onberekenbare nog zo immens groot. En kun je dat bij je partner uiteindelijk wel. Omdat die relatie niet existentieel, niet onverbrekelijk is. Daarom zie ik ook geen nut in pamfletten over mlc. Maar misschien zie ik het helemaal verkeerd?
Flanagan
Een drugsverslaving is toch wel iets heel anders. Dat neemt op een gegeven moment de vrije wil grotendeels weg. Bij vreemdgaan is die vrije wil er echt nog wel.
De vergelijking is in die zin misschien wel goed is dat drugs gebruik net zoals vreemdgaan onschuldig kan lijken te beginnen, een beetje flirten, een keer zoenen, ach dat is toch niet zo erg. Zo is het met drugs natuurlijk. Een keer cocaine gebruiken kan vast geen kwaad. En de tweede keer ook niet.
Maar de vergelijking stopt daar wel want als je eenmaal verslaaft bent aan de drugs (zeker als het om heftige drugs als heroine gaat) dan is de vrije wil er veel minder. Vreemdgaan is wat dat betreft een meer bewuste actie.
Maar dat is ook weer hoopvoller voor de slagingskansen van het huwelijk. Bij een huwelijk waarin een van de partners zwaar verslaafd is aan de drugs zou ik altijd de andere partner aanraden om te vertrekken. Tegen een verslaving kan je niet op.
Maar bij vreemdgaan is het wat dat betreft anders, de kans dat je daar eventueel over heen komt als echtpaar is groter. Waarbij het natuurlijk wel zo is dat hoe langer de affaire duurt hoe meer er kapot wordt gemaakt en hoe kleiner die kans is. Een one night stand of een kortstondige fling zullen veel mensen wel kunnen vergeven uiteindelijk maar een maandenlang of jarenlange affaire is weer een heel ander verhaal.
Natuurlijk ben je flexibeler naar je kind toe. De liefde voor een kind is anders dan de liefde voor een partner. Meer onvoorwaardelijk, minder gelijkwaardig, meer vanzelfsprekend.
Ik zou nooit tegen iemand zeggen dat ze het contact met een drugsverslaafd kind permanent moeten verbreken (eventueel tijdelijk als het noodzakelijk is) maar ik zou mensen met een drugsverslaafde partner altijd aanraden om te vertrekken. Dat staat op een ander niveau voor mij.
Het is ook geen volledig opgaande vergelijking
Maar er zijn denk ik wel overeenkomsten. En inderdaad, met je puber heb je uiteraard veel meer geduld dan met je partner. Maar het helpt mij enorm om zijn gedrag niet als een persoonlijke aanval op mij te zien, net zoals het pubergedrag van de kinderen geen persoonlijke aanval op mij is. Dat heb ik heel lang wel zo gevoeld (gedrag man en gedrag pubers dus), en dan doet het allemaal onnodig veel pijn en worden situaties door mij veel zwaarder ervaren dan ze eigenlijk zijn.
Welk verschil
Waarom is er sprake van een verschil in de liefde?
Je kind is mede van jouw bloed/karakter/dna op de wereld gekomen en maakt deel uit jouw leven. Je wilt hem begeleiden naar een zelfstandig eigen leven. Maar je man is ook jouw keuze. Mat hem wil je de rest van je leven verder; dingen ondernemen, elkaar helpen, vrijen, plannen maken etc.
Voor beide personen heb je toekomstverwachtingen. Het is zelfs zo dat de toekomstverwachtingen van voor je man gelijk zijn aan die van jou. (In tegenstelling tot de wensen voor je kind).
Waarom zouden zodoende de norm van liefde voor je man minder onvoorwaardelijk zijn.
Zo sprak ik eens een man die aangaf dat als hem een autoongeluk zou overkomen waarbij zijn vrouw en kind een nierdonor nodig zouden hebben om te kunnen overleven, hij zijn nier aan zijn vrouw zou geven ook al zou dat betekenen dat zijn kind zou sterven. Want hij had bij het trouwen voor haar gekozen en wilde met haar een huwelijk leven. Het verlies van hun kind zouden ze dan ook samen verwerken. Een zeer overwogen keus.
Het lijkt een vreemde gedachtegang maar ik begreep hem wel. En daarom verbaast het mij dat de liefde voor je kind meer ruimte verdient dan die voor je man. Ze kunnen allebei fouten maken, niemand is feilloos na zijn 18e.
Ik haalde de twee vergelijkingen aan om aan te geven hoe je als partner daar in staat. Twee zenuwslopende uitzichtloze stormen. De energie die je erin steekt heeft m.i. niet te maken met de persoon maar met jouw wens de band te herstellen en persoonlijke rust te bereiken. Ergens wordt je gedreven door eigenbelang.
(En iemand die verliefd is, zal die verliefdheid kunnen ervaren als een verslaving...verlangend naar de 'gesprekken' met die ander. Een roes die het denken beheerst.
Jee.
Jee. Er is natuurlijk vooral sprake van gekwetstheid, bedrog, verdriet, eenzaamheid, gebrek aan verbinding. Als je dat met je kind hebt, zoek je hulp voor allebei. Als je dat met je man hebt en met hem is niet te praten en hij doet ook niets, is dat op een gegeven moment niet meer in je eentje te regelen?! Je kunt iemand niet dwingen van jou te houden? Is de uitleg nu bedoelt om lang(er) geduld te hwbben? Om de wijste te zijn? Om maanden, soms jaren van je leven in die koude en onzekerheid door te brengen? Dat mag je kiezen, of je dat wil. Net als dat je man dan de keuze heeft om zich op bepaalde manieren te gedragen. Je HOEFT het niet uit te zitten, te verduren, te verdragen. Het mag en kan maar het hoeft niet. Je kunt scheiden, én mild zijn. Compassie hebben. Maar dan niet meer tegenover je man maar tegenover he ex-man. Of he blijft in de onzekerheid leven. En dan vaak hard werken. Keuzes. Ik hoop dat je een beetje oké bent, Pennestreek.
Grappig
Ik vind het opvallend dat in de vergelijkingen hierboven wordt gesproken over onvoorwaardelijke liefde voor je kind en voorwaardelijke liefde voor je partner. Misschien ben ik daar de mist ingegaan, want ik heb mijn liefde voor man altijd als onvoorwaardelijk gezien 
Precies daarom ook kan ik nu vanuit compassie nog steeds heel veel van hem houden. Ik haat wat hij doet, maar hou van de mens - met alles wat erbij hoort. In die zin gaat de vergelijking met een grensoverschrijdend kind voor mij wel op. For better or worse.
Ook opvallend vind ik RoosjeRaas die het in dit verband heeft over gebrek aan verbinding met partner. Ik voel met man een diepe zielsverwantschap, nu nog steeds. Met veel ruis en ellende, maar nog steeds een direct lijntje die bijvoorbeeld in onze brieven aan elkaar bijna voelbaar is. Nee, dat is voor mij geen emotionele valkuil. Ik voel het lijntje en accepteer dat wat ons altijd verbond, ons altijd zal blijven verbinden. Zelfs als er dus een andere relatie in het spel is. Misschien maakt dat ook wel dat ik zo moeilijk los kom. Het is zo ontzettend sterk. Op kindniveau, zou mijn therapeut zeggen
'lijden aan MLC???
Nabrander: volgens mij bestaat er niet zoiets als lijden aan een midlifcrisis. De term MLC beschrijft hooguit de fase/proces/toestand waarin iemand zit, niet wat eronder zit. Vaak wordt gesteld dat de MLC in feite een verborgen depressie is die al veel langer aanwezig was, maar is onderdrukt en in de transitie tussen 40-50 (midlife) naar buiten komt. Lijden aan een depressie is wellicht ook meer voorstelbaar. In de heftige gevallen van MLC schijnt er vaak een jeugdtrauma aan de basis te liggen. Da's wat mij betreft toch weer andere koek dan volwassen mannen die stiekem jongetjes willen blijven en daarom rare fratsen uithalen
Pennenstreek, hoe gaat het?
Je zou dit weekeinde spijkers met koppen slaan. Hoe gaat het met je?
Pennestreek en persoonlijke aanval
Je schreef "Maar het helpt mij enorm om zijn gedrag niet als een persoonlijke aanval op mij te zien, net zoals het pubergedrag van de kinderen geen persoonlijke aanval op mij is."
Herkenbaar dat je zijn gedrag (lange tijd?) als persoonlijke aanval op jou hebt gezien.
Komt dat niet omdat hij jou aldoor de schuld gaf van dat hij niet meer gelukkig was? Zo begon het toch?
Voor mij zeer herkenbaar, zij het dat mijn man dat gedrag (mij aldoor de schuld geven van wat hij niet fijn vond of van wat niet goed ging tussen ons) jarenlang heeft vertoond.
Het heeft bij mij dus ook wel even geduurd voordat ik erachter kwam dat het niet allemaal aan mij lag. En dat ik mag zijn wie ik ben EN dat ik altijd mijn best he gedaan (veel te lang en veel te hard mijn best heb gedaan) de rust te bewaren, alles zo goed mogelijk te doen, mij aan hem aan te assen en mezelf te verloochenen.
Maar goed, inmiddels ben ik wijzer en jij ook. Mooi!
Nu voor jou nog misschien werken aan compassie voor jezelf. Daar ben ik het afgelopen jaar erg in gegroeid en ik kan je vertellen dat dat echt heel erg fijn is. Heb je het boek Zelfcompassie van Kirstin Neff al gelezen? Zo nee, echt doen. Ik werd bij het keen van dat boek zo blij. En weet nu wat het belangrijkste is. Eerst van jezelf houden. Dan komt de rest vanzelf (die vloeit daar logisch uit voort).
Grens stellen
Pennestreek, ik ben het met je eens dat het goed kan zijn begrip te hebben voor een ander.
Het kan helpen om te luisteren naar de verklaring, welke niet per se een excuus hoeft te zijn, van een ander.
Maar uiteindelijk moet je je niet laten leiden door jouw begrip voor hem, maar door je eigen grenzen.
Zelfs al heb je begrip voor zijn gedrag, de verklaring waarom hij doet/deed zoals hij doet/deed,uiteindelijk voel je jouw grens.
En dan zeg je "ho, tot hier en niet verder". Ook al heb je begrip voor zijn gedrag.
Eerst moet je jouw grens voelen.
Dan kan je hem pas uiten.
En vervolgens is de vraag of hij jouw grens respecteert of doorgaat over jouw grens te gaan.
Maar dan weet je wel dat als dat gebeurt wat je dan wilt.
In elk geval, zo werkte het bij mij en worden dingen steeds duidelijker. Omdat ik mijn grenzen steeds duidelijker voel.
Veel sterkte.
Update van noederziel
Stand van zaken bij TO. 2 weken geleden heb ik mijn grens gesteld: ik wil niet langer met je getrouwd zijn, omdat je een relatie hebt met iemand anders. Man vertrok dag erna naar ver weg voor werk. Tijdens zakenreis bijzondere en oprechte briefwisseling gevoerd, waarin man schrijft dat het zijn eigen teleurstellingen zijn, dat ik daar niets aan kan doen, dat hij in stilte heeft geleden, emotioneel arm raakte en dat dit nu is waar hij weer een weg in moet zien te vinden. Dat hij erg veel van mij heeft gehouden en dat ons gezin alles voor hem was. Dat hij zich schuldig voelt en dat het hem verschrikkelijk spijt dat hij mij onze (!) toekomst heeft afgepakt.
Bij terugkomst enkele fijne dagen met het complete gezin doorgebracht. Man was ontspannen en open. Ik heb herhaald dat hij zsm een andere woonplek moet vinden. Zijn wens is dat kinderen en ik in ons familiehuis blijven. En dat we 'los van elkaar het leven weer vorm kunnen gaan geven'.
Ik heb hem opnieuw geantwoord dat het pijn doet dat hij niet voor ons kiest. Dat hij de keuze heeft, maar wij niet.
Dit weekeinde veel met elkaar gesproken. Ik heb hem voor het eerst gezegd dat ik een patroon bij hem zie. Dat ik zie dat hij een weg kiest die juist afbuigt van wat altijd zo van waarde voor hem was. Waarom? Hij weet her niet.
Hij heeft een 1e gesprek gehad bij een therapeut, maar die zag geen aanleiding voor behandeling?!? Te bizar: veel heftige jeugdervaringen, suïcidale ouder, loopt nu als volwassene emotioneel vast, driehoeksverhouding, dreigende scheiding, man geeft aan emotioneel geblokkeerd te zijn geworden. Maar psych ziet geen aanknopingspunten?!? Maf.
Maargoed, man gaat op zoek naar andere therapeut. Wil echt iets doen zelf.
Was geïnteresseerd in de info over MLC op www.get-real.info. Gezellige vertrouwde uren doorgebracht, vanouds. Fijn. Warm. Nu is hij naar Truus. Doet me geen pijn, ik heb mijn grens getrokken. Voel rust, maar realiseer me ook dat we zo nog laaaaang niet loskomen van elkaar. Zal hem ook echt missen als hij verhuist. Maar die ruimte moet.
Hoe nu verder? Volhouden? Blijven steunen en helpen of juist niet?
Triuwring
Trouwringen zijn bij beiden inmiddels af. Ik geb man gevraagd of ik ze samen kan bewaren. Jazeker, zei hij, ze horen bij elkaar :-)
Zo gek, ondanks alles voel ik me geen millimeter minder getrouwd. Voel me juist nu weer meer verbonden met man.