Hel, deel 3 - vervolg Help, zit muurvast!

Moederziel

Ik wil graag even mijn complimenten uiten voor de ontwikkeling die jij hebt doorgemaakt en de stappen die je zet.

Heel dapper.

En erg fijn dat je merkt dat het werkt.

Sterkte de komende tijd, want het zal voorlopig wel moeilijk blijven, maar je klinkt echt heel krachtig. Petje af.

laat

Het is laat, maar soms is nog even wat lezen een opluchting ipv met je gedachtes naar bed gaan

"ik kan alleen functioneren als ik de diepste gevoelens negeer. Maar wat brengt me dat op termijn?"

Dat doet je lichaam voor je. Je krijgt nooit alles in 1 keer, het gaat met beetjes tegelijk. Een periode bozig, opstandig, teleurgesteld, gevoel van falen, verdriet, angst, vernedering, niet waard voelen, beschadigd vertrouwen, alles komt voorbij, maar nooit tegelijk.

"Ik heb een hele misschien stomme vraag daarover. Hoe doen jullie dat met je emoties?"
In het begin veel.
Ik was verdrietig als ik langs het huis reed waar ik graag woonde en waarin ik door het raam schimmen zag van mijn kinderen/man.
Dan huilde ik.
Soms reed ik voorbij het huis en dan was ik boos.
Dan schold ik.
Af en toe voelde ik diepe verlatenheid.
Dan was ik klein, zweeg en rolden de tranen over mn wangen.
En dan sprak ik elke keer mezelf toe: je mag huilen/schelden/zwijgen tot de rotonde en dan houd je op.

Hoe deed ik dat op bv de eerste verjaardag, die hij hield voor de kinderen en ik 10 dagen na mijn verhuizing bezocht als gast ipv huiseigenaar, gezinslid.
Ik heb een masker opgezet
En als mijn vrienden erom vragen
Zeg ik dat het heerlijk is alleen
Dat dus.
Ik was flink, bleef een visite lang en geen seconde langer.
Dat begreep iedereen.
Ik zat niet naast hem, praatte niet met hem alleen bv tegen hem als het nodig was: ja lekker, koffie, dank je. Moet ik helpen?
Verder was ik geestelijk afwezig en alleen aanwezig voor het kind.
En nu na een paar jaar gaat dat nog steeds zo.
Ik praat niet met hem. We accepteren elkaars aanwezigheid.
Ik kan nu wel een kort praatje aanknopen, een herinnering ophalen, even lachen.
Maar als ik wegga, ga ik alleen weg, naar een leeg huis.
Ook dat doet na 3 jaar nu minder pijn, maar leuk is het niet en wordt het niet.
Dat accepteer ik, de worsteling vindt dieper van binnen plaats.
Een deel daarvan schrijf ik weg, de rest moet weer even slijten.
Het proces is een lang proces, onplezierig ook, maar niet ondoenlijk.
Niet alles komt in 1 keer op je af. Zolang je het leven maar recht in de ogen kijkt en niet je kop in het zand stopt.
Zolang je jezelf niet voor de gek houdt, zolang je elke emotie die je voelt laat komen en accepteert, omhelst omdat die er mag zijn, dan is het echt, echt te doen.
Je bent niet ineens vriendjes, misschien wel nooit meer, maar neutraal zou je moeten kunnen halen.
Wij zijn ook geen vriendjes hoor, maar zie het alsof je met een bekende een tijdje doorbrengt en daarmee een gesprek hebt.
Je verleden zet je dan even opzij.
Je kijkt hem dus niet in de ogen aan, denkt niet na als je hem ziet lopen, je blijft jezelf afleiden in je hoofd.
En zo lukt het mij en dat wordt steeds simpeler. Maar het kost tijd.

te snel

je wil eigenlijk te snel door je emoties heen. Zo'n scheidingsproces na het zakelijke stuk duurt echt wel een aantal jaar.

Ja, jaar, zelfs bij een minder emotioneel proces als bij jullie. Ik heb mijn maatschappelijkwerkster hartelijk uitgelachen toen ze dat zei. Maar achteraf had ze wel gelijk.

Hier vergelijkbaar met Tops: een masker op zetten, zeker in het begin. En nu na 10 jaar begroet ik zijn vrouw hartelijk met zoenen op de wang terwijl ik tegen mijn ex hooguit hallo zeg. Vervolgens komen de algemeenheden idd. Je moet niet verwachten dat ik met hem een diep filosofisch gesprek ga beginnen. Het blijft erg oppervlakkig.
En na zo'n verjaardag ben ik gewoon heel erg moe.

Bij een toernooi zul je ons wel af en toe samen zien maar meestal gaat 1 van de 2 weer snel weg.

Het is echt voor dochterlief dat ik dit doe.
Samen op vakantie zo als ik ook wel hoor gaat mij echt te ver.
Zelfs 1 nacht is te veel.

Maar ik merk wel een verschil na tien jaar, het gaat makkelijker. Er groeit iets anders, er worden wat meer vriendschappelijke zaken uitgewisseld. We hebben het ook wel over onze ouder wordende ouders, of over zijn broers en zussen. Maar het gaat nog steeds niet heel diep.
En toch is dat blijkbaar voor de buitenwereld genoeg om het plaatje van een getrouwd stel in stand te houden. Het duurt vaak lang voor buitenstaanders door hebben dat wij gescheiden zijn, zelfs als ze het rationeel wel weten.

Het doet mij niets

Ons huwelijk was natuurlijk al jaren stuk voordat we uit elkaar gingen, dus de daadwerkelijke fysieke scheiding was een heel grote opluchting en bevrijding. Ex en ik kunnen heel gezellig babbelen, en voor dochter samen dingen doen, maar het moet niet te lang duren en het is wel handig als we het eens zijn. Pijn of verdriet voel ik niet, ik heb me alleen na de scheiding lang afgevraagd hoe ik me in vredesnaam zo lang zo heb kunnen laten behandelen (tijdens het huwelijk). Soms denk ik dat het toch best een geschikte vent is, we kunnen erg lachen samen, maar dna moet ik even goed bedenken dat dat maar de buitenkant is (die hij maar kort volhoudt).
Maar we hebben dus van allerlei instanties (school, hulpverlening) altijd te horen gekregen dat we een voorbeeld zijn voor andere gescheiden ouders, zo goed kunnen wij beleefd tegen elkaar doen en het alleen over ons kind hebben ;-)

Moederziel

amen.

Ook al zijn er zeker verschillen, tot op zekere hoogte gebeurt hier hetzelfde. Man vind wat wij samen hebben niet (goed) genoeg. En ongetwijfeld voelt hij het anders dan ik, ik voel wel die diepe liefde die jij ook voelt voel jouw man, en hij zegt die niet te voelen voor mij, maar er is een heleboel wel. Zoals dat mooie gezin, elkaars beste vrienden zijn, graag bij elkaar willen zijn, goed voor elkaar willen zorgen. Daarom kost het hem ook zoveel moeite, zegt hij. Ik denk dan, koester wat je wel hebt, dat is al zo de moeite waard. Zoveel mensen moeten het met minder doen. Maar hij kiest anders. En wist hij nou maar zeker dat deze route inderdaad iets beters op gaat leveren, voor wie dan ook, dan had ik er misschien iets meer vrede mee kunnen hebben. Maar die zekerheid heeft hij niet. Waarom dan toch die stap?

Omdat Pennestreek-man een minder grote puinhoop van alles maakt dan jouw man op dit moment is het voor mij ook minder helder en duidelijk allemaal. Voel me op dit moment gelukkig ook weer redelijk sterk, met dank aan een redelijk goede nachtrust. Boosheid voel ik (nog) nauwelijks. Dat komt met vlagen, en later vast wel meer, maar nu ben ik nog steeds vooral verbijsterd. Ik sta erbij en kijk naar hoe mijn leven uit elkaar valt. En hoe ik daar zelf aan mee moet doen.

je bent

Je bent ook nog maar met 1 teen in het rouwproces, verwacht niet teveel van jezelf. Neutraal zijn is niet niks, het is voorkomen dat dingen escaleren en voorkomen dat er hoop (be)ontstaat.
Het is in een cafeetje een koffie drinken op neutraal terrein omdat je die persoon niet in je priveruimte wilt hebben.
Het gaat als een bevalling: wee voor wee, denk je het gehad te hebben komen er nog pijnlijkere weeen. Maar het kind wordt altijd geboren, hoe dan ook. Ook al denk je: het past niet, het kan niet, ik wil niet, het gebeurt toch.

Ik heb met een aantal dingen ook voor mij nog steeds onverteerbare brokstukken te verwerken waar ik erg veel moeite mee heb, waar ik niet bij kan met mn pet.
En ik ben bijna 3.5 jaar verder. Zo langzaam gaat dat dus en sommige dingen gaan niet over.
Als voor jou nu géén contact het beste is, kijk dan ook nog niet naar anderen die dat wel hebben. Ze zijn allemaal verder in het proces, hebben eigen verhalen, hebben hun eigen persoonlijkheden.
Het wordt alleen genoemd als optie. Het is mogelijk, maar alleen wanneer je verder bent en meer overzicht hebt, dingen verwerkt hebt.En zelfs dan in sommige situaties nog niet.

Mij is opzettelijk onthouden wat ik dacht te hebben. Met een stille passieve agressie, een vorm van macht die heel akelig is. Waarbij ik als een krijger gestreden heb en de ander een deserteur was.
Hij krijgt van de buitenwereld de medaille en ik heb alles, echt letterlijk alles verloren.
Dat is moeilijk te verkroppen.
Ook het feit dat mensen je in moeilijke tijden zo laten vallen.
Dat is nog bijna moeilijker dan die hele scheiding.
Maar je overleeft.
Wat er ook gebeurt, je overleeft, je gaat door. Want zo is een mens gebouwd, op overleven; juist wanneer het moeilijk is.

En stavaza verder

Gisteren dus mediator bezocht. Was een verhelderend gesprek. Alleen zijn we er toch nog niet uit welke het moet worden. Ze hebben allemaal een invalshoek/specialiteit die prettig is. Maar we hebben wel een redelijk beeld van het tijdpad en de te nemen stappen. Gisteren ook weer een paar dingen samen besproken. Dus we gaan langzaam maar zeker 'vooruit'.
Ik voel me een beetje onthecht. Zoals ik net al zei, ik sta erbij en ik kijk ernaar.

Het is zoals het is

Hij is niet meer wie je wil dat hij is. Dat weet je wel, maar het moet nog inzinken. Dat zou ik gescheiden houden van het praktische deel, en daarbij vooral je gezonde verstand gebruiken. Rouwen kan ook als je blijft nadenken.

Onmacht

Moederziel, ik snap je frustratie (nb voor zover ik dat kan, heb geen ervaring met een bedriegende man - voor zover ik weet).

Maar het is onmacht van je man.

Onmacht.

Kennelijk kan, durft (?) hij niet anders.

En knap lullig dat jij en julie kinderen daar de dupe van worden (naast het feit dat hij er zelf ook de dupe van is).

Moederziel

Stop eens met sorry zeggen. Ik vind wat je voelt en hoe je dit uit indrukwekkend. Je zegt dat je functioneert en jezelf terugvindt door deels je emoties uit te schakelen. Hierdoor wordt wat je voelt en hoe je dit (hier) uit loepzuiver. Dank je daar voor. Ik leer er van. Je bent in mijn ogen een optimale balans aan het vinden tussen voelen, handelen, zorgen en loslaten. Ik wou wel weer een kopje thee met jou. Het is fijn om te lezen en te voelen dat je zo goed voor jezelf aan het zorgen bent. Ik lees een prachtig boek. De Maskermaker. Over systemisch werken en karakterstructuren. De kwaliteiten en kwetsbaarheden binnen die karakterstructuren. En het ontstaan er van. Ik denk dat je het fijn zou vinden het boek te lezen. Het is in mijn ogen hard, mooi en troostrijk duiden. Van jezelf en van de ander. Misschien bied je dat iets in deze fase van je leven. En beloof het: niet steeds sorry zeggen.

Nieuwe kansen

Vindt hij zelf ook dat hij de weg kwijt is? Kennelijk was er toch iets van ontevredenheid en denkt hij dat hij nu iets beters kan vinden. Dan heeft hij natuurlijk (?) de pijn van het verlies van het gezinsleven, maar ik kan ook een heleboel voordelen verzinnen van de nieuwe start.
Vrienden van mij zijn jaren geleden op eenzelfde manier uit elkaar gegaan, met een Truus en een vrouw die daar een hele psychologische verklaring voor had. Hij had een paar zware jaren, met Truus, het kostte hem bijna de relatie met zijn kinderen, maar daarna ging het beter. Zij heeft hem jarenlang de breuk verweten en zo vaak haar verdriet uitgestort over de kinderen, dat die ook niet anders konden dan hun vader afstoten. Dat terwijl beide partijen het erover eens waren dat de diepe liefde uit de eerste jaren van de relatie allang vervangen waren voor een goed geolied gezinsleven. Wat ook wat waard is natuurlijk, maar soms niet genoeg.

Nieuwe ronde, nieuwe kansen

Iets nieuws beginnen is vaak leuker dan het oude voor de zoveelste keer doen. Ik heb nu voor het eerst in mijn leven een voortkabbelende relatie met sleur. Gelukkig met een man waarmee het leuke sleur is Maar je moet er wel actief iets aan doen om het leuk te houden.
Het is voor hem veel makkelijker om het bij het oude te houden, en toch doet hij dat niet. Waarschijnlijk biedt die Truus hem toch ook iets waar hij behoefte aan heeft?
Maar dat is niet meer relevant, toch? En ook niet iets waar jij iets mee hoeft. Doe met ingang van 2017 de deur dicht, groot slot erop, en ga nadenken over wat jij wil. Los van hem. Hij is alleen nog de vader van de kinderen, en een zakelijke partner -op afstand- van jou. Daar ben je beleefd tegen, maar meer ook niet.

Emoties uitschakelen

Oh, wat zou dat fijn zijn, als ik dat zou kunnen!
Zit nu te luisteren naar Het regent harder dan ik hebben kan. Ja, zo voelt het, als verdrinken.

Maar toch weer een stap genomen: de mediator is gekozen en de vervolgafspraak gemaakt. Ik ben erg trots op mezelf en tegelijkertijd zit ik hier helemaal verkrampt mijn misselijkheid weg te slikken en kan ik niet eens huilen.

Roosje, als ik weer een beetje opgekrabbeld ben, dan ga ik aan de slag met de boeken die je aanraadt. Zelfcompassie en De Maskermaker. Maar nu even niet. Ik sta nu in het overleefstandje. En hoewel het vandaag alweer stukken beter gaat dan gisteren is het leven over de gehele linie gewoon zwaar k** op dit moment.

En op een positieve manier in elkaars leven blijven

dat is wat man ook wil. Steeds herhaalt hij dat. Zou dat kunnen? Dat de pijn uiteindelijk slijt, en de liefde, en dat ik hem alleen als vriend kan zien? Ik zou dat zelf wel heel fijn vinden. Want hij is al 28 jaar mijn beste vriend. We hadden samen ook veel lol. Oke, niet de laatste anderhalf jaar, maar daarvoor zeker wel.