Hel, deel 3 - vervolg Help, zit muurvast!

even praktische vraag

sorry, maar welk ander draadje gaat over de zoon van Pennestreek? Ik kan m niet vinden.

Terug?

Ik denk daar eigenlijk maar weinig over na, over de vraag of ik moederzielman terug zou willen. Of dat zou kunnen. Mijn eerste gedachte bij die vraag is dat je iemand pas (niet) terug kunt willen als je hem echt kwijt bent. Daar zit een addertje. Steeds als het echte verwijderen aan de orde komt, ofwel in woorden ofwel in daden, volgt een omgekeerde beweging, een 'goedmakertje', een roep om niet te ver op afstand te komen. Moederzielman houdt mij zo stiekem nog beschikbaar. Emotioneel vooral, maar ook door het financiële niet los te koppelen. Hij houdt me indie zin ook afhankelijk van hem.
Ik heb de afgelopen week heel veel nagedacht. Er is heel veel appverkeer geweest, over oplossingen voor de financiën, zijn optimistische plannen voor werk. Hij betrekt me in alles, enthousiast, vragend, net als altijd/vroeger.
Moederzielman is een vermijder pur sang. In onze relatie ontliep hij de conflicten, in onze scheiding ontloopt hij de confrontatie. Wil hij echt zonder mij verder leven? Of houdt hij mij op veilige afstand: ver genoeg om niet emotioneel geraakt te kunnen worden en dichtbij genoeg om mij niet te hoeven verliezen. Hij is daar zelf nog lang niet uit, zoveel is duidelijk. Therapie zou hem inzicht kunnen geven, broodnodig inzicht, maar vermijdend als hij is schuift hij dat voor zich uit. Ik zie het allemaal steeds scherper.

Kijk naar daden, niet naar woorden. Dat doe ik. En de woorden en daden matchen zo slecht omdat moederzielman is uitgeschakeld. Verdedigingsmechanisme aan, gevoelens uit. Tot ik er door breek, dan komt het, dan komen de woorden die wel uit het hart komen. Vol verwarring en twijfel. Het overkomt hem.

Ja, ik zet door. Ik wil koersen naar een scheiding van tafel en bed. Huis blijft voorlopig samen eigendom. Schulden worden op dit moment aangepakt met hulp. Nu de grootste klus nog: de etterende steenpuist verwijderen (mooie woordkeuze Flanagan ), maar dat lukt pas als de ontsteking rustig is, en man tot inzichten krijgen. Echte inzichten, die hem kunnen duidelijk maken dat hij niet hoeft te verliezen wat hem zo dierbaar was.

En ik? Ik ben vooral heel erg verdrietig en ik mis oude moederzielman heel erg. Niet deze versie, die eerdere.

Dokter Flanagan

;-)

Ja, daar heb je natuurlijk gelijk in. Maar in dit geval ziet de patiënt nog niet helemaal dat er iets weg moet.

Over dat confronteren van truus hebben we al vaker hier gediscussieerd. Hoewel het me werkelijk een heerlijk vooruitzicht lijkt om truus te confronteren met wat er echt aan de hand is, met haar egoïsme, haar wanhopig claimen en gebrek aan geweten, denk ik dat het een backfire wordt. Het zal als een boemerang naar me terugkomen. Daarbij geef ik dan een symptoom de aandacht die het niet verdient. Natuurlijk is zij een [vulmaarin], ze weet dat ze mede een huwelijk om zeep heeft geholpen. Hoe integer ben je dan? Tegelijk zie en hoor ik (van de kinderen helaas) hoe vaak ze zijn aandacht claimt als hij overduidelijk met iets anders bezig is, of als ze weet dat de kinderen bij hem zijn. (Hij belt nu in elk geval na een verzoek van mij niet meer hoorbaar met truus als de kinderen bij hem zijn, en praat ook niet meer over de kinderen met haar als zij op hoorafstand zijn. dat vonden ze namelijk echt heel erg vervelend).

Nee, dat wegsnijden, dat zal dokter moederzielman echt zelf moeten doen. Met wat hulp en ik wil best assisteren, hoor ;-)
Of nog beter: de puist ga zo enorm etteren dat ie uitbarst en er alleen nog maar rottigheid uitkomt. Sorry, mijn fantasie gaat met me op de loop

Maar zonder gekheid: ik denk te zien dat truus heel erg graag verder wil met moederzielman. Heel erg graag. Ik weet dat zij na ca. 3 maanden al aan hem heeft laten weten dat ze een toekomst samen zeker ziet zitten.
Ik zit dus eigenlijk te wachten tot ze geen genoegen meer neemt met een rol in de schaduw, op plek nummer 3 (of 4) in het leven van man. 1 is werk, 2 is kinderen, 3 is truus - if ever, want hij besteedt al met al ook nog aardig wat tijd en aandacht aan mij. Laat ze vooral snel de druk opvoeren en de vermijdende moederzielman zo de stuipen op het lijf jagen. Ik kan niet wachten.

wie truus is?

Oh, dat weet ik precies. Ik ken haar niet, maar ik weet wel precies wie het is. En ik moet eerlijk zeggen: het is zo op het eerste gezicht geen vooruitgang.

Helemaal waar, Mirreke

Natuurlijk, er is (los van de heerlijke wraak-fantasie die weer een ander doelt dient: agressie uiten en dat is makkelijk tegen haar geen haar op mijn hoofd die er aan denkt truus op te zoeken. Ze is irrelevant, een symproom maar niet de kwaal.
Maar moederzielman wil niet over truus praten en dan wordt het moeilijk om hem te confronteren of met hem af te tasten wat precies zijn drive is, of er samen over te praten. Hij wil mij er niet mee kwetsen, of hij wil er zelf niet mee geconfronteerd worden, ik weet het niet.
In de enkele keren dat hij er toch iets over los liet, zei hij dat het 'natuurlijk nooit zo hecht' wordt als met mij, dat truus geen vervanger is voor wat wij hadden, dat 'er toch geen toekomst' in zit.

Je zou denken dat dit een opluchting geeft, maar niets is minder waar. Ik begrijp daaruit nog minder wat hem bij haar houdt. Ik vermoed de bewondering die zij hem geeft, het voetstuk waarop hij bij haar staat, maar ook de afleiding, de lichtheid, het niet hoeven denken over alles wat er mis is in zijn leven, een bepaalde zorgeloosheid, oppervlakkigheid. En wat ook meespeelt: als hij truus nu opgeeft, is hij alles voor niets kwijtgeraakt. Dan móet hij naar zichzelf gaan kijken. Truus is een pleister op de wond, zolang die er zit, hoeft hij de wond niet te zien.
Maar dat hij nota bene erkent dat dit geen vervanging is, maar er toch de voorkeur aan geeft boven een relatie met mij (en een heel gezin!) kan me machteloos en razend maken.

Maar ik weet ook dat zij hem niet 'heeft', dat hij met haar de seks deelt, maar de emotionele intimiteit met mij deelt. Ik weet dat omdat hij dat steeds bij mij opzoekt. En dat zorgt bij mij natuurlijk ook voor een innerlijk conflict. Moet ik dat blijven doen en zo aan zijn 'draadje' blijven bungelen? Of niet meer doen en hem dan helemaal verliezen (en hij mij)?

Maar truus is voor mij ook de bittere pit in het hele verhaal. Diep bitter. Het is wreed dat ik na 22 jaar geen enkele fysieke affectie meer krijg, letterlijk van de ene op de andere dag. In de eerste weken hebben we nog gevreeën, meerder keren. Toen was truus er ook al. Hij heeft het smooth van het ene in het andere laten overgaan. Ik kan daar niet bij. Het voelt als diep gestraft worden, maar waarvoor weet ik niet.

Lieve Mirreke

Je bericht raakt me recht in mijn hart. Ik voel het precies zo. En ik weet ook dat ik er geen invloed op heb, er niets aan kan veranderen. Alleen proberen niet te veroordelen, mild te zijn, mededogen te hebben. En dan zonder mezelf te verliezen en met bescherming van mijn kinderen en mij.

Ik moet huilen bij het lezen. Het is voor mij de kern. Het maakt het niet minder pijnlijk, en hem niet minder verantwoordelijk voor wat hij in gang heeft gezet. Maar het maakt ook mijn machteloosheid zo groot.

Miekemieke

Ik geloof daar niet zo in, dat mensen die heel erg veel van elkaar hebben gehouden, daar zomaar opeens mee ophouden. En we leefden niet bepaald als broer en zus, niet emotioneel en niet fysiek.
Liefde kan wel bedolven worden onder een laag puin. En die laag die is er bij ons zeker bij gekomen in de afgelopen jaren.

Waarom ik dit zo zeker durf te stellen is door wat man mij zegt, en ook door wat hij (niet) doet. (En ik weet dat ik daar onder aan de streep geen klap aan heb.)
Hij had die scheiding al lang kunnen inzetten, hij had de band met de kinderen al lang kunnen aanhalen, hij had truus al lang kunnen introduceren. Hij is vast aardig genoeg om mij geen pijn te willen doen, maar dat doet hij wel. En op een heel onbeholpen manier waar hij zelf ook erg veel last van heeft.

'Ik ben teleurgesteld geraakt, in jou, ons, mezelf, in alles', schreef hij eerder. 'Dat heeft mij tot een oppervlakkig mens gemaakt en dat is nu mijn weg geworden waarin ik mijn weg zal moeten vinden.'

Klinkt voor mij niet als: ik hou gewoon niet meer van je, maar je bent de moeder van mijn kinderen en dus zal ik aardig tegen je blijven.

Lente, even kort

Dank voor je opmerking, ik weet het. Ik heb goed praktisch en professioneel advies, en vraag die we moeten onderzoeken is idd wat de handigste en meest passende weg is. Wordt vervolgd.
Verder wil ik de financien hier liever niet (meer) uitmeten. Alle tips zijn uiteraard welkom, maar ik heb vooral enorm veel steun nodig op het emotionele vlak.

Flanagan

Truus is volgens mij inderdaad nog poeslief. Moederzielman ook. Dat kan ook, aangezien hun 'relatie' de vorm heeft van de ultieme droom-affaire. Ze zien elkaar alleen op vrije momenten, zonder kinderen, als er geen werk, geen gezin, geen financien -laat staan schulden, geen alledaags gezeik bij komt kijken. Er hoeft geen kind naar voetbal, geen hond uitgelaten, geen vloer gedweild en geen lamp vervangen. Ze hebben alle tijd voor elkaar. Het is een eilandje van rust, lichtheid en ontspanning. Ik snap ze wel, hoor.
Ik had natuurlijk veel liever gezien dat ze zich staande moeten zien te houden tussen de chaos van 2 gebroken gezinnen in de dagelijkse jungle. Pas dan weet je wat je echt aan de ander hebt. Is truus nog steeds een stomende liefdesgodin als man chagrijnig en veel te laat uit zijn werk komt? Is man nog steeds de held op het voetstuk als truus loopt te zeuren over gebrek aan geld voor boodschappen? Zijn ze samen nog steeds zo dolverliefd als het echte leven zijn intrede doet in hun paradijs? Volgens mij doen ze er alles aan om dat zorgvuldig buiten de deur te houden.

Overigens zei man het tegen mij, dat er geen toekomst in zit. Dat zei hij na 3 maanden relatie met truus. Een week of 8 terug zei hij tegen me dat het 'nooit meer zo hecht' wordt als met ons. Hij lijkt te aanvaarden dat het minder is, waarom mag joost weten...