Help, zit muurvast! ik wil deze hel uit

Over overspel

http://www.trouw.nl/tr/nl/6700/Wetenschap/article/detail/3676563/2014/06/21/Overspelige-zoekt-vooral-een-ander-zelf.dhtml

"Eerst maar eens een 'daderprofiel': "De grootste groep bestaat uit mensen die jarenlang trouw geweest zijn, tien, twintig jaar. De meesten zijn géén recidivisten. Ze zijn en blijven monogaam in hun waarden, maar op een dag gaan ze een lijn over en worden ze ontrouw in hun gedrag."

Niet alleen vanwege de seks, zegt Perel, die wekelijks zo'n twintig stellen in therapie heeft; de overspelige verlangens zijn vaak veelomvattender: "Mensen zijn ontrouw omdat ze een seksualiteit willen waarin ze hun innerlijk leven kunnen uitdrukken, omdat ze gelukkig willen zijn, omdat ze zich jong, begerig, begeerd en levendig willen voelen."

Ze willen hun partner niet verlaten, maar ze willen wel verlaten wie ze zelf geworden zijn
Binnen hun huwelijk zijn mensen vaak vastgepind in functies en rollen: als kostwinner, moeder, vader en goede, verantwoordelijke burgers. Terwijl een nieuwe minnaar kan uitnodigen tot innerlijke verandering of tot hernieuwd contact met wie ze vroeger waren. "Een affaire is voor velen een plek om wild of autonoom te zijn."

Tsjor

Ik merk een sarcastische ondertoon in je antwoord.

Blijkbaar heb ben ik in de voorgaande postings niet duidelijk geweest.

Als er in het huwelijk 25 jaar lang niet gecommuniceerd is dan kun je niet verwachten dat nu opeens alle communicatie wel loopt.
Relatietherapie mag mss in theorie helpen, in de praktijk heeft het ons niet verder geholpen. Te meer ook, wat Pennestreek schrijft, je in een huwelijk groeit maar niet noodzakelijker wijs met elkaar mee.

Dus ja je betoog klinkt in theorie goed, praktijk wil het nog wel eens anders lopen. En blijkbaar zijn er meerdere huwelijke waar dit niet vlekkeloos loopt.

Ik merk, sinds ik door een Truus ben wakker gemaakt, ik eigenlijk nooit goed in mijn huwelijk heb kunnen communiceren. Heb alles maar ingeslikt onder het mom van .... komt wel goed (ja ja struisvogelen).

Wellicht roep je nu... ga dan uit elkaar. Wellicht is dit het beste omdat ongelukkig in je huwelijk zitten ook voor beide partijen niet goed is.
Maar voorlopig kunnen wij beiden hier de stap nog niet toe zetten.

Nee geen sarcasme

Echt niet. Je hebt me echt geholpen om te snappen wat er gebeurt in het hoofd van een man als hij niet praat. Als vrouwen niet praten, dan zijn ze boos of houden ze iets achter of hebben ze het opgegeven. Wat jij beschrijft is dat het juist rust zoeken is om oplossingen te bedenken. Vrouwen denken dan: doe dat samen .... maar dat geeft dan weer niet die rust.
Ik denk wel dat het beter is om te praten, maar daarvoor ben ik een vrouw. Blijkbaar heb je dat zelf ook wel geleerd ondertussen, maar is het patroon moeilijk te doorbreken. Ik hoop dat jullie eruit komen.

Tsjor

Tsjor

Bedankt voor je verheldering ...

Mede door Truus heb ik zo kunnen praten. Ik heb in mijn tijd met Truus meer gepraat over gevoel en gedachtes dan in 30 jaar huwelijk.

Alleen nu merk ik in mijn huwelijk dat ik weer terugval in oude gedrag. Ik heb iemand nodig die ook mij scherp houdt.
Dat maakt de keuze tussen Truus en huwelijk zo moeilijk.

Mannen zoeken inderdaad naar oplossingen. Vrouwen willen graag praten over hoe je je voelt en wat je denkt. Echter in een periode dat je van seconde tot seconde loopt te zwalken is het moeilijk om over je gevoel te praten. Die namelijk wijzigt steeds. En veel vrouwen hebben daar ook weer moeite mee: ene keer wil je dit dan weer dat..... Dan is beter om in alle rust te kunnen overdenken.

Maar dat alleen denken is weer funest voor je relatie. En uiteindelijk is samen praten de oplossing. Dat heb ik inmiddels wel geleerd van Truus.
Maar dat geeft me ook steeds meer het besef of ik in mijn huwelijk nog wel op mijn plek zit en we als partners niet uit elkaar zijn gegroeid.
Ik kan wel willen praten maar voor mijn gevoel heb ik wel een gesprekspartner nodig waar dat bij kan. En binnen mijn huwelijk vind ik die nog niet.

Maar opgeven kan altijd nog.

Maar mannetje

waaruit concludeer je dan dat je bij je huwelijkspartner niet kan praten? doe je het wel, en reageert zij anders dan jij dat wil? Doe jij het niet omdat je verwacht dat zij je uitnodigt tot en gesprek? Wil je het wel maar doe je het niet omdat zij je laat merken dat ze niet wil praten?

Want ik snap het niet zo goed. Als je graag met je partner wil praten, dan begin je toch gewoon? Ondanks alle bagage van vroeger, ingesleten patronen, beladenheid, enz. enz..
Ga anders eens samen uit eten, zit je elkaar toch aan te koekeloeren, en dan begin je gewoon. "Ik wil graag met je praten, maar om de één of andere reden lukt het niet zoals ik het wil...

De enige die verandering kan bewerkstelligen ben je zelf! Beetje open deur, maar ja dat is niet voor niets zo.

Ik vind trouwens jouw uitleg in #220 heel helder, waarvoor dus ook dank.

Ach moederziel

Wat diep triest. En ik herken zo je gevoel van verraden zijn, verdriet over het verlies van je maatje en beste vriend, van al die twijfels. Heb ik het dan altijd zo verkeerd gezien? Hebben we 28 jaar langs elkaar heen geleefd?? Ik heb nog steeds (een beetje) hoop dat man nog soort van op tijd aan de bel heeft getrokken, voordat er een Truus was. Maar ik snap dat bij jou de koek op is. Goed dat jij het nu voor gezien houdt, je moet voor jezelf kiezen en op dit moment is het voor jou beter om alleen verder te gaan.

Onbegrijpelijk he, dat een man zo'n radicale draai kan maken. Hij is helaas bij lange na niet de enige. Het gebeurt vaker. En meestal bij mannen, bij hoge uitzondering is het een vrouw die op deze manier haar gezin in de steek laat. Want dat is het. Hij laat niet alleen jou achter, maar ook zijn kinderen. En dat is iets dat ik echt nooit zal kunnen begrijpen. Blijkbaar zit een moeder/vrouw toch echt heel anders in elkaar dan een vader/man.

Ik kan je vanaf hier alleen maar heel veel sterkte wensen. En je nogmaals laten weten dat je hier altijd al je verdriet, twijfels en pijn kunt delen en dat er hier dan altijd een luisterend oor (lezend oog?) te vinden is. Ik weet dat je sterk genoeg bent om je eigen weg te gaan, dat zijn we uiteindelijk allemaal, maar het is wel vreselijk verdrietig. Je kiest hier niet voor, je kinderen kiezen hier niet voor, maar je hebt het er wel mee te doen. Ik wens je alle sterkte van de wereld toe en geef je vanaf hier een virtuele dikke knuffel {{{moederziel}}}

Proces

Jeetje wat naar voor je. En behoorlijk pijnlijk.

Maar denk ook dat t met t proces te maken heeft.

Hij heeft in zn eentje die stap gezet naar losmaken/verwijdering/nieuwe fase/ ....
Hij heeft iets ontdekt waar hij op zoek naar was(intimiteit, sex, praatpaal...) en dan staat eigen belang voorop.

En jij bent later in dat proces ingeschakeld. Je hebt dan altijd een achterstand in alles. Dat is bijna onmogelijk om in te halen.

Toen ik tegen mijn partner zei, ik ga Hulp voor mij zelf zoeken want ik heb t gevoel dat ik bij jou niet meer terecht kan, zeI hij als eerste ja maar dan ga je dat proces Alleen aan en dat wil ik niet. Ik wil wel werken aan de relatie.

Weken verder zien wij beiden dat het vertrouwen groeit, de vrolijkheid weer terug komt, meer innigheid is, gesproken wordt over de pijnpunten en pijnlijke onderwerpen....
Weet niet waar dit naar toe leidt, maar ik ben wel erg blij en dankbaar. En trots op mezelf dat ik t zo heb gedaan mezelf kennende was t waarschijnlijk niet meer goed gekomen als ik alleen naar de gesprekken was geweest.

Er is een ik - een wij - en een hij/zij in de relatie.
Jij dacht wij hebben t goed samen
En hij dacht er ontbreekt iets en ik vind het niet bij haar

Dus die inhaaldag wordt voor jou moeilijk. Is niet demotiverend bedoeld.

Je kunt dan beter je zelf herpakken en je leven aangenaam maken ipv gaan zitten wachten en afhankelijk opstellen.

Sterkte!

Goed zo!

Goed zo moederziel. Het gaat om jouw grenzen én om de bewaking daarvan. En hoeveel pijn het ook doet, kies voor jezelf! Sterkte!

Nog lang volgehouden

Je hebt het nog lang volgehouden hoor mijn inziens!

Maar eerlijk gezegd, zoiets heftigs hou jè niet lang vol. Tenzij man had gebroken met truus en weer beschikbaar was geweest voor jou.

Nu was t geval dat jij met lede ogen moest toezien en ongenaakbaar moest blijven dat hij een ander er op na hield.

Het gevoel van missen hoort erbij.....
als je je ouderlijk huis verlaat om op jezelf te gaan wonen dan mis je dat nest waaruit je bent uitgevlogen.
Je hebt daarna je eigen nest gemaakt. Nu is man eruit gevlogen ipv jouw kinderen....
Je had t niet verwacht en niet zien aankomen. En als zo iets gebeurd dan is de klap des te harder en t gemis des te heviger.

Je komt er vast overheen! Sterkte ♡

Sterkte

Ik ben niet zo van ''goed zo, kies voor jezelf', want ik denk dat je heel goed beseft dat je zelf liever je maatje van vroeger terug had en dat je er niet voor kiest om alleen te komen staan. Toch is dat de stap die je duidelijk nu gezet hebt en ik begrijp goed dat je daarover opgelucht bent. Een lange periode van onzekerheid en wisselende emoties is slopend.
De eerste stap heb je nu gezet: je hebt duidelijk gemaakt dat je wil gaan scheiden. Het is overigens niet zo dat één persoon de echtscheiding aanvraagt. Uiteindelijk wordt dat een gezamenlijk verzoek tot beëindiging van de relatie. Je hebt nu even rust. De melding moet bij hem landen en hij zal moeten accepteren dat jij niet meer zijn vrouw wil zijn. Daarna moeten jullie samen het echtscheidingsproces in gaan. Probeer de stappen zoveel mogelijk samen te zetten.
Ik hoop dat je omgeving je niet verleidt om je aanstaande ex te demoniseren. Je hoeft niet iemand te haten om van hem/haar te scheiden.
En ik hoop dat je beseft, dat er een reële mogelijkheid is, dat de kinderen nu gedeeltelijk bij hem en heel misschien dus ook bij Truus terecht zullen komen. Hij blijft vader en na de scheiding kan hij een nieuwe relatie beginnen. Misschien niet met deze Truus (die lijkt er niet veel zin in te hebben), maar dan met een andere Truus. Je bent Truus dus wel kwijt uit jouw leven, maar niet uit zijn leven en daarmee ook niet uit het leven van jullie kinderen.
Veel sterkte de komende dagen. ik hoop dat je veel goede en nuttige informatie kunt vergaren.

Tsjor

Excuses

"Later een berichtje met excuses. "

Waarvoor bood je man eigenlijk zijn excuses aan?

In elk geval is het duidelijk dat jij je grens bereikt hebt. Alleszins begrijpelijk. Goed dat je het geuit hebt.

Heel veel sterkte.

Blijft jammer

Het blijft jammer als je gaat scheiden, je bent niet aan een huwelijk begonnen met dat in het achterhoofd, maar feit is dat jouw grens nu bereikt is.
Je hebt heel wat over je heen gekregen de afgelopen maanden, je man was naar Truus wanneer het hem uitkwam zonder rekening met jou te houden, je man was behalve regelmatig fysiek ook emotioneel afwezig.

Als je denkt dat relatietherapie nog zin kan hebben, stel het dan nu voor. Als je denkt dat het daarvoor te ver is, meldt dat dan ook zodat jullie in ieder geval die mogelijkheid met wederzijds goedvinden laten liggen.

Kun jij je man nog in huis verdragen? Moeten er afspraken gemaakt worden over verdeling van zorg? Zoals je het nu afspreekt is de status quo bij het ingaan van de rechtszaak!

En neem de tijd om verdrietig te zijn, dit is niet wat je gewild hebt, dit is niet waar je op uit was, maar dit is wel het einde van wat je kon verdragen.

over demoniseren

Ik denk niet dat jij hem demoniseert. En dat is prima!

Waar je voor moet waken is het demoniseren vanuit je omgeving. Ik ben zelf uit een behoorlijk problematisch huwelijk gestapt en had behoefte aan steun, troost, dat soort dingen. Opmerkingen als "zet die kl**tzak buiten de deur" en "pluk hem maar helemaal kaal" hielpen me echt niet. Ondanks alles was hij namelijk ook de vader van mijn kinderen.

Ik ben blij dat ik daar duidelijk grenzen heb gesteld, ook al leverde dat niet altijd fijne reacties op ("dan moet je het zelf maar weten").

Blijf je hart volgen. Dat betekent ook: het verdriet toelaten. En zoek steun bij mensen die nuchter met de gebeurtenissen kunnen omgaan en zonder oordelen je bij kunnen staan.

moederziel

Vind je het gek? Het moet er allemaal uit, het is ook ontzettend pijnlijk, frustrerend, verdrietig, onbegrijpelijk!

Ga je daar nou niet voor lopen verontschuldigen!!!

Je hebt verdriet, pijn, je hebt een open wond!

Heb je in real life een schouder (eentje die niet meteen je man demoniseert) om tegenaan te janken? Want het is me nogal niet wat, om dit allemaal kwijt te raken.

Ik zeg altijd: denk in mogelijkheden, niet in moeilijkheden, en bij elke deur die dichtslaat gaat er een andere deur weer open. Maar vandaag heb jij daar niks aan. Vandaag mag je keihard janken, gillen, vloeken, schelden en stampvoeten om wat er is gebeurd. En morgen ook, als je dat nodig hebt. Je bent sterk genoeg om de boel weer op te pakken en verder te gaan, maar als je jezelf niet toestaat om ook te rouwen zoals voor JOU goed is, is dat ook niet goed.

Goede keuze

Moederziel dit is een keuze die je niet wil maken, maar idd wel ter zelfbescherming toe gedwongen voelt. Ik waardeer je karakter waarmee je voor jezelf kiest.

De scheiding inzetten is de enig juiste keuze om je man te bewegen. Hij is nu voor een voldongen feit gesteld en wordt zich nu bewust van de gevolgen.
Jij weet dat hij een verkeerde keuze maakt, hij weet dat diep van binnen ook. Truus is niet meer dan een uitvlucht van ....

Het zal me niet verbazen als hij halverwege het scheidingstraject pas beseft wat hij weggooit en dan komt de spijt.
Mannen zijn vaak niet in staat om een einde te maken aan een relatie. Ze drijven de vrouw vaak zover tot wanhoop dat zij wel een keuze maken. Dat heb jij nu gedaan en dat gaat hij zich nu beseffen dat Truus niet is wat hij leek en ziet wat hij weggooit.

Voor mij gevoel komt hij halverwege het proces tot inkeer.....

Wat maakt het uit hoe je het noemt, of je zelf de beslissing neemt, of je voor jezelf kiest, of je hem nu een eikel noemt. Het betekent niet gelijk dat je na-huwelijk naar de Filistijnen is of dat de toon gezet is.
Voel wat je voelt, doe wat je moet doen, Omarm elke emotie en geloof in een toekomst. Sterkte

Balen

Ja, je mag balen, je mag woedend zijn, je mag gefrustreerd zijn, je mag hem in z'n gezicht willen schreeuwen wat voor onvergeeflijke stommiteit hij aan het begaan is!
Zorg dat je iemand hebt waarbij je dat er lekker uit kunt gooien die niet direct je man afkraakt (erg moeilijk, ik weet het van een vriendin waarbij ik die praatpaal was). De kinderen mogen ook boos en verdrietig zijn en je mag best laten merken dat het jou ook veel doet maar dat het ondanks alles toch hun vader blijft. En dat ze woedend mogen zijn, en dat ze van hem mogen houden, en dat het een wirwar van emoties is waarbij alles tegelijk komt.

Ik had je zo een andere afloop gegund...
Als hij halverwege het proces tot inkeer komt, is er veel meer stuk en weet ik niet of jij het nog trekt om te proberen de relatie weer op te bouwen.

Hoop

Ook geen valse hoop hebben. Dat is inderdaad killing.

Dat hij last van demonen etc uit zijn jeugd heeft dat geloof ik graag. Wie heeft dat niet zou ik bijna zeggen.

Ik weet niet hoe het bij hem is, maar schuldgevoel en verdriet in de ogen is iets wat mij bekend voorkomt. Omdat je je partner dit aandoet en je het verdriet pijn en onbegrip in haar ogen ziet geeft dit een schuldgevoel waar hij voor vlucht. Been there done that.
Wat hij doet is de weg van de minste weerstand kiezen en naar Truus vluchten. Want ja daar is geen pijn en schuldgevoel. Daar kan hij het van zich af zetten.
Maar wat hij doet is zijn gevoel blokken. En dat gaat tegen hem keren.
Ergens in het traject zal zijn schuldgevoel omslaan naar spijt, spijt wat hij heeft achtergelaten.

Of wellicht is Truus van het type exorcist die zijn demonen kan laten verdwijnen. Althans in zijn ogen. Ook dit zal niet standhouden, wellicht iets langer.

Truus is gewoon een katalysator om hem wakker te schudden. Hij beseft nu dat hij iets moet met zijn prblemen van vroeger. En Truus heeft een andere kijk op die hij op dat moment graag wilde horen.

Dit is hoe het bij mij werkt. Niet om je valse hoop te geven.....