Hel, deel 3 - vervolg Help, zit muurvast!

Het is over twee weken niet beter

Nu denken dat Pennenstreek in een paar weken zodanig kan uitrusten dat ze het regelen aan kan, is in mijn ogen onrealistisch. Ik denk dat de tips hierboven met praktische hulp vragen en goed structureren wat je op een dag doet, heel nuttig is. En geestelijk? Vrouw, ik wou dat je kon gaan voelen dat je ALLES kunt. Je BENT de moeder van deze twee kinderen, dat is goed (genoeg). Je BENT medewerkster bij een bedrijf, dat is (voor nu) goed (genoeg) (als je ze alsjeblieft inlicht over je situatie). Je BENT de bijna-ex vrouw van bijna ex-man, dat is (voor nu) goed (genoeg). En je bent vooral een vrouw in pijn, in diep verdriet, in afscheid, rouw en angst, dat is goed (genoeg).

Je verzet je verschrikkelijk, bedenkt allemaal 'maren', maar dit is wat het is. Deze vier 'wezens' draag je in je, en je moet doorgaan met ademhalen en met de ene voet voor de andere zetten. Ik ga het heel hard zeggen: je hebt je moeheid en uitputting als scherm genomen om jezelf te beschermen tegen aanvaarding van de vier 'wezens'. Op die manier mogen die niet zijn wie ze zijn. Want er is uitputting, dus zo kan het niet. Want man is weg maar hij wil niet echt weg, dus zo kan het niet. Vanuit de uitputting en moeheid bedenk jij (dat gaat vast onbewust, maar toch) telkens bepaalde voorwaarden die niet ingevuld zijn/worden, waardoor jij niet verder kunt, want zo moe. Dat is een cirkel. Een heel bekende voor jou. Een waar je bijna ex-man ook nog eens goed bij 'op de knoppen' kan drukken. Je voelt je letterlijk waardeloos. Nou, DAT BEN JE NIET! Alles wat jij doet heeft waarde. Alle vier die 'wezens' in jou kunnen per dag in ieder geval één waardevol ding doen. En dat 'ding doen' is dan niet voorwaardelijk voor goed genoeg zijn. Waarde hebben. Dat heb je gewoon. Dat hoef je niet te krijgen. Dat kan je niet afgenomen worden. Je moet misschien wel besluiten om heel bewust die cirkel te doorbreken. Vertel jezelf dat het gedachten zijn. Vertel jezelf dat je door kunt gaan zonder dat je jezelf steeds afstraft voor 'het niet goed genoeg doen', 'niet goed genoeg zijn'. Dát is zwaar. Loodzwaar. Als je je eigen ergste criticus bent, is het niet gek dat je de uitputting nabij bent. Wat ik geleerd heb: je kunt ook eerst handelen, dan gaan voelen, dan gaan denken, dan begrijpen/grip krijgen en bij al deze fasen kun je gewoon blijven ademhalen en de ene voet voor de andere zetten. Er zijn wereldwijd waanzinnig veel mensen die dat doen. Moeten doen. Je bent niet alleen. En het komt goed. Een andere 'goed' dan je kent. Maar HET IS AL GEBEURD. Zet door, om jezelf uit deze situatie te redden. Dat is het enige dat je moeheid uiteindelijk kan gaan wegnemen. Al weet ik dat die nog een tijdje duurt. Wees er niet bang voor. Een mens is sterk. Jij bent sterk.

doorzetten

Amen, Roosje.

Lieve Pennestreek, nu doorzetten. Het komt echt goed met je. Je kunt het. Je hebt veel geleerd afgelopen jaar. Per dag stappen zetten. Soms klein soms groot- los lopen , niet meer aan hand van man.
Je raakt jezelf echt niet kwijt. Jou 'kennende' gaat dat je dat veel kosten. Maar kijk wat het je nu kost. Deze route heb je gelopen; bleek voor jou niet juist. Nu pas op de plaats en een andere kant op. Je zult moeten- en je zult versteld zijn van je eigen kracht.

Inderdaad

Doorzetten. Niet weer een reden bedenken voor uitstel. Ook al is het een goede reden. Je wil niet van je man af, maar hij wel van jou, dus je moet. Hoe lang wil jij je kinderen nog in deze onduidelijkheid laten leven? Doe het voor hen.

ga vooral

naar je huisarts. Geen excuses bedenken en vooral jezelf niet laten gaan.
Ik meen dat er bij jou nog iets anders speelt bij je persoonlijkheid, juist dan is het belangrijk die structuur vast te houden. Juist die kleine vaste dingen houden je op de been.
Bij iedereen dus ook bij jou.

Maar dan moet je jezelf niet vrijwillig van die glijdende helling naar beneden werpen en het (leven) opgeven.
Want dat is wat je aan het doen bent.
Je geeft vrijwillig je leven en zin van bestaan op.
Als je niet te moe zou zijn zou je tot erger in staat zijn.
Maar je wordt gezien.
Eerst nu naar de dokter.

Pennestreek

Roosje en de anderen hebben gelijk.
Ik dreigde even mee te gaan in jouw moedeloosheid. Maar ik zie in dat zij gelijk hebben. Nu jij nog .

Je moet door. En je kunt door. Je bent echt goed zoals je bent!
Geloof het.
Vertrouw daarop.

En ik geloof dat het je echt goed zou doen als je man definitief het huis uit gaat. Ben nog benieuwd naar jouw antwoorden op mijn eerdere vragen daaromtrent.

Maar vooral veel sterkte en vertrouwen in je eigen kracht.
En vraag hulp aan familie of vrienden om even alles over te nemen wat ze kunnen overnemen of je te helpen waarmee ze kunnen helpen.

pas ook op

met hulpvragen nu.
Doe dat uiteraard als het echt niet anders kan, maar kijk heeel goed uit met formuleren van het eea.
Vt wordt al snel (standaard bij hulpvraag? Geen idee) ingeschakeld en dat zou ik nu echt even vermijden, je hebt al genoeg te doen.
Kijk ook heeel eerlijk naar jezelf: zet je dit (volgens mij bij jouw bekende?) gedrag in om man vast te houden?

Ik kan het even niet helemaal meer volgen

De man van Pennestreek wilde met haar verder maar zij vond het zelf moeilijk de draad weer op te pakken.
Is haar man nu weg omdat hij voor werk niet thuis kan zijn of woont hij tijdelijk ergens anders omdat Pennestreek hem wegstuurde? Dat maakt een groot verschil.
Is ze van slag omdat deze weken voelt als een gescheiden vrouw àla haar toekomstbeeld, bewust maar met alle pijn en zorgen, of is ze van slag omdat ze hem, haar 'mentale steun' stilletjes keihard mist? Zo erg mist dat er niets uit haar handen komt wat weer zo confronterend is.

Rouw:
Is Pennestreek momenteel eigenlijk niet in een depriweek waarin er even flink gejankt mag worden tot alle frustratie als een zware rugzak van haar af kan vallen, soort van verlate terugslag in een rouwproces, of heeft ze de scherpte verloren om te realiseren dat deze terugval erbij hoort, heel natuurlijk is maar ook gezien mag worden als iets tijdelijks. Iets waar je door heen moet. Ik ken iemand die in de laatste jaren van meerder mensen wegens overlijden afscheid heeft moeten nemen en onlangs ziek werd. Ze ervaart dit als een mentale terugval door al het rouwen.

School:
Pennestreek maakt zich grote zorgen om haar zoon. Dat herken ik. Zorgen om kinderen kunnen zo heftig alle energie uit je lijf trekken, dat je op eieren loopt en je je enorm kan ergeren aan futiliteiten.
Hier heb ik de schoolzorg zodoende helemaal overgedragen aan vader. Hij mag de toetsen doorspreken en overhoren en skypen en bellen en achter de broek aan zitten of huiswerkbegeleiding aanvragen. Ik blijf op de achtergrond, zoek wel eens naar een zinvolle webpagina of koopt kopieerpapier. Ik hoor de discussies aangaande huiswerk, maar zit er niet meer tussen.

Automatische piloot:
Dan realiseer ik mij hoe ik jaren als automatische piloot heb klaar gestaan en mijzelf op de tweede plaats schoof. Het niet meer mogen bemoeien, regelen etc. geeft mij wel meer ruimte om andere zaken die minder vermoeiend zijn, op te pakken.
Of het overhevelen van zorgtaak gaat werken, zal de toekomst uitwijzen. Ik heb graag alles onder controle maar nu heb ik de teugels aan een ander gegeven. Voor mij de taak om te accepteren dat ook een kind/ander hierin zijn verantwoordelijkheid moet nemen.

Huis:
Als de man van Pennestreek voor zijn werk op pad moet, is het praktischer als Pennestreek in het huis blijft wonen omdat de kinderen daar wonen. Maar als dat huis niet meer je thuis is, te veel pijnlijke herinneringen, zoek dan een woonplek waar je je vrij voelt. En plek waar de kinderen ook aan jou zien dat het goed met je gaat.
Ps je raakt je kinderen niet kwijt, waar je ook woont. Je zit in hun hart.

Floor

Bij hulp vragen aan vriendinnen en familie wordt veilig thuis toch niet ingeschakeld?

Dat is de hulp die ik adviseer.

Met professionele hulp inschakelen is het misschien wel uitkijken.

Flanagan

Volgens mij zit het zo:

De man van Pennestreek heeft uiteindelijk bedacht dat hij toch niet met haar verder wilde, nog niet zo heel erg lang geleden. Maar hij wil tijdens de uiteindelijke scheiding niet het huis uit.
In eerste instantie om haar te ontzorgen... gaf hij aan. Maar voor Pennestreek is dit emotioneel onhoudbaar, dus van haar komt het nu af dat ze niet meer normaal kunnen communiceren.

Alleen al daarom, om te voorkomen dat het gaat verworden tot ruzie en zo, zou ik zelf sterk adviseren om wel apart te gaan wonen. En omdat man wil scheiden, en toch altijd al veel weg is, lijkt het (mij) logisch dat hij ook weg gaat. Maar dat wil hij dus niet, schijnbaar.

Er is Pennestreek al geadviseerd om voorlopige voorzieningen aan te vragen om hem 'uit huis te krijgen'. Maar dat wil Pennestreek liever niet, omdat ze graag in redelijkheid en overleg uit elkaar wil.

Enfin, dit is slopend...

uiteraard

Ik begrijp juist dat Pennestreek professionele hulp wil inschakelen.
Dat zijn veel vinkjes: scheiding, kind in zorg.

Volgens mij

was dat de huidige stand van zaken in een notedop...

ja floor volgens mij las ik dat ook

aan de andere kant, ze is al onder behandeling geloof ik. Dus dan kun je vrij gemakkelijk aangeven: oh, ik heb een terugval, mag ik weer even wat medicatie... (dat hoop ik althans).

Mirreke

Ik weet niet of je nu op mij reageert, maar ik reageerde weer op ff zo....;)

maar las ik niet ook

dat ze naar ha zou gaan?
Pennestreek, ik zou echt oppassen met hulpvragen. Liever vrijgevestigd oid.

Korte samenvatting van Mirreke klopt wel ongeveer

Wat me erg opbreekt nu is dat afgelopen week bedoeld was om bij te tanken, lekker alleen met de kinderen, man zou in zijn andere huis zitten. Maar toen werd maandagochtend man ziek, inclusief bijna de hele dag verblijf op SEH en vervolgens twee dagen verblijf in ziekenhuis. Hij heeft verder geen (directe) familie, dus de zorg kwam op mij neer. Woensdag kwam hij thuis, ziek en wel. Toen speelde er nog iets in zijn familie, wat er zowel bij hem als bij mij erg inhakte. Voert te ver voor hier. Donderdag eerste gesprek met mediator. Vrijdagochtend is hij alsnog naar zijn andere huis vertrokken. Kortom, deze week was de finaleklap, terwijl ik op had moeten laden...
Moederziel, 'gelukkig' heb ik niet zo'n diep dal gehad als jij, maar ik ben meer zoals de kikker in de langzaam opwarmende pan denk ik (zoals al vaker hier opgemerkt is). En nu kan ik er niet meer uit heb ik het gevoel.

Ik ben nu wel weer aan het werk, kinderen weer naar school. Ritme, houvast, afleiding. Man mailde gisteravond dat ik nog niet aan het ouderschapsplan had veranderd wat ik erin wilde hebben, of ik dat nog wel even wil doen. Verder geen contact gehad sinds vrijdagochtend. Ik breng het niet op, nu, om naar dat ouderschapsplan te kijken. Heb mijn energie nodig voor mezelf. Ik heb voor woensdag een afspraak met de huisarts om te bespreken of ik meer hulp nodig heb, en wat dan. Heb voor de 18e wel een afspraak met mijn coach, maar misschien heb ik daar nu niet genoeg aan. Ik kan niet goed voelen of hoe ik me voel nou voornamelijk door vermoeidheid wordt veroorzaakt of niet. In ieder geval doen de slaappillen die ik heb niet helemaal wat ik ervan gehoopt had. Verder heb ik ad.

Maar mijn post van gisteren blijft wel een beetje overeind. Ik heb sowieso al moeite met prioriteiten stellen, maar zie nu echt niet meer waar ik het eerst mijn energie in moet stoppen. Traject voor zoon is opgestart, ik word woensdag gebeld voor meer info en donderdag zitten we op school (ook met man natuurlijk...). Woensdag is de volgende afspraak bij de mediator. Morgen komt man naar huis om zoon te helpen met wat zaken voor school, ik kan me voorstellen dat we dan 's avonds samen gaan zitten voor dat ouderschapsplan.

Dat we niet meer on speaking terms zijn is vooral van mijn kant, het doet me teveel pijn en zorgt voor teveel stress om contact te hebben. Maar deze oorverdovende stilte is ook pijnlijk. Hoe heeft het zo snel zo kunnen ontsporen??

Man wil niet uit huis, omdat hij tijd met de kinderen wil doorbrengen in hun eigen vertrouwde omgeving. Bovendien wil hij ze niet twee keer moeten laten wennen aan een nieuwe omgeving. Hij wil tzt wat kopen, en dat kan nu natuurlijk nog niet (zou 2e hypotheek betekenen). Bovendien heb je niet op stel en sprong een ander huis, dus dat zou toch pas op termijn een oplossing zijn. Hij is wel bereid om af en toe in zijn andere huis te gaan zitten. Maar de kinderen kunnen daar niet heen (onderhuur, het is niet zijn eigen huis, en bovendien ver weg). Hij wil tijd met de kinderen doorbrengen in ons eigen huis, maar dan moet ik dus weg. Dat kan en wil ik best voor af en toe een dagje/weekend of zo, maar niet structureel de halve week of om de week. Ik heb namelijk niet zo'n ander huis en zie het niet zitten om zo veel bij anderen te logeren gedurende het hele traject.

Ik ga zeker iemand mee laten kijken, zowel voor wat betreft de afspraken rondom de kinderen als met het financiële deel. Ik heb gebeld met een financieel adviseur (voicemail ingesproken) en een vriend wil ook meekijken. Maar ja, die heeft ook een eigen leven en is pas het weekend weer beschikbaar.

En iemand vragen voor praktische hulp, ik heb veel familie en vrienden hoor, maar niemand die ik zou durven vragen een paar dagen bij mij in huis te komen. Iedereen heeft een eigen gezin en werk en is dus al druk genoeg. De band met mijn moeder is niet zodanig dat ik die wil vragen en mijn vader heeft wat huishouden betreft 2 linker handen, dus dat zet ook geen zoden aan de dijk. Bovendien, man komt dus straks weer thuis. Dan kan hij de zorg weer overnemen. Ik had gehoopt dat ik de afgelopen week wat opgeknapt zou zijn, zodanig dat we gewoon verder zouden kunnen zoals we de afgelopen tijd hebben gedaan, samen maar toch apart in ons huis. Weet nog even niet hoe ik dat nu ga doen. Logeren kan natuurlijk, maar dat wil ik niet voor langere tijd.

Ik ga nog even diep nadenken over al jullie tips en adviezen over prioriteiten. Dank voor alle input en medeleven!

Pennestreek

Als je niemand weet die je kunt vragen een paar dagen bij je in huis te komen, dan doe je dat toch niet.

Maar kijk ook wat je WEL voor hulp kunt vragen. Durf naar vrienden aan te geven dat ie even helemaal op bent (ook door ziekte man/man in huis afgelopen week) en dat je goed hulp kunt gebruiken. Al koken ze maar. Of, misschien belangrijker, jouw lijstje samen doornemen om prioriteiten te stellen en te kijken was je evt. nog meer (vrienden)hulp bij kunt inschakelen.

En belangrijker: wat zou je nou ECHT willen met (de woonsituatie van) je man, als je het helemaal alleen voor het zeggen hebt, even geen rekening houdt met anderen?

En wees eens eerlijk, denk je dat jouw moeie, moedeloze gevoel nou wel of niet iets te maken heeft met zijn aanwezigheid in huis?

Pennestreek

Toen ik er helemaal doorheen zat, kreeg ik hulp uit onverwachte hoeken. Van buren met wie ik helemaal niet zo'n hechte band had. Van vrienden die ik niet durfde te storen. Belangrijk is wel dat je hier en daar toch aangeeft dat het echt niet gaat momenteel. Als je je mond niet open doet, zal niemand in actie komen.
Heb vertrouwen in de wereld. Jij hebt veel goeds erin gestopt, er zal heus wat goeds voor jou terugkomen. Karma werkt. Altijd.

Moederziel

Oef, het herstel gaat met twee stappen vooruit en een stap weer terug. Het voorstel voor relatietherapie en jouw hernieuwde drang naar duiding zie ik als een stap terug. Laat die man nou. Je moet loslaten. Je actief losmaken. Relatietherapie gaat daar niet bij helpen, integendeel.

Tegelijkertijd ben je een volwassen vrouw die haar eigen (goede en minder goede) beslissigen neemt. Ik denk helaas dat dit een minder goede beslissing is.

PIT hulp

Als je toch naar de huisarts gaat, vraag dan eens naar de mogelijkheid voor een PIT hulp. Dat is iemand die bij je thuis komt en even een handje meehelpt.
Heel veel sterkte.

beledigend Pennestreek

Sorry, als ik jouw vriendin was zou ik me zeer beledigd voelen dat jij maar even voor mij invult dat ik het te druk heb met mijn eigen leven om jou te kunnen of willen helpen.

Je doet alles wat je man wil, waarom in godsnaam. Als ik lees 'Hij wil tijd met de kinderen doorbrengen in ons eigen huis, maar dan moet ik dus weg.' word ik echt plaatsvervangend woedend. Hij wil dit niet, hij wil dat niet, hij wil het zus en niet zo, wel hier en niet daar... grrrr.
Alsjeblieft, bel die vriendin, die vriendin die door je smoesjes heen prikt; laat haar je helpen, met prioriteiten stellen, met dingen helder krijgen, die je helpt voor jezelf op te komen en die je een liefdevolle schop onder je kont geeft.

Anderzijds, dopje

Weet een echte vriendin natuurlijk best wat er loos is en kan ongevraagd inspringen.

Zoals Pennenstreek al schreef: omgeving neemt niet uit zichzelf contact op.
Zij vergoelijkt dat met: druk, eigen leven, situatie duurt mensen te lang en ik heb de energie niet het zelf te doen.

Jij vindt dat invullen, maar geloof me, als je je energie kwijt bent, dan wil je alleen maar gezien worden, want energie steken in vragen is al teveel. Zie me, ik ben gewond en heb hulp nodig. Maar veel vrienden vinden dan dat je dat ook nog moet vragen. Er is geen vraag, het is een feit. Ze is gewond.

Mijn ervaring is helaas ook zo. Nadat ik op mezelf woonde heb ik niemand, letterlijk niemand meer gehoord op mijn kring van 4 familieleden waaronder mijn kinderen na.

Als vrienden nou eens doorpakten en voor mijn part alleen maar vroegen hoe het ging, dan kost haar dat geen energie en kunnen vrienden het gewoon even overnemen.

Pennestreek

Lees de bijdrage van dopje # 473 goed! Je doet alleen wat je man wil. Wanneer wordt je weer eens the leading lady in your own life? Je man wil scheiden, dan heeft ie verder niet te eisen dat jij maar weg moet. Kies vijf mensen in je omgeving en geef aan waar je hulp bij nodig hebt. Vanavond nog. En laat je ook helpen.

gewond

Maar als Pennestreek nou niet laat zien dat ze gewond is, om die metafoor maar aan te houden, dan weten die vrienden dat misschien helemaal niet of ze weten niet hoe ernstig en welke hulp ze nodig heeft.