Hel, deel 3 - vervolg Help, zit muurvast!

mooie uitspraak

"Ik ga 2017 in op eigen benen. Sadder and wiser. Maar klaar is het zeker niet. Ik kan nu gaan opkrabbelen."

Precies letterlijk citeren kan ik even niet, maar ik heb ooit zoiets gehoord als "shit and tears are the best fertilizer for the most beautiful plants".

2017

Hallo Moederziel, hallo Pennenstreek, alle ieder hier, ik wens jullie alle goeds voor 2017. Wat ik jullie ook wens, is dat het verlangen stopt naar bij een man zijn die er voor kiest niet bij jullie te zijn. Telkens 'the bottom line' en telkens lijken jullie allebei er niet tegenop te zien dat 'gewoon voort te laten bestaan'. Je hoeft elkaar niet te haten, je hoeft elkaar niet de tent uit te vechten; ik denk wel dat je beter voor jezelf zorgt als je het verlangen om te helen, het verlangen naar gezamenlijkheid, niet richt op degene die je verliet. Richt het op jezelf, kijk wat dat brengt in 2017. Jullie zijn jezelf waard. En huilen mag, vanavond en vannacht. Wees niet verbaasd als je een verdrietige jaarwisseling hebt. Dat lijkt me het meest logische om te voelen. Voel daarnaast hoe wijs, sterk en mooi je bent. En kijk naar je kinderen, kijk echt naar ze. Bij ze zijn, en bij jezelf zijn, is het mooist en het best dat je nu kunt doen. Sterkte.

geen oordeel

Heb de laatste reacties niet gelezen.
Weet niet of ik goed onder woorden kan brengen wat ik bedoel:

Ik weet niet of ik optimistischer ben. Dat jullie samen komen heb ik een hard hoofd in. Is ook geen doel op het moment; man neemt geen verantwoordelijkheid voor herstel dus is die weg nu afgesloten. Wat de toekomst brengt weet niemand; ik heb dichtbij 2 voorbeelden meegemaakt waar stellen na 3-4 jaar weer samen kwamen. Soortgelijke verhalen met mannen die de weg kwijt leken te zijn en hun gezin nogal plotseling in de steek lieten. Ik heb nog veel vaker gezien dat stellen niet meer samen kwamen- man aan tweede leg begon. Zegt dus allemaal niks- behalve dat alles open ligt.

In de toekomst- niet nu. Nu ben je gedwongen je weg alleen af te leggen- zonder man als partner. Je hebt al flinke stappen gezet.
Ik merk dat ik anders naar jouw en Pennenstreeks gedrag kijk. Niet in termen van vooruit of achteruit, goed of fout. Als er iets is dat ik geleerd heb van m'n gesprekken met psych is dat je gedrag je helpt- je geeft wat je nodig hebt. En dat als ik 'terugviel' in oud gedrag dat voor mij op dat moment - tijdelijk- helpend was. Want inderdaad comfortabel, veilig. Blijkbaar had ik dat dan nodig vanwege onzekerheid, vermoeidheid, angst enz. Er naar kijken als de weg terug of opnieuw moeten vinden maakt dat je een oordeel over jezelf uitspreekt; foute weg, oei, achteruitgang; nu opnieuw aan de slag. Het weer 'beter' moeten doen.
Nee, je hebt het waarschijnlijk even nodig gehad. En het heeft consequenties in je gevoel en je daden. Van hieruit kun je weer verder. Het gaat niet om goed of fout; het gaat erom dat je ervaart wat de consequentie is van je gedrag; Je neigt weer meer naar man- dat geeft je verwarring en hoop. Dat mag- als je je er van bewust bent. Misschien maakt dit je bewust dat je dit niet wil; oke, dan pak je de draad weer op zoals het was en gaat weer afstand creëren.

Door je gedrag te oordelen maak je het nog zoveel zwaarder voor jezelf. Net als de tijdsbeleving. Natuurlijk; als je naar jullie proces kijkt kun je denken- pfff wat gaat het langzaam. Ik relativeer het meer door te kijken naar 't grote geheel. Wat zijn deze 2-3 jaren op jullie leven samen en het leven wat hopelijk nog komt? Je staat nooit stil- ontwikkel je door wat je meemaakt.

Destijds was mijn beleving van tijd misschien wel m'n grootste vijand; het moest snel, ik was er zo spuugzat van. Ik heb het hier zo vaak gezegd; hoe lang nog, hoe lang nog? Toen ik dat los kon laten en minder oordeelde over mezelf kwam er rust. En als ik nu terug kijk, maakte ik toen de grootste stappen.Maar dat zal voor een ieder weer anders zijn.

Eerste keer het jaar in zonder man fysiek/emotioneel om je heen. Terugkijken naar wat er was. Bij mij zei iemand toen; en nieuwsgierig naar wat er komen gaat. Was ik totaal niet nieuwsgierig naar- omdat het niet was wat ik wilde. Ik wilde een ander verleden en een zekere toekomst. Het is beide niet gelukt. En toch is het goed omdat ik mezelf meeneem. Zo ook jullie, Moederziel, Pennenstreek en heel veel anderen.

Mede survivalers

Ook ik wens alle posters en meelezers het beste voor het nieuwe jaar!

Dat zeg je mooi moederziel

Ik hoop met je mee. Op de terugkeer van liefde en geborgenheid. Liefde is er gelukkig nog, in andere vormen, van de kinderen, familie, vrienden, jullie en zelfs van man. Maar de geborgenheid die zo vanzelfsprekend was, die mis ik zo enorm.
En ik hoop dat ik die geborgenheid wel (weer) kan geven aan de kinderen. Ik voel me zo tekort schieten jegens hen...

Pennenstreek

Verander dat per nu. Zie het niet als opgave maar als mooie focus. Liefde. Houvast. Laat niet gebeuren dat je dit nog een keer moet zeggen. Dat kan gewoon je besluit zijn.

Onder deze omstandigheden

Kon je geen krachtiger start maken!

Ja, oud- en nieuw. Het blijft een rare avond. In 2016 gescheiden en verhuisd. Ik was met vriendinnen. We hebben het jaar doorgesproken, met elkaar meegeleefd en onze plannen voor het nieuwe jaar besproken.
Ik ben erachter gekomen dat ik mijn eigen beste vriendin ben en dat ik niet op ex kan rekenen. Het helpt mij om nauwelijks met hem te communiceren, alleen over de kinderen en zakelijke aangelegenheden. Ik deel verder niet meer mijn gevoelens met hem; dit heeft geen zin en hij heeft er geen recht op.
Ik ga in het voorjaar een paar dagen naar oudste, die in het buitenland woont. In de zomer met middelste op vakantie; we gaan een plek uitzoeken waar we nog nooit zijn geweest en lekker op reis.
Ex en ik zijn bijna 25 jaar getrouwd geweest. Het is vreemd dat hij nu een vreemde is geworden, maar het is snel gegaan. Hij is niet de persoon die ik dacht dat hij was, eigenlijk net zoals bij Moederziel en Pennenstreek.
Verder heeft het gewoon geen zin verklaringen te zoeken voor zijn gedrag. Die zijn er gewoon niet. En van hem zal ik ze nooit krijgen; ik denk dat hij zelf ook geen idee heeft.
En mijn deur is definitief gesloten. Iemand die mij blijkbaar niet (goed) genoeg vond, is niet goed genoeg voor mij. Zo iemand wil ik niet, ik ben meer waard dan dat. Dus geen wreckonciliation voor mij!
En wat iemand anders hier ook al zei: Luister niet naar woorden, maar kijk naar daden.
Lees dit, het heeft mij zo geholpen:
https://www.chumplady.com/2012/07/five-things-that-keep-you-stuck-with-a-cheater/
https://www.chumplady.com/2012/12/trust-that-they-suck/
https://www.chumplady.com/2012/06/untangling-the-skein-of-fuckupedness/

Ik wens Moederziel en Pennenstreek heel veel sterkte en inzicht toe de komende tijd. En als ik eerlijk ben: Een snelle scheiding, want pas daarna kun je echt aan je eigen leven beginnen.

Contact

Waarom bv niet zakelijk mail contact?

-Pietje heeft vrijdag tentamen
- Klaasje moet zaterdag naar voetbal
- Japie heeft 2 x een huilbui gehad omdat........Kom jij er bij hem een keer op terug deze week?
-Vakantie kan ik nu niets zinnigs over zeggen.
Druk op verzenden.

Geen discussies, geen overleg, dat lokt contact uit. Gewoon zakelijk puntsgewijs overleg over de kinderen/te regelen zaken. Zoiets?

Trust that they suck

;-) geen mooie woorden, geen ontrafelingen, geen analyse, simpel: they suck en dat mag best gezegd worden. Toch!

Zou iedereen willen aanraden het te lezen, geldt eigenlijk in elke relatie met een verrader.

Is het, als mailverkeer niet mogelijk is vanwege de ruis, mogelijk om het evt via een telefoongesprek te doen, of ergens waar het heel neutraal is? Om daar vooral geen koffie of "gezellig" wijntje bij te drinken als ouwe jongens krentenbrood maar het heel zakelijk te houden? Niet in te gaan op: hoe is het met jou, dat ook niet te vragen?Om niet proberen te blijven zoeken naar wat hem beweegt omdat je dat nooit zult snappen? Desnoods ijskoud in een park, zodat er echt geen knusheid kan ontstaan dat hem weer mooie woorden uitlokt die jou verwarren en pijn doen?

Het is 1 uur...mijn hoofd draait nog op volle toeren, niet gek dat ik bijna niet meer slaap. Welterusten :-)

zowaar!

Geslapen, gewoon een nacht bijna doorgeslapen. Wel op wat abnormalere tijden, maar dat hoort helaas bij mij.

"Er gebeurde een paar dingen die standaard gebeuren: 1) hij gaat uit de app met de mededeling 'hier heb ik geen zin in' als ik niet meteen ja en amen zeg, 2) hij blijft ontzettend vaag over zichzelf en 3) als ik aangeef dat mijn vertrouwen weg is of iets in die geest, zegt hij dat hij dat 'moet respecteren'."

Bij 1. vlucht hij (bij moeilijke dingen, dat is hoe hij omgaat met ")
Bij 2. doet hij hetzelfde. Hoe minder duidelijk hij is, hoe minder hij een confrontatie hoeft aan te gaan, hoe makkelijker het voor hem is. Hij blijft vaag zodat hij niet duidelijk hoeft te zijn.
Bij 3. kiest hij de makkelijke uitweg. Hij hoeft daarbij niet in te gaan op het veroorzaakte leed, maar zegt in een slachtofferrol dat hij dat moet respecteren. Nogmaals en weer: dan hoeft hij er niets mee te doen. Het verzwaart zijn gemoed niet, het zorgt niet voor denk- en doewerk, niet voor actie, niet voor een conversatie, niks. Hij kiest dus (en helaas veel mannen hebben die eigenschap) voor de makkelijke weg.
Die van mij vond het blijkbaar makkelijker mij bijna 30 jaar pijn te doen en me te trouwen dan gewoon de relatie te beeindigen. Daarom moest ik dat doen.

pijnlijk

Moederziel, ik vind het pijnlijk om te lezen dat je zó niet loskomt.
Dat hoef je natuurlijk ook niet. Je kunt best oud worden vasthoudend aan restjes die over zijn van gezin onderwijl man analyserende. (sorry, geen goed Nederlands)
Maar één ding is zeker, daar ga JIJ echt nooit gelukkig mee worden.
(de rest v gezin zal wel verder gaan en zn weg vinden uiteindelijk, ook met jouw niet-loslaten)

offtopic Moederziel

Ik sta, net als jij, net als Pennenstreek en vast nog heel veel vrouwen (mannen) nog regelmatig verbaasd te kijken wat iemand in hemelsnaam bezielde, waarom die beslissing voor dat probleem, er zit geen logica in.
Ik kan er met mijn pet niet bij, net als jullie, het is te egocentrisch en te onlogisch.

En toch kan ik het opbrengen om neutraal te zijn in de omgang. Ik heb hem beide kerstdagen, met oud en nieuw gezien en over 2 weken bij dochters verjaardag kan ik gerust bij hem zitten als we uit eten gaan.

Die tijd van rouwen die hier vaak wordt genoemd vind ik voor een lang huwelijk nog vrij krapjes gesteld. Na 3 jaar kan ik heel goed functioneren (met moeite door ook andere zaken), maar heb ik echt mijn periodes van rouw/verwerking nog wel. Boosheid, verdriet, teleurstelling, falen wisselen elkaar daarbij af, net zoals momenten van opluchting, blijdschap, mezelf sterk voelen.
Je bent een leven verloren, dat mag tijd kosten.

Waarom dan die emotie af en toe? Omdat jullie verhalen bij mij iets triggeren denk ik. Het onrecht met name, de machteloosheid, frustratie en het verraad.

Ik nam de beslissing om te scheiden, maar ik was niet de schuldige. Ook zo'n dooddoener: waar er twee kijven... Niet dus, ik was niet eens een partij in deze, dat was juist zo ongeveer het probleem

Een gesprek met hem voeren over het verleden kan niet. Hij kan de diepte niet in. Daarom krijg ik nooit mijn antwoorden, hij overziet de gevolgen van zijn daden niet.

Over het algemeen gaat het dus goed met me, maar in de diepte zit nog genoeg. En die bagger moet er gewoon nog uit. Daar graaf ik naar, want dat moet er uit.