Hel, deel 3 - vervolg Help, zit muurvast!

Die ken ik

sterker nog: die tekst hebben wij samen voorgelezen bij ons huwelijk... blijkbaar heb ik hem toch niet goed genoeg gelezen en begrepen. Ik heb de fout gemaakt mijn hart bij hem in bewaring te geven. En andersom niet.
Ik ben gelukkig al wel zover dat ik mezelf dat niet kwalijk neem . Zo zit ik in elkaar, zo ben ik. Ik heb me helemaal gegeven, en daar heb ik geen spijt van. Dat was (is?) mijn manier van houden van.

Pennenstreek

Dat is ook heel mooi, jezelf kunnen geven. Alleen niet afhankelijk worden van "een hem". Niet alleen recht van bestaan hebben "omdat hij", niet alleen leunen ipv ook geven, niet alleen geven en niet ontvangen, niet "een hem" op een voetstuk zetten en aanbidden, niet in adoratie vervallen "omdat hij", niet alleen maar zorgen "zodat hij".

Je mag ook nemen, ontvangen, achterover leunen, zonder zijn moeder/dienstmeisje/regelvrouw en zorgzame makkelijke partner te zijn. Dat heb ik er wel van geleerd. Ik mag ook.

Mooi woord

Leer ik nu: "aannemen". Dat heeft verband met geven en nemen. Ook met aanvaarden. Aangaan. Moedig zijn. Mooi woord.

Maar willen samensmelten met iemand is claimen, dat is ongezond en dat wordt volgens mij ook bedoeld in het gedicht. Dat je twee individuen blijft ondanks je partnerschap.

Wederom: boek

Een van de karakterschetsen gaat over symbiose en autonomie. Ik weet dat je nog niet wilt/kunt lezen, Pennenstreek, maar zoals gezegd: lezen over deze basale thema's is voor mij onverkort verontrustend en troostend tegelijk. Kan fijn zijn.

moederziel

ik vind dat je ontzettend veel invult voor man. Ergens heeft hij hier meer baat bij dan bij jullie blijven. Dat is zoals het is. Als je het eens hield bij alleen observeren en zijn woorden horen, zonder verklaringen erbij te halen? Het scheelt een hoop energie!
Groet,
Angela

Genuanceerder

symbiose en autonomie zijn genuanceerder uit te leggen dan met "slechts" bindings- en verlatingsangst. Meer geredeneerd vanuit jezelf en niet als eerste in een directe (liefdes)relatie met een ander. Dat vind ik mooi, want dat is het stuk waar voor mij begrip, inzicht en troost zit. Compassie en liefde voor jezelf. Dan hoef je jezelf en je geliefde niet als verkeerd aangesloten magneetjes gezien, maar kun je vanuit nuance en genade naar jezelf kijken. Een mens heeft volgens mij alle kanten in zich, met wie je ook bent. Met wie je je leven ook deelt. Er zijn in mijn ogen geen "opvoorhand" foute combinaties. Wel is er in de loop van levens inzicht en meer zachtheid. Meer begrip voor jezelf en de ander. Als je dat wil. Als dat je weg is. Mensen kunnen ook andere wegen gaan. Egogericht. Gericht op seksualiteit. Soms op perversie. Zwarte kanten. Het is moeilijk tevreden te zijn. Rust en vrede te vinden in jezelf. Je kunt de zoektocht aangaan maar ik begrijp het ook goed als mensen dat niet doen. Soms ben ik daar wel jaloers op. Het is best makkelijk om buiten jezelf vermaak, spanning, actie en wat ook te zoeken en vinden. Ik merk dat ik die keuze niet meer kan maken. Als je op de plek bent waar je die innerlijke kennismaking met jezelf meemaakt, vaak door moeilijke omstandigheden als iemandsstervrn of een scheiding, is het vat van de deksel. Niet meer terug te proppen, die eerste verontrustende, helemaal niet aangename, stappen naar meer innerlijke rust, los van "de ander". Dat is die focus op jezelf die ik eerder benoemde. Zoals gezegd: lang niet altijd aangenaam maar ergens onontkoombaar. Ik zie bij jullie, Moederziel en Pennenstreek, nog steeds de focus op man. Alsof jullie het fixen kunnen als je maar zou begrijpen, vatten.

Ik vind het echt prachtig, prachtig...

En dat stuk in hetzelfde boek over het laten opgroeien van kinderen, dat vind ik ook zoooo mooi. Als ik er zelfs maar aan denk springen de tranen me in de ogen.

Weet je, ik denk dus dat dit de opgave van het leven is: houden van, maar dat niet maken tot een wederzijdse verplichting. Houden van, maar dat niet laten worden tot beperken tot maar vrijlaten om te...

Voor mij is houden van iemand blij zijn dat die persoon er is, dat hij/zij in de wereld is, ook al is dat misschien niet bij mij in de buurt. Maar dat de wereld een stukje mooier wordt, alleen al omdat die persoon er is, zonder dat die persoon naar mij iets verplicht is.

Moederziel heeft het over een beeld van twee bomen. Zo zie ik het eigenlijk ook: twee bomen die trots en vol uitgegroeid samen bij elkaar staan, of twee bomen die in elkaar verstrengeld raken en zo samen krom groeien...

Ja, je moet ontvlechten. En als dat niet liefdevol lukt zul je af en toe de snoeischaar moeten gebruiken. Dat is nou eenmaal zo.

Toch moederziel, vergeet niet: jij bent jij. Jij leeft jouw leven zoals jij dat wil en kan. Als jij ervoor gaat om je partner bij en tijdens de scheiding niet te beschadigen of pijn te doen... dan zou dat moeten kunnen denk ik.

Weet je wat ik ook denk: een liefde die voorbij gaat (om wat voor reden ook, meestal is dat toch omdat 1 v/d partijen er een einde aan maakt, de liefde opzegt of verraadt), maar een liefde die voorbij gaat is daarom niet minder waard. In zijn tijd was het mooi en waarachtig, diepgaand, noem maar op. Ik denk ook niet dat een liefde minder waard is omdat de ander het anders heeft ervaren. Uiteindelijk zijn we toch allemaal alleen en geven we zelf een invulling aan onze ervaringen. Denk maar eens aan kinderen die later bijvoorbeeld allerlei problemen met hun jeugd hebben, terwijl de ouders toch gewoon hun best hebben gedaan... Beide belevingen zijn waar...

Als je wilt dat die ander dat net zo beleeft als jij, ben je dus al verplichtingen op aan het leggen, en eisen aan het stellen...

En ook moederziel, en ik bedoel dit absoluut niet aanvallend of kwetsend: maar jij stelt vragen aan je man (waarom ga je weg, wat is er aan de hand, wat heb je gemist in onze relatie of mis je nu), je man probeert antwoord te geven (vergiftigde grond, jij gaf het wel maar ik kon het niet aanvaarden, enz.) maar vervolgens hecht jij daar een oordeel aan. Jij ziet het niet zo, ziet dat het antwoord je man niets brengt, dat hij zelf niets doet en zo. Ik snap het hoor, dat je dat ziet, jij ziet alleen vernietiging. Maar misschien heeft hij dit wel nodig, totala afbraak, totale onthechting misschien wel, om uiteindelijk nieuw te kunnen opbouwen. Ik weet het niet...

Eerlijk gezegd kan ik het me ergens wel voorstellen ook, van je man. Hij is ooit, ongeheeld, met wonden en littekens ergens aan begonnen. Iets prachtigs, jullie liefde en uiteindelijk jullie mooie gezin. Maar zijn wonden en littekens zitten er nog steeds en zijn waarschijnlijk zelfs gaan etteren, hebben bloedvergiftiging teweeg gebracht, zoals dat nou eenmaal gaat.

Dus dat prachtige gezin is voor hem op drijfzand gebouwd. Hij moet eerst bij zichzelf komen, en moet daarom dat gebouw dat hij over zichzelf heeft opgetrokken, ervan af slopen, om te raken tot zijn kern die geheeld moet worden. Ik ken je man natuurlijk helemaal niet, maar ik heb een geliefd iemand in mijn directe omgeving die ook met wonden uit haar jeugd is gekomen. En ik zie zo scherp dat zij eerst aan genezing moet doen voordat ze ander leven kan gaan opbouwen. En ik merk ook dat zij dat zo totaal niet ziet, niet kon zien, zeker niet toen ze nog zo jong was. Nu begint het te komen, en daarvoor moet ze alleen zijn, geen relatie hebben, zelf tot de bodem durven zakken. Want ik denk dat je volledig vrij moet zijn om dit te kunnen en durven, zonder partner die (ondanks zichzelf) toch aan je trekt... En met jonge kinderen, die zo afhankelijk van je zijn, een jong gezin dat zoveel eisen stelt, kan dat helemaal niet. En dus blijf je doorgaan, jezelf voor de gek houden misschien, en jarenlang zelfs ook zelf geloven dat er niets aan de hand is. Hoe langer het duurt, hoe erger de ineenstorting wordt, denk ik, omdat er meer mee de diepte in gaat. En dan moet er een aanleiding zijn om in te zakken, en dat was dan in jullie geval waarschijnlijk die werkloosheid en die financiële problemen...

En misschien moet je dan juist ook wel alleen zijn, en dat gezin van je weg slaan, omdat ze zo dichtbij staan. Omdat je jezelf in al je naakte onvolmaaktheid niet durft te aanschouwen, laat staan dat je geliefde je zo mag zien, of je kinderen. Dan sla je ze liever weg, zodat ze je haten en hun leven gaan opbouwen zonder jou...

Is dit niet ook de basis van de griekse tragedie, of het shakespeareaans drama... Niet om te bagatelliseren, juist niet. Ik denk dat diepe kraters in je emotionele ontwikkeling als jong kind, je emotionele bevestiging dat je er mag zijn, dat je goed bent zoals je bent, je emotionele stabiliteit, dat die de ergste zijn die er zijn.

Frappant

Wat Mirreke beschrijft zie ik ook bij mijn vriendin die in scheiding ligt. Haar man heeft haar destijds 'gered' en was 20 jaar geleden precies de stabiele zorger waar zij toen behoefte aan had. In de kern is zij nog steeds dat wilde meisje van toen, en haar man 'past niet meer'. Hij wil het oude behouden en zij voelt zich beknot. Heel zuur voor hem, maar hij kan haar niet volgen in haar behoeften. Dat verlangt ze ook niet van hem, want ze gunt hem ook het beste en zichzelf kunnen zijn. Dit alles dus nu verpakt in het rotte dat scheiding heet.

letterlijk

"Ik ben eigenwijs genoeg om te denken dat hij niet weet wat hij doet. Of wel wéét, maar niet naar handelt. Ik zie zijn ongeleide woede, ik zie zijn pijn, ik zie zijn vlucht. En ik weet dat hij er alles aan doet om zijn depressie, zijn diepe teleurstellingen en schaamte voor te blijven. Hij offert wat hem het liefste is. En hij wéét dat hij dat doet, maar is niet in staat om anders te handelen."

dit is wat mij triggerde om te schrijven: je vult voor hem in. Je zegt je observeert, maar je verklaart ook op een bepaalde manier en vandaaruit heb je hem bijvoorbeeld vragen gesteld. Ik kan me voorstellen dat alles wat je hem vraagt een sociaal wenselijk antwoord van zijn kant oplevert. Dus zelfs als hij wat zegt heb je er nog niets aan.

Groet,
Angela

en dat

is wat ik al die tijd bedoel met: je krijgt de antwoorden niet en als je ze krijgt zijn ze onbevredigend, onduidelijk, vaag en kun je er helemaal niets mee. Tenzij je er zelf een verhaal omheen bouwt. Waarvan ik niet zeg dat je dat doet, maar soms lijkt het of je vlucht in mooie gedachtes, mooie woorden. En dan ineens denk ik: je bent weer wat stapjes terug aan het zetten.
Dat mag, ik ga nog steeds stappen terug, vooruit, zijwaarts, en in de lucht en ik snap dat ook wel, dat hoort bij verwerken.
Maar wel wakker blijven, niet gaan dromen :-)

Wat ik ook bedoel Moederziel

Is dat hij jou er gewoon niet bij kan hebben. Ook al denk jij, voel jij van wel. En is dat misschien ook wel zo. Maar voor hém is het niet zo... Dit is nu zijn pad, waar hij voor kiest, en wat hij alleen, althans zonder jullie, moet of wil gaan. En dat hij tussendoor ook nog een truus heeft.

Ach weet je, volgens mij is die hele truus een non-issue in dit verhaal. Tuurlijk, ze is er wel, en het is verdomde rot dat ze er ook al was toen jij nog van niets wist. Maar het gaat natuurlijk helemaal niet om haar. Het gaat om je man. Als deze truus er niet was, was er wel een andere truus. Of geen truus, geen idee. Maar het gaat om hem. En hij ziet geen andere uitweg dan jullie 'weg te doen'. Het is volgens mij alsof hij bezeten is, alsof hij is overgenomen door iets of iemand, en daaronder zit hij zelf... Die glimpjes laat hij ook zien.

Ik weet niet of je het kunt of wilt, maar ik denk dat ik zou willen dat ik het volgende zou kunnen: hem zeggen dat hij mijn zegen krijgt, dat hij uit moet zoeken wat hij uit moet zoeken, dat jij hem daarvoor de ruimte geeft. Dat jij om jezelf en je kinderen te beschermen een stap terug doet, maar dat jij ziet dat hij dit nodig heeft, dat hij blijkbaar niet anders kan dan uit het gezin stappen en alleen uitvechten wat hij moet uitvechten. En dat je hoopt dat hij vindt wat hij zoekt. En misschien kun je het zelfs opbrengen om hem te zeggen dat hij altijd terug kan komen later en dat je dan zult kijken of hij weer in jouw leven past. Wat wellicht nooit meer het geval zal zijn, want jij gaat ook verder op je levenspad

En dan zou ik mijn pijn en mijn woede en mijn verwijten niet naar hem richten. Ik denk nogmaals, dat hij uit onvermogen handelt, en misschien zelfs even langzaam gek aan het worden is... (zelfs, moederziel, ben ik ineens op basis van wat jij schreef ook bang, als hij maar zichzelf niets aandoet... Ben jij daar wel eens bang voor geweest?)

Maar je pijn en woede, het gevoel verraden te zijn, probeer dat zelf te verwerken... uit te schreeuwen, geen idee, of bij een therapeut of via EMDR, ik weet het niet...

Misschien ook vind je het onzin wat ik schrijf... Maar zie het als ziek. Je partner is ziek, geestesziek, emotieziek. Als hij dement werd en langzaam van je weg dreef zou je dit ook hebben, laat hij je ook alleen. Ik denk dat ik dit zou proberen als ik jou was, moederziel. ook op basis van wat jij schrijft, hoe jij hem ziet. Ik denk niet dat jij alleen maar wanhopig probeert vast te houden wat ooit was... Ik denk dat je hem toch ook goed ziet. En ja, ondertussen is het pijnlijk, en kwetsend, en dom... en moet je ook goed voor jezelf zorgen, en voor je kinderen, anders word jij ook gek.

nee joh

Ach welnee, je valt echt niet terug- en wat dan nog trouwens? Twee stappen vooruit, 1 achteruit.

#236 en #241. Dat is de bodem bereiken voor man. Pas als hij op de bodem zit kan er herstel komen. (mooie metafoor Taruh over uitgang onder in de put). Daarom heb je , Moederziel, geen keus en moet je hem loslaten. In je laatste posting schrijf je dat veel afstand/weinig contact je het gevoel geeft van elkaar af te drijven. Au. Het is niet ten diepste wat je wil. En toch; blijkbaar is dat bij jullie nodig- is dat de sleutel om nu los te komen van elkaar. Voor jouw welzijn en dat van hem. Pas dan kan hij herstellen- als hij er zelf werk van maakt. Hoeft niet- hij kan ook blijven vluchten. Sommigen een leven lang. Intens triest vind ik dat. En ik kan me voorstellen dat dat je zo verdrietig maakt. Nog, als ik eraan terug denk hoe eenzaam man geweest is in al zijn domme acties- van kwaad tot erger, voel ik intens verdriet. In de eerste plaats om hem. Logisch toch Moederziel dat je dat verdriet blijft voelen. Het is nog maar zo kort. Wat is twee jaar op een mensenleven? Op een 25 (?) jarig huwelijk? Emotioneel afstand vinden kost toch ook gewoon tijd- het is zo lang anders geweest. Je bent trots op de stappen die je zet; super! maar blijf jezelf de tijd gunnen om afstand te nemen van de man die zo belangrijk voor je was.

Wat ik moeilijk vind is dat dit generaties doorwerkt. Man is emotioneel beschadigd in zijn jeugd. ( z'n ouders misschien ook? Hoe ontstaat dit?). Nu heeft man de bodem nodig om uiteindelijk tot zijn recht te komen. (of dat gaat komen is mar de vraag). In dit proces is het evident dat ook jullie kinderen beschadigd raken. Hoe goed jij ook je best doet- ze worden geraakt. En het is maar de vraag hoe dit uitwerkt.
Hoe kan dit doorbroken worden? Hoe kan man verantwoordelijkheid nemen om deze spiraal te doorbreken in de toekomst? Ik zie antwoorden in de contextuele leer- generaties verbinden, helen en verantwoordelijk maken voor de volgende generatie.
Het heeft mij de ogen geopend, hierdoor heb ik inzicht gekregen in relaties. Maakte dat ik objectiever naar situaties (ook die van mijzelf) kan kijken. Het heeft mij milder gemaakt.
Ach zomaar wat overdenkingen.

Lieve Moederziel ; je doet het goed. 2017 gaat je nieuwe tijd geven om te ervaren, te overdenken, te leren en te groeien. Soms ineens een groeispurt, soms stilstand, so what? Zolang je tijd van leven hebt gaat dit door- het is nooit 'klaar'. Dus blijf jezelf de tijd geven om het op jouw manier te doen, - je hebt afgelopen maanden gezien wat dat je brengt.

stilstand of achteruitgang

Het is nogal een verschil en daar zit m ook precies in wat ik bedoel.
Er kwam kracht, boosheid en ik had al gezegd: voel dat niet omdat een ander zegt dat je dat hoort te voelen.
De boosheid die kwam kwam te nadrukkelijk en toen dacht ik: het is niet wat je echt voelt. Je bent wel boos, dat is oprecht, maar het is niet wat er zo broeit bij je. Dat is frustratie. In je binnenste hoop je nog steeds dat hij bij zinnen komt en dat houdt in dat hij terug bij jou komt. Hoop je dat het een grote nachtmerrie is waaruit hij je liefdevol wakker maakt. En dat is achteruitgang en niet 1 stapje maar op een holletje terug en dat is onnodig "opnieuw" beginnen.
Dat kwam er dan een paar postings geleden ook wel uit. Dat er nog die hoop is. En er werd weer meer nadruk gelegd op hoe man van het pad af is. Hij ziet het allemaal niet helder. maw Als hij het wel helder ziet, ziet hij wat hij weggooit en dan komt hij terug en de deur is wijdopen, dat voelt hij. Hij kan alles maken omdat het mogelijk is, zijn "bedjes"(figuurlijk) zijn aan twee kanten gespreid.
Hij hoeft niet terug te komen als hij bij zinnen is.
Sommige mensen kunnen zo door blijven gaan omdat ze het willen en omdat het ze mogelijk gemaakt wordt.
Er hoeft niet eens een hele diepe grondslag als oorzaak aan vooraf te gaan.
Hett is prettig als het wel zo is, want dat verklaart meer, het geeft excuses, schuld aan een bepaalde kant, is beter te behappen, lichter verteerbaar: arme man. Je zou er nog medelijden mee krijgen. Niet doet. Je was zelf ook beschadigd (wie niet) en jij bent ook niet zo geworden. Maak geen excuses voor zijn gedrag.
Niet iedereen met een beschadigde achtergrond reageert met destructief gedrag. Niet iedereen wordt daarmee eenzelfde mens.
Dat hij in superlatieven praat, zou eerder een depressie aangeven dan een MCL of wat dan ook. Die depressie kan overal vandaan komen, maar ook van binnenuit.
Mijn jeugd was verre van soepel en ik werd zo depressief als een deur toen ik uit huis was.
Ik praten, therapie, maar ik raakte uitgepraat en de depressie zat er nog. Had geen bal met mijn verleden of heden te maken.
Daarom zeg ik: je kunt blijven raden, analyseren, proberen te begrijpen, maar dat ga je niet doen. Ik begrijp heel goed dat het helpt, het zou mij ook hebben geholpen. Maar met wat je krijgen zal aan antwoorden ga je niets kunnen. Het zijn, zoals hierboven genoemd: gewenste antwoorden, antwoorden waar je niets aan hebt, vaag, zweverig zoals je hebt gemerkt. Als man die opmerkingen naar mij had gemaakt had ik m nog veel waziger aangekeken, daar kun je echt totaal niets mee. Het is nietszeggend, al die woorden. Daden zeggen veel meer en op gebied van daden is hij duidelijk.
Hij wil weg, maar wil dat doen met een goede band met zijn oude thuis. Hij wil geen gevolgen dragen voor zijn afgrijselijk gedrag. Hij wil er mee wegkomen en onbeschadigd scheiden.
En nu hij ziet dat dat niet gaat weet hij niet meer hoe hij zich moet gedragen. Waar hij bij jou bot vangt, wordt hij door Truus getroost en opgehemeld. Met Truus komt hij echt nooit niet tot die bodem en ook die bodem geeft geen garantie, maar over dat zijn we het denk ik wel eens.
Truus is geen non-issue, Truus is een enorme ruis op de radio.

Stappenplan

Aan het begin van dit derde deel van dit draadje was je heel duidelijk:

'Mijn stappen worden nu: financien uitzoeken, mediator zoeken, scheiding inzetten, contact met man minimaliseren en nieuw leven opbouwen. En voor het eerst, voor het eerst doet het geen pijn om dat te schrijven. Alles is dood. Het gevoel voor hem is dood.'

Ik krijg nu ook het idee uit je laatste postings dat deze vastbeslotenheid weer wankelt. Ik hoop dat je een stukje verder bent gekomen met je stappenplan.

En het is al eerder gezegd, maar wat een heel bijzonder draadje is dit. Met zulke mooie en waardevolle bijdragen van veel mensen.

Misschien te maken met de tijd van het jaar?

Ik merk aan mezelf dat deze donkere maand, met alle feestdagen, heel zwaar is. In ons geval: alles voor het lastst als gezin doen, vieren, meemaken. Voor jou juist: vorig jaar waren we nog een gezin, was alles nog zoals het hoort te zijn.

Moederziel, ik herken wat Tops en Charis schrijven. Je was vastberaden, maar ergens ben je de weg kwijtgeraakt en een stuk teruggelopen. Logisch, je kent de nieuwe weg niet, en de oude wel. Ook al is die route pijnlijk. Ik hoop dat je snel het pad terugvindt dat je een zo kort geleden nog bewandelde.
Ik doe trouwens precies hetzelfde merk ik. Ik heb nu een week vrij en man gaat dan weg. Maar dat wil ik helemaal niet. Ik wil dat we als gezin bij elkaar blijven, en zoals elke vakantie als gezin gezellig samen dingen ondernemen, 's avonds spelletjes met de kinderen blijven spelen alsof er niets aan de hand is. En ik weet heel goed dat dat struisvogelen is. Toch kan ik dat verlangen niet loslaten. Ik heb me er nu een beetje bij neergelegd dat ik op dit moment blijkbaar nog niet in staat ben om dat te doen. Ondertussen gaat het proces gewoon door, mediator is gekozen, afspraak voor volgende week over ouderschapsplan staat. Ik ga ervan uit dat afstand nemen en los komen tijdens het proces vanzelf gaat. Of niet, dan komt het wel als man een ander huis heeft.

Ik hoop dat volgende week met de kinderen samen vrij zijn me gaat helpen. Doordat ik uit kan rusten, op kan laden, me focussen op mezelf en de kinderen. Maar ik weet niet of dat gaat lukken.

Knuffel voor jou, en eentje voor mezelf. Het leven is geen krentenbol...
Ik ga oliebollen bakken. Vasthouden aan tradities geeft houvast.

Tegelijk geschreven

Mooi hoe je het verwoordt. Fijn dat we het verkeerd hebben gezien, en dat je wel op het pad bent gebleven. Op jouw pad bent gebleven.
Ik sta er hetzelfde in als jij geloof ik. Ik kan niet boos zijn op man. De liefde die ik voor hem voel wil ik niet kwijt, de vriendschap niet. En ik wil ook geen afstand nemen. Niet actief in elk geval. Dat deel zal man moeten doen.
En misschien is het inderdaad wel zo dat we eerst echt los moeten komen van elkaar om echt opnieuw te kunnen beginnen, als gescheiden stel, maar als ouders van onze kinderen. De tijd zal het uitwijzen.

Duidelijk

Scheiden doet lijden, dat is een feit.
Bij elkaar blijven doet dat net zo goed, ook als je gaat herstellen sleep je daarin je kinderen mee.
Ik ben helemaal niet iemand die per se voor scheiden is omdat ik toevallig zelf gescheiden ben.
Wel irriteer ik me als er wordt gezegd dat scheiden te snel wordt gedaan, een no go is als je kinderen hebt. Dat vind ik bijzonder pijnlijk om te horen.
Ik zal geen van jullie twee ooit naar een scheiding praten. Ik ben niet zozeer pessimistisch als wel realistisch. Uit nood geboren, ik ben een echt gevoelsmens.

Niets dat je doet sluit het andere uit. Als jullie uiteindelijk samenkomen is dat prima. Voor nu denk ik dat dat de situatie niet is en ik zie 2 vrouwen die er aan onderdoor gaan en lijden en zo ook hun kinderen. En dát is het niet waard. Dan beter echte afstand en later in het leven weer verder zien. Het was mijn grens: als ik ongelukkig wordt dan moet ik stoppen.
En nee, dan heb ik het niet over een boer die me dwarszit of een bad hairday, of een man die niet perfect is.

Ik geloof niet meer in mooie woorden en praatjes. Een erfenis van mijn scheiding. Alles kan kapot, niets dat kapot ging is sterker dan ooit. Het ging kapot omdat het niet sterk genoeg was.
Geloof ik niet meer in liefde en ben ik zo'n verbitterde Moppersmurf? Nee, absoluut niet. Ik geloof in de liefde, in het mooie dat in een mens zit. Het leven krijgt nog steeds het voordeel van de twijfel. Maar ik ben wel realistischer geworden en dat haalt me nu sneller uit slechte situaties.

Ik gun jullie allebei je volledige gezin, laat dat voorop staan. Dat jullie mannen de kluts kwijt zijn lijkt me logisch gezien het gedrag dat ze vertonen.
Laatst zag ik een film over bergbeklimmers. Er viel iemand die weer aan een ander persoon hing. Om het leven van die bovenste persoon te redden van de bungelende persoon, moest hij het touw doorsnijden, anders gingen ze beiden ten onder.
Een mens kiest uiteindelijk altijd voor zichzelf, alleen de ene eerder dan de ander. Jullie gun ik dat je sneller voor jezelf kiest, want de wereld op je schouders is een onmogelijke taak.

Ik wens jullie toch een goed nieuw jaar. Waarin er duidelijkheid komt en initiatieven genomen worden. Initiatieven om te zien wie er nog te redden valt van het land der dolenden en dat zijn jullie zelf en jullie kinderen. De rest komt erna. Tot volgend jaar ;-)