Hel, deel 3 - vervolg Help, zit muurvast!

ok, dan vraag aan Pennestreek

Weten je vrienden hoe het met je gaat? Weten ze alles echt alles wat hier staat, alles wat je hier verteld hebt? Heb je één iemand waaraan je alles alles heel eerlijk vertelt wat er de afgelopen anderhalf jaar en de laatste tijd met name aan de hand is. Weet iemand echt hoe erg het is? Ben je eerlijk of speel je te vaak mooi(er) weer?
Nogmaals, ik zou je dan, als jouw vriendin zijnde, even helemaaal niet los laten.. Wat is nou een paar dagen op een mensenleven, die tijd nemen vrienden voor elkaar. Graag. En niet alleen in goede tijden.

Weggedoken

Ik vrees dat Pennenstreek zó niet gewend is hulp te vragen, te aanvaarden, dat ze haar hoofd al heel lang onder de dekens stopt en niet meer echt deelt met mensen hoe het met haar gaat. Ik denk ook dat ze man beschermt hierbij. Ze wil kostte wat kost de eenheid bewaren, voor zichzelf, maar waarschijnlijk ook naar 'de buitenwereld'. Kwetsbaar durven zijn, hulp aanvaarden zijn in haar ogen ben ik bang tekenen dat ze 'het accepteert', deze scheiding die ze niet wil. Dat gaat vast allemaal niet zo bewust, maar ontkenning kan ver voeren en hoe bevriend je dan ook bent met iemand en hoe veel iemand dan ook van je houdt, als je er niet 'bij mag' omdat de ander die bescherming op heeft getrokken, ja, dan sta je misschien wel klaar, maar dan kan er pas openheid en actie zijn als iemand dat zelf kan aannemen, zelf wil, er zelf naar verlangt.

Ondertussen ben ik even boos!

Luister Pennestreek, die man van jou kan me de boom in. Hij is toch degene die hier zolang over heeft gedaan. En nou wil hij, ocharme, de kinderen niet telkens naar en andere plek zeulen. En dan ga jij daar in mee?

Sorry, maar ik vind dat onzin. Dan had hij het maar heel anders moeten aanpakken.

Ik denk dat een van de prioriteiten moet zijn, hoe pijnlijk ook voor jou, dat het aandeel van jullie beiden ontvlochten wordt. Ga proberen te zorgen voor jouw deel, jouw huis, jouw gezin, jouw kinderen, jouw baan. enz.

En hij wilde scheiden, gaat nu weg, en neemt de kinderen dan maar mee naar de bios of zo, of naar vrienden van hem. Maar jij blijft thuis, even bijkomen. Bij een ander logeren, hou eens op, dat is even leuk, en heb je in het begin ook gedaan, maar nu moet je gewoon lekker je eigen plekje kunnen hebben. Niet logeren, niets huren, geen half om half of week om week in je eigen huis.

Hij moet gewoon weg! Pennestreek. En dan kan hij zelf eens goed aanzien wat hij bij zijn kinderen aanricht. Hij heeft nu geen eigen plek? Ok, dan is het even afzien voor hem...

en weer draag jij het voor hem he pennestreek! Zal ik jou eens wat zeggen: ik denk dat het in jullie relatie zelfs omgekeerd is. Hij mag dan wel het mannetje spelen, met de beetje saaie, zich zelf verloren hebbende pennestreek in huis, maar ondertussen is het gewoon andersom. Hij is de pierlala zonder ruggegraat, en jij bent de krachtige vrouw die het allemaal altijd op orde hield.

Je man heeft je vorig jaar een doodssteek toegebracht, en die is al die tijd blijven etteren en ontsteken. En daaro red je het even niet. Maar hij is de slappe zak die niet doorpakt, telkens excuses verzint waar jij voor valt omdat het allemaal zo menslievend klinkt (hij wil de kinderen niet teveel aandoen, heen en weer slepen, en jij denkt, och ja, wat lief van hem). Maar ik krijg zo langzamerhand het gevoel dat het eigenbelang is Pennestreek, van hem.

Hij moet ook maar eens, net als de man van Moederziel, aan den lijve ervaren wat het is, scheiden. Dat is dit: een heel gezin uit elkaar rukken, en dan niet in luxe kunnen beslissen dat je een beslissing neemt die je een ander dan laat uitvoeren. Dat is je kinderen wellicht niet kunnen zien, dat is helaas pindakaas uit huis wieberen, want zo gaat dat gewoon. Is hij helemaal belatafeld...!

Meid, echt, stort je hart uit bij een vriendin, ik weet 100% zeker dat men gelijk op de stoep staat. probeer te delegeren. In gesprekken met anderen komen prioriteiten vaak bovendrijven. Bovendien kun je een ander wellicht dingen laten doen, of je ondersteunen als je bij je man aangeeft dat hij weg kan blijven of zo...

PIT hulp Allison?

Psychiatrische Intensieve Thuishulp?
De kortste route naar jeugdbescherming.

en ja, roosje heeft ook gelijk

ik weet, zo gaat dat...

Lieve Pennestreek, echt, je bent het zo waard!

ja, dat denk ik ook

Ik vraag zelf ook nooit hulp. Ik wil namelijk alles zelf doen, hulp nodig hebben maakt me bang en dat maakt alles erger. En als ik ergens midden in de ellende zit dan weet ik ook zeker dat niemand me kan helpen- alles is te specifiek-dus hulp vragen is zinloos. Bovendien: ik help ánderen.

Maar ik weet dat het anders kan, dus doe niet als ik. Je vrienden verdienen dat niet.

In nood

Of gewond het allemaal zelf gaan doen, is een overlevingsmechanisme. Heel lang functioneel, maar nu niet (meer). Niet alleen zijn, Pennenstreek. Wend je tot geliefden. Niet tot die ene, die een andere kant op loopt, maar mensen die een stukje met je mee kunnen en willen lopen. In liefde. Niet om te oordelen, niet om te bepalen, niet om te dicteren, niet om het 'voor jou' te doen (want al zou je willen, dat kan niet), maar om het met jou te doen. Zodat je een echo hebt als je wanhoopt, huilt, de uitputting voelt en uiteindelijk lacht en 'de gaten in het wolkendek' vindt en ziet. Dat kan niet alleen.

Weer een heel ander idee

Nu je toch je hele priveleven al op OO hebt gezet, zou je niet van iemand van hier hulp willen aanvaarden? Dan hoef je je eigen vrienden niet lastig te vallen. Misschien woont iemand van hier wel vlakbij jou en kan je misschien helpen met alles op een rijtje te zetten. Misschien is het makkelijker om van een onbekende hulp te krijgen.
Ik roep maar wat, want je klinkt zo hopeloos.

Wat Helena zegt

Dat vind ik eigenlijk een heel goed idee.

Jaren geleden zat ik zelf heel diep. Een aantal mensen die ik o.a. via OO kende merkten dat, en grepen in. Zorgden voor eten, keken of de kinderen oké waren, of er wat opgeruimd moest worden, dat soort dingen. Ik ben ze er nog steeds dankbaar voor.

ik heb al eens eerder zo bijgesprongen

Toen iemand wel bij mij in de buurt woonde en dat was heel eigenlijk vooral gezellig en bijzonder. Nu gaat hem dat niet worden vermoed ik regio Noord Nederland. Maar ik zou het zo weer doen ( en heb er beter van leren hulp vragen ook!

Ik ben irl net zo open als hier

Tegen vrienden en familie heb ik het regelmatig over hoe diep ik zit en hoe uitgeput ik ben. Maar expliciet gevraagd om hulp, praktische hulp in huis, nee, dat heb ik niet. Wel hulp bij het mediationproces, daar ga ik van de week ook mee aan de slag. Ik vind vragen om hulp heel moeilijk. Ook al omdat ik vaak denk, voor ik heb uitgelegd wat ik wil of nodig heb, heb ik het zelf al gedaan. Bovendien, ik ben fysiek echt ongelooflijk sterk. Ik slaap al 1,5 jaar slecht tot zeer slecht en ben in de beginperiode 15 kilo afgevallen. Toch ben ik al die tijd nog niet eens verkouden geweest. Ik denk dat dat niet meehelpt om te onderstrepen dat ik echt op ben. En ik weet altijd nog weer ergens een restje energie vandaan te halen. Weet mezelf elke dag weer uit bed te slepen, te zorgen voor wat moet gebeuren, elke avond koken, de was wordt gedaan, zelfs de groencontainer heb ik gisteren schoongemaakt en de regenpijp die verstopt zat van dode bladeren en mos ontdaan. Ik kan me voorstellen dat mensen dan niet zien hoeveel moeite me dat kost. Maar in bed blijven liggen vind ik geen optie. Ik wil daar niet aan toegeven, vind dat ik voor de kinderen door moet gaan, ze laten zien dat het leven gewoon doorgaat ook al hebben ze een vader die het gezin niet de moeite waard vindt om voor te vechten.

Man neemt gelukkig de afspraak voor zoon op zich, dat scheelt. Hij belde vandaag, wil heel graag de zorg voor de kinderen van me overnemen, omdat hij weet hoe uitgeputnik ben, maar alleen als ik dat echt wil. Daar ben ik nu over na aan het denken, Vandaag nog maar weer eens geprobeerd hem te bewegen weg te gaan, maar hij houdt voet bij stuk. Ben wel van plan het woensdag bij de mediator aan te kaarten, maar vraag me af wat dat op kan leveren. Ook die kan hem niet dwingen lijkt me.

Het werken vandaag en mijn vaste sportavondje hebben wel geholpen, ik ben iets rustiger nu. Mijn vader is me nog even komen masseren, ook fijn. Maar het ziet ernaar uit dat als ik echt even bij wil tanken, ik toch ergens moet gaan logeren en man voor huis hond en kinderen moet laten zorgen. Ik kan wel bij verschillende mensen terecht, maar ik vraag me af in hoeverre me dat echt gaat helpen. Of ik ergens anders wel kan ontspannen. Denk zomaar van niet.

Wat Ik nog bedacht nav het stukje over fysiek sterk zijn: zou het kunnen dat ik veel te veel adrenaline in mijn lijf heb? Dat zou die bizar goede weerstand kunnen verklaren, én de slapeloosheid, en het feit dat slaapmiddelen weinig uithalen bij me. En als dat zo is, zou daar wat aan te doen zijn?

Ga nu mijn bed in. Hoogst noodzakelijk!

waarom weg

je kunt toch gewoon niets doen thuis en je man alles?
het enige is dat je fiks veel weg moet zijn overdag, en verder moet hij maar vrij nemen.
je schuift aan voor het eten en man slaapt op logeermatras in de woonkamer.
je hoeft nergens heen.
maar: je moet dit wel doen en niet zeggen dat het niet kan of niet helpt.
want hiermee laat je zien dat jij jezelf serieus neemt.
gr Angela

Boos

Oh Pennestreek, wat word ik plaatsvervangend boos bij het lezen van jouw laatste posting.

"Hij belde vandaag, wil heel graag de zorg voor de kinderen van me overnemen, omdat hij weet hoe uitgeputnik ben, maar alleen als ik dat echt wil. "

Excusez le mot (ik ben van mezelf niet zo vloekerig aangelegd), maar wat een LUL is jouw man!!

Hij wil jou laten zeggen dat je het allemaal niet aan kan met de kinderen. Dat je zwak bent, dat je niets voorstelt, maar dat hij je wel kan redden en "ontzorgen". Ga maar lekker het huis uit, Pennestreek.

Kijk uit voor je man. Hij is echt gemeen.

Allereerst: hij is net zo verantwoordelijk voor zijn kinderen als jij. Hoezo wil hij de zorg overnemen maar alleen als jij zegt dat je dat echt wil?

Ten tweede, zeg hem nou dat hij het huis uit moet! Hij wil toch scheiden? En als je dat heel duidelijk zegt en hij doet het niet, creëer dan rust voor jezelf door die voorlopige voorzieningen aan te vragen. Hij is een deel van de week weg, maar hem aldoor zien zorgt -inderdaad! - voor steeds weer stress en adrenaline bij jou. Dat moet echt stoppen. Niet gezond en zal er mogelijk toe Leiden dat je slechtere afspraken maakt met je man over de scheiding.

Omdat hij niet het huis uit wil, hoef jij het niet te accepteren! Kom nou eens voor jezelf op. Je bent het waard hoor, om voor jezelf op te komen. Jij, vooral jij, bent degene die goed voor jouzelf zou moeten opkomen!

Wat houdt je toch tegen?

hij wil scheiden: hij MOET weg

Ik ben ook bang dat hij je in een hele vervelende situatie gaat manipuleren.
Stop te doen wat hij wil, alsjeblieft..

Hetzelfde patroon

Och Pennestreek, zie je nou niet hoe hij je in hetzelfde patroon duwt als waar je je een jaar geleden uitgeworsteld hebt? Hij de sterke man op wie jij als zwak vrouwtje mag leunen. Weet je nog een jaar geleden hoe jij aan jezelf gewerkt hebt om te voldoen aan zijn beeld van jou? Je werd zelfstandiger, kreeg een drukkere baan, maar nog was het niet goed genoeg. En nu je er fysiek en mentaal helemaal doorheen zit, komt hij als redder weer op de proppen. Hij zal je wel ontzorgen. Lekker dan. Eerst de chaos creeren, dan zeggen 'ik ruim het wel op' en dan een medaille willen omdat hij zo netjes heeft opgeruimd.
Ik heb het al eerder gezegd: hij houdt je geestelijk gegijzeld. Hij wil scheiden, zegt dat meermalen en lijkt ervan te genieten dat jij dan instort. Als ik al anderhalf jaar van mijn man wil scheiden, dan zeg ik dat tegen hem en pak mijn koffers. Dan ga ik niet zitten toekijken hoe hij 15 kilo afvalt, de kinderen hun basis kwijtraken en hij ontredderd door het leven gaat.
Misschien moet je bij de mediator eens vragen hoe hij de nabije toekomst ziet. Een week, een maand, een half jaar. Blijft hij nog steeds bij je wonen?

Over die adrenaline: ik denk ook dat dat je nu op de been houdt, maar pas op: dat kan een lichaam maar een bepaalde tijd volhouden. En dan stort je echt in en krijg je allerlei fysieke klachten waar je misschien heel lang last van kan krijgen. Ik zou dat eens navragen bij de huisarts.

Vraag nu gewoon hulp van mensen als je echt zo open bent als hier. Huil eens echt uit bij iemand en laat dat masker varen. De steun die je hier krijgt is leuk en aardig, maar wij zijn maar onbekenden. Een echte arm om je schouder, een echt persoon die je vertroetelt is meer waard dan onze woorden.

En denk aan je kinderen. Ik heb dit ook al vaker gezegd, deze situatie is slopend voor ze, veel erger dan als jullie echt gescheiden zijn. Hoewel je maar geen afscheid van je man wil nemen, zou je dan misschien aan hun welzijn willen denken?

Helena

"Als ik al anderhalf jaar van mijn man wil scheiden, dan zeg ik dat tegen hem en pak mijn koffers. Dan ga ik niet zitten toekijken hoe hij 15 kilo afvalt, de kinderen hun basis kwijtraken en hij ontredderd door het leven gaat."

Dit.

Het is martelend.

Pennenstreek heeft geen invloed op de man die dit doet. Op wie zij wel invloed heeft, vertrouwt ze niet, namelijk zichzelf.

Het woord gijzeling is geheel op z'n plaats.

Als ik hun kind was, ging het met mij ook niet goed. En ja, dit kan voelen als een gemene opmerking, en het kan best zijn dat de oorzaak van het 'niet goed gaan' niet (geheel) in deze situatie gelegen is, maar ik vind het onderhand werkelijk zorgelijk in welke omstandigheden deze kinderen al een hele poos leven. In mijn ogen is er nu niemand die echt hun belang voor ogen heeft, integendeel. Schrijnend.

Pennenstreek, als ik jou was, zou ik het niet 'doorspreken' met de mediator, maar je gesprek daar beginnen met stellen dat je wil dat man niet terugkomt in het huis. Maak er zodanig een punt van (wat dat is het) dat pas als dat geregeld is, jullie verder kunnen gaan met bespreken. Want zo IS het toch ook?

jullie zijn zo eensgezind

altijd: (ex) man van Pennestreek deugt niet en zij wel.
Ik verbaas me daar iedere keer weer over en vraag me dan af of ik iets mis, niet goed lees, want ik lees het niet.
Tuurlijk, hij komt met een rot boodschap dus is natuurlijk even een rotzak. Maar oordelen over een relatie/scheiding kunnen we natuurlijk niet.
Ja, de scheiding rekt zich enorm, maar volgens mij is dat een dynamiek tussen hen beiden en hebben ze daar allebei hun aandeel en rol in.
Ja, hij is de redder en zij het slachtoffer en ook dat is een bekende, volgens mij zeer vertrouwde dynamiek tussen hen beiden.
Volgens mij wordt Pennestreek er niet sterker van als ze hier ook steeds als slachtoffer benaderd wordt.
En voor de kinderen wordt het niet fijner als man als niet-deugend en vijand wordt weggezet.

@pennestreek

als je hulp zou willen aanvaarden via forum, beloof je dat je dat laat weten? je hoeft er geen anonimiteit mee te verliezen of wat dan ook, daar is vast iets op te te vinden!
gr Angela

Floor

Wij proberen Pennestreek te laten zien dat zij kracht heeft en degene is die het beste voor haarzelf kan zorgen.

Ze mag, nee moet, echt zichzelf een keer op de eerste plaats zetten.

En ook dat de regie nemen en niet toegeven aan de angst, want dat is het in mijn ogen ook, toch echt de beste strategie is hier.

Voor haarzelf.

En voor haar kinderen.

Ffzo en Floor

Ja, zo zie ik het ook, ffzo. Ik gebruik bewust woorden als martelend en gijzeling. Niet om man tot foute vent te maken maar om de situatie te duiden. En dat er in mijn ogen maar een iemand aan het roer van Pennenstreeks leven kan zitten, en dat is Pennenstreek. Wat mij betreft is zij geen slachtoffer; ze hangt in patronen en ik denk dat ZIJ ze kan doorbreken. Daar heeft ze man (juist) niet bij nodig.

Floor

Pennestreek is net zo fout als man door de situatie maar te laten doorsudderen en geen actie te ondernemen. Dat de meesten van hier de man als boosdoener zien is omdat hij heeft gezegd te willen scheiden en vervolgens geen actie onderneemt. Dat is toch niet zo gek.

Ik denk zelfs

dat het in werkelijk eigenlijk andersom is. Wat Pennestreek vertelt over hoe zij handelt in de werkelijkheid (niet in bed kunnen blijven liggen, altijd dingen doen ook al voelt zij zich nog zo rot, het idee hebben dat ze het allemaal zelf moet doen) laat mij zien dat ZIJ de doener en regelaar in de relatie is/was.

Maar omdat dat min of meer facilitair was voor man, is hij degene die de blits maakt in het leven, hij kan buiten de deur zijn hobbies doen, heeft een bedrijf waarmee hij als hij een klus heeft duidelijk meer verdient dan Pennestreek. Maar dat kan hij allemaal alleen door haar, doordat het thuis doorgaat en doordraait.

Geestelijk lijken de rollen echter omgedraaid. Geestelijk voelt Pennestreek zich zwak en minder waard.

Over gijzelen: ik denk dat hier twee schuld hebben. Want Pennestreek gijzelt ook zichzelf (niet gemeen bedoeld! Pennestreek) door in haar gedachtenpatroon te blijven ronddraaien.

Wat ik zelf een vreemde kronkel vindt is de gedachte dat ze ontzorgd zou moeten worden door man? Ik denk, misschien naïef: man er uit (nu, in deze fase), en dan zijn er Pennestreek en de kinderen. De zorg voor de kinderen zou Pennestreek dan niet perse bij man hoeven neerleggen... Man moet eerst maar eens zorgen dat hij ergens op orde komt waar hij de kinderen kan opvangen. Zo niet, dan thuis bij Pennestreek en dan kan Pennestreek misschien eens een vriendin/zus vragen of ze een weekend bij haar kunnen of zo?

Ik denk dat door die vreemde psychologische draai in hun relatie (Pennestreek als de zwakke) deze situatie in stand gehouden wordt. En man daardoor misschien wel denkt dat Pennestreek de opvoeding helemaal niet aankan, en Pennestreek daardoor dit zelf ook denkt. Wat ik zelf persoonlijk een hele gevaarlijke ontwikkeling vindt. Straks zit man met kinderen in het huis en mag Pennestreek op een kamer...

Pennestreek, je denkt zelf dat je man niet zo is, maar dit is een andere situatie. Hij is niet meer je partner, maar iemand met andere belangen nu...

Klein foutje

Ik schreef: Zo niet, dan thuis bij Pennestreek en...

Ik bedoel daar, zo niet, dan moet opvang thuis bij Pennestreek worden geregeld, door Pennestreek die het bv. aan iemand anders vraagt. Maar niet aan man die dan in huis voor de kinderen komt zorgen. Kom op zeg...

Lijkt een beetje dat Stockholm-syndroom... je houdt van degene die ergens ook de grootste bedreiging is...

Ik denk Pennestreek dat jouw lichamelijke en emotionele toestand vooral komt door een tweestrijd in jezelf: jij verzet je met hand en tand tegen de gedachte dat jullie uit elkaar gaan. Je wil het niet, en daardoor kun je het ook niet. Je bent namelijk te sterk voor jezelf. Lastig dit: kun je niet een soort gedachtenexperiment doen: voor jezelf gewoon proberen die onwil voor de scheiding als het ware in een doosje te doen, desnoods symbolisch, je trouwring af doen en weg leggen in een doosje, en dan zeggen: nu denk ik hier niet aan. Ik leg dit nu af en opzij, ik ga eerst handelen, en als ik meer rust heb kijk ik hier nog eens goed naar...

Het kan rust geven om iets niet eerst te hoeven handelen of oplossen, om het gewoon opzij te leggen...