Help, zit muurvast! ik wil deze hel uit

Moederziel

Je ziet vaak (en dat ervaar ik zelf ook) gevoelens die je wegstopt die komen vroeg of laat als een bal boven water.
Hoe verder je een bal onder water duwt, hoe hoger die het water uitspat.
Jou man stopt gevoelens vanuit zijn jeugd weg. Naarmate die ouder wordt, gaat dat wegstoppen een steeds groter probleem worden. Waardoor uiteindelijk de bom barst. En Truus is lontje.

Dat betonnen mechanisme dat ken ik. Heb ook jaren lang pantser opgetrokken. Gevoelens geblokkeerd. Metzelf weggecijferd. Want ja man mag geen gevoel laten zien (cliche, maargoed).
Als ik voor mezelf praat ben ik ook nog steeds niet over mijn emotionele blokkade heen. Mij is geadviseerd om me 'begeleid' te emotioneel te breken om alle opgekropte emoties eruit te laten komen zodat je weer terug kan gaan naar jezelf. Of dat helpt weet ik niet.
Zelf ben ik niet iemand die zich zo geeft, zal dus in een vertrouwde omgeving moeten gebeuren. Met praten krijg ik mijn emoties niet los. Blokkeren is een tweede natuur geworden.

Je man, en wellicht jij ook, doen er goed aan om te kijken waar dat blokkeren van gevoel vandaan komt. Dat patroon moet worden doorbroken. Zolang dat niet gebeurd praat je tegen een betonnen wand en ziet hij in Truus een redder.

Ik zou je man vertellen hoe je je voelt. Ook dat je je beste vriendje en maatje mist kwam bij mij ook hard binnen. Dat raakt mij en denk ik je man ook wel. Verder zou ik het traject gewoon inzetten maar aangeven dat als hij wil jij hem met zijn blokkade wil helpen.
Weet niet of hij daar voor open staat. Een lopende scheiding kan hem doen nadenken.

Mocht hij dat niet willen dan heb jij voor je gevoel alles geprobeerd en heeft het niet meer zo mogen zijn.

Ik ben geen psycholoog, dus mss is bovenstaande vanuit dat oogpunt onjuist. Merk wel dat het op mij wel van toepassing is.

Moederziel

Ik vind het erg voor je. Je leest al hoe veel mensen je verhaal herkennen. Ik ook. Vanuit die herkenning wil ik je graag twee van mijn gedachten/ervaringen meegeven.

Je schrijft: "Ik vind t de meest verschrikkelijke beslissing die ik in m'n leven heb genomen. En dat het een 'keuze' is waartoe ik me uit zelfbescherming toe gedwongen voel, ervaar ik als een afschuwelijk iets."

Ik ben het uiteindelijk gaan zien voor wat het was: het was NIET mijn keuze, maar ik heb WEL de beslissing genomen (net als jij) om niet meer in een driehoek te zitten, en de enige manier om daar uit te komen (omdat ex-man haar niet losliet) was dat IK losliet. Het is dus NIET jouw keuze wat mij betreft, maar lijfsbehoud na dat HIJ de keuze voor JOU niet kon maken.

Je schrijft: zal ik hem mijn gevoelens laten zien? Ik ben daar mee gestopt, eigenlijk zodra ik wist dat er iemand anders in zijn leven was. Het voelde voor mij té intiem, en hij zei onze relatie op, zo zag ik dat, dus behalve dat ik geen behoefte meer had mijn gevoelens met hem te delen (hij wou niet honderd procent bij mij zijn, dus mij niet 'zien') vond ik ook dat hij er geen 'recht' meer op had (door datzelfde 'mij niet zien' en niet voor mij, ons gezin en onze historie kiezen). Ik weet niet wat jij voelt in deze, maar ik heb ervaren dat het niet meer met hem delen mij rust gaf (hém onrust trouwens), en dat ik het delen met anderen (familie, vriendinnen) als bevrijdend heb ervaren. Niet om het 'demoniseren', maar om te helen. Want er is flinke schade aangericht.

Kijk wat je voelt en handel daar naar. Er is geen goed of fout in deze. Zorg voor jezelf, voor de kinderen: eet, drink, slaap en wees mild voor jezelf. Je bent gewond en je moet helen. Bescherm jezelf tegen meer klappen en pijn. In welke vorm je dat doet, is aan jou zelf. Maar door zo naar jezelf te kijken, haal je de focus van hém weg, en breng je die naar jezelf. JIJ bent dezelfde. JOUW trouw en jouw normen en waarden mag je koesteren. Daar is geen geweld op gepleegd. Ik hoop dat je dat kunt voelen.

Niks

Je had een beslissing genomen, je grens aangegeven en daarmee vaar je eigen koers. Met de brief kreeg ik al het gevoel dat dat meer nog woorden waren. Nu na zijn reactie opnieuw eigenlijk je stille hoop.
Daarom...niks.
Laat hem nu maar eens al die dingen verwerken.
Zonder jou en zonder haar. Zelf, zelfstandig, alleen, tot op de bodem en volledig. In zijn eigen bedje, alleen.
Daden ipv woorden, hoe recht uit het hart ook, zeggen niets als het tegenovergestelde geleefd wordt.

Laat hem vechten voor zichzelf. Als hij dit niet zelfstandig doet zal hij altijd uitvluchten in anderen zoeken.

Zo zal het gaan

Ik vind jouw verhaal en zijn reactie beide heel oprecht. Mooi dat dit zo uitgesproken kon worden. Van jullie allebei. Dat betekent dat jij uit je hoofd kunt bannen dat het iets is wat jij niet goed zou hebben gedaan, dat is het dus niet.
De teleurstelling in het leven, alles, dat zit i zijn hoofd, hij heeft het stil gehouden en dat is met hem op de loop gegaan. Nu zal hij dat inderdaad met zichzelf moeten gaan uitzoeken en uitvechten.
Helaas kun je dar geen rol meer in spelen, want als jij er bent houdt hij het in stilte voor zich, jij zorgt toch wel dat alles draait en ogenschijnlijk ziet alles er goed uit; of hij gaat jou dingen verwijten om te ontlopen dat hij zelf nog wat moet uitzoeken.
Als hij dom is rent hij naar Truus. Dan kiest hij ervoor om het niet zelf uit te zoeken, maar opnieuw verstoppertje te spelen.
Wat jij ondertussen kunt doen is zorgen dat je je eigen leven op orde houdt, dat je opnieuw vreugde in het leven gaat vinden, op een andere wijze, dat je eraan bijdraagt, dat ieder de kans krijgt om een nieuw leven te beginnen en dat jouw leven dan ook echt van jou is.
Ik ben het in die zin wel eens met de laatste zin van Tops.

Tsjor

Stel dat ik dit zo zou schrijven aan mijn partner

Dan is de reden hiervoor dat ik
- niet meer terug wil naar mijn partner
- enorm teleurgesteld ben in de ander
- t lang genoeg geprobeerd heb in mn eentje
- geen toekomst meer zie met de ander
- niet het vertrouwen heb gehoord te worden
- nu pas voel wat ik voorheen gemist heb
- nu ervaar waar ik naar op zoek ben geweest al die tijd
- t heel erg vervelend vind voor de ander maar dit is wat ik wil op dit moment

Maw....het gevoel/het gebaar moet van hem komen.
Je kunt een aantal dingen doen nu:
* op hem gaan zitten wachten en passief leven
* op hem wachten en ondertussen je eigen leven opnieuw inrichten
* goede afspraken maken op alle gebieden en getrouwd blijven en ieder zn eigen leven leiden
* goede afspraken maken en een scheiding inzetten en ieder zn eigen koers varen
* scheiding aanvragen en kijken hoe hij daarop reageert

Sterkte.....Is NIET Eenvoudig allemaal

Moederziel

Je schrijft: "ik verander mijn besluit ook niet". Maar in mijn ogen heb je nog geen besluit genomen.

Je wilt wijze raad, je schrijft dat de deur op een kier staat, je schrijft dat vertrouwen weer kan groeien. Dat is nog geen besluit, dat is de knop nog niet om. Dat is prima natuurlijk, maar het is denk ik goed om je te realiseren dat je geen besluit nam.

Dat betekent in mijn ogen dat je stil kunt gaan staan. Niet handelen. En juist wél kijkt naar het handelen van je man. Niet de woorden. Niet eindeloos schrijven en terugschrijven. Niet: wat zegt/schrijft hij? Wel: wat doet hij?

Jij hoeft niets te doen, en eigenlijk ook niets meer te zeggen. Alles is bekend, bij jullie beiden. Kun je goed voor jezelf en je kinderen zorgen? Niet een scheiding in gang zetten, want dat zou handelen zijn tegen jouw gevoel in? Kun je het aan om samen in jullie huis te zijn? Wil je dat hij uit jouw buurt is?

Jullie draaien cirkeltjes om de hete brei heen, wederom in mijn ogen. Doe niets. Sta stil. Kijk wat er gebeurt. Maak er niet een nog grotere brei van woorden van, maar wacht het handelen van jouw man af.

Daar spreekt alles uit. Of dat nu is omdat hij bij Truus wil zijn of omdat hij daadwerkelijk met zichzelf aan de slag wil of dat hij bij jou wil zijn, je gaat het ZIEN.

Wat je hoort, zijn woorden die, als ze niet gevolgd worden door daden, niets betekenen.

Geef jezelf deze rust. Je stapelt anders klap op klap, pijn op pijn, onduidelijkheid op onduidelijkheid.

Wat is er dat je niet weet op dit moment? Ga dat letterlijk aanzien. Kijk wat er gebeurt. Hopelijk kun je dat.

Mijn advies: ja, doen

Heb ik ook gedaan. Want dat is hoe ik het voelde en voel. En jij duidelijk ook. Ik heb dat ook regelmatig aan man laten weten. Aangegeven dat ik nog steeds van hem hou, het liefst met hem samen oud wil worden, dat ik hem kan vergeven en dat ik geloof dat het goed kan komen, dat ik geduld heb maar niet eindeloos veel. Dat ik hem niet onder druk zal zetten maar het besluit bij hem laat.
Hij heeft daar nooit direct op gereageerd, maar ik merkte wel dat hij daardoor meer ruimte kreeg. Onder druk neemt een mens soms slechte beslissingen . Ook de fysieke afstand (doordeweeks woont hij in de plaats waar hij werkt, in het weekend is hij thuis; we zijn allebei apart met de kinderen op vakantie geweest) deed en doet hem goed.

En kijk naar hoe deze brief heeft uitgepakt. Volgens mij een heel mooi moment van diep en oprecht contact tussen jullie, ook al was het via papier. Ik weet niet of ik hem advies zou geven (wat voor advies zou dat zijn? Ga aan jezelf werken? Ik denk dat hij dat wel weet). Ik zou het ook nu weer helemaal bij mezelf houden. Jouw liefde voor hem is niet weg, en je vertrouwen kan weer terugkomen. Maar je kunt niet zijn problemen voor hem oplossen en geen besluit voor hem nemen. Je hebt alleen wel besloten dat JIJ op deze manier niet kan en wil leven. Dat lijkt me voor hem een heldere boodschap.

Ik merk wel dat ik langzaamaan ga twijfelen of wij nog een toekomst hebben. Hoewel mijn man eerder aan de bel trok dan de jouwe en er bij ons geen Truus is, is er bij mij een heleboel kapot waarvan ik niet weet of ik het nog kan repareren. Mijn vertrouwen in hem, maar ook in mijn eigen beoordelingsvermogen, is weg. En jij zegt nu dat dat weer kan groeien, maar ik weet niet of dat zo is. Ik merk nu dat ik op hele rare momenten enorm achterdochtig, wantrouwig en jaloers ben, terwijl daar eigenlijk niet echt reden voor is. Als hij 's avonds zijn apps niet leest, en ook niet online is. Hij is met die telefoon vergroeid, dus wat is hij aan het doen en met wie, dat hij daarbij zijn telefoon uitzet?? Een opmerking die hij maakte over ons huis, waarbij hij zei 'jouw huis'. Hoezo, mijn huis? Is het niet meer van jou dan? Voel je dat zo?? Dat soort dingen. Bij alles wat hij (niet) doet en (niet) zegt, of ikzelf, heb ik negatieve gedachten en twijfels. Vreselijk. Zo ken ik mezelf helemaal niet en zo wil ik ook echt niet zijn, maar ik kan het niet helpen. Dat maakt dat ik inmiddels twijfels heb of het ooit echt wel helemaal goed kan komen.

Maar scheiden kan altijd nog. Ik wil graag het experiment aangaan en kijken of we inderdaad weer vooruit kunnen, weer kunnen opbouwen. Ik ben op een heleboel vlakken al enorm gegroeid, ben erg gelukkig met mezelf op dit moment. Ik wil nu nog leren weer mezelf te zijn bij hem, niet op mijn tenen te lopen. En dan bedoel ik niet zozeer mijn best doen om het hem naar de zin te maken of zo, maar ik durf niet meer te laten merken dat ik blij ben hem te zien, of initiatief te nemen voor een knuffel. Ik ben bang dat ik daardoor zelf teveel ga geloven in een goede afloop, dat ik er te snel weer aan wen dat het 'normaal' is tussen ons, met natuurlijk als enorm risico dat hij na verloop van tijd alsnog de stekker eruit trekt en ik dan weer in dat diepe dal terecht kom. Maar ik weet dat ik nu oneindig veel sterker ben, ik heb dat al een keer meegemaakt en ik heb ervaren dat ik steeds sneller eventuele dips de baas ben. Dus ik heb me voorgenomen om meer te laten zien hoe ik me voel, zowel positief (uitingen van liefde) als negatief (sneller aan hem aangeven dat wat hij zegt of doet hard aankomt bij mij, zelfs al is het niet zo bedoeld). En tja, als hij dan ergens problemen mee heeft, dan is het dus duidelijk...

Hoe is het met je kinderen? Begrijpen die een beetje wat er gebeurt? Begrijpen ze jou?
Heel veel sterkte weer. Je doet het goed.

Focus op jezelf

Je man weet hoe je erover denkt. Als hij het anders wil moet hij zich daarnaar gaan gedragen. Verder moet jij je niet druk maken over wat hij zogenaamd zegt te voelen. Focus op jezelf en hoe je je leven gaat inrichten als alleenstaande.

moederziel, je was voor mij heel duidelijk hoor

Ik zou dit zo aan hem schrijven. Hij moet aan zichzelf werken, maar dat kan prima binnen jullie huwelijk. Alleen niet op de manier zoals het nu gaat, met Truus erbij en hij die zo over jouw gevoelens en die van de kinderen heen walst.

Ik heb nog wel een vraag. Je wilt niet meer getrouwd zijn met iemand die er nog een relatie op nahoudt en hij moet ergens anders gaan wonen. Is die scheiding voor jou nu noodzakelijk? Of is apart wonen voorlopig voldoende? En wat als hij toch het contact met Truus verbreekt? Kan hij dan wel blijven, naar jouw gevoel? Misschien is dat ook iets dat je voor jezelf helder moet zien te krijgen.

Kleine stapjes, is wat ik geleerd heb. Dus: begin met apart wonen. Dat is al lastig genoeg, ook als je niet ook nog eens een scheiding moet regelen.

Voor mezelf ben ik er redelijk uit hoe ik verder moet. Afstand nemen heb ik al een hele tijd gedaan, uit angst. Om van die angst af te komen moet ik daar nu juist doorheen. Alleen dan kan ik ook als hij thuis is gewoon mezelf zijn. Het nare is dat een oplossing altijd afhankelijk is van wat man doet. Dat is nu eenmaal inherent aan onze situatie. Het enige dat ik kan doen als ik echt onafhankelijk van hem wil zijn is zelf tot een scheiding besluiten, maar daar ben ik niet toe bereid. Dit is zijn besluit, hoe dan ook. Wat ik wel kan doen, en dus ook doe, is ervoor zorgen dat ik hoe dan ook een leuk leven heb. Ik zit in dat opzicht niet stilletjes af te wachten, ik ga door met mijn leven en hoop dat hij weer aanhaakt. En zo niet, dan dus niet. Dit weekend gaan we het weer hebben over hoe nu verder. Ik ben benieuwd.

Nabrander

Nog even dit: jij bepaalt het tempo. Ik heb in het afgelopen jaar geleerd dat het heel belangrijk is de dingen te doen op het moment en in de volgorde die voor jou goed voelt. Alle tips en adviezen die ik hier en in real life kreeg, alle invalshoeken die me werden aangereikt, die nam ik mee en ik pikte eruit waar ik me goed bij voelde. Ik heb een paar keer de fout gemaakt dingen te doen of te zeggen die voor mij niet goed voelden (omdat me dat door anderen werd aangeraden), en dat waren net boemerangen, dat werkte keihard tegen me.

Dus hoe moeilijk ook op dit moment, vaar op je eigen kompas. Doe niets tegen je eigen gevoel. Dat 'men' vindt dat je van 'zo'n man' moet scheiden, is geen reden om dat ook te doen. Je gevoel dat je niet met hem onder een dak kunt leven, wetend dat hij morgen weer naar Truus gaat, daar moet je dus wel wat mee. En als jij hem wil laten weten dat de deur nog open staat, dan moet je dat doen. Natuurlijk maak jij je druk over wat hij zegt te voelen. Je houdt van hem en hij worstelt enorm met zichzelf en met de wereld. Je wil hem daar het liefst van al bij helpen. Dat mag je hem ook best laten weten. Het probleem is alleen dat je pas kunt helpen als hij zichzelf wil en kan helpen. En dan nog zal hij het zelf moeten doen, je kunt hem alleen maar steunen.

Ik hoop voor hem en voor jou dat hij binnen niet al te lange tijd zelf de beslissing kan nemen om Truus aan de kant te zetten en voor zichzelf te kiezen. Ik denk dat het voor hem heel goed is om apart te gaan wonen, echt voor zichzelf te moeten zorgen en niet meer op jou te leunen. Heel misschien kunnen jullie dan uiteindelijk weer naar elkaar toe groeien. Maar nogmaals, wat ik denk of vind doet er niet toe. Alleen maar wat jij voelt.

En natuurlijk moet jouw eerste verantwoordelijkheid de kinderen zijn. Die hebben jou hard nodig, zeker nu ze niet bij hun vader terecht kunnen. In mijn geval is dat natuurlijk ook anders.

zelfrespect/grens

"Ik heb man gezegd dat ik niet meer getrouwd wil zijn met iemand die een relatie heeft met iemand anders. Dat is mijn besluit en daarom moet hij ergens anders gaan wonen.....

Hier gaat t om} je zelfrespect terug vinden en aangeven dat je niet zo behandeld wilt worden.
Lady Dy zei: three in a marriage is a bit crowded(zo iets)
(je mag gerust van hem blijven houden)

Zolang je nog begrip hebt voor zijn gedrag, gevoel en gedachte, kun je je woede niet eruit gooien.
De woede komt later, als je bij jezelf te rade bent geweest over overspel:
-hoe kijk ik tegen overspel aan - met welke norm/waarde kijk ik er nu aan
-hoe kijk ik tegen iemand die overspel heeft gepleegd
-wil ik die norm/waarde wel of niet bijstellen
-heb ik zelf aanleiding gegeven tot overspel
-wanneer geef ik de overspeler een tweede kans
-wat zijn de randvoorwaarde voor een tweede kans

Heerlijk moedeloos

Dat je zo het vuurtje van de woede even oppookt. Dat helpt echt om een vechtscheiding te voorkomen en mensen weer gelukkig te maken.
Wat rest is intens verdriet. Verdriet dat de relatie zo gelopen is, dat je uit elkaa rbent gegroeid. Verdriet dat blijkbaar alle pogingen van beiden (ook van hem, anders had hij het niet zo lang volgehouden) omd e relatie goed te laten zijn niet het gewenste resultaat hebben gebracht. Verdriet omdat je wellicht wel weer gelukkig kunt worden, maar dan is het toch zonder je partner.
Om om te gaan met verdriet kost tijd. Maar het slechtste wat je kunt doen is dat verdriet om gaan zetten in woede, want woede verbrandt jezelf en vernietigt je mogelijkheden om met de moeilijke situatie om te gaan. je wijst een schuldige aan en daarmee giet je de situatie in beton en kan er niets meer veranderen: hij is de schuld van mijnongeluk. Maar wat hij daaran ook doet, dat zal nooit meer veranderen.
Vandaar mijn advies aan moederziel: ga de weg van moedeloos/hoopvol niet op. Neem de tragiek, maar maak er geen woede van.

Tsjor

Oneens tot bepaalde hoogte

Woede/boosheid is een makkelijker uiting van verdriet. Is gewoon onderdeel van een rouwproces. Het kan enorm opluchten, verlichting geven om toe te staan dat je woedend bent. Het kan helderheid geven: je bepaalt een grens: dit doe je me niet meer aan, ik verdien beter.

Wat ik niet handig zou vinden ivm de toekomst is een persoonlijke haat ontwikkelen. Daar word je verbitterd van en komt de relatie als ex_gezin onder druk van te staan.

Kübler Ross

zij heeft het als een van de fases omschreven bj een rouwproces, maar dat beschrijvend: wat zag zij gebeuren als mensen (medisch gezien) slecht nieuws te verwerken kregen. Nu wordt dat bijna als een voorschirft gebruikt: je moet die en die fase door.
Dat is dus niet zo.
De fase van de boosheid, zo je dat zou willen, zit al in de eerste reactie op de aankondiging van een mogelijke scheiding of het besef dat de relatie structureel niet goed zit. Toen was er boosheid, zoals je hebt gezien. Dat hoeft overigens niet, het is geen voorschrift, het is niet iets dat je zo moet doen. Die boosheid was ongericht, op 'de situatie' op jezelf, op je partner, op het leven in het algemeen en dat van jezelf in het bijzonder. Het is een reactie.
Door de vragen van moedeloos wordt er iets anders in gang gezet, wat ik eerder het demoniseren noemde: ga nadenken over je ex in de termen van 'overspel' en word daar boos over. Dan fok je haat, je maakt de ander eendimensionaal en legt alle kwaad daar neer. Dat maakt je kapot. Dan krijg je verbeten vechtscheidingen, waarbij het nooit meer goed kan komen.
Verdriet verdriet laten zijn en erkennen als verdriet, in plaats van het gaan maskeren in haat, daarmee doe je jezelf meer recht en daar vind je uiteindelijk ook wel een weg in. Opgefokte haat raak je niet meer kwijt.

Tsjor

Tsjor

Toen de vader van mijn oudste kinderen een einde maakte aan ons samenzijn was ik woedend. Natuurlijk. Ik hield heel veel van hem en hij had mij verraden. Alle woorden van zijn kant waren een leugen. Hij maakte van ons een leugen. Hij maakte zoveel kapot. Dus ja ik was boos en ik ben ook lang boos gebleven. Nu niet meer. Maar die woede was volkomen normaal en terecht. En boos zijn kan ook opluchten. Ik was dankbaar voor vrienden die samen met mij boos konden zijn. Die mij die ruimte gaven. Dat had ik nodig. Geen zalvende woorden maar gewoon iemand die hem ook een lul vond en dat ook zei.

We gaan nu een beetje OT vind ik

Maar ik wil hier ook nog wel even op reageren. Die boosheid zoals jij beschrijft Jaina, kan denk ik helpen in het proces van afscheid en afstand nemen als echt heel zeker is dat het nooit meer goed komt. In het geval van moederziel ligt dat wat gecompliceerder. Haar man is duidelijk zelf heel erg in de war en wil eigenlijk ook zijn gezin en zijn huwelijk niet kwijt, maar hij ziet geen andere uitweg uit zijjn ellende. Als moederziel vreselijk boos wordt op hem doet ze de deur dicht naar de mogelijkheid van een eventueel herstel. En die deur wil ze graag voorlopig nog open laten. Als je jezelf toestaat zo kwaad te worden denk ik inderdaad dat je jezelf van binnen vergiftigt, zoals Tsjor zei. Dan wordt het ook vanuit jou zelf veel moeilijker om te vergeven en weer op te gaan bouwen.

Natuurlijk ben ik vreselijk kwaad op man omdat hij zoveel kapot heeft gemaakt en de kinderen en mij zoveel pijn heeft gedaan, omdat hij mij verraden heeft, omdat hij niet voor ons wilde vechten, over alle dingen die hij heeft gezegd en heeft gedaan. Maar voor een heel groot deel begrijp ik wat er achter steekt en dat maakt dat ik niet alleen maar boos ben maar ook met hem mee kan voelen. Hij heeft dit ook nooit zo gewild. Vanuit dat begrip hoop ik dat ik hem uiteindelijk alles kan vergeven, dat is nodig als we toch samen verder willen. Vergeten is iets anders, dat lukt nooit. Boosheid en woede hebben me wel af en toe de kracht gegeven om door te gaan, in die zin kun je de energie die woede oplevert wel inzetten voor jezelf.

Jaina

Maar ga dat niet vergelijken met het opstoken wat moedeloos hier aan het doen is: het was jouw woede en dat kan, dat is vrij normaal, daar is niets mis mee. Kubler Ross heeft het niet voor niets zo kunnen bechrijven: woede als reactie op slecht nieuws komt voor, is vrij normaal. Maar wat moedeloos doet gaat een stap verder: zij vraagt van moederziel om één bepaalde richting in te kijken, zij maakt de ex-man tot een eendimensionaal probleem 'de overspelpleger'. Dat is een heel andere beweging dan wat je vriendinnen deden: jou laten uitrazen.

Tsjor

Tsjor

Mijn vriendinnen scholden ook gewoon mee en samen bedachten we fantastische wraakacties. Die ik overigens niet heb uitgevoerd al heb ik erveen paar serieus overwogen. Zij vonden hem ook een lul en waren gewoon loyaal aan mij. Het was meer dan alleen uit laten razen. En dat vond ik toen belangrijk. Dat hij gewoon foute dingen had gedaan en dat het allemaal zijnn schuld was en dat ik hem het leven moeilijk cq onmogelijk moest maken. En er waren zeker momenten dat ik helemaal kapot wilde maken. En mijn vrienden zeiden goed plan wat kunnen we doen want het is ook een rotzak. Die erkenning en het samen boos zijn dat vond ik toen belangrijk. En niet iedereen zal daar behoefte aan hebben maar ik wil.en ik denk zeker dat het heilzaam kan werken.

Natuurlijk

'Dat hij gewoon foute dingen had gedaan en dat het allemaal zijnn schuld was en dat ik hem het leven moeilijk cq onmogelijk moest maken.' Wou je dat meegeven aan moederziel?

Tsjor

boosheid

Als je boosheid bemerkt bij jezelf, dan is dat zo. En dan is het goed dat gevoel serieus te nemen.

Dat betekent niet dat je het om moet zetten in haat en je (ex) partner kapot moet maken.

Nee, dat niet.

Maar wel naar je gevoel luisteren. Dat zegt wat je voelt en maakt voor jou duidelijk waar de pijn zit. En als je goed naar je gevoel luistert, geeft die boosheid je ook kracht om te doen wat je moet doen (en wat bij jou past!), omdat je dan beter voelt (en vervolgens weet) wat je wilt.

Dus niet ontkennen, wegdrukken of bagatelliseren die boosheid, maar juist voelen, herkennen, erkennen en serieus nemen.