Hel, deel 3 - vervolg Help, zit muurvast!

En daarna, hopelijk

de opbouw. Maar daar zal hij hard voor moeten werken. En wie weet lukt hem dat niet, kan hij dat niet, durft hij dat niet... Dat kan...

Wat ik eigenlijk bedoel is dat diepe liefde, diepe waarachtige liefde niet onder voorbehoud is. Je houdt niet van iemand omdat hij van jou houdt. Het moet niet zo zijn dat jouw liefde een ander verplicht om op een bepaalde manier te leven. Je houdt van iemand omdat hij/zij er ís.

En tegelijk natuurlijk heb je een verplichting naar jezelf en naar je kinderen, om hen en jezelf niet tekort te doen, ook zelf te streven naar een vruchtbaar en heilzaam en goeddoend leven. En soms lukt dat samen, en soms niet. Maar stel dat dat niet samen lukt, dan is dat (naar mijn mening) geen reden om te stoppen met houden van, om boos te worden, elkaar af te branden.

Enfin, zoiets...

Flanagan :-)

heerlijk, drop! Lastig afblijven hoor...

leuke vergelijking :-)

floor

dat stuk hierboven geeft een beetje weer hoe ik het bedoel...

je eigen therapie?

kun je in voorbereiding op morgen contact zoeken met de therapeut waar je volgens mij voor jezelf heen gaat? Want het is heel waardevol dat je dit nú opschrijft:
"En om daar ten overstaan van de mediator de emoties uit te wisselen, daar ben ik ook bang voor. Bang voor de confronterende dingen die daar op tafel kunnen komen, bang dat ik wéér het gevoel krijg dat ik tekortgeschoten ben. De onvolkomen vrouw, de geliefde die niet langer voldeed. Dat vind ik het moeilijkst om mee om te gaan, dat gevoel dat dit allemaal niet was gebeurd als ik hem had gegeven wat hij nodig had. Ik weet dat het niet waar is, maar hij geeft me dat gevoel heel sterk en ik ben er erg gevoelig voor (wat is kip, wat is ei hier )"

Het zou misschien fijn zijn als je even kunt sparren met jouw eigen therapeut hoe je hier morgen tijdens het mediatorgesprek rekening mee kunt houden, hoe je mild kunt zijn tegen over je zelf omdát het nu eenmaal zo is dat je die tekortschietende emotie soms voelt. Maar je wilt wel het gevoel hebben dat er 'iets' constructiefs morgen gebeurt, hoe klein dan ook.

Even 'voorbespreken' dus?

gr Angela

Snap ik

Krom he, dat je eerst meer schulden moet maken voor je puin kunt gaan ruimen. Maar dat is wel zoals het vaker gaat. Lastig om een besluit te nemen. Hopelijk kun je met de hulp van de mensen om je heen daar uit komen.

Zo vreselijk moeilijk, dat jij het initiatief moet nemen voor een traject dat je helemaal niet wil. Bah.

Waarom denk je dat je het met/bij die mediator emoties uit moet wisselen? Dat is bij ons totaal niet gebeurd. De momenten dat er even over emoties (de mijne) gesproken werd waren tijdens sanitaire stops van man. Daar gaat het niet om de emoties, juist niet. Probeer er zelf ook uit te blijven, dat gaat namelijk niet helpen. En als moederzielman wel die kant op wil, geef aan dat je daar (nu, op deze plek) geen behoefte aan hebt.

En als man je het gevoel geeft dat je tekortgeschoten bent, ja, jeetje, als hij dat niet doet ligt het dus aan hem, en die confrontatie kan hij niet aan, dat is wat aan dit hele gedoe ten grondslag ligt. Dus hoe moeilijk ook, daar moet je je niet door laten raken. Jij doet het goed, jij bent de vuurtoren, voor je kinderen en zelfs ook in a way nog voor je man. Kies een mantra uit dat je voor jezelf kunt zeggen en hou daaraan vast.

Wat je wel helder moet maken naar je man en naar de mediator is dat je man nu toch echt verantwoordelijkheid moet nemen voor zijn eigen leven en financiën. Jij kunt de kinderen wel handelen, daar hoeft hij zich niet echt druk om te maken (liever wel, maar is niet noodzakelijk). Maar hij moet echt echt echt gaan inzien dat hij de broekriem moet aanhalen, dat hij zich geen uitstapjes meer kan permiteren. Niet met jou, niet alleen, en zeker niet met truus. Nog los van de morele kant daarvan. Ik hoop dat de mediator dat ook duidelijk kan maken. Heb je deze persoon al gesproken?

jouw schuld?

"Bang voor de confronterende dingen die daar op tafel kunnen komen, bang dat ik wéér het gevoel krijg dat ik tekortgeschoten ben. De onvolkomen vrouw, de geliefde die niet langer voldeed. Dat vind ik het moeilijkst om mee om te gaan, dat gevoel dat dit allemaal niet was gebeurd als ik hem had gegeven wat hij nodig had. Ik weet dat het niet waar is, maar hij geeft me dat gevoel heel sterk en ik ben er erg gevoelig voor (wat is kip, wat is ei hier )"

Is dat een excuus voor hem om er een financiële puinhoop van te maken, er een Truus op na te houden en met haar naar een emotioneel gevoelige lokatie te gaan die ook nog eens uit het gezamenlijk budget wordt betaald?

Iets anders. Waarom zit het in je om de schuld op deze manier bij jezelf te zoeken, jezelf in te wrijven dat jij tekort schoot, onvolkomen bent en niet langer voldeed?

Wie heeft die gedachten in jouw hoofd gezet? Een relatie is namelijk werken voor twee en ik zie sinds jouw eerste topic toch voornamelijk één die er continu aan trekt.

Moederziel toch

Bij een mediation voor echtscheiding gaat het nooit over de schuldvraag. Degene die daar met wijzende vinger zit bedekt zijn eigen handelen. Mocht je iets om je oren gesmeten krijgen, zwijg dan en kijk naar de mediator. Met modder smijten zijn ze daar niet van gediend.

mooi Moederziel

Sorry, maar juist jouw pijn is goed, denk ik. Moet er zijn. Maar laat je nog lang niet (voldoende) toe.
Natuurlijk voel je je afgewezen, want je BENT afgewezen. Niets kan daar iets aan veranderen. Ook geen rationalisaties over oorzaken bij jeugd van man.
Eerst hier doorheen! Eerst ervaren/aanvaarden van wat is. Dan pas kom je verder.
En dan pas kun je gaan loslaten. Hoef je niet hard voor te werken, gebeurt gewoon! Loslaten, niet zozeer man of je gevoelens voor hem, wel je eigen veronderstellingen/verwachtingen/behoeftes.
En weet je dat kun je want je behoeftes zijn veranderd of zullen veranderen. Hij gaf je een goed gevoel en je zult ervaren dat je dat leert jezelf te gaan geven.
Maar eerst de pijn. De pijn van verlies, verraad, bedrog. Ga dat aan!
Mirreke, duidelijk, dank voor je uitleg.
Ik denk dat veel vd 'band' ongezonde vervlechting is, die nu hoe dan ook uit elkaar moet. Ik denk ook dat de liefde van Moederziel (nu nog) niet onbaatzuchtig genoeg is.
Enfin, nu in mijn optiek sowieso geen ruimte voor, eerst los, los, los. Daarna zie je wel weer.
(oke, los kan zeker in liefde, theoretisch, maar nogmaals in dit geval lijkt me de 'liefde' gif)

en trouwens

lees je eigen postings, je vindt er veel antwoorden.
Jij voelde je al soms onzeker en gefrustreerd, of hij gaf je dat gevoel.
Dat is niet ok in een veilige relatie!
Ook schrijf je bijv dat hij altijd op zoek was naar iets nieuws/beters. Op zoek naar een nieuwe relatie lijkt dan een heel voordehandliggende stap....

weet ik niet

Dat ligt toch denk ik aan je keuzes. Want hoe dan ook kun je hier eindeloos mee doorgaan..
Ik heb al eens benoemd dat ik ook gestopt ben (geworden) met een zeer intense relatie.
Een enorm moeilijke tijd gehad, maar gelijk een hoop afstand en duidelijkheid. Ik heb heftig en intens gerouwd, en toen was het klaar. En voelde ik me beter dan ooit, echt...
Pas daarna ook zelf bedacht dat ik ECHT NOOIT meer terug zou willen.
Een klein stukje pijn blijft, zeker, het is een litteken. Maar ik kan het plaatsen en ben meestal juist dankbaar voor de ervaringen van toen. Maar eigenlijk ben ik er meestal nooit mee bezig meer. Maar ik herinner me nog goed dat heftige begin. Zo ontzettend pijnlijk. Ook geen geschikte periode om inzichten oid op te doen. Gewoon overleven, uitzieken, aansterken.

Keuzes

Daar geloof ik wel in. Je 'kiest' ervoor om in een situatie te blijven die ongezond voor je is (ik bedoel dit in het algemeen, ik praat niet in 'je' tegen jou, moederziel). Alleen denk ik ook dat die keuze bepaald wordt door patronen die vaak diep ingebakken zijn. Dus het is dan misschien wel een keuze, maar niet altijd eentje waar je (meteen) stappen in kunt zetten.
Je laat je dingen overkomen, zeg maar...

Ik ben het heel erg eens met Floor, moederziel. Lees je eigen bijdragen eens terug, er staan heel veel antwoorden in.
Je schrijft nu ook dat ook jij toch nog de gevolgen van je jeugd met je meesleept of sleepte. Ik denk dat achteraf gezien bij jullie beiden scheurtjes ontstonden in het jullie leven, in jullie samenzijn, in het beeld dat jullie van julliezelf hadden opgebouwd. Ook jullie relatie was niet echt evenwichtig, en misschien zelfs niet echt gelijkwaardig.

Moederziel: ik denk het wel, jouw man mist jou ook. Maar in zijn destructieve gedrevenheid denk ik dat dat ondergesneeuwd wordt. Wat ik zelf vooral denk is dat je moet proberen wellicht minder bezig te zijn met wat hem beweegt. Hoewel ik het juist ook wel weer begrijp. Je hoopt vrede te kunnen krijgen met deze ontwikkelingen, als je het maar begrijpt.

Weet je, ik denk ook dat het hebben van een relatie soms moet ophouden. Misschien is het nu ook voor jou tijd om deze relatie echt los te laten, het kan zijn dat het goede wat jullie voor elkaar betekenden is geëindigd, dat het nu voor beiden destructief wordt, dat je verder moet, andere wegen moet inslaan om jezelf weer op te bouwen, te helen. Dat is ook wat ik denk. Je kunt een diepe band hebben, iemand kan een hele bijzondere plek in je hart hebben, maar die invulling hoeft niet perse een relatie te zijn. Of in ieder geval geen standaardrelatie.

Ik denk ook dat jouw moeite om hem los te laten, om hem te laten gaan, natuurlijk ook weer samenhangt met jouw jeugd (zoals je zelf ook ziet). Ja, als allerlei belangrijke mannen uit jouw kindheid jou hebben laten zitten, dan is dit extra moeilijk. Aan de andere kant, nu kun je wellicht ook gaan inzien en doorvoelen dat het verlaten worden door hem, in wezen toch jouw kern niet raakt, of niet hoeft te raken. Jij bent ook iemand zonder hem. Misschien ben je zelfs wel een completer, heler (in de zin van whole) mens zonder hem dan met hem, omdat ook in jullie relatie weer patronen zaten, die ook weer gevestigd waren in jullie beider verledens...

Die vertrouwdheid waar je naar verlangt, die je zo mist, zijn aanwezigheid, zijn er zíjn, kan ook het verlangen naar geborgenheid in je vroege jeugd weerspiegelen....
Voer voor psychologen...

Pennestreek

Hoe is het nu bij jullie? Wat zegt je man nu? Is zijn insteek nog hetzelfde (scheiding 'on hold'), hebben jullie hierover gepraat?

Ter info

Ter info (2)

RK, goed filmpje

Ik heb het eerste filmpje bekeken en denk dat dit voor zowel Moederziel als Pennestreek veel herkenning zal opleveren. De vele posts in deze draad en daarin het alsmaar terugvallen in oude denkpatronen (zoals de dwingende behoefte het 'waarom' te weten), worden hier goed in verklaard. Hoop dat jullie ze bekijken dames.

Wat ik zie

Moederziel, wat ik zie is dat je al meer dan 1000 berichten lang probeert duidelijk te maken dat je man je niet wil verlaten. Het kan niet, het is niet, want dit want dat. Accepteer het nou eens. Er is geen reden. Je man wil weg bij je. Alles wat hij laat zien om de zaken te regelen vertaal je naar ' zie je wel, hij wil me niet verlaten.
Ik zou t bijna naar je willen schreeuwen. Je man wil je niet meer!!!! En ja dat is verschrikkelijk.
Mijn man heeft me proberen te wurgen. Denk je dat ik huppelend de scheiding doorging? Ik vond t afschuwelijk. Ik wil zoiets nooit meer meemaken. Ik haatte hem en toch huilde ik omdat ik t verdriet in zijn ogen zag. Mijn hart kromp ineen als ik zag hoe wanhopig hij werd. Ik troostte hem. Kun je je voorstellen? Ik troostte de man die mij wilde vermoorden. Snap je nu dat alles wat jij ziet bij je man nu, alleen maar een manier is voor je man is om in goede harmonie uit elkaar te gaan? Accepteer het nu gewoon. Pas dan kun je door. Accepteer de scheidingsboodschap. Hij wil niet meer.

beste moederziel

Lees je eigen bijdragen nou toch eens terug. Dan zie je dat je steeds weer en weer van de ene kant naar de andere kant schiet: het ene moment zeg je: ik ben sterk, ik red me wel, ik ben niet afhankelijk etc. En meteen daarna weid je weer eindeloos uit over wat je man precies zegt en wat hij daar mee bedoelt en hoe hij dit zus en dat zo enz. enz. Eindeloos ga je door met invullen hoe het wel met hem zal gaan en wat dingen al dan niet voor hem betekenen en hoe hij het bedoelt. En vervolgens zeg je weer dat jij echt wel los laat hoor...

Wie houd je nu voor de gek?

Als je man pas met een gepaste reactie komt als jij iets 3x uitlegt en boos en emotioneel wordt (zoals met die afschrijving nadat hij met zijn -inmiddels allang niet meer zo nieuwe- vriendin op een plek was geweest die voor jou belangrijk was) dan is dat dus niet vanuit een gevoel van hem, maar zegt hij alleen maar wat hij denkt dat jij wilt horen.

Wacht niet tot hij zich los maakt, of tot hij nòg duidelijker wordt, maar kies nou toch zelf! Uiteindelijk zal je dat een beter gevoel geven dan dit.

moederziel

Inmiddels al weer tig berichten verder maar toch nog een reactie op jouw vraag hoe mijn man omgaat met de situatie. Mijn man is opgegroeid in een heel gewelddadig gezin, zowel verbaal als fysiek. (Mede) daardoor heeft hij eigenlijk geen vertrouwen in 'de liefde'. Eigenlijk heb ik daar al die jaren tegen gevochten, tegen dat wantrouwen, de negativiteit, het niet geloven dat ik iets oprecht meende enz. enz. Tel daarbij flink wat verbaal geweld op en het resultaat is nu dus dat er uitkomt wat hij 'altijd al gedacht heeft', ik ga hem verlaten. Het is overigens een man met veel humor, creativiteit, en eigenlijk ook liefde in zich. Ik heb hem ook tig keer voorgesteld samen met iemand te gaan praten, of dat hij zelf iets zou gaan doen aan de demonen in zich. En eigenlijk knap ik daar nog het meest op af, het wegwuiven van alles wat ik voel, alles wat ik voorstel, het is allemaal onzin en ik moet niet zo moeilijk doen. Dat heeft bij mij alle luikjes van m'n hart 1 voor 1 doen sluiten.